turan-dursun-kulleteyn

ye! Çekinme!
-Doydum! ,
- O kederle doyulur mu oğul Gel ye haydi!
Kadıncağız çok direndi, ama boşuna. Artık yediremedi bi türlü.
Oğlan sofradan yan aç kalkmışa, ama sonra bibisinin birşeylerle
kamım doyuracağını biliyordu. Bibisi yedirmeden yatırmazdı onu.
Birşeyler bulur, gizli gizli yedirirdi. Oğlan, bunu bilmenin rahatlığı
içindeydi biraz da. Bunu bilmese yemesini sürdürebilir miydi Bu
kuşkulu işte. Eniştenin sofradan uzaklaştırmak için bilerek yönelttiği
belli olan bakışları karşısında oğlanın yemeyi stirdürme gücünü
kendinde bulamadığı kesindi.
Geçip Mehmet'in ilkokul kitabına bakmaya koyuldu. "Gâvur
yazısı" olduğu için okuyamtyordu. Askerliğine değin de
okuyamıyaeaktı. Resimlerine bakıyordu yalnızca. Birçok kez bakmıştı,
yine bakıyordu. Çeşit çeşit meyveler varclı. Dallarında, çocukların
ellerinde. Hemen hiç birini görmemişti. Adlarını da Mehmet'ten
öğrenmişti. Birinin adı: Kiraz. Dalında ve bir çocuğun elinde.
Görünüşü ne denli de güzel! Tadı da güzel olmalı. Resimdeki bu
meyveleri, gerçekten de görenler, yiyenler var mıdır Bunları bulup
yiyebilen çocuklar- bu dünyada gerçekten varsa ne denli mutludurlar
kımbilir "Keşke o. çocuklardan biri de ben olsaydım"! Meyvelere,
öteki resimlere baktı,.baktı.. Sayfalardan birini bitiriyor, öbürüne
geçiyordu. Üzerinde dura dura, doya doya bakıyordu. Baktıkça da
kendini bir başka dünyada buluyordu. Cicili bicili bir dünya. Okşayıcı,
çarpıcı bir dünya. Kopamıyordu bir türlü. Kaç kez bakmıştı, yine
bakıyordu. Ve fırsat bulsa daha nice kez bakacakü. Ah bir de şu "gavur
yazısı"nı okuyabilse. Memet'in kitabı gibi, okul önlüğü, yakalığı da
çok çdcici geliyordu ona. Sıra sıra oluşları, sıralarda okuyuşlan, okul
önünde, oynayışları., hepsi, hepsi çekici, büyüleyiciydi. Memet de
kıskandırmak için, okuldan gelince abarta abarta anlatıyordu. Topunu
göstererek:
- Bak, benim topum var. Senin de var mı Biz okulda hergün
oynirik. top oynirik, başha şey oynirik. Öğretmenimiz, teneffüste:
"-çıkın, oynayın!" diyir, biz de oynirik..
Kendi hocaları olsa oynamaya bırakmaz. "Oynamak, haramdır"
162