İçindekiler - Ahmediye Cemaati

Maneviyat
Dua ve İbadetin Lezzetine Ulaşmak
Her gün sokağa çıktığımızda yer yer kendi
içimizde ve çevremizdeki insanlarda gördüğümüz
bir eksiklik bulunur. Bunu hisseder
ama sebebini tespit edemeyiz. Bu hususta
etraflıca düşününce karşımıza çıkan netice,
maddi ihtiyaçlar ve maddi hedefler için uğraştığımızın
belki onda biri kadar manevi ihtiyaçlar
ve manevi hedefler için uğraşmıyor
olmamızdır. Bu durumun tabi neticesi olarak
da mutsuz, dünyadar, hırslı kişiler karşımıza
çıkmaktadır. Çünkü nasıl bedenin ihtiyaçları
varsa, ruhun da ihtiyaçları vardır ve bu ihtiyaçlar
karşılanmadıkça, ne maneviyattan, ne
sevgiden, ne aşktan, ne de dua ve ibadet lezzetinden
bahsetmek mümkün değildir.
Hâlbuki dinimizi biraz inceleyen bir insan,
hem maddi hem de manevi dünyamız için
tüm gerekliliklerin yerli yerinde düşünüldüğü
ve bizim hem madden hem de manen sağlıklı
bir yaşam sürmemiz için tüm ihtiyaçlarımızın
karşılandığını görür.
Burada bu hususu biraz incelemeye çalışmak
istiyoruz. Manen dua ve ibadet lezzetine
ulaşmak için neleri nasıl yapmamız gerektiğine
dair, Mehdi as ve Halifelerinin bize tarif
ettikleri yolu elimizden geldiğince sizlerle
paylaşmak istiyoruz. Çünkü birçok Müslüman
Ahmedi’nin tecrübesi, Ahmediyet ile
birlikte, dua ve ibadetin lezzetini hissedecek
kapıların kendilerine açıldığı yönündedir.
Tabi ki kapının açılması tek başına yeterli
değildir. O kapıdan girmek veya girmemek
kişinin kendi çabasına bırakılmıştır. İşte bu
noktada bizlerin mutlaka fark etmesi gereken
bir sır gizlidir. O da açılan bu kapılardan
girmek isteyen için bir bakış açısıdır. Şöyle
ki, herkes zor hayat koşullarının imtihanlarına
değişik şekilde maruz kalmaktadır. Ancak
bazıları bu imtihanlardan Allah’ın rızasını
kazanarak, bazıları ise kaybederek çıkarlar.
Çünkü her hareketimizde bir karar veririz
ve bu karar Allah’ın rızasına uygun değilse,
imtihanı kaybetmemiz kaçınılmazdır. Yani
inanmak ve bunun gereğini yerine getirmek
hayatımızın her karesinde yaptığımız
tercihlerle mümkündür. Daha doğrusu bu,
bir tercih meselesidir. “Ben bu imtihanda Allah’ın
rızasından ayrılmayacağım” demek de,
“Ey Allah’ım niye bana bu sıkıntıyı verdin
demek de” bizim tercihimize kalmıştır. Ancak
bunlardan biri itaati, diğeri ise isyanı geliştiren
yaklaşımlardır. Dolayısıyla her mümin
öncelikle her daim Allah’ın rızasını gözetecek
bir bakış açısına sahip olmalı ve ona
göre hareket etmeye çalışmalıdır.
Bundan sonraki safha ise, anlamsız hiçbir
şeyi yapmamaktır. Şimdi diyebilirsiniz; niye
anlamsız bir şey yapalım ki? Aslında günlük
yaşantımız ne kadar tatsız tuzsuz ise, içinde
o kadar çok anlamsız uğraşlar var demektir.
Manevi lezzetin en önemli kapısı budur. Bugün
insanlar, namazlarında bir papağandan
farksız bir şekilde ezberledikleri duaları
okumakta ve bir tavuğun yeri gagalaması gibi
acele acele secdelere varmaktalar. Sorsanız,
ibadet etmektedirler. Peki, bu şekilde
yapılan ibadetin onlara göre borç ödemekten
fazla bir faydası oluyor mu? Mesela Kuran
“Namaz kötülüklerden alıkoyar” diyor. Kaç
kişinin namazı kendisini kötülükten alıkoyuyor?
Veya bugün kılınan namazın insanları
kötülükten alıkoymamasının nedeni nedir?
Naçizane bir örnek vereyim. Ahmedi olduğum
sıralarda çalıştığım işyeri, muhafazakâr
görüşleriyle tanınan bir kurumdu. Burada
insanlar ibadete de düşkündüler.
Resulullah sav “Kim la ilahe illallah derse,
cennete girer” buyurmuştur. İşte bunlar da
bu hadisin ışığında bizlere görevler verirlerdi.
Sen üç bin, sen de beş bin “La ilahe illallah”
tesbih et, diye. Sonra bunları bir kişiye
hediye ederdik ve o da ölmüşlerine hediye
ederdi. Bunu çok ciddi bir ibadet olarak yaparlardı.
Ne zaman ki ben, Mehdi as ile tanıştım,
bu yapılanların ne kadar anlamsız olduğunu
da görmem mümkün oldu.
O “ilah” kelimesinin Arapça’da 3 anlamı olduğunu
ve bunların mabut, maksut ve mahbup
olduğunu söyledikten sonra şöyle buyurmuştur:
37