6ZemlLuAt

larının önderlerinin tek tek davranışlarına göre
ayarlamalıyız. Davranışları sınıf kavgasını ne kadar
güçlendirirse güçlendirsin, biz taktiklerimizi işçi kitlelerinin
bulunduğu yere göre ayarlamalıyız. Bu noktada açıkça
belirtmek gerekir ki, Komünist Partilerin en önemli
çalışması sendikalarda yapılacak çalışmalardır. Bu
çalışmalarımız sırasında daha iyi öngören birtakım gerçek
değişiklikler getirmeli, sendika birliği için savaşmayı temel
sorun biçimine sokmalıyız.
Bundan on yıl önce Stalin yoldaş şöyle söylemişti:
"Batı Sosyal-Demokrasisinin gücü nedir?"
"Sendikalara dayanmasıdır. Batıdaki komünist,
partimizin zayıflığı nedendir?
Onların sendikalarla şimdiye kadar bağ kuramamış
olmaları ve bu partilere bağlı bazı unsurların sendikalarla
bağlar kurmak istememeleridir. Bütün bunlardan dolayı şu
anda batı Komünist Partilerin temel görevi, sendikal
hareketin birliğini yaratma uğruna kampanyanın
geliştirilmesi ve tamamlanması, tüm Komünistlerin kayıtsız
şartsız sendikalara girmeleri; orada işçi sınıfının sermayeye
karşı birleşme amacıyla sistemli ve sabırlı çalışmalar yapması
ve böylece Komünist Partilerin sendikalara dayanmalarının
sağlanmasıdır." '*'
Stalin yoldaşın bu direktifi yerine getirilmiş midir?
Hayır yoldaşlar! yerine getirilmemiştir...
Amsterdam sendikalarıyla çalışmada güçlük
çektiklerinden dolayı arkadaşlarımızın çoğu işçilerin
sendikalara girme çabasını gerektiği kadar değerlendirip
önemsemediler. Sürekli olarak, Amsterdam sendikalarında
örgütsel krizler var dediler; sendikalardan ayrılan işçilerden
sözettiler. Ama dünya ekonomik krizinin başlangıcında biraz
gerileyen bu sendikaların sonraları gelişmeye başladığını
farketmediler. Sendika hareketinin özelliklerinden biri şu
olmuştur: Burjuvazinin sendika haklarına saldırması,
(Polonya, Macaristan gibi) bir takım
ülkelerde sendikaları "uyuşturma" çabaları. Sosyal sigortanın
kısılması ve ücretlerin düşürülmesi -reformist sendika
önderlerinin direnmeye istekli olmamaları bir yana- işçileri
yine de bu sendikaların etrafında toplanmaya zorlamıştır.
Çünkü işçiler, bu sendikalarda, kendi hayatî çıkarlarını
savunan militan savaşçılar görmek istemişlerdir, hâlâ da
istemektedirler. İşte bu yüzden Fransa, Çekoslavakya,
Belçika, Hollanda, İsviçre, İsveç, vb. deki Amsterdam
sendikalarının üye sayısı son yıllarda artmıştır. Amerikan
İşçi Federasyonu da son iki yılda üye sayısını arttırmıştır.
Thaelmann yoldaşın her fırsatta sözünü ettiği,
sendikalarda çalışma meselesini Alman Komünistleri daha
iyi anlamış olsalardı, sendikaların durumu -faşist diktatörlük
kurulurken sözkonusu olan durumdan- şüphesiz daha iyi
olurdu. Üçüncü Enternas-yonal'ın Altıncı Kurultay'ından
sonra Komünistler bir çok grevde önderlik yapmış
olmalarına rağmen 1932'nin sonunda. Parti üyelerinin sadece
yüzde onu özgür sendikalara üyeydiler. Arkadaşlarımız
güçlerimizin yüzde doksanım sendikalarda çalışmaya tahsis
etmemiz gerektiğini yazdılar. Ama gerçekte, çalışmalar
tümüyle devrimci muhalefetin etrafında toplandı. Bunun da
aslında amacı sendikaları değiştirmekti. Hitler'in işbaşına
gelmesinden sonra ne oldu? Komünistler iki yıl inatla ve
sistemli bir biçimde özgür sendikaların yeniden kurulması
için savaş sloganlarına muhalif kaldılar.
Hemen hemen her kapitalist ülkeden buna benzer
örnekler verebilirim.
Ama Avrupa'da sendika birliğini kurmak yolunda
verilen savaşın ilk ciddi başarılarından biri var önümüzde.
Söz konusu ülke Avusturya'dır. Burada Komünist Parti'nin
teşebbüsüyle kanun dışı bir sendika hareketinin temeli
zorunlu olarak atılmıştır. Şubat savaşlarından sonra, Otto
Bauer'in önderliğindeki Sosyal Demokratlar şu parolayı
yaydılar: "Özgür sendikalar ancak faşizm yıkıldıktan sonra
ye
(*) Stalin, Leninizmin İlkeleri 9. Basım (Rusça)
186
\