Odtulu51

smaç yapıyor falan, o olacak iş değildi benim
için, olağanüstü bir özelliğim de yok. Ya da çok
yetenekli olacaksınız. Ama benim yeteneğim de
sıradandı. Bir tek artım vardı, istekliydim. Yani
aslında benim masa tenisi, boks, güreş falan
yapmam lazım bu boyumla. Fakat kafaya taktım,
seçmelere gittim.
Seçmelerde koç Timur Göksel’di. Tabii ki
seçmediler beni. Kapıya yazmışlar, Pazartesi
saat 6’da antrenman olacak diye. Ben de kafama
koymuşum, ODTÜ’lü olmak istiyorum.
15 yaşındayım. Seçilmiş gibi antrenmana gittim.
Koç düdüğü çaldı, yeni seçilen oyuncuları
tanıştırdı. Sen kimsin dedi. Ben Çetin’im dedim.
Sen yoksun bu listede dedi. Otur dedi, kibarca,
kalbimi kırmadan oturttu. ODTÜ Yıldız Takımı
antrenmanı yaptı. Ertesi gün gene antrenman,
gene koç sahada, gene düdük çaldı, ben gene
geldim. Üçüncü gün, bir hafta, on gün, bir ay...
Artık takıma nüfuz etmiştik. Her antrenmana
gidiyorum, çocuklarla arkadaş oldum, derken
takımın istatistiğini tutmaya başladım.
Çok araştırdım, takip ettim istatistik tutmayı
ve yavaş yavaş o takımın vazgeçilmezi olmaya
başladım.
Sonuçta beni aralarına almayabilirlerdi.
Yeteneklerim bu spora hiç müsait değildi.
17-18 yaşlarında bana anlattılar basketbol
oynayamayacağımı. Hadi sen yavaş yavaş başka
işlere geç, minik takımı verdiler, küçükler
takımını verdiler. Derken Yıldız ve Genç takım
derken, A Milli Takıma kadar giden bir serüvenim
oldu. Böyle bir hayatım oldu.
Anlattığınız hikâyede de var olana karşı özel
bir mücadele hali var. Spor deyince zaten kendi
varoluşunuzun ötesine geçebilmek için sürekli
bir mücadele halinden bahsetmiyor muyuz?
Evet. Eniştem, Prof. Sadun Aren bir kitap
yazmıştı. Onu ODTÜ’lüler bilir, Puslu Camın
Arkasında diye bir kitap. Politik bir insandı.
TİP milletvekili falandı. Teyzem de ODTÜ’de
çalışırdı, kütüphanede. Orada o bahsettiğiniz
inatçılığı, kararlılığı gösteren kişinin ben olup
olmadığımdan emin değilim. Çünkü o kadar
geride kaldı ki, o puslu camın arkasından
bakıyorum o kişiye. 15 yaşındaki Çetin, ben
miyim, değil miyim, emin değilim. Düşünsenize
düdük çalıyor, bütün takım ortaya geliyor
ve küçük Çetin o sırada 38. defa kenara
oturtuluyor. Bütün bunlara rağmen o günkü
Çetin’de direnmeyi sağlayan şeyin ne olduğunu
bilmiyorum. Ama bugünkü Çetin’de bildiğim
bir şey var. O takım herhangi bir takım da değil,
Türkiye şampiyonu bir takım, Türkiye’nin
en iyi takımıydı. Ben oranın içine girebildiğim
vakit, yapabildiğime inandıktan sonra, hayatım
boyunca bana yol gösteren bir pusula oldu.
Şu anda hayatta yapamayacağıma inandığım
hiçbir şey yok. O yüzden her şeyi yapabileceğime
inanıyorum.
Ama daha önemli parametreler var benim
açımdan, daha değerli olan. Esasında bir topu
paylaşmaya çalışan sahadaki 5 kişi ve kenarda
sırasını bekleyen 7 kişi, toplam 12 kişilik bir grup
var. Bir tane topu paylaşmaya çalışıyor hücumda.
Topu çeviriyor, pas veriyor, şut atıyor. Aslında
basketbola 7-8 yaşlarda başlayan bir çocuk veya
10-13 yaşlarında basketbol sahasına adım atan
bir insan bu yaşlarda paylaşmayı öğrenmeye
başlıyor. En önemli şey bu. Bence basketbol 3
boyutlu. Biz iki boyutunu televizyonda görüyoruz.
Top çembere giriyor, uzun uzun adamlar oynuyor.
Üçüncü boyutunda ise duygular ve bizim ne
öğrendiğimiz var.
Çetin Yılmaz ve
Kerem Gönlüm.
SAYI 51 53