Çalışınca oluyor - Kocaeli Büyükşehir Belediyesi

İbrahim KARAOSMANOĞLU / Kocaeli Büyükşehir Belediye Başkanı
Milli bir doğum günü kutlaması bu.
Bugün, hayatımızı, nefes alıp verişimizi, kalplerimizin atışını kutluyoruz.
27 Ekim 1920’ye dönelim.
İngilizler şehrimizden çekildi.
Buraları Yunan askerlerine bıraktılar.
Çok büyük acılar çektik. Bunları anlamak da, anlatmak da kolay değil.
Hiç tanımadığınız biri gelip, durduk yerde size yumruk atsa ne yaparsınız?
Gazetenizi okumaya devam edebilir misiniz?
Edemezsiniz.
Yemeğinizi bitiremezsiniz.
Çayınızı keyifle yudumlayamazsınız.
Hiç tanımadığınız biri gelip, size silah çekse?
Şoka girersiniz.
Korkarsınız.
İşte, 1918’de hepimize silah çekildi.
Hepimiz 3 yıl boyunca, bu hiç tanımadığımız, dillerini bile bilmediğimiz
kimseler tarafından yumruklandık, tekmelendik, öldürüldük!
Çok kötü bir dönemden geçen, yoksul, kendi halinde bir halk, I. Dünya
Savaşı’ndan yeni çıkmış, yorgun ve üzgün bir halk, yeniden ölümle, zulümle
yüzyüze geldi.
Ekmek yoktu.
Herkes aç ve çaresiz. Küçücük çocuklar, bebekler durmadan ağlıyor.
Anneler ağlıyor, genç kızlar, gelinler ağlıyor.
Her yerde saldırı var, barut var, kan var.
Hiçbir umut yoktu.
Bir süre sonra, bu zayıf, çaresiz insanlar, eğer direnmezlerse, hayatlarının
tümden yok olacağını gördüler.
Mustafa Kemal Paşa, Erzurum ve Sivas Kongrelerini topladı.
Tüm Türkiye’de, sizin benim gibi sivil insanlar, öğrenciler, esnaf, memurlar
silahlanmaya başladı.
“Tamam” dediler, “savaşacağız!”
Hayatında hiç silah tutmamış insanlar da silaha sarıldılar.
Cinayetlere, bombardımanlara, açlığa, umutsuzluğa boyun eğmediler.
Bütün mahallelerimizden, bütün köylerimizden insanlar cepheye koştular.
Yüzlercesi şehit oldu.
Genç babalar, delikanlılar, çocuklar, anneler,gelinler vurularak can verdi.
Teslim olmadılar. Vazgeçmediler.
Neydi bu?
Yani neden teslim olmadılar?
Ölmeyi kim ister?
160 Çalışınca Oluyor.