Bilakis Dergisi mayıs sayısı

Merhaba Bilakis okuru;
Her geçen ay daha da büyüyerek, her sayıda farklı bir
heyecanla, ,Mayıs sayımızla birlikte karşınızdayız. Yeni yazarlar,
yeni yazılar ve yeni okurlarla her ay bir öncekinden daha iyi
olmaya çalışıyoruz.
Günlük koşuşturmalar, insan kalabalığı, ruh halinizin
halsizliği, sizi iki saat beklettikten sonra ‘yarın gel’ diyen memur
samimiyetsizliği, düşüncelerinizin azizliğini, yaşamak için
ayaklarına kapanmak zorunda olduğumuz,( artık ayakkabı
kutularında olduğunu biliyoruz) para varlığının yokluğunu,
hiçlik duygusu, çokluk olgusu… Tüm bunların yorgunluğunu
kimi zaman harika bir müzik, kimi zaman birkaç kadeh içki,
bazen uyku alıp götürür. Biz dedik ki yaşamın yorgunluğundan
bir nebze de olsa sıyrılıp, sahip olmayı istemeden, ait olmadan,
düşüncelerini ifade edip biraz eğlenmek, biraz hüzünlenmek,
biraz tekdüzelikten sıyrılmak, e biraz da bilmek istiyorsan şiirini,
yazını, hikâyeni, bir anını, içinden geleni, umudunu inancını
fikirlerini hatta içinden gelmeyenleri, yorgunluğunu kırgınlığını
al gel.
Bilakis ailesi olarak biliyoruz ki her ay daha da genişleyip
büyüyoruz. Bizce aranızda bu dergiye destek olmak isteyecek
yeni fikirler, yeni projelerle aramızda olmak isteyecek birçok
yazar ve okuyucumuz var, mesaj atmak istersen elbette
buradayız ;
bilakisdergi@gmail.com
www.bilakisdergi.com
www.facebook.com/bilakisdergisi
Mayıs sayımız Soma'daki maden işçilerine ithaf edilmiştir.
İlk söz; Ezgi Yağcı

BİYOGRAFİ BİYOGRAFİ
VİNCENT VAN GOGH
Vİ
“Bana gelince, benim
genelde endişeli ve kaygılı
bir yapım var, çünkü
yaşamımın hiç de durgun
geçmediğini düşünüyorum; ve
bütün bu acı hayal
kırıklıkları zorluklar ve
değişimler ressamlığımı tam
anlamıyla geliştirmeme
engel oldu”

Vincent van Gogh 30 Mart 1853’te Hollanda’nın Groot
Zundert kasabasında bir papazın oğlu olarak dünyaya geldi.
Maalesef yaşamının ilk on yılına ait neredeyse hiç bilgi yoktur.
Zevenbergen’deki yatılı okula iki yıl devam ettikten sonra, iki yıl
Tilburg’daki King Willem ortaokuluna devam etti. 15
yaşındayken okul eğitimini bıraktı ve bir daha geri dönmedi.
NCENT VAN GOGH
Babası tarafından 1869 yılında 16 yaşında önce La Haye’deki
sonra Brüksel’deki Goupil galerilerine resim satış memuru olarak
yerleştirildi.Vincent’ın amcaları ve Vincent zaten sanat
taciriydiler, erkek kardeşi Theo da sanat tacirliği işiyle uğraştı.
Bu Vincet’ın daha sonraki resim kariyerinde etkisini göstermiştir.
1873’te şirketin Londra ofisine atandı ve aynı yılın Ağustos’unda
87 Hackford Road’da Ursula Loyer ve kızı Eugenie’nin yanına
taşındı. Londra’da iki yıl daha kaldı bu süre boyunca birçok sanat
galerisi ve müze gezdi. İngiliz yazarlar George Eliot ve Charles
Dickens’a büyük hayranlık beslemeye başladı. Eserleri The
Graphic gibi dergilerde yer alan İngiliz gravür sanatçılarını da
beğeniyle izlemiş, bu eserle Van Gogh’u ressamlık kariyerinde
kendisine ilham verecek kadar derinden etkilemiştir.
Boş zamanlarında galerileri gezmeye devam etti , bu sırada
önemli sanat eserlerini inceleme fırsatı bulan Vincent aynı
zamanda İncil çalışmaları yapmıştır. Reverend Jones’dan
kendisine ruhban sınıfına ait daha çok sorumluk vermesini talep
etti ancak rahip olmak için hevesli olmasına rağmen vaazları
canlı ve etkileyici olmaktan uzaktı. 9 Mayıs’ta Amsterdam’a
doğru yola çıktı ve Yunanca, Latince, Matematik dersleri aldı
fakat yeterince donanımlı olmadığı için çalışmalarını durdurmak
zorunda kaldı.

1 967’de evlendiği Turgut
Uyar’dan bir çocuğu vardır .
Benim de çok sevdiğim şair için
şunları söylemiştir : “ Çok
yakışıklı , çok zeki , çok duyarlı bir
insandı . Belki bana göre aşırı
ciddiydi . Tipik edebiyatçı özelliği
taşıyan , kendi içine kapalı ,
dışarısıyla fazla alışverişi
olmayan , şiiriyle mutlu biriydi .
Ben öyle değilim . Denizi de
severim , dolaşmayı da Daha
canlı , daha hareketli olmayı
isterim . Belki bu bakımdan pek
uyuşmuyoruz.”

Turgut Uyar’ın ölümü üzerine yazdığı bir şiir ;
pencerenin biri açık kalmış,
hava sıcak , temmuz bıkkınlığı işte
tomris uyar yazı masasında oturuyor
masanın bittiği kitapların başladığı yerde
kafka ile dostoyevski'nin fotoğrafları
masanın kitaplara aktığı yalnızlıkta
sahi kaç yıl oldu ,
tanrı'nın eli
şiirden ve öyküden kopalı?
sadece senin için geçiyorum bu sokaktan
okur musun ,
gözlerimden akan
kelimeleri ?
EZGİ YAĞCI
sarpimoleni.tumblr.com

19. yüzyılın yazgısı en trajik sanatçılarından biri olan
Van Gogh dünyada kendisini alçalmış, sevgilerden
uzaklaşmış görmüştür. İçinde sürekli bulantılar yaşamış
ve hiçbir işe yaramadığına olan inancı, bir şeyler yapma
bir çıkış bulma isteğidir bunaltılarının sebebi.
Yazgısının çizdiği olaylar dizisi sonucu bir kafese
tıkıldığını bir şeyler yapmak istediğini ama bunun
yolunu bulamadığını Theo’ya yazdığı mektuplarında
defalarca dile getirmiştir. Amsterdam’da soylu
düşünceleri kilise tarafından da hoş karşılanmayınca
bölgeden ayrılmayarak Cuesmes köyüne yerleşti ve burada
büyük sıkıntılar içinde yaşamaya başladı. Burada
madencilerin ve ailelerin zorlu koşullarını yansıtan
çizimler yapmaya başlamıştır.

Sien ile yaşamaya başladığı dönemde çocuklarını ve onu düzinelerce
çizimde model olarak kullanmış ressamlık yeteneğini hızla geliştirmiştir.
Örneğin kızıyla sepette oturan Sien’de ustalıkla betimlenmiş, altında
yatan keder duygusu Van Gogh’un Sien ile yaşadığı 19 ayın tam
anlamıyla bir yansımasıdır. 1883’ün Eylül ayında Sien’le ilişkisi iyice
kötüleşti ve ayrıldılar. Nuenen’de ailesinin yanında dönmüş ve sonraki yıl
boyunca sanatını geliştirmeye devam etmişti. Resmetmeyi en çok sevdiği
insanlar köylülerdi. Yıllar süren yoğun çalışmalar sonucunu verdi ve ilk
önemli resmi Patates Yiyenler ortaya çıktı. Patates Yiyenler Vincent van
Gogh’un ilk önemli başyapıtı kabul edilir. Onun için artık yeni bir
yolcuğun zamanı gelmiş sanatını daha da ilerletmek için Paris’e Theo’nun
yanına gitmişti. Paris’te geçen 1887 yılı boyunca sanatı açısından çok
önemli ilerleme kaydetmesine rağmen oldukça sağlıksız koşullar altında
yaşamış kardeşiyle de arası bozulmuştur. Büyük şehir hayatından mutlu
olmamış güneşin sıcaklığını hissedebileceği Arles’e gitmeye karar
vermiştir. Artık morali düzelen Vincent en sevilen resimlerinden bazılarını
yapmaya koyuldu. Ressamlar birliğini kurma amacını gerçekleştirmek için
Paul Gauguin’i yanına gelmesi için ikna etti. Başlangıçta araları çok iyiydi
fakat Vincent’in değişken mizacı nedeniyle ateşli tartışmalarına sık
rastlanır oldu. Bu tartışmalardan birinde bir delilik anında sol kulağının
alt kısmını kesti polis tarafından yerde yatarken bulunup hastaneye
kaldırıldı. İyileştikten sonra Sarı Ev’ine geri döndü (kendi deyimiyle iyiyi
umut ederek). Ocak ve Şubat aylarında oldukça üretken olan ressam en
ünlü resimlerinden Ninni ve Ayçiçekler’ini yaptı. Zehirlendiğini
zannettiğini bir kriz anı daha yaşadı gözlem altına alınıp bir akıl
hastanesine yatırıldı.
İlerleyen haftalarda, Vincent’in akli dengesini sürdürmesi sayesinde resim
yapmasına izin verildi. Gösterdiği gelişmeden en azından yeni ataklar
geçirmemesinden doktorlar çok memnundu. Van Gogh Haziran ortasında
en ünlü eseri Yıldızlı Gece’yi üretti. Theo Vincent için en iyisinin Paris’e
geri dönmesi ve kentin yakınlarında Auvers-sur-Oise’de yaşayan terapist
Paul Gachet’in gözetiminde tedavi olması gerektiğine karar verdi. Van
Gogh burada bir aile tarafında işletilen küçük bi handa kendine bir oda
tuttu ve zaman kaybetmeden resim yapmaya başladı. Burada en tanınmış
resimlerinden bazılarını yaptı (Dr. Gachet’in portresi, Auvers kilisesi gibi).

Şöhret için oyuncu olunmaz, oyuncu olunduğu için
şöhret kazanılır. Aslında işin özüne bakarsak, iyi bir
oyuncu şöhreti önemsemez fakat alkış önemlidir. Siz
sahnede elinizden geleni yaptıktan sonra istediğiniz tek
şey alkıştır ama gerçek bir oyuncu için, sokakta
durdurulacak kadar büyük bir şöhret, hiç önemli
olmamakla kalmaz, zarar vericidir de aynı zamanda.
Oyuncunun özüne doğru bir yolculuk yapmak
gerekirse, ilk olarak bu işin bir intihar olduğundan
bahsetmek gerekir. Çünkü oyuncu, kendi bedenine
sığmayan, başka ruhları da kendi içine alabilecek ve bunu
yaparken de kendini hiç korkmadan öldürebilecek biridir.
Bir başka karakteri canlandırabilmeniz için öncelikle kendi
benliğinizi tamamen yok etmeniz gerekir ki bu da tam
anlamıyla bir intihardır.
Sahneye doğru attığınız her adımda bir parça
ölmelisiniz, bir parçanız gitmeli ve sahneye vardığınızda
kendinize dair hiç bir şey kalmamalı ortada. Siz kimi
canlandırıyorsanız artık o olmalısınız, artık bedeniniz ona
ait olmalı. Tabi, kusursuz bir intihar, bir ön hazırlık sürecini
de peşinde getirir.
Dünyanın en tatlı intiharına nasıl hazır olabilir bir
insan?
Öncelikle oynadığınız karakteri, en az kendinizi
tanıdığınız kadar iyi tanımanız gerekir. Bir oyuncunun
olmazsa olmaz bir gözlem yeteneği olmalı ve sonsuz bir
hayal gücüyle bunu desteklemeli. Çevredeki tüm olaylar,
bir adamın bacak bacak üstüne atmasından, bir kadının
sigara yakmasına kadar; görüp görebildiği evrendeki tüm
hareketler, onun için bir örnektir ve iyi bir oyuncu bütün bu
gördüklerini beyninde toplar. O an gelip, metni eline
aldığındaysa yapması gereken tek şey parçaları
birleştirmektir. Sadece, canlandırdığı karakterin
konuştuğu andaki tepkilerine bakmaz bir oyuncu, bedenini
hangi ruha kiralayacaksa onun her şeyini bilmek ister.
Nasıl oturduğu, nasıl kalktığı, nasıl güldüğü, nasıl nefes
aldığı, nasıl sigara içtiği, nasıl öksürdüğü kısacası her
şeyini bilmelidir. Eline aldığı metindeyse neredeyse
bunların hiç birini bulamayacaktır. İşte burada iş oyuncuya
düşmektedir. Canlandırdığı karakterin, söylediği
sözlerden, davranışlarından tüm bunları bulacak olan
oyuncunun kendisidir. Karakterin nasıl nefes alıp verdiğine
kadar tüm detaylarını bulabilmek için bu zamana kadar
gözlemlediği her şeye ihtiyaç duyar.

Oyuncu karakterini de tanıdıktan sonra,
geriye sadece zevkle intihar edip, o karakteri
bedenine taşımak kalmaktadır. Canlandırdığı
karakteri iyi tanıyan bir oyuncu sahnede olduğu
süre içinde kendisinden hiçbir şey barındırmaz,
çünkü bedeni tamamen ona aittir.
Bir oyuncunun bedenini ne zaman teslim
edeceğini ve ne zaman geri alacağını da çok
iyi bilmesi gerekir. İntiharını sahneye bir adım
kala yapmalı ve alkış sesleriyle de bedenini
geri almalıdır. Canlandırdığı karakteri tüm
hayatına taşıyan oyuncular, meslek
hayatlarının ileriki yaşamlarında ve kendi özel
hayatlarında pek çok soruna gebe kalmışlardır.
Çünkü unutulmaması gereken altın kural,
oyuncun karakterinin kişiliğini geçici olarak
kiraladığıdır.
Bir oyuncunun tüm bunları yapabilmesi
için, işin teknik bilgilerinden çok tutkuya ihtiyacı
vardır. İyi bir oyuncu tutkusuz kaldığı zaman
çok kötü olabileceği gibi, kötü bir oyuncuyu da
tutkuyla oynadığı zaman iyi bir performans
ortaya koyabilir. Sahnede olmak, başka bir
bedene bürünmek, tam anlamıyla bir aşktır ve
tutkunuz olmadan bu işi yapabilmeniz de
mümkün değildir. Her meslekte profesyonelce
o işin kurallarına göre çalışılabilirken
oyunculukta genel olarak bu mümkün değildir.
Çünkü sahnede nasıl durulacağını, sesinizi
nasıl ayarlayacağınızı bilseniz bile, tutkuyla o
karaktere bürünmedikçe vasatı aşmanız asla
mümkün olmayacaktır. Seyircinin sizin hala
kendi ruhunuzla sahnede olduğunuzu ve “rol”
yaptığınızı anlaması hiç de zor olmayacaktır.
İyi bir oyuncu asla “rol” yapmaz, yaşamayı
seçer; tutkuyla yaşamayı. Dolayısıyla başta
yaptığım tanımlamaya bir ilave de bulunmak
isterim; Oyuncu olmak tutkulu bir intihardır.
Öyle ki; ruhunuzu zevkle teslim eder ve
bugüne kadar varlığından hiç haberdar
olmadığınız ve belki de hiç sevmediğiniz bir
ruhu zevkle bedeninize sindirirsiniz.
ataksiya.tumblr.com

Yaşanamamış kocaman bir aşkın
öyküsünü bize sunan kitap, hiçbir zaman
elden bırakılamayacak, okunmaya
başlandı mı kendine bağımlı edecek,
zaman zaman çok sıkacak ama kendine
hayran bıraktıracak. Biraz Orhan
Pamuk’un kalemine değinmek gerekirse,
İlk önce İstanbul’u çok seven bir yazar
olduğunu söylemek lazım. Anılarında
İstanbul’u öyle taze, öyle güzel tutmuş ki
buna hayran olmamak mümkün değil.
Kültürleri, konuşmaları hayatın içinden
alıyor Orhan Pamuk. Kitaplarında hiçbir
konuşmayı okurken “Aaa böyle cevap mı”
olur deme şansınız yok. Kurgularken
uçan sineği bile hesaba katabilecek kadar
dikkatli. Mesela iki anneyi
konuşturduğunu düşünelim Pamuk’un;
aralarındaki diyalog mutlaka sık sık
bölünecek, anneler arada bir çocuklarına
seslenecek ve bu sesler bizim gündelik
hayatta hep duyduğumuz sesler olacak.
İşte Orhan Pamuk benim için tam olarak
budur. Hayatın içidir.
Zengin bir ailenin oğlu olan
Kemal, nişanlanmak üzeredir.
Nişanlanmadan önce, ailesinin
kullanmadıkları bir eve (Merhamet
Apartma'nında) öğle aralarında gidip
kafa dinlemektedir. Bir gün nişanlısına
çanta almaya karar verir. Gittiği
dükkânda Füsun’la karşılaşır ve hayatı
değişir. Artık hayatında Füsun’dan
başka bir şey olması mümkün değildir
ama nişanlısı Sibel’le de ayrılmaya
niyeti yoktur. Kemal artık Füsun’u
bıraktığı izlerde anacaktır. Ruj izini
barındıran izmaritlerde, kahve içtiği
fincanlarda, tuttuğu kalemde ve inci
küpelerinde O satırlar bazen o kadar
ağır geliyor ki, okurken acıyı
hissediyorsunuz. Füsun’un yokluğu
öylesine harika kaleme alınmış ki,
etkilenmeden kitabı tamamlamak ve
kitap boyunca Kemal’le beraber
Füsun’u aramamak mümkün değil.

. Zaman zaman çok sıkacak demiştim. Evet, Baze o kadar sıkıcı ki, okurken
daralıyorsunuz. Bu bazı bölümleri kötü yazdığı anlamına gelmez. Bazı bölümleri
rahatsız edecek kadar gerçekçi yazdığı anlamına gelir. Ben mesela düğünlere,
nişanlara tahammül edebilen bir insan değilim. Masumiyet müzesinde sayfalarca
anlatılan nişan törenini okurken, sanki o nişan töreninin içindeymişim gibi sıkıldım.
Hatta o kadar sıkıldım ki, nişan töreni sayfalarında Orhan Pamuk’un roman
karakterleri geçiyormuş fark etmemişim. İşte ben de zaten Orhan Pamuk’da en
çok bunu seviyorum. Kendisine yine de ufak bir eleştiriyi dile getirmek isterim.
Bazen o kadar çok detaya boğuyor ki, olaylar geride kalıyor. Olaylardan çok
detayları, ayrıntıları okuyoruz. Birazcık olayları da ön plana çıkarsa bence çok
daha güzel olabilir.
Kitaba dönersek, Masumiyet Müzesi Orhan
Pamuk’un kendine has detaycılığını en çok kullandığı
kitabıdır sanırım. Pek çok ayrıntıya titizlikle yer
verirken, olay örgüsü yavaş yavaş yavaş işlemektedir.
Kitabın her sayfasında umutla beklenirken, kitap tıpkı
hayat gibi yavaş yavaş akmakta ızdırapların da,
zevklerin de hazzını okura duyurmaktadır.
Bir yandan bu büyük aşka tanık olurken, aynı
zamanda kendimizi de eski İstanbul’da buluveriyoruz.
Yazarın bahsettiği her yer, okundukça gözlerimizde
canlanacak kadar detaylarla dolu ve anlatımı o kadar
masalsı ki, gözlerimizin önünde bir Çukurcama
canlanmaması mümkün değil.
Pamuk, kitabı
tamamlayabilmek için
fazlaca müze gezmiş.
Nobel ödülünü de aldıktan
sonra
kitabını
bastırabilmiş. Kitap büyük
bir ilgiyle karşılandı. Diğer
kitapları gibi başka dillere
çevrildi hatta bu sefer
Nazan Öncel Kemal ve
Füsun için “Canım benim
nasılsın?” şarkısını yazdı.
Şarkıyı kitaba ithaf
ederken de Hürriyet’e
şunları söylüyordu Öncel;
"Duygularımı nasıl ifade edeceğimi bilmemekle beraber, romanı okurken
Kemal'le Füsun'un nefeslerini hissedip, kalplerinin nasıl çarptığını duyar gibi
oldum. Hayatın asıl amacının mutluluk olduğunu bizlere bir kere daha hatırlatan
Orhan Pamuk, tavan arasında çoktan unutup gittiğimiz bir sürü şeyi, kalbin
ötelerine itelediğimiz aşkı, hayatın derinlerinden bulup çıkarınca onun eşsiz
edebiyatı bana bu şarkıyı yazdırdı. Orhan Pamuk'un son başyapıtı ve
edebiyatının sevdalısı olduğum için “Canım Benim Nasılsın?”ı Masumiyet
Müzesi'ne armağan etmek istedim."

canım benim nasılsın
iyi misin oralarda
kimse sana söyleyemedi mi ?
başa gelen çekilir demedi mi ?
Bir yürüdüm bir durdum
Denize bir kıyı buldum
Bıraktın içimde
Gece ile kardeş oldum
Ne gözdeyim ne kaşta
bir oradayım bir burda
tatlı acı anılarla
merhamet apartmanında
bir sen varsın aklımda
kedim bile farkımda
canım benim nasılsın
daha daha nasılsın
ikimizin adı yanyana
duvarlara yazılsın
gülüm benim nasılsın
daha daha nasılsın
ikimizin resmi yanyana
su duvara asılsın
İstanbul dolaylarında
taksim olaylarında
bildiklerimi unuttum
çukurcumalarında
Ne gözdeyim ne kaşta
bir oradayım bir burada
tatlı acı anılarla
merhamet apartmanında
bir sen varsın aklımda
Limon bile farkında
canım benim nasılsın
daha daha nasılsın
ikimizin adı yanyana
duvarlara yazılsın
kibrit kutusu, gazoz şisesi
ayva rendesi, inci küpesi
iki anahtar, süs köpeği
mavi çarşaflar, ayakkabılar
Yağmurluk, şemsiye,yüksük, cetvel
Fincan, kurşun kalemi
3 tekerli bisiklet
Elinin değdiği herşeyi topladım
Aşkın oldugu yerde mantık ne gezer
Yarım akılla değil çeyrek akılla gezer
bir yerdeyim bir gökte
bir sendeyim bir bende
tatlı acı anılarla
merhamet apartmanında
canım benim nasılsın
daha daha nasılsın
ikimizin adı yanyana
duvarlara yazılsın
gülüm benim nasılsın
daha daha nasılsın
ikimizin resmi yanyana
şu duvara asılsın
Masumiyet Müzesi pek çok övgü alırken
aynı zamanda pek çok eleştiriyle de
karşılaştı. Radikal gazetesinden Ömer
Türkeş kitabı Proust’un Kayıp zamanın
izinde romanına benzetirken, kitap aynı
zamanda Jame Joyce’in Ulysses’ine,
Tostoy’un Anna Karenina’sına ve
Nabokov’un Lolita’sına benzetildi.
Pamuk’sa tüm bu eleştirilere kulak
asmayıp kitaptaki müzeyi gerçeğe
dönüştürmek istedi. Uzun uğraşları sonunda
da bunu başardı. Müzeyi ziyaret ettiğinizde
sadece Kemal ve Füsun’un varlığına bir
adım olsun yaklaşmakla kalmayıp aynı
zamanda Orhan Pamuk’un nasıl yazdığına
dair bir fikir sahibi de olabiliyorsunuz.
Bitirdiği kurşun kalemleri, yazı taslaklarını ve
yazarken yüksek ihtimalle onlardan
esinlendiği gazete küpürleri ve pek çok
eşyayı da çekinmeden müzenin içine
koymuş Orhan Pamuk. Son olarak yazarın
müze hakkında şu sözleriyle yazımı bitirmek
isterim;
“Müze bekçilerinin görevi sanıldığı gibi
eşyaları korumak, (tabi ki Füsun ile ilgili her
şey sonsuza kadar korunmalıdır) gürültü
edenleri susturmak, çiklet çiğneyenleri ve
öpüşenleri uyarmak değil, müze gezere cami
gibi alçakgönüllülük, saygı ve huşu duyması
gereken bir tapınakta bulunduğunu
hissettirmektir. Masumiyet Müzesi’nde
bekçiler, koleksiyonun havasına ve Füsun’un
zevkine uygun olarak koyu ahşap rengi
kadife elbiseler, içine açık pembe renkli
gömlekler giymeli, müzemize özel-Füsun’un
sevdiği-kravatlar takmalı ve tabi çiklet
çiğneyen ya da öpüşen ziyaretçilere de asla
karışmamalı. Masumiyet Müzesi, İstanbul’da
öpüşecek bir yer bulamayan âşıklara
sonsuza kadar açık kalacaktır.”
Bir Sen yoksun yanımda
Pamuk bunun farkında
Aşk ayağıma kadar gelmişti
Kendi elimde tepmiştim
ataksiya.tumblr.com

Kreşenko
5. Bölüm
Ferit ve Ezgi ellerini kaldırdılar. Ferit korkakça ve ağır ağır arkasını
dönmek istedi fakat peçesini takmış adam sert bir tepkiyle bu dönüşü
engelledi; “Olduğun yerde kal!”. Uzun boylu, kirli sakallı, iri yarı adam
son derece ağır adımlarla yaklaştı. Silahını beline koyup Ferit’in üzerini
aramaya başladı. Kaba bir üst araması yaptıktan sonra Ezgi’yi aramaya
başladı. Fakat Ezgi’yi araması Ferit kadar kısa sürmedi. Koltuk altını
ezerek kontrol ettikten sonra göğüslerini iyice sıktı. Göğüslerinin altına
indirirken elini birden tekrar yukarı çıkarıp göğüslerini sıktı. Kalçasını ve
bacaklarını üst aramaktan çok taciz edercesine elledi. Ayak bileklerini
de iyice kontrol ettikten sonra ellerini iyice bastırarak yukarıya çıkardı.
Eteğinden yukarıya doğru çıkarıp küloduna kadar uzattı ellerini. Sonra
hızlıca çekip “temiz” dedi. Ezgi “Orospu çocuğu” diye mırıldandı. Adam
bunu gayet net bir şekilde duymasına rağmen yaptığının farkında
olmanın bilinciyle duymamazlıktan geldi. “Dönün arkanızı, ne işiniz var
burada?” dedi. Ferit konuşmak için ağzını açarken Ezgi konuşmasına
fırsat vermedi;
-Sizin ne işiniz var? Ne için bunu yapıyorsunuz?
-Daha güzel bir dünya için
-Daha güzel bir dünya kadınları ellemekle mi kuruluyor?
-Ben sadece üstünü aradım. Burada ne işiniz var!
-Sizin aptal savaşınızın saatini hesaplayamayıp dışarıda kaldık sadece.
Sen de soruma doğru düzgün cevap verir misin? Sizin burada ne işiniz
var? Belinizde silah ve bu azgınlıkla mı aydınlatacaksınız buraları?
-Evine git!
Ezgi, uzun uzun konuşmak, bağırmak istiyordu. Az önce yaşadığı
şüphesiz ki kendisine çok ağır geliyordu. Ferit ellerinden tutup tabiri
uygun düşerse sürükledi Ezgi’yi. Adam, onlar gözden kaybolana kadar
baktı.
Otele ulaşana kadar hiç konuşmadılar. Ezgi kapıdan içeri girer girmez
odasına gidecekti fakat Ferit kapıdan içeri girmelerine izin vermedi.
“Biraz konuşalım” dedi. Ezgi, bir yanıt vermedi ama olduğu yerde
bekledi. Ferit, otelin kapısındaki merdivenlere oturdu. “İyi misin?” diye
sordu. “Pek değil.”. “Bu savaşı bitireceğiz demiştin, nasıl?”. “Yarın
konuşalım”. Ezgi cümlesini bitirir bitirmez içeriye girdi. Ferit biraz etrafa
bakıp gecenin sessizliğine banıp gözlerini girdi içeriye. Lobide bir tek
Sami abi oturuyordu. “Gel” dedi. Sami abi, her zamanki gibi sigarasını
içiyor ve derin derin düşünüyordu. Ferit’le yarım saat kadar hiç
konuşmadılar. Sami abi kafasını pencereden izlediği gecenin
manzarasından kaldırmadan sessizliği bozuverdi.

-Ne çok konuştuk öyle değil mi?
-Nasıl?
-Susarak. Farkında değil misin yoksa?
-Hiç o açıdan bakmamıştım aslında. Yani evet, susarken daha çok
konuşuyor sanki insan.
-Evet, daha fark edemediğimiz pek çok an var buna benzer. Yaşarken
bir isim koymuyoruz, farkına varmadığımız için. Sonra o anı
yaşamadığımız bir zamanda, o anın bir isminin olduğunu öğreniyoruz.
O isim çok karizmatik geliyor, kıskanıyoruz ve zamanında bizim de o anı
yaşadığımızı her nasılsa hatırlamıyoruz.
-Garip değil mi abi?
-Garip kelimesi bile garip kalıyor bazen. Bizim kızla nasıl gidiyor?
-Kim? Ezgi mi? Yok be abi, aramızda bir şey yok.
-Değirmende ağartmadık biz bu sakalı diyecektim de sakalım yok.
-İnan ki, henüz hiç bir şey yok aramızda. Biraz daha vakte ihtiyacımız
var galiba.
-Kalbinle iletişiminde kopukluk var o zaman. Çünkü dediğinden
anlaşılan şu ki; emin değilsin.
-Hiç değilim.
-İnsan pek çok konuda ikileme düşebilir ama sevda konusunda değil.
Mesela o koltuğu alırken acaba dersin öteki daha mı güzel. Ya da biraz
daha araştırayım dersin ama konu aşksa eğer, sen aşkı değil de aşk
seni seçtiği için pek böyle şeyler söz konusu değildir.
-Anlamadım yani anlayamadım. Ne demek şimdi bunlar?
-Aslında ne kadar açıklasam da kaybettiğinde anlayacaksın. Ezgi’yi ya
da bir başkasını kaybetmekten bahsetmiyorum. Gençliğinden
bahsediyorum, genç ruhundan. Yani demek istediğim eğer emin
değilsen, acabalar varsa kafanda aşk seni seçmemiş sen zorluyorsun
demektir. Bu şekilde başlayan hiç bir ilişkide mutlu sonla bitmez.
-Hmm Değişik bir genelleme. Ben bir de şu kaybedince anlama
meselesine takıldım.
-Hiç bir yol haritası yere ayakların basarken çizilemez. Yolların akışını,
hangi seçeneğin seni nereye götüreceğini görebilmek için yukarıdan
bakmak zorundasındır. İçindeyken bu şehir karmakarışık gelir ya heh
işte yukarıdayken her şey oldukça nettir. Fakat sen yukarıda olabilmek
için ayaklarının yere basmasından vazgeçmek zorundasın. Buradan
yola çıkarak beni anlayabilirsin sanırım.
-Açıkçası biraz kafam karıştı Sami abi. Yani, Ezgi ve ben

Sami abi her zamanki bilgiçliğiyle hayata dair bilebildiği ne varsa
Ferit’in önüne sermekten çekinmiyordu. Ferit’se şaşkınca dinliyordu.
Sami abiyle vedalaşıp odasına çekildi. Yatağına oturup odasının
sessizliğine gömdü kendini. Şimdi uzun bir düşünme serüvenine
hazırdı. Sami abinin yanında susarken ne çok şey geçmişti aklından.
Aslında olan her şeyi şöyle etraflıca kafasından geçirmeliydi başka türlü
yapbozun parçaları birleşmiyordu. Öncelikle Hatice’nin boynuna
yapıştığı ana yuvarladı belleğini. O kadının yakasında küfürler yağdıran
herif, kedi gibi süt liman oluvermişti birden. Böylesine değişmesine
neden olan şey neydi? Acaba Zeynep’le otogarda karşılaşması mıydı?
Uğruna cinayet işlemeye hazır olduğu kız, sidik kokan bir otogarda
yanına oturuvermişti. Her şey bunun için miydi? Belki de bunu
düşündüğü için olgundu bu kadar. Tarif edilemez bir büyümüşlük
hissinin içine düşüvermişti. O an sorabildi, sahi Zeynep’in orada ne işi
vardı? Neden karşısına çıkmıştı otogarda. Bu sıradan öylesine bir
tesadüf müydü? Evine kapandığı 3 haftalık süreçten sonra bir daha asla
açmama sözü verdiği konulara dalıvermişti. O kadar inançlıydı ki
Zeynep’i görünce bile bu konuları aydınlatmak istememişti. Ama şuan
içinde kocaman bir boşluk hissediyordu. Bu boşluk öyle alışılagelmiş bir
şeye benzemiyordu. İçinde her şey tamamdı da bir o boşluk kocamandı
sanki. O boşluk, ışığın yokluğu diye tanımlanabilirdi. İçinde her şey
kapkaranlıktı. Tüm bu bilinmezliği yıkıp geçecek bir gerçeklik ışığını
aradığını fark etti. Bu arada her ne kadar bir savaşın içine düşse de
duyguları Ezgi’ye üşüşse de, içinde hala aydınlatma isteği vardı.
Arkadaşlarına ne olursa olsun güvenmediği için suçlu muydu? Belki de
sadece vicdanını rahatlatmak istiyordu.
Bir sigara yaktı. İyice içine çekti dumanını. Odanın duvarlarını
süzdü. Pencereye doğru yöneldi. Dışarıda savaş yine şiddetlenmişti.
Pencereden uzaklaşıp odasında dönmeye başladı. Kapıya doğru gidip
dönüyor, pencereye biraz yaklaşınca tekrar kapıya doğru gidiyordu.
Aklına bir kere düşmüştü acaba ile başlayan sorular. Şimdi onlara
cevaplar lazımdı, içindeki zifiri karanlığa ışık lazımdı. Bitmek üzere olan
sigarasının ucundaki ateşle ötekini yaktı. Sigarayı dudaklarında iyice
kıstırıp ellerini arkada bağladı ve voltasına öyle devam etti. Sigaranın
düşen külü bile umurunda olmadan düşünmeye devam ediyordu. “O
zaman” dedi, “Gidip öğrenmeli.”. Sonra içinden bir ses ona “dur!” dedi.
“Peki ya gidersen, Ezgi ne olacak?”. Evet, Ezgi önemliydi. Hem de
oldukça önemliydi artık. Öylesine sıradan bir kız gibi bahsedemezdi
ondan. Çünkü onun için zırt pırt ölümlere atlıyordu. İnsan biriyle her
yere gidiyorsa dile getirmese de içinde çok güzel şeyler besliyordur o
insana karşı.

Zaten önce kendine sonra o insana itiraf etmesi epey bir zaman alır.
“Birkaç günlüğüne” dedi “Hem zaten annem ve babamla vedalaşırım.”
Öyleyse karar alınmıştı. Bavullar uykularından uyandırılmalı, karınları
doyurulmalıydı. Odanın görüntüsü belleğin güzel bir yere konulmalı,
Ezgi’nin gözleri belleğin en önüne yerleştirilmeliydi. Yarın sabah
çıkabilirim diye düşündü. Soyunup yatağına uzandı verdi. Uykunun
gelip gelip gittiği saatlerde gidince yapacaklarına dair planlar yapıyordu.
Oğuz, Pelin’in kapısının önünde dikiliyordu. Elini sık sık kapıyı
vurmak için kaldırıyor fakat bir türlü çalamıyordu. Kalbinin çırpıntısını
azcık kulak kabartan her insan dünyanın neresinde olursa olsun
duyabilirdi. Saçlarını özenle taramış, yeni ütülediği gömleğini giymiş,
elinde çiçek olan genç adam; Oğuz, Pelin’e açılabilmek için dikiliyordu o
kapıda. Fakat bir türlü cesaretini toplayamıyordu. Aklında türlü türlü
filmler çekiliyordu. Bir seferinde o kapıyı pencereden girmiş sakallı,
uzun boylu bir adam açıyor, ötekinde Pelin “ne var” diye soruyor, en
güzelindeyse onu görür görmez boynuna atlıyordu. İnsan, sevilmek
istediğini söylemeye çalıştığı an insandır en çok. Oğuz, öylesine insandı
ki o an, tarifi epeyce zordu. Birden bire kapıyı vuruverdi. İçeriden ses
gelmedi. Elleri titredi. Üst üste yutkundu. Ayakkabılarına baktı.
Ayakkabısının ayrıntılarını inceledi. Sonra başını kaldırıp kapıya baktı.
Kapı duvardı. Ama vazgeçmeye niyeti yoktu. Daha sertçe vurdu kapıya.
Bu sefer daha çok yutkundu, daha çok oynadı gömleğinin düğmeleriyle,
daha hızlı çarptı kalbi. Birden içeriden bir ses geldi. Ayak sesleri arttıkça
kalbi nasıl da hızlı çarpıyordu. Kapıyı Pelin açtı. Mahmur gözlerle
Oğuz’un yüzüne bakıyordu. Üstüne boğa oturmuş ses tonu “Oğuz?”
diyiverdi. Birine ismiyle hitap etmek aslında çok üşengeç soruları
sorabilmekti. Adını söyler ve o soruyu sordum farz edebilirdiniz. Oğuz,
sessizce Pelin’e bakıyordu. Pelin sadece isim söylemenin işe
yaramadığını anlayınca “Hayırdır, gece gece?” diye soruverdi. Ses
tonuna oturan boğa henüz kalkmamıştı. Oğuz’un ses tonuysa kuzuları
feyiz almış gibiydi. “Biraz konuşalım mı?” dedi. Pelin şaşkınlıkla
bakarken yine tam bir cümle ifade etmeyen bir şeyler söyledi; “Bu
saatte”. Oğuz içinden öyle güzel şeyler söyledi ki Pelin duyabilse
sesindeki boğa kanatlanıp uçardı ama dışından söyleyebildiği sadece
son cümlesini tekrarlamaktı. . Pelin, anahtarını alıp kapıyı çekti. Oğuz
elindeki çiçekleri verdi. İkisi de gülümsediler birbirlerine. “Oğuz” dedi
yine Pelin. Bu sefer, ismiyle hitap etmesi bir soru değildi. İsim dili diye
bir şey olmalıydı. İsmiyle hitap etmek pek çok anlama gelebiliyordu.
Oğuz da bunu düşündü. “keşke salak olsaydık, hep masum kalırdık. Bu
dili öğrenmek acı veriyor çoğu zaman. Ben o yüzden nefret ederim
isimlerle hitap edenlerden. Benim adım benliğimdir işte o kadar.” Diye
geçirdi aklından.

Oğuz sesindeki kuzuyu kovaladı ve uzun uzun tane tane konuşmaya
başladı;
“Sana karşı anlatmak istediğim çok şey var. Seni seviyorum
kelimesinin önüne koymam gereken harflerden oluşan kocaman ordular
var. Fakat bu ordular, ne kadar heybetli olursa olsun ne kadar cesur ne
kadar çılgın gözlerinin karşısında yoklar. O uzun cümlelerden sonra
kendimi bir noktalama işareti olarak değil de boş bir yuvarlak olarak
koymak istiyorum cümlenin sonuna. Ya da serilip giden üç nokta, artık
adına sen ne dersen. İstersen karala, istersen boş bırak. Lütfen, bölme,
bırak konuşayım. Ben yalnızken seni düşünüyorum, otobüsteyken seni
düşünüyorum, gece yatarken falan da düşünüyorum ama en garibi
mermiler kulağımın dibinde sıyrılıp giderken ben seni düşünüyorum.
Düşünebiliyor musun? Ben hep seni düşünüyorum. Ölüm bana
geldiğinde bile. Bu sana verdiğim çiçekler içimden gelenlerin yanında
hiçbir şey. Keşke anlatabilsem. Ben seninle bir geleceğim olsun
istiyorum. Beraber yıkıp geçelim yalnızlığını insanoğlunun. Cevabın
hayır olacaksa da şimdi söyleme, biraz düşün. Sonra bir gece de sen
çal kapımı. Ya ölümü bırak kollarıma ya da kendini.”
Ezgi afallamıştı. Hiç beklemediği bir şeyle karşı karşıyaydı. Tam
cevap vermek için ağzı açtığında Ezgi’nin çığlığını duydu; “Babam!
Babam yok!”. Hamit’i o gece otelde gören olmamıştı, bir kişi hariç.
5. Bölümün sonu
ataksiya.tumblr.com
ataksiya.tumblr.com

Tefrika roman Kreşenko tüm bölümler;
1 . Bölüm;
http://issuu.com/bilakis/docs/bilakis_dergi_ocak/8
2. Bölüm;
http://issuu.com/bilakis/docs/2._say__/1 4
3. Bölüm;
http://issuu.com/bilakis/docs/martsayisi/24
4. Bölüm;
http://issuu.com/bilakis/docs/nisansayisi/32

HER YOL ROMA’YA ÇIKAR!
Yaşanılası kentler sıralamasında gönlümün birincisi
Roma’ya şükür ki, geçen sayımızda ayak basabilmiştim.
Havaalanından kalkan otobüste şehre doğru yavaş yavaş
yaklaşırken içimde kocaman bir heyecan oluştu. Yanımdaki
İtalyan ağbizimin uzun uzun telefonda konuşması benim için
güzel bir dil alıştırması oldu. Camdan bakarken dikkatimi
çeken ilk şey, bu şehirde herkesin küçücük arabalar
kullanmasıydı. Ufak tipli arabalardan kullanmayansa
neredeyse yoktu. Sanırım böylece park sorununu
çözüyorlardı
Otobüs Termini’de durduktan sonra bana otelimi bulmak
kalıyordu. Önceden harita üzerinde bir yol planması
yapmıştım. Etraftaki binalar sayesinde de yönümü çıkarıp,
kafamdaki tarife uygun yürümeye başladım ve haritayı
açmadan, kimseye sormadan otelimi buluverdim. İlk kez yurt
dışında olmanın ve tek başına olmanın heyecanını yendiğimi
hissediyordum. Şu an olsa, ilk macerama tek başıma kolay
kolay çıkmam diyemiyorum, ben yine yaparım, biliyorum. İlk
başta rezervasyonumun olmadığını söyleseler de sonra otelle
anlaşmayı başardım. Adam odamın kapısını gösterirken
otelden dışarı çıktık. 200m kadar yürüdük ve oldukça büyük
bir han kapısından içeri girdik. Yanılmıyorsam içeride 6
apartman ve ortada ufak bir havuz vardı. Girdiğimiz han
kapısına benzer kapılar hemen hemen her yerde vardı. O
yüzden eğer böyle bir kapıdan girerseniz ve hafızanız iyi
değilse mutlaka fotoğrafını çekin sonra benim gibi kaybolup
da gördüğünüz her kapıya anahtar sokmak zorunda
kalmayın
Otelime yerleştikten sonra hiç dinlemeden kendimi sokağa
atıverdim. Termini’de kalacaksanız oldukça geniş bir cadde
olan Cavour yolu üzerinden Kolezyum’un olduğu alana
kolayca çıkabilirsiniz. Ben de öyle yaptım. Güneş batmak
üzereydi ama sokak sanatçıları her yerdeydi. Her taraftan
kulağıma yöresel bir ezgi geliyordu. İnsanları sıcaktı,
sıcacıktı. Birkaç kere iletişim kurmayı denediysem de pek
başarılı olamadım. İlk önce şehri şöyle bir dolaşayım diye
çıkmıştım ama, kalabalığa karışınca hiç oradan ayrılmak
istemedim. Kendinizi unutup dalıp gidiyorsunuz sonra

Roma’yı görme sırama göre anlatayım;
İspanyol Merdivenleri;
Tee İtalya’da, üstelik geniş bir merdivende kendini evinde gibi
hissedeceksin deseler inanmazdım ama bu merdivenlerde
ben tam da öyle hissettim. Herkes kendi halinde, kimsenin
kimseyle en ufak bir alakası yok. İnsanlar iç içe de
oturmuyorlar. Gece ilk gittiğim yer bu merdivenlerdi. Saate
rağmen merdivenler doluydu. 1 723’de yapımına başlanan ve
1 35 basamakla 2 sene de tamamlana merdivenler benim için
hayatın temsili gibi. İnsanların nasıl da birbiride yaşayıp bir
birine bu kadar az temas ettiğini gösteren bir minyatür gibiydi.
Avrupa gezimde ben en çok burayı sevdim.

Aşk çeşmesi;
Sanırım Roma diyince pek çoklarının aklına doğrudan burası
gelir. Ben İspanyol merdivenlerinden yürüyerek gittim
çeşmeye. Zaten Roma’da her yere yürüyerek gittim. Açıkçası
Roma’nın tadı da anca böyle çıkıyor çünkü sokakları çok
güzel. Daracık, eski tip sokaklarda kaybolmanız mutlaka şart.
Aşk çeşmesine vardığımda inanılmaz bir kalabalık vardı.
Burası hem turistlerin hem yerli halkın varz geçilmez durağı
olmalıydı. Çeşmenin önündeki merdivenlerde dertleşen, içen,
öpüşen çok sayıda insan gördüm. Taşkınlık yapan, kavga
eden, etrafındaki bakışlarıyla rahatsız eden kimseleri
görmedim. Aşk çeşmesinin güzelliğinin yanında bir özelliği
daha var, o da para atıp dilek dilemeniz. Dileğiniz gerçek olur
mu bilinmez ama, bir inanışa göre eğer Trevi çeşmesine (Aşk
çeşmesi) para atarsanız ölmeden mutlaka bir kere daha
Roma’ya gidersiniz.

Piazza N
Buraya d
yolların
bomboşk
yer bulm
oradaydı
bu olma
insanlar

avona;
a aşk çeşmesinden yürüyerek gittim. Yol biraz uzun ve oldukça tenhaydı. Zaten İtalya’da
bu kadar tenha olmasını hiç anlayamadım çünkü bir yere giderken girdiğiniz yollar
en gittiğiniz meydan hınca hınç dolu oluyor. Navona meydanı da öyleydi. Barlarda oturacak
ak zordu. İnsanlar sokaklarda şarkı söylüyor, dans ediyordu. Sokak sanatçıları yine
. Roma’nın en sıcak, en samimi yeri belki de burasıydı. Sokak kültürü dedikleri tam olarak
lıydı. Roma’lılar eğlenmesini çok iyi biliyorlar. Cıvıl cıvıl bir meydan, dolu barlar ve neşeli
gördüm, çok neşeli insanlar gördüm.

Bu üç yeri ötekilerden ayırmak istedim çünkü
Roma’dan aklımda en çok bu üçü kaldı. Ertesi gün
ilk iş olarak Kolezyum’a gittim. Kalezyum’u zaten
hepiniz bilirsiniz, uzun uzadıya anlatıp sizi sıkmak
istemem fakat şunu söylemek isterim ki, saatlerce
sıra beklemek istemiyorsanız Pass Card alın.
Kolezyum ve civarındaki müzelerde tarihi bir gezi
yaptım. Bunları anlatmayacağım çünkü zaten pek
çok yerde bulabilirsiniz.
Ulaşımdan bahsedecek olursam, şehirde her yere
giden otobüsler ve tramvay var. Eğer Pass Card’ınız
varsa 2 gün boyunca bunlara binebilirsiniz. Otobüse
ya da tramvaya binerken kimse size biletinizi falan
sormaz. Otobüsün içindeki makineye gidip paranızı
verip alacaksınız ya da biletinizi okutacaksınız. Hiç
biletiniz yokken de seyahat etmeniz mümkün çünkü
dediğim gibi binerken ya da inerken kimse size bilet
sormuyor fakat eğer bilet kontrolü yapan görevliye
denk gelirseniz epeyce yüksek bir cezayı ödemek
zorunda kalırsınız.
Yeme içme konusuna gelirsek, Roma’da İngilizce
pek bir işe yaramayacaktır. Çünkü çoğu yerde
İngilizce bilen personel bulmak zor. Ancak turistlerin
bol olduğu, pahalı restoranlarda bu sorunu
yaşamazsınız sanırım. Bunun için, kesinlikle
yemeyeceğiniz şeylerin İtalyancasını öğrenin.
Domuz eti mesela, ya da neyi asla yemezseniz
İtalyancasını öğrenip bunu söyleyen sonra “No”
demeyi unutmayın. Mutlaka anlayacaklardır.
Mönülerde genellikle İtalyanca gelir, o yüzden
yanınızda bir sözlük bulundurmanızda sizin
yararınıza olur.
Son olarak Roma’yı yürüyerek gezin. Çünkü
Roma’da ne varsa sokaklarında var.

ataksiya.tumblr.com