6ZemlLuAt

saldırının yoğunlaşmasına, faşizmin silahlı hareketinin
hızlanmasına yarar diyorlar. Bu görüşten şu sonucu
çıkarıyorlar: Faşizmin barbarca egemenliğini engellemek
istiyorsanız halk cephesi kurmayın, Hit-ler ve Mussolini ile
ve kendi ülkelerinizin Hitlerleri ve Mussolinileri ile
uzlaşmaya çalışın. Oysa proletarya ve burjuva demokrat
ülkelerdeki bütün insanlar için, bu sözüm ona
demokratların ahmakça mantığından daha zararlı ve yanlış
bir yöntem olamaz. Bu mantık, şu anlamsız, çirkin ve soysuz
sonuca varır: "Beni sokmayan yılan bin yaşasın." Bu korkunç
özdeyiş, özellikle Almanya ve Avusturya'da emekçi halkın
yenilgisinden sonra Sosyal Demokrat işçilere öğütleniyor.
Oysa, çok iyi bilinmektedir ki, Almanya ve Avusturya'da
Sosyal Demokrat partilerin ve sendikaların liderleri.
Komünistlerle ortak eyleme girmeyi reddettiler ve bu
davranışlarına bahane olarak da, Komünistlerle birlikte
kurulacak bir Birleşik Cephe'nin orta sınıfları işçi sınıfından
koparacağını, faşizmin durumunu ve saldırılarını
güçlendireceğini, faşizmin zaferine, demokrasinin
yıkılmasına yol açacağını ileri sürdüler. Alman ve Avusturya
halklarının uğradıkları ağır yenilgiler ve bunları izleyen
sayısız dehşet ve felaket, işte bu politikanın sonucuydu. Öte
yandan ise, Fransa'daki halk cephesinin faşizmin yolunu
engellediği ve İspanyol halkının da halk cephesi sayesinde
beş aydır özgürlükleri ve bağımsızlıkları adına savaş
verebildiklerini görüyoruz, İspanyol işçi sınıfı, halk
cephesinin bütünlüğünü korumayı ne oranda başarabilirse,
Komünistler, Sosyalistler ve Anarşistler arasındaki tarihi
görüş ayrılıklarını ne oranda ulusun yüce çıkarlarına, yani
faşist ayaklanmanın bastırılmasına yönelik olarak ortadan
kaldırabilirse, birtakım dar görüşlü tutucuların, havai
hayalcilerin ve Troçkist ajan provokatörlerin devrim sürecinin
kaçınılmaz aşamalarını atlayıp geçmek girişimlerine ne
oranda direnç gösterirse, bu çetin mücadeledeki başarı şansı
o oranda artacaktır. Ve son olarak da, İspanyol halkı, ulus-
lararası proletaryadan ve bütün ilerici insanlardan ne kadar
çabuk ve ne kadar kesin yardım alırsa, faşist isyancıların
işini o kadar çabuk bitirecektir.
Benzerlikler, kuşkusuz hiçbir zaman kanıt sayılmaz,
ama yine de belirli bir durumu canlı olarak örnekler. Hiç
çekinmeden denilebilir ki, Leipzig duruşmaları sırasında,
nazizmin kılıcı sanık sandalyesinde Komünistlerin başları
üzerinde sallanırken, bütün ülkelerdeki anti-faşistler bu
"çekimserlik" politikasını izleseler, yılanın kuyruğuna
basmaktan kaçmsalardı. Alman faşizmi öylesine büyük bir
moral ve siyasal yenilgiye uğramaz, haksız yere suçlanan
Komünistlerin kelleleri omuzları üzerinde kalmaz ve kana
susamış faşistlerin hapishanelerdeki ve toplama
kamplarındaki binlerce kişiye karşı tasarladıkları Saint
Bartholome gecesinin gerçekleşmesi önlenmiş olmazdı.
Hayır, "uyuyan yılanı uyandırma" veya "Beni
sokmayan yılan bin yaşasın" politikası geçersiz bir
politikadır. Bu politika her türlü koşulda işçi sınıfı,
demokrasi ve barış için ölüm demektir. Tam tersine, faşizm
yılanının kuyruğuna basılması gerekir. Halk cephesinin
güçlü, örgütlü yumruğu, faşizmin tepesine inmelidir. Bu
yılanın sokmasını engellemek için üzerine demir ökçeyle
basılmahdır. Halkların demokratik kazançlarını ve barışı
korumak için, bu yılan vurulup öldürülmelidir.
Hiç kuşkusuz bu dediklerim, ülke içinde iç savaş, ülke
dışında emperyalist savaş çıkarmak için ellerinde her türlü
olanak bulunan faşistlerin, kitleleri aldatmak ve onları iç
savaşı çıkaranların, askeri olaylara yol açanların
cephesinden yana olanlar ile barışı destekleyen ülkeler
olduklarına inandırmak için yaptıkları provokasyonların
oyununa düşmek demek değildir.
Avrupa'nın yakın siyasi geçmişinde, faşizme karşı
birbirinin tam tersi sonuçlar vermiş iki tepki örneği vardır.
Almanya'da Sosyal Demokrat liderlerin, işçi
296 297