İçindekiler - Ahmediye Cemaati

Maneviyat
“Bir Hadis-i Şerifte “La İlahe İllallah” diyenin
cennetlik olacağı beyan edilmiştir. Bu hadis
yanlış anlaşılmıştır. Nitekim bir papağan gibi
bu kelimenin ezberlenip sadece dil ile bunun
sık sık tekrarlanmasının yeterli olacağı ve bu
kadar ikrarla cennete girileceği zannedilmektedir.
Unutulmamalıdır ki, Allah’ın cc ilişki
kurduğu laf değil gönüldür. Yani bu kelimenin
anlamını gönüllerinde gerçekten barındıran
ve Allah’ın cc azametini hakkıyla yüreklerinde
taşıyan kimseler cennetliktirler.
İnsan “La İlahe İllallah”a içtenlikle iman
edince, onun mahbubu Allah cc olur ve O’ndan
başka sevgilisi de bulunmaz. Aynı şekilde
sadece Allah cc onun mabudu olur ve O’ndan
başka matlubu da kalmaz. Değil ahirette bu
dünyadayken bile bu insan böylece cennete
girer. Allah’tan cc başka mahbubu ve maksudu
kalmayınca, hiçbir musibet ve güçlük insana
rahatsızlık vermez. Abdal ve kutupların
makamı işte budur… Bütün söylediklerimin
özü: Bir tek Allah cc mabudunuz, mahbubunuz
ve maksudunuz olmalıdır. Ama içinizde
bulunan her çeşit kötülükten kurtulmadan
bu makama erişemezsiniz.”
Bu yazıyı okuduktan sonra anladım ki, boğazdan
aşağıya, yani kalbe inmeyen zikir ve
ibadet lezzet almaktan çok uzaktır.
Evet, Allah cc bizim sevgilimiz ise o halde
başka sevgililerin hayatımızda yeri olabilir
mi?
Bunun üzerine bir mürebbimiz ile sohbetimizde
şu soruyu sordum: “Ben Allah’ı gerçekten
sevgili olarak görüp görmediğimi nasıl
anlarım?” Verdiği örnek çok hoşuma gitmişti.
Dedi ki: “Bir sevgilin olduğunu ve uzun
zamandır ayrı kaldığını düşün. Hasret ile
görmeyi diliyor ama göremiyorsun. Derken
ondan bir mektup geliyor. Sen bu mektubu
bir kere okuyup atar mısın? Yoksa en aziz
yerde, kalbinin üzerinde saklayıp, çıkarıp
okur ve dayanamaz tekrar tekrar okur musun?
İşte Kuran’ın hayatımızdaki yeri bu ise,
Allah’a karşı hissettiğin aşktan bahsedebilirsin.
Yok, Kuran’ı evde bir köşeye atıp bırakmışsan
artık bir aşktan bahsetmen mümkün
değildir. Tabi Kuran okumak derken, okumak,
okuduğunu anlamak, anladığın üzerinde
düşünmek ve düşündüğün üzerinden de
öğüt almak şeklinde olmalıdır.”
İşte bakış açısı ve tercih meselesi dediğimiz
konular bu tarz konulardır. Benzer durumlarda
hareket tarzımız bu şekilde olmalıdır.
Bakın bizler Ahmediler olarak “namazda lezzet
vardır” diyen bir nidacının nidasını işittik.
İşittik ve itaat ettik. Mehdi as bize öğrettiği
şudur: “Namazda da dünyevi gıdalar gibi
bir lezzet vardır. Hatta bu lezzeti alarak, bir
insanın bir yıllık namazında kendisine iki
damla gözyaşı nasip olmuyorsa, mutlaka
kalbinde bir hastalık vardır. Bu yüzden onu
tedavi etsin.”
Biat edip de bu nidayı işitmeden önce namaz
bizim için sadece ödenmesi gereken bir
borçtu. Aynen şu sıralar çoğu insanın yaptığı
gibi! Ama Ahmediyet bize şunu öğretti. Bu
namazda benim için son derece gerekli olan
bir şeyler var. Bunları öğrenmeli ve kazanmalıyım.
Hatta bize en büyük kazancımızın ne olacağını
da tarif etti: “İnsan duaya sarılmalı ve
çokça dua etmeli. Neticede duası kabul edildiği
zaman, o kişinin imanı geri dönmeyecek
şekilde güçlenir. Çünkü Allah onun duasını
kabul ederken, o kişi Allah’ın değişik tecellilerine
mazhar olur ve iman eder ki, “Bu zamana
kadar Allah benim için gayb idi. Görünmez,
bilinmez bir şeydi, ama ben emin
oldum ki, O vardır ve benim dualarımı işitmiştir.”
Bu tecrübeyi yaşayan bir insanın
imanı son derece ilerleme kat etmiştir. Burada
yanlış anlaşılmasın, bir kimsenin her
duası kabul edilecek diye bir şart yoktur.
Ama bir kere bile bu tecrübeyi yaşaması, insanı
kendisini Yaratan’a yaklaştırması açısından
çok önemlidir. Bu konuda Mehdi as
şöyle buyurmuştur:
"Benim bir duam kabul edilirse, ben ister istemez
seviniyorum, ama reddedilirse bu beni
daha çok sevindiriyor, çünkü birincisinde
Allah benim rızama uygun netice veriyor,
ikincisinde ise ben Rabbimin rızasına uyuyorum.
Bu benim daha çok hoşuma gidiyor."
Buradan da başka bir şey anlıyoruz ki, mümin
dua ederken benim istediğim olsun diye
38