6ZemlLuAt

çıkmaları, taviz vermez devrimci pozlarına girmeleri
gerçekten gülünçtür. Eğer onlara inanılacak olursa, bütün
hükümetler saldırgandır. Bu kişiler, hatta 1914-1918
Emperyalist savaş sırasında "hücuma uğradık ve kendimizi
savunuyoruz" diyen sosyal şovenistlere karşı haklı olarak
karşı çıkan Lenin'in sözlerini dahi tekrarlamaktadırlar.
Ancak, o sıralarda dünya her iki tarafın da bir dünya hegamonyası
kurmaya çalıştığı ve bir emperyalist savaşa
hazırlandığı ve kışkırttığı iki askeri -emperyalist koalisyona
bölünmüştü. Ve o zamanlar dünyada ne proletaryanın
iktidarı ele geçirdiği, ne de faşist diktatörlüğün hakim olduğu
ülkeler vardı.
Fakat şimdi durum farklıdır. Bugün artık, barışı
koruyacak bir proletarya devleti; belirli faşist saldırganlar;
doğrudan doğruya bu faşist saldırganların hücumuna
uğrayarak devletlerini ve ulusal bağımsızlıklarını kaybetme
tehlikesi altında bulunan birtakım ülkeler barışın
sağlanmasından şimdilik çıkarları olan diğer kapitalist
devletler mevcuttur. Öyleyse, bütün ülkeleri saldırgan olarak
nitelemek tamamen yanlıştır. Sadece esas saldırganları
gizlemekten çıkarları olan kimseler gerçekleri bu şekilde
tahrif edebilirler.
-m-
Zamanımızdaki barış kötü bir barıştır. Ancak kötü dahi
olsa, herhalde savaştan daha iyidir. Her aklı başında barış
taraftan, Milletler Cemiyeti banşı sağlamaya yardımcı
olacak, -özellikle zorlayıcı tedbirler de dahil olmak üzere
aldığı- her tedbirin desteklenmesi gerektiğini derhal
kavrayacaktır. Milletler Cemiyeti tarafından konulan
zorlayıcı tedbirler, saldırganlara karşı etkili araçlar haline
getirilebilirler.
Şayet Milletler Cemiyetince konan zorlayıcı tedbirler
İtalya'nın Habeşistan'a karşı savaşmaya devam
etmesini engelleyemediyse, kabahat tedbirlerde değil, bu
zorlayıcı tedbirlerin uygulanmasını engelleyen güçlerde
aranmalıdır.
Ve şayet bugün, Alman faşizmi bütün dünya halklarına
meydan okuyabiliyorsa, bunun sebebi tamamen Alman
faşizminin bu meydan okumasından ötürü
cezalandırılmayacağını düşünmesi, konan zorlayıcı
tedbirlerin Japonya'ya uygulanmamış olması, İtalya'ya karşı
konan zorlayıcı tedbirlerin kapitalist devletler tarafından
engellenmiş olması ve son olarak, ordularını Fransa ve
Belçika sınırlarına sevk ettiği sırada Hitler'in, kendisine karşı
konan tahditlerin İngiliz burjuvazisi tarafından
engelleneceğinden peşinen emin olabilmesidir.
Zorlayıcı tedbirlerin uygulanması sonucu savaş
tehlikesinin artacağından ve bunun bir savaşa yol
açacağından söz edilmektedir. Bu doğru değildir. Tam
tersine: Saldırganların dokunulmazlığıdır, savaş tehlikesini
artıran. Faşist saldırganlara karşı konan ekonomik ve mali
nitelikteki tahditler (kredilerin tamamen reddedilmesi, ticaret
ve hammadde arzının kesilmesi) ne kadar azimle
uygulanacak olursa Alman faşizminin de bir savaş başlatma
eğilimi o kadar az olacaktır, zira bir savaşa girmenin
tehlikeleri o nisbette artmış olacaktır.
Milletler Cemiyeti gösterdiği kararsızlıklardan,
hareketsizliklerden ve tutarsızlıklardan ötürü amansızca
eleştirilmelidir. İşçi sınıfı, emperyalist ülke hükümetlerine
karşı kendi şahsi çıkarları uğruna saldırgana yardım eden,
barışı koruyacak tedbirleri kıran ve küçük ulusların
çıkarlarını büyük emperyalist güçlerin çıkarlarına feda eden
Milletler Cemiyetinin üyelerine karşı kesin bir mücadeleye
girişmelidir. Fakat, bu Milletler Cemiyetine karşı, genel
olarak olumsuz bir tavır takınmamız gerektiği anlamına
gelmez. Milletler Cemiyetine karşı olumsuz bir tavır takınıp
saldırganların ekmeğine yağ sürmekten proletaryanın ne
çıkarı olabilir ki? Savaşın baş kışkırtıcıları Almanya ve
Japonya Mil-
280 281