İslam Səfərli

_____________Milli Kitabxana_____________
Qoy başı çalmalı silsilə dağlar,
Ona səcdə qılıb, başını əysin.
Çiçəyi sayrışan yaşıl budaqlar,
Sazına söykənsin, telinə dəysin...
...Saz bəmə düşürdü bax yavaş-yavaş,
Ələsgər çevrilib Ceyrana baxdı.
Qızınsa gözündən iki damla yaş,
Süzülüb şeh kimi üzünə axdı.
Dağlara, daşlara dil verən insan,
Görün necə dilsiz, necə lal oldu?
Yaş töküb ağladı vəfalı Ceyran,
Gözlər dolmuş bulud, qaş hilal oldu.
Ceyran öz dərdini danışdı ona:
- Atam məni verir bir bəy oğluna!...
Bu söz ən dəhşətli ildırım kimi,
Eşqin heykəlini vurub uçurdu.
Ələ v sgər dağ kimi, sıldırım kimi,
Xəyala qorq olub, sükutla durdu.
Söz var ki, insana qol-qanad verər,
Onu qartal kimi göyə ucaldar.
Söz də var, səsində kaman inləyər.
Qəlbə dərd artırıb, ömür qocaldar.
Titrədi dağlardan ağır Ələsgər,
Taqətsiz qolları yanına düşdü.
Təzanə dəymədən qırıldı tellər,
Sazı da çiynindən yerə sürüşdü.
Qovaq dilə gəldi, çay dilə gəldi,
Qarağat kolları dedi astadan:
- Ələsgər hamıdan mərddi, gözəldi,
Ona vəfalı ol, əl çəkmə, Ceyran!...
Çeşmə gileyləndi, süzülüb axdı,
Bilmirəm çox dedi, yoxsa az dedi.