Çalışınca oluyor - Kocaeli Büyükşehir Belediyesi

İbrahim KARAOSMANOĞLU / Kocaeli Büyükşehir Belediye Başkanı
Paylaşmak, tek başına varolabilen bir erdem değildir. Paylaşacak güce sahip
olabilmek için insanın önce bencillikten sıyrılması, kanaatkarlığı
benimsemesi, cömertliğin güzelliğini keşfetmesi ve halden anlayacak
olgunluğa ulaşması lazımdır. Ahlaki hassasiyetlerle bağını koparmış ve
bilgeliğe doğru ilerlemeyen bir yardımseverlik düşünülemez.
Bir mutasavvıf “Yardımseverlik, öyle kolay bir sanat değildir. Onu riyanın
tehdidinden korumak, son derece titizlik gerektirir” der.
Yardımda bulunmak, muhtaçlığın derinleşerek insanların haysiyetini
zedelemesini önlemeye yöneliktir. O halde, yardımda bulunurken son derece
incelikli ve zarif bir tarz tutturmalı, asla yardımlarımızdan söz etme, onları başa
kakma gibi yıkıcı tavırlar sergilememeliyiz. Sağ elimizin verdiğini, sol elimiz
görmemeli. Yoksullarla ilişkimizde kardeşçe bir gizlilik olmalıdır. Atasözümüzü
akılda tutmalı ve iyilik yapıp denize attıktan sonra, balıklardan teşekkür
beklememeliyiz.
YARDIMSEVERLİĞE HEPİMİZ MUHTACIZ
Diyebilirsiniz ki “Sayın Başkan, öyle diyorsun ama Kocaeli Büyükşehir
Belediyesi’nin ihtiyaç sahiplerine yaptığı yardımları dünya alem biliyor. Nerede
kaldı senin gizliliğin, bu ne perhiz, bu ne lahana turşusu?”
Bu itiraz hem doğru, hem de yanlış. Biz, Büyükşehir Belediyesi olarak evet
Sosyal Hizmetler adı altında büyük yardım organizasyonları gerçekleştiriyoruz
ve bunu herkes biliyor. Yoksulluk nedeniyle kimlere yardımda bulunduğumuzu
bir tek biz ve ihtiyaç sahibinin kendisi biliyor. Sevgi Mağazaları’nda ücretsiz
yeni giysiler veriyoruz. Garip Evi’nde ihtiyaç sahibi dostlarımızı misafir
ediyoruz. Annelere Süt Kampanyası’yla milyonlarca litre süt dağıttık.
Öğrencilerimize burs veriyoruz, kırtasiye yardımında bulunuyoruz. Ramazan
aylarında iftar çadırları kuruyoruz. Ücretsiz sağlık hizmetleri sunuyoruz.
Yakacak yardımları yapıyoruz. Ücretsiz kurslar düzenliyoruz… Ve daha
birçok şey… Fakat biz belediyeyiz. Bizim işimiz bu. Mecburuz. Sokaktaki
insanlar şöyle dursun, mesela yaralı kedilere de yardım ediyoruz. Etmezsek
ne olur? Bilmiyorum. İnanın onu hiç düşünmedim. Sanıyorum ki kimse zorla
yakamıza yapışmaz. Bizi bu yardımları yapmaya zorlayan şey, kalbimizde,
damarlarımızda, genlerimizde var. Bu bir kültür, bir inanç, bir hayat görüşü
meselesidir… Diyeceğim, yardımseverliğin, karşılık beklemeden insanlara
destek olmanın yaygınlaştığı toplumlarda umutlar sönmez. Milletleri ayakta
tutan güç, maddi değil, manevi kalitelere dayanır. Büyük felaketler şehirleri
yerle bir edebilir. Fakat yardımlaşma ve elbirliğiyle hareket etme bilgisi her
türlü felakete karşı bizleri dirençli kılar. Yardıma ihtiyacımız olmayabilir, fakat
yardımseverliğin işaretlerine en güçlülerimiz de dahil, hepimiz muhtacız.
Çünkü insanız. Çünkü gönülden kopmayan, içten gelmeyen, sevindirme
maksadı taşımayan davranışlar bizi bir sahile çıkarmaz.
326 Çalışınca Oluyor.