turan-dursun-kulleteyn

Bibisini böyle ağlar ve sızlanır görünce, yanına gitti.
- Bibi, eniştemin dediklerini duydum. Sen de ağlama! Ben zeten
galmıycam. Seninle "bogün" çarşıya gidek, paramla alacahlanmı alah
'(alalım), sonra ben giderim. Sen ağlama, bene de ağlamak gelir!
Ağlama he mi
Bibisi de artık ağlamayı kesti. Belki daha çok ağlayacaktı, içi de
doluydu; ama oğlanı üzmek istemedi. Burnunu çekti, sonra da hem
göz yaşlarım, hem de burnunu "yazma"sının ucuyla sildi.
Tam o sırada biri, bir haberle geldi:
- Gülbeyaz hala! Duran'm hocası Hafız Celâl gelmiş, "oğlanı
babasına gölürecem!" diyirmiş.
Haber, bir ölçüde sevindirmişti bibisini. Hafızı sevmiyor olsa
bile o da biraz sevinmişti. "Anamı, babamı da görürüm" diye..
Gel gör ki, babası, Erzurum'un Hınıs ilçesine bağlı Simo
köyündcydi. İmamdı orada. Tutak'sa oraya, yaya bir kaç gün
uzaklıktaydı. Motorlu araç bulunmazdı. Atı, arabayı da öyle herkes
bulamazdı. Hafız Celâl'in taa oralarda işi neydi Bir işi olmalıydı. Bir
çıkar kokusu almasa, adımını bile atmazdı.
Sonradan anlaşılacaktı ki. Celâl "cer" peşinde. Öğrencisinin
babasının da yardımıyla daha iyi "cer" yapabileceğini ummuş. Onu
götürürse, işin daha da iyi yoluna gireceğini düşünmüş. Hatun'u
(Duran'ın anası) da görebilirdi orada. Bir zamanlar Hatun'la evlenmek
için az mı çaba harcamıştı Bu gidişle hem ziyaret, hem ticaret
olacaku.
İşte Cçlâl'i,'laa oralara iten, bu hcsaplanydı.
Ahmet, karısıyla tariışuktan sonra, haberi olamadan çıkmışü.
- Bibi, eniştem nere gitti
- Cehennemin garayoluna..!
-Haberi duyunca çok sevinecek!
- Sevinmez olsun, gözü çıhsın inşallah!
Faik girdi içeri. Dayısının oğlunu çok severdi. Hep birlikte olsun
isterdi. O da onu severdi.
- Faik ben gidirim.
153