turan-dursun-kulleteyn

"Küçük Molla", iş işten geçmiş olsa da toparlandı. Büzüldü bir
yana. Öyle kalakaldı. Bir suçlu ohırak. Adam, ommçıplak durumunu,
orada-burada küçük gölcükler oluşturmuş olan sidiğini görmüş,
kokusunu da duymuştu. Ama döşektekini görmemişti dtıha. Neden ki,
biraz uzakta, kapmm arkasmdaydı. Döşeğin durumunu da görünce
kimbilir nc diyecekti. "Sidikli molla" Suçlu suçlu dururken bunu
düşünüyordu hep.
Adam ses çıkarmadan ilerledi. Konuşmuyordu ama, bakışlarıyla
konuşandan daha çok şey söylüyordu.
Terslik yine sona ermemişti:
Önüne bakmadan adımlarını atan adam, sidikli yerde ayağı
kayınca kapaklanıp düştü. Hem de ne düşüş! Dizleri, üstü-başının b\r
kesimi, elleri vc çenesi .sidikli çamura bulanmıştı. Öylesine ki "bir
alâmet"!
"Küçük molla", adamın bağıracağını, kızgınlığıyla belki de,
döveceğini düşünüyordu. Ama adam ne kızdı, ne de bağırdı. Tersine;
gülüyordu.
Adam bir daha düşmemek için önüne bakarak gidip ibriğe baktı;
içinde su yoktu. Yumuşak bir sesle vc şaşılası bir sevecenlikle
konuştu:
- "Birezdcn gelirim.
- Karnın açsa, gelirken ekmek, yoğurt getirim.
- Aç değilim.
"Küçük molla", aç olmadığını söylerken kendini tutamayıp
ağhyordiida.
- Ağlama, niye ağiirsin Suç benim. Yatarken işetmeye
götürmcdim. Sen dc itten korhup dışarı çıhamaymca böyle olmuş.
Olacağı buydu, ağlama. Ben çebik gelir, burayı da temizlerim gurban.
Sonra çıkıp gitti.
"Herif nc iyi herif. Kızmadı. Döşeği görse belki yine kızmaz.."
Bir süre sonra adam geldi. Elinde ibrik, ekmek, yoğurt yerine de
sıcak süt vardı.
- Gel haydi gurban olim, al şu sıcak sütü iç epmekle!
136