6ZemlLuAt

göstermeyeceklerini belirttiler.
1923'de Saksonya ve Turingiya'da Sağcı oportünistlerin
anladığı anlamda bir "işçi hükümeti" işbaşında idi.
Komünistlerin Sol Sosyal Demokratlarla (Zeigner grubu)
birlikte Saksonya (65) işçi hükümetlerine girmeleri bir hata
değildir. Aksine, Al-manya'daki devrimci hareket bu adımım
atılmasını gerektirmişti. Ancak, komünistler hükümette
görev alırken kendi yetkilerini proletaryayı güçlendirmek
için kullanmalıydılar. Bunu yapmadılar. İşçiler arasında
yerleşme sıkıntısı varken, çoğu işçi kârısı ve çocuklarıyla
açıktayken, onları bu zor durumdan kurtaracak en ufak bir
tedbir almadılar. İşçilerin devrimci kitle hareketini
örgütlemek için de hiçbir şey yapmadılar. Genellikle
"Burjuva demokrasi çevresinde hareket eden" basit bakanlar
gibi davrandılar. Bildiğimiz gibi bu Brandler (66) in ve onun
taraftarlarının oportünist politikasının bir sonucuydu.
Sonunda bu politika iflas etti. Bu nedenle, devrimciler iş
başına geldiklerinde neleri yapmamak zorunda olduklarını
göstermek için, hep klâsik saksonya hükümeti örneğinden
yararlanırız.
Yoldaşlar, bütün Birleşik Cephe hükümetlerinden, diğer
hükümetlerin politikalarından tamamen değişik bir politika
gütmesini, durumun gerektirdiği kesin ve devrimci isteklere
cevap verilmesini istiyoruz. Sözgelimi, üretimin kontrolü,
bankaların kontrolü, polisin dağıtılması, yerine silahlı işçi
militanların getirilmesi vb.
Lenin onbeş yıl önce dikkatimizi "proleter devrimine
geçiş ve yöneliş biçimleri aramaya" yönelt-. memizi istemişti
bizden. Bazı ülkelerde Birleşik
(65) Saksonya İşçi Hükümeti 11 Ekim 1923'te 5 Sosyalist ve 3
Komünistten. Sosyal Demokrat Zeigner'in başkanlığında ku
ruldu. 30 Ekimde de Merkez Hükümetin birlikleri tarafından
devrildi.
(66) Brandler, Heinrich, Almanya Komünist Partisi içinde bulunan,
Sosyal Demokrat Partisi liderleriyle işbirliğine giren ve Al
man proletaryasınını 1923'teki yenilgisine katkıda bulunan
oportünist grubun lideri. Almanya Komünist Partisinden
1929'da, bölücü çalışmaları yüzünden atıldı.
Cephe hükümeti en önemli geçiş biçimlerinden biri olabilir.
"Sol" doktrinciler Lenin'in bu emrini her zaman gözden ırak
tutmuşlardır. Kısır propagandacılardı bunlar ve "geçiş
biçimlerini" önemsemeden sadece "amaçlar" dan söz
etmekle yetiniyorlardı. Öte yandan Sağ oportünistler,
proletarya diktatörlüğü ile burjuva diktatörlüğü arasında
kalan özel bir geçici demokratik aşama kurmuşlardır. Bu
uyduruk "geçici aşamaya" "geçici biçim" adını da vermişler,
hatta Lenin'in kullandığı kelimeleri kullanmışlardır. Ama bu
tip dolandırıcıları teşhir etmek çok kolaydır. Lenin'in
söylediği şey, proletarya devrimine geçiş biçimi ve yönelişle
ilgiliydi, yani burjuva diktatörlüğünün devrilmesini
söylüyordu Lenin. Burjuva ve proletarya diktatörlükleri
arasında bir geçiş biçiminden söz etmiyordu.
Lenin proletarya devrimine geçiş biçimini neden bu
kadar önemsemişti? Çünkü kafasında bütün büyük
devrimlerin değişmez kanunu vardı: kitleler için, propaganda
ve ajitasyon, onların siyasî tecrübesinin yerini alamaz. Çünkü
bu gerçekten büyük emekçi kitlelerini devrimci öncü saflara
çekme meselesidir ki, bu yapılmadan zaferi kazanmak ve
işbaşına gelmek mümkün değildir. Politik ya da devrimci kriz
çıkar çıkmaz, komünist önderlerin devrimci isyan sloganlarını
ileri sürmeleri yetecek ve büyük kitleler bunların ardından
gidecektir düşüncesi, çok düşülen "sol" ' nitelikte bir hatadır.
Hayır, bu türden bir kriz anında bile kitleler harekete
geçmeye hazır değillerdir. İspanya'da gördük bunun örneğini.
Tecrübelerden yararlanarak milyonlarca insana ne yapmaları
gerektiğini, köklü çözüm yollarının nerede bulunacağını ve
hangi partiye bel bağlamaları gerektiğini, en kısa zamanda
kavramlarına çalışmak için her ilk geçici slogan da -özellikle
"proletarya devrimine geçiş ya da yöneliş biçimleri" sloganıkullanılmalıdır.
Aksi takdirde, küçük burjuva yanılgılarının
ve geleneklerinin etkisi altında bulunan büyük insan kitlesi,
devrimci bir durum olsa dahi sendeleyebilir, işini erteleyip
yo-
200 201