o_18rjvcmqu1r7c1bfr1ip91kbb11kga.pdf

ATARAKSİYA
kaset
Giderken bütün eşyalarını toplamıştı. Dolabımıza baktığımda benim giysilerim
kendi köşesinde yapayalnız bırakılmıştı. Kravatlarımın arasında etek boylarına
sinir olduğum elbiseler karışmamıştı. Diş fırçamın üzerinde onun ıslak diş fırçası
düşmemişti, terliklerim dikkatsiz bir tekmeyle sağa sola savrulmamıştı, perdeler
açılmamıştı. Yokluğu her yanı kaplamıştı aslında. Salonun ortasında, mutfak
tezgâhında, küvette, ahizelerin üzerinde, çekmecelerde, parkelerde kocaman bir
cisim gibi yayılmıştı yokluğu. Onsuzluğu her yerde görmek mümkündü. Geriye hiç
bir şey bırakmamıştı. Kapkara bir cisim gibi her yerden karşıma çıkan yokluğu
dışında. Bir de bir kaset vardı. Kusursuzca hayatımın üzerinden çekip alınmış
hayatına rağmen, eksiksizce hayatımdan çıkarılan eşyalarına rağmen sehpanın
üzerine bırakılmış bir kaset.
Tüm bu dikkate rağmen nasıl olduysa unutulmuş bir kaset ya da benim hep
unutulduğunu sandığım. Onun yokluğunun acısını kaburgalarımda hissederken
hiç de önemsemediğim hatta varlığını bile fark edemediğim bu kaseti, oynatmaya
çalıştığımda içimde garip bir umut vardı. Bir yoluydu sanki onu geri getirmenin, bir
imkândı sanki ama hiçbiri değildi. Duyabildiğim 3 dakika uzunluğunda koca bir
sessizlikti. Hepsi o kadardı. Bu sessizliğe daha fazla dayanamayıp kaseti çıkarıp
atmıştım. Ta ki onun yokluğunu doldurmaya çalışan, ama diş fırçamın üzerinde
ıslak diş fırçasını göremediğim bir kadın onu bulana kadar.
Hayatımın anlamı diye nitelediğim o güzel insan hayatımdan çıkalı 2 sene kadar
olmuştu. Ben onsuzca yaşanabileceğini zor bela öğrenmiştim. Ondan bir şekilde
haber alıyordum. Bir şekilde takip edebileceğim bir yol buluyordum onu fakat onu
hissettirmeden bunu başarabilmek için mükemmel bir çaba harcıyordum. O
benden sonra uzunca bir süre yalnız kalmıştı. Sonra biriyle denemiş yapamamış,
sonra biriyle daha denemiş ve evlenmişti. Son aldığım habere göre de hamileydi.
Bense ondan sonra kaç bedene sığınmıştım kim bilir. Üst üste koynuma aldığım
her kızda hiç kabullenmesem de hep onu arıyordum. Hayatım alt üst olmuştu. Hiç
kimseden hiç bir şeyden mutlu olmuyordum. Onu aldattığım kadınlar bile ilgimi
çekmiyordu artık ama yine de yalnız da kalamıyordum. Ondan her haber
aldığımda muhakkak biriyle sevişiyor ve bu üzüntüyü üzerimden atmaya
çalışıyordum. Yine o günlerden biriydi. Hamile olduğunu öğrenmiştim.
Yeni sevgilimi eve çağırdım ve kusursuz bir hazırlık yaptım. Aklıma her o
geldiğinde daha bir hevesle sevişmiştim. Unutmak için daha da doruklarındaydım
ve sonunda zafer benimdi. Yeni sevgilimse su içmek için içeri gitmişti ve uzunca
bir süre gelmedi. Bir ara bir kaset sesi duyar gibi oldumsa da, yorgunluktan uykum
bastırdığı için pek önemsememiştim ve sonrasında duyduğum ses hayatımın
anlamına aitti;
“Sevgilim, beni canından çok seven sevgilim. Sana bunları söylemek elbette çok
zor fakat bir kere kırılınca kalp, bir kere bozulunca sevgi eskisi gibi olmuyor artık.
O zaman da gitmek farz oluyor. Fakat her zaman bir umut vardır. Belki sen
içindeki pisliği akıtır, arınabilirsin. Ben sadece benim olmanı isterdim ama olmadı.
Fakat dedim ya hep bir umut vardır. Belki zehrin, yokluğumun verdiği acıyla akar
vücudundan da arınırsın, işte o zaman bana gelebilirsin. Seni güzel günlerimizin
hatırına affedebilirim. İnsan severken çok kelime buluyor da vedalaşırken boğazı
düğümleniyor hep. Seni seviyorum. Hoşça kal”