ce87842134d8e1f2e3dce1a3f356957dc412e45a

-Goethe’nin ve Schiller’in terminolojisinde “mutlak geçmiş”- epiğin
konusu işlevini görür;* (2) ulusal gelenek (kişisel deneyim ve
ondan kaynaklanan özgür düşünce değil) epiğin kaynağı olarak işlev
görür; (3) mutlak bir epik mesafe, epik dünyayı zamandaş gerçeklikten,
yani ozanın (yaratıcının ve izleyicisinin) içinde yaşadığı
zamandan ayırır.
Epiğin bu kurucu özelliklerinin her birine biraz daha ayrıntılı
olarak eğilelim.
Epiğin dünyası, ulusal kahramanlık geçmişidir: Ulusal tarihteki
“başlangıçların ve “zirve dönemler”in dünyasıdır, babaların ve aile
kurucularının dünyasıdır, “ilkler”in ve “en iyiler”in dünyasıdır.
Buradaki önemli nokta, geçmişin epiğin içeriğini oluşturması değildir.
Bir tür olarak epiğin biçemsel açıdan kurucu özelliği daha
çok, temsili bir dünyanın geçmişe aktarılması ve bu dünyanın geçmişe
katılma derecesidir. Epik asla şimdiye dair, kendi dönemine
dair bir şiir olmadı (yalnızca sonradan gelenler için geçmişe dair bir
şiir olan bir türdü). Bugün bildiğimiz haliyle özgül bir tür olarak
epik, en baştan itibaren geçmişe dair bir şiir olmuştur ve epiğe içkin
olan, onu epik yapan yazarlık konumu (yani, epik sözü dile getiren
kişinin konumu) kendisinin erişemediği bir geçmiş hakkında
konuşan bir insanın ortamıdır, bir sonradan gelenin hürmetkâr bakış
açısıdır. Biçemi, tonu ve anlatım tarzında epik söylem, zamandaşlara
hitap eden bir zamandaşın bir zamandaş hakkındaki söyleminden
son derece uzaktır (“aziz dostum Onegin, Neva’nın kıyılarında
doğmuştu, belki senin de doğmuş ya da büyümüş olduğun
yerde, sevgili okuyucum ...”). Bir tür olarak epikte içkin olan ozan
da dinleyici de, aynı zamana ve aynı değerlendirici (hiyerarşik)
düzleme yerleştirilir, ama kahramanların temsili dünyası, epik mesafeyle
ayrılmış son derece farklı, erişilemez bir zaman-değer düz-
8. Buradaki gönderme, Schiller ve Goethe’nin imzasını taşıyan ama muhtemelen
(1827’ye değin yayımlanmamış olmakla birlikte) 1797’de Goethe tarafından yazılmış
olan “Über epische und dramatische Dichtung’’adır. Bakhtin’in “mutlak
geçmiş” olarak adlandırdığı şeye ilişkin olarak Goethe’nin kullandığı asıl terim
vollkommen vergangen'dır ve romanla değil, vollkommen gegenwärtig olarak tanımlanan
drama ile karşıttır. Zikredilen deneme, Goethe’nin Sämtliche Wer-
/ce'sinde bulunabilir, (Jubiläums-Ausgabe, Stuttgart and Berlin [1902-1907]), 36.
cilt, s. 149-152.
177