010 kasõm son - Ankara Ağın Derneği

ir “HINÇAK” Komitacısı imiş! Bunun üzerine
yöredeki insanlar hastaneye hastalarını götürmez
oldular. Halkın içindeki acılar giderek büyüdü
ve bir kat daha arttı. Durumu Harput Paşası
Nurettin Paşa’ya ilettiler. Paşa, Dr.
Mıstırik”i derhal tutuklayarak gerekli cezayı
vermek istedi ama çevresindeki zabitler,
“Aman Paşam, bu çok yanlış olur! Tanzimat
Fermanı’nı bilirsin, başımıza iş açarız!” diyerek
onu bu işten vazgeçirdiler. Nurettin Paşa hiddetlenerek,
“Ne yapalım yani, öyleyse bırakalım
bu komitacı biraz daha mı Türk’ün canına
kıysın!” dediğinde de, “Hayır Paşam, bunun elbet
de bir kolayı var, biz İstanbul’a olanı biteni
bir rapor halinde yazalım ve bekleyip görelim
ki, İstanbul hükümeti buna ne diyecek!... İşte o
zaman bize gelen cevaba göre hareket ederiz.”
dediler.
En sonunda Nurettin Paşa’yı ikna ettiler. O
gün Harput’ta görev yapan zabitler, Ermeni Komitacısı
olan Dr. Mıstırik’in hastane olaylarını
bir rapor halinde İstanbul’a yazdılar. Artık o
günlerde Harput ve çevresinde Dr. Mıstırik konuşuluyordu.
Kimi, “Ne olacak yani, adama bir
şey mi yapacaklar… Görürsünüz bütün yaptıkları
yanına kâr kalacak!” derken, kimi de, “İş İstanbul’a
kalırsa bu adam daha çok Türk’ün canına
kıyar!..” diyordu.
* * *
Bir yaz gecesi iki kişi Harput’un dar sokaklarından
hızlı hızlı yürüyerek Ermeni mahallesine
girdiler. El etek çekildiği için kimse kendilerini
fark etmedi! Dr. Mıstırik’in evinin önüne
geldiklerinde etrafı iyice kontrol ettiler. Bunlardan
biri Zarfanlı Arabacı Mehmet, diğeri de Perçençli
Rahmi idi. Yapacakları işi önceden çok
iyi planladıklarından evin önündeki avlu damına
bir solukta çıktılar. Oradan da bir yolunu bulup
içeri daldılar. Evde kimse yoktu. Bütün odaları
didik didik aramalarına rağmen doktoru bulamadılar.
Dr. Mıstırik her nasılsa o gece eve gelmemişti.
O sırada odalardan birinde bir para
kasası gözlerini ilişti!.. Bütün zorlamalarına
rağmen kasayı açamadılar. İçinde bazı gizli evrakların
da olabileceğini düşünen iki kafadar bu
kasayı zorla dışarı çıkardılar! Yine geldikleri gibi
dar sokakları geçip, Harput’un Ulukent’e
doğru olan yüksek kayalarına çıktılar. Kayaların
yüksek bir yerinden kasayı aşağıya atıverdiler.
İki minare yüksekliğindeki bu dik kayalardan
aşağıya doğru bırakılan kasa düşerken pek sesi
duyulmadı! Perçençli Rahmi ve Arabacı Mehmet
kayalardan aşağıya doğru süzülerek derenin
dibine kadar inip kasayı aradılar. Etraf karanlık
olduğundan kasayı bir türlü bulamadılar.
Sabah geldikleri zaman ise sadece kasanın kapağını
gördüler!..
* * *
Dr. Mıstırik devrisi günü evine gelir gelmez
birilerinin eve girdiğini anladı! Artık Harput’ta
canını pek güvende hissetmiyordu! Ona göre
Harput’u terk etmenin zamanı çoktan gelmişti.
Ama Harput neresi, İstanbul neresi!.. Yollara bu
sıralar çok güvenilmiyordu. Oturup epeyce hesap
kitap yaptı. Sonunda İstanbul hükümetine
bir dilekçe yazmaya karar verdi. Dilekçesinde
can güvenliğinin olmadığını belirterek korumayla
Harput ve Malatya hudutlarının geçirilmesini
istedi.
Artık Nurettin Paşa ve Dr. Mıstırik İstanbul’dan
gelecek cevaba göre hareket edeceklerdi.
Bu yüzden her iki taraf da İstanbul yolunu
gözlemeye başladı. Aradan epey bir zaman geçti,
fakat Dr. Mıstırik bu süre içerisinde ortalıkta
hiç görünmedi. Bir gün Nurettin Paşa’ya İstanbul’dan
bir yazı geldi. Paşa zarfı heyecanla
açarak bir solukta okudu. Bir türlü inanamadı!..
Bir daha okudu. Yazıda, “Dr. Mıstırik’in can güvenliğinin
sağlanarak Malatya Garnizonuna
teslimi” istenmekteydi! Nurettin Paşa büyük bir
hırsla, “Ben bu işi yapmam!..” dedi. Gel gör ki
yine etrafındaki zabitler araya girdiler, “Olmaz
Paşam, bu sizin için hiç de iyi olmaz!..” Nurettin
Paşa oturduğu yerden kalktı, “Ne yani, şim-
ağın Kas›m-Aral›k 2008
9