ce87842134d8e1f2e3dce1a3f356957dc412e45a

teski için tipik olan Latince bir cümle söyler: Ad formam nasi cognoscitur
ad te levavi (“Burnumun şeklinden [nasıl] kaldırdığımı anlarsın”).
Cümlenin ilk bölümü, o günlerde hekimler arasında bile
yaygın olan “fallusun büyüklüğü burnun büyüklüğünden kestirilebilir”
varsayımıyla ilişkilidir. İkinci bölümü “kaldırdığımı” ise, Mezmurlar
121 ’in başlangıcıdır; böylece, kutsal bir metine yakışıksız bir
yorum kazandırılır. Alçaltıcı aktarım, Fransızca’da fallusla bağlantılı
bir yananlam içeren, alıntının son hecesi v ile pekiştirilir.
Hem antik groteskte hem de ortaçağa özgü groteskte burun genellikle
fallusla olan bu bağlantıyı barındırıyordu. Fransa’da, ne
advertas (önlemeyin) ne revoces (seslenmeyin) gibi Latince olumsuzlama
eki ne ile başlayan kutsal metin ve dualardan oluşan,
“noms de tous les nez” (tüm burunların adları) olarak bilinen bütün
bir ayin taklidi vardı. Bunların hepsi de, uzak analojiler ve yananlamların
bile ciddiyi tersine çevirip gülmeyle birleştirmek üzere nasıl
arandığının tipik örnekleridir. Parodi, her şeyde, her anlam ve
imgede, kutsal sözlerin tınısında bedenin alt kısmı ile bağlantıyı
olanaklı kılan bir özellik, alay etmeye açık zayıf nokta keşfediyordu.
Birçok azize ilişkin gayri resmi efsane sadece isim üstüne inşa
edilmişti: Sözgelimi, Aziz Vitus’un adı, alt kısımla (fallusla) bağlantılıydı,
“Aziz Mamik’i onurlandırmak” şeklindeki ifade ise,
metresin ziyaret edilmesi anlamına geliyordu.
Sade halk konuşmaları kadar ortaçağ ruhban sınıfının (ve tüm
ortaçağ entelijansiyasının) tüm gayri resmi konuşmalarının köklü
bir biçimde bedenin alt kısmıyla ilgili imgelerle dolu olduğu söylenebilir
-müstehcenlik ve sövgülerle, dine saygısızlık ve küfürlerle,
alaycı bir şekilde ters yüz edilmiş kutsal metinlerle; bu tür bir konuşma
içinde öğütülen her şey, kudretli alt bölgenin alçaltıcı ve yenileyici
gücüne teslim ediliyordu. Gündelik konuşma da Rabelais’nin
döneminde hâlâ öyleydi. Rahip John ve Panurge’nin konuşması
bu açıdan tipiktir. 34
34. On altıncı yüzyılda Protestan çevreler, kutsal metinlerin gündelik sözlü iletişimde
alaycı ve küçük düşürücü şekilde kullanılmasını kınıyordu. Rabelais’nin
çağdaşı Henri Estienne, Herodotus Savunusunda, içki alemlerinde kutsal sözcüklerin
sürekli olarak saygısızca kullanımından şikayet ediyordu. Estienne bu
kullanıma ilişkin pek çok örnek aktarır; bir kadeh şarap bir dikişte içilirken, piş-
107