6ZemlLuAt

giderek Avusturya'yı yuttu, Çekoslavakya'yı ezdi. Japon
eşkıyalarının Mançurya'yı ve Çin'in kuzey eyaletlerini istila
etmelerine fırsat verildi. Bunun üzerine, Japon militaristleri
daha da küstahlaşarak, bütün Çin'i istila etmek üzere bir
savaşa giriştiler. "Büyük Batı Demokrasisi" ülkeleri faşist
saldırganlar önünde adım adım gerilediler ve faşist
saldırganlar adım adım durumlarını güçlendirdiler:
Saldırılarını sıklaştırdılar; yeni tecavüzlere giriştiler; ve aynı
zamanda da, kendi halklarının boynundaki ilmiği daha da
sıktılar.
Halbuki, burjuva demokratik ülke hükümetlerinin elinde
faşist saldırılarını engelleyecek ve bir savaşın patlamasını
önleyecek yeterli araçlar vardı. Faşist saldırganları. Milletler
Cemiyeti üyesi olan ve barışın korunmasını arzulayan
devletlerin ortak eylemleri ile engelleyebilirlerdi. Bunu,
barışı bozanlara karşı kolektif hareket imkanı sağlayan
Milletler Cemiyeti Tüzüğünün 16. Maddesini uygulayarak
gerçekleştirebilirlerdi. Bunu, ellerinde yeterli hammadde ve
mali kaynaklar bulunmayan Alman, İtalyan ve Japon
devletlerine ekonomik tahditler uygulayarak ve barışın
devamını isteyenlerin azmi karşısında, boyun eğmeye
mecbur bırakarak gerçekleştirebilirlerdi.
Barışın korunması için girişilecek bu tür eylemler, ne
faşizm esaretini ne de savaşın dehşetini isteyen bütün halklar
tarafından hararetle desteklenirdi. Bu eylemler, faşist
barbarlığın boyunduruğu altında inleyen, faşist ülkelerdeki
kitleler tarafından da memnuniyetle karşılanırdı. Halkların
girişecekleri güçlü bir eylem, savaş tahrikçilerine karşı en
emin araç olacaktır.
Ne var ki, burjuva hükümetleri, güvenlik sistemini
yürürlüğe koymadılar. Bunu yapmadılar, çünkü yapmak
istemediler. Yapmak istemediler çünkü, politikaları karşı
devrimci emperyalist çevreler tarafından tespit edilmekteydi.
Avrupa'da işçi hareketlerinin, Asya'da milli kurtuluş
hareketlerinin gelişmesinden endişe etmeleri ve sosyalizm
ülkesine karşı olan nef-
retleri sonucu, sadece yabancı ülke halklarının değil, kendi
halklarının da çıkarlarını faşizme kurban ettiler. Kendi sınıf
ve emperyalist çıkarları uğruna, küçük ulusları faşistlerin
önüne attılar ve böylece, faşist hükümetlerin saldırılarına
daha da yardımcı oldular. Alman faşizmini desteklediler,
çünkü onun şahsında, kitlelerin her türlü demokratik
eylemlerini boğacak bir Avrupa Polisine sahip olmak
istediler.
Emperyalist çevrelerin mağrur liderleri, Alman
faşizmiyle anlaşmaya o kadar hevesliydiler ki, sadece temsil
ettikleri "Büyük Güç'ün" prestijini batırmakla kalmayıp,
savaşta yenik düşmüş ülkeler adına konuşacak kadar faşist
diktatörler önünde küçüldüler. Şimdi barışı sağlamak,
Avrupa'yı ve insanlığı savaşın dehşetinden kurtarmak için
faşist baskılara boyun eğildiği gibi, sahte kaçamaklı sözlerle,
bu korkunç sorumluluğu halktan saklamak üzere girişilen
bütün çabalar boşunadır.
-II-
Faşist saldırının ve emperyalist savaşın alevlendirilmesinin
bütün aşamalarında yalnızca Sovyetler Birliği
çetin bir barış politikası yürütüyordu. Eğer, diğer devletler
Sovyet hükümetinin saldırgana kolektif direnç gösterme
yolundaki önerilerini kabul etselerdi, barış korunmuş olurdu.
Şimdi olduğu gibi milyonlarca frisan faşist yağmacılar
tarafından savaş yıkımlarının kanlı girdabına atılmazdı.
Habeşistan'a yapılan saldırı sırasında, diğer ülkelerden
farklı olarak Sovyetler Birliği, faşist İtalya'ya karşı Milletler
Cemiyeti'nce saptanan ekonomik zorlayıcı tedbirleri almıştı.
İspanya Cumhuriyetine yapılan askeri müdahalenin
başlamasıyla Sovyetler Birliği, Milletler Cemiyeti'ne
katılmış olan tüm ülkelerin Alman ve İtalyan zorbalıklarına
karşı kesin kolektif hareketlere girişilmesi isteğinde
olduğunu ilan etti. Sovyet ülkesi birçok kez, bilinen
karışmazlık politikasına karşı koymuştu. Çünkü bu
318 319