6ZemlLuAt

İç çelişkiler yüzünden dağılan İşçi ve Sosyalist
Enternasyonali ile Uluslararası (Amsterdam) Sendikalar
Federasyonunun Londra Konferansı, gerici kanadın baskı
yapmasıyla, ulusal ve uluslararası çapta bir proletarya eylem
birliği kurma meselesini görüşmekten kaçındı. Bu
konferansta işçi kitlelere bağımsız eylem çağrısında
bulunulmayarak, bütünüyle Milletler Cemiyetine dayanma
kararı alınmakla yeti-nildi. Japon saldırısına uğrayan Çin
halkının savunulmasından yana çıkılmadı. Alman faşizminin
saldırgan politikasını savunan ve bunu "barışı sağlama" gibi
sözlerle maskeleyen İşçi Partisi ve Sosyal Demokrat Partisi
liderleri en hafif şekilde olsa dahi, suçlanmadı.
Fakat, Sosyalist Enternasyonali ile Uluslararası
Sendikalar Federasyonu safları arasında işçi sınıfı Birleşik
Cephesi lehine bir hareket, son zamanlarda hızla
gelişmektedir. Bütün uluslararası proletaryanın temel
çıkarları, bu hareketin galip gelmesini ve Birleşik Cephe
muhaliflerinin gösterdikleri direnişin kırılmasını
gerektirmektedir.
Faşizm, çeşitli ülkelerdeki işçi sınıfı parti ve örgütleri
içindeki çatışmalardan yararlanarak saldırıya geçmiştir. Bu,
işçi sınıfının, barışı sağlayabilmesi için tek bir uluslararası
politika gütmesini zorunlu kılmaktadır.
Proletaryanın güdeceği bu ortak politika özet olarak şu
temeller üzerine oturtulabilir:
1. Geniş emekçi halk kitlelerinin çıkarlarının
savunulabilmesi için uluslararası proletarya da
yanışması onarılmalı ve güçlendirilmelidir. Ayrıca,
her ülkenin Sosyal Demokrat Partisi kendi burjuva
zisinin emperyalist emellerinden kesin olarak kopmalıdır.
2. Halklar arasındaki barış koruyuculuğunu hiç
yılmadan sürdüren ve bir proletarya devleti olan Sov
yetler Birliği'nin barışçı politikasını emperyalist dev
letlerin politikasına benzetmek ve barışın dayanağı
olan Kızılordu'yu emperyalist devletlerin orduları ile
bir tutma konusunda yapılan ve savaş kun-dakçılıklannm
ekmeğine yağ süren girişimlere karşı kesin bir mücadele
yürütülmelidir.
3. Faşist saldırganlara indirilecek darbeler belir
li bir amaçla ve toplu halde indirilmeli, saldırganlara
karşı takınılan tavır, bu saldırganların kurbanlarına
karşı takınılan tavırdan farklı olmalı, faşist
ülkelerle faşist olmayan ülkeler arasındaki farkı
örtbas etme teşebbüsleri açığa çıkarılmalıdır.
4. Proletarya, ne kapitalist devletlere ne de Mil
letler Cemiyetine bağlı olmayan bağımsız işçi sınıfı
hareketinin. Milletler Cemiyetindeki emperyalist
hükümetlerin perde arkası oyunlarına gelmeden,
bağımsız bir mücadele vermesini sağlamalıdır.
Bugünkü şartlar altında barış için verilen mücadele,
faşizme karşı verilen bir mücadeledir ve bu mücadele
özünde devrimcidir.
Faşizm için en büyük tehlike barısın sağlanmasıdır.
Çünkü barış, dahili güçlükleri artırarak burjuvazinin faşist
diktatörlüğünü zayıflatacak, proletarya güçlerinin ve
devrimci güçlerin büyümesine yol açacak, işçi sınıfı hareketi
saflarındaki ayrılıkların kaldırılmasına yardımcı olacak,
kapitalist sistemin temellerini sarsacak ve sosyalizmin zafere
ulaşmasını hızlandıracaktır.
"Savaş ansızın patlayabilir. Şimdi savaşlar ilan
edilmiyor; savaşlara başlanıyor." (Stalin). Bu da herşeyden
önce komünistlerin savaş tehlikesinin ölçüsünü ve niteliğini,
bu tehlikenin önlenmesini sağlayan yol ve araçları açıkça
kavramalarını gerektirmektedir.
***
Şimdi uluslararası proletaryanın savaş kun-dakçüarına
karşı hareket birliği kurulmasına doğru atılacak kesin adımı,
ayrı ayrı her ülkenin Komünist Partisi'nin toplumsal ve
politik hayatın bütün alanlarında barışı koruma yolunda çok
yoğun, kararlı ve
284 285