6ZemlLuAt

tatörlüğünün yerine emekçi köylüler ile işbirliği halindeki
proletaryanm diktatörlüğü ile gerçekleşir. Faşizmi,
kapitalizm çerçevesi içinde yerini eski bur-juva-demokratik
rejimine bırakacak geçici bir yönetim olarak kabul ve büyük
kapitalist ülkelerdeki gelişme tehlikesini inkar etmek,
proletaryanın uyanışını ve direnişini yıpratmakla
sonuçlanacak, faşist diktatörlüğün geçici olarak
sağlamlaşmasını destekleyerek yardım edecek boş
aldatmacalardır. Bu aldatmacalar kesinlikle reddedilmeli ve
Sendikalar Enternasyonali taraftarları bunları güçsüz kılmak
için bütün imkanlarını seferber etmelidirler.
Burjuvazinin, birtakım özel tarihi, ekonomik ve politik
nedenlerle elinde olmadan faşizme sürüklenmesi gerçeği,
Güney-doğu Avrupa ülkelerinde de (Balkan ülkeleri ve
Macaristan) aynı derecede hatta daha fazla geçerlidir. Temel
nedenler şunlardır:
Balkanlar'da ve Macaristan'da burjuva-demokratik
devrimi henüz tamamlanmamıştır. Burjuvazi, kendisini
ideolojik ve politik alanlarda kitlelere bağlayacak,
feodalizme ve geçmişteki monarşiye karşı halka yol
göstermek gibi devrimci görevlerinden hiçbirisini yerine
getirememiştir. Böyle bir burjuva-demokratik devrimi
yapılmadığı için köylüler toprak sahibi olamadılar. Üstelik,
ilkel sermaye birikimini sağlamak için yapılan insafsız bir
sömürünün ve yağmanın hedefi haline geldiler. Feodalizm
ortadan kaldırılamadı. Ulus sorunu henüz çözülemedi. Bu
ülkelerin çoğunda proletarya köylü kökenlidir, toprağa
bağlıdır ve doğduğu günden beri köylülerin anti-kapitalist
duygularıyla doludur.
Balkan ülkeleri ve Macaristan, emperyalizmin birer
yarı-sömürgesi durumundadırlar. Bu ülkeler emperyalist
devletlerin çok gelişmiş kapitalizminin güçlü rekabetiyle
karşı karşıya kalan, endüstrisi zayıf tarım ülkeleridir. Bu
ülkeler, emperyalist güçler tarafından körüklenen ve
sömürülen gizli ve öldürücü bir ekonomik savaşa, sürekli
ulusal ve bölgesel çatışmalara sahne olmaktadırlar. Yabancı
pazarlar
erişilmesi imkansız, iç pazarlar ise geniş kitlelerin çok düşük
satın alma gücü yüzünden oldukça sınırlıdır. Ellerindeki
olanaklar kapitalizmi istikrarlı ve üretimi rasyonel bir hale
getirmek için son derece yetersizdir. Emperyalist savaşın
getirdiği çöküntü bazılarının yüklendiği tazminat ve
sırtlarına binen savaş borçlarının ağırlığı, ekonomik
durumlarını daha da kötüye götürüp ekonomik krizi
güçlendirmektedir.
Emperyalist savaş ve sonuçları burjuvaziyi halk
kitlelerinin gözünden büyük ölçüde düşürmüştür. Yönetici
burjuvazi ile baskı altındaki sömürülen kitleler arasındaki
uzaklık daha da artmıştır. Bu ülkelerin burjuvazisi yabancı
sermaye ile rekabet edebilmek için proletaryayı her zaman
gaddarca sömürmüş ve köylü kitlelerini soymuştur.
Emperyalizmin bu sömürü yöntemleri, emperyalist savaştan
sonra daha da yaygın bir biçimde uygulanmaktadır. İşçiler en
küçük kazançlar için bile zor ve uzun mücadelelere girişmek
zorundadırlar. Bunun sonucu olarak proletaryanın
burjuvaziye karşı uzlaşmaz tavrı ve kitlelerin yüksek
devrimci bilinçleri doğmuştur. Emperyalist ülkelerde
sömürgelerden aldığı büyük kârları kullanan burjuvazi
imtiyazlı bir proletarya tabakası yaratabilir ve sömürüden az
bir pay verip yatıştırdığı bu tabakayı doğrudan ya da dolaylı
uşağı haline getirebilir. Güney-doğu Avrupa'da ise özellikle
bugün, işçi aristokrasisi ve reformculuk zayıftır ve burjuvazi
emekçi halk ile arasındaki açığı kapatmak için işçilere ciddi
ekonomik tavizler verecek durumda değildir.
Eski Rusya ile Güney-doğu Avrupa'nın toplumsal yapısı
arasındaki güçlü benzerlik buralarda, Rus Devriminin
etkisini en güçlü şekilde hissedilmesine ve kitlelerin
kendilerini Sovyetler Birliği'ne adamasına neden oluyor.
Burjuvazinin böyle bir durumda, özellikle bugün
olduğu gibi kapitalizmin istikrara kavuşması için köylü
kitleleri ve işçi sınıfına karşı özel tedbirler al-
58 59