Çalışınca oluyor - Kocaeli Büyükşehir Belediyesi

İbrahim KARAOSMANOĞLU / Kocaeli Büyükşehir Belediye Başkanı
“HEMŞEHRİM, MEMLEKET NERE?”
Türkiye’nin dört bir yanında hemşehri dernekleri var. Araştırmalara göre,
sayısı 10 binden fazla. Kimileri, hemşehriliğin ön plana çıkarılmasına itiraz
ediyor. “Hepimiz kardeşiz” diyorlar, “hemşehricilik, adam kayırmaya varır”
diyorlar.
Bence bu kadar çok hemşehri derneğinin olmasının sebebi, Türkiye’de
her sokağın, her mahallenin, kasabanın, şehrin özel nitelikler taşımasıdır.
Diyelim Abdal Musa Tepesi’ni bilen biri, oralardan geçmiş bir kişiyle
yüzyüze bakmayı arzu ediyor. Kelkit, Şiran ovalarında soluklanmış
kişiler, bu tecrübeyi bilenlerle buluşuyor. Çünkü oralarda yaşamayanlara,
Gümüşhane’yi anlatmak mümkün olmuyor. Ancak yaşayan biliyor. Dikkat
ederseniz, hemşehriliğin de özünü anlatamıyoruz. Basit bir mekan - çevre
birlikteliği değil bu. İşin içinde büyülü manzaralar var, tarih var, sular
var, türküler var. Bana göre, mevzu sosyolojik bir olgudan ibaret değil.
Akrabalarına düşkün
olmakla, ekonomik dayanışmayla da ilgili değil. Şehirlerimizin şoke edici
güzelliğine bir de gurbet eklendi mi, hemşehriler birbirlerini mumla arıyorlar.
Diyelim, Harşit Çayı’nın kıyısından kalkıp İstanbul’a gitmiş bir genç adam,
oralardan çıkmış birine rastlayınca hemen soruyor: “Hangi mahalledensin,
kimlerdensin?” Buna “Tipik bir memleket hasreti” deyip geçemeyiz. 30
sene başka şehirde yaşayanlarımız, oralarda mal mülk sahibi, servet sahibi
olanlarımız bile, hemşehrisine nasıl sevinçle sarılıyor, görmek lazım.
Türkiye’de hemen her şehirde eski kaleler, camiler, rengarenk kuşlar, pırıl
pırıl çiçekler var. Bir şehre doymaya ömür yetmiyor. Gözümüzü nerede
açtıysak orada kalıyoruz. Ayrılırsak, aklımız orada kalıyor. Vazgeçemiyoruz.
Bizim için kainat, işte o şehir demek. Kendimden biliyorum: Kocaeli’nde
nereye gitsem, aklım bir başka köşesinde oluyor. Sözgelimi Maşukiye’ye
varınca, Sekapark’ı düşünüyorum, İzmit’teyken Gebze, Kandıra, Gölcük’ü
merak ediyorum. Bizler, şehirlerimize adeta aşık oluyoruz. Son derece güçlü
bağlarla bağlanıyoruz. Başka çaremiz yok. Aksi mümkün değil. O yüzden
hemşehrilerimizi görünce gözlerimiz doluyor. O yüzden “Vatan insanın
doğduğu yer değil, doyduğu yerdir” sözüne hiç inanmıyoruz. O yüzden yeni
biriyle karşılaşınca ilk sorumuz “Hemşehrim, memleket nere?”dir. Yani o
zaten bizim hemşehrimizdir, çünkü bu memleketin adamıdır, eyvallah, yine
de belki tam da “bizim oralardan”dır diye sorarız. Ne kadar nazik, ne kadar
içtenlikli bir sorudur o.
Bir de şöyle olur: Gümüşhaneli sorar: “Hemşehrim, memleket nere?”
Karşıdaki der “Trabzon” ya da misal, “Erzincan.” O zaman da cevap şöyle
olur: “Yakınız, ben de Gümüşhaneliyim.” Bu ne demek? Şehirlerimizin
güzelliği, şehirlerimizden taşıyor demek. Giresun’un sesleri, renkleriyle
Gümüşhane’nin havası suyu her şeyi birbirine karışıyor demek.
268 Çalışınca Oluyor.