nisansayisi.pdf

1910 yılında Bursa’da doğan Behice Boran orta öğrenimini
Arnavutköy Amerikan Kız Koleji’nde, yükseköğrenimi Amerika’da
tamamlamıştır. Türkiye’ye döndüğünde sosyoloji öğretmenliği yaptı ve
1939 yılında Ankara Üniversitesi Dil Tarih Coğrafya Fakültesi Sosyoloji
Bölümü’ne doçent olarak atandı. 1946 yılında Nevzat Hatko ile evlenen
Boran, 1948’de üniversiteden siyasi görüşleri nedeniyle uzaklaştırıldı.
1950 yılında kurucusu ve başkanı olduğu Barışseverler Cemiyeti’nin
yayınladığı Kore Savaşı’na karşı yaptığı bir bildiriden dolayı 15 ay ceza
aldı. Türkiye Komünist Partisi ile ilgili davadan da 1953 yılında 3 ay
tutuklu kaldı. 1962’de Türkiye İşçi Partisi’ne üye olup, 1965 seçimlerinde
Urfa’dan milletvekili seçildi. 12 Mart 1971 ile birlikte tutuklandı partisi
kapatıldı ve 15 yıl hapis cezası aldı. 1974 yılında ilan edilen genel aftan
yararlanıp serbest bırakıldı. 1975 yılında tekrar kurulan Tip’in genel
başkanı seçildi 80 darbesinin ardından kısa süreli ev hapsinde tutulup
daha sonra yurtdışına çıktı. 1981’de yurttaşlıktan çıkarıldı.
Yurtdışındayken TKP ve Tip’in birleşme kararı aldıklarını duyurdu ve iki
gün sonra vefat etti.
Siyaset ve kadın denince akla gelen ilk isimlerdendir Boran. Oya
Köymen “Türkiye’deki cinsiyetçi ayrımcılığın ve baskıcılığın, gündelik ya
da sıradan faşizm gibi, ne kadar görünmez olduğunu, kadınları ve
başarılarını görünmez kıldığını” belirtir. Ancak Boran’ın görünmez
kılınmasının nedeni kadın olmasına bağlanamaz. Boran her şeyden
önce kendisini sosyalist olarak tanımlayan ve son nefesine kadar da
inandığı yoldan sapmayan bir kadındı. Türk siyasal hayatında çok fazla
adı anılmayan ‘sıra dışı’ kadın, Türkiye’nin ilk kadın Marksist
kuramcısıdır.
Öncelikle Behice Boran’ın akademisyen ve siyasetçi olarak doğru
bildiklerini savunmaktan çekinmeyen, hapishane koşullarında dahi dik
durabilmiş, inançlı ve korkusuz bir kadın olduğunu söylemeliyiz.
Fikirlerini pratiğe yani mücadeleye aktarmanın şart olduğuna inanan,
fikirleri uğruna da bedel ödemekten kaçmayan ve siyasi hayatı boyunca
da hep tutarlı olmuş bir insandı. Aynı zamanda vatan özlemiyle öldüğü
son ana kadar hep inandıkları, doğru bildiklerinin arkasında olmuştu.

Tip’li milletvekillerinin dövülmesi ve onlara silah çekilmesine
kadar vardığında da korkusuzluğunu ortaya koymuştu:
‘’kim ne derse desin, ister beğensin, ister beğenmesin halk
yoluyla bu milletin güvenliği, bağımsızlığı ve halkın mutluluğu
yolunda cesaretle sonuna kadar yürüyeceğiz. Ne şüpheler, ne
iftiralar ne de dün akşamki gibi hadiseler, kan akıtmalar bizi
sindiremeyecektir. Çünkü biz vicdanımızı hiçbir çıkar için satmış
değiliz. Biz bütün hayatımızı halkımızın ve memleketimizin
uğruna sunmuş, feda etmiş bulunuyoruz’’
Boran’ın siyasetteki uzlaşmaz duruşu kadınsı olmaktan çok
“erkeksi” olarak algılanıyordu. Bunun nedeni de devrimci
kadınların da “erkek gibi” olması gerektiğinin kabulüydü. Filiz
Karakuş:
‘Erkekleşmiş’ bir kadındı. Zaten erkek egemen zihniyette, o
dönemde de okuyanlar, iyi eğitim alanlar, güçlü olanlar parti
başkanı olurdu. Bir kadın için zordu Hepimiz o dönem
öyleydik. Sonradan Boran’ın evli, çocuklu olduğunu
öğrendiğimde çok şaşırmıştım. Benim için sadece parti
başkanıydı, çünkü.”

1 967’de evlendiği Turgut
Uyar’dan bir çocuğu vardır .
Benim de çok sevdiğim şair için
şunları söylemiştir : “ Çok
yakışıklı , çok zeki , çok duyarlı bir
insandı . Belki bana göre aşırı
ciddiydi . Tipik edebiyatçı özelliği
taşıyan , kendi içine kapalı ,
dışarısıyla fazla alışverişi
olmayan , şiiriyle mutlu biriydi .
Ben öyle değilim . Denizi de
severim , dolaşmayı da Daha
canlı , daha hareketli olmayı
isterim . Belki bu bakımdan pek
uyuşmuyoruz.”
Behice Boran’ın, siyasetçi ve sosyolog olmanın dışında kadın
kimliği ne ifade ediyordu? Boran, Fatmagül Berktay’ın tarifini
yaptığı “süper kadınlar”dandı. Meclisteki görevlerinin yanında
patriyarkanın kadına yüklediği anne eş ev kadını rolünü de
başarıyla yerine getiren Behice Boran, “bir koltuğa iki karpuzdan
fazlasını sığdırmıştır”. Ancak Boran, meclisteki diğer kadın
milletvekillerinin aksine, bir baba ya da eş vasıtasıyla değil, bilgi
birikimi ve deneyimleriyle meclise girmiştir. Dolayısıyla kendi
ayakları üzerinde duran, güçlü bir kadındır. Bunun yanında Boran,
Medeni Hukukun kadınlara tanımadığı bir hakkı kullanmakta
direnerek bekârlık soyadını kullanır yıllarca. Boran ayrıca bilgi
birikimi ve nitelikleriyle de “olağandışı bir kadın”dı.

Two lonely people We were
strangers in the night Up to the
moment When we said our first
hello.”
Bu dizeler gibi olan yaşantılarımız
artıyor. Daha ilerisine geçemiyor,
“Ever since that night we’ve been
together “ kısmına ulaşamıyor.
Arıyoruz. Alt üst olmuş dünyamızı
yeniden alt üst edip eski haline
getirecek olanı arıyoruz.
Hislerimizi kaybetmeye başladığımızı anladığımız
an paniğe kapılıyoruz. “Birini sevmeliyim!”
koşuşturmaları başlıyor. Gel vakit git vakit akrep
yelkovanın koluna girerken kırışık çarşaflar
üstünde tanımadığımız tenleri okşarken buluyoruz
kendimizi. Biliyoruz, artık sevemeyiz. Sevgiye en
yakın ne varsa içimizde, seviştiğimiz adamların,
kadınların gözlerine bakmadan yaşamaya
çalışıyoruz sabah çıkıp bir daha girmeyeceğimiz
kapıların ardında. Şefkatle yaklaşıyoruz zevk
noktalarına şefkatle yaklaşsınlar diye sol
kaburgamızın altındaki boşluğa. İnsanları da
tüketiyoruz raflara nizamla yerleştirilmiş ürünler
gibi. Gün geliyor doymuş oluyoruz. Asıl mesele de
bundan sonra başlıyor. Ter yok, ten yok, iniltiler
yok. Sonu gelmeyen geceler var, hüzünlü şarkılar
var, yalnızlık var. Beklemeler ellerinde valizleriyle
çalmaya başlar kapımızı. Ruhumuzun hastane
kokulu koridorlarında voltalar atarak yavaş yavaş
öldürürüz kendimizi ve seveceğimiz güzel
kadınları, yakışıklı adamları. Oysa ne de güzel
gelir çocukken kalbimizi yerinden çıkarırcasına
attırması için göz göze gelmemizin yettiği o
insanların hayali. Ama ne yazık ki bizler büyürken
çocukluğumuzu ulaşamayacağımız yerlere
saklamayı öğreniriz. Hal buyken elimizde
şarabımız, fonda bir Frank Sinatra şarkısı ve
sıcacık evimizin güzelim kanepesinde o muhteşem
insanın kolları arasında huzuru bulmak yanlış
anahtarla doğru kapıyı açmak kadar imkanlı
olacaktır. Elbette umut her zaman vardır. İyi şeyler
olacağından değil de tutunacak bir dal olmasından
ileri gelen bir bekleyiş sadece bu. O da olmasa
yağmur bu denli hiddetle çarparken cama, üşürken
insanın elleri en az içi kadar neyi düşünüp hayal
edecek? Tiktaklar arasında çıldırmamayı ancak bu
şekilde başarır. Zihni gelecekten yana boşsa
yelkovanın birinci noktadan ikinciye sekişi
esnasında 60 kez boğazlar yalnızlığını ve
altmışıncıda kendi gırtlağına atar düğümü. Çünkü
yalnızlık güçlendirirken bir yarını, diğer yarını
darağacına götürürüp yarınlarına çizik atar. Her
çiziği, her yara bereyi bir bir silen, temizleyen
Yalnızca umut ve onun çocukları hayallerdir. Ve
işte bu yüzden bütün yağmur damlalarının
doğumunu izleyebileceği bir penceresi olmalı
kanmaksa niyeti
Kayra Umut

YASEMİN PFORR
yaseminpforr.tumblr.com
aynı
ığımda sadece tek şey görüyorum. Evlat acısı
yor. Koca bir boşluk ve koca bir acı
i sol görüşlü diğeri sağ görüşlü muhtemelen. Ne
luşmuşlar. Bundan ötesi var mı? Soruyorum, var
davet ediyor insanları. İkisi de insanlığa davet
erine taşınamaz bir ağırlık binmiş bu insanların
p yıksalar hakları, sayıp sövseler hakları ama
? Sizin evladınız var mı? Hiç evladınızı kara
im ama anneyim. Sanırım ben de girmek isterdim
lmiş ki bu acı, başkaları da pay almasın istiyorlar
iki babaya da. İkisini de yüreğime alıyorum
ına inanıyorum. Berkin, Burak ve diğerlerinin
ınlatacağına inanıyorum. Değerli bir okulumuzun
bir hiç uğruna ölen “ sözüne asla inanmıyorum.
anlığa ışık tutacaktır. İçimizde kalmış insanlık
Türk Kürt demeden, Alevi Sünni demeden, elimizi
çanak tutan zihniyetlere dur demek zorundayız.
kardeşlerimizi toprağa verirken, insanlıktan çıkıp
limize! Siyasi düşünce farklılıklarımızı bu acıya
e inandığımız siyasi düşünceye faydamız olur ne
leri farklı da olsa hedefi aynıdır. İnsan refahını,
le sağlayacağına inanır kimi sosyalizmle. Eğer
dece belirli bir kesimin hizmetine dönüşüyorsa
örüşte olursak olalım, en özümüzde insanlık
taviz verilmemesi gerekir.
lı, günümüzde yükselen bölücülük ve ayırımcılığa
u günkü iktidar nasıl bu kadar yandaş buldu
alarak, hatalarımızı düzeltmeliyiz. Karşı tarafı
yıp sövmeden ziyade sevmeyi öğrenmeliyiz.
kimlikler yüklemeden, gözyaşlarımız insan-
Yalçın. Ne kadar güzel ve doğru demiş.
deşlerimin mekanları ışık olsun. Kara toprağa
gelecek aydınlık günlerde çocuklarının
zur bulmalarını umuyorum.

Türkiye'de yaşayan yarı Türk yarı Amerikan olan Charles Emir
Richards, uzun yıllardır Moda fotoğrafçılığı ve Reklam yönetmenliği
yapan deneyimli bir isim olmasına rağmen, tek bir gecede bambaşka
bir alana geçiş yaptı. Çatışmaların en çetrefilli geçtiği alanlarda,
direnişi ölümsüzleştiren isimlerden biri olan Charles kendisinin de
sonradan ‘hayat değiştirici bir tecrübe’ olarak tasvir ettiği o günlerden
çektiği fotoğraflar ve yeni çıkacak olan kitabı Barikat hakkında
konuştuk.
Charles Emir Richards kimdir , ne yapar,
biraz bahseder misiniz ?
Kariyerime klip yönetmeni olarak başladım
fakat sonrasında reklam yönetmenliğine
geçtim. Meselenin fotoğraf boyutuysa,
denemediğim bir alan olmasına rağmen,
Rolling Stones dergisine çektiğim portre
fotoğraflarıyla başladı.
Rolling Stone dergisinde çalıştığınız
dönemde ne tarz işler yapıyordunuz ?
Rolling Stone müzik dergisi için yaptığım işler
ilk profesyonel fotoğraf işlerim. Ondan önce
sadece reklam yönetmenliği yapıyordum.
Rolling Stone’dan ilk çalışma teklifi geldiği
zaman artık yavaş yavaş dijital çağın
başlangıcı, filmin bitişi olduğunu biliyordum.
O yüzden Rolling Stone’a çektiğim her
fotoğrafın aşırı grenli olmasına özen
gösteriyordum çünkü artık bu tip fotoğrafın
sonunun geldiğini anlamıştım. Rolling Stone
dergisi benim için bir nevi filme veda oldu.

Türkiye'de kimlerle çalıştınız ?
Türkiye’de hemen hemen herkesle çalıştım. Fazıl Say'dan CemYılmaz’a, Milli Basketbol takımından
Milli Futbol takımına, geçen Olimpiyatlarda da Vogue moda dergisi için tüm Olimpiyat takımımızla.
Uzun yıllar Reklam, klip yönetmenliği ve moda fotoğrafçılığı yaptınız. Stüdyodan sokağa
çıkma eylemi nasıl başladı ?
31 Mayıs’ta Harbiye ve Taksim’deydim. Ertesi sabah gazetelere baktığımda Gezi ile ilgili hiçbir şey
yoktu. Ben de olayları kaydedip facebook ve twitter üzerinden paylaşmaya karar verdim.
Kendinizi bu durumda tedirgin hissettiniz mi ?
Fotoğraf çekmeye hazırlanırken inanılmaz tedirgin oluyordum ve hala da oluyorum ama olaylar
başlayınca bir şekilde unutuyorsun ve sadece yaptığın işe konsantre oluyorsun.
" Ne Üç Silahşörler ne Dartanyan kazanıyor"
Neden sokağı tercih ettiniz ve kendinizi
orada hangi konumda nereye koydunuz ?
Kendimden daha büyük bir olayın parçası
olmak beni tatmin etti. Hiçbir tarafta
olmamaya çalıştım ama barikatlara gidip
gelirken oradaki insanlarla arkadaş oldum.
Gezi direnişi boyunca atlattığınız
tehlikeler nelerdi ?
Herkes gibi toma, gaz kapsülü, taş ve cam
şişeye maruz kaldım. İki kere polis tarafından
gözaltına alınıp serbest bırakıldım. Taksim
Meydanı’nda polis tarafından yere fırlatıldım.
Dirseğime isabet eden gaz kapsülü ana
damarımı ezdi ve hala tedavi görüyorum ama
şükrediyorum ki plastik mermi bana isabet
etmedi.

Barikat'ı çıkarma fikriniz nasıl ortaya çıktı ?
Kitap fikri aslında Ece Esmer’den çıktı. Barikat adını eşim Gamze koydu. Gezi
olayları sırasında 99 GB fotoğraf çektim ve bu fotoğraflar arasından seçim
yapmak süreçle birlikte gelişti. Türkiye tarihinde unutulmayacak bir yeri olan bu
direnişe tanıklık etmek ve kanıt tutmak bence çok önemliydi. Barikat’ın yıllar geçse
de herkesin kütüphanesinde tutmak isteyeceği bir kitap olmasını istiyorum.
Sergilenen fotoğraflarınızla aldığınız tepkiler nasıldı ?
Aslında fotoğraflar Barikat kitabı çıktıktan sonra sergilenecek. Yazın Roskile Müzik
Festivali’nde sergilendi. Şu anda bazı fotoğraflar Fransa’da geziyor. Fotoğraflara
tepkiler şimdiye kadar empatik ve sağduyulu.
İnsanların kitapta ne bulmasını, fotoğraflarını gördükten sonra ne
hissetmesini bekliyorsunuz ?
Üniversitede güzel şeyler öğrendim. Fakat hayata atılınca görüyorsun ki, gerçek
pek de tasvir edildiği gibi değil. Ne Üç Silahşörler ne Dartanyan kazanıyor, hep
böyle garip bir bankacı adam alıyor oyunları. Kendini normal düzene, sisteme
kaptırıyorsun ve dünya düzenini düzeltmeye çalışmaktan vazgeçiyorsun ama
sonra yerini sorguluyorsun ve o çarkın içinde nasıl döndüğünü... Gençken
öğrendiğimiz o duygu kaybolmadı, iyi insanlar da kazanabiliyor. Benim için Gezi
Parkı hareketinin temeli bu. Gezi, her bir sesin çok önemli olduğunu gösterdi ve
kitaptan duyurmak istediğimiz ses de tam olarak bu.
Tekrar aynı şeyler olsa ya da olduğun da sokağa çıkar mısınız ?
Evet, zaten 27 Aralık’ta İstiklal Caddesi’nde çıkan çatışmaları belgelemek için
oradaydım.

yasadisigulumseyis.tumblr.com

‘Parti'nin dünya görüşü, onu hiç
anlayamayan insanlara çok daha kolay
dayatılıyordu. (...) Her şeyi yutuyorlar ve
hiçbir zarar görmüyorlardı çünkü tıpkı bir
mısır tanesinin bir kuşun bedeninden
sindirilmeden geçip gitmesi gibi,
yuttuklarından geriye bir şey kalmıyordu.’
Bin Dokuz Yüz Seksen Dört, George
Orwell’in en ünlü romanı, distopik roman
türünde bir başyapıt, yazarın geleceğe ilişkin
bir kâbus senaryosudur. Kitapdaki ‘Big
Brother’ dünyada totaliter ve polisiye
yönetimin en bilindik metaforudur.
Orwell bizlere Büyük Britanya’nın, sözde
1 950 lerde, Doğu ve Batı arasında geçen
nükleer savaştan otuz sene sonraki halini
anlatır. Bireyselliğin yok edildiği, zihnin
kontrol altına alındığı, insanların
makineleşmiş kitlelere dönüştürüldüğü
totaliter bir dünya düzeni, romanda
inanılmaz bir hayal gücüyle, en ince
ayrıntısına kadar kurgulanmıştır.
Yazarın kurguladığı dünya ile günümüz
dünyasının arasındaki gerçeklerden
etkilenmemek mümkün değil, sonuçta
geçmişte ve günümüzde dünya sahnesinde
tezgâhlanan oyunlar düşünüldüğünde, ütopik
olduğu kadar gerçekçi bir romandır da aynı
zamanda.
Bin Dokuz Yüz Seksen Dört. Güncelliğini
hiçbir zaman yitirmeyen bir başyapıt ;
‘yalnızca yarına değil, bugüne de ilişkin bir
uyarı çığlığıdır.’
Hikaye 1 984’de Londra’da geçiyor, büyük
nükleer savaşlardan sonra dünya üç büyük
bloğa bölünmüştür ; Oceania, Eurasia ve
Eastasia. Bu üç büyük güç birbirleriyle
sürekli olarak savaştadırlar ve üçü de farklı
totaliter rejimler tarafından
yönetilmektedirler.
Yayınlandığı dönemde kitap sosyalizm
karşıtı olarak algılanmıştır ancak Orwell bu
iddaları 1 949’da yaptığı konuşmada
reddetmiştir , yazar kitabını şöyle
yorumluyor; "Yeni romanımda sosyalizme ya
da İngiliz İşçi Partisi'ne bir saldırı
kastetmedim, ama komünizm ve faşizmde
kısmen gerçekleşmiş bozukluklara değindim.
Kitabın konusunun İngiltere'de geçmesi
İngilizce konuşan ırkların doğuştan
diğerlerine göre daha üstün olmadığını ve
baskıcı rejimlerin karşı konulmadığı sürece
herhangi bir yerde zafer kazanabileceğini
vurgulamak içindir."

Jasper Kent’in oniki’si ; ‘tarihi romanla kara
fantezinin kusursuz birleşimi’, The Times'dan
Lisa Tuttle’ın da dediği gibi. Yazar ikisinide
yerlerine öyle güzel yerleştirilmiş ki, gerçeğin
nerde başladığını ve fantazinin nerde
gerçeğe dahil olduğu çok net. Eser hem bir
tarihi roman kadar gerçekci ( dekor, tarihler,
haritalar ve mekanların hepsi gerçek ) ve bir
fantastik roman kadar sürükleyici. Ben
okurken böylesi bir karışımdan çok zevk
aldım, açık konuşmak gerekirse tarihi
kıtaplar her ne kadar bilgilendirici olsalarda
bazen ağır ve yorucu olabiliyorlar. Bu kitap
bana 1 81 2 katastrofunun hiç bilmediğim
detaylarını ve yanlarını öğretti diyebilirim.
Büyük Fransız ordusunun korkunç sonu,
askerlerin çaresizlikleri ve sefaleti...
Bu kitapın fransızca dersinde bana bu kadar
faydalı olucağı hiç aklıma gelmezdi, Victor
Hugo, Expiation şiirinde aynı olayı
III.Napoleon’u eleştirmek için kullanmış.
Olay 1 9.yy’lın Rusya'sında geçiyor.
Ülke Napoleon’un Büyük Ordusuna karşı
çaresizdir ve rus şehirleri fransızlara birer
birer teslim olmuştur.
Buna karşın bir grup üst rütbeli rus askeri,
ülkeyi kurtarmak için Opriçniki adı verilen, on
iki savaşçı’nın yardımına baş vururlar. Ancak
çok zaman geçmeden Yüzbaşı Aleksey bir
takım olaylardan şüphelenir. Bir beladan
kurtulmak için aslında başlarına çok daha
korkunç bir bela açtıklarının çok geçmeden
farkına varır.
Kitapın uzun olması hoşuma giden
diğer bir ayrıntı. Yazar hiç bir olayı aceleye
getirmiyor, ancak ritmide yuksek tuttuğundan
hiç sıkılmıyorsunuz. Sevdığiniz bir filmi iki
saatte tüketmek yerine zamana yayarak
tadını almak gibi.

Bu hafta yine bir Tim Burton filmiyle karşınızdayız.
Bu sefer biraz daha geriye gidiyoruz. İyi bir
yönetmenin “rezalet” bir yönetmenin hayatını
anlattığı film, “Ed Wood”
O tüm zamanların en berbat yönetmeni seçilen bir
“fiyasko”. Filmleri zırvalık, saçmalık olarak algılandı.
Ama o yine de, yılmadan, sıkılmadan filmlerini
yapmaya devam etti. Hakkında yapılan olumsuz
eleştiriler onu hiç durdurmadı onun yapacak hep bir
filmi daha vardı. Onun adı “Ed Wood”
Filmi değerlendirmeye Tim Burton’ın neden “en
berbat yönetmen” seçilen Edward D. Wood Jr’nin
hikayesini anlattığından başlayalım. Bunu
açıklmadan önce bir isimden daha bahsetmemiz
gerekiyor; Bela Lagusi! O da bir kaybeden tıpkı Ed
Wood gibi. Aslında tüm dünya onu “Drakula” olarak
tanıyor. Fakat sinemanın acımasızlığı olsa gerek,
yaşlanınca bir kenara itiliyor, artık ona rol verilmez
oluyor ve şöhreti bir işe yaramıyor. İşte tam da bu
dönemde Ed Wood ile tanışıyor ve ikilinin arasında
samimi bir arkadaşlık başlıyor. İşte Tim Burton’ın
ilgisini çeken de tam olarak bu. Çünkü onunda
Vincent Price’le bu arkadaşlığa çok benzer bir
arkadaşlığı var.
Kendisi de tıpkı Ed Wood gibi
filminde Vincent Price’i de
oynatmış (Edward Scissorhands).
Bu yüzden Ed wood filmini
yapmaya karar veriyor. Peki filmi
neden siyah- beyaz yapıyor?
Çünkü “Drakula” ile özdeşleşmiş
Bela Lagusi’nin renkli bir
filmde nasıl görüleceğine
dair hiçbir fikir yok! Sadece
bunun için tüm filminin renksiz
olması size saçma gelebilir
ama onun adı
Tim Burton!
Film, alışılmış Tim Burton filmleri gibi
olağan dışı bir görselliğe sahip değil.
Makyaj konusunda da aşırıya kaçıldığı
söylenemez. Sanırım Burton bu filmde
biraz daha gerçeğe yakın durmak istemiş.
Filmin en çok öne çıkan bir diğer
özelliğiyse Johnnye Depp. Rolünün
hakkını öylesine iyi vermiş ki; Bayan Wood
(Kathy Wood) bir gün seti ziyarete gelir ve
Depp’i oynarken izler. Verdiği tepkiyse tam
olarak şudur; “İşte benim Eddie’m”.
Filmde Depp’e Martin Landau eşlik
ediyor. Landua’da, Bela Lagusi’yi
canlandırıyor. Sinema tarihine efsane
sahne olarak kazınmış uçak sahnesinin
deva oyuncusu (North by Northwest)
Landua, işe bakın ki, kendisi gibi bir
efsanenin sönüşünü canlandırdığı bir
filmle alabiliyor ilk Oscar’ını. Evet, Landua,
kariyerinde ilk Oscar’ını, Ed Wood filmiyle
almaya başarıyor. Performansını
gerçekten muazzam
Filmde mükemmel bir sinema tutkusu
var. Ed Wood’un yaptığı filmler ne kadar
rezalet olursa olsun, onlara aşkla
tutunması işte tam olarak da filmin
anlatmak istediği şey. Bazen hayalleriniz
için yaşarsınız bazen de başkalarının
hayalleri için. Ed, kendi hayalleri için
yaşadı ve bu onun berbat
hayatının muazzam
hikâyesi!
ataksiya.tumblr.com

Dünya sinema tarihinin en önemli baş
yapıtlarından biri; Pyscho (Sapık). Phoenix’de
sekreterlik yapan, Marione Crane (Janet
Leigh) 40 000 Usd çalmıştır. Hiç vakit
kaybetmeden sevgilisine doğru yola çıkar.
Uzun ve yorucu yolu tamamlamak
pek de kolay olmaz üstelik bir de yanlış
yola sapınca, bir de yağmur bastırınca
Çareyi Bates Otel’ine sığınmakta bulur. Otel
sahibi Norman Bates (Anthony Perkins), ona
1 numaralı odayı verir ve tanışabilmek için
de uğraşır.
Bu çabasını sonuçlandırmak için
yemeğe davet eder fakat
Norman’ın annesi bu davete pek
de sıcak bakmamaktadır.
Norman, annesinden gelen bu
sert tepkinin ardından sandviç
hazırlayarak Marione’e götürür.
Yemek sırasında ettikleri kısa
Film adeta bir Alfred Hitchcock
şöleni halinde geçiyor. Ekrandan
içimize işleyen gerilim, olaylar
sohbette, Marione yaptığından örüldükçe bizi iyice tırmandırıyor ve
pişman olmaya başlar. Norman’a en sonunda rahatlatmayı başarıyor.
yarın sabah çıkacağını Hitchcock’un filmin üzerindeki etkisi
söyleyerek odasına çekilir ve ilk sahnede başlıyor. Filmin
olaylar gelişmeye başlar. açılışıyla Marione’u sevgilisiyle
Gerilim filmerinin dâhiyane birlikteyken görüyoruz. Çift
yönetmeni Alfred Hitchkok, birbirilerine aşk dolu sözler
Pyscho’yu 1 960 yılında, Robert ederken, aşklarının da
Bloch’un aynı isimli romanından olumsuzluklarından dem vuruyorlar.
uyarlamış. Filmin sonunun Bu sahnede Marione karakteri tüm
gizemli kalması için de, kitabın masumluğuyla resmedilirken beyaz
haklarını satın almakla kalmayıp, sütyen giyiyor. Paraları çaldıktan
piyasada bulunan kitaplardan sonra, bavulunu toplarken onu yine
pek çoğunu toplatmış.
Yönetmen bu farkı; şeytan-melek farkı olarak
özetliyor.
Filmdeki duş sahnesiyse sinema tarihinin en
çok konuşulan ve en çok bilinen sahnelerinden
biri... Marione pişman olup geri dönmeye karar
verdiği zaman öncelikle duş almak istiyor.
Buradaki duş fikri de bir arınma
yöntemi olarak kullanılmış. Duşa
girmeden önce harcadığı paranın
küçük bir hesabını yapmak istiyor
fakat sonrasındaysa hesap yaptığı
kağıdı yırtıp klozete atıyor.
İşte tam burada izlediğiniz şifon
çekme sahnesi Amerikan
sinema tarihinde ilk şifon
sahnesi! Hemen arkasından da
efsane duş sahnesi geliyor.
Hitchcock ilk olarak bu
sahnenin sessiz çekilmesini
istemiş fakat ses yönetmeni
onun fikrini değiştirmiş.
Söylentiye göre Hitchcock,
sütyenle görüyoruz fakat bu sefer
rengi siyaha dönüyor.
çığlıkların yeterince gerçekçi
olmadığını düşündüğü içinde
Janet Leigh’in üstüne buz gibi
su dökmüş. Artık gerilimin
içindesiniz, artık filmin
içindesiniz.
Film 4 dalda Oscar’a aday
olmasına rağmen bunlardan hiç
birini
kazanamamış;
Hitchcock’un en iyi yönetmen
ödülü dâhil.
Ve son olarak filmin son
sahnesinde, kamera Norman’a
doğru “zoom”lanırken, geriye
doğru götürülüyor. Geriye giden
bir kameranın zoom yapması
da sinema tarihinde bir ilk.
İyi seyirler dilerim.

Geçen ayki yazımda sanat müziğinin hissiyatından bahsetmiştim. Şimdi sözü fazla uzatmadan en sevdiğim
diyebileceğim büyük usta Selahattin Pınar’dan söz edeceğim.
Selahattin Pınar, Türk müziğimizin büyük bestekarlarından biri, udi, tanburi ve aynı zamanda Mustafa
Alabora’nın dayısıdır. Kim olduğundan ziyade aşkından söz açmak istiyorum.
Selahattin Pınar, 1 902 tarihinde Üsküdar, Altunizade’de doğdu. Babası Sadık Bey eski hukukçulardandı ve
oğlunun da bu yolda ilerlemesini istiyordu. Ancak Selahattin Pınar’ın müziğe olan büyük ilgisi aralarını
bozmaya yetmişti. Bir gün Denizli'den gelen eşraf için kurulmuş bir sofrada Sadık Bey'e oğlunu sordular;
Selahattin Pınar'da sofradaydı. Sadık Bey, o yokmuş gibi "Selahattin çalgıcı oldu" dedi.
Selahattin Pınar ayağa fırladı ve "Babacığım, rica ederim, ben çalgıcı değil, sanatkârım" diye itiraz etti. Sadık
Bey, pek sevimsiz bir kelime ile yanıtladı bu çıkışı... Bunun üzerine Selahattin Pınar, ceketini alıp sofrayı terk
etti. Kapıdan çıkarken döndü ve şöyle dedi; "Babacığım, bir gün gelecek, benim adımla anılacaksınız."
Sadık Bey, yanı başında bulunan gaz lambasını oğluna doğru fırlattı. Çıkan yangını güç
bela söndürüldüler. Selahattin Pınar o günden sonra bir daha baba evine dönmedi.
1 902 doğumlu Afife Jale ise İstanbul Kız Sanayi Mektebi'nde okuyordu. Ama onun
aklı tiyatrodaydı. Oysa Müslüman kadınlara sahneye çıkmak yasaktı. Buna
rağmen 1 6 yaşında talebe olarak Darülbedai'ye başvurdu ve kabul edildi. Babası
Hidayet Bey, kızını bu sevdadan vazgeçirmek için çok uğraştı. Başaramayınca
sertleşti. Bir gün "Benim Afife diye bir kızım yok" diye gürledi. Zaten
Afife artık sahnede, "Jale" adını kullanıyordu. Sanatı için baba evini terk etti.
Babası onun tiyatrocu olmasına çok karşıydı ve Afife`nin oyuncu olmasını
hafiflik olarak görmekteydi. Afife evden ayrı yaşamak zorunda kaldı.
‘Bir bahar akşamı rastladım size’
Hicaz makamındaki o Selahattin Pınar bestesindeki gibi, "Bir Bahar Akşamı",
rastlaştılar. İstanbul Kuşdili çayırında... Hafız Burhan konserinde... Selahattin
Pınar, üstadın arkasında tambur çalıyordu.
Bu bahar akşamından sonra aşkları büyüdü ve evlenmeye karar verdiler.
Gençliklerini acılar içinde harcamışlardı. Evlenince hayat boyu ıskaladıkları
her şeyi birlikte yapmaya çalıştılar. Evde saklambaç oynadılar. Bahçede enginar
yetiştirip yarıştırdılar. "Bir çocuk resmi" kıvamında şiirler yazdılar. Pınar
çaldı; Afife dinledi. Ancak güzel günler uzun sürmedi.
Afife, kadın tiyatrocu olarak büyük tepkiler topladı, zaptiyelerin Darülbedai’yi
kapatmasından sonra tiyatrosuz yaşayamıyordu ve tiyatronun boşluğunu uyuşturucularla
dolduruyordu. Suriyeli bir eczacı onu morfine alıştırmıştı. Selahattin Pınar,
bir gün eşinin öğle uykusu için çekildiği odasının anahtar deliğinden içeri baktığında,
damarına morfin şırınga ettiğini gördü ve çöktü. Morfin için
eczacıyla arkadaş olmuştu Afife.

Ama Pınar, eşine öfkeden çok, merhamet
duyuyordu Onu, hayata döndürebilmek için
çırpınmaya başladı. Sürekli melankolik besteler
yapar bir hale gelmişti. Çırpındılar, bu gidişi geri
çevirebilmek için...
Olmadı!
Selahattin Pınar, kendisi de morfin tuzağına
düşer gibi oldu. Bunun üzerine Afife, "Terk et
beni" diye yalvardı ona... "Yoksa sen de
mahvolacaksın, bırak beni gideyim" dedi.
Pınar, 6 ay sonra Afife Jale'yi terk etti. Şimdi
ikisi için de en kötü yıllar başlıyordu.
Selahattin Pınar’ın sevdiği kadının ardından
bestelediği sayısız eserin içinde, belki de en
güzelidir; nereden sevdim o zalim kadını, bana
zehir etti hayatin tadını, söylemem sormayın
asla adini, bana zehir etti hayatin tadını.
Afife, kimsesiz ve beş parasız, tenha parklarda
yatıp kalkar, aşevlerinde karnını doyururken
ayrıldığı eşinin kendisinin ardından yazdığı
şarkıları taş plaktan dinleyip ağladı. Ayrılık
acısını yeni bir evlilikte dindirmeyi deneyen
Selahattin Pınar ise hiç birlikte yatmayacağı bu
kadından kısa sürede ayrıldı.
Beni de alın ne olur koynunuza hatıralar
Dolanıp kalayım bir an boynunuza hatıralar
Yeriniz ne, yurdunuz ne, benden böyle
korkunuz ne
Duyuyorum sesinizi bazen derin bir uykudan
Dinliyorum uzakları kalkıp derin bir uykudan
Beni de alın ne olur koynunuza hatıralar
Bu ömür tükenecek yolunuza hatıralar
Bir süre sonra müdavimi olduğu Todori
meyhanesine gitti; doktorların yasak ettiği ne
varsa hepsini ısmarlayıp sofrayı döşetti. Bir
süre sonra orada Kalp krizi geçirdi ve hayata
veda etti.
Anlattığım bu hikayenin üzerine edilecek söz
bulunmuyor.
Ne diyelim, aşkla kalın
FUKRINIAN
FUKRINIAN.TUMBLR.COM
fukrinian.tumblr.com
Afife Jale, kimsesizliğinin,
terk edilmiş-liğinin,
yoksulluğunun son durağı
Balıklı
Rum
Hastanesi'nde, bir deri bir
kemik hayata veda etti.
Ölümü, gazetelere ha-ber
bile olmadı. Cenazesine
4 kişi katıldı. Mezar yeri
de mektupları ve
fotoğraflarıyla birlikte
kaybolup gitti. Unutuldu.
Selahattin Pınar, Afife'nin
ölümünün ardından
paraladı kendini... Nice
ölümsüz, hicran dolu
besteye imza attı. Son
katıldığı
radyo
programında "Hatıralar"
şarkısını seslendirdi:

Kreşenko
4. Bölüm
Şaşkınlık Hamit’in gözlerinden tüm bedenine hızlıca yayıldı. Üstüne soğuk su
dökülmüşçesine toparlayarak düşüncelerini, elindeki bavullara sarıldı Ezgi’nin.
Pınar’la göz göze geldiler. Hiç de zamanı değildi ama kalbi aşkla çarpmaya
başlamıştı. Tüm güzel hisler kendisini teslim alıyordu. Otel kapısını aralarken,
bavulları yere bırakırken, ellerini birbirleriyle kavuşturup “Neler oldu?” derken
derin anlamlar yüklü bir şekilde baktı Pınar’a. Pınar, başlarından geçenleri bir
solukta anlatıp oturdu lobideki kanepeye. Pelin ve Hülya odalarından çıkıp
aşağıya indiler. Onlar olanları üstün körü dinlerken, hayal Osman ve Sami
abide öğrenmişlerdi merdiven başında sigaralarını dumanlarken.
Ezgi annesini alıp odasına geçti. Pelin ve Hülya’da odasına çekilince yalnız
kalmanın verdiği hürriyetle Hamit, yapıştı Ferit’in yakasına. “Başka bir şey oldu
mu?” diye sordu. Olanlar o kadardı. Derin bir nefes alıp kısık sesle öğrenmek
istediği şeyi başka bir soruyla yineledi; “Pınar’a o adam bir şey mi yaptı? O
yüzden mi döndüler?”. “Bilmiyorum Hamit abi, anlattıkları gibi işte. Zaten
yanıyorduk az daha”
Olayın etkisi tüm otele yayılırken, bu etkiden nasiplenmeyen tek insan
yatağının köşesine oturmuş sigara içen Oğuz’du. Yusuf yeni kız arkadaşıyla
buluşmaya giderken, o yalnızlığına teslim etmişti kendisini. Sigarasının yarısına
geldiğinde sigara dumanının da yalnız kalmasına içerledi. Daha fazla
tükenmeden sigarası Zeki Müren’e sarıldı. Zeki Müren’in ses dalgaları ve sigara
dumanı havada birbirlerine karışırken Oğuz, “Ben yalnızım” sözlerini
olabildiğince içten tekrarlıyordu. Ne buraya nasıl geldiğini, ne dışarıdaki savaşı,
ne dün gece telaşla çıkıp giden Ezgi ve Ferit’i merak ediyordu. Sigara ve müziği
morfin gibi kullanmaya çalıştığı şu saatlerde aklına gelen tek şey dört duvar
arasındaki yalnızlığıydı.
Dışarıda insanlar, iyi kötü bir hayatın peşinden koşarken onun böylesine bir
hayatı yoktu. Her gün başka bir koşuşturmacadan kaçıp sığınabileceği bir diz,
rakıdan sarhoş olup da başını koyabileceği bir göğüs,hayatını adayabileceği bir
düş yoktu. Biten sigarasının ucundaki son ateşle ötekini yaktı. Şarkılar değişti,
sigaralar değişti ama yalnızlığı hiç değişmedi. Yatağın ucuna oturup da geçirdiği
saatlerden sonra açılan kapıdan içeri giren, sırıtık suratıyla Yusuf’tu. Oğuz’u
anlayabilecek hali yoktu. Şömine başında oturanlar, dışarıdaki soğuğu
hissedemezler. Oğuz’u hissetmek bir kenara bir de sevgilisini nerede, nasıl
öptüğünü, neler yaptıklarını utanmadan anlattı. Bir insanı sevmek, hobi olacak
kadar ayağa düşerse, yaşananları anlatmakta bu kadar sıradanlaşırdı zaten.
Oğuz, kendisine anlatılan tüm olayları dinlerken, Yusuf’un bunları hisleri
olmadan yaşadığını düşünmemeye çalıştı. Anlatılan her olaya, dudakların her
kavuşmasına manalar yükledi masumca. Böylesine düşündüğünde kendi
yalnızlığını da silip atmak istedi bir kadın bedenindeki silgiyle.
O anda aklına Pelin geldi. Aynı anda kapıdan çıktıklarında göz göze gelişleri,
çarşıda karşılaştıklarında birbirlerilerini görmenin gözlerden okunan sevinçleri,
sabah kahvaltısına ilk oturulduğu anda birbirlerine tebessümleri “Pelin” dedi.
“Olur mu acaba onunla sence?” diye sordu. Pelin, Yusuf’un teklif ettiği ve
olumsuz yanıt aldığı kızlardan sadece biriydi.

EDİTÖRYEL SIKINTILARIMIZDAN DOLAYI GEÇEN AY 3. BÖLÜM YERİNE 4. BÖLÜM
YAYINLANMIŞTIR. SÖZ KONUSU SAYI DÜZELTİLMİŞTİR. ÖZÜR DİLERİZ. GEÇEN AY
YAYINLANMASI GEREKEN 3. BÖLÜMÜ OKUMAK İÇN LÜTFEN LİNKE TIKLAYINIZ.
http://issuu.com/bilakis/docs/martsayisi/24
Kendisinin olmayan şeyin başkasının olmasına tahammül edemeyeceğinden, konuyu hemen
başka tarafa çekmek istedi; “Aman be oğlum, ortalık yangın yeri bizim konuşmalarımıza
bak.” dedi. “Sahi neymiş dün ki olaylar?” diye sordu Oğuz. “Evleri, yenilikçiler yakmış.
Dangalağın biri akıl vermiş bunlara. Yok efendim bu yatırın yerini değiştirmek isteyen
insanların evlerini falan yakıp yıkarsak mecbur yenisini yapacaklar, o sırada da biz de
istediğimiz şekli veririz köye. Çünkü onlar güçsüz kalacak demiş. Aslında en temel amaçları
şu yatırı yakmakmış. Bütün planları da ona göre yapmışlar. Bir sürü evi yaktılar ama yatır
hala sapasağlam duruyor. Bizim Hüseyin’de oralarda. Yatırın başında dua edip duruyor.” diye
yanıtladı Yusuf. Bir süre savaşın etkilerini konuştular. Gün artık kepenklerini indirmeye
başlamıştı. Yan odanın kapı tıkırtısını duydular. Pelin ve Hülya gelmiş olmalıydı. Oğuz tekrar
o konuyu açmak istedi ama Yusuf çoktan eline telefonunu alıp birileriyle mesajlaşmaya
başlamıştı.
Pelin yatağına oturup bir sigarasını yaktı. Hülya üstünü değiştirdi. Salaş pijamasıyla
Pelin’in dizine yattı. Pelin’de saçlarını okşadı Hülya’nın. Bir yandan sigarası düşmesin diye
telaşlanıp, bir yandan parmaklarını daha çok kaybetmek istiyordu Hülya’nın saçlarında.
Hülya sordu;
-Ne zaman bitecek bu savaş?
-Bilmiyorum.
-Neden güzel bir dünyada yaşamıyoruz biz? Neden, herkesin huzurlu olabildiği bir
dünyada Ben artık korkuyorum. Yoruldum her gün acaba eve dönebilecek miyim diye
düşünmekten.
-Ama yorulmak yok. Ben yanındayım. Biz bu yüzden biz olduk. Bu dünyaya direnebilmek
için.
-Biz? Bu dünya bizi kabul edecek mi? El ele tutuşsak mesela o yenilikçiler bile bizi
taşlamayacaklar mı? Biz ne olacağız onu da bilmiyorum. Seninle sadece şu dört duvar
arasında biz olabilmekten sıkıldım. İnsanlar aşk diyorlar ama aşkın ne olduğunu bilmiyorlar.
İlla erkeğin kadına, kadının erkeğe aşkı mıdır aşk? Seni tamamlayan bir kalp varsa, bunun
adı neden aşk olmasın?
-Aslında benim kafamda bir plan var.
-Nedir?
-Gidelim seninle buralardan. Bizi kabul edebilecek bir ülke arayalım. İnsanların, herkesi kendi
istediği şekle sokmak istemediği bir dünya. İnsanların kendi dünya görüşüne uymayan
insanları dışlamadığı bir dünya. Bizi görünce midesi bulanmayanların yaşadığı bir dünya.
-Kalıpları yıkmış bir kent.
-İnsan olabilmiş bir şehir.
-Özgürlüğün anlam kazandığı topraklar
-Neden seni sevmem ayıp, neden?
-Ayıp desinler, tüm edepsizliğimle seviyorum seni.
Sami abi, Ferit’le lobide oturuyordu. Hayal Osman yeni uyandığı için uykusunu
yanaklarından silkelerken esneyip duruyordu. Gömleğinin pantolonundan taşmış eteklerini
içeriye sıkıştırıp, Ferit’in yanına oturdu. Bir süre bir günün daha bittiğinden, böyle geçip giden
günlerle ömrün tükendiğinden bahsettiler. Sami’nin kedisi Cafer ayaklarının dibinde
dolanmaya başladı. Sami tek eliyle kucağına çıkarıp kedinin kafasını okşamaya başladı.

Odasından çıkan Ezgi, boyu dizlerinde kan kırmızı bir elbise giymişti. Ferit onu görünce
ortaya bırakılmış “Merhaba”yı tek başına sahiplenip yanına gitti. Kısa bir konuşmadan sonra
çarşıya gideceğini öğrenip beraber gitmeyi teklif etti. Oyalanmadan evden çıktılar. Gece
yavaş yavaş yaklaşırken, yaklaşanın yalnızca gece olmadığı herkes tarafından aşikardı. Ferit
böylesine bir telaşla dışarı çıkmalarının nedenini ancak yüzü peçeli birini görünce
sorabilmişti. Pınar’ın kocasında bıraktığı altınları vardı. Kocası pek de tekin bir adam
olmadığı için kaçabilirdi. Fakat neden bu kadar çok beklenmişti. İşte Ferit bu soruyu
soramamıştı. Ezgi’nin yanındayken hep bir çekingenlik vardı üzerinde. Davranması gerektiği
gibi davranamıyor, söylemek istediklerini söyleyemiyordu. Sanki içinde sürekli onu
engelleyen bir şey vardı. Hep onun adımları atmasını istiyordu, hep onun söylemesini
istiyordu aklından geçenleri. Olduğu kişinin onun tarafından pek önemseneceğini
düşünmüyordu belki de. Onun için olması gerektiği kişi olmak istiyordu. Savaş başlamadan
eve ulaştılar. Üvey babası, içeriye girdiklerinde ağzına peçesini doluyordu. Ezgi yere bakarak
konuya girip hızlıca altınları istedi. Adam lafını uzatmaya o kadar meraklıydı ki bir türlü
anlamıyormuş gibi davrandı. Ferit’in kim olduğunu sorup oradan zaman kazanmaya çalıştı.
Fakat Ezgi, zaten pek de bu adamı sevmediği için konunun uzamasına elinden geldiğince
engel olmaya çalıştı. Sert bir ses tonuyla isteğini yineledi. Adam; “karım neden gelmedi?”
diye sordu. “O artık senin karın değil. Boşanacak senden.”. Ağzına yarım yamalak
dolayabildiği peçesini söküp attı. Israrla tekrar duymak istedi. Terkedilmeyi kabullenemiyordu.
Ferit savaşın başlamasına doğru hızla akıp giden zamanı fark edip de isyan etti; “Haydi
abicim, ver şu altınları da gidelim biz artık!” dedi. Adam; “Sen de kim oluyorsun?” diyerek
kavga çıkarmak istediyse de sadece yumruğunu sıkmakla yetindi. Genellikle kendini kontrol
etme de sıkıntı yaşamayan bir adamdı. Pek çok olayda sakin kalmanın en mantıklı duruş
olacağını bilerdi.
Altınları getirdi. Ezgi’nin avucuna bırakırken, kaçmayacağına dair sözler söyleyip altınların
alınmasının ne anlama geldiğini fark ettiğini ve bunun da onu ne kadar çok kırdığını belirtti.
Ezgi, duyduklarını pek de önemsemeden, adamın ne çektiğiyle hiç de alakadar olmadan
başını salladı. Ferit, birazcık da olsa anlar gibi oldu. Zaten son zamanlarda anlayabileceği bir
dert bulmaya görsün, hemen üzerine düşünmeye başlıyordu. telaşla evden çıktıklarında
dışarıda muazzam bir sessizlik vardı. Güneş şehri tamamen terk etmiş, sanki giderken
insanları da götürmüştü. Ferit, sadece şaşkınca yürüyordu. Ezgi’yse ufacık bir sesle
kıyametin kopacağından haberdardı. O ses çıkmadan evinde olabilmeyi umuyordu. Koşmaya
başladılar. Eve giden yolları azalmaya başladıkça içlerini huzur kaplaması gerekirken, içleri
daha da kararıyordu. Ortalığı kana bulayacak ses hala duyulmuyordu. Ferit nefessiz kaldı.
Ezgi’yse böyle koşmalara oldukça alışıktı. . Ferit, Ezgi’nin elini tuttu. Ezgi, birden dönüp baktı
Ferit’in yüzüne. “Koşmamız lazım.” dedi. Demeye kalmadan o küçücük ses duyuldu. yere
düşen çelimsiz bir eşyanın sesiydi bu. Fakat sonra heybetli silahlar çığlık atmaya başladı.
Bahsedilen kıyamet kopuvermişti birden. Ferit, oteldeyken alışık olduğu mermi seslerini
yadırgamıyordu ama mermilerin yanından geçerken çıkardığı uhultuya çok şaşırtmıştı. . İçi
su dolu bir inşaat bidonunun arkasına saklandılar. Tam çatışmanın ortasına düşmüşlerdi.
Mermiler peşi sıra geçerken üstlerinden, Ezgi çatık kaşlarıyla bakış attı Ferit’e.

Ferit, hiç bir şey hissetmiyordu, korku iliklerine kadar işlemiş, iliklerinden taşmıştı. Silahların
bir anlık susmasını fırsat bilip fırlamak istedi yerinden. Fakat ilk adımı atarken çıkardığı sesle
tekrar başladı silahlar konuşmaya. Ezgi, çığlık çığlığa ağlamaya başladı. Silahların sesinden
onun çığlığı duyulmuyordu. Silahların sustuğu bir anda o da hemen bir telaşla sildi göz
yaşlarını, boğdu çığlıklarını. “Ben buradayım.” dedi Ferit. Ezgi zaten alışmıştı artık başı ne
zaman belada olsa yanında Ferit’in olmasına. Elini tuttu, gözlerine baktı. Ferit; “Korkma.”
dedi ama neredeyse kendisi altına edecekti korkudan. Oldukça sabrettiler inşaat bidonunun
arkasında sığınarak mermilere. Fakat Ezgi bir anlık gafletle ok gibi fırladı yerinden. Sımsıkı
tuttuğu elinden Ferit’te geldi hemen peşinden. Mermiler vızır vızır geçerken başlarının bir
karış üzerlerinden ya da 7-8 santim sağlarından ya da sollarından korka korka ulaştılar daha
güvenli bir yere. Buradan kaçmak daha kolaydı. Onlarda öyle yaptılar. Bu daha güvenli yerde
ufacık bir yarım soluk alıp da koşmaya yeniden başladılar. Bomboş caddenin ortasından
koşmaya başladığında Ezgi, birden kolundan tutup kenara çekti Ferit. Evlere daha yakın
koşarlarken ağızları peçeli adamları gördüler. Durup yapıştılar bir duvara. O anda Ezgi, içine
birden doğan kocaman bir inançla “Bu savaşı biz bitireceğiz.” dedi fısıldayarak. Ferit, bu
korkunç ve çılgın cümleyi duymamış gibi davranmaya çalışırken ensesinde patlayan bir sesle
irkildi;
"KALDIRIN ULAN ELLERİNİZİ!"
4. Bölümün sonu
ataksiya.tumblr.com

Yurt dışına çıkanlar için en
r biri. Reklâm yapmamak
firmalarının isimleri ve
hakkında bilgi
Bunları araştırabilirsiniz
leyebilirim ki, Türkiye’deki
ışında genelde size bir
ğlamaz. Sevdiklerimle
a olur diyorsanız ya da
nların uygulamalarıyla
orsanız telefon işini çok
erek yok demektir. Pek çok
nında bile bulabileceğiniz
Roaming charges” yazılı
ilirsiniz. Sadece internet
elefon hattını çok cazip bir
iz. Zaten size yurt dışında
önemli şey internettir.
emleri ile ilgili de küçük bir
payım; içeri girer girmez,
harcını yatırıp pulunuzu
Check-in sırasına girip
ptırın. Online Check-in
ama bu işlem sırasında
internet arızasında tüm
ait olur. Biletiniz yanar mı
heck-in yapıp da, barkodu
s dolu bir süreç sizi
ir.
emektir
Bu zahmetli hazırlık sürecini tamamlayıp kendimi havaalanında bulduğumda
şaşkındım. Bitmek bilemeyecek gibi gelen onca prosedür bir anda bitirivermiş ve ben
artık uçağımın kalkmasını bekliyordum. Sabırla bekleyişimin sonunda uçağa biniş
kapımın açılmasıyla maceram başlamış oldu.
Roma’ya indiğim zaman her şeyin tamam olduğunu düşünüyordum. O an ki
heyecanla beni bir pasaport kontrolünün beklediğini unutmuştum. Suratsız İtalyan
memurlarını görünce birden stres oldum. Sıra bana gelince hiç konuşmayan İtalyan
memur, yüzüme bile bakmadan mührü basıp pasaportumu geri verdi. Ben en azından bir
“hoş geldiniz “ lafını bekliyordum ama sorunsuz geçtiğime şükreder oldum.
Ve artık yılışık taksicilerin yanındasınız demektir. Birden etrafımı saran onlarca
adam, ısrarla taksiye davet ediyordu. Yavaş yavaş sinirim bozulmaya başlamıştı.
Onlardan kaçarken kendimi –Roma Pass Card- alabileceğim bir turizm acentesine
atıverdim ve hayatımdaki en rezil, en berbat İngilizcemi orada konuştuğuma eminim. O
kadar kötüydü ki, dediğimden ben de bir şey anlamıyordum. Derin bir nefes aldım ve
kendimi toparlayarak derdimi anlatmaya çalıştım, kartI alabilmiş olmam bana biraz
moral verse de tam anlamıyla bütün hevesim kırılmıştı. İlk uçakla dönmeyi bile
düşündüm ama pes etmedim.
İkinci İngilizce skandalımı da, şehir merkezine giden otobüs biletini alırken yaşadım.
Görevli “Gidiş dönüş mü yoksa tek yön mü?” diye soruyordu ama her nedense ben bu
soruyu 4 kez tekrarlatmıştım. Görevli bayanın da siniri bozulmuş olmalı ki, bileti önüme
koyup hiçbir şey demeden yüzünü çevirdi. Ben elimde biletle kalakalmıştım. Kendime
gelebilmem için dışarı çıkmam gerekiyordu ve dışarı çıkınca o ilk şoku tamamen
atlattığımdan emindim.
Roma’da iki tane havaalanı bulunuyor. Bunlardan biri Leonardo Da Vinci havaalanı
daha yaygın adıyla Fiumicino bir diğeriyse Ciampino. İki havalanından şehir merkezine
tren ve otobüs yoluyla ulaşım mevcut. Ciampino biraz daha küçük ama şehir merkezine
daha yakın bir havaalanı. Tren ile ulaşım daha pahalı ve daha kısa sürede olabiliyor,
otobüs ise ucuz ve daha fazla vakit alıyor. Tren yaklaşık yarım saat sürerken otobüsle 1
saatle gidiyorsunuz. Ciampino’da bu süreler 15 dakika kadar daha kısa olabiliyor.
Roma’da şehir merkezinde ulaşım için Pass Card alabilirsiniz. Bu kart size 3 gün
boyunca tüm toplu taşıma araçlarından (havaalanı – şehir merkez trenleri hariç)
yararlanmanızı ve 2 tane müzeyi gezmenizi sağlıyor. (müze ücretleri yaklaşık 10 euro ve
toplu taşıma araçları yaklaşık 1,40 euro Passcard’sa yaklaşık 34 Euro). 3 gün veya daha
az kalacaksanız Pass Card işinizi hayli hayli görebilir. - DEVAM EDECEK
ataksiya.tumblr.com