o_18rjvcmqu1r7c1bfr1ip91kbb11kga.pdf

Merhaba,
Okundukça yazan, yazdıkça büyüyen dergi Bilakisle 3. sayımızla
karşınızdayız. Yeni projeler, yeni yazarlar ve yeni okurlarla her ay bir
öncekinden daha iyi olmaya çalışıyoruz.
Bu sayımızı; 8 mart dolayısıyla tüm kadınlara adıyoruz. Dünya
kadınlar günü kutlu olsun.
Dergimizin her ay biraz daha büyüyebilmesi için size ihtiyaç
duyuyoruz. Dergimizde gönüllü olarak editörlük yapabilir, proje
ekibimize katılıp yeni projelerle dergimize yön verebilir veya dergimizin
duyulması için bize yardımcı olabilirsiniz.
Gönüllü editörlük olarak sizden beklediğimiz şey şudur; derginin
tasarımını bizimle birlikte yapabilirsiniz. Yazıların imla hatalarını
düzeltebilir, her ayın kapağını dizayn edebilir veya farklı bir fikir de
sunabilirsiniz.
Proje ekibimiz olaraksa, geçen ay hayata geçirdiğimiz “enine
boyuna” köşesi gibi yeni projelerle bize destek olabilir halihazırda
hayata geçirmeyi beklediğimiz yeni projelerimizde bize yardımcı
olabilirsiniz.
Dergimizin daha çok okunması için de sizi ihtiyaç duyuyoruz.
Övgülerinizi dostlarınıza, eleştirilerinizi bize bildiriniz.
Bizimle iletişime geçmekten çekinmeyiniz çünkü bu sizin derginiz.
Eğer Bilakis dergisinden bahsediyorsanız kendinize ait bir şeyden
bahseder gibi konuşabilirsiniz.
Bize şiirlerinizi, yazılarınızı, hikayelerinizi gönderiniz.
Bize çizdiğniz resimleri gönderiniz.
Dergimiz hakkındaki fikirlerinizi lütfen bizimle paylaşınız.
Bilakis dergisi keyifli okumalar diler
bilakisdergi.tumblr.com
bilakisdergi@gmail.com
www.facebook.com/bilakisdergisi
ATARAKSİYA

Yazar olmaya çok genç yaşta , İngiliz Kız Ortaokuluna giderken karar vermiş , çeviri yapmak
istemesinin sebebini ise Türkçe'nin kıvraklıklarını ve ona sağlayacağı olanakları öğrenebilmek
olduğunu düşünmüş ve hep dilinin yetmeyeceğinden tedirginliğinde birçok araştırma sonucu
başarılı bir çevirmen profili çizmiştir okuyucularına Tomris Uyar .
Roman ve öykü arasında bir bağ olmadığını savunmuş , öykünün her zaman daha
yoğun daha çarpıcı , kısa yani öz anlatım yolu olduğunu söylemiştir . Bir röportajında ise
“anlatacağını en kısa biçimiyle ifade edebilmek için çok güçlü bir disipline girmek lazım “
demiştir . Ayrıca 80'e yakın çevirisi vardır Tomris Uyar’ın .
Aslında bu kendi ana dilinin inceliklerinin ve
kıvrak noktalarının nerelere götürebileceğini iyi bilen bir
yazarın ne kadar başarılı olduğunu göstermiyor mu?
Başarılı bir çevirmen , çünkü Türkçe’de neleri bildiğini ,
neleri bilmediğini , neleri çok araştırması gerektiğini ,
hatta çevirdiği yazarın fotoğrafı yoksa dostlarının kimler
olduğunu , nerelere girip çıktığını, nasıl semtleri
sevdiğini öğrenmek isteyen biridir . İster ki Türkçe’ye
yerleştireceği yeri göstermesini sağlasın . “ Takım elbise
giyenle , blue jean giyen arasındaki dil farkı epey olmalı
ama tabii asıl yol gösterici yapıtın kendisidir “ diyen bir
yazarın çeviride başarısız olması beklenemez zaten .
Bir anekdot vermek gerekirse ; yazar o dönem en çok
Virginia Woolf çevirmekten hoşlanıyormuş .
Öykülerinde , insanlardan çok durumları önemsemişken Dizboyu Papatyalar’da insanların
yaşama biçimleri öyküye yansır . Selim İleri bu konuda şöyle demektedir : “ Bu kitapta ele
alınan insanlar da çeşitli katlardan . Oysa İpek ve Bakır’da olsun ,Ödeşmeler’de olsun
küçük burjuva kökenli insanların yaşama biçimleri hikâyeye yansıtılmıştı. Dizboyu
Papatyalar’da bıçkın kabadayılara , ününü yitirmiş sinema oyuncularına, ekmek parasını
nasıl çıkartacağını kestiremeyen kimselere hep bir arada rastlıyoruz . Geçiş toplumunun
insanlarından bir kesit vermek istiyor hikayeci . Bu insanların sergilenişinde de özel bir
tutum göze çarpıyor . Yürekte Bukağı isimli eserinde ise gittikçe yozlaşan bir ortamda ve
bu ortamla beslenen hastalıklı toplum düzeninin , yüreklerine geçirdiği bukağıdan
kurtulmaya çalışan, yeni değerler geliştirmeye çabalayan insanlar görürüz . Yürekte
Bukağı'yı salt yazarın öykülerinin toplamı olarak değil , Tomris Uyar’ın öykücülüğünün
temelini kuran iki belirgin bileşenin ; nesnel , ama yorumlayıcı gözlemciliği ile yaratıcı ve
şiirleştirici imgeleminin dil düzleminde gerçeklik kazanan bir bütünleşmesi olarak
düşünmek gerektiğini vurgulayan Füsun Akatlı : “ İpek ve Bakır’dan Yürekte Bukağı’ya
dört kitabıyla , yazarın hep aynı corpus’a öykü biriktirdiği kanısındayım ” görüşünü dile
getirmiştir . Corpus terimi ise Latince 'de “ gövde “ anlamına gelmektedir .

1 967’de evlendiği Turgut
Uyar’dan bir çocuğu vardır .
Benim de çok sevdiğim şair için
şunları söylemiştir : “ Çok
yakışıklı , çok zeki , çok duyarlı bir
insandı . Belki bana göre aşırı
ciddiydi . Tipik edebiyatçı özelliği
taşıyan , kendi içine kapalı ,
dışarısıyla fazla alışverişi
olmayan , şiiriyle mutlu biriydi .
Ben öyle değilim . Denizi de
severim , dolaşmayı da Daha
canlı , daha hareketli olmayı
isterim . Belki bu bakımdan pek
uyuşmuyoruz.”

Turgut Uyar’ın ölümü üzerine yazdığı bir şiir ;
pencerenin biri açık kalmış,
hava sıcak , temmuz bıkkınlığı işte
tomris uyar yazı masasında oturuyor
masanın bittiği kitapların başladığı yerde
kafka ile dostoyevski'nin fotoğrafları
masanın kitaplara aktığı yalnızlıkta
sahi kaç yıl oldu ,
tanrı'nın eli
şiirden ve öyküden kopalı?
sadece senin için geçiyorum bu sokaktan
okur musun ,
gözlerimden akan
kelimeleri ?
EZGİ YAĞCI
sarpimoleni.tumblr.com

BOŞLUK
Zihnimin bana oynadığı garip bir oyun vardı ortada.
Yanımda duran insanın yüzünü bir yerden anımsıyor fakat nerden olduğunu
çıkartamıyordum.
Bana bakıyordu seyrek zamanlarda.Birden durdum.
-İnsanlardan nefret ettiğimi düşündüm.Onları çok sevip devamında onlardan nasıl
nefret ettiğimi.
Küçük mutlulukların büyük hüzünlere sarılacağını onlar öğretti bana.Beklentisiz
duygularıma
beklenti iliştirmeyi onlardan öğrendim.
Odasında ölü bile bulunmamış bir et parçasına benzettim kendimi.Belli saatlerde
nefes almayı
aklına getiren,sonrasıda “olmamış bu”başa alalım diyip nefes almayı unutan biri
olduğumu
hatırladım.
Düşüncelerim dimağımı bulandırmaya başlamıştı.
-Bana daha dikkatli baktığını farkettim;aslında kendine bakıyor gibiydi.
İnsanlar bana bakınca kendi acılarını görüyordu sanırım.Ya da ben çok saydam
idim,bilmiyorum.
Bende onu incelemeye başladım.Çekik gözlerini,soğuktan kurumuş
dudaklarını,boynunun inceliğini.
Bu boş saatlerde ve günün anlamsızlığına binaen yanımdaki insana şiirler
yazabilirdim.
Durdum.
Sevdiğim adama benzetmiştim O’nu.
Ne tuhaf her şeyi O’na benzetiyordum.
Olguları sürekli birbirine benzetmek gibi bir takıntığım olduğunu unutuyordum
sanki,et parçasıyken bile.
Bu kadar uzun süre bakamazdık birbirimize.O an daha fazla kanatamazdık
birbirimizin kalbini.
Biri dur demeliydi bu bozguna.
Ve o sesi duydum:
-Yaşıyor!
Koridorun sonuna hızlı adımlarla gitmeye başladım O’ndan uzaklaşarak.
BETÜL ASLAN
icimdekikaranlikk.tumblr.com

8 MART
DÜNYA KADINLAR GÜNÜ
KUTLU OLSUN
"Kadının ufkunu genişleterek güçlendirin aklını; körü körüne itaat sona
erecektir; ancak, iktidar her zaman körü körüne itaate ihtiyaç duyduğundandır
ki zorbalar ve şehvet düşkünleri, haklı olarak karanlıkta tutmaya çalışırlar
kadını; çünkü bunlardan birincisinin tek istediği bir köledir, ikincisinin istediği
ise elinde tutacağı bir oyuncak."
Mary Wollstonecraft

YASEMİN PFORR
"DURUN İNECEK VAR"
ENİNE
BOYUNA
KİTABIYLA -ENİNE BOYUNA- KÖŞEMİZİN İLK KONUĞU OLUYOR
yaseminpforr.tumblr.com
" Bir 8 Mart daha geçti. Gene paneller, söyleşiler yapıldı, köşe yazıları yazıldı.
Birbirimize çiçekler gönderdik, tebrikler ettik. Aferin bize, boyumuz biraz daha
uzadı. Ne elde ettik? Bilenler biraz daha bildi, bilmeyenler gene cahil İnşallah bu
arpaları üst üste koyup bir dağ elde edeceğiz bir ara
Bir kere “Kadınlar Günü “ var da niye “Erkekler Günü “ yok? Öyle bir güne ihtiyaç
yokta ondan.
İlk çağda yaşamı idame ettirmek hayvan avlamak, düşmanla kaba kuvvetle
savaşmak gibi fiziksel güç isteyen şeylere bağlı olduğundan, insanoğlunun var
olmasından beri fiziksel gücü kadınlardan üstün olan erkekler egemenliklerini ilan
etmişler zaten. Allah’tan kadın savaşçılar, Amazonlar varda istenirse kadınlardan
da iyi savaşçılar çıkabileceği görülüyor ama hayır kadınlar bu zorlayıcı role henüz
hazır değiller.

Orta Çağ’da da değişen bir şey yok. Gene savaşlar, gene fiziksel üstünlük
isteyen işler Kadın ise hep evde, yol gözleyen, korunması gereken varlık
durumunda. Tabii erkekte doğal olarak gelişen kendini üstün hissetme hali.
Kendileri olmasa toprak alınamayacak, ganimet toplanamayacak, evdekiler aç
kalacak vs vs. Kadınlar ise habire çocuk doğurup, savaşa asker yetiştiriyor.
Aslında çok önemli bir görev bu ama kadın doğurup duruyor ya doğurganlık
özelliği çok paye almıyor. Halbuki her kadın sadece bir tane doğurabilse baş tacı
edilecek ama maalesef öyle değil. Sonuç; erkek egemen bir dünya
Ancak 20. Yüzyılda işin rengi yavaş yavaş değişmeye başlıyor. Savaşlar artık
diplomatik yapılıyor, teknoloji ilerliyor, hayattan beklentiler değişiyor, yaşam
zorlaşıyor. Kadınlar daha fazla rol çalmaya başlıyorlar. Ne yazık ki alışkanlık beter
her şeyden Bu sefer erkekler henüz hazır değil rollerini paylaşmaya. Nasıl olsa
da fiziksel üstünlük var ya, eskiden düşmana sarf edilen bu güç kadını susturmaya
kullanılmaya başlanıyor. Onları da anlamak lazım! Eskiden tek başlarına
sürdürdükleri iktidarı bu gün kadınlarla paylaşmak zorundalar. Kolay değil. Bakın
toplumu temsil etmesi gereken hükümetler bile tek başına iktidar olma sevdasında.
Paylaşmayı, birlik olmayı, farklı görüşleri bünyelerinde toplayıp sentez yapmayı
bilmiyorlar ki! Bunun için önce insanın birbirine saygı duyması lazım, birbirini
sevmesi lazım Zor işler vesselam!!!
Bu “ kadın hakları”nın tahsil terbiye ile de pek ilgisi yok gördüğüm kadarı ile. En
basitinden, bakıyorum benim üniversite mezunu arkadaşlarımdan bazıları, kadın
kadına bir yere gidilecek mesela, evden izin almaktan bahsediyorlar. Ne izni
anlamıyorum? Sen kocaya/sevgiliye böyle bir paye verirsen o da kullanır tabii.
Kadın veya erkek bir şey yapmak isteyecek , koskoca insanlar olarak evden izin
alacak! Bu bana aykırı.
Zaten aklıselimi olan kimse güzel yürüyen birlikteliğini sarsacak bir şey
yapmaz ama bu demek değildir ki her iki tarafta kendi isteklerini yadsıyacak,
görmezden gelecek veya izne tabii tutarak belki yapabilecek. Burada izin konusu
genelde kadına yönelik oluyor. Erkek genelde istediğini yapıyor.
Seneler evvel evliyken eşimi bırakıp bir aylığına Cenevre’ye Fransızca
kursuna gitmeye karar vermiştim. Unutmakta olduğum bu dili tazelemek amacıyla.
Zaten İtalya’da yaşıyoruz. Her hafta sonu eve geleceğim. Bana göre sorun yok.
Eşimden evvel ailem ve arkadaşlarım arasında kıyamet koptu. İnsan kocasını
bırakıp da gider miymiş, erkek yalnız bırakılır mıymış? Tabii koca da girdi havaya.
Bana “ nereye?” diyor. Dedim ki “ senin gelişimin için her hangi bir şey yapman
gerekse veya şirket seni birkaç aylığına bir yere gönderse gidecek misin?
Gideceksin. Bana gidebilir miyim diye soracak mısın? Hayır. Bende seni burada
bekleyecek miyim, bekleyeceğim. Eee konu ben olunca ne değişiyor?” Sustu ve
ben gittim. Tabii yetiştirilmeden dolayı her hafta sonu 5 saat geliş 5 saat gidiş
olmak üzere 1 0 saat tren yolculuğu yaparak haftalık yemekleri yapmaya,
gömlekleri ütülemeye eve gelerek İyi de oldu, sonra ki iş hayatımda Fransızcamı
sık sık kullanmak durumunda kaldım. Ben işi çok basit bir tarafından aldım ama
kadın olarak temelde kendimizi nasıl konumlandırdığımızla ilgili ufak bir durum
tespiti
Özetle daha gidecek çok yolumuz var diyorum. Çağlar boyunca erkek egemen
bir dünyada yaşarken, bu kadar okumuşluğa rağmen rollerimiz konusunda henüz
eşit bir görüşe sahip değilken, bu günden yarına %1 00 kadın-erkek eşit bir
dünyaya sahip olmak mümkün değil. Ancak bu demek değil ki mücadeleye devam
etmeyelim. Sadece bir gün değil, her gün etmeliyiz. Bu dünyanın geleceği erkekkadın
sentezinde yatıyor, erkek egemenliğinde değil
09.03.2011 "

RÜYALARDA YAŞAMAK
Boş bulunmuşluktan ibaret de istersen.
İstersen de duygu hüsranı
Bunların hiç birisi değiştirmiyor,
Annemin korkulu rüyalarını
Gecenin ertesi güneşli bir gündü,
Yağmurlu olması gerekirdi,olmadı
Gecenin gözyaşlarını gündüz anlamadı.
Annem, biriciğim hariç
Yanılmadı bu güne dek.
Aykırı ne yaptıysam anladı,
Yaşadı birebir rüyalarında
Ama sustu, haykırırcasına sustu !
Hiçbir şey eskisi gibi değildi;
Anlamalıydı
Susmayı öğrenmişti bu güne dek.
Anlamadı yeni dünya düzenini,
Anlayamadı
Söz hakkı verilmeyen kadınların kaderiydi,
Rüyalarda yaşamak
Özgürce, bir o kadar da masum,nacizane
Yeni bir pencere arala Meleğim,
Dayatılmadan yaşa hayatı,
Kanadımı kırma
Özgürlüğe kanat çırpamam sen olmadan
Bana yakın ol rüyaların kadar,
Bir o kadar da uzak
Sana özlemimden bu yazılanlar,
Bu güne kadar söylemek isteyip de sustuklarım
Sıla etkisi,ellerinin şefkati
Ne dersen de,
Susma yeter ki
Çünkü sen sustukça;
Günaha batıyor bedenim;
KURTULAMIYORUM !
MURAT KALELI
mezarvirtuozu.tumblr.com

ATARAKSİYA
kaset
Giderken bütün eşyalarını toplamıştı. Dolabımıza baktığımda benim giysilerim
kendi köşesinde yapayalnız bırakılmıştı. Kravatlarımın arasında etek boylarına
sinir olduğum elbiseler karışmamıştı. Diş fırçamın üzerinde onun ıslak diş fırçası
düşmemişti, terliklerim dikkatsiz bir tekmeyle sağa sola savrulmamıştı, perdeler
açılmamıştı. Yokluğu her yanı kaplamıştı aslında. Salonun ortasında, mutfak
tezgâhında, küvette, ahizelerin üzerinde, çekmecelerde, parkelerde kocaman bir
cisim gibi yayılmıştı yokluğu. Onsuzluğu her yerde görmek mümkündü. Geriye hiç
bir şey bırakmamıştı. Kapkara bir cisim gibi her yerden karşıma çıkan yokluğu
dışında. Bir de bir kaset vardı. Kusursuzca hayatımın üzerinden çekip alınmış
hayatına rağmen, eksiksizce hayatımdan çıkarılan eşyalarına rağmen sehpanın
üzerine bırakılmış bir kaset.
Tüm bu dikkate rağmen nasıl olduysa unutulmuş bir kaset ya da benim hep
unutulduğunu sandığım. Onun yokluğunun acısını kaburgalarımda hissederken
hiç de önemsemediğim hatta varlığını bile fark edemediğim bu kaseti, oynatmaya
çalıştığımda içimde garip bir umut vardı. Bir yoluydu sanki onu geri getirmenin, bir
imkândı sanki ama hiçbiri değildi. Duyabildiğim 3 dakika uzunluğunda koca bir
sessizlikti. Hepsi o kadardı. Bu sessizliğe daha fazla dayanamayıp kaseti çıkarıp
atmıştım. Ta ki onun yokluğunu doldurmaya çalışan, ama diş fırçamın üzerinde
ıslak diş fırçasını göremediğim bir kadın onu bulana kadar.
Hayatımın anlamı diye nitelediğim o güzel insan hayatımdan çıkalı 2 sene kadar
olmuştu. Ben onsuzca yaşanabileceğini zor bela öğrenmiştim. Ondan bir şekilde
haber alıyordum. Bir şekilde takip edebileceğim bir yol buluyordum onu fakat onu
hissettirmeden bunu başarabilmek için mükemmel bir çaba harcıyordum. O
benden sonra uzunca bir süre yalnız kalmıştı. Sonra biriyle denemiş yapamamış,
sonra biriyle daha denemiş ve evlenmişti. Son aldığım habere göre de hamileydi.
Bense ondan sonra kaç bedene sığınmıştım kim bilir. Üst üste koynuma aldığım
her kızda hiç kabullenmesem de hep onu arıyordum. Hayatım alt üst olmuştu. Hiç
kimseden hiç bir şeyden mutlu olmuyordum. Onu aldattığım kadınlar bile ilgimi
çekmiyordu artık ama yine de yalnız da kalamıyordum. Ondan her haber
aldığımda muhakkak biriyle sevişiyor ve bu üzüntüyü üzerimden atmaya
çalışıyordum. Yine o günlerden biriydi. Hamile olduğunu öğrenmiştim.
Yeni sevgilimi eve çağırdım ve kusursuz bir hazırlık yaptım. Aklıma her o
geldiğinde daha bir hevesle sevişmiştim. Unutmak için daha da doruklarındaydım
ve sonunda zafer benimdi. Yeni sevgilimse su içmek için içeri gitmişti ve uzunca
bir süre gelmedi. Bir ara bir kaset sesi duyar gibi oldumsa da, yorgunluktan uykum
bastırdığı için pek önemsememiştim ve sonrasında duyduğum ses hayatımın
anlamına aitti;
“Sevgilim, beni canından çok seven sevgilim. Sana bunları söylemek elbette çok
zor fakat bir kere kırılınca kalp, bir kere bozulunca sevgi eskisi gibi olmuyor artık.
O zaman da gitmek farz oluyor. Fakat her zaman bir umut vardır. Belki sen
içindeki pisliği akıtır, arınabilirsin. Ben sadece benim olmanı isterdim ama olmadı.
Fakat dedim ya hep bir umut vardır. Belki zehrin, yokluğumun verdiği acıyla akar
vücudundan da arınırsın, işte o zaman bana gelebilirsin. Seni güzel günlerimizin
hatırına affedebilirim. İnsan severken çok kelime buluyor da vedalaşırken boğazı
düğümleniyor hep. Seni seviyorum. Hoşça kal”

MUSUKİ
KAPISINDAN SIZANLAR
"Bu tatsız akşam saatinde,
Görünmez kanatlarınızla,
Cama vurmayın hatıralar,
Sessizliğine doymadığım,
O eski saatleri, yeni,
Baştan kurmayın hatıralar"
Demiş ya hani Cahit Sıtkı, insan düşünmeden edemiyor. Zaten her şairin işi
değil midir insanı afallatmak, yüreğinden sarsmak, bir insan nasıl olur da böyle
derinden yaralanır dedirtmek
İşte bir de bu kelamı notalar vesilesiyle duymanın hazzını düşünün.
Doktor Alaeddin Yavaşca’nın kaleminden çıkmış bu besteyle kim bilir kaç yürek
dağlanıyor
İnsanlar hep düşünüyor ki sanat
müziği rakı yanında meze olan
meyhane şarkılarından ibarettir.
Oysa içine girdiğinizde anlıyorsunuz,
adeta dizili seslerle bütünleşmiş dev
bir umman.
O yüzden de çok insan kolay kolay
sevemiyor, çünkü bu iş gönül işi, aşk
işi Ben de uzun zaman önce o
kalabalık güruhun içerisinde çırpınıp
duruyordum. Derken bir gün bir şarkı
duydum. Hani herkesin bir dönüm
noktası olur ya, ya da olmasını
umduğu hayali köşeleri vardır
hayatta.
Tam da onun gibi bir şeydi, eskiden hissedemediğim lezzeti artık biraz daha
duymaya başlamıştım. Böyle böyle bir baktım ki ben çoktan dalmıştım bu
okyanusun ortasına, kendimi Itri Efendi’nin, Hacı Arif Bey’in, Hammamizade
İsmail Dede Efendi’nin bestelerini dinlerken buluyordum.
Çokları hala anlamlandıramıyor bendeki bu sevgiyi ve dahası Türk sanat
musikisini meyhane şarkısı deyip bir kenara atıveriyor. Elbette ben de
onların bu ısrarcı tavrını anlayamıyorum. Dedim ya içine dalmak diye, bu
süreçten sonra iş daha da zorlaşıyor aslına bakarsanız. Çıtanız yükseliyor,
kolay kolay tat alamıyorsunuz öyle her besteden.
Peki buna sebep olan şey ne diyebilirsiniz. Şarkı işte daha ne olabilir ki diye
düşünebilirsiniz.

Bu elbette çok uzun bir konu; lakin kısaca
bahsetmek gerekirse, dışarıdan göründüğü kadar
basit bir sistemi yok musikimizin. Komalar,
bemoller, diyezler, makamlar, diziler, usuller
derken iş iyice sarpa sarabiliyor. Anlayacağınız,
öyle her insanın yapabileceği türden bir şey değil,
ortada belli bir zeka ve dahası sanatkarlık var.
Öyle ki işin detayına girmeye kalksak karşımıza
Pisagor koması, Holder koması gibi birçoklarını
sayabileceğim aritmetik hesaplamalarla
karşılaşıyoruz.
Ama gelin görün ki müziğimiz sadece
matematikten ibaret değil. Lise yıllarımızda her
birimizi canından bezdiren Divan Edebiyatı
derslerini hatırlarsınız. Yine aynı şekilde
bıkkınlığımızın temsilcilerinden biri de olsa Divan
Edebiyatı da bir gönül işidir. Gerçekten anlamak
için can atıldığında, detaylı incelendiğinde, çok
büyük aşklar görürsünüz o eserlerde.
Başlı başına bir sanattır yani. Musikimiz ise bu yüce şaheserlerin saza kelam edilmiş
halidir. Bahsedip duruyorum ya hani, olaya içinden bakmak diye, iste o derin hisleri bu
şekilde görebiliyorsunuz.
Bu hisleri biraz daha somut bakabilmeniz adına çok güzel örnek vereceğim şimdi sizler
için; bundan birkaç ay önce bilmediğim klasik Türk müziği şarkılarını kurcalarken bir
şarkıya denk geldim, gazel olarak da geçiyor.
Şarkıyı Safiye Ayla seslendiriyordu,
sözler ise şöyle;
Yârin bu kadar cevri gelir miydi hayâle
Gûş itmedi âhım, beni döndürdü hilâle
Elden ne gelir ağlamaktan başka bu hâle
Pek de mutlu bir anımda denk gelmiş olmama rağmen bu şarkıya, kendimi istemsiz
dökülen hüzün pınarlarımla baş başa buldum.
Hep derim eski yabancı filmlerde efekt kullanımı ve gerekli teknoloji oldukça kısıtlı olduğu
için oyunculuklar çok kaliteli olur diye. Bu da aynı o hesap anlayacağınız, eski ustalarımız,
üstatlarımız daha özenli ve sahiplenerek seslendiriyor besteleri, sanki ses ağızlarından
değil de yüreklerinden çıkar gibi.
Bu nedenle ister istemez yüreğinize bir ok gibi saplanabiliyor o güzel kadının sesi.
Yazımı bitirmeden evvel size en büyük tavsiyem ise açıp bu gazeli dinlemeniz olacaktır.
Görüşmek üzere.
FUKRINIAN
fukrinian.tumblr.com

SEVGİ SÖZCÜKLERİNDEN YADİGAR KAVAKLIK
Şak
tendurdiota
Bir gece rüyamda,
Gözlerinden siyah kanlar akan,
Çelimsiz,
Sevgiye muhtaç,
Köpekler tarafından kovalanıyordum.
Tavşan atlet ruhlu ben öyle hızlı koşuyordum ki,
Kendimi yeşil bir kavaklıkta buldum.
Günlük, güneşlik,
Çiçekler dahi vardı.
Ve köpekler peşimi bırakmıştı.
Artık huzura eriştiğimi sanmıştım,
Her şey yolunda gözüküyordu.
Daha sonra anladım, bu yapay vahada benden başka kimse yoktu.
Gözlerinden siyah kanlar akan köpekler dahi yoktu.
Ağır, kurşun gibi bir sessizlik hakimdi kavaklığa,
Gaybana kalmıştım.
Giderek yaprakları solan kavaklıkta,
Kulaklarımda kuru kuru uğultular,
Elimde esaretin ve senin fotoğrafın,
Gaybana kalmıştım.
Sen de yoktun sevdasına kurban olduğum,
Sendeledim,
Çıkamadım kavaklıktan,
Sessizlikten üşür oldum,
U
ya
na
ma
dım-
Ko
nu
şa
ma
dım-
Gaybana kalmıştım.

ir Aksu
dam.tumblr.com
TEMELLİ TEMENNİ
Bazen en yalnızım,
Bazen en kalabalık.
Kıyılar,
Mavi Gökyüzü,
Yorgun yollar,
Bu düzene uymayan rüzgar,
Kan revan içindeki dizlerim,
Eskimeyen her şey seni anlatmak için.
Çorak toprakların üzerinden bir bulut geçiyor,
Beni alıp sana getiriyor bulutlar.
Oturuyoruz binlerce yeşil gözlere sahip elma ağacının altında,
Güneş tam tepede.
Saçların yine uzun,
Öpüyorsun beni,
Kim güzelleşmiyor ki öpüşünce,
Puf zıplayarak uyanıyorum,
Ve lakin bir daha uyuyamıyorum.
Yüreğim pekişiyor,
Uykularım gibi eksik kalıyorsun.
Kamran olsam,
Bulsam aşkı.
FİLOFOBİ
Ayten’e yazılmış sone, benim dudaklarımda senin için yeniden hayat buluyor.
Her gece mırıldanıyorum tok karnıma, yatmadan önce.
Damla damla dökülüyor kelimeler, sanki hiç bitmeyecekmiş gibi.
Ne olur yani anı yaşamak yerine anılarla yaşasan.
Alıkoyamıyorum kendimi düşlerden, peşime düşen altmış basımı saman
kağıtlarından.
Korkuyorum maziden,
Korkuyorum şehr-i gaziden.
Korkuyorum azınlığın içerisindeki çoğunluktan.
Korkuyorum tekrar yeşili görememekten.
Sende korkmalısın tutarsızlığına hapsolmuş küçük kızdan.
Ağlamalısın hatta, tekrar tekrar ve tekrar üşümelisin.
Uyuyamamalısın hüzünden, boynuna dolanan saçlarından.
Sevememelisin kimseleri, çünkü kürkçü dükkanı bu aralar kapalı.

A
Y I
N
Ü
Ç
Ü
KAÇ PARA KAÇ
YAPIM YILI:1 999
YÖNETMEN:
REHA ERDEM
OYUNCULAR:
TANER BİRSEL
ZUHAL GENCER
BENNU
YILDIRIMLAR
BÜLENT E.YARAR
AHMET ALKAN
SERMET YEŞİL
SEWEENEY TODD
YAPIM YILI:2007
YÖNETMEN:
TİM BURTON
OYUNCULAR:
JOHNNY DEPP
HELENA B.CARTER
ALAN RICKMAN
JAYNE WISENER
DOG DAY
AFTERNOON
YAPIM YILI:1 975
YÖNETMEN:
SIDNEY LUMET
OYUNCULAR:
AL PACINO
JOHN CAZALE
PENELOPE ALLEN
Reha Erdem'den muhteşem bir İstanbu
İstanbul temasıyla, izlemesi oldukça keyifli b
Bennu Yıldırımlar, Bülent Emin Yarar, Zuhal
Film, pinti bir adam olan Selim (Taner Bi
seferinde büyük oynamaya cesaret eden Ah
düşmeyen temposu, Reha Erdem muhteşem
Selim dürüstlükten ve pintilikten taviz ver
sayesinde zengin olur. Taksinin ondan önce
sağlayacaktır...
Filmde özellikle Reha Erdem'e ayrıca pa
kadrajına ancak bu kadar sığdırabilirdi İstan
kesitlerle de bizi mest etmeyi başarıyor.
Filmi izlerken, birden karşımıza çıkan Ar
zaman. Canlandırdığı, çırak rolüyle ileride n
Belkide türk sinemasında en beklenmed
Zira, filmin kendisine oldukça uygun bir şek
Gerçek bir hikayeden beyaz perdeye u
tercih olabilir. Fişmin hikayesi yıllarca müzi
doğru Sweeney Todd adında bir çocuk, mah
çırağı olur ve bu mesleği öğrenir. Özgürlüğü
Fleet Sokağında bir berber dükkanı aç
bir fikir gelir ve berber koltuğu kurduğu bir d
oturup traşını beklerken birden düğmeye ba
hızla aşağıya iner ve eğer kurbanı ölmemiş
Seweeney bu sırada bir kadınla da tan
aklına bedava et bulma fikri gelmiştir. ve ikil
Sonunda 1 60 kişiye ulaşan kurban sa
yakalnmasını sağlar. Bir çok insanın kesikle
kadını linç etmek ister ama polis müsade et
Olayın aslı böyleyken gerek müzikalin
canlandırdığı Seweeney karakteri amaçsız
Helena Bonhem Carter'la "seweeney todd"
Gerçek bir hikayeden esinlenilerek yap
başına oynadığı 1 975 yapımı bir banka soy
Film John Wojtowicz'in banka soygunun
1 972'de yaşanmış bu banka soygunu diğerl
Sonny (Al Pacino) sevgilisinin ameliyat
anda kendisini sıkıştırılmış bulur. Artık kolay
girecektir.
Film, Al Pacino'nun hünerlerini en iyi se
olmuyor. Özellikle filmin en başında elindek
düşmeyen, tek mekanda geçmesine rağme
Yönetmen Sidney Lumet'se üzerine dü
ismini ön plana taşıyabilecek bir durum görü
Bu film sizi çok şaşırtacak!

l filmi “Kaç para Kaç” 1 999 yılında çekilen film, göz alıcı sahneleri ve arkasına yaslandığı
ir başyapıt. Filmin başrol oyuncusu Taner Birsel, adeta oyunculuk dersi veriyor. Taner Birsel'e
gencer ve Engin Alkan eşlik ediyor.
rsel), Onun kanaatkar karısı (Bennu Yıldırımlar), zengin olma hayalleri peşinde koşan ve her
met (Engin Alkan) ve kudurmuş bir komşu Nihal (Zuhal Gencer) ekseninde geçiyor. Hiç
kadrajlıyla “tadından yenmez” bir hale dönüşüyor.
meyen hayatına tüm sıkıcılığına rağmen katlanmaya devam ederken bir gün bindiği bir taksi
ki müşterisinin unuttuğu çantada bulduğu para onun hayatının tamamen değişmesini
rantez açmak gerekir. Çünkü İstanbul ancak bu kadar güzel değerlendirilebilirdi. Bir yönetmen
bul'u. Üstelik sadece İstanbul'u sığdırmakla da kalmayıp filmin arasına serpiştirdiği hayattan
a Güler'de oldukça güzel olmuş. Bir de Sermet Yeşil var filmde. Daha oyunculuğun başında o
e kadar başarılı olacağın sinyallerini de veriyor.
ik sona sahip bir filmdir “Kaç Para Kaç”. Filmin sonunu tahmin edebilmek hiç de kolay olmuyor.
ilde bitiveriyor. Türk sinemasının yüz akıdır, şiddetle tavsiye edilir. Teşekkürler Reha Erdem.
yarlanan Sweeney Todd, Tim burton'ın büyülü film dünyasında gezinebilmek için mükemmel bir
kal olarak gösterilmiş, anlatılan olayın varlığı her daim sorgulanmıştır. 1 700'lerin sonlarına
kemede yargılanır ve hapis cezasına çarptılır. Hapiste kaldığı süre boyunca, oradaki berberin
ne kavuştuğundaysa, berberliği mesleğe dönüştürmeye karar verir.
ar.Berber dükkanın bodrumu kanalizasyona açılmaktadır. Kana susadığı bir gün aklına çılgın
üzenek sayesinde, koltuğa oturan kişiyi anında aşağıya gönderebilecektir. Müşteri kontuğa
sılır ve zavallı kurban kafa üstü yere çakılarak ölür. Sweeney yine de kendini garantiye alıp
se orada boynunu keser.
ışır. Onunsa iş yapmayan bir börekçi dükkanı vardır. Seweeney sırlarını açtığında, kadının
i uzunca bir süre Fleet sokağı halkına insan eti yedirir.
yısıyla önlenemez bir koku ortaya çıkar. Kanalizasyonda yapılan bir arama Seweeney Todd'un
r içinde, çürümüş bedenini bulmuşlardır. Halksa, yediği insan etinin hesabını sormak için
mez sonrasındaysa kadın intihar eder. Seweeney'se idam edilir.
gerek filmin konusu ap ayrıdır. Film büyük bir sürprizle bitmektedir ve filmde Johhny Depp'in
değil, intikam peşinde koşmaktadır. Tim Burton'un muhteşem atmosferinde Johnny Depp ve
sinema severler için bulunmaz bir ziyafet.
ılmış bir filmi daha "Ayın Üçü"de aldık; "Dog Day Afternoon". Al Pacino'nun neredeyse tek
gunu hikayesi.
dan esinlenilerek yazılmış. Zaten Al Pacino'nun, John'a olan benzerliği şaşırtıcı. 22 Ağustos
erinden bir hayli farklı.
parası için banka soymaya karar verir fakat zamanlama tutmayınca dışarıya çıkamaz ve bir
kolay pes olmayacak, sonuna kadar direnicek ve banak çalışanlarıyla ilginç bir ilişki içine
rgilediği filmlerden biridir. Film boyunca Al Pacino'dan gözünüzü ayırabilmek pek mümkün
i hediye paketini açma sahnesi bana göre sinema tarihinin efsanelerinden biridir. Temposu hiç
n izleyici neredeyse hiç sıkmayan bir film dog Day Afternoon.
şeni yapmış bence daha fazlasını söylemek abartıya kaçmış olur çünkü filmde yönetmenin
lmüyor. Her şey sinemanın olağan akışında sürüp gidiyor tabi Al Pacino hariç!
ATARAKSİYA

SEN OLMAYINCA
Bir eylül akşamı
Saçların ıslanmış yine
Çok güzel güldüğünü söylüyor
Ağaçtan düşen her yaprak
İçime çektiğim kokunu
Özlemişim çok
Olmasanda yanımda
Rüzgar getiriyor bana
Nasıl yağmur yağıyor
Gözlerimden
Bir bilsen
O yüzden ıslanmış tenin
Bulutlar, yakarışımı iletmiş sana
Açtığımda gözlerimi
Her yer karanlık
Gitmiş hayalin
Şimdi ruhum daha bir yalnız
Duracakmış gibi atıyor kalbim
Sen olmayınca...
Uyku tutmuyor geceleri
İllede istiyor nefesini
Tenim, özlemiş tenini
Ne olur gel artık
Bırakma bu kadını yalnız başına
HALA YOKSUN
Denizden gelen vapur sesi
Rıhtımdaki hafif esinti
Çayımda iki şeker
Bir sen yoksun be sevgili!
Balık, kuşu çok sevdi
Deniz, semaya gitti
Ufuk bundan pek bir memnun
Sen neredesin ey sevgili?
Koca gök ağladı durdu
Deniz kustu içini
Toprak ana, küstü sana
Hala yoksun be sevgili!
Bir kuşa sordum ismini
Yattığın yerde güller bitermiş
İşte bak buldum seni
Neden gittin ey sevgili?
Esma Eltimur
www.wattpad.com/user/esmanzeltimur

Bir MİYAVLIK Hatır
Hazır dört ayağının üzerine
düşmüşken
Gel, gidelim buralardan
Hem bu mahallede barındırmazlar bizi
Bakkal desen, faşist...
Manav desen, kılıbık..
Kasap desen, sapına kadar sapık
Gel gidelim buralardan çakır gözlüm
Patilerine kurban olduğum
Yahu yaşanmış bir aşk var aramızda
İnkar edemezsin
Bak! Mart da geldi yine
Şimdi benim bir miyavlık hatrımda mı
yok:
Ziynet-i Zihniyet
Kalemin mürekkebini yutmuş adam
Diyor ki
Ben yürekten yazıyorum
Ben de diyorum ki
Ey yüreğine tükürdüğüm
Ben sana değil
Ziyan ettiğin mürekkebe acıyorum
Adam almış eline ulvi bir kitap
Dilinde duygu sömüren bir hitap
Bre deyyus
senin her yanın harap, bitap
Ben elindeki kitaba değil
Seni dinleyen zihniyete yanıyorum
Haktan halktan uzak
Uyan artık ey ahali bunlar sana bir
tuzak
Aç kalabiliriz yahu
Belkide çıplak
Ben bunlardan değil ama
Vatansız kalmaktan korkuyorum
Bu ulus
Yeri geldi Anasını da aldı gitti savaşa
Çünkü böyle gerek görmüş
Böyle buyurmuştu Kemal Paşa
Ne gözden akan yaşa
Ne de toprağa düşen kanlı naşa
Acımıyorum
Beeen bunları yoksayan zihniyete
yanıyoruumm
Mehmet Ali Baş
www.antoloji.com/mehmet-ali-bas/siirleri/

ÇALAKALEM
Bir yabancının bazen bir dostun
Sesi ulanıyor, odamın duvarlarına.
Ülkemin sınırlarına tefrika ediliyor,
Yalnızlık denen mefhum.
İntizar olunan sevgi
Aranıyor içimin kodeslerinde
Çık! Durma, bağır.
Bir devrim heyecanı gibi.
Beni mağrur etme
Dört duvarın arasında.
Zaman bir istihza ile uzanıyor
Tasarlanmış sevgi blokları şimdi duman
Işıklar kapatılıyor .
Söz konusu benim kalbim olunca
Gark oluyor içimdeki sevgi.
Düşünceler siliniyor şimdi.
Bir telefon çalıyor: Alo!
Düş gerçeğe dönüşüyor tekrar
Yaşam çalakalem devam ediyor.
MUSTAFA ENVER
devrikcumle.tumblr.com

Kreşenko
3. Bölüm
ATARAKSİYA
Ezgi, Ferit’e doğru bir iki adım attı. Arkasından gelen ayak sesiyle başını geriye çevirdi.
Hamit; “Kızım, indir o tüfeği. Ferit bizimle çalışacak.” . Ezgi, tüfeğini indirip yerine bıraktı. Hamit
kızı adına özür dileyen birkaç kelime tükürürken Ezgi tüfeksiz elleriyle Ferit’ten özür diledi.
“Babamın kütüphanesinde görünce, yanlış anladım” dedi.” Ferit, unutmaya hazırdı.
Çıktığı bu yeni yolculukta kendisindeki değişimi fark ediyordu. Artık olaylara soğukkanlı
bakmayı öğrenmişti. Yüzüne doğrulan tüfeklere karşı paniğe kapılmamayı öğrenmişti de
masumiyetine bir daha saldırılırsa böyle sessiz kalabilir miydi? Ezgi’yle kısa bir tanışma
gerçekleştirdi. Kendi hayatını sorgulayan soruları vakumlayıp yutarken kızın önüne kalıplaşmış
soruları yığdı. “Peki ya sen?” sözünü Ezgi zırt pırt tekrarlıyordu. Hamit uzayan muhabbeti kesip
birkaç iş buyurdu.
Ferit yerleri değişen birkaç eşya işini hallettikten sonra oteldeki müşterileri incelemek için
defteri eline aldı. Ezgi “Ben anlatayım.” Diyerek yanına oturdu.
“İlk kattaki sağdaki odada Sami Abi kalıyor. Buranın daimi müşterisidir, aylık verir. Kendisi
emeklidir. Çok sigara içer. Rakıyı da az içtiği söylenemez. Hayatı çözmüş bir hali vardır. Pek çok
konuda fikri vardır ama her konuda boş konuşan insanlardan değildir. Karısından boşanmış,
çocukları aramaz olmuş. Senin gibi geldi buraya. Kaçacak bir yer ararken yolu düşmüş. O
geldiğinde bu savaş başlamamıştı henüz ama savaş başlayınca burayı daha çok sevdi. Kafamı
meşgul ediyor deyip duruyor.
Onun solundaki odada Pelin ve hülya kalıyor. Bir bankada beraber çalışıyorlar. Öğrenciyken
aynı evlerde kalırlarmış, sonra Pelin bir adamın peşinden ailesini terk edip buraya geldi. Adam
buradaki savaşı görünce kızı da bırakıp kaçtı. Feride’yle kaçtı diyorlar ama ben görmedim.
Feride'nin ününü mutlaka duyarsınız. Sonra Hülya geldi buraya. Sessiz sakin insanlar. Pek
gelenleri gidenleri olmuyor. Genelde odalarında takılırlar. Bazen gülüş sesleri falan gelir pek de
rahatsız olmayız. Anlayacağın onlarda daimi kalıcı burada.
Onların yanında da Oğuz ve Yusuf kalıyor. Oğuz Fizik, Yusuf Matematik okuyor. Okullarının
bitmesine bir sene kaldı. Haftada bir iki kez arkadaşlarıyla toplanırlar. Onlarda sessiz sakin
insanlardır.
Diğer daimi müşterimiz ise Hüseyin. Kendisi hafızdır. Ondan para almıyoruz. Bütün gün
kuran okur. Yatacak yeri, yapacak işi falan yoktur. Köylünün ettiği yardımla geçinir.
İşte bu oğuz”
Oğuz merdivenlerden inerken hırkasının diğer kolunu geçirdi. Ferit’in yeni işe başladığını
öğrendikten sonra elini sıktı. Hamit’in yanına gidip sıkışık olduğunu, paranın gecikeceğini
söyledikten sonra mahcubiyetle çıktı.
Ferit bambaşka bir dünyaya başladığının farkındaydı. Buradaki insanları iyice tanıyabilirse
eğer tüm dertlerini unutabilirdi.
Ezgi, biraz öte beri alacağım diyerek çıktı. Ferit kayıt defterini aldı eline. Parmağını sayfalarda
gezdirirken insanların hayatlarına dair doğum tarihi gibi bilgileri aradı. “Sen yenisin galiba.”
Sesiyle irkildi. Kafasını kaldırdığında alnı çizgilerle dolu ağzında sigarası bir adam gördü.
Sami’ydi bu. Kendisini tanıtarak elini sıktı. Sami lobideki koltuğa oturdu. Ferit’te yanına.

-Seni hiç görmedim buralarda.
-Yeni geldim.
-Burada kimsen var mı? Neden geldin buraya?
-Kafamdakileri silebilmek için.
-İşe yarıyor mu bari?
-bazen
-Bir boka yaramıyor. Kafanda seninle. Anılar hep seninle. Neyse, ne kadar kalacaksın.
-Bilmiyorum.
-Desene senin hikayede bana benzer.
-Siz Sami miydiniz?
-Öyle diyorlar, sizli bizli konuşmaları pek sevmem evlat.
-Tamam abi.
Sami sigarasını bitirene kadar oturdu. Konuşurken sık sık boğazını temizleyip, kesik kesik
öksürdü. Sigarası bitince ani bir hareketle ayrılıp çıktı otelden. Ferit, Kaderdaşını uğurlarken
duyduğu şeyi düşündü. Acaba gerçekten yaptığı şey bir boka yaramayacak mıydı? Yarasaydı
eğer bu adam böyle olur muydu? Nasıl da kırışıktı alnı, ya beyazlaşan saçları Beynimize
girişler kolaydı da çıkışlarda neden sorun çıkıyordu hep. Ah o salak beyin, ne gerekli şeyleri
unutur da acı anıları hep saklar, neden? Ferit tekrar kütüphaneye döndü. Birkaç kitabı
kurcalarken kendini kurcalamaya başladı.
Zeynep’i gördüğünde doğru mu yapmıştı? “Evet” dedi “en doğrusunu yaptım.”. Kendisini
avutan cümleleri peşi sıra sıraladı. Bu sıralama ona huzur veriyordu. Merdivenlerden inen genç
birini gördü. Göz göze geldiler. “Selamun aleyküm” dedi genç adam. Ferit’in yanına yaklaşıp
kavradığı tek eli iki elinin arasında ezdi. Sakalını avuçlarken kendini takdim etti. Allah’ın adını sık
sık anıyor, pek çok cümlesine üşenmeden serpiştiriyordu.
Adamın gitmeye niyetinin olmadığını anladıkça Ferit’in canı sıkıldı. Şortuyla yusuf belirdi
merdivenlerden.” Hamit ağabey yok mu?”. “Buralardaydı.” “Sen kimsin?” “Yeni işe başladım.”
“Tamam, bana bir kısa Winston alsana.” “Tamam”. Ferit bunu fırsat olarak görüp adamdan
kurtuldu.
Bakkala giderken söyleniyordu. Demek bu işte bakkal çıraklığı da vardı. Belki de çakal, yeni
olduğu için kullanıyordu. Buranın düzenini öğrenirken olacaktı böyle şeyler. Vay be, lisede
hocaya kafa atan adam, mahallede Hatice’nin boynuna bıçak dayayan adam bu halde miydi?
Gerçi bu hal, kötü bir şey miydi?
Kendisindeki değişime bir kere daha şaşırdı. Görevi tamamlayıp sigarayı teslim etti.
Sigarayı teslim ederken biraz konuştular. Böylece Ferit otelin gediklilerinden Yusuf’u da
tanımış oldu. Yusuf’la muhabbeti kesense kapı gıcırtısıydı. Kırışık gri pantolonu ve kafasında
“benim burada ne işim var?” diye bağıran fötrü olan bir adam sigarasıyla içeri girdi. Bankodaki
küllüğe bastı sigarasını. “Hamit Ağabeyyyyyyyy!” diye inletti ortalığı. Ferit, tam duruma müdahale
edecekti ki, Ezgi, güzel yüzünü sokuverdi kapıdan. “Osman abi hoşgeldin.” diye gülümsedi.
-Hoşbulduk güzel kızım, nasılsın?
-İyilik abi ne olsun, alışverişten geliyorum. Sen nasılsın?
-İyiyim ben de. Benim tavan arası müsait mi? Yok değil mi kalan, eden?
-Yok Osman abi. Buyur ben vereyim sana anahtarı. Kaç gün kalacaksın?
-Bilmiyorum, Hamit ağabey yok mu?
-Buralardadır. Yengeyle mi kavga ettiniz yine?
-Artık alışkanlık oldu. Neden kavga etmiyoruz diye kavga etmeye bile başladık. Çok enteresan.
Zaten gitmeyi düşünüyorum buralardan.
-Nereye abi, ne iş yaparsın gideceğin yerde?
-Ticaret yapacağım.

-E sen, senelerdir ticaret yapıyorsun da bir türlü tutmadı.
-Bu sefer din ticareti yapıcam. Bak Hüseyin’e adam ne kadar rahat! Dini usüllere göre de biriyle
evlenicem. Ağzı var dili yok bir hatun. Giydir çarşafını oturttur.
-Aman Osman abi, sen karıştırma böyle şeyleri
Hüseyin bu muhabbetin üzerine gayet sesli bir şekilde “FesüpaaaaaaanAllllahhhhhh” diyerek
orada olduğunu hatırlattı. Osman Hüseyin’i şöyle bir süzüp odasına süzüldü. Ferit’le Yusuf
gözgöze geldiler. Ne konuştuklarını unutup kalakaldılar. “Neyse görüşürüz.” lafı fırsatçı bir taksici
görünümünde fırlayıp da ikisini de bu bunalımdan kurtardı.
Hamit lobide beliriverdi. Elindeki suntayı yontuyordu. “Hayal Osman geldi baba.” dedi Ezgi.
Hamiy arkadaşının yine karısıyla kavga ettiğini düşündü. Biraz canını sıksa da alışmıştı artık bu
duruma.
Güneş “Benden bu kadar.” deyip terkettikten sonra kenti otele bir sessizlik düştü. Pelin ve
Hülya lobide oturuyorlardı. Ferit’le oldukça soğuk bir tanışma geçmişti aralarında. Hüseyin
merdivene oturmuş fısıldar gibi dua okuyordu. Ezgi ve Hamit’te konuşmadan Pelin’le Hülya’ya
eşlik ediordu. Ferit bir köşede dikilmiş sigarasını içiyordu.
Herkes ilk silah sesinin nerede patlayacağını düşünüyordu. Bu sefer kimlerin öleceğini, bu
geceden de sağ sıçıp çıkamayacaklarını. Otelin ışıkları kesildi. Birden bir gürültü koptu dışarıda.
Kavga başlamıştı. Fakat silah sesleri yoktu. Hamit camdan başını uzattı. Panikle haykırdı; “Evleri
yakıyorlar!”. Pelin büyüyen gözleriyle; “Demek bu yüzden işaretlemişler evleri.” dedi. Ezgi
kimseye bir şey demeden fırladı evden. Ferit peşinden, onun peşinden de Hamit çıkmak istedi
ama Hüseyin engel oldu.
Ezgi soluk soluğa eritirken gideceği mesafeyi, elleri meşaleli adamları görünce durdu. Ellerini
dizine yapıştırıp derin bir nefes aldı. Maskeli adamlardan bir kaçıyla gözgöze gelirken, sırtındaki
elle irkildi. Ferit’ti bu. “Nereye gidiyorsun?” diye sordu. “Annemin evini de işaretlemişler.” dedi.
Ezgi, eli meşaleli, yüzleri maskeli, kalpleri kilitli adamların arasından geçmek yerine ara sokağa
saptı. Ferit, bu gece Ezgi’yi yalnız bırakmayacağına yemin etmişçesine peşinden gitti.
Eve doğru hızla yaklaşırken yanan evlerin birinden fırlayan yanan bir adamı görünce durdular.
Ezgi, ağzı açık seyretti adamın yanışını. Annesinin yerine koydu onu. Annesi de yanıyor muydu
böyle? Tekrar hızla koşmaya başladı. Yardım çığlıkları geliyordu kulağına ama duymamacasına
hızlı koşuyordu. Aklında sadece geç kalmamak vardı.
Ölüm manzaralarını ve cehennemin ön gösterimini andıran mahalleyi geçip de annesinin
evine vardığında yükselen alevleri gördü. “Artık çok geç” dedi Ferit. Alevlerden daha sıcak, daha
yakıcı bakışlarıyla baktı Ferit’e Ezgi. O anda aklından mantıkla uyumlu bir düşünce akmıyordu.
Fevri bir kararla evin içine koştu. Ferit tüm gece yaptığı eylemi tekrarlayarak peşinden gitti.
Evin içi simsiyah dumanla kaplıydı. Gözlerini açmakta, nefes almakta zorlanıyorlardı. Bir yandan
tutuşan yerlere değmeden geçme telaşı, bir yerden annesini bulabilme arzusu Ferit çok kısa
bir süre sonra umudu kesip Ezgi’yi çıkarmak istedi. Ezgi ısrarla direndi. Alevler bir yerden
ötekine sıçrıyor, yanan parçalar bütünden kopup yere düştükçe hareket noktalarını tıkıyordu.
Alev içindeki büyük bir parça da tam kapıya yuvarlandı. Ferit, umudunu kaybetmek üzere de
olsa Ezgi’yi bırakıp gitmek istemedi. Öksürük nöbetleri ikisini de teker teker esir alırken, Ezgi
yine de öksürmediği kısacık anlarda “Anne” diye bağırmaya çalışıyordu. Ferit, biraz zor
kullanarak da olsa Ezgi’yi çıkarmaya ikna etti. Kapıya yuvarlanan alevli parçaya baktılar.
Öksürmekten Ferit’in başı iyice dönmeye başlamıştı. Son kuvvetiyle henüz tutuşmamış
sandalyeyi alarak kapıyı açabildi. Kolundan tutup çekerek Ezgi’yi dışarıya çıkardı.

Dışarı çıkar çıkmaz yere yığıldılar.Üst üste öksürüyorlardı. Ezgi, yine de bir an evvel kalkıp
annesini bulmak istiyordu. Gözlerini açabildiği kısacık anlarda eli meşaleli adamları gördü. Sanki
içlerinden biri üzerlerine doğru geliyordu. Ama kapatıp açtığında gözlerini öyle bir şeyi görmedi.
1 5 dakika kadar yerde yattıktan sonra ikisi, Ezgi’nin omzuna dokundu annesi. Yangın çıkınca
kocasıyla saklanmışlardı. Adamların tekrar geri gelmesinden korktukları için bir an evvel Ezgi’yi
alıp götürdüer saklandıkları yere. Ferit de peşlerinden
Ezgi’nin üvey babası telaşla sarıldı kızına. Ezgi öfkeyle itip annesine sarıldı. “Şimdi sırası mı
kızım?” diye uyardı hemen annesi. “Bu herif olmasıydı, yanayacak mıydı evin?”. Tartışma
uzayacak gibiydi ki, üvey babası başka bir yerine sığındı, bulundukları yerin. Ezgi annesine
peşpeşe sorular sorup, pek çok da tanımlama yapıyordu. Ferit’se başından geçenleri
düşünüyordu. Bir anlık bir kararla Ezgi’nin peşine takılmış, sonra her nasılsa olanlar oluvermişti.
Şuan kendini iyi hissediyordu, bir an önce sabah olmasını istiyordu. Annesinin elini, yüzünü,
kollarını, bacaklarını dikkatle kontrol ediyordu Aslı, üvey babasının dövme huyu da vardı çünkü.
Dışarıda sosyalist, içeride -evin direği- modülüyle yaşayan enteresan bir adamdı çünkü. Ferit
ona bakarken annesini anımsadı. Şuan yanında olsaydı annesi, is içinde kalmış alnını henüz
daha silmeden öpmez miydi? Terlediğinde sırtına koyulan havluları, ateşi çıktığında alnınıa
yayılan sirkeli bezleri düşündü. Annesi, şu an mutlaka yanında olmalıydı. İnsan burnunun
dibinde oldu mu hayatının en önemli meseli, bilemiyor kıymetini. “Annem” dedi “Şuan yanımda
olmalı.”. Ezgi’de annesi de hüzünle karşıladılar bu sitemi. Sonra ana-kız dertleşe dururken Ferit
sızdı kaldı.
Sabah olduğunda Ezgi annesinin koynunda, Ferit onların bir iki adım berisinde uyuyordu.
Ezgi’nin üvey babası camdan dışarıyı süzüyor doğru zamanı kolluyordu. “Gittiler” diye bağırdı.
Hepsi birden aynı anda açtılar gözlerini. “Köşede bıraktıkları gözcüleri de çekildi. Gittiler.” dedi
üvey babası. “Biz ne olacağız?” diye sordu annesi Ezgi'nin. “Savaşacağız” dedi adam.
Savaşmak, artık yorulmuştu annesi bu kelimeden. Çünkü ne ne için savaştığını biliyordu ne de
savaşacak gücü kalmıştı. “Kalk anne gidelim.” dedi ezgi. Annesi Pınar, restleşmeye dönen kısa
süreli bir kavga ettikten sonra kocasıyla, çıkıverdi sığınaktan kızıyla. Ferit de peşlerin den
Yanmış evlerin, közlenmiş cesetlerin arasından geçtiler. Bazı evlerin hala dumanı tütüyordu.
Umut, bu şehri çoktan terk etmişti. Kimsenin bir şeye inanacak, inandığını yaşatacak hali
kalmamıştı. Kadınlar, savaşıp da onurlanacağını düşündüğü erkeklerinin bedelini yanarak
ödemişlerdi. Çocuklarsa henüz bunun hesabını yapamıyorlardı. Yanan evler, yıkılan umutlar
arasında hala savaşmak onurlu bir şey gibi gözüküyordu. Yanarak ölmek, gurur verici savaştan
çekilmek utanç verciydi. İnsanoğlu, insan olalı böyle dangalaklık görmemişti.
Otele vardıklarında pencere başlarında bekleyen otel ahalisinin meraklı gözleriyle
karşılandılar. Herkes camlara dizilmiş, Ezgi’nin eve girişini seyrediyordu. Kapıdan ilk fırlayan
hamit oldu. Eski karısıyla gözgöze geldi. “Hoşgeldin” dedi. “Hoşbulduk” dedi Pınar, samimi bir
gülümsemeyle.
3. Bölümün sonu
ENDER YILMAZ
ATARAKSİYA
ataraksiya.tumblr.com

SARIL SADECE
Sarıl sadece Öyle bir sarıl ki inanarak tüm kalbinle, aynı adımı atışlarımız gibi
kalp atışlarımızı hissedelim göğüs kafesimizde. Nedene de gerek yok öyle bir
sarıl ki nefessiz kalayım sensiz kalmaktan daha kötü değildir bence
Gözlerime bak sonra Gözlerini doldurma öyle de ve gülümse Ben senin
gözlerinle güldüğüne inanıyorum. Sussan da olur yani, ben seni gözlerinden
okuyorum bir kitap gibi her seferinde. Ama bitmeyen bir kitap, bitmeyen bir roman
gibi belkide
Elimi tut sonra Elimi tut ki ben de inanayım dünyada huzurun varolduğuna
Ali İhsan Kozalı
http://malabsorbsiyon.tumblr.com/
http://yazarbirii.blogspot.com.tr/
AŞKA GELDİM
Bir yazı biterken arkasından yeni bir yazı başlıyor seni anlatan. Bazen bir şiir
oluyor bu her mısrası seni barındıran. Adından, gülüşünden, gözlerinden,
kokundan, saçlarının her bir telinden bahseden bir şiir kağıtlara yazılan
Ressam değilim ben resmedemem seni ama kelimelerle anlatabilirim yüzündeki o
eşsiz gülüşü, gözlerini En güzel ben yazarım seni, en güzel ben anlatırım
yüzünde barındırdığın detayların hepsini Suretin silinmez gözlerimin önünden
ve ne zaman seni yazmaya başlasam benim gibi aşk’a geliyor kağıt ile kalem
Aşk’a geldim diyebilmek için de kalkıp yanına gelmem gerekiyor hemen

GEL
Dilan Özdemir - buluttakigok.tumblr.com
Bacalarda dumanlar sensiz de tüter.
Sen gel.
Ağaçlar sensiz de salarlar köklerini.
Sensiz de yaşayabilir ayyaşlar.
Sen gel.
Alkışlar sen olmadan da kopar.
Yabancıları sen olmadan da asarlar meydanlarda
ince halatlarla.
Sen gel. Sen yeter ki gel.
Üç tane nar var masamda, gel.
İstersen şarap da aldırırım bakkalın oğluna.
Çay mı istersin? Hemen demlerim.
Bir kâğıt, bir de kalemimi hazır ettim. Gel.
Eski plaklar seni bekler. Sen gel.
Sandalyelerin kırık ayaklarını tamir ettirdim.
Evi de temizlettim bir hanıma.
Sen gel diye.
İnsanlar sokaklarda seni düşünmeden yürürler.
Ben her köşe başında seni görmenin umuduyla
Ben her ince belli bardakta senin gölgene hasret
Duaya açılan nasırlı ellerde senin kokunu arar
gözlerim.
Yağmurlar her yerde aynı kokar.
Sen gel, benim penceremden daha güzel kokuyor,
bak.
Çingeneler sensiz de aşık olurlar.
Sensiz de büyür körpe kadınlar.
Ben nasırlaşmış dertlerimle,
Ben mahzun göklerimle,
Ben nasıl büyürüm?
Ben hangi şehrin karlı havasına sığınırım?
Hangi çocuğun gözlerine bakarım, sen gelmeden?
Sen gel. Yeter ki gel.
O zaman okurum tüm güzel şiirleri.
İşte o zaman izin veririm denizlere,
sarılsınlar martılara diye.
Sen gel.
Sen yeter ki gel.
Önce en güneş alan yere oturturum seni.
Saçların alnına düşer yavaş.
Eller miyim saçlarını? Korkarım. Çekinirim.
Olsun. Sen gel.
Hemen doyurmam karnını.
Konuşuruz belki biraz. Olmaz mı?
İlla susarsan sen
Peki, tamam. Susarız.
Yan yana olalım.
Sen gel.
Narları kaşıkla yemeyi seversin bilirim.
Üzerime önlük giymem.
Bak derim, senin için gömleğimi kirlettim.
Olsun. Ne çıkar. Gel.
Ellerim ellerini yokluyor yosun tutmuş rüyalarda.
Yaşlanıyorum bak.
Muhtacım.
Gel.
Neden geldin diye sormam.
Neden gittiğini de.
Neden gittiğini bile.
Bu kadarını bilmeye hakkım yok mu yine de?
Yok.
Peki.
Sen gel.
Sen yeter ki aç aralık kapımı.
Isıt evimin Aralık havasını.
Bekliyorum.
Bir kâğıt ve bir de kalemimi hazır ettim.
Gel.

GELMEM
Sevemezsin!
Kendini hiç tanımıyorsun.
Senden her şey olur da,
Sen sevemezsin!
O olamazsın ki sen
Kimsenin umuduna cam kenarı yoldaşlığı yapamazsın.
Uzun yola çıkılmaz senle,
Kalabalığa karışılmaz.
Umutları azat et gitsinler
Varamayacaklar huzura.
Hadi git sen.
Hava o kadar da soğumamışken çık artık yola.
Ceketimi al başımın yastığı omuzlarına,
Al ve git sakinliğimi.
Serseriliğim kalsın sırtımda.
Sokak kenarı masamda yakarım sigaramı,
yakarım parmak uçlarımı
ısınırım ben.
Hem arda kalanımı da veririm peşin sıra
Kollar seni,kollarım.
Hadi git artık sen.
Utanma ama umma da;
bir sonra ki yağmurda koşacağımı sana sırılsıklam.
gelmem.
Sen sevemezsin
DOĞUKAN
bizimdogukanya.tumblr.com

KAYBOLDUM
Yürek dolusu kustum.
Gelecek kaygısıyla savruldum durdum daha bu genc yaşımda.
Bir taş olmak istedim yeryüzünde
nokta bile olamadan kurudum,
kül oldum.
Korkumdan ışığa bakamadım
kör oldum.
Duvarlarda yargıladım benliğimi
ben, o oldum.
Benlik tatmak istedim bir defa
bulamadım
lal oldum.
Tutup asılmak istedim hayata herhangi bir tarafından
kırıldım
kayboldum
Her yerde konuştum durdum.
Çünkü varolmak istedim
Yutkundum hep yutkundum
İçime çektim aşkı
Sığmadı damarlarıma
Boğuldum da boğuldum
Kovaladıgım hayallerin peşinde, takıldım
Düştüm,
sürüklendim durdum
Olmadı
Başa döndüm
Yürek dolusu kustum.
Gelecek kaygısıyla savruldum durdum
Bir taş olmak istedim yeryüzünde
Nokta bile olamadan kurudum
kül oldum
27-01 -201 4
Oğuz Kul

SON
Le
purewhitesor
Geldim yine bu harabeye yalnız başıma.
Belki bu yıkıldı yıklacak dört duvarın tek dostu olmak hoşuma gidiyordur.
Belki bu yeni sokağın utancı olarak nitelendirilen bu yıkık dökük yer benim hiç
sahip olamadığım sıcak yuvamdır tüm soğuğuna ve lanetine rağmen.
Belki bu enkaz hali biraz da bana benziyordur
Kendimi fazlalık gibi hissetmediğim tek yerdir.
Bugün günlerden ne, ayın kaçı?
Zaman kavramım çok yerinde değil.
Tek bildiğim gece ve saatin geç olduğu. Çok geç olduğu.
Tanrım, şu dünyadaki son günümün tarihini bile bimiyorum.
Cebimdeki son parayla en ucuzundan bir bira aldım, Cafer ağabeye de veda ettim,
dostluğumuz için ve şu ana kadarki bütün yardımları, hayatımı toparlama çabaları
ve bana olan inancı için teşekkür ettim. Ne yaptığımı çok anlayamadı haliyle, biraz
da ürktü. Benden ne olduğunu anlatmamı isterken neredeyse kafayı oynatıyordu.
Bense tek dostuma tek bir açıklama bile yapmadan dehşet dolu gözlerine bakıp
elimden geldiğince sıcak ve umutlu bir biçimde gülümsemeye çalıştım. Umut
Kötülüklerin en kötüsü. O an ikimize de acıdım ve bir an için gözyaşlarımı
tutamayıp küçük bir kız gibi ağlamaya başlayacağımı sandım. Cafer ağabey benim
bu tip hareketlerime alışkındı, onun gözünde ne zaman büyüdüm ki? Ben onun
gözünde her zaman eski dükkanın bahçesinde elinde bir avuç dolusu pamuk
şekerle bağırarak, söylemek istediği şarkıların sözlerini bilmediği halde uydurarak
söyleyen o küçük kızdım. Hep o kadar saf ve günahsızdım. O an bu düşüncelerin
hepsi aklımı kurcalarken, neyse ki gözyaşlarımı yerinde tutabildim.
Sonra ise bu eziyeti daha fazla çekemeyeceğime karar verip ani bir hareketle
dükkandan çıktım. Arkamdan çarpan dükkan kapısının sesi hala kulaklarımda.
Şimdi ise bu yıkık dökük yerin içinde, eski kırık bir ampulün duyuyla oynarken bir
yandan da yakınlardaki sokak lambasının altından gelen konuşmaları dinliyorum.
Çok bir şey anladığımdan değil. Sadece sesleri dinliyorum. Anlamadığım bir dil
konuşuyorlar, ve bu soğukta ilk defa bu yüzden tüylerim ürperiyor. Dudaklarımın
morardığını hissediyorum.
“Zamanı geldi”, diyorum kendi kendime ve yıkıldı yıkılacak merdivenlerden gelen
ayak seslerini duyuyorum.
Biliyorum
Seni hiç bırakmayacağımı söyledim
Ama şimdi gitmek zorundayım
Zorundayım diyorum sana!
Çok üzülme olur mu
Kimse böyle olsun istemedi.
Ben de istemedim
Sen de istemedin
O da istemedi.
Beni bulurlar birazdan
Hadi görüşürüz.

the
row.tumblr.com
Anlamıyorsun
İçim acıyor hiç bilmediğin kadar
Anlamadığın kadar
Bu şehrin sokakları dar geliyor bana
Bu yağmurlar az geliyor bana
Yuvam zindanım oluyor
Rüyalarımsa kabuslarım.
Meçhul bir illet kol geziyor içimde
Sonra
Gözyaşına dönüyor
Usulca.
Gözyaşım yanağımı deliyor
Kaydığı anda
Çirkinleşiyorum
Anlamıyorsun.
Soğuktu
Bir geceliğine sonsuzluğu hediye etmişti Tanrı bu sokağa
Yağmurla
Karanlıkla
Bazen annesini özlerdi. Bazen değil, hep özlerdi.. Boynundaki uçuk kolonya
kokusunu, saçlarındaki akları, küçücük ellerini, ıslak yeşil gözlerini,
kucağına yattığında annesinin kendi saçlarını özlercesine saçlarını
okşamasını özlerdi.
Böyle zamanlarda tek yapabildiği, bütün yayları kopmuş gıcırdayan
yatağına yatıp ellerini saçlarının arasında dolaştırırken, sessizce ağlayarak
uyuyakalmak olurdu.
Bunu hiçbir zaman annesi gibi yapamazdı. Belki elleri fazla büyüktü, ya da
fazla soğuk.
Ölüyorum
Ölüyorum diyorum size
Bu iki küçük cümle öyle yüksek yankılandı ki beyninde, başı zonkluyordu.
İkincisini hiçbir zaman sesli söyleyemedi.
Zaten konuşacak kimsesi yoktu
Kendi dışında
Hissedeceği kimse yoktu
Kendi dışında
Onun gözyaşları kendi yanaklarından başka yeri ıslatamazdı
Onun çığlıklarını sadece kendi kulakları duyardı
Kimse gelmezdi
O da kimseyi çağırmadı
Sadece çığlık çığlığa
Kendine sarılmaya çalıştı.

BAHARAT
Soğuk bir kış gecesi içtiğim su geceden daha soğuk sanki pencerenin kenarında
oturmuş yağmurun kara dönüşünü seyrediyorum ama seyrettiğimden fazlasını
görüyorum acı çeken insanların gülümsemesi ve belki özgürlüğüne kavuşmuş
ruhların çığlığı Schatter amcam geliyor mutfaktan elinde bir kavanoz kahve ile
evlat bu son kavanoz kahvemiz Cümlesini bitirmeden ben bitiyorum çünkü şu anda
işaret ettiğim kavanozdaki kahve bir kavanozdan fazla kahveyi temsil ediyor adeta
gençliğimin kahvesi ve o keskin kokusu yok oluyor . Neden diye soruyorum
yağmurun kara dönüşünü seyrederken iyi işler yapan veya yapmaya çalışan
insanların başına kötü şeyler geliyor ? Aklım ermiyor fazlasına . Kapı çalıyor fakat
bir tepki uyandırmıyor zil sesi yani beynim kapının çaldığını algılıyor fakat kalkıp
kapıyı açmam gerektiğini söylemiyor . Kanepeye uzanıyorum yeni yıkanmış
çamaşır gibi kurumayı bekliyorum fakat güzel koktuğum söylenemez ama temiz
olduğumu biliyorum ilk çıktığım kız Deniole geliyor aklıma siması adeta karşımdaki
berjerde oturuyor vucudu yok sadece kafası ile görebiliyorum onu bana bakıyor ve
gülümsüyor beynim 1 6. doğumunu yapmış bir kadının 1 7. doğum çığlığını atmamı
söylüyor dudaklarım kilitili dans ediyor dilim dişlerimin arasında fakat
bağıramıyorum belki o kadın 1 8. doğumu göremeyecek yada alışmış arsızlaşmış
sinirleri artık belki benim duygularım bunlar çalan zil çığlık atan kadın bir kavanoz
kahve kadarım belkide .. İçimde 1 0 yıldır uğranmamış bir yazlık kasveti ardından
peşinden atlı kovalarmışcasına çalan kapı bir doz mutluluk son bir tebessüm
doğmamış çocuklarımın vekaleti var üzerimde yağmura dönüşen karın soğukluğu
ölüm böyle olmamalı alçakca haince oysa başına bir şey gelmemeli iyi işler
yapmaya çalışanların son nefesimde aklıma gelen o kahve kokusu gazete hışırtısı
kalbinden vurduğum halde ölmeyen o hırsız ne çalacaktı zavallı benden sanki
bana isabet etmiş o mermi katili mi oldum kendimin bu kadar karışık olmamalı
kurgu son bir nefese sığdırdığım cümleler ne kadar gerçekçi Deniole artık yok ve
kapı hala çalıyor kapı çalmaya devam ederken ortalığı toplamam gerekli
düzeltmem gereken bir karakter var üzdüğüm her insanın kapısına bırakmam
gereken bir çicek belki o kahve bitmeden bütün bunları yapabilirim kapı çalmaya
devam ediyor hala vaktimiz var kapıyı açtığımız bizi böyle görmemeliler
yanlışlarımızı düzeltmemiz için verdikleri zamanı değerlendiremedi dememeliler
içimizde ki insanlık olgusunu dışa yansıtmanın vakti geldi bırakın o kahveyi kimse
içmesin
Yuşa Sorguç

Bir Çocuğun Rüyası
Mavi
Kül
Mevsimlerden, sonbahar
Aylardan, nar vurup; tane savurma
Tenimde, yağmur;
Burnumda, geceden kalma hüznün
kokusu
Sabahın seherinde,
Avuçlarımda dua, yerden yıldız
topluyorum
İçimde, binlerce çocuk çığlık atarken;
Birinin, ellerinden tutuyorum
Düşünsene,
Memleket, baştan başa mavi
Göğün, avlusunda;
Çocuklar, koşturup; oyun oynuyor
Bi’anne,
Sesi, geceye karışmış;çocuğunun,
Avuçlarına, kül basıyor
Çocuk,
Mevsimlerden, sızı; diyor,
O an, içindeki sızıyı,
İçim gibi biliyorum
Ben, her gece;
Sızlayan, avuçlarından öpüyorum;
Dualarıma, seni;
Dudaklarıma, sızını bulaştırıyorum
denizinsuyu

Koş !
Yürüyeceğim daha sonra koşacak ve düşeceğim
Ayağa kalkıp tekrar koşacağım
Düştüğümde canımın acısını tatmış olmama rağmen tekrar koşmak delilik olabilir
Evet bu yaklaşık 1 .5 2 yaş grubu insan yavrularının ilk mücadelesi ve kendini
kanıtlaması olayı
Tekrar düşeceğim bu sefer sert oldu biraz ağlayacağım ve yanıma biri gelecek
abuk sabuk taklitler yapıp beni güldürecek sonra ne mi olacak kalkıp koşmaya
çalışacağım
Evet bu da insan yavrusunun azmi ve motivasyonu
Bu sefer düşüş yok çok rahat bir şekilde bir atlet gibi koşuyorum hiç bir engel yok
haha gülücükler arasında salyada saçıyorum (Aşırı Güven) aa o duvarı oraya kim
koydu ! ayağımı çarpıyorum ve yumuşak iniş yapıyorum acı verici bir o kadar acı
da bir çığlık atıyorum
İşte hayatın acımasız olduğunu ilk burda oğreniyorum
Ooo seneler geçmiş ..
Hala birşeylerin peşinde insan yavrusu saat 7 30
Servis bekliyorum kulağımda kulaklık falan gelen geçen kızlara bakıyorum aa
bizim servis bu e bu durmadı gidiyor heey dur ! Durmadı ne yapacağım manyak
gibi arkasından koşuyorum çok yorucu ama karşılık alamıyorum sonunda taksi
durağını arayıp taksi çağırıyorum ve 1 5 dakika gecikmeli olarak sınava yetişiyorum
sınav esnasında da durmuyorum kalem koşuyor sınav kağıdı üzerinde saatte 1 2
km hızla çözdüğüm fizik soruları her neyse koşan kalem yüzünden 6 soru yanlış
çıktı
Evet burda da hayatın bize verdiği limonu tanıyoruz
Bir şekilde lise üniversite biter ..
Evet bu hayatımda gideceğim ilk iş goruşmesi oo çok yakışıklı olmuşum hadi hadi
acele etmem lazım geç kalacağım diye evden çıkıyorum ahh kahretsin cw mi evde
unuttum asansör 11 . katta ve koşuyorum yine bu sefer daha engelli bir koşuş bu
merdivenleri 4 er 4 er çıkıyorum anahtar aa bu değildi buda değil bu da olmadı heh
bu kapı açıldı cw yi alıp kapıyı kilitledikten sonra durağa kadar koşmak zorunda
olduğumu hissedip koşuyorum karnımda acıkmış şurdan bir simit verirmisin abi ne
kadar tamamdır eyvallah abi oo bizim otobuste geldi baya kalabalıkta neyse
yapacak birşey yok biniyoruz baya uzattık herneyse gorusme olumlu geçiyor bir o
kadarda yorucu
İşte burda hayatın verdiği limonun salataya sıkılamayacak kadar kuru olduğunu
goruyor mahlukatların en değerlisi
Seneler takvim üzerinde koşuyor gençliğim kilometrelerce geride
Ovv ilaç kuyruğuna bak 1 2 km bir kuyruk ayaklarım ağrıyor karnım aç üşüyorum
sıra bana geldi ne saat 6 olmuş neyse yazdırayım şunları sağolasıne evladım
hehehe inşallah eczane kapanmadan yetişirim .
Sen o ağır adımlarla nereye yetişiyorsun Kapanmış eczane evine gidiyorsun
asansorun 11 . kattan inmesini bekliyorsun otobuste birinin sana yer vermesini ve
ölümü bekliyorsun koşmayı ozlemişsin ama yollar koşamayacağın kadar engebeli
doğru düzgün yürüyemiyorsun bile yola bakan pencerenin önüne çektiğin
kanepede oturmuş koşan insanları izliyorsun yuzunde hoş bir tebessüm aslında
olumu bekliyorsun İşte burda da insanın en değerlisi başladığı konumdan bile kötü
bir vaziyette düşmüş kalkamıyor Koşmadığı takdirde yaşayamıyor Koşarsan
yaşarsın yaşarsan koşmak zorundasın en büyük temennin sen durduğunda bir
başkasının koşuşunu pencerenin önünde ki kanepeden izlemek
Yuşa Sorguç

BURUN
güzel kuşlar gibi burnun vardı,ancak gözlerimi kapadığımda hayal edebildiğim
pencere camını buğulandıran sesin vardı, hiç işitmediğim
ve öyle bir aralık yaşadım ki sayende, unutamayacağım.
bir şarkı, bir kafe, bir arkadaş,
gerisi yalnızlık.
bir tutam saç, devamı devrim.
bir sevgili,
bir resim,
bir bot,
bir gülümseme,
izin vermiyor unutma eylemime.
hayal edemediğim adımların vardı ve bilemediğim fikirlerin,
mesela söylememiştin henüz bu sıcak İzmir günlerinde ne iyi giderdi,
ve o kadar zamansızdı ki her şey,
öğrenememiştim bu kadar kapitalist bir âşık olduğunu.
ben sadece güzel şarkıları, filmleri ve sohbetleri sevmiştim
neyse
şarkılar hala güzel,
güzel filmler hala zevkli,
sohbetlerin güzeli hala mevcut.
bir tek,
burnun yok.
DİLEK YARDIM

Gezginlerin ayak izlerini takip ederken mutlaka sevdiğiniz ülkelerden, sevdiğiniz
kültürlerden başlayın. Yurt dışına ilginiz yoksa, Türkiye'yi araştırın. Bir uçağa binip
3 günlüğüne İzmir gezisi, bir araba kiralayıp Muğla'nın sahil ilçelerinde gezmesi,
Antalya'nın Efes Antik Kenti ya da Urfa'da Balıklı Göl'ü görme merakı, Antep'de
gerçek bir kebab yeme arzusu bazen yurt dışının da önüne geçebilir.
Ben bu işe yurt dışıyla başlayanlardanım. Yaptığım araştırmalar, soruşturmalar
günlerimi, haftalarımı hatta aylarımı alıyordu. Arkadaşlarım işin maddi boyutundan
dert yanıp beni yalnız bıraksalar da benim hiç de vazgeçmeye niyetim yoktu.
İnternet başında araştırmalardan vazgeçip kendime bir Avrupa haritası aldım.
Şehirler, kültürler, hikayeler beni çağırıyordu, her haritaya baktığımda. Bense hala
gidecek bir yol arkadaşı derdindeydim fakat ne yazık ki bulamıyordum.
Ülkelerden birini seçemiyordum. Hangisinde karar kılsam hemen bir yolunu bulup
oradan ötekine oradan ötekine geçmenin hesaplarını yapıyordum fakat bir türlü net
bir plan yapamıyordum. Yol arkadaşı bulamamakla kalmayıp bir de olumsuz
tepkiler alınca biraz olsun soğuyor ama yerimde duramama arzumu asla
yenemiyordum.
Bir sabah uyandığımda, ortada hiç bir net plan olmamasına rağmen pasaportumu
almaya karar verdim. Onu alıp bir kenara koyacak ve o günün gelmesini
bekleyecektim. Kimilerine göre saçma gelebilir elbet ama bu apaçık evrene
gönderdiğim bir mesajdı. Ben yurt dışına gitmek istiyordum ve pasaportumu da
alarak bu konuda ne kadar kararlı olduğumu gösteriyordum. Pasaportu gayet kolay
bir şekilde aldıktan sonra sıra onu kullanmaya gelmişti.
İşte bunun için tam 6 ay bekledim. Doğru zamanı, doğru fırsatı bekledim. Her
şeyi kendi başıma yapacağım için maddiyatta oldukça önemliydi. Yine bir sabah
vakti uçak firmalarının sitesinde gezinirken “KAMPANYA” yazısına ilişti gözüm.
Paris gidiş-dönüş – 200 Euro diyordu. Hiç de fena fiyat değildi aslında ama
Türkiye'de yaşıyorsanuz Euro görünce 3'le çarpmalısınız. Fakat Türkiye'de
yaşamanın en büyük dezavantajı sadece her fiyatı 3'le çarpmakla kalmıyordu. Sizi
bekleyen en büyük engel vizeydi.
“Açıkçasını söylemek gerekirse, ilk kez Schengen vizesi alıyorsanız ve direk
Fransa diyorsanız demeyin siz onu. Yazık olur yep yeni pasaport red yemesin.
Daha kolay vize veren ülkeleri tercih edin; İtalya, İspanya, Yunanistan...” Ve artık
bu bilgilerle dolduğum bir vize süreci başlamıştı. Her kafadan gelen ilginç sesler;
çıkmazcılar, 3 güne çıkarcılar derken Fransa'nın pek de mümkün olmadığına
kanaat getirmemle bu zorlu süreçten biraz olsun sıyrıldım. Gözümü Roma'ya
dikmiştim. Oradan, Paris'e ve Paris'ten de Brüksel'e, Brüksel'den de Amsterdam'a
gitmeye kesin olarak niyetlenmiştim.
Ve işte başlıyordum...
Devam edecek