marti_agustos_sayi_43_1

ir parmak bal Martı Ağustos 2014
Hayatımın en büyük, en unutulmaz şokunu da yaşadım burada. Ana sokakların birinde
karşı kaldırımda yürüyen bir çocuğa seslendi Muhammet. Çocuk geldi. 17-18 yaşlarında
zayıf bir delikanlı. “Merhaba” dedi. Türkçe. Senin benim gibi düzgün bir dille. Şaşkınlıktan
“sen nesin, necisin” diyemedik. “Nerelisin” dedik kesik kesik. “Ben Kayseriliyim ama
aslen Kenyalıyım” dedi. Kayseri’de imam hatip lisesi okumuş. Muhterem Hoca Efendi’nin
okullarından birinde almış Türkçe eğitimini. Ne yalan söyleyeyim, bu mahallede bir kara
çocukla Türkçe konuşmak hoşuma gitmedi değil. O an nereye konumlandıracağımı bir
kere düşündüm bu misyoner okullarını.
Facebook isimlerimizi aldık birbirimizin. Seneye üniversite okumak için İstanbul’a
gelecekmiş. Belki yardımım dokunur.
Tek başına Kibera’ya girmek büyük risk. Biz de burada yaşayan Muhammed’i ayarlayıp
öyle giriyoruz mahalleye. Bölgeye girmeden hemen yakındaki bir benzin istasyonunda
buluşuyoruz. Muhammed yanımıza tek çanta ve tek kamera almamızı ve her ikisini de
kendisine vermemizi istiyor ilk başta ama biz dinlemedik kendisini. Çanta arkamızda,
kamera boynumuzda. Tembihleri dikkate almadan ilerliyoruz toprak sokaklı mahallede.
Ağır bir koku. Hayatımda bir çok farklı gerçeklikle karılaşmıştım dünyanın dört bir yanında
ama burası hiç beklemediğim yerden gelen bir soru gibi oldu. Nasıl bir tepki vereceğini
şaşırıyor insan bu keskin gerçeklik karşısında. Birini sindiremeden başka bir travma
vuruyor Mike Tyson kroşesi gibi. Hayatın anlamını sorguluyorsun 100 kez her solukta.
Algı eşiğiniz darmadağın oluyor her adımda.
Radyo kanalı değiştirir gibi kulağa gelen farklı melodiler, yalın ayaklarıyla oraya buraya
koşan çocuklar, başıboş / zayıflıktan ölmek üzere sokak köpekleri, dere kenarında çamaşır
yıkayan kadınlar, sağlı sollu çinko plakalardan inşa edilmiş dükkanların önünde kurulmuş
tezgahlarda satılan bin bir türlü eşya, giyecek, yiyecek, evlerin önünde fokurdayan
tencerelerden yayılan kokular ve yüzlerdeki tanımlayamadığım onlarca ifade... yürüyoruz.
En zor olanı kendiminkini tanımlamak, çaresizlik ve umutsuzluk en çok rastladığımdı
sokakta.
114 115