o_18rjvcmqu1r7c1bfr1ip91kbb11kga.pdf

Gezginlerin ayak izlerini takip ederken mutlaka sevdiğiniz ülkelerden, sevdiğiniz
kültürlerden başlayın. Yurt dışına ilginiz yoksa, Türkiye'yi araştırın. Bir uçağa binip
3 günlüğüne İzmir gezisi, bir araba kiralayıp Muğla'nın sahil ilçelerinde gezmesi,
Antalya'nın Efes Antik Kenti ya da Urfa'da Balıklı Göl'ü görme merakı, Antep'de
gerçek bir kebab yeme arzusu bazen yurt dışının da önüne geçebilir.
Ben bu işe yurt dışıyla başlayanlardanım. Yaptığım araştırmalar, soruşturmalar
günlerimi, haftalarımı hatta aylarımı alıyordu. Arkadaşlarım işin maddi boyutundan
dert yanıp beni yalnız bıraksalar da benim hiç de vazgeçmeye niyetim yoktu.
İnternet başında araştırmalardan vazgeçip kendime bir Avrupa haritası aldım.
Şehirler, kültürler, hikayeler beni çağırıyordu, her haritaya baktığımda. Bense hala
gidecek bir yol arkadaşı derdindeydim fakat ne yazık ki bulamıyordum.
Ülkelerden birini seçemiyordum. Hangisinde karar kılsam hemen bir yolunu bulup
oradan ötekine oradan ötekine geçmenin hesaplarını yapıyordum fakat bir türlü net
bir plan yapamıyordum. Yol arkadaşı bulamamakla kalmayıp bir de olumsuz
tepkiler alınca biraz olsun soğuyor ama yerimde duramama arzumu asla
yenemiyordum.
Bir sabah uyandığımda, ortada hiç bir net plan olmamasına rağmen pasaportumu
almaya karar verdim. Onu alıp bir kenara koyacak ve o günün gelmesini
bekleyecektim. Kimilerine göre saçma gelebilir elbet ama bu apaçık evrene
gönderdiğim bir mesajdı. Ben yurt dışına gitmek istiyordum ve pasaportumu da
alarak bu konuda ne kadar kararlı olduğumu gösteriyordum. Pasaportu gayet kolay
bir şekilde aldıktan sonra sıra onu kullanmaya gelmişti.
İşte bunun için tam 6 ay bekledim. Doğru zamanı, doğru fırsatı bekledim. Her
şeyi kendi başıma yapacağım için maddiyatta oldukça önemliydi. Yine bir sabah
vakti uçak firmalarının sitesinde gezinirken “KAMPANYA” yazısına ilişti gözüm.
Paris gidiş-dönüş – 200 Euro diyordu. Hiç de fena fiyat değildi aslında ama
Türkiye'de yaşıyorsanuz Euro görünce 3'le çarpmalısınız. Fakat Türkiye'de
yaşamanın en büyük dezavantajı sadece her fiyatı 3'le çarpmakla kalmıyordu. Sizi
bekleyen en büyük engel vizeydi.
“Açıkçasını söylemek gerekirse, ilk kez Schengen vizesi alıyorsanız ve direk
Fransa diyorsanız demeyin siz onu. Yazık olur yep yeni pasaport red yemesin.
Daha kolay vize veren ülkeleri tercih edin; İtalya, İspanya, Yunanistan...” Ve artık
bu bilgilerle dolduğum bir vize süreci başlamıştı. Her kafadan gelen ilginç sesler;
çıkmazcılar, 3 güne çıkarcılar derken Fransa'nın pek de mümkün olmadığına
kanaat getirmemle bu zorlu süreçten biraz olsun sıyrıldım. Gözümü Roma'ya
dikmiştim. Oradan, Paris'e ve Paris'ten de Brüksel'e, Brüksel'den de Amsterdam'a
gitmeye kesin olarak niyetlenmiştim.
Ve işte başlıyordum...
Devam edecek