Yıl: 2 Cilt: 1 Sayı: 7 Temmuz, Ağustos, Eylül 2012 - Ahmediye Cemaati

Sevap Nedir?
İkinci itiraz makuldür, ama bu durum ancak
“Sevap niyeti olmazsa, hiç ahlak sayılmaz” denilirse
kabul edilebilir. Gerçek şudur ki, itiraz
edenler sevap kelimesini tamamen yanlış anlamışlardır.
Sevap para pul demek olsaydı, dedikleri
şeyler anlamlı olurdu. Oysa sevap para pul
değil, insanın yaratılışının gayesi olan, o en âlâ
amaca ulaşılması, onun elde edilmesi demektir.
O maksat ise, insanın sıfatlarının mükemmelleşmesi,
kâmil olmasıdır. İçimizi tertemiz kılan
paklık ve taharet, bizim en bariz cevherlerimiz
olup, içimizden fışkırmalıdır. Zahiri ödüller, ya
istiare şeklindedir, ya da asıl amaç olmayıp, ara
ihtiyaçlardır. Ara ihtiyaçlar ana maksat olamazlar.
Herkes dostuna iyi bakar, tüm nimetleri ona
sunar, ama bu nimetler asıl gaye değil, sadece
araçtırlar. Asıl olan kalbin meylidir, içsel ittisaldir.
Aynı şekilde sevap, yemek içmek, para pul
demek değildir. Kişisel mükemmelleşme için
gereken şeydir. Kuran-ı Kerim şöyle buyurmaktadır:
1
Yani, insanın yaratılışının gayesi abd olmaktır.
Amaç buysa sevabın anlamı da, ancak bu amaca
hizmet eden yani mükemmelleşmesini sağlayan
bir şey olabilir. İnsan bu yolu yürümenin
gücünü bulmalıdır ve kemale erişmelidir. Ahlaklar
da, ancak böyle bir amaç zihnimizde olursa,
tam manasıyla ahlak sayılır. Yoksa sadece bağımsız
ve amaçsız antrenmanlara benzerler.
Muhakkak ki, böyle birisi de dünyevi anlamda
biraz faydalanacaktır, ama zihninde her zaman
mükemmelleşme isteği ve iradesi yoksa ve buna
yoğunlaşmamışsa, Allah’ın cc rızasının talibi
değilse 2 nasıl mükemmelleşebilir? Zihinsel işle-
1 Zâriyat (51) sûresi, ayet 57
2 Çünkü Allah da ancak mükemmelleşince bizden razı
olur. Bunu şöyle anlamak da mümkündür. Eğer vücudunu
Maneviyat
rin sonucu niyetlere son derece bağlıdır. Hatta
bedensel işlerde de, niyetler sonuçları etkiler.
Egzersiz yaparken insan, sonucu düşünürse daha
iyi netice alır, düşünmezse daha kötü.
İkinci olarak şöyle bir cevap verebiliriz; Allah’ın cc
rızası için çalışmamızın sebebi, geleceğin beklentisi
değil, geçmişte bize verdiği nimetlere
şükretmektir. Yüce ahlakları benimseyip, O’nun
gözünde başarılı sayılmak içindir.
Ayrıca itiraz edenler, kendi pozisyonlarını da
tam olarak anlamış değillerdir. Eğer ödüllendirilmek
mutlaka bencillik anlamına geliyorsa,
kendileri de bencildirler. Bir doktor neden bir
hastayı tedavi etsin? Merhamet duygusu yüzünden
denilirse, o zaman bu bir özde iyilik nasıl
sayılır. Zaten mecburdular. Kalpleri onları tedavi
etsin diye zorluyordu; başka çareleri yoktu…
Bunda onların ne iyiliği olabilir ki? İkinci bir
sebep ise, iş birliği anlamında olabilir. Yani insan,
bugün ben buna yardım edeyim, yarın da
birisi bana yardım eder, diyebilir. Bu durumda
da karşılık beklentisi vardır. Bizim durumumuza
gelince, herhangi bir kişisel beklentimiz yoktur.
Biz, geçmişte zaten bahşedilmiş nimetlerin şükrünü
eda ediyoruz.
Devam edecek…
geliştirmek isteyen birisinin aklında mükemmelliği temsil
eden bir kişi yoksa, aklında bir hedef olmayacaktır. Tüm
antrenmanları hedefsiz ve amaçsız olacaktır. Muhakkak
her egzersizden sonra biraz faydalanmış olacaktır, ama bir
hedefi olmadığı için, belki tam devam etmesi gereken bir
anda duracaktır, yeter diyecektir. Belki de durması gereken
bir noktada, gereksiz yere bedenini zorlayacaktır.
Çünkü gideceği yer belli değildir. Belki çok azla yetinip
“Bu kadar yeter” diyecektir. Yaptığım doğru mudur, yeterli
midir gibi sorulara cevap bulmak için herhangi bir kriteri
olmayacaktır. Bu durumda çıkan netice, elbette çok yetersiz
olacaktır.*
57