Örgünöz Fikir Sistemi (Özden Fikri) - İYGDER İnsan Yüceliğini ...

Örgünöz Fikir Sistemi (Özden Fikri)nin İlkelerini
Hayatında Uygulayıp Müspet Netice Alan
Arkadaşlarımızın, İnsan Yüceliğini Gerçekleştirme
Derneği’nin Web Sitesi “Değişen Hayatlar”
Bölümünde Yayınlanan Yazıları…
2013
İnsan Yeceliğini Gerçekleştirme Derneği
Kişilik Gelişim Yayınıdır
www.iygder.com

GİRİŞ
Yüzlerce İnsanın Hayat Değişimine Vesile Olan Örgünöz Fikir
Sistemi Neyi Hedefler?
Örgünöz’ün tek amacı, insanları kendi gerçekliğine ulaştırmaktır.
Gölge, eşya, bitki, hayvan sıfatlarından kurtarıp, tek bir sıfatta yaşayan,
haysiyeti, şahsiyeti ve şerefi adına ömür süren insanlar yetiştirir.
İnsan yapısını tam anlamıyla inceleyen sistem bizi; kafası, kalbi,
gönlü, duygu ve duyum alemi, hareketleri, sözleri bir birine bütün,
içiyle, dışıyla bir, dosdoğru insan olmaya götürür. İmkansızlık ve ümitsizlik
tanımayan fikrin ilkeleriyle değişmez diye kabullendiğimiz pek
çok huy ve alışkanlıklarımız değişime uğramıştır. Fikir bizi; kendimizle
tanışmaya, barışmaya, yeteneklerimizi açığa çıkarıp, dirençli, güçlü,
içten yeterli, tuttuğunu koparan, uyanık, ayık, yalnızca özünden Yaşatana
dayanan, gerçek bir yaşayışa götürür.
İşte bu eserimizde; kendi hayatlarında fikrin ilkelerini uygulayarak
müspet netice almış, özlediği, hayranlık duyduğu pek çok insanlık vasfına
kavuşmuş, şanslı insanların uygulamalarını bulacaksınız.
ONLAR DEĞİŞTİLER İSTERSENİZ SİZDE
DEĞİŞEBİLİRSİNİZ…

Değişen Hayatlar
ÖRGÜNÖZ FİKİR SİSTEMİ İLE TANIŞTIKTAN
SONRA Kİ DEĞİŞEN HAYATIMIZ
• İnsanın kişilik yapısı ve öz yapısı hakkında hiçbir bilgimiz yok idi.
İnsanın ayrıca aklının ve kalbinin besinleri olduğunu burada duyduk.
İnsan iç dünyası olan kafa yapısı, kişilik yapısı ve öz yapısı ile ilgili tüm
bilgi ve bilinçleri burada talim ediyoruz.
• Sözlerimizin değerini daha çok anladık.
• Sorumluluk almayı, üzerimize aldığımız işleri zamanında yapmayı,
ciddiyetle sonuçlandırmayı, içine sinesi iş yapmanın önemini burada
duyduk. Ve elimizdeki işlerde daha titiz davranır olduk.
• Fikre girdiğimden bu yana dernek çalışmalarımız ile ilgili fonları
büyük bir ciddiyetle hiç aksatmadan devam ettirdim.
• Sıkıntıların kaynağının yamalıklı aklımız olduğunu gördük. Aklımızı
sağlıklı sıhatli hale getirmenin şart olduğunu anladık.
• Hayatını güven üzerine kurmak derdinde olan ahbaplarımız oldu.
Arkadaşlarımızın düğününde, ölümünde, hastalığında her gerekliyi en
iyi şekilde yapan arkadaş ve ahbaplarımızı bu ortamda bulduk. Bizde
ahbaplık gereklerinin önemini burada duyduk. Kızım Gülden ameliyat
olacaktı. Hasan Annakkaya kardeşim yanımızdan ayrılmadı. Kız
kardeşim Şeyma ya kan lazım oldu.
Emrah, Ekrem, Emre, Ziya, Samet kardeşlerim bizi yalnız bırakmadı.
Şaynur Hanım rahatsızlandı Ankara ya gitmemiz gerekti. Kudret
ve Özden Kardeşim bizim ile birlikte gelip destek oldular. Babamlar
Elmadağ civarında kaza yapmıştı, yine Vedat ağabeyim o gün yanımda
idi. Dedem vefat etti.
Ümit kardeşim kendi yakını gibi yanımızdan ayrılmadı, bizim ile
Saraya kadar geldi, gereklilerin yapılmasında büyük yardımcı oldu.
Yine benim kendi düğün işlerimde tüm arkadaşlar seferber olup beni
onurlandırdılar, tüm gerekliler en ince detayına kadar yapıldı.
3

Değişen Hayatlar
Gülden’in Epilepsi rahatsızlığı ile ilgili olarak Yusuf Önder ağabeyimiz
kendi araştırmaları ile bize Prof. Dr. ları buldu. Büyük faydalar
sağladık.
Yerköy yolunda Hyundai arabamız arızalandı. Yıldız Bey ile birlikte
arabayı Ankara’ya servise çektik, o sırada Tuncer hocamız bizimle
unutamayacağımız bir şekilde ilgilendi. Yine Ankara da Gülden’i okula
götürürken kaza yapmıştım. Ahmet Annakkaya başkanımız çok kısa
bir sürede bize ulaşıp destek oldu. Babam Ahmet Annakkaya beyi bu
yakınlığından dolayı her zaman anlatır.
Yine benim göz ameliyatımda da Ahmet Başkan çok destek oldu.
Mert kardeşim geldi yardımcı oldu. Herhangi bir zor durumumuzda
acil biri Ankara’ya götürülecektir, birinin hastane işi vardır. Bende de
para yok, hemen Lütfiye abla yetişir, çaktırmadan beni kenara çekip
para verir, kimsenin ruhu duymaz….
Yani daha yoklasak bir çok bu tür fedakârlık ve feragat örnekleri
çıkar. Bizim arkadaşlar fırsat kolluyor, zor zamanında hemen hazır kıta
belirirler… İşte ben böyle ahbap zengini oldum bu gerçekçi insan
sayesinde…
• Yıllardır toplantılarımız devam eder ve aileler birbirlerinin hep
yanındadır. Çocuklarımız diğer ailelerden ve ortamımızdan çok büyük
örneklikler aldılar. Saadetin bir ödevi olur. Uysal Beyin kızları
Fatma ve Cemile bir taraftan, Deniz Tonga Bey diğer taraftan yardımcı
olmak için seferber olurlar. Ünal Hocam Gülden ile uzun bir müddet
dernekte ders çalıştılar.
Onun bu fedakârlığını unutamayız. Fedakarlıkların en incelerini
burada gördük.Çocuklarımız, ailemiz, iyiyi güzeli ve insanca yaşama
kurallarını bu çalışmalar sonucunda öğreniyorlar.
• Düzen- intizam ve organizasyon işlerini de burada öğrendik.
• Küs olduğumuz hiç kimse yok. Ailemizde bile küslük kavramını
kaldırdık. Bizim ailede küslük olmaz diye çocuklara da bu bilinci vermeye
çalışıyoruz.
4

Değişen Hayatlar
• Malayaniden, insana dünya Ahret yararlı olmayan gereksiz konuşma
ve bilgilerden de kurtulduk.
• Hurafeler, batıl inançlar, gereksiz korku ve kabullerden, tabi olarak
kurtulduk.
• Toplumda kendimizi ifade etmeyi, kendimize öz güveni burada
bulduk.
• Hizmet etmeyi öğrendik. Hizmet etmenin önemini daha çok duyuyoruz.
• Dini vecibeler olan namaz kılmak, Kuran öğrenmek, orucu daha
dikkatli tutmak, zamanında zekât ve fitreleri vermek, abdestli gezmek
gibi hususları burada öğrendik ve burada devam ediyoruz…
• Başkalarının görüşlerine de yer veriyoruz. Dinleme konusunda
da büyük yol kat ettiğimi hissediyorum.
• Münakaşa yapmıyorum.
• İnsanlık meziyetlerine yönelten bir arkadaş grubuna sahibim.
• Şahsiyetini gerçekleştirmek derdinde olan arkadaşlar insanı her
an diri tutuyor….
• Allah için meziyet için birbirlerimizi seviyoruz.
• İnsanların makamları, mevkileri, mezhepleri, etnik kimlikleri,
zengin veya fakir olmaları gibi etiketlerine bakmamayı burada öğrendik.
İnsanların, insanlık değerlerine verdiği değer kadar önemlerinin
olduğunu burada duyduk….
• Sade ve salim bir yaşayışın değerini burada gördük.
• Haftalık sohbetlerde ve küme toplantılarında şeref, haysiyet, şahsiyet
gibi gerçek değerlerin reklâmı, özentisi ve teşviki burada veriliyor.
• Zahiri çevremizde ve iş ortamındaki tüm insanlar bize güvenir.
Bu güvenilirlik te tabii ki böyle bir gerçek insana muhataplıktan gelmektedir.
• Akli yaşayışlardan, kalbi yaşayışlara geçmemiz gereğini, daha duyarlı,
daha hisli daha yürekten duyarak yaşamanın haberini ve önemini
burada duyuyoruz.
5

Değişen Hayatlar
• Ciddiyetimiz burada terbiye ediliyor.
• Hayatımızın anlamı burada geldi.
• Fedakârlık ve Feragat duygularımızı burada tanıdık.
• İnce, hassas, zarif davranışları ve örneklikleri burada gördük.
• Zihnimiz burada temizleniyor. Kalbilimiz burada ferahlıyor. İnsanlık
tohumları burada ekiliyor.
Son olarak derim ki Rabbim Takdirimizi ve şükrümüzü artırsın…
Tuğşat Şahingöz
İygder Başkanı
6

Değişen Hayatlar
HAYATIMIZ BİR ANLAM KAZANIYOR
USTAMIZLA BİRLİKTE
Güzeller güzeli Ustam’a;
Yeni eğitim yılımızda, yeni arkadaşlarımızın, yeni öğrencilerimizin,
yeni yeni ufukların arasından selam eder ellerinizden öperim.
Kişilik ve şahsiyet eğitimimize sayenizde artık daha da sarılmak ihtiyacını
duyuyor, daha ciddi atılımlar yaparak kemalimizi sizin varlığınızla
tamamlamak kararına doğru yürüyoruz.
Değer yargımızdaki değersiz eklentileri sizin rehberliğinizde temizleyerek,
onların yerine kalıcı değerlerin yerleşmesi için mücadelemizi
başlattık. Hedefimizi “Şerefine sahip insan olduğumuzu, her anımızda,
her işimizde unutmayacak ” yere gelmek olarak belirledik.
Bu hedefte bir ömür yürümek azmiyle hayatımıza yeni bir anlam
kazandırıyoruz ustamızla birlikte.
Bu fikri, yaşantıma aktarmaya çalışırken şu tespitlerim oldu.
Öncelikle bu fikrin ne olduğunu anlamaya çalıştım. Kafamda eskilerden
kalan bir sürü yama içinde fikri her şeye benzetiyorum ama
sonuçta yine o benzettiğim şeye benzemediği kanaatine varıyorum.
Fikir her zaman bana beni tarif ediyor. Onun için her benzettiğim
benim o an ki halim diye düşünüyorum. Ben sürekli bir değişim içinde
yürürken benim kafa yapım asla bir şeyin tam gerçekliğine ulaşamıyor.
Çünkü ben gerçek değilim.
Ben bir sürü hayalin, zannın, meçhulün içinde yürüyorum. Gerçekliğin
adını duymuşum ama henüz ulaşamadığım bir şeyin ancak
reklamını yapıyorum, haberini veriyorum kendime. İnsanlığımı gerçekleştirirsem
inşallah sizin sayenizde, bu sayıklamalarım hep gerçeğe
dönüşecek.
7

Değişen Hayatlar
Fikri yaşantıyı anlamaya çalışırken, bazen bu yol da yürümek gerçekten
zor diyorum. Bazen de ne olacak böyle rahat, ferah hayatta yaşamaktan
kolay ne olabilir ki diyorum. Zor demesem fikrin değeri benim
basitliğime bulaşıyor, işi tamamen bırakıyorum. Kolay demesem,
zorla mücadele etme gayretim yok pes ediyorum.
Bazen kolay diyorum yol alıyorum. Bazen zor diyorum değer artırımı
yapıyorum. Her ne dersem diyeyim kafa yapımı fikrin değerleri
üzerinde işletirsem benim kazançlı çıktığımı fark ediyorum. Çünkü
fikirle ilgilenmenin beni her yönlü geliştirdiğini görüyorum.
Rabbim bize bu fikrin ne olduğunu merak etmemizi nasip etti. Çok
şükür bize hidayeti lütfetti. Bizde artık nankörlükten takdirli yaşama
geçme mücadelesini başlattık.
Hedefe kolay varılan mücadelelerin yaşantımda asla bir şey ifade
etmediğini gördüm. Zamanında altı ayda bir araba değiştiriyordum,
şimdi iki yıldır arabasız geziyorum. Arabamı alabilmenin ne demek
olduğunu az çok anlıyorum şimdi.
Onun için benim ustamın eğitiminde yürümek, bu eğitimden faydalanmak
gerçek bir kararın, gerçek bir azmin neticesinde oluşacaktır.
Bu yolda artık eğitim ilkelerini yaşantıma aktarmanın derdine düştüm.
Rabbimin aşık olduğu, Peygamberimin örnekliğini yaptığı, kamillerin
bir ömür harcadığı hazineler hazinesi insan olmak derdi çok
güzel dertmiş.
Beni bu dertle dertlendiren sevgili ustam! Sayenizde olacak her ne
olacaksa. Sizin içinde olmadığınız bir yudum çay dahi bana rahmet
olmuyor işin doğrusu.
Yoksa ben bir aşağılık duygumla, bir kibir duygumla bile mücadele
edecek kafa yapısına sahip değilim. Bir şeyi iyi yapıyorum desem kibirleniyorum.
Bir şeyi bilmiyorum desem kendimi yerden yere vuruyorum.
8

Değişen Hayatlar
Ben bu hastalıklı kafa yapımla Allah’ı nerden bileyim, Peygamberi
nasıl rehber edineyim. Sizin sayenizde biz gerçeklik pazarı diye bir yer
duyduk. Sizinle burada alışveriş yapma zevkine vardık elhamdülillah.
Mutfağımızdan güzel ürünleri, yapabileceğimiz malzemeleri almadan
da inşallah bu pazardan eli boş çıkmayacağız. Bu azimdeyiz, bu
karardayız, bu ikrardayız, bu sevdadayız. Ellerinizden öperim.
Mustafa Arslan
Öğretmen
9

Değişen Hayatlar
10
ÖDEVİMİZ KALBEN KABUL ETMEK
Haftalık Aile Sohbetlerimizden Notlar:
Çaylar demlendi, tabaklar hazırlandı. Eşimle birlikte büyük bir heyecanla
misafirlerimizi bekliyoruz. Evet zil çalıyor ve aileler gelmeye başlıyor.
Tek tek zevkle karşılıyoruz hepsini. Hemen beyler kendi odalarına,
hanımlar ve kızlar salona, küçük delikanlılarda çocuk odasına geçerek
yerlerini aldılar.
Bu hafta ikramlarımız Göktaş ailesindendi. Gelin kayınvalide muhabbetle
yaptıklarını hemen çayın yanına ilave ettiler.
Çabucak bitirdiğimiz çay faslının ardından, bir birimize tecrübelerimizi
ikram etmeye başladık.
Hemen geçen haftaki ödevimizi hatırlıyoruz. “Eşlerimizi ve çocuklarımızı
kalben kabul etmek”. Benim eşim dünyanın en iyi eşi. Çocuklarımda
öyle.”
Aysel Hanım hemen uygulamalarını paylaştı bizimle.
“ Aslında benim 1-2 aydır üzerinde durduğum konuydu bu. Önce
eşimi bir kere olduğu gibi kabul ettim. Kendimi aradan şöyle bir çektim
kenara. Sonra onu tanımaya başladım.
Benim istediğim gibi ol, benim istediğim gibi davran yerine onun
isteklerine baktım. Gönülden “Peki” diyerek onun taleplerini karşıladım.
Eğildikçe “Peki” dedikçe kaybetmedim, gerçekten değerlendiğimi
gördüm. Çocuklarım içinde aynı şekilde.
Bir baktım kendimizi şartlamışız “Benim prensibim, ben şundan
hoşlanmam, bana bunu sakın yapmayın” gibi bizi sınırlayan düşüncelerle
karşıya kendimizi kabul ettirmeye çalışmışız.
Ama şimdi hayatımıza peygamber çizgisini rehber edinince, benim
nefsani arzular adına edindiğim prensipler ortadan kalkıyor, tek bir
ölçü hayatımızı idare ediyor.
“Bu isteklerin Peygamber çizgisine uygunsa yavrum başım üstüne,
yoksa hiç ısrar etme” diyorum, orta yolu buluyoruz.

Değişen Hayatlar
Yani anladığım o ki, ben eşimi ve çocuklarımı olduğu gibi şefkatle
kabullenip bağrıma bastığımda hiçbir olumsuz düşünce aklıma getirmeden
olumluya çeviriyorum her şeyi.”
Aysel hanımın büyük bir heyecanla anlattıklarını hepimizde heyecanla
dinlemiştik.
Sonra Öznur Hanım uygulamalarını sunmaya başladı.
“Bende özellikle çocuklarım üzerinde bu ödevi uyguladım. Uzun
süredir aslında oturtmaya çalıştığım konu çocukların tertip düzeni ile
ilgili idi. Olumlu yaklaşımın bilinciyle onlara hiçbir zaman “Ne kadar
dağınıksınız, bıktım artık” gibi olumsuz sözlerle yaklaşmadım.
Benim oğlum asla dağınıklığı sevmez. Kızım odasını toplamadan
rahat etmez. Çocuklar düzen intizam güdümümüz doysun da rahat
edelim, tarzında yılmadan söylediğim sözler 1 sene sonrada olsa ürününü
verdi.
Bu haftaki ödevde de kalbimdeki inancımı hiç bozmamam gerektiğini
fark ettim.
Hiçbir olumsuz düşünce getirmeden “benim çocuğum bunu halleder
inancı” pek çok şey yaptırıyormuş.
Önceleri hep kaygılara, tasalara, endişelere yer vermiş onların değişeceğine,
gelişeceğine dair inancımızı sağlamlaştırmamışız ki, bu inancı
yine onlara verelim. Meğer benim onları kabulüm ve inancım tekrar
yansıma olarak bana dönüyormuş.
Hiç “çıt” dahi çıkmadan bir birlerinin gözünün içine bakarak saygıyla
dinleyen arkadaşlar, büyük bir coşku yaşıyorlardı.”
Sıra Ziyade Hanıma geldi. O da 1 haftalık ödevin yanında şimdiye
kadar ki uygulamalarını da paylaştı.
“ Önce bir hanımın eşini çok iyi tanıması gerekiyor. Ben mesela
yıllardır eşimi ayakta gülerek karşılar muhabbetle uğurlarım. Akşam
gelme saatinden önce hemen sofra hazır olur. Dağınıklığı sevmez. Hemen
şöyle bir varsa dağınıklık toparlar, soframız hazır ayakta sevgi ile
karşılarız. Tabi ki çocuklarımla birlikte. Ve yine onu tanıdığımdan, ak-
11

Değişen Hayatlar
şam o gelmeden mutlaka evde olurum.
Bana bir kere hoşlanmadığını sertçe ifade etmiştir. Daha ondan
sonra hiçbir zaman gecikmedim. Nereye gidersem gideyim eşim gelmeden
mutlaka evde olurum.
Bu arada yaşları 10 ile 18 arası genç kızlarımız var. Büyük bir merakla
ablalarını, teyzelerini dinliyorlar. Hemen bu konuyu da fırsat bilerek
kızlara dönüp;
“Canlarım benim, bizde bu anlatılanları bir kenara not ediyoruz
değil mi? Sağlamca yazalım ki, ileriki hayatımızda bize çok kolaylık
sağlayacaktır.”
Ardından Gül Hanım da bu hafta ki ödevi ve uygulamasını çocuklar
üzerinde yaptığını ifade etti.
“ Onlara içimden kızdığım zaman dışarıdan hiçbir şey söylemesem
de aynen onlara yansıdığını fark ettim. Kalbimi bozup, sevgimi bozup
terslendiğim zaman onlarda aynı oluyor. Görüyorum ki benim karşımdakine
bozulan veya düzelen sevgim çok etki ediyor.”
Bayanların ardından şöyle bir kızlarımıza döndük. Onlarda haftalarını
nasıl geçirdiklerini, kararlarını ne kadar uyguladıklarını anlatacaklar.
Yerinde duramayan bir kıpırtıyla hemen İnci kızımız atılıyor, “Ben
anlatabilir miyim” diye.
Akranları (13yaşında) lay lay lom gezerken o nede güzel tespitler
uygulamalar yapıyor hayatta.
Ve diyor ki; “Ben bu hafta babamın sevgi dilini keşfettim. Geçen
haftaki sohbette Arzu abla eşine, her ne kadar eşi istemese de zevkle
çorabını giydirdiğini anlatmıştı. Kendi kendime bende bunu babama
uygulayayım dedim. Babam eve geldiğinde hemen koşup şapur şupur
öpüyordum.
Ama baktım ki babam bundan pek hoşlanmıyor. Dur dedim, benim
değil de onun hoşlandığı şeyleri yapmaya bakayım.
Bir ara fırsatını yakalayıp hemen çoraplarını elinden alıp ben giydir-
12

Değişen Hayatlar
dim. Hiç itiraz etmedi, anladım ki hizmetten hoşlanıyor. Aynı zamanda
ayaklara karşıda bir titizliğim varmış, o zaafımı da kırayım dedim.”
Tebrik ediyoruz İnci kızımızı ve gayretlerinin devamını diliyoruz.
Ardından Nimet kızımız anlatmaya başladı.
“Bende bu hafta annemi örnek aldım kendime. Çünkü annem sürekli
değişimde ve sürekli kendini geliştiriyor. Bir baktım gülüşüyle,
şefkatiyle önce babamı idare ediyor, sonra bizleri.
Onun bizi anlama gayreti ve hoş görüsü tüm aileyi mutlu kılıyor.
Bende bunu kardeşlerime uygulayayım dedim. Önce ben onları kabul
edip bağrıma basayım. Şimdi beklemeden ben yapmaya başladım. Ve
sonuçlar çok güzel oldu.”
Sırada Duygu kızımız var. Oda haftanın analizini yapıyor bize.
“Benimde 2 haftadır devam eden ağzıma sahiplik konusu vardı.
Yediklerime sahip oluyorum. Öyle her canım istediğinde abur cubur
almıyorum. Aynı zamanda paramda birikmiş oluyor. Ayrıca bende
kardeşime karşı düşüncelerimi değiştirip, onu olduğu gibi kabul etmeye
çalıştım. Bir kararımda şükürlü yaşamaktı. Böyle bir eğitim içinde
bulunmanın şükrünü yaşadım.”
Büyük küçük herkes ayrı ayrı görüşlerini, tespitlerini sunuyor. Kimse
kimsenin sözlerine yorum yapmadan , kesmeden dinliyor. Amaç
herkesin bir birinden faydalanması, tecrübelerden istifade edilmesi.
Her olayı her durumu benimde ayrıca tecrübe etmem gerekmiyor.
Tecrübe edenlerin sonuçlarından istifade eder, daha kısa yol alırım.
Eğer derdimiz sadece kendimiz olursa herkes bize bir ışık bir yol oluyor.
En son “Büyük Hanım” kitabımızdan “ eşlerimizin sevgisi, kalbi,
gönlü, zihni, şerefinin yarısı bize emanettir” bölümünü okuyup haftaya
ödev olarak kendimize aldık.
İçimizden geldiği gibi dualayarak sohbetimizi sonuçlandırdık.
Haftaya Candemir ailesinde görüşmek üzere…
Öznur Demirbaş
Ev Hanımı
13

Değişen Hayatlar
14
YÜCE DOST SAYESİNDE
HENÜZ 8,5 AYLIĞIM…
Ama o kadar büyük ve güçlü hissediyorum ki kendimi tarif etmem
imkânsız… Tabii ki bu gücü o YÜCE DOST ‘um sayesinde buldum.
ELHAMDÜLİLLAH ki buldum, Elhamdülillah ki on milyonda
bir insana nasip olan YÜCE DOST bana da nasip oldu.
2009 Eylül ayının sonlarıydı. Sohbet Gül Ablamın evindeydi. Gittiğimde
oradaki o kardeş, dost insanların selamlaşmaları, konuşmaları,
ikramları, samimiyetleri o kadar güzel ve doğaldı ki kendime döndüm
ve ben ne kadar böyleyim? Dedim. İnanın kendimden şüphe duymaya
başladım. Fakat kısa bir süre içinde beni de samimiyetin içine aldılar.
Sohbetin konusu günlük hayatımızda dikkat edilecek hususlardı.
Ben sohbeti dinlendikçe içimden diyorum ki “bu muymuş sohbetin
içeriği, ne var ki bunlarda ben bunları yaparım, bunlar mıymış zor olan
şeyler”. Ama konuyu hep bir hafife alma, basit görme devam ediyor
tabii ki..
2-3-4 sohbet derken o basit gördüğüm konuların birini bile halledemediğimi
fark ettim. Tabii ki bir şeyi başarmak için önce tam anlamıyla
isteyip amaçlanmak gerekti bunu biliyordum.
Ama yinede başaramıyordum. Sonra Yaşatana dayalı olarak, ustamla
beraber bunu yapmam gerektiğini fark ettim.
Uyguya geçtiğimde her şey daha kolay, daha anlamlı ve daha haz verici
oldu benim için. Hamdolsun ki kısa zamanda bunu idrak ettim ve
o kolay sanıp da başaramadığım şeyleri teker teker başarmaya başladım.
Tamamen değil belki bu başarma. Çünkü süreklilik istiyor, başardıkça
başka engeller çıkıyor ama biliyorum ki artık bunlar engel değil benim
ustama bir adım daha yakınlaşmam için, gelişmem için birer basamaktı.
Her türlü sorunda bile olumluyu, uyguyu görüp müspetleştirmekti
benim o Yüce Dosttan aldığım eğitimim…

Değişen Hayatlar
İlk önce bendeki beni gösterdi bana dostum. O na koştukça daha
da doldum, insanlara canlı-cansız her şeye kısacası hayata bakışım değişti
. Çünkü artık anlamı ve değeri vardı hayatımın, insanlığımın, düşüncelerimin…
Çünkü artık amacım insan olmaktı; şerefli sahip yüce
insan …
Öncelikli olarak evimin içinde düzeldi hayatım. 3 yıllık evliliğimde
yaşadığımız tartışmalar, bağrışmalar, kavgalar ve boşanma kararlarından,
küskünlüklerden sonra “Yeter artık, işte stres, evde stres, bıktım
artık” diyen bir eş’ten; “Akşam olsunda evime eşimin kızımın yanına
koşa koşa gideyim diye zaman kolluyorum “ diyen bir eşe sahip oldum
DOST sayesinde.
Kendi annemlere giderken hep fazla kalayım, onun ailesine kayınvalidemlere
giderken en az kalma planları yaparken; şimdi kalmaları
için ben arayıp ısrar ediyorum. Gitme teklifini artık hep ben yapıyorum.
Gittiğimiz zamanda eşim, “rahat edemezsen az kalabiliriz” dediği
zaman “hayır onlar ne zaman özlem giderirler Zeynep’ e (bebeğimiz).
Ne zaman sevgi ve saygımızla onları doyururuz, o zaman döneriz” diye
düşünmeye başladım DOST sayesinde.
Bu yıl anneler gününde hediye alamayacağımızı konuştuk eşimle, ellerini
öper kutlarız dedik. Ama ben rahat değildim. Düşündüm ki belki
maddi anlamda bir şeyim yok verecek anneme (kayınvalideme) Ama
şart mıydı illa bir şey almak… Hemen aklıma çeyiz sandığım geldi.
Çıkardım oradan el emeği bir kaç şey, hemen paket yaptım ve ellerini
öpüp gururla verdim anneme hediyesini.. O kadar rahatlamıştım
ki anlatmak imkansız. Neden mi?
Öğrendiklerim neticesinde, kayıtsız kalmadım hemen çözüm üretip
aklımı çalıştırdım.
Benlik yoktu. Nasıl olsa benim annem değil, oğlu para vermedeki
bir şey alayım düşüncesi yoktu.
Sahipliğimi yaptım.
15

Değişen Hayatlar
Eşimin annesiydi belki ama benimdi, benim sorumluluğumdaydı
sevgisi, mutluluğu… Amacım onu mutlu etmekti ve başardım. Beklentim
yoktu. Eşim eve gelince; “gidip de sen bir şey alamayınca (derken
onun ekonomik durumunu hatırlatıp üzmeden) ben annene bunu verdim”
deyip ondan taktir beklemedim.
Burada ben rahat ettim, ben güçlendim, ben mutlu oldum. Yani yine
kendime yaptım ne yaptımsa. Bir davranışımda kaç tane yönümü
doldurmuş oldum ki çok güzel bir olaydı benim için.
Yine bir gün kayınvalidemlerde kaldığımız zamanlarda kızım Zeynep
‘in oynaması için kalenin yanındaki hisar parkına gitmeyi teklif ettiler.
Bende tamam dedim. Annem, babam ve kızımla beraber gittik. 1,5
saat kadar vakit geçtikten sonra annem diziye yetişmek istediğini ve
biraz hızlı hareket etmesi gerektiğini söylüyordu babama.
Babam da benim o tarihi yerleri yakından görmem için ağır davranıyordu.
Durumu fark edince babama benimde gitmek istediğimi söyledim
ve babama hız kazandırmış oldum. (Daha önceki Arzu olsa bilerek
ağır giderdi ki annem diziye yetişemesin diye) Ben hızlı gittikçe babamda
hızlanıyordu. Ve nihayet o yokuşu, o merdivenleri bebekle 25
dakikada nasıl çıktım ben de şaşırdım kendime.
Hamd olsun ki amacıma ulaştırmıştı rabbim beni; annemi diziye
yetiştirmiştim. Hem de öyle doldurmuştu ki bu olay beni, bırakın dinlenmeyi,
gelip birde hemen yemek hazırlayıp sundum. Hep beraber
gönül huzuruyla yedik yemeğimizi….
Kendi aklımla yapamayacağım şeylerdi bunlar… Ama çok şükür ki
ustamla zor olan hiçbir şeyin aslında zor olmadığını gördüm…
Karşılaştığım en güzel olaylardan biri de; kendi annemlerdeyken
bir şeyler konuşacakları zaman “neyse şimdi Arzu var sonra konuşuruz”
diyorlar, yada “aaaaa bak neler olmuş sen biliyor musun?” dedikleri
zaman ben bir şey bilmek istemiyorum deyip konuyu kapatmam,
gerçekten kendimi takdir etmemi sağladı bana….
16

Değişen Hayatlar
Çok şükür ki; varsınız,
Çok şükür ki; On Milyonda Bir İnsana nasip olan bu güzellik bana
da nasip oldu.
Çok şükür ki; insanım
Ve çok şükür ki; Beni benden çok düşünen bir
DOSTUM var….
Arzu Alanlı
Ev Hanımı
17

Değişen Hayatlar
SONSUZ TEŞEKKÜRLER
Her Şeyin En Güzeline Layık Olan Ustama
Size her şey için çok teşekkür ediyorum. O kadar çok teşekkür edecek
şeyler yaşattınız ki bize yazmakla bitmez.
Yeniden doğdum sanki. Her şeyin lezzetini ve tadını aldıktan sonra
kendime güvenim, her geçen gün artmaya başladı.
En büyük kazancım; hayatta ki hiçbir şeyin takdir, şükür ve sevgi
tadıyla kıyaslanamayacağını, hiçbir şeyle ölçülemeyecek kadar değerli
olduğunu öğrendim.
Rabbim beni böyle bir fikirle karşılaştırdığı için her an şükrediyorum.
Dolayısıyla dünyanın en bahtiyar insanı olarak görüyorum kendimi.
Huzurun kaynağını bulmuşum daha ne isterim Rahmanımdan?
Onun sonsuz merhametini görmek ve yaşamanın zevkini tattırdı bize.
Elhamdülillah!
Bana Kudret olmayı, Kudrete yakışanı gösterdi. Zerre tanesince şükür,
teşekkür ediyorum.
Çünkü insanlığımın gereğini, ne için yaşamam gerektiğini öğretti
bana.
Bunları öğrenmemi sağlayan dünyanın en güzel ustasını nasip etti
bana.
Hür ve özgür yaşamayı ondan öğrendim. Nasıl teşekkür etmeyeyim!
Dillere, sözlere, sayfalara sığmaz.
Kudret Arslan
Ev Hanımı
18

Değişen Hayatlar
PEYGAMBER OCAĞINDA GEÇİRDİĞİMİZ
GÜNLER
Öncelikle size saygılarımı, kucak dolusu sevgi ve özlemlerimi ulaştırmak
isterim. Telefonla konuşmak, sesinizi duymak, hatta o güzel
gözlerinizin içine doya doya bakmak istiyorum ama…
Telefonda sesinizi duyunca dayanamıyorum sesim hemen titriyor,
gözlerimden damlalar düşüyor. Onun için ben de içimden geçenleri
kağıda dökmeye karar verdim.
İlk 15 günlük süreyle şu andaki geçirdiğim günler arasında sayenizde
çok güzel gelişmeler kaydettik. Kendi duygularıma, düşüncelerime
ve hayatıma kendim yön verme iddiam kendinden emin bir şekilde
ilerliyor.
İstediklerimi yapıyor, kendi çizgime uymayan, istemediğim davranışları
da yapmamaya başladım. Gövdesel arzularımıza değil, özümüzden
gelen insanlık değerlerinin zevkine varmaya çalışıyoruz.
Hesabımızı, kitabımızı şahıslara değil, kendi vicdanımıza vermeye
çalışıyoruz. Yaşadığım birkaç olaydan bahsedeyim.
Herkesin mıntıka sorumluluk bölgesi belirlendi, bana mıntıka temizliği
için yer kalmamış. Günler geçti, bahçe mıntıkasını yapan arkadaşlarımızın
da zorlandığını gördük, yardım ediyorduk.
Bir gün bahçe mıntıkası için ilave arkadaş istediler, hiç tereddütsüz
gönülden bu sorumluluğu kabul ettik. Başladığımız ilk günkü ciddiyeti
koruyarak temizliğimizi yapıyorduk. Amirimizin bir yerin temizliği hoşuna
gitmemiş. Dersten öğle yemeği için gelirken bu durumu aktardılar.
O gün öğle yemeği yemedik ve istenilen yerleri tekrar temizledik.
Kalbimden geçen tek duygu, “Allah’ım beni böyle güzel değerlerle tanıştırdığın
için sana şükürler olsun” idi. İnsanın neşe ve afiyetini, karnını
doyuran geçici değerler değil, gerçek maneviyat ve inanç temelleri
oluşturuyor.
19

Değişen Hayatlar
Her gün ama her gün efendim bunu bizzat fark ediyor, bu çizgiden
ayrılmamaya çalışıyoruz.
Burada her çeşit, birbirinden güzel insanlar var, şahane meziyetleri
olanlar var, hemen hemen her pozisyonda ve imkanlarda insanlar var
ama…
Gerçek insanın öz yapısındaki değerlerle dolup, hayatımız boyunca
bu değerlerle ilerleme gayesini bize örnekliğinizle hissettirdiğiniz için
şükürler olsun. İnsanı var edecek, gerçek saadete ulaştıracak tek şey kişiliğinin
şahsiyetlenip, hayatının güven üzerine bina edilmesidir.
Bugün mühimmat bilgisi dersinden sınav olduk, diğer arkadaşlarıma
göre biraz fazla mesai yaptık. Herkes dereceye girip istediği yere gitmek
istiyor. Ama Allah’ımın bana en hayırlı yeri nasip edeceğine eminim.
Sınav sabahı gözetmenlerimiz geldi. Biraz rahat davrandılar, benimle
beraber 7 arkadaşımda yüz aldı. Hani demiştiniz ya “Allah insanından
hiçbir şeyini esirgemez oğlum” diye, şahsiyet ve şeref çizgimden
ayrılmadan arkadaşlarıma bildiklerimden hiç vermemezlik yapmadım.
Arkadaşlarım iyi ki erkenden yatmışız, nasılsa Mert hepsini halletti
dediler. Hiçbir şey ama hiçbir şey yukarıda bahsettiğim gibi benim neşe
ve afiyetimi bozamaz, çizgimden ayıramaz.
Artık asıl birlikteliğin gövdesel değil, fikir ve inanç birliğinin olduğunu
tespit ediyoruz. Aldığım her nefesi, yaşadığım her olayı insanlık
çizgisine göre yaptıkça sizinle berabermişiz gibi oluyor.
Ancak bu durum sadece hiçbir hal ve şart karşısında özümün istediği
değerlerden ayrılamayınca oluyor. Yani önce ikram edip sonra teşekkür
bile etmediler dediğim zaman bu birliktelik olmuyor. Kalbimizde
insanlık değerlerinden başka her türlü madde, makam bu birlikteliğin
önüne geçiyor. Fark edelim ya da etmeyelim, ister istemez geçici değerlerin
adına yaşayıp gidiyoruz.
İnsanlar arasında nazik, ikram sever, hassas olmak gerçekten çok
kolay, ama kalben ince, zarif, cömert, doğru, dürüst olmak kudret gerektiriyor.
20

Değişen Hayatlar
Bu günler bize çok faydalı oluyor. Karşılaştığım engeller artık sorun
olmaktan çıkıp, beni güçlendirmeye sevk ediyor.
İnsanlık yolunun yolcusu olma hedefindeki ilerlemelerime azim ve
gayret sağlıyor, eğitimimi hayatımın birinci planına almam için gerçek
gözle görmeme neden oluyor. Allaha emanet olasınız. Can Dostum.
Saygılarımla…
Mert Durgun
Makine Mühendisi
21

Değişen Hayatlar
22
ÖZDEN HANIMLARIN ÇALIŞMALARI
Abdulkadir Duru Beyi Anma Töreni Yazılarından...
Gerçek Bir Hanımefendi Ve Gerçek Mümine Olma Yolundaki Özden
Hanımların Çalışmaları
Duru beyin insanlığa sunmuş olduğu pek çok ilkenin hayata geçiş
seyrini kısaca özetleyelim:
Eğitim faaliyetlerini genel olarak sınıflandıracak olursak;
• Derneğimizin Faaliyet Eğitimleri,
• Huzur Bahçemizde İş İçinde Eğitimler,
• Küme Çalışmalarının Faaliyetleri,
• Hanımların Hizmet Ekibi,
• El İşi Faaliyetleri,
• Aile Toplantıları.
Yaz sezonuyla birlikte bahçemizde başlayan iş içinde eğitim faaliyetleri,
tam anlamıyla Duru beyin anlattığı eğitim metodunun pratik
hayatta ki uygulanışıdır.
Bayanlar, düzenli gruplar halinde plan ve program çerçevesinde kışlık
erzaklarını hazırlarlar. Konserve, salça, turşu, erişte, kışlık ekmekler,
her türlü meyve sebze kurusu…
Genç kızlar meziyetlerine göre el işleri, ebru sanatı gibi uğraşları
icra ederken, bir yandan da donanımlı bir ev hanımının bütün özelliklerini
öğrenirler.
Yedisinden yetmişine kadar her türlü yaş grubunun mevcut olduğu
ortamımızda öğrenip uygulamak temel esastır. Her şey iş içinde talim
yapılır. Her genç kız evinde asgari 40 misafiri ağırlayacak şekilde yetiştirilir.
Her türlü yemek pişirme, pratikçe az zamanda çok işler yapma,
özenli sofra kurma gibi her türlü gerekliyi öğrenirler. Dolayısıyla özgüven
sahibi olarak hayatlarını idame ettirmeleri sağlanır.
Onun dışında yapılan toplu işlerde:

Değişen Hayatlar
• Dayanışmanın gücü
• Birlik ve beraberlik ruhuyla az zamanda çok işler yapmanın önemi
• Sabrın ve tahammülün talimi
• İncelik ve zarafetin eğitimi
• Kendinden önce karşıyı düşünmenin gayreti
• Paylaşmanın zevki
• Anlayışın ve hoş görünün uygulaması
• Ciddiyetin zevki
• Kendini aşarak yaşamanın yolları
• Peki demenin, bir başa uygunun talimi
• Egonun zincirlerini kırarak, “ben” den kurtulup “biz” demenin
yeri
• Sahiplik taliminin her cephesiyle antrenman sahası
• Başladığı işi en iyi şekilde sonuçlandırma, yarım iş bırakmama
mücadelesi
• Dikkati, iddiası ve gayretiyle çalışan zekâsını geliştirip, her türlü
yeteneğe sahip olma gücü
• Yaptığı işler neticesinde güven telkin eden emin insan olmanın
kuvveti
• Beceriksizliğin, çaresizliğin ve ben anlamam sözcüğünün arkasına
sığınmaktan kurtulup, çareler üreten öz güven sahibi insan olmanın
kıvancı.
Küçük yaşta eğitime başlayan erkek çocukları sofra kurma ve sonrasındaki
temizlik işleriyle başlar, çekiç çivi tutmasına, boya badanaya
kadar her şeyi öğrenirler.
İçinde bulunduğumuz pratik hayatın talimini yapan beylerimiz;
her türlü tamirat, tesisat, boya işleri, bahçe işleri, eskileri değerlendirip
yeni şeyler üretme gibi pek çok konuda kendilerini yetiştirirler.
Kişilik yapısının güdümleri olan beğenip- beğendirmek, inanıpinandırmak,
güvenip güvendirmek, sayıp- saydırmak, yapılan işler
içinde her an faaliyettedir.
23

Değişen Hayatlar
Bunun yanında yine Duru beyin 5 li gruplar halinde tavsiye ettiği
küme çalışmaları, bayanlar ve erkekler ayrı olmak üzere gruplar halinde
faaliyet göstermektedir.
Küme çalışmalarındaki uygulamalarda, küme elemanlarının kalkış
noktası; kendini yetiştirme, kişilik ve şahsiyet gereklerini öğrenip uygulama
ilkesidir. Yine birlik ve beraberlik ruhuyla hareket eden gruplar,
hiçbir ihtiyaçlı arkadaşı yalnız bırakmazlar.
Hastalık, ölüm, ev taşıma, iş kurma, düğün merasimi gibi her türlü
gereklide organize edilen grup iş başındadır.
Ayrıca hanımların kurduğu haftalık dikiş günü iş içinde eğitimin
başka bir boyutudur. Daha ekonomik bir şekilde kızların çeyizleri yapılıp
aile ekonomisine katkı sağlanır. Ayrıca evlenecek olan genç kızlarımızın
bütün işleri büyük bir samimiyet ve gayretle yapılır.
Kız çocukları ve erkek çocukları ayrı gruplar halinde başkanlarının
gözetiminde eğitim görmekteler. Kız çocuklarımıza kişilik ve şahsiyet
noktasını temel almış, iffet ve haya esasları üzerine kurulmuş, mukaddesatına
düşkün, geleceğin Anaman kızlarını yetiştirecek yürekte olmalarını
sağlayan eğitim verilir.
Erkek çocuklarımız, ayrıca gençlerimiz; izzeti nefislerine düşkün,
mukaddesatından, peygamber çizgisinden ayrılmayan, milli ve ferdi
şahsiyet iddiasıyla dolu, doğruluk ve güven temeli üzerine hayat çizgisini
belirleyen bir eğitime tabi tutulurlar.
Abdulkadir Duru beyin özellikle üzerinde durduğu konulardan
biri de ailenin temel alınmasıdır. Buna mukabil çalışmalarımız da bu
eksende hızla devam etmektedir.
Her birey, kendi ferdi eğitim çalışmalarının yanı sıra ailesini de işin
içinde götürür. Hangi değerler adına yaşıyorsa, çocuklarına yaşattığı ve
aşıladığı da aynı değerlerdir.
Türk- İslam bilinci, vatan-millet sevgisi, Peygamber aşkı… Bunun
yanında söz, emanet, başladığı işi en iyi şekilde sonuçlandırma, asla yarım
iş bırakmama, hayatın zorluklarıyla mücadele, paylaşma, tasarruf
24

Değişen Hayatlar
konusunda küçükten bilinçlenme, kumbara ve fon tutma, alış veriş bilinci,
pazarlık yapma, grup çalışmasıyla organize ve disiplini öğrenme
gibi pek çok konularda aileden eğitim alırlar.
Ailelerimiz; sadece kendi çapında çekirdek aileyi oluşturmakla kalmaz,
geniş ailenin de bereketini yaşarlar. Büyüklerimizi, (anne- baba,
anneanne, babaanne, dede) bizim için birer lütuf olarak görür, insanlığımızı
yaşayıp manen doyuma ermede birer vesile kabul ederiz.
Anlayış, hizmet, hürmet, saygı midelerimiz doyarken evlatlarımızda
bizlerden görsel eğitim alırlar. Hiçbir bayram bizim için tatil vesilesi değil,
büyüklerimizi, sevdiklerimizi ziyaret ederek gönül alma vesilesidir.
Aile saadetini yakalamanın yolu hanımdan geçer. Hanımın erkeğine
uydukça saygınlık kazandığını, asaletimizin artışından görüyoruz.
“Peki” diyenin ezilen değil, yücelen eş olduğunu öğrendik. Anaman
kitabımızdaki bohçaları okuyup geçmiyor, bizzat uygulayarak, yaşamaya
çalışıyoruz.
Yine eğitim sayesinde anneliğin kutsiyetini ve ehemmiyetini öğrendiğimiz
gibi hakkını da verme gayretindeyiz.
Yine Duru beyin “Fon kurma, eline sahiplik ve tasarruf “ konusundaki
tavsiyelerini bilfiil uygulamaktayız. Grup içindeki kurduğumuz
fonların dışında aile içinde fonlar oluşturulup denk bütçeler kurulmaktadır.
Eşler bir birleriyle müşavereli giderek, rastgele harcamadan uzak,
gelir gider tablolarıyla düzene koyulmuş, tasarrufun uygulandığı denk
bütçeyi yapmaktalar.
Fonlarımız ihtiyaca göre; “eğitim, sağlık, faturalar, yakıt, mutfak,
ihtimal, ikram, dava” gibi oluşturulup, her ay düzenli, aynı miktarda
ödemeleri yapılmaktadır. Borç alınacaksa dışarıdan değil, kendi fonundan
alıp, aynı ciddiyetle de ödenmektedir. Çoğu ailemiz kredi kartı
tuzağından kurtulmuş, eline sahip olmanın hazzını yaşamaktadır.
Duru beyin “Kadının Toplumundaki Yeri” adlı eserinde vurgulamış
olduğu “kadının yeri saygıdeğerliktir” ilkesi gereğince önce kendi-
25

Değişen Hayatlar
mizi saygı ile kabul etmeyi sonrada toplumdaki saygınlık yerini almayı
hedefleriz.
Daha açıkçası; edep, haya ve iffete olan düşkünlüğümüz, incelik,
hassasiyet ve anlayış istikametinde ilerleyişimiz, doğruluk ve eminlik
üzere, mukaddesat yolunda yaşayışımız saygıdeğerliğin gereğidir.
Toplumdaki bütün sancıların, ast, üst ilişkilerinin, makam kavgalarının,
komplekslerin tek nedeninin, kişinin kendi kendisini saygıyla
kabul edip, kendinden emin olmamasından kaynaklandığını Duru
bey sayesinde öğrendik.
Bunu bilgi olarak belki her eğitimci söylüyor. Ancak biz onun eğitimiyle
bunun yaşayış talimini yapıyoruz.
Hiçbir makam sahibinin yanında etkilenerek “sıradan ev hanımıyım”
kompleksine girmeyiz. Zira yerimizden, yolumuzdan, insanlığımızdan
emin yaşadığımız için yanımızda malıyla veya makamıyla övünenlere
karşı gayet rahat oluruz.
Göğsümüz kabara kabara “doğruluktan ayrılmam arkadaş, kimseyi
kandırmam, kimseyi boşluğa düşürüp, hayal kırıklığına uğratmam
veya ağzımdan bir söz çıktımı yerini bulur, sözümün arkasındayımdır
veya arkadan konuşup iş çevirmem arkadaş, insanlara daima ümit ve
güven veririm, mertçe yaparım ne yapıyorsam.
Ne milletimi ne devletimi suiistimal edecek hiçbir şeye müsaade
etmem.” diyerek sahip olduğumuz gerçek değerlerle övünürüz. Yine
Duru beyin aynı eserinde “hanımların aile ekonomisine katkısı” bölümünün
icraatçısıdır pek çok arkadaş.
Kimi yazın yaptığı eriştesini, tarhanasını pazarlar, kimi dikiş makinesinin
başında döktürdüğü hünerlerini, kimi yaptığı el işlerini, kimi
arkadaşlarımız da ebru sanatını icra ettiği eşarplarını pazarlar.
Hiç olmadı eskileri değerlendirip yeni şeyler üretmek, elindeki
imkânlarla en iyiyi yapabilmek, hemen hazıra dayanmak yerine kendi
emeğiyle bir şeyler çıkarmak, israftan kaçmakta aile ekonomisine katkının
diğer bir şeklidir.
26

Değişen Hayatlar
Ayrıca, aile sohbetlerimizi düzenli olarak haftada bir gün gerçekleştirmekteyiz.
Aile bireyleri haftanın bir günü bir araya gelip, bir birlerinin
gözünün içine bakarak sevgi ve muhabbetle sohbet ederler.
Ailenin genel prensipleri, adabı muaşeret kuralları, peygamberimizin
örnek hayatı, tam bir Müslüman’ca yaşayışın yolları meşk edilirken,
uygulama esas alınır.
Bireyler her hafta uyguladıklarını paylaşırlar. Ailede herkes ayrı bir
telden değil, aynı hedef, aynı inanç doğrultusunda, aynı istikamette
yol alır.
Aile içinden başlayan uygulama sahamız çevremize doğru yayılır.
Evlerimiz en eşsiz saadet yuvalarımızdır. Eşlerimiz bizim için dünyanın
en eşsiz insanları, evlatlarımız ise Allah(c.c)ın bize sunduğu en güzel
emanetlerimizdir.
Eşlerin derdi, karşılıklı birbirlerine kendilerini ispat etmek değil,
tuttukları amaçların, savundukları davanın yüceliğini yaşayarak bir
birlerine ispattır. Bizler Duru beyin ilkeleri ışığında eşler arasındaki
saygıyı temel alırız.
İlk evlendiğimiz günkü heyecanımız yıllardır artarak devam etmektedir.
Biz onlara saygıyla eğilirken, onlar da bizi Allah’ın emaneti
olarak kabul eder, saygıda bizimle yarışırlar.
Saygıda yarış derken; tabii ki gövdenin ötesinde insanik meziyetleri
kastediyoruz. Doğruluk, inan, güven, misafirperverlik, paylaşma,
cömertlik, ikram severlik, hamiyetperverlik, sadakat, mertlik ve samimiyet
gibi değerler adına eşler bir biriyle yarışırlar.
Kendi egolarını tatmin üzere bir birleriyle bencillik kavgasına değil,
ortak bir değer uğruna yaşam mücadelesi verirler.Evlerimiz, her an
misafir ağırlayacak donanıma ve düzene sahiptir. Evin bereketini kaçıracak
hiçbir bulaşık sabaha bırakılmaz. Mutfağımızda bereket bohçası
uygulanır. Ayrıca “bitmiş” diye sıkıntıya ve çaresizliğe girmemek, ansızın
gelen misafire karşı rahat etmek için, bir kenara biriktirdiğimiz
“ihtimal bohçalarımız” mevcuttur.
27

Değişen Hayatlar
Zihin sadeliğini her zaman ön plana çıkaran Duru Bey, içinden
“eyvah! Ne yapacağım, zamansız geldiler” gibi telaşın yerine, emin ve
rahat bir şekilde misafiri kendine yük yapmadan ağırlamanın yollarını
sunmuştur bize.
Her ev hanımının yakındığı işler, bizlere zevk vermiştir. Neden mi?
Çünkü yaptığımız hiçbir işi kendimize yük etmeden, angarya kabul
etmeden kendi ihtiyacımız olarak yaparız.
Tıpkı yemek yemeye ihtiyacım olduğu gibi manen doyum içinde
temizliğe, düzene, intizama ihtiyacım var. Kimse gelmese, görmese de
kendime olan saygımdan dolayı temiz ve düzenli olmak zorundayım,
ilkesiyle hareket ederiz.
Önce kendimize olan saygımız, sonrada ev halkına olan hürmetimizden
dolayı evin içinde salla parti, pijamalarla dolaşıp biri geleceği
zaman en güzel kıyafetlerimizi giyip rol değiştirmeyiz.
Evlerimizin en güzel odası olan salonumuzda kalabalık eşyalarımızı
ağırlamayız. En sade, en pratik, insana hizmet için ayarlanmış eşyalarımız
bize hizmet eder, biz onlara değil. Kullandığımız her şeyde temel
amaç; lüks, gösteriş ve el gördü lükten uzak, sade, zarif, kullanımı kolay,
insan hizmetine sunulmuş olmasıdır.
Rastgele bir yaşayış hayatımızın hiçbir yönünde görülmez. Güneşi
üzerimize doğurmadan güne başlar, günlük plan ve programımızla
adeta kendimizle yarışırcasına zamanımıza da tasarruf ederek, içinde
bulunduğumuz günün sahibi olmaya çalışırız.
Anda güzellikleri yaşama ve mutluluğu elde etmeyi bize öğreten,
öğrenmekle kalmayıp bizzat hayatımızda yaşayarak tadını almamızı ve
bunu bu gün, gümbür gümbür kıvançla ifade etmemizi sağlayan Abdulkadir
Duru Beye, sonsuz şükranlarımızı yine onun bıraktığı eserleri
hayata geçirmekle sunmak istiyoruz.
Minnet, Şükran Ve Saygılarımızla…
Özden Hanımlar Grubu Adına…
28

Değişen Hayatlar
NEREDEN NEREYE (1)
İnsanoğlu ilginç bir âlemdir. Hiç yerinde durmaz. Vay şandı, şöhretti,
maldı, mülktü hep koşturur. Koşturmasının bir tek nedeni var. O
da aslına kavuşmaktır. Bunu insanın kendisi bilir mi? Hiç de ne aradığını
bilemez. Arar bir şeyler, rüzgâr nereden eserse oraya yönelir.
Kaptansız gemi gibi, rastgele gider. Kıvrım kıvrım akan ırmak misali,
hiç de bilinçli hareket edemez. Çünkü yön veren bir kaptanı yok.
Yaratıcı onu dünyaya getirir. Dünyaya gelişi kendi elinde değildir. İlk
dünyaya geldiği zaman ağlamaya başlar. Neden önce ana karnında ağlamazdı
da doğduktan sonra ağlar. Çünkü ana karnında kendinden
emindi. Bir sahibi vardı. Göbek bağıyla bir cana bağlıydı. Bir vücutta
yaşayıp gidiyordu.
Ne zaman ki ana karnından ayrıldı; ızdırap, sıkıntı, hayatta kalma
mücadelesi başladı. Ben de varım diye ağlaması ve haykırması ondandır.
Kendi varlığını ispat etmek ister. Çünkü yaratan onu çok yönlü donatarak
dünya hayatına sevk etmiştir. Artık bebek hep emin eller ister ki rahat
mutlu olsun. O da gerçek bir anne, gerçek bir baba kucağı değil midir?
Anne doğan bebeğe bakar. Gördüğü fizik vücudunun ihtiyaçlarını
temin eder. Emzirir, süt verir, fiziki vücuduna gerekli bakımı yapar. Peki,
diğer görünmeyen vücudun, görünmez canlı olan vücudun gıdasını,
bebeğin sütünü, mamasını, giysisini hangi anne verecek, hangi baba
verecek. Mesele burada başlar.
Bebek yetimdir. Annesizdir, babasızdır. Nasıl bir varlığa denk geldiyse,
manevi besinini ondan alacak. Hani uzmanlar diyorlar ya, anne
sütünün yerini hiçbir gıda alamaz. Anne sütü emmeyen çocuklar
dirençsiz olur diye. Uyarıyorlar da, elden hiç bir şey gelmez. Çünkü
ortada anne yok.
Çocuğa sahip olacak hiç kimsesi yok. Neylesin garip. Karnını doyursun
da, ne olursa olsun. Yeter ki açlığını gidersin. Allah Allahlığını
29

Değişen Hayatlar
en güzel gereklileriyle yaparak yaratmış, donatmış. Eksiksiz, noksansız
en büyük ikramı da akıl olarak vermiş.
Düşünün, araştırın, tespit ile deneyin, bir saat tefekkür ve düşünmeyi
bir ömür ibadete değer kılmış. Her anneye babaya, her insana
gerekli mesajı da vermiş.İş bize kalıyor. Bize düşen görevimizi, biz yapabiliyor
muyuz?
Tam olarak insanlık icabı görevimizi bilemediğimizden ve bizim
hayatımıza yön verilmediğinden bir de bakıyorsun manevi vücut olarak
doygun değil açsın. Açlığını gidermek için gücün yetiyorsa başlıyorsun,
ne buluyorsan onunla karın doyurma derdine düşüyorsun.
Ne ile karın doyar onu da bilmiyorsun. Aynen çocuk misali, hani
çocuk ne bulursa her şeyi eline alıp ağzına götürür ya, biz de açlığımızı
gidermek için önümüze gelen her şeye sarıldık.
Aynen diğer insanların manevi ihtiyaçlarını karşılamak için ateşe,
puta, şana-şöhrete, dünya malına, makam-mevkiye sarıldığı gibi biz de
sarıldık. Ne bulduysak, sarıldıklarımız bizim açlığımızı bir türlü doyurmadı.
Aksine daha acıktırıyor, bizi iyice hırçınlaştırıyordu. Açlık
bu ya, adama fırın yardırır derler.
Aynen biz de birilerine kızıyor, birilerini tepiyor, kim önüne gelirse
vay bu babaymış, anaymış, kardeşmiş, yok hanımmış hiç de önemli
değil. Sen can derdindesin. Gözün kimseyi görmüyor. Senin için bir
saygının ifadesi yok. “Ne istiyorsun oğlum?”, diyorlar.
Ben bilmiyorum ne istediğimi. Açım arkadaş, bunu bilen yok, dilimden
anlayan yok. Adın çıkıyor o zaman. Ahlaksız, terbiyesiz, deli mi ne gibi sözlerle
senin daha çok açlığını artırıyorlar, tahrik ediyorlar, hırçınlaştırıyorlar.
Kimse bilmez ki sevginin, ilginin, inanç duygularının karın doyurduğunu,
kim bilsin? Gözle görünen tarafı yok ki. İç dünya meselesi,
kim anlar ki ihtiyacını gidersin. Hiç kimsenin anlamadığı bir dil ifadesi.
Tercüman olan da yok. Sanki ahraz da derdini anlatamıyor. Bu deli
diye, buna cin girmiş, şeytan girmiş, bunun aklı karışık, bunu kurtaralım
diye nerdeyse yakacaklar ateşte.
30

Değişen Hayatlar
Neylesin garip elinden de bir şey gelmiyor. Çok şükür ki Allah’ımız
bu olayları görüyor, biliyor da insanlar içinden bir kurtarıcı gönderip
bizlere ikram ediyor. O da Allaha gerçekten canı gönülden bir duası
olanlar, bu kurtarıcı kâmil insanlara kavuşuyorlar. Yoksa işler çıkmazda,
Allah muhafaza eylesin.
Bizim gibi zorda kalanlara yardım etsin. Arayan, aradığını bulur
derlermiş. Doğrudur, sen yeter ki ara, Allah bir türlü aradığını karşına
çıkartıyor. Seni onunla tanıştırıyor. Bu mesaj bir kâğıtla da oluyor,
herhangi bir insan ile de. Bakıyorsun eline bir kitap, gazete geçebiliyor.
Arayış içinde olduğun için gözüne bir şeyler çarpıyor. Aynen benim
gözüme çarptığı gibi. Bu benim istediğim gıda, diyebiliyorsun.
Bu kitaplar ve gazeteler ve aradığınız kurtarıcı yanı başınızda en yakınınızda
da olabilir. Siz bunun farkına vardığınız zaman vardır. Yoksa
siz onu hiçbir zaman görüp fark edemezsiniz. Ben de işte aynen böyle…
Sevgili babacığım Osman Göktaş, Niğde’nin Dündarlı Kasabasında,
sade, kendi halinde, kimseye zararı olmayan ve çevresi tarafından
sevilen; emanet ehli, dinine düşkün, ibadet ehli, zahiren çiftçilikle uğraşan,
altı erkek, bir kız çocuğu olan bir aile reisidir. Babam da aynen
kendini arayanlardandır.
Bizim köy, ücra bir yerde olduğundan anayol geçmez. Allah’ın işi bu
ya, kulunu hiç mağdur eder mi. Yıl 1974, yaz ayları. Abdulkadir Duru
Hz.’lerinin talebelerinden, Mehmet Arif Şahin Bey amca bizim köye bir
şeyler satmaya gelir. Köyün meydanında pazar açar, vakit akşamdır. Camide
namazlar kılınmış. Köyümüzde kalacak otel falan yoktur. Pazarcı
babamın dikkatini çeker. Babam Mehmet amcanın yanına varır.
Selam verir. “Ne güzel malların var böyle der.” Mehmet amca Kadir
Ağanın talebesi ya , hemen karşılık verir. “Güzeli gören güzeldir” söz
döner babama. Babam bu söze çarpılır. Çok hoşuna gider, hiç çevresinden
duymadığı bir söz. Hemen misafirine sarılır.
Mehmet amca, “buyurun ne alacaksanız vereyim” der. Babam, “akşam
oldu, sizin misafirim olmanızı istiyorum” der. Birlikte Mehmet
31

Değişen Hayatlar
amcanın sattığı malları toplarlar. Beraber köydeki evimize gelirler. Ben
o zaman 11 yaşındayım.
Olayı çok güzel hatırlıyorum. Birlikte geldiler. Sanki daha önce tanışan
iki arkadaş gibi gülüşüyor neşeleniyorlar, birbirlerine iltifat ediyorlar.
Ben bunları hep izliyorum. Babam diyor ki “Sen kimsin, benim
yıllardır özlediğim sözleri söylüyorsun.” diye köy odamızda sohbet
başlıyor. Mehmet amca çok güzel konuşuyor. Cebinde bir gazete dikkatimi
çekiyor. Daha sonra Özden gazetesi olduğunu öğreniyorum.
Sohbetlerde de özden okuyalım, özden konuşalım, özden sevelim
gibi sözcükler beni etkiliyor. Ben yanlarından hiç ayrılmıyorum. Çok
hoşuma gidiyor konuşmaları, benim de ruhumu okşuyordu.
Diğer kardeşlerim de vardı.
Onların etkilenmediğini, daha sonraki yıllarda anlıyorum. Babam,
Mehmet amcayla irtibatını kesmedi. Babamı ziyarete gelir, Özden fikrini
çok konuşurlardı.
Babam bütün arkadaşlarına fikri anlattı, tanıttı. Mehmet amca bir
gün, Osman Bey sen fikri birazcık da olsa anladın. Birlikte İstanbul’a,
Abdulkadir Duru beyi görmeye gidelim. Zamanı geldi, dedi.
Birlikte İstanbul’a gittiler.
Babam Abdulkadir Duru Bey ile tanışmıştı. İstanbul’da sohbetlerine
katılmış, iç duygularında çok değişmeler olmuş, mürşidini çok sevmişti.
Yıllardır Özden gazetesini okur, takdir eder, kitapları çok sever,
öylece yaşantısını devam ettirirdi.
Benimle ilgilenir, gazete ve kitap okumamı söyler, ben de kitap ve
gazetemizi okurdum. Okurdum da, anlamakta zorlanırdım. Babama
sorduğum sorulara yeterli cevap alamazdım. O da beni durgunlaştırır,
heyecanımı zayıflatırdı. Benim yıllarım o zamanlar sönük geçti.
Zaman ilerliyor. Lise hayatım, askerlik, evlilik derken, İstanbul’da, bir
devlet kurumunda memur olarak işe başladım. (1987)
İstanbul’un büyük şehir oluşu beni cezp etti. Memur olmam sebebiyle,
beni daha fazla meşguliyete sevk ediyor, beni hiçbir şey memnun
32

Değişen Hayatlar
etmiyordu. Ne tahsil hayatım, ne evlilik, ne çalışmış olduğum işim…
İçimde bir boşluk, tatmin olmayan düşüncelerim, yaşamanın, hayatın
bu olmadığını içimden hep bir ses fısıldıyordu. Hissediyordum bunu.
Bir gün çok geç de olsa karar verdim, Özden gazetesinin çıktığı,
Beyazıt’ta Çemberlitaş’a gitmeye.
Abdulkadir Duru beye derdimi anlatma düşüncesiyle giderek kapıyı
çaldım. Karşıma gazetenin yetkili müdürü olduğunu söyleyen bir
bey çıktı. Sizinle tanışmaya geldim. Abdulkadir Duru Bey ile görüşmek
istiyorum, dedim. Çok geç kaldınız, maalesef Abdulkadir Duru
Bey, zahiren aramızdan ayrıldı, dünyasını değiştirdi. 1989, tam bir yıl
oldu.
Benim gittiğimde yıl 1990 idi. Tanışmak nasip olmadı. Ben bu habere
üzüldüm, daha önce İstanbul’da olduğum halde, neden geç kaldım
diye epey hayıflandım. Müdür bey benimle ilgilendi. “Ben size
yardımcı olayım” dedi.
Bana kitap verdi. Kasetlerden verdi. Gazeteye abone oldum. Ben
şimdi bu fikre girdim mi, diye müdür bey ile şakalaştık. Ben kim ile
görüşeceğim, dedim. Sen bunlar ile yetin dedi ve hiç kimseyi tavsiye
etmedi. Yine yalnızdım, tatmin olamadım.
Başka da yolum yoktu. Yıllar geçiyordu. Şark görevi zamanı gelmişti.
Şark görevi için İstanbul’dan Batman’a tayinim çıktı. Ben yine
müdür bey ile irtibatlaştım. Gazetemin Batman’daki adresime gönderilmesini
istedim.
Ayrıca Batman’da fikir ile ilgili görüşebileceğim kimsenin olup olmadığını
sordum. Yine yok dedi. Ben yine yalnızdım. Hiç fikirden anlayan
bir kişi ile, aramama rağmen, karşılaşamamıştım. Sıkılıyordum,
duygularımı açıp konuşmak istiyordum.
Herkes bana yabancı geliyordu, benim dilimden anlayan yoktu,
boşluktaydım. Ölü vaziyette yaşıyordum. Kâğıt parçaları beni tatmin
etmiyordu veyahut ben anlamıyordum. Bu boşluk ve yalnızlık dönemlerimde
karşıma değişik tarikat grupları çıkıyor, ileri gelenler ile tanı-
33

Değişen Hayatlar
şıyordum. Hiç içim kabul etmiyordu. Benim ölümün, onların dirisinden
daha iyi olduğunu hissediyordum.
Sizinle yaşayacağıma, böyle yalnız ölü yaşamak daha iyi diye kendimle
konuşuyor, öyle teselli oluyordum. Dört yıl geçmişti. Sene 1998.
Batman’dan Kayseri’ye tayinim çıktı. Ben yine İstanbul’u aradım.
Gazetemin bundan sonra Kayseri’deki yeni adresime gönderilmesini
istedim. Ayrıca Kayseri’de görüşebileceğim fikir arkadaşları var mıdır
diye sordum. Müdür bey; “var, sana verdiğim isimli kişiyle görüş”
dedi. Beni o kadar memnun etti ki, gerçekten sevinmiştim.
Beni anlayacak bir kişi ile karşılaşacaktım. Sanki dünyayı bana verdiler.
Bu yalnızlığı başından geçmeyen bilmez. Bir gün Kayseri’deki
evimde bulunuyordum kapı çaldı ve bir bey, “Ben, sizin Kayseri’ye geldiğinizi,
İstanbul’dan Müdür beyden öğrendim. Adresinizi bize verdi.
Sizinle bundan sonra görüşebiliriz. Ben buranın sorumlusuyum. Arkadaş
grubumuz var. Toplantı yapıyoruz. Siz de katılabilirsiniz” dedi.
Ben çok memnun olmuştum.
Canı gönülden teslim oldum. Yıllardır özlediğim ortamdı. Elimde hiçbir
ölçüm yoktu. Öyle inanmıştım ki, tereddüt etmiyordum. Canımı isteseler
verecektim. Çünkü, onlar benim duygu arkadaşlarımdı. Onlar her yerde
bulunmuyordu, çok kıymetliydi. Sohbetlere katılmaya başladım. Diğer
arkadaşlarla da tanıştım. Onlar da çok iyiydiler. Candan temiz insanlardı.
Gözümde onları çok büyütüyordum. Anlamak için epey zaman
geçti. Beşinci yıl doluyordu. O benimle ilk tanışan, “ben mürşidim,
ben icazet aldım, birileri beni yetiştirdi, ben ustayım” diyerek bizlere
fikri anlatıyordu. Bende hiçbir değişme olmuyordu, aksine eski halimden
daha beter olmuştum. İyi niyetim uğruna tahammül ediyordum.
Bu fikir doğrudur, Abdulkadir Duru Bey, büyük insan, kitapları, sözü
beni etkiliyordu. Buna adım gibi inanıyordum. Fikir kötü olamazdı,
bu bir gerçekti. Birileri, bunu maksadına kullanıyordu. Bu durumu çözemiyordum.
İçim rahat değildi, huzurum yoktu. Soruyordum, sizden
başka fikri anlayan yok mu, diye.
34

Değişen Hayatlar
“Yok kardeşim, bu fikri herkes anlamaz” gibi sözler ile geçiştiriliyordu.
Başka yolum yok, sabrediyordum. Eski günlerimden daha beterdi, daralıyordum.
Arkadaşlara da kızıyordum. Çıkar yol bulamıyordum. Yedi yıl bu arkadaşlarla
zaman geçmişti. Bizde hiç değişme yoktu. Yine arayış içindeydik.
Halimden bezgin, bunalım içinde bizim Kayseri grubu iflas etmişti.
Hep birlikte kurtuluş bekliyorduk. Ben emekliliğimi 2005 yılında
doldurmuştum. Emekli oldum. Hayata küskün olduğum için, hiçbir
şeyden tat almıyordum. Boşluk içindeydim.
Oğlum Mustafa Bey, Ankara’da bir kamu kurumunda memur olarak
çalışıyordu. Ben emekli olduğum için, Kayseri’de sıkıldım. Eşimle
birlikte karar alıp kışı, oğlumuz Mustafa’nın yanında geçirelim,
Ankara’ya gidelim dedik. Ben kendi kendime, Ankara’da bizim fikir
ile ilgili kim var ki, diye araştırmaya ve soruşturmaya başladım.
Daha önce sohbetlerde Sadettin Erbaş ismi geçiyordu. İsmini duymuştum.
Bizim Kayseri’deki yetkili arkadaş Sadettin Bey’i iyi tanıyordu.
Kırıkkale’de olduğunu söylüyordu, üstelik bizden çok geride olduklarını
ifade ediyordu. Gerçekleri gizlemişti. Ben Ankara’ya gideceğimi,
diğer arkadaşlara da bahsettim.
Orda kimle vakit geçireceğiz, bizim fikir arkadaşı yok mu? gibi konuşmamızda,
Kayseri sorumlumuza, diğer arkadaş, “neden Hakkı beye
Sadettin Bey’in adresini vermiyorsun? Ver de tanışsın. Neden gizliyorsun,
gibi sözler ifade etti.
Ben bu olayın peşini bırakmadım. Sorumlu arkadaşın peşinde bir hafta
koşturdum, ne olur adresi telefonu versene gidip görüşeyim olmaz mı,
diye resmen yalvardım. Neden vermiyorsun dediğimde, bana cevap olarak,
“sen onu görürsen, ona çarpılırsın, buraları bırakırsın, senin gitmeni
istemiyorum” diyerek açıkça konuştu. Ben de ona, “sen beni tanıyorsun,
beni çarpacak kişi anasından doğmadı,” diyerek büyük konuştum.
Çok dik baş, egosunun esiri, kendinden başka kimseyi beğenmeyen,
benlik içinde kıvranan bir tiptim. Ama gerçekleri arayan, susamış
bir zavallıydım. İçimin yandığını ben de biliyordum.
35

Değişen Hayatlar
Sonunda bana güvendi, “seni çarpamaz tabi. Şu telefonu, şu da Maltepe
Ankara adresi” dedi. Ben yine dedim ki, “o beni tanımıyor, sen bir
telefon etsen olmaz mı?”
“Gerek yok, sen benim selamımı birde şu duvardaki Abdulkadir
Duru beyin fotoğrafını hediye götür” dedi. Yine de sağ olsun, yiğitlik
tarafı tutmuştu.
Ben çok sevindim, artık Ankara yolu açılmıştı. Biz, oğlumuzun
yanında misafir olarak kalıyorduk. Ankara’ya geleli bir günden fazla
olmuştu. Benim aklım fikrim Sadettin Bey’deydi. Gidip tanışmam gerekiyordu.
Sabah olmuştu. Günlerden salıydı. Saat 10.00 sularında telefonla
randevu aldım. Telefona çıkan Baha Bey’di. Kendimi tanıttım,
Sadettin Bey ile tanışmak istediğimi söyledim.
Baha Bey, buyurun gelin dedi. Çok heyecanlıydım. Geldim, zile
bastım, kapı açıldı. Kapıyı açan bir bey idi. “Buyurun” dedi. Ben selam
verdim. Selamımı aldı.
“Ben Sadettin Erbaş, sizde Hakkı Bey olmalısınız” dedi. Evet efendim
dedim. Kapıyı açanın Sadettin Bey olduğunu anlamıştım. Heyecanım
daha da artmıştı.
Eğilerek “buyurun şu terliği giyin” diyerek ayağıma terlik vermesi,
kırk yıllık dost gibi güler yüzle karşılaması, beni yüreğimden vurmuştu.
O nazik tavırları,” buyurun efendim “diyen tatlı sesine kim çarpılmazdı
ki. Bizi içeri salona aldı, oturun dedi. Ben hemen referans aldığım
arkadaşın selamını söyledim. Sizlere selamları var, bu hediyeyi size
gönderdi, buyurun diyerek takdim ettim.
Çok memnun oldu. “Ne güzel” diye tebessüm etti. Her hali çarpıcıydı.
Ben öyle rahattım ki, daha önce tanıdığım bir ahbabın evindeydim
sanki. Yabancı değildim. O kadar sıcak duygular içindeydim, sanki
bir dost havası vardı. Rahat konuşuyordum, biraz da çok biliyorum
ya, soru üstüne soru soruyordum.
Sorulara o kadar tatmin edici, doyurucu, gerçek cevaplar alıyordum
ki, yıllardır aradığım gerçek yerin bu yer, bu İşte gerçek insan bu-
36

Değişen Hayatlar
dur, hava bile değişmişti, rahat bir nefes alıyordum, bunu hissediyordum,
rahat ve huzur doluydum. Bir saat kadar görüşmemiz olmuştu.
“Ankara’da kaldığınız müddetçe Cumartesi sohbetlerimiz var, katılabilirsiniz”
dedi. Bu da beni çok memnun etmişti, bizi kabul etmişti tabii.
“Tamam efendim teşekkür ederim” diyerek oradan ayrılıp eve geldim.
Hakkı Göktaş
Emekli Polis
37

Değişen Hayatlar
38
NEREDEN NEREYE (2)
Dünyam değişmişti. Eşime, “Analar ne yiğitler doğurmuş, işte çarpıldım
bir yiğide. Kimse beni çarpamaz derken, kafa tutarken, yeni
müslüman oldum hanım” dedim. Kayseri’deki yetkili arkadaş gerçekleri,
hakikati biliyormuş meğer. İyi niyetli bir arkadaş olduğunu, ancak
kuru bir inat ve benlik uğruna gizlediğini daha sonra anladım.
Yeni dünyaya gelmiş gibi bir hayat başlangıcı ile cumartesi sohbetlerine
eksiksiz katılıyor, bende hızlı bir şekilde değişmeler oluyordu.
Bunun farkındaydım, her sohbette kafam aydınlanıyor, ufkum genişliyordu.
İkinci, üçüncü hafta sohbetlerinde öyle acılar çektim ki iç
dünyamda. Resmen kalabalık ortamda yaşadığım bir olayı tespitimle
anlatayım.
Bu benim iç dünya olayım. Sadettin Bey, elinde odun kesilen hızarla,
benim iç dünyamda bir kütük misali budaklarımı, sağımı-solumu,
yaramaz taraflarımı benim gözümün önünde keserek temizledi. Sanki
resmen acı çekiyordum, yerimde duramıyorum, feryadımı dışarı yansıtacak
oluyordum.
Terlerin içinde kalmıştım, resmen kesiliyordum. Hayret, bu nasıl
iş arkadaş? Bir taraftan da hoşuma gidiyordu, açık kalp ameliyatı gibi
kesiyordu. Bunları ben yaşıyordum. Sohbetlere oğlum Mustafa Bey’le
katılıyorduk. Zaman, bayağı ilerlemişti kalkmamız gerekiyordu, dışarı
çıktık, ayrıldık. Oğlum, bana çok acayip şeyler oldu. Kestiler beni sanki
odun hızarıyla, bu nasıl bir yer? Aman Allah’ım! Hayretler içinde
oğlum Mustafa Bey’e derdimi anlattım.
Hayatımda karşılaşmadığım, duymadığım, bilmediğim bir olayı yaşıyordum.
Buna rağmen o kadar iç huzurum vardı ki, içim içime sığmıyordu.
Sevinç ve neşe doluydum, sanki sarhoş olarak eve gidiyordum.
Böyle şeylere ben alışkın değildim, ama şu bir gerçek beni çok mutlu
ediyordu.

Değişen Hayatlar
Zaman geçiyor, Sadettin Bey bizimle ilgileniyordu. Sincan’ın Fatih
semtinde ikamet ediyorduk. Arabamız yoktu, otobüsle gelip gidiyorduk,
mevsim kıştı. Sohbet çok hoşuma gidiyordu ki, ayrılasım gelmiyordu.
Saat 23.30 olmuştu. Otobüs bulamam endişesi, beni sıkıyordu.
Ortam kalabalık, çok önemli konular anlatılıyordu. O sohbetin yoğunluğunda
benim halim ve sıkıntım Sadettin Bey’e ayan olmuştu.
Hemen orada bulunan arkadaşa, “Nuri Bey arabayla mı geldiniz?”
dedi. O da, “evet efendim” dedi. “Siz giderken Hakkı Bey’leri de alır
mısınız? Deyince Nuri beyde “Evet efendim alırım, birlikte gideriz”
dedi. Ben bu olaya hayran kalmıştım. Bu Yüce dost, benim rahatsız
olduğumu anlamıştı.
Bizim rahat etmemiz için sohbetin koyu yerinde, arkadaşının sorunu
ile ilgilenen bir dost. Ne dersiniz, bulunmaz bir ahbap denir. Sizi,
sizden fazla düşünen yüce dost işte. Biz rahatladık, sohbetin güzelliğinden
faydalandık, mutlu ve huzur dolu bir gönülle ayrıldık. Yüce
Dost, bizimle yakından ilgileniyor, alaka gösteriyordu. Benim de çok
hoşuma gidiyordu, yabancılığı ortadan kaldırmıştı.
Kendi evimden daha rahat geliyordu. Daha üç hafta olmamıştı.
Arif Demirbaş Bey ile bizi tanıştırdı. Arif Bey’e, “bak başkan kümenize
Hakkı Bey de katılabilir” dedi. Ben çok memnun olmuştum, çünkü
kabul görüyordum. Arif Bey’den Allah razı olsun. Benimle o kadar yakından
ilgilendi ki, candan bir arkadaş olarak her konuda yardımlarını
hiç esirgemedi.
Ankara’ya daha önce hiç gelmemiştim, acemiydim. Nerden inilir
nerden binilir bilmiyordum. Hiç de çekindiğim gibi olmadı. Arif Bey
gibi bir arkadaşınız olursa, endişeye gerek yokmuş. Arif Bey bana iş
yerini gösterdi. Siz buraya gelin, birlikte küme toplantılarına katılırız,
dedi.
Ben rahatlamıştım, aynen küme toplantılarına katıldım. Küme arkadaşları
da birbirinden güzel, yiğit, candan arkadaşlardı. Hepsi benim
yetişmeme öyle çaba gösteriyorlardı, öyle fedakarlardı ki… Hepsinin
39

Değişen Hayatlar
davranışları ve konuşmaları hoş, beğenimli, hep olayın olumlu tarafından
bakıyorlar, insana hep ümit veriyorlar, sen yaparsan olur diyorlar,
olmaz diye hiçbir şey yok yeter ki sen iste, yaptın da ne olmadı gibi
güzel sözler ifade ediyorlardı.
Bu beni çok etkiliyordu. Çok faydalanıyordum, bu bir gerçekti. Bu
faydalandığımı ben bildiğim gibi, yanımdaki hanımım, kızım, oğlum,
gelinim, bunlar da bendeki neşeli huzurlu halimi tespit etmişler, onların
da hoşuna gidiyordu. Beni her yönü ile etkileyen Sadettin Beyi
dilimden düşürmüyordum. Gece rüyalarıma giriyor, orda bana sohbet
veriyordu. Haftalık sohbetlere katılıp faydalanıyordum, öyle etki altında
kalmıştım ki, ben de anlayamıyordum.
Bir gün gündüz, Ulus meydanında deli gibi veyahut sarhoş muydum,
yoksa ben öldüm mü gibi tereddütlü haller yaşadım. Bakıyorum
ölmemişim, bakıyorum deli de değilim, bakıyorum sarhoş da değilim.
Kanaat geldim, ben yeni diriliyorum dedim, devam et Hakkı Bey, sen
doğru yoldasın, emin ellerdesin, bu karara vardım. Aklım gelişiyor, iyi
ile kötüyü fark etmeye çalışıyordum.
Takdirim uyanmıştı, her halde gölgelikten çok şükür, kurtuluyordum.
Buna nasıl sevinmeyeyim. Bir gün, Cumartesi sohbetinde konuşmalardan
anlamaya çalışıyorum. Kırıkkale’de dernekten falan söz
ediyorlar. Merak edip sordum. Sadettin Bey de “Kırıkkale’de bizim
derneğimiz var. İnsan Yüceliğini Gerçekleştirme Derneği. Dernek faaliyetlerimiz
var. Pazar günü oraya gideceğiz. Siz de gelebilirsiniz” dedi.
Ben o kadar sevindim ki bu davete, hemen icabet ettim tabi ki. Gece
bile heyecandan uyuyamıyordum. Sabah olmuştu. Erkenden kalktım,
hazırlandım. Saat 9.00 da Maltepe’de oldum. Sadettin Bey de hazırdı.
O zaman yüce dostun Peugeot marka kendisine ait aracına birlikte
bindik. Aracı kendisi kullanıyordu. Hayatımda en güvenilir, emin yolculuğumu
yaptım.
O kadar candan tebessümü, bakanın içini güldürüyor, bir güneş gibi
insanın gönlünü aydınlatıyor. Ben bunu hissettim, hani derler ya se-
40

Değişen Hayatlar
nin gönlün kararmış, sen işe yaramazsın. İşte benim o kararan gönlüm,
güneş değerek aydınlandı. O zaman sen işe yararsın arkadaş dedim.
Derneğimize geldik.
Ordaki arkadaşlar Sadettin Beyi öyle karşıladılar ki, sanki kırk yıl
ayrı gibi özlemişler. Hepsinin yüzü gülüyordu, ben de onlara katılmıştım,
benim de yüzüm gülüyordu. Emin ellerdeydim, çünkü bunları
biliyordum. Yılların hasretliği, korkulu rüya bitmişti. Korkacak bir şey
yoktu artık, yalnız değildim.
Yüce dostun gemisine biz de binmiştik çok şükür. Tufan benim
umurumda değildi. Ben gemiye binme sevincindeydim. Çaylar içildi,
dernek faaliyetleri başladı. Herkes bilinçli, heyecanlı, neşeli, o kadar
canlı. Orada hiç ihtiyar, yaşlı yoktu, hep 25 yaşı standardı vardı, seçilmiş
kişilerdi oradakiler. Sohbet ortamı başladı. Dernek kalabalıktı.
Ben de yüce dostun karşısında, en uzak köşeden dinliyordum. Sohbete
kendimi kaptırmıştım. Sanki kimse yok, ben ve yüce dost vardı.
Beni karşısına almış, hep beni konuşuyor. Resmen beni incitiyordu.
Benden ne istiyorsun, ben bu kadar hakarete tahammül edemem diyeceğim
geliyordu. Ayıkıyorum, çevreme bakıyorum çok insan var. Yüce
dost ortaya konuşuyordu. Başkasının gözüne bakarak konuşuyordu.
Dahası birini tahta etmiş, ona söylüyordu.
Ama sözler ona gitmiyor, hep dolaşıp bana geliyordu. Ne yapacağımı
şaşırmıştım. Ben hayatımda böyle bir sıkıntı çekmemiştim. Kimse
bana böyle hakaret etmemişti, acı çekmemiştim. Ne bu böyle diyordum.
Benden ne istiyor bu adam. Resmen benimle dövüşüyordu. Tahammül
edemiyorum artık, dedim. İncinmiştim, sabrım kalmamıştı.
Çıkıp gideyim dedim, çıksam nereye gideceğim, arabam da yoktu, akşam
olmuştu. Şehrin de acemisiydim.
En iyisi sabredeyim dedim. Böylelikle kendimi teselli ediyordum.
Bakıyorum, çevremdeki arkadaşlar o kadar rahatlar. Herkes kendi
aleminde yaşıyor. Benim dünyamda ise telaş var. Kaçıp kurtulmak istiyordum.
Nereden nereye kaçacaksam sanki… Baktım Yüce Dostun
41

Değişen Hayatlar
benimle bir ilgisi yok. O rahat, gülerek, neşe içerisinde sohbetini anlatıyor.
Allah Allah, bu ne iş…
Benimle ilgilenmiyor. Ortaya konuşuyor. Bana ne oluyor da, içimde
fırtına kopuyor. Görünüşte bir şey yok, ama yaşanıyor. Bunu ben
biliyorum. Benim de aklım bu işe ermiyordu. Sohbet olursa olsun, dedim.
Kendi haline bıraktım. Bıraktım bırakmasına ama sözler ok gibi
hep bana saplanıyor. İster istemez yerimde duramıyordum. Böyle bir
hal içinde sohbet sona erdi.
Ben çok ezilmiştim. Yüce dosta kırgındım. Bu kadar da insanın üstüne
gelinmezdi. Yüce Dost dernekteki arkadaşlara “Bize müsaade, yolumuza
gidelim” diyerek, arkadaşlardan izin istedi. Vedalaşarak dışarı çıktık. Yüce
Dost’la şehirden çıktık. Ankara istikametinde seyir halindeyken, benimle
konuşmak istedi.” Ne güzel sohbet oldu öyle değil mi Hakkı Bey” dedi.
Ben, evet ama efendim, bu kadar da olmaz ki, hep benim üzerime
geldiniz, beni çok incittiniz. Dayanılacak gibi değildi, dedim. Yüce
dost da,”ne oldu Hakkı Bey anlayamadım. Sizinle bir ilgisi yok sözlerimin.
Siz hiç konu bile olmadınız. Sizi hiç üzer miyim ben. Siz üzerinize
alınmışsınız. Ben sohbetlerde insanı anlattım. Olmamız gereken
insan modelini, arkadaşlara anlattım. Siz üzerinize alınmayın” diyerek
benim gönlümü aldı, beni rahatlattı.
Benim yüzüm gülmeye başladı. Yüce dostla barışmıştık artık. Mutlu
ve huzur dolu yolculuğumuz bir saniye gibi çabucak geçti. Ankara’ya
gelmiştik. Beni uygun bir yerde indirebilir misiniz efendim diyerek,
çok teşekkür ederek vedalaşıp ayrıldım. O günden sonra Ankara’dan
ayrıldım. Misafirlik bitmişti. Üç ay gibi bir zaman çabuk geçmişti. Benim
bir endişem vardı.
Allahım benim canımı alma da, Kayseri’deki arkadaşlara gerçekleri
anlatayım, babama gerçekleri anlatayım. Böyle bir Yüce dostun olduğunu
onlara söyleyeyim, dileğim buydu. Allah dileğimi yerine getirdi.
Bizlere nasip eyledi. Yüce dostun varlığını, arkadaşlara anlattım. Onlar
da çok memnun oldular, ne güzel dediler.
42

Değişen Hayatlar
Yüce dostun o gürül gürül akan feyzinden onlar da nasiplerini aldılar.
Sıra babama gelmişti. Babamın da böyle bir gerçekçiden haberi
yoktu. Babama da olayları anlattım. Çok memnun oldu.
Allah’a şükür Abdulkadir Duru beyin sancağı, emin ellerde dedi.
Takdir ederek, Sadettin Bey’i çok sevdi.
Tam bir Muhammedi Ahlak üzere dedi. Aman oradan ayrılma.
Sen de çok değişmişsin, bunun farkındayım oğlum dedi. Yüce dostun
aşkıyla günler gelip geçiyordu. Ben emekli olmuştum. Köyüme ev yaptırmıştım.
Orada yaşamayı düşünüyordum. Bana ait bahçelerim vardı,
onlarla uğraşayım diyordum.
Aradan bir yıl gibi bir zaman geçmişti. Günlerim huzurlu geçiyordu.
Ankara’daki günlerimi hatırladıkça beni coşturuyor, teselli oluyordum.
Kızım Neslihan Hanım da fikrimizi beğenmişti. Yüce dostun
tavsiyesiyle Neslihan Hanım kızımız, Arif Beyin eşi Öznur ablasıyla
görüşmeye başladı. Biz de aynen tavsiyeye uyduk. Öznur hanımla tanıştılar.
Neslihan Hanımda da değişmeler olmuştu, ablasını çok sevmişti.
O anda kızım da köyde yanımızdaydı. Birlikte karar verip, Ankara’ya
gidip Yüce Dost’la görüşmek istedik. Ankara’ya geldiğimizde mevsim
yaz olduğu için, Yüce Dost’un arkadaşları ile birlikte Kızılcahamam
kaplıcalarında, tatilde olduklarını öğrendik. Neslihan hanıma,
Kızılcahamam’a ben gideceğim, istersen seni de götüreyim. Öznur
ablanlar da oradalarmış, gidelim dedim. Neslihan Hanım da, onları
rahatsız etmeyeyim baba, sonra görüşürüz. Görüşsek iyi olurdu, ama
nasip değilmiş dedi. Biraz üzülmüştü. Ben yalnız olarak Yüce Dostu
Kızılcahamam’da ziyaret edip geldim. Beklemeye zamanımız da yoktu.
Ankara’dan ayrıldık. Kızım hüzünlüydü.
Ablamı görmeden gidiyorum, diye duygulanıyordu. Bende bu duruma
üzülüyordum. Niğde’den Ankara’ya ablası ile görüşmek için gelmişti.
Görüşme nasip olmamıştı. Bu ona zor geliyordu. Telefonla da
görüşme olmuştu, ama yeterli gelmiyordu. Bu olayı Neslihan Hanım,
43

Değişen Hayatlar
ablası Öznur Hanıma yansıtmış, o da üzülmüş, keşke babanla sen de
gelseydin gibi konular olmuştu.
Bu olaydan Neslihan Hanım tatmin olmamıştı. Bu konuyu Öznur
Hanım Yüce Dosta anlatır. “Efendim o bizi göremedi, biz onları ziyaret
etsek olur mu? demesi üzerine Yüce Dost, çok güzel olur, ifadesini
kullanır. Eşi Arif Bey ile birlikte bizim bulunduğumuz Niğde’nin
Dündarlı kasabasına gitmek için Ankara’dan çıkarlar yola.Telefonla
konuyu bize bildirdiler. Biz çok sevindik.
Fedakar küme başkanım Arif Bey, bir dostluk adına köyüme gelir,
misafirimiz olur. Bizi çok memnun etmiştir. Yüce dostun kokusunu
getirmiştir. Kayseri’den arkadaşlarımız da, Arif Beyin geldiğini haber
aldılar. Onlar da gelip katıldılar. Güzel bir ortam olup, sohbet ve izlenimlerimizle
çok faydalandık.
Dostluk adına Ankara’dan çıkılıp Niğde’nin uzak olan köyüne de
gelinirmiş, bunu gördük. Böyle bir kardeşlik oluşması bizi memnun
etmişti. Neslihan Hanım’ın ayrıca bu misafirliğe vesile olması, o kadar
sevinip duygulanması bizi bile etkiledi. Bu ne güzel…Aynı dostta
birleşmek, aynı çizgiler, aynı duygular, aynı hedef, aynı sevgiler o yüce
dostun hatırı için olmuyor muydu?
Yüce dosta her şey için teşekkürler. Köydeki yaşantım beni tatmin
etmiyordu. Orada da sevilip sayılıyorduk. Orayla bağımız vardı. Annemiz,
babamız, kardeşlerim, elma bahçeleri, köydeki yeni yaptırmış
olduğum bahçeli ev gibi bu değerlerin toplamı beni doyurmuyor.
Bütün bu sayılan değerler birleşse, Ankara’daki bir günlük küme toplantısındaki
sohbet ortamında aldığım hazzın yerine geçmiyordu, bunu
anlamıştım. Oradaki değerlerin naylon çiçek gibi görüntüsü vardı. Görüntüde
güzel gözüküyordu, kokusu, özü yoktu. Sadece beni aldatıyordu.
Onun için orada, köyümde durasım gelmedi. Bir sebep olsa da
Ankara’ya gitsek derdine düştük. Sevdiğinin derdine düşersen, yola çıkarsan
Allah bir sebep halkediyor, ama böyle ediyor, ama şöyle ediyor.
İşte biz bunu yaşayarak Ankara’ya geldik.
44

Değişen Hayatlar
Özlediğimiz ortama kavuşmuştuk. Artık Allah’a şükürler olsun
biz de Ankara’daydık. Gruba dahil olmuştuk. Kendimi o kadar mutlu
hissediyordum, gönlüm o kadar hoştu. Küme toplantıları, Cumartesi
sohbetleri beni o kadar doyuruyordu.
Benim bu halimi gören eşim Döndü Hanım “ Hakkı Bey, hanımlar
sohbeti varmış, bizler de katılalım” dedi. Sadettin Bey’le görüştükten
sonra hanıma müjde verdim. Tamam hanım, Bu haftaki cumartesi
sohbetine sizleri götüreceğim, dedim. Döndü Hanım ve Emine Hanım
çok sevinmişlerdi.
İkisi de çalışmalarımızı takdir ediyor, kitaplarımızı okuyorlardı.
Çok isteklilerdi. Kızımız Neslihan Hanım o zamanlar yanımızda değil,
Kayseri’de tahsil hayatını tamamlıyordu. O da orda ablası Öznur
Hanımla telefon irtibatıyla ayakta duruyor, fikre bağlılığını sürdürüyordu.
Yeni haftanın cumartesi günü sohbetlerine hanımlar katılacaktı.
Çok heyecanlılardı. Merak ediyorlardı, böyle bir ortama ilk kez katılacaklardı.
Ben de heyecanlıydım. İzlenimleri nasıl olacaktı, merak ediyordum.
Sohbete katıldılar. Sohbet sonunda hanımlara sordum, nasıl
geçti diye. Hemen cevap verdiler, tek kelime çok çok güzeldi. Tam aradığımız
yer. Çok heyecanlandık. Bizi çok güzel karşıladılar. Hepsi de
çok candan, hiç yabancılık çekmedik.
Çok güzel konuşmalar oldu. Hep beğenimli konuşuyorlar, inşallah
o ortama biz de layık oluruz dediler. Ben de çok memnun olmuştum.
Çok güzel, sizleri tebrik ediyorum, haydi hayırlı olsun dedik, gülüştüler.
Akşam olmuştu, beylerin cumartesi sohbetleri vardı. Ben de sohbete
katılmıştım.
Yüce dost bana sordu, “ne oldu hanımlar bugün sohbete katıldılar
mı?” Evet efendim, katıldılar. “Nasıl, memnun olmuşlar mı, ilk izlenimleri
nasıl?” dedi. Ben de, çok heyecanlılar, tam aradığımız yer, çok
güzel ortam oldu diyorlar, dedim. O da “çok güzel, ilk izlenim çok
önemli” dedi, memnuniyetlerini ifade etti.
45

Değişen Hayatlar
Bundan sonra da katılabilirler, dedi. Ben de çok memnun olmuştum
Döndü hanım ve Emine hanım da fikrimizin emniyetli çatısı altında
eğitime girmişti. Bu ne güzeldi Allahım. Evimizde bayram havası
vardı.Herkes neşeli idi, çünkü aynı gemide yolculuk yapıyorduk, emin
ellerde idik. Bu da beni daha çok rahatlatıyordu.
Yakinen sevdiğim insanlar aynı duygular ve düşünceleri paylaşıyorduk.
Bu bir bahtiyarlık değil miydi? Irmak yeter ki aksın, yolunu
buluyor, aslına kavuşuyor. Biz de akmaya devam ediyoruz. Allah’tan
dileğim aslımda kayıp olmaktır. Çıktık yola, mücadelemiz budur.
Kendisini yıllardır arayan adam, çok şükür aynada kendisini gördü,
onu izliyor, onunla mutlu oluyor, onunla hayat buluyor, onunla diri
kalıyor. O onun suyudur, suyumun kesilmesini istemiyorum. Yıllardır
o kadar hırpalanmış, bataklıklardan kurtulmak için canlılığımı kayıp
etmeden buraya kadar ulaştım.
Burada da besleniyorum, güçlenmeye çalışıyorum. Yollar çok çetin.
Güçlüler, bu çetin yolları aşıyor. Biz de ailece bunun için çalışıyoruz.
Yoksa, Yüce dosta kavuşmak yüreklilik ve mertlik istiyor. Yüce dost görünürde
çok yakın, yakın olduğu kadar da çok uzakta. Ne var bunda
deyip, gövdeyi görme.
Gövdeye bakarsan, aldanır kalırsın. O gövde derinliğindeki gizli
gövdeyi görmek gerekir. Odur işte yüce dostun gerçek gövdesi. Onun
için şaşar aklım, almaz. Bu akıl işi değil ki, aklımla çözeyim. Akıl ötesi
bir iştir. O yüce dost, vücuda gizlenir durur. O küçük vücut içinde gövdeyi
perde etmiştir. Gizlenir, bilinmez. Onun derdidir, beni yakar, kül
eder. Hep aklımdır, mantığımdır benim engeller.
Bazen kabarır, taşar akarım. Aklım ile mantığımı kaldırır atarım. O
zaman rahat eder, yaşarım. O günden bu güne yaşadığım canlı olarak
tespitlerimi, hatıralarımı, bana bir daha yaşamama vesile olan başta Yüce
dosta ve arkadaşlarıma teşekkür ediyor, Saygılar sunuyorum.
46
Hakkı Göktaş
Emekli Polis

Değişen Hayatlar
NE MUTLU BANA
Eğitim, fikir bizim için çok önemli, ancak eğitimsiz fikrin bizi bir
yere götürmediğini, sadece yükümüzü artırdığını fark ettik.
Eğitimden amaç, insanın kendisini tanıyıp derinliklerindeki güçleri
açığa çıkarmasıdır. Tüm varlığın içinde en önemli tek değer insan diyoruz,
ama kafa yapısını özüne uygulu kılan insanın tek değer olduğunu
anladım. Ve onun peşinden gidiyorum.
Yaşadığım bir olayı paylaşmak istiyorum. Milyarlık belki de trilyonluk
bir davada aldatılmanın acısını yaşayıp üzülürken, diğer taraftan
muhataplarımızı mahcup etmemenin sevincini yaşıyorum.Çünkü eğitimcim
“insan mahcup etmek bize yakışmaz” der. Onlar aldatmanın
sıkıntısını yaşarken ben ustama teşekkür ettim.
İyiki varsın da sayende insana yakışır bir şekilde hareket ettim. İyi ki
ben onların yerinde değilim diye şükrederek üstünü kapattım.
Daha neler neler yaşatmadı ki ustamız bize. İnsanlık değerleriyle doldukça
maddeden vazgeçtim. Yerinde kullanmassan onun da hesabı vardı. Şimdi ise
elimizde olanları insanların kalbi huzuru yolunda kullanmaya çalışıyoruz. Bazıları
alınca sevinir, bazıları verince. İşte biz, verince sevinenler sınıfına geçtik.
Hayat sadece bir yansımadır, bunu gördük. Bunca yıllık hayatımızda
asla kendimize ait bir şeyimiz olmadı. Hep kendinden öte ümmeti
Muhammedi düşünme arzusu, ustamdan kazandığım bir özellikti.
Yine Eğitimle dirilişe geçmemin sebebi açtığım cehennem kapılarını
kapatmam oldu. Hasedin, kıskançlığın insana ne kadar çok zarar
verdiğini yaşayarak gördük. 5 kez ameliyat oldum. İç dünya acılarının
yanında vücudumun acısı solda sıfır kaldı.
Şimdi dirildim, uyandım, fark ettim artık, oralara düşer miyim,
muhataplarımı düşürür müyüm? Dünya geniş, cennet sonsuz, herkese
yer var. Her şey insanıyla, her şey muhabbetle güzel.
Şükür başkalarıyla uğraşmak gibi zaman israfından kurtulduk. Kendimizi
takdir edip, saygıyla kabul ediyoruz artık. O güzel insanın sayesinde.
Lütfiye Birden
47

Değişen Hayatlar
48
O GÜNDEN SONRA HAYATIM ANLAM
KAZANMAYA BAŞLADI
Fikirden önceki hayatımı şimdi düşündüğümde, ilkel bir insanlık
düzeyinde yaşadığımızı görüyorum. Korkuların, vehimlerin, kompleks
ve iki yüzlülüklerin içinde yaşıyordum.
Duyduğum aşağılık duygusundan kurtulmak için her yolu deniyor,
fakat her davranış ve düşüncelerim beni daha da büyük bunalıma sokuyordu.
Tarsus’ta bulunduğum yıllarda özellikle orada kadının ne kadar değersiz
görüldüğünü anladım. Başta kadın kendini küçültecek her türlü
olum ve davranışın içinde olabiliyordu.
Bu zavallılık beni derinden üzüyordu. Kendini medeni zannedenlerin
düştüğü alçaltıcı durumu görüyordum. Neden kadın erkeğin karşısında
iki paralık olsun diye düşünüyordum.
O zamanlar dine yaklaşmak ta beni ürkütüyordu. Çünkü dinden
hep ürkmüştüm. Bu şekilde içimde duyduğum boşluk gittikçe büyüyordu.
Babamla yaptığımız konuşmalar beni fikre ısındırdı ama yine
de dini yönü beni oldukça ürkütüyordu.
İçimdeki boşluk büyüdükçe gördüm ki boşa kürek çekiyorum. İşte
o zaman gerçek bir çıkış kapısı aradım. Beni ne kadar ürkütürse ürkütsün
fikre gelmeye karar verdim. İşte o günden sonra hayatım anlam
kazanmaya başladı. Kendime olan güvenim her gün arttı.
O güne kadar öğrendiklerim, bildiklerim, düşündüklerim, inandıklarım
hepsi ters-düz oldu. Özüne dayalı yaşamanın gerçek özgür ve
huzurlu insanlığın temeli olduğunu gördüm ve şimdide özüne dayalı
yaşamanın talimini yapıyorum.
Kadının gerçek değerinin farkına vardım. İşte kendimde bir kadın
olmanın gururunu taşıyorum.
Bende özenilecek hanımın, esas Müslüman Türk kadını olmakla

Değişen Hayatlar
gerçekleşeceğini anladım. Şimdi bu özenti içindeyim. Tarihe nam salmış
analarımız gibi olmak arzusundayım. Fikre girdiğim günden bu
güne özel bir insan kümesinin içindeyim.
Hepsi benimle aynı hedefe bakıyor ve özden yaşamanın derdinde.
Güven verme telaşı içindeler. Bende böyle bir insan kümesine dahil olmanın
huzuru içinde yaşıyor ve Allahtan buna layık olmayı diliyorum.
Şimdilerde ise her şeyi bir daha gözden geçiriyorum.
Tüm bu yaşantıların esasının gerçek doygun ve dünya- ahiret saadetinin
gerçek insan sevgisiyle olabileceğini fark etmeye başladım. Gerçek
dosta güven vermenin ve onun sevgisiyle dolmanın işin aslını teşkil
ettiğini anlıyorum.
Allahın her insana bahşetmediği gerçek dostu bana bahşetmesi büyük
nimet. Her gün buna daha çok şükrediyorum.
Evet fikre girdiğim günden beri;
• Özgüvenim arttı
• İnsanca yaşama düzenim oldu. (Hayvani yaşantıdan uzaklaşıyorum.)
• Şükürlü yaşıyorum.
• Anlayış kapılarım aralandı. Şükür gittikçede genişlemekte.
• Güvenle yaşayıp yaşatmayı hayatımın temeline oturttum.
• Kendime seçtiğim örnek bir şahsiyetim var. ( Önceden herkese
özeniyordum)
• Ne mutlu bana, ben özenilecek bir hayatın içindeyim.
Ayşegül Kazıcı
Öğretmen
49

Değişen Hayatlar
BENİ BENDEN ÇOK SEVEN İÇ DÜNYA
DOKTORUM
Bana benden dost, beni bana tanıtan, bana benden yakın, beni benden
çok seven iç dünya doktorum.
Bana bunca yıl emek veren güzel ustam, seni bir an olsun anlamaya
başladığımı görmek, kendimde hissetmek, senin ahlakını yaşama gayretinde
olmak, sana kesin intiba yolunu güven yolunu tutmak, tuttuğumu
kendimde görmek kendimi mest ediyor.
Vicdanıma uygulu yaşama yolunu tuttuğum şu kısacık zamanda vicdanımın
sen olduğunu görmek, bu ne sırlı ne güzel eğitim? Vicdanın
olan ustana uyma eğitimi yapıyorsun, onunla farkediyor, onunla ciddiyet
kazanıyorsun, iradenin vicdanının emrine girdiğini kendinde görüyor,
bu gücü hissediyorsun.
Senin ahlakını, yaşayış prensiplerini en yakınlarımdan göstermek istiyorum.
Oğlumla oturup nasıl güzel insan oluruz diye fikir müşaveresi yaparken
gözlerim doldu.
10 yaşındaki oğlumun paylaştıkları:
“Anne iki yüzlü olmamak için evde küfür etmediğim gibi artık dışardada
etmiyorum.
Ben Mert abime söz verdim, o takdiri alacağım. Sınıfımın başarılı
öğrencileri arasında yer alacağım.
İki arkadaş küsünce yanıma gelip, bir diğerini çekiştirirken hemen
düşünüyorum ne yapabilirim diye. Çekiştirene dönüyorum, “o arkadaşımızın
da şu güzel yönü var” diyor sevgisini düzeltiyorum.
Benim elimde ne kadarım varsa, mesela 50 kuruşum varsa birer sakız
alıp paylaşıyorum. Arkadaşlarımın yanında asla onların yokken, bir
şey alıp yemiyor, neyim varsa yettiği kadar alıp veriyorum.
Bunu gören bir arkadaşım “Sen onlara alınca kuyruk oluyorlar, hiç
50

Değişen Hayatlar
yanından ayrılmıyorlar” dedi. Bende “olurmu can arkadaş, biri elindeki
bir şeyden bana ikram etse ben ona kuyruk olmam. Demek ki benim
arkadaşlarımda bana kuyruk olmaz.” Dedim.
Oğlumu dinlerken içimin nasıl dolduğunu, yüreğimin nasıl ferahladığını
kelimelerle ifade edemem.
Akşam kızım yanaştı yanıma ”anneciğim kendimde abur cubura
karşı zafiyet hissettim, karar aldım, Haziran’a kadar yemeyeceğim”
Geçen bakkala gitmiş. ” Ya, anne” diyor “cipsi görünce dayanamadım
aldım. Getirdim odaya, cips bana ben cipse bakıyorum. Kendime
“sen nesin” dedim. Tekrar kendime cevap verdim. “Sen kararınsın.” Bu
düşünce fırlattı yerimden, cipsi kaptığım gibi kardeşime verdim. Oh
be dedim, insanlığımdan taviz vermedim.”
Evimizin bükmekte zorlandığımız biraz başı dik kızım. Şimdi bir
bakıyorum anneciğim, babacığım, canım kardeşim kardeşlerine öpmeler
sarılmalar… Peki deme gayreti, yumuşak davranmaya özen göstermesi.
“Anne senin de ustan var, benimde. Hadi yarışalım” demesi.
Kendine özgüveninin gelmeye başladığını görmek kızımın peygamberi
ahlakı yaşama gayreti… Ne diyeyim binlerce teşekkürler.
Diğer kızımın gelerek, okulu anlatırken “ben kimsenin arkasından
atmam ve attırmaktan hoşlanmam, yapan olursa da o ortamı terk ediyorum”
demesi çok hoşuma gitti ve konuşturmaya devam ettim.
“Hiç kimsenin merhaba demediği insanla diyaloğumu tam kesmem.
Bana “günaydın” derse “günaydın” derim. Ancak samimi arkadaşlık
etmem. Oda insandır güngelir onun bana faydası olur, gün olur
benim ona faydam olur.” Diyor.
Eşler, ebebeyinler, kardeşler arasındaki barışa eğitimimiz sayesinde
imza attık. Ömrümüz boyunca da bu barış bozulmayacak. Verdiğimiz
sözleri yerine getirmek ağzımızdan çıkanın arkasında durmak, baş
prensibimiz olmuş. Sözleştiğimiz yere 10 dk. öncesinden varmak, beklenen
değil bekleyen olalım zihniyeti çok şükür kalplerimize yerleşmiş.
Bütün bunların ötesinde, ilerisinde senin gibi, içi dışı bir olan ger-
51

Değişen Hayatlar
çek bir insanı, dostu, sultanı tanıdım ya, eğitiminde bulunuyorum ya
daha ne isterim Rabbimden.
Rabbim seni anlamayı, günlük yaşantımızda senin ilke ve prensiplerini
uygulamayı nasip etsin. Amin…
Aysel Yiğit
Ev Hanımı
52

Değişen Hayatlar
FİKRİ ÇALIŞMALARDAN FAYDALANDIĞIM
YÖNLERİM
• İnanç sistemim (Allah (cc), Peygamber (SAV), ibadet gibi) düzene
girdi.
• Aile düzenimde huzur, saadet, mutluluk gibi değerler giderek artıyor.
• Eşim, çocuklarım fikri yaşama yönünde ciddi gayret içerisindeler.
• İlişkide olduğum tüm insanlarla en az barışık durumdayım.
• Küs olduğum hiçbir insan yok Elhamdülillah.
• İş hayatımda artan bir ciddiyet, gayret, doğruluk, güven ve başarı
hâkim.
• Verdiğim sözleri yerine getirme gayretindeyim.
• Yalan söylememek gayretindeyim.
• Öfke, kin, kıskançlık, kibir, haset, dedikodu, gıybet, tecessüs gibi
hastalıklarımla ciddi mücadeledeyim.
• Olayların daima iyi yönlerini görerek değerlendirme çabasındayım.
• Denk bütçe yapmayı başardım, devam ediyorum.
• Başkalarında gördüğüm eksik ve kusurlu hareketleri kendi hayatımda
yapmama gayretindeyim.
• Sosyal ilişkilerdeki zahiri gerekleri yerine getirme çabasındayım.
• Tespit etmeden inanmama gayretindeyim. Kulağımdan yönetilmiyorum.
• Anlamadığım konuları ahbabımla görüşerek anlamaya çalışıyorum.
• İhvan kardeşlerimi seviyorum. Onlarla gücüm yettiğince ilgilenmekten
büyük zevk alıyorum.
• Yaptığım iyilik ve güzelliklerin beni doldurduğunu fark ediyorum.
53

Değişen Hayatlar
• Günlük yaşayışımda karşılaştığım engelleri, o noktalardaki sahipliğimi
takınarak ahbabımla birlikte aşıyorum.
• Ahbabımı gerek sohbetlerde, gerekse günlük yaşantılarında dikkatlice
izliyorum. Tüm davranışları ile bana örneklik ediyor, her yaptığını
eğitimim için yaptığını fark ediyorum.
• Ahbabımın, diğer insanlarla olan ilişkilerinde daima; “o insanlara
nasıl faydalı olurum, onların zihinlerine, kalplerine, sosyal ilişkilerine,
aile düzenlerine, Muhammedi (SAV) yaşayışa uygun örnek davranışlar
yaparım” derdinde olduğundan, bu konuda bende yarıştayım diyorum.
• Arkadaşlarımın arkadaşları geldiğinde ve misafirlerimize azami
alaka göstermeye çalışıyorum.
• Arkadaşlarımın özel işlerine karışmıyorum.
• Annem, babam, kardeşlerim, akrabalarımla görüşüyorum, uzakta
olanlarla telefonla irtibatım vardır.
• Düzenli ve temiz kıyafetli yaşıyorum.
• Her sabah sakal tıraşı olurum.
• Edep ve hayâ inceliklerine dikkat ederim.
• İnsanları dinlemeyi öğreniyorum.
• Yemek ve sofra adaplarına uymaya çalışıyorum.
• Güven kazanmak hırsıyla yaşıyorum.
Ahmet ANNAKKAYA
Makine Mühendisi
54

Değişen Hayatlar
KENDİMİ DEĞİŞTİRME ÇABASINA DÜŞMEK
Borçka’dan kucak dolusu selamlar. Sürekli bana “sen yaparsan olur,
sen yapmazsan hiçbir şey olmaz” diyen, beni dinleyen, zihnimi sadeleştiren,
bana güven aşılayan ve güven veren, Öznur ablama çok teşekkür
ederim.
Ailemle her hafta kararlaştırıp, bir ders alarak o dersimizi uygulamaya
çalışıyoruz. Geçen hafta güven konusunu uygulamak üzere karar
aldık ve uygulamaya başladık.
Kendimize, eşimize, çocuklarımıza, komşumuza ne kadar ve nasıl
güveniyoruz diye kendimizi izledik ve çok güzel tespitler yapma fırsatımız
oldu. Ortaya öyle güzel şeyler çıktı ki Öznur ablamın da tavsiyesi
ile fikir kardeşlerimle paylaşmamın yararlı olacağını düşünerek harekete
geçtik.
Güvensiz yaşadığımız zaman hangi sıkıntıları yaşıyoruz şunları tespit
ettik:
1. İyi yaptığına inandığımız bir arkadaşımızı, dostumuzu örnek alıp
ona uygulu yaşamazsak, öyle bir dostumuz yoksa bırakın kendimize
güvenmeyi, bir yaşındaki çocuğa bile güvenemiyoruz.
2. İnsanlara kendi yapacağı sorumlulukları yüklememek, öğretmemek
güvensizlik veriyor. Çocukların her yaptıklarına karışmak, kendi
özgürlüğünü bağışlamamak onlara güvensizlik aşılıyor.
3. Her davranışa olumsuz yaklaşmak, sürekli olmaz, hayır, yapamazsın,
alamazsın, anlamazsın gibi engeller koymak. Bir gün oğlumun
beslenme çantasını hazırlayıp astım.
Çocuk gelip gidip çantayla uğraşıyor. Tabi ki ben bu durumu anlamıyorum.
Çocuk merak ediyor annem beslenmeme ne koymuş; açıp
gösteriyorum ama bir türlü ikna olmuyor. Hala çantanın etrafında dört
dönüyordu. Sonra dayanamayıp, ağzının içinde mırıldanarak, “anne
babamın yeni aldığı kırılmayan arabaları, okula götürebilir miyim?”
55

Değişen Hayatlar
Bende o gün nöbetçi anne olduğum için, “tabi ki anneciğim bugün
bende okuldayım ilgilenirim” dedim.
Daha sözüm bitmeden hemen çocuğun merak ettiğim cevabı geldi.
“Hah işte bende onun için çantaya bakıyordum. Arabalarımı koymak
için” deyiverdi. Şaşırdım, demek ki çocuğa o kadar olumsuz telkinlerde
bulunuyorum ki, çocuk cesaret edip, hiç tereddütsüz “anne arabalarımı
götürmek istiyorum” diyemiyor.
4. Tecrübe etmediğimiz durumlar. Misafirim gelecek, hiç yapmadığım
bir pastayı veya yemeği yapmışım. Sonra da ona kırk tane akıl
katıyorum. Lezzeti iyi olmamış, hamur olmuş, tatsız olmuş veya gevrek
olmamış. Çünkü önceden tecrübe etmemişim.
5. Her zaman karşıyı düzeltmeye çalışmak güvensizlik veriyor. Zatın
biri dünyayı değiştirmeye çalışıyor. Bakıyor ki koskoca dünya değişir
mi. Daha sonra ülkesini değiştirmeye çalışıyor. Orda da bakıyor ki
milyonlarca insan nasıl başa çıksın!
En iyisi ailemi çoluk çocuğumu değiştireyim derken, orda da her
kafadan bir ses! Ömrünün nasıl geçtiğini anlamıyor. Sonra ölüm döşeğinde
kendine geliyor. Eyvah! ben ne yaptım. Milleti değiştireyim
derken kendime dönüpte bir an bile bakmamışım diye feryat ediyor.
Kendimi değiştirme çabasına düşseydim, dünyayı değiştirmeye bedeldi
amma ne yapsın adam ölüm döşeğinde.
Güvenli yaşadığımız zaman, nasıl rahat ediyoruz? Güvenli yaşamak
bizlere neler sağlıyor? bu konudaki tespitlerimiz:
1. Hakiki bir dostumuzun olması güven veriyor.
2. Kendimizi de, çocukları da “yapabilirsin, başarabilirsin” diye motive
etmek. Birkaç gündür Kuran-ı Kerim derslerine başladım. Okulumda
öğrendiğim bütün sureleri unutmuşum.
Birkaç kez okuyup ezberleyemeyince, hemen ümitsizliğe kapıldım.
Sonra eşimin de desteğiyle, “sen yaparsın! Bir sure ezberle bak gör, kendine
güvenin gelecek” dedikten sonra bende öğrenmenin yaşı yoktur
deyip, daha sıkı tutmaya çalıştım. Ezberledikçe kendime güvenim gel-
56

Değişen Hayatlar
di. Bir iki derken, beş altı sure ezberlemişim Elhamdülillah.
3. Temizlik ve düzen insana güven veriyor. Eşim bir akşam memleketinden
dönen bir arkadaşını görmüş ve eve çağırmak ihtiyacı hissetmiş.
Kapı çaldı çocuklar koştu.
Eşim kapıdan “hanım misafirimiz var” deyince kapıya koştum ve
gönül rahatlığıyla evimin temizliğine ve düzenine ikramlarıma güvenerek,
“hoş geldiniz hocam” diyerek içeri buyur ettim. Misafirim gittikten
sonra, onu memnun etmenin ve memnun olmanın rahatlığını
yaşadım ve yaşadık günlerce.
4. Defalarca yaptığım, kesinleştirdiğim tecrubeler de sonuna kadar
kendime güven duyuyorum. Defalarca yaptığım pastalarım veya
yemeklerimi, misafirimin önüne kendimden emin bir şekilde sunuyorum.
Yine yaptığım el işi mekik, iğne oyası işlemelerinde aynı güveni
yaşıyorum.
Bir haftalık dersimizde aklımıza belli bir hedef koyup, her an bu konu
hakkında tespitler yapmaya çalışmak, bizim bir çok güzelliği hayatımıza
aktarmamıza vesile oldu. Bu güzellikleri de sizlerle paylaşmamı
sağlayan insanlara teşekkür ediyorum.
Özgül ARSLAN
Ev Hanımı
57

Değişen Hayatlar
EVİMİZ HUZUR YUVASI OLDU
Sevmenin yaşı, zamanı, mekanı yokmuş. Gönül dilini bir anlayınca
bütün sevgi kapıları sana açılıyormuş. Gerçek bir dostu sevdikçe her
şeyimiz gerçek ölçülerini buluyor.
Artık evimizde; evin reisi eşimiz deyip çocukları babalarına yönlendirdik.
Biz artık arka planda kalarak Rabbimin rızasını alma gayretindeyiz.
Evin iktidarını eşimize teslim etmenin, ona her türlü desteği
vermenin sonsuz hazzını yaşıyoruz. Evimiz “Huzur Yuvası” oldu. Daha
önce biraz mutfak dolabımızın yiyecek ihtiyacı geciktiğinde “Peygamber
evine döndü” diye şükrederken şimdi Elhamdülillah huzur
yönünden, sevgiden, muhabbetten yana da Peygamberin evine döndü
diye bir birimize gayret veriyoruz.
Çocuklarıma söz veriyordum. Bir hareketlerine kızdığım zaman,
“tamam sen görürsün, bende seni bunlardan mahrum edeceğim” diye
cezalar verirdim.
Güven diye bir şey kalmazdı. Şimdi verdiğimiz sözün ehemmiyetini
görünce mümkün mü durmamak. Çocuklara artık ceza vermiyorum.
Tüm kızgınlıkların beklentiden, nasıl olur benim sözümü tutmaz gibi
bencilliklerden kaynaklandığını gördüm.
Hep onları suçlamayı bırakınca şimdi Elhamdülillah huzur insanı
olmaya başladım.
Oğlum yemek saatini geçiripte eve geç geldiği zaman “ yemek saatini
geçirdin, ben hazırlamam” deyip sürekli söylenerek sevgimi ve
oğlumun saygısını kaybediyordum.
Ancak şimdi yüce dostun eğitimiyle gözlerimizin önü açıldı, çok
şükür. Kim ne yaparsa yapsın hizmetlerini yapıyor, iyi ve örnek bir anne
olmaya çalışıyorum. Tepkilerim artık eskisi gibi değil.
58

Değişen Hayatlar
Onların yanlışları karşısında bende onlara yanlışlıkla karşılık vermek
değil de kucaklayıcı olunca her şey çok değişiyor. Onlarda daha
dikkatli, söz tutan, peki diyen oluyorlar.
Gördüm ki her ne oluyorsa benden oluyor. Kötülüğe savaç açtım.
Yaşatana dayalı yaşamaktan başka huzur yolu yokmuş.
Güler Asiloğulları
Ev Hanımı
59

Değişen Hayatlar
60
BİR YOLCUNUN GÜNLÜĞÜNDEN-1
Besmele çekerek eğitimimize günlük yaşantımızdan bir daha yeniden
hızla, bilinçle başladık. Bir iç dünya yolculuğuna çıkalım dedik.
Allah (c.c)’nin özene bezene yarattığım dediği insan neymiş, Peygamberimizin
insan kainata bedeldir dediği insan nasılmış? Bir bakalım
dedik.
Bizde bilmiyoruz, ama ustam gibi muhteşem bir insan var yanımda.
Bende onun gibi olmak, onun yaptığı yolculuğu yapmak istiyorum.
Bakalım neler seyredeceğiz? Ne alışkanlıklarımızı fark edeceğiz?
Ne hissedip, ne duyacağız? Haydi Bismillah.
Eve gelirken taze ekmek aldım, karnımda acıkmıştı. Taze ekmeği
damak tadım da tutmasına, çok sevmeme rağmen, tercihimi evdeki
bayat ekmekten yana kullandım. Amacım buna beni mecbur ediyor.
Hiçbir şeyde tercih eden ben olmadım. Hiçbir şeyde aşırıya kaçmadım.
Yemede, içmede, sevgide, irademde, sahipliğimde, sorumluluğumda
velhasıl bugün her şeyime sahiptim. Ustam kendimim, ve ben kesin
uygulama istiyorum.
Olumsuz gibi görülen bir olay anında olumluya çevrilebiliyor. Bunu
nasıl yaptın diye sordum kendime ve hemen cevap geldi. Sen önyargısız
olaya bakarsan yapabiliyorsun.
Mutfağımızda bulaşık var yıkanacak. Kızım şakayla karışık “bulaşıkları
yıkar mısın?” dedi. Hemen “tabi ki yıkarım” dedim. “Hayır anne
ben şaka yapmıştım” dedi. “Peki” deyip namaza geçtim.
Namazı kıldım, bizimki hala oyalanıyor. Yapacakta kendine yük
ederek yapacak. “Sana yardım edeyim hızlıca yaparız” deyip bir el attım
bitirdik. Kendi samimiyetim ve yardım severliğim hoşuma gitti.
Takdir ettim kendimi.
Bugün kendimle mücadeleye başladım. Uygulamayla bitirdim. Bir
özledim seni. İnsan acıyla kıvranır ya bende özlemle kıvrandım. Sadece
gel diye yalvardım.

Değişen Hayatlar
Ama sana gidecek anlayışı, gücü, cesareti, kendimde bulamadım.
Gel dedim bana yol ve yön göster. İster evin kapısına gel ister yolun
kapısına gel, dedim ama esas seni gönlümde, kararımda uygulamalarımda
buldum.
Hedefim iradem bana ait, sevgim bana ait. Oturduğum yerden kesin
uygulama kararıyla kalktım.
61

Değişen Hayatlar
62
BİR YOLCUNUN GÜNLÜĞÜNDEN-2
Benim ustamın insanlığa hizmeti büyük. Benimde bir faydam dokunsun,
onların bir ihtiyacını gidermek bize kısmet olsun düşüncesi,
duyulan ihtiyacı karşılattı. Bende insanlığa faydayla yapabileceklerimden
başlayacağım.
*Genelde bugün incelikleri iş işten geçince fark ettim.
*Gövdesel arzularda en sevdiğim dediğim bir alışkanlığımdan kolayca
vazgeçemediğimi ve zorlandığımı gördüm. Hareketlerimde hiçbir
alışkanlığa yer vermemeye gayret ettim. İçten dıştan kızmadan küsmeden
sevgiyle yapılanlar var, ihtiyacı fark edip karşılamak var.
Bunun nedenine inince insan olma kararımın yüreğime oturduğunu
görüyorum. “İnsanım, kendime ait olmayanlarla yaşamak istemiyorum”
inancı yerleşmeye, kendime yeni dost güzel alışkanlıklar kazanmaya
başladım elhamdülillah.
*Ne öğrendim; “bugün her iş benim işim, her yer bizim, her şeyle ilgileneceğim
alakamı artıracağım, ilgilenerek bilgi sahibi olacağım, işte o
zaman gereken neyse yaparım” bugün aldığım ders buydu. İlgilenmeyince
gerekleri fark edemiyorsun. Birde sonradan yapayım dersen sırıtıyor,
kendi iç dünyan bile olmadı diyor yabancı madde gibi kabul etmiyor.
*Bir ferahladım üzerimden yükler gitti sanki. Yaptıklarım, yapmadıklarım,
yapacaklarım, fikir sahibi olmak, nedenine inmek, sorunu
çözmek işte bu rahatlıktı gözümün önü açıldı. Hemen bunlarla uğraşırken
bir gerekliyi gördüm.
Hem de sadece teklif değil, sahiplenerek yapacağım diyerek ilerledim.
*İnsan fark etmek istiyor, uyanık ayık yaşamak istiyor, bilinçlenmek
incelikle hareket istiyor. Kendi kendini ezip, mutsuz oluyor.
Huzuru, mutluluğu da böyle yaşamasına bağlı. Böyle yaşayabilmek
içinde bir iddian bir amacın olacak. Ustam insanlık iddiamı uyandırınca,
hayatımda her şeyi bu iddianın gerçekleşmesi yolunda kullandığımı
görüyorum.

Değişen Hayatlar
BİZE DEĞER YÜKLEYEN USTAMIZA
TEŞEKKÜRLER
Karşı komşum kızıyla birlikte ziyaretimize geldi. Salonda oturuyoruz.
Kızının dikkatini çekmiş.
“Teyze siz hep salonda oturuyorsunuz?” deyince,“evet canım. Bizim
oturma yerimiz evimizin en güzel ve en ferah yeridir.” Dedim.
Sonra merakla etrafa bakınıp, “Televizyonu kaldırdınız mı?” diye
sordu. Bende “kalbimizin ve zihnimizin değerini görmeye başladığımızdan
bu yana televizyon izlemiyoruz. Evin baş köşesinden kaldırıp,
en dibe koyduk. Artık o bize sahip değil, biz ona sahibiz.”dedim.
“Peki, merak ettim. Akşamları nasıl vakit geçiriyorsunuz?”
“Valla, birbirimizin gözünün içine bakarak muhabbet etmeyi özlemişiz.
Ailece sohbet ediyor, günün değerlendirmesini yapıyor, bir birimizi
dinliyoruz. Tabi kitap okumaya da bol vaktimiz oluyor.”
Komşum hemen söze girerek, “bizde de senin duvarlarındaki asılı
ayetler gibi tablolar vardı. Tam televizyonun karşısında asılıydı.
Eşim, televizyonun karşısında bunlar olmuyor diye kaldırttı. Anlayacağın
eşimin gücü televizyona yetmedi ama ayeti indirmeye yetti.
Abla ya, siz bunu nasıl başardınız?” diye sorunca şöyle bir içimden “Elhamdülillah”
çekip anlatmaya başladım.
“Canım benim, ilk önce kesin bir karar vermek lazım. Ben kendime
nasıl bir yaşayış istiyorum? Hayatımın belirli bir çizgisi olacak mı?
Yoksa rastgele mi yaşayacağım? Bizde kendimize Peygamberi yaşayışı
hedef aldık. Peygamber çizgisini takip edeceksek her şeyimizi de ona
göre ayarlamak zorundayız.
Yani anlayacağın senin amacın seni bazı şeyleri yapmaya mecbur
edecek. Yoksa bir gün, iki gün yaparsın sonu gelmez. Ömrümüze mana,
hayatımıza anlam kazandıracak bir hedef tutalım ki kendimize,
yaşayışımız şekil alsın.”
63

Değişen Hayatlar
Hem maddi hem manevi ikramlardan sonra komşumu yolcu edip
şöyle bir Rabbime hamdettim. Bizi her türlü bağımlılıklardan, esaretten,
rastgele boş yaşayıştan kurtarıp, hayatımıza anlam ve bize değer
yükleyen ustamıza sonsuz teşekkürler…
Güler Asiloğulları
Ev Hanımı
64

Değişen Hayatlar
BİR YOLCUNUN GÜNLÜĞÜNDEN-3
*Kendimi aşmak bugün yaptığım, yaparken ve yaptıktan sonrada
kendimle gurur duyduğum olum.
Gördüm ki maddi manevi fark dayım. Duyduğuma uymak, gerekliyi,
ihtiyacı yapma çabasına düşmek, gerekliyi ihtiyacı fark ettiğin anda
akıl katmadan yapma çabasına düşmek…
Sen fark ettin, harekete geçtin. Sana göre ihtiyaçtır, bir başkasına
göre değildir. Ama benim anladığım harekete geçeceğim.O iş yapılır
yapılmaz mesele değil. Ama insan duyduğuna uyacak, mesele burada.
*Bugün şu nu da anladım; insan ilgilendiği konuda fikir sahibi oluyor,
ilgilendikçe daha çok gerekliyi görüyor. Bir gün önce o kadar çok
gerekli kaçırmışım yapmam gereken. Ama fark etmediğim için yapamadım.
Bu çok canımı yaktı. Benim insanlık ustam ince zarif. Bizlerinde
öyle olmasını istiyor. Ertesi gün anladım ki, ilgilenmediğim için incelikleri,
gereklileri fark edemedim. Anladım ki ciddi ilgi, alaka gerekiyor.
İşin hem maddi hem manevi boyutunda bu böyleymiş.
*Bugün kendime şöyle dedim: Yaptığını sen biliyorsun ya, kimsenin
takdirine ilgisine teşekkürüne söylemesine ihtiyacın yok. Sen varsın.
Yapan sen, gören sen, hisseden sen, duyan sen. Seni senden daha iyi
kim bilebilir? Kim takdir edebilir? Ama sen kendini çok iyi bilirsin.
Neden yaptın, nasıl yaptın, ne duydun, ne düşündün?
*O kadar kendimizden uzak yaşamışız ki… Kendi yaptığımızla kendimiz
şüpheye düşmüşüz. Biri bir şey dese tereddüt etmişiz, taşlar ne
kadar oynamış yerinden. İşte o taşlar ki inanç taşları, eminlik taşları,
kendime gelme taşları, güven taşları. Yapboz gibi yerini bulan oturuyor
yerine.
*Daha önce yaptırdığım makineyi tekrar bozuk görünce en ufak
bir sıkkınlık ve bozgunluk olmadı. Ama ondan sonra gelen “acaba ustamı
tekrar çağırsınlar diye böyle yaptı” düşüncesiyle hemen kendimi
65

Değişen Hayatlar
toparladım. Anda tövbe çekip, “sakın ha üç beş kuruş için bir insana
zan yapmaya değer mi?” dedim. Kendimi o olumdan kurtardım.
Neden diye sorduğumda, güvensizliğin zanna sebep olduğunu gördüm.
Güvensizliğe düşmemek içinde tespitli yaşamak gerekiyor. Tespitli
yaşam hem seni zandan, tereddüt ten, şüpheden koruyor. Hem de
muhatabına sahip çıkıyor, en azından bir insanın bir günaha girmesini
önlüyoruz.
66

Değişen Hayatlar
TELEVİZYON SEYRETMEME KARARIM İLE
İLGİLİ TESPİTLERİM
01.01.2011 akşam eve geldim. Her zamanki gibi TV’nin karşısına
geçtim ve seyretmeye başladım. Eşim “ben karar aldım televizyon seyretmeyeceğim”
dedi ve içeri odaya gitti.
Daha sonra düşündüm. Çünkü bu olay birkaç defa daha olmuş ben
seyretmekte kararlı olunca belli bir süre sonra kararını bozuyor ve bana
uyuyordu.
Kendi kendime düşünürken “Erdoğan usta kendinden utan, senin
öğretmeninin gayesi ne, sen ne yapıyorsun” dedim ve seyretmemeye
karar verdim.
Bu arada diyet yapan insanların akıllarının yemekte kalması veya
ekmek yemeyi sevenlerin ekmekte akıllarının kalması gibi benimde
aklım dizilerin gününde kalmıyor değildi. Aklıma geliyordu “acaba
Memati bu hafta ne yaptı, Polat ne yaptı” diye. Kendi kendime “usta
ayıp olmuyor mu?” Deyince kayboluyordu. Belli bir süre sonra tamamen
o istekler de kalmamaya başladı.
Bugün 20.06.2011 ve “6 AY” içinde TV’yi hiç açmadan bugüne
geldik. Ne bir hava durumu, ne bir haber, ne bir konser, ne müzik nede
dini mevzu dahi olsa TV’yi hiç açmadık.
“Kardeşim orada iyi şeyler var sende iyi olanı seyret, kumanda elinde
kötülerini de kapatabilirsin” denilebilir ama açtığımız zaman güç
yetiremediğimi gördüm.
Dini kanallar dediğimiz kanallar bile olumsuzluk, karamsarlık, insanları
birbirinden soğutma, kusur görme, bizim eğitim ilkesine ters
olduğunu gördüğüm için tamamen seyretmeme kararımın ne kadar
doğru olduğunu tespit ettim.
Bu altı aylık zaman içinde baktım ki; bende müthiş değişmeler var.
Başladım tefekkür etmeye TV izlerken seyrettiklerimin beynimin etki
67

Değişen Hayatlar
merkezini doldurduğunu ve beni seyrettiklerim ve dinlediklerimin yönettiğini
fark ettim.
Yenisini doldurana kadar gün boyunca o düşüncemde kafamda
oynayıp duruyor, en çok da namaz kılarken geliyor beni benden uzaklaştırıyor.
Hayalde, meçhulde ve zan dünyasında yaşadığımı fark ettim.
Film ve TV yapımcıları insanı nasıl etkileme yöntemlerini iyi bildikleri
için vermek istediklerini öyle güzel yansıtıyorlar ki. Mesela aksiyon
filminin içinde kin, nefret, intikam, kabadayılığın şiddet duygumu
öne çıkardığını gördüm.
Şimdi ise insanın ALLAH (c.c.)ın bir canını taşıdığını, burnunun
bile kanamasına tahammül gösteremiyorum. Bütün canlı varlıklara
karşı bakışımın değiştiğini fark ettim.
Sizin peygamberiniz “affet, kusur görme, sevgi bozucu, kin ve nefret
uyandırıcı, ümit kırıcı, güven sarsıcı, moral bozucu insanları birbirinden
soğutucu konuşma yapma” diyecek, ben de haber seyrediyorum
diye bunları gözümden kulağımdan içeri alacağım.
Kusur görmeyeceğim, karamsar konuşma yapmayacağım, kinim
ayaklanmayacak bu mümkün mü? Kısacası bu sayede anladım ki; bizim
eğitim ilkelerinin ne kadar değerli, insan kişiliğinin gelişmesinde
ne kadar faydalı onu gördüm.
Artık TV seyretmedikçe kulağımdan, gözümden kusur görmeler,
olumsuz, karamsarlık, ayıp şeyler girmiyor öyle olunca zihnimin sade,
gönlümün rahat ve huzurlu olduğunu hissediyorum.
Bu arada beynimin etki merkezini, fırsat buldukça gerçekçiyle doldurmaya
başladım. İçinde bulunduğumuz çalışmadan sadece öğretmenimizin
yanında haz duyuyor, yanından ayrıldıktan sonra şarzım bitti
diyoruz ya, aslında sonradan gözümüzle, kulağımızla aldıklarımız gerçek
değerlerle kısa devre yapıyor, böylelikle de neşemiz gidiyor hiçbir
şeyden zevk alamıyoruz.
Televizyon seyrederken içinde bulunduğumuz gruptaki arkadaşlara
takılır iken TV den kurtulunca arkadaşlarımın ne kadar değerli
68

Değişen Hayatlar
insanlar olduklarını, onlardan faydalandığımı, daha evvel grup toplantılarından
zevk almazken şimdi özlemeye ve sohbetlerden zevk almaya
başladım.
Öğretmenimizin sohbetlerinden nasıl haz alıyorsam, arkadaşlarımla
olan sohbetlerde de aynı coşkuyu ve sevinci yaşamaya başladım. Elhamdülillah.
ALLAH beni ne güzel insanlarla arkadaş etmiş.
Kendim TV, uydu, montajcılığı yaptığım için televizyon seyretmeyince,
seyreden kimselerdeki etkilerini dışarıdan daha iyi görmeye
başladım. Nasıl elini, kolunu bağlayarak kendimizi hapishaneye koyduğumuzu
fark ettim. Şimdi ise hürüm hapishaneden çıktım Elhamdülillah.
Bana en güzel kazancıda; bulunduğumuz fikri çalışmanın ne kadar
büyük bir çalışma olduğu, insanın ne kadar yüce bir varlık olduğunu,
öğretmenimizin de sayesinde her gün bir yönünü görüp takdir etmeye
başladım.
Erdoğan Usta şimdi bundan sonra sen hiç mi TV seyretmeyeceksin
diyecekseniz eğer. İnsan Yüceliğini Gerçekleştirme derneğimiz bir televizyon
kanalı kurarda yayına başlarsa neden olmasın.
Bedensel faydaları da; saat ikilere-üçlere kadar TV seyrettiğim için
her sabah bir baş ağrısı ile kalkar, kafamın içi saman dolmuş derler ya
bir yorgunluk hissi, isteksizlik, bıkkınlık hali olurdu. Şimdi ise bunların
hiç birinden eser yok.
Şeker rahatsızlığım, şekerin yükselmesinde uykusuzluğun, stresin
ne kadar etkili olduğunu gördüm ve eser kalmadı Elhamdülillah. Bana
en büyük zararı da unutkanlık yapmak imiş.
Unutmayayım diye parmağıma bir şey bağlasam bile ne için bağladığımı
unuturken kafa huzuru bulunca unutkanlığım %80 olarak azaldı.
Bu sayede gerçek değerlere ve gerçekçiye daha çok değer vermem
gerektiğini fark ettim.
Namazlarımı şimdi daha huzurlu ve zevk alarak kılıyorum. En güzeli
de evimize huzur geldi. Eşimin ve çocuklarımın da seyretmemesi
69

Değişen Hayatlar
bana çok büyük destek oldu. Beraberce gerçek değerlere doğru koşuyoruz.
Bana arkadaş olarak destek verdikleri için grup arkadaşlarıma
tüm fikir arkadaşlarıma teşekkür ediyorum.
En önemlisi de senelerdir acaba uyanır da kendilerini bulmaya, özlerine
koşarlar mı diye maddi ve manevi tüm her şeyi ile bize örnek
olan güzel insana ne kadar teşekkür etsem azdır.
İyi ki varsınız...
Erdoğan Asiloğulları
Esnaf
70

Değişen Hayatlar
ÖZGÜRÜM ARTIK
Gönülden yaşamayı, samimiyeti, doğruluğu, sevgiyi, merhameti,
affetmeyi, kusur görmeyi, sevgi bozmamayı, kin ve nefret aşılamadan
barışçı olmayı bize öğreten ustama teşekkür ediyorum. Kendimizden
bozulup, kendimizden düzeldiğini ustam sayesinde öğrendim.
Kalbimde o kadar boş şeylere değer verdiğimi ve sevdiğimi gördüm
ki, çözümü yine ustamdan öğreniyorum. Kırıldığım, kızdığım, beğenmediğim
o kadar çok şey varmış ki hayatımda. Ama eskiden olsa dövünür
kendime kızar ve o zindanın içinde kalırdım.
Şimdi çözümlü yaşamaya başladığımı düşünüyorum çok şükür.
Her şeyin kendi inancımız kendi kabulümüzden olduğunu öğrendim.
Kendimi dikkatle izliyorum. Kendimi daha yakından tanımaya başladım.
Kendi başarılarımı gördükçe, kendime güvenim artıyor.
Daha pek çok başarmayı istediğim şeyler var ama yine de bugünümü
en güzel şekilde nasıl yaşayabilirim? Beklemeden, ummadan,
küsmeden, şükürle, takdirle diye onun yollarını arayıp çözüm üretiyorum.
Bir gün her şey elimden gidecek ama bana kalan sahipliğim
olacak.“Allah’ım geçici olanı kalbime koyma, bana lütfettiğini senin
rızan için harcayayım. Verdiklerinden razı olayım. Her nefesim senin
sevgin ve sevdiklerinle olsun. Sadece senin hizmetkârın ve kulun olayım.
Senin sevdiklerinle bir yaşamayı nasip et. Bugünü lütfettin bana
her günüm mutlu etkisiz olsun.”
Affettiğim için mutluyum bugün,
Beklemediğim için mutluyum bugün,
Beğenimsizlik yapmadığım için mutluyum bugün,
Yardım ettiğim için mutluyum bugün,
Dertlere deva olduğum için mutluyum bugün,
Her nefesimde mutluyum bugün,
Sevgi ve şefkatle merhametle dolu olduğum için mutluyum bugün,
Dünüme, yarınıma üzülüp düşünmediğim için mutluyum bugün,
71

Değişen Hayatlar
Böyle bir hayat yaşattığı için, ustamdan aldığım bayrağı yere düşürmediğim
için mutluyum bugün,
Onu düşünüp onunla yaşadığım için mutluyum bugün,
Sevinç yaşları dolu gönlüm, gözlerim bir bulut gibi her an yağacak.
Bugünüm dopdolu, yarınıma umutla koşuyorum.
Tövbem silahım, her işim AŞK
Özgürüm artık…
Kudret ARSLAN
Ev Hanımı
72

Değişen Hayatlar
SON NEFESİ VERİNCEYE KADAR
Satırlarıma öncelikle size, bizlere sunduğunuz tüm değerler, tüm
pratik hayat incelikleri ve hassas yaşam reçeteleri için teşekkür ederek
başlamak istiyorum. Şu anda Anadolu’nun güzel yurdu Yerköy’den yazıyorum
satırlarımı. Elhamdülillah Rabbim bizi hiç boş bırakmıyor.
Okullar tatil olunca eğitimden edindiğimiz faydaları ticari hayatta
uygulama ve tespitlerimizi çoğaltma imkânı bulduk. Farklı bir alana
geçiş yapmak hayata bakış açımızı daha da renklendiriyor.
Bu hafta özellikle geçmiş yaşantımla hâlihazırdaki yaşantımı kıyas
yapma fırsatı buldum. Önceden çok sıkıntılarla yaşamımı sürdürdüğüm
market hayatına çok aktif olmasam da tekrar girdiğimde kendimde nelerin
değişme eğiliminde olduğunu, hangi davranışlarda hala ısrarla beni değiştirmen
için biraz daha güçlenmen lazım havası verdiğini duyar oldum.
Onun için hemen burada da olumsuzluklara hiç fırsat vermeden
insan bulunduğu yere sahip olur ilkesinden hareketle gördüğüm gereklileri
uygulamaya başladım. Markette veya diğer her iş yerinde hemen
herkes patron olmak istiyor.
Bu yüzden ben işçi olayım dedim. Gelir gelmez iş yerinde gördüğüm
öncelikle temizlik konusuna, düzen vermek ihtiyacı duydum. Önceden
dükkânın alacak verecek durumlarını hemen incelerken şimdi hiç o işlere
takılmadan hemen temizlik ve düzen gerektiren yerleri tespit ettim.
Eşiminde sağ olsun yardımıyla marketi şöyle bir elden geçirdik.
Herkes bu durumdan acayip memnun oldu bizde çok rahat ettik. Çünkü
herkesten çok ben kullanıyorum bu marketi. Temizliğin olmadığı
bir ortamda benim zihnim nasıl rahat etsin. Bulunduğumuz ortam
temiz olmazsa, ne kadar örneklik yapmak istesekte insanlar hemen
çevremizdeki düzen ve intizama bakacaktır diye düşündüm.
Bu yüzden öncelikle temizliği ve düzeni hayatımın her alanında birinci
plana almaya çalışıyorum. Günlük duş alma alışkanlığında epey
73

Değişen Hayatlar
ilerleme kaydettim. Ayrıca diş temizliğime ve diğer temizliklerime de
eskisinden çok daha fazla önem vermeye çalışıyorum.
Market hayatına dönüş yapınca insanlar özellikle memurluğun
rahat olduğundan, esnaflığın zor olduğundan, hayat şartlarının zor
olduğundan falan bana sorular yöneltip benimde bu görüşleri tasdik
etmemi istiyorlar. Ben hiçbir şey demiyorum sadece dinliyorum.
Haklısınız deyip geçiyorum. Eski hallerim aklıma geliyor. Ustamın
ve fikrimin değerini bir kez daha anlıyorum. Tüm sorunları kendimiz
yaratıp, olumsuz düşünce ve olumsuz bakış açılarıyla hayatımızı yerden
yere vurduğumuzu hayretler içinde izliyorum.
Gerçekten biz kafa yapımızı fikrin altın prensiplerine uydurana kadar
hayatımızda sorunlar bitmeyecek diye düşünüyorum. Çünkü biz
sorun yaratmayı zevk edinmişiz. Fikrin, insanların şikâyet etmesinde bile
bir memnuniyet vardır ilkesini duyduğumda biraz tuhafıma gitmişti.
Ama hem kendimi hem çevremdeki insanları izlediğimde bizim çoğu
şikâyet ettiğimiz şeylerin hep bir memnuniyetin ifadesi olduğunu gördüm.
Şükürlü yaşama doğru adımlarımızı biraz daha hızlandırıp şükür ve tefekkür
çizgisinde ustamla birlikte yürüme talebimi devam ettirme gayreti
içerisindeyim. İnsan olarak biz kimseyi sıkıntıya sokmadan herkesi sevgiyle
kucaklayacak yere gelme mücadelesini, gerçekleşme ve has insan olma mücadelesi
veren arkadaşlarımızla aynı safta sonuna kadar olmaya gayret edeceğiz.
Ne mutlu bize ki böyle güzel bir halka içerisinde yer alıyoruz.
İnsanlık değerlerini hem yaşamaya hem yaşatmaya, çevremize güzel
örnekler sunmaya, efendimizin ortaya koyduğu yüce değerleri hiçbir
menfaat olmadan yaşamaya çalışıyoruz.
Bu mutlulukların değerini, kendi değerimizi anladıkça daha iyi anlıyoruz.
İnşallah sizin de buyurduğunuz gibi son nefesimizi verinceye
kadar bu değerler uğrunda bir ömrü harcarız. Ellerinizden öperim.
74
Mustafa Arslan
Öğretmen

Değişen Hayatlar
BİR YOLCUNUN GÜNLÜĞÜNDEN -4
Bugün dikiş diktik. Allah ım ne kadar güzel bu insanlarla beraber
olmak, iş yapmak. Bir taraftan da birbirimizi manevi eğitime itmek.
Herkes de bir sevinç, bir neşe…
İnsanı, hele de eğitim arkadaşlarını evinde ağırlamak, hem gönül
evinde hem zahiri evinde, ne güzel bir duygu. Birden geldi aklıma “bu
hizmeti kaçırdın, evin küçük de olsa dikiş sizde olsaydı.” Diye. Düşüncenin
gelmesiyle birlikte, otamatik karşı bir düşünce getirdim.
Bu kadar güzelse bu hizmet, bırak bu zevki arkadaşında tatsın. Hiçbir
yerde sadece bana olmaz, her yerde verici olacağız.
Arkadaş aramış gelemeyeceğini söylüyor.“Rahat et bacım. Bilesin
ki, senin arkanda sağlam insanlar var. Sen işlerini yap, bizde burayı hallederiz
merak etme” diyebilmek ne güzel. Senin fark etmediğin bir
yeri ustan fark ettiriyor veya arkadaşın fark ettiriyor.
O anda sen o anlayışta değilsin ama arkadaşında gördüğün anda, o
anlayışı hemen kabul edip, çok rahat o değerin yüreğine oturduğunu
fark ettiysen dünyaya hemen o anlayışla bakıyorsun.
Teşekkür ki hep bu haldeyiz. Namazlardan sonra nefes talimi bir
hoşluk, bir sadelik, bir dünyadan sıyrılış, huzur, bazen bunun talimini
yapmaktan duyulan sevinç.
Parolam; “iradem bana ait, sevgim bana ait, kudretim bütün mahlukatın
kudretinin üstündedir.” Oldu ya ufacık bir şey var etkiye gireceksin
anında “iradem bana ait, sevgim bana ait” parolası beni hemen
kendime dönderiyor.
Bugünlükte bu kadar...
75

Değişen Hayatlar
GÜZELE BAKMAK SEVAPTIR
Zihnimin uykudan gözlerini sıyırarak, gerçek dünyalara doğru heybetle
doğruluşu, içimde taa içimde, hayatın bu engin cıvıltısına uyup;
güzel olan her şeyi aramak, görmek tutkusu yaratmıştı.
Kalbim ilahi bir ahengin temposuyla çarpıyordu. Damarlarımda
fokurdayan, hislerimde uçuşan bir şeyler vardı. Bir tat, bir haz, bir
mutluluk… Baştan ayağa yenilenmiştim… Sanki; başkalaşmış değişmiştim.
Bir ses duydum evet… Bir ses: “Çıt.” Hani çıkık bir mafsalın yerine
oturuşunda, korkulu gözlere aydınlık ulaştıran bir elektirik düğmesindeki
ses gibi tıpkı: “Çıt! Çıt! Çıt!” Ve o sesten sonra varılan huzur…
Bilirsiniz. Bir ses duydum yakınımda, içimde. Bir şey kırılıyordu,
bir yük kalkıyordu omuzlarımdan. Baktım; kırılan “kibrimmiş.” Dökülmüş,
dağılmış parça parça… O gözlerimde gafletin yüküyle taşıdığım
“beğenmezlik” gözlüğü, düşüvermiş sert zeminlere… “Çıt” Ve yok
oluvermiş artık. Ohh! Dünya varmış!
Bu sefil panonun ardına itilmiş “gurur” özgür yalımlarla vücudumu
ısıtmakta şimdi. Kibrin yerine gurur. “Ne güzel şey Allah’ım” Artık
kendi varlığımı kirpiklerimin arasındaki ayna ile, kainat denizinde seyrediyorum.
Ne güzel şey Allah’ım! Ne güzel! Ne güzel!...
Güzeli Gören…
76

Değişen Hayatlar
YİĞİT BİR AİLE TANIDIK
2007 yılının ikinci yarısıydı. Yiğit ailesi ile eğitimcimiz arasında yapılan
görüşmede “Biz ailece denk bütçe yapmak ve bunu hayatımıza
uygulamak istiyoruz” dediler.
Hemen oturup aylık gelir-gider durumlarını, mevcut borçalacaklarını
not alıp, soru-cevap şeklinde mutfak , çarşı, pazar, ulaşım,
giyim v.b. tüm giderlerini ve aylık maaş gelirlerini tespit ederek her bir
harcama kalemi için ayrı zarflar hazırladık.
Bu arada içimden de kendi kendime “biz bu detayları yazıyoruz
ama acaba bu aile ciddiye alıp denk bütçe planımızı uygulayacak mı?”
dedim. Çünkü Yiğit ailesi bir tek mütevazi maaşla hem kira ödüyor,
hem de üç tane pırıl pırıl çocuk okutuyorlardı.
Aradan günler, haftalar geçtikçe uygulama sonuçlarını eğitimcimize
getirmeye ve bu işi başarmaya başladılar. Öncelikle kredi kartı ve
taksitli borçlarını bir yıl içerisinde ödediler.
Ne fonlarımızdan, ne de bir başkasından yardım almaksızın mevcut
aylık maaş geliriyle gelir-gider dengesini kurdular.
Öyle bir aile ile karşılaşmıştık ki Örgünöz fikrinin eğitim ilkelerini
hiç taviz vermeden günlük hayatlarında uyguluyor, uygulama sonuçlarını
da eğitimcimiz ile paylaşıyorlardı.
“İNANDIKÇA BAŞARIYORLAR, BAŞARDIKÇA DA
İNANÇLARI KESİNLEŞİYORDU”.
Aslında onların yaşadıkları bu durum, ekonomi eğitimi veren üniversitelerde
tez konusu olacak kadar öneme haizdi.
Zira bugün bir devlet memurunun hem kirada oturması, hem de
ilköğretim çağındaki üç tane genci okutarak denk bütçe yapabilmesi
olağanüstü bir başarıydı.
Bu başarının temelinde ise, güçlü bir fikir ve bu fikrin kişilik ve
şahsiyet eğitimi veren eğitimcisi vardır. “SEN SENİ VAR EDERSEN
HİÇ KİMSE SENİ YOK EDEMEZ. SEN SENİ YOK EDERSEN
HİÇ KİMSE SENİ VAR EDEMEZ.”
77

Değişen Hayatlar
Yıl 2011. Yiğit ailesi kurban fonunu da aktif hale getirmek suretiyle
bu yıl kurbanlarını da kesiyorlar.
Tebrikler Yiğit ailesi, sizi örnek alan birçok aile bu yarışın içindeler.
Onlara güzel örnekliğiniz için sizlere sonsuz teşekkürler.Bu güzide
başarının mimarı olan Eğitimcimize de sonsuz şükranlarımızı sunarız.
Ahmed Muhammed Annakkkaya
Makine Mühendisi
78

Değişen Hayatlar
BİR YOLCUNUN GÜNLÜĞÜNDEN-5
Bugün eğitimim açısından verimli bir gündü. Ne güzelmiş insanın
kendine dönmesi…
Şunu fark ettim ki insan kendine dönünce yorulmuyor, zihin karışmıyor,
tabi ki manevi rahatsızlıklar var ama, kendine dönüşlerde bir
sadelik bir rahatlık var. Telaş yok bir tek senin sana ne dediğin önemli.
Ama dışa dönüşlerde telaş var, kaygı var, suçlama, sevgisizlik, zan,
ne derler, elalem… Bütün bunlarda bizi yoruyor.
Kendime dönünce sevgiyi buldum orda, gerekeni yapacak gücü
buldum.
Uyarmak kolaymış, uyarılınca çok da hoşuma gitmediğini gördüm.
Sonra baktım, eski alışkanlıkla uyarıldığım nokta aklıma geliyor.
“Kusura bakma kardeş artık seninle ilgilenecek halim yok, ben içten
dıştan uyarıyı aldım” diyorum. Gerekeni ustamla hallederiz.
Kendime dönünce, beni sevenleri ve benim kabul edip sevdiklerime
karşı kuralları esnetebildiğimi, hatta unutacak kadar ileri gittiğimi
gördüm.
Bir tarafta bir arkadaşım benim ne kadar güvenilir emin bir insan
olduğumu anlatıyor. Tam bu sırada yanımdaki beraber sohbet dinlediğimiz
arkadaşımda “bana daha önce söz vermiştin şunu getirmedin”
diyor.
Anlatan arkadaşımda doğru söylüyor. Yanımdaki de doğru söylüyor.
Güvenilirim ama tam değil. Güven taşları çok belki. Ancak şuan
bizim yapımızda biri veya ikisi yerine oturmuş.
Hemen orda karar aldım, güven mücadelesine devam. Önce ben
kendime güven vereceğim buda gene içli dışlı bir eğitim, güven alıp
güven veriyoruz. Dört göz bir aradayken eminlik yarışına devam.
İnsani ilişkilerimde ön yargılı olduğumu gördüm. Görmemle birlikte
iraden sana ait, sevgin sana ait, zanla değil biz tespitle yaşamaya
and içtik. Üstün körü değil, olayı, şahsı durumu bir anlayalım, ne gere-
79

Değişen Hayatlar
kiyorsa yapacak gücümüz var elhamdülillah.
Eğitimle kendime dönüyorum, ne kadar ezbere hareket ediyormuşuz.
Kuralcılığı seviyorum ama gördüm ki bunu dışa uygulamak kolay
gelmiş, bundan sonra kuralcılık bana, esneklik muhataplara.
Kendim için istemem ama yakınım için arkadaşımdan rahatlıkla
arabasında yer isteyebiliyorum. Diğer bir arkadaşımıza “sen gençsin,
annem binsin” diyebiliyorum.
O kadar rahatım ki; işte orda ben sen olmadığını, biz olduğunu
görebiliyorum. Biz ne gerekiyorsa yaparız, o yaşlı misafir öncelik ona
tanındı.
Arkadaşımın 3-4 defa arayıp “yağmur yağıyor, ne yapacaksınız?
Nasıl geleceksiniz?” diye düşünmesi, “bekleyin gelip sizi alacağım” demesi.
Bizim yolumuz can kardeşliği yolu, arkadaşlarımızla attığımız her
adım bizi hedefimize bir adım daha yaklaştırıyor. Arkadaşımın bu hareketi
onu bu hedef istikametinde bizden bir adım öne attı.
Bakalım diğer ileri adımı hangi şanslı kardeş atacak.
Değer bilenle değer paylaşımı yapıldı.
Biz o yüce insana kendimizi yetiştirme çabamızı anlatmaktan,
onunla paylaşmaktan hoşlanırız. Bunun nedenine baktığımızda çalışmalarımızın
değerine değer katıyor. Hem de bana en iyi yol ve yön
veriyor.
İnsanı insan eğitiyor. İnsan kendini her şeyiyle kabul eden bir insan
arıyor. Bizler bulduk Elhamdülillah. Şimdide bizim ona itimat ve güven
vermemiz gerekiyor.
Bizde günlük yaşantımızdaki mücadelelerimizde bunu başarmaya
uğraşıyoruz.
Gerekeni fırsat bulduğum anda yapmak… Bakıyorum ki senin fırsat
bulduğun an muhatabının en ihtiyaç duyduğu an. Gidiyorsun gönül
alıyorsun, gönül almak yapımızda mevcut.
O yüzden has yapımızda bir şefkat taşı daha yerine oturuyor. Sevgi-
80

Değişen Hayatlar
mizi Allah (c.c) nin hiçbir mahlukatından esirgemiyoruz. Yolda kuyruğu
kesik bir kedi görünce içim cızlıyor dua ediyorum. Sana bunu
yapanlara Allah yardım etsin diye.
Evdeki herkesin durumunu görüyorsun, hepsini de idare edecek
gücün var. Hatta genişliyoruz; komşumuz , akrabamız, bizim bütün
insanlığı idare edecek gücümüz var.
ELHAMDÜLİLLAH…
81

Değişen Hayatlar
82
MÜCADELE
Merhabalar... Uzaklardan İngiltere’den, kucak kucak dolusu sevgiler
yolluyorum hepinize.
Tam iki hafta oldu, görüştüğüm güzel insanı arayıp da ödevimi
alalı. Zor bir ödev cennete nasıl gireriz? İki haftadır geceli gündüzlü
aklımda hep düşünüyorum. Adını koyamadım bir türlü. Sabır dedim
olmadı, şükür dedim olmadı, bilgi dedim, uygu dedim, takdir dedim,
hoşgörü, sevgi yok yok olmadı.
Bunların hepsinin varlığı cennete de sokar, yokluğu cehenneme de
götürür muhakkak. Ama benim cennet anahtarım şu anda farklı gibi
hissettim. Bir iki gün derken araya bayram da girince iki hafta geçti,
ben hala ödevimi sadece düşünüyorum, yazma kısmına hiç başlamamışım.
Buldum, buldum sonunda. Mücadele evet MÜCADELE. Nefsimle,
geçmişimle, alışkanlıklarımla, içimdeki kötüyle, ya neyse işte adını
siz koyun... Beni bu güzel ortamdan, bu güzel insanlardan öğrendiğim
doğru ve güzel davranışları her an yapmamdan alıkoymaya çalışan o
şey neyse onunla MÜCADELE.
Zaman geçiyor biz de hala ödev yok ortada. İçimde bir ses diyor ki;
- Sen İngiltere desin, sabahtan akşama kadar da kızınla oynuyorsun,
hastasın da, ne ödevi ya.
- Yok olmaz ben arayıp da ödevimi yapamadım diyemem asla.
- Aman ne var canım süre iste sonra da yazarsın.
- Olmaz ben vaktinde yapacağım.
- İyi de şimdi yazarsan uyduruk olur, hiç kimse hoşlanmaz.
- Ya git başımdan ben mahcup olamam, bu ödev ya olacak ya olacak.
- Ya başın ağrıyor, git biraz yat iyi gelir...
Ufacık bir ödev deyip geçmeyin. Bir ödevde bile böyle bir mücadele
yaptıran, kalemi elime alıp da yazmamı iki hafta erteleten o nefsimin

Değişen Hayatlar
daha büyük meselelerde neler yaptırabileceğini bir düşünün.
Belki bazılarınız o sesi hiç duymuyordur bile, o sesi duymadan yapacağını
yapıyordur. Ama görünen o ki ben o sesi duyuyorum. Duyuyorsam
da ve beni yanlışa teşvik ettiğini anlıyorsam da onunla büyük
bir mücadeleye tutuşup, etkisiz hale getirmem gerekiyor.
Son nefesini verdikten sonra, bilmiyorum, bilmiyordum, bana öğreten
olmadı, ne olur beni cennete al diye yalvaramam.
Bir şekilde bilmediğim bir çok şeyi öğrendiğim Peygamber Ocağı
nasip oldu bize de çok şükür. Tamam oldu da, bilgiye ulaşmak başka
şeymiş, bilgiyi uygulamak yani eğitim başka şey. İşte burada başlıyor
mücadele.
Bir insanın eşine her hal ve şart karşısında sonsuz saygı ve sevgide
bulunması lazım, bir annenin sabır ve merhametten ayrılmaması
lazım, insan önce davasını arkadaşını düşünür, benlik en kötü şeydir,
kibir insana yakışmaz. Her konuda ölçüyü, Peygamberi hal ve haraketleri
duyuyoruz, bilmediğimizi bildirecek ustamız var çok şükür. Ama
dediğim gibi asıl iş bilmek değil uygulamak ki; işte MÜCADELE burada
başlıyor.
Bildiğimi her zaman uyguya geçirirsem mücadeleyi kazanmış olurum
ki bu da beni cennete götürür. Zaten illa ölmeye de gerek yok.
Nasıl ki mücadeleyi kazanıp şu anda bu yazıyı yazabildiysem ve çok
şükür elhamdülillah mahcup da olmayacağım diyorsam bu cennet değil
de nedir?
Eşiniz akşam eve geliyor, kapıyı açıyorsunuz, arkasında bir şey var. Bir
de gösteriyor ki oyuncak almış. Hemen o anda mücadele başlıyor. Ne gerek
vardı böyle pahalı bir oyuncağa, yok meyva alsaydı, yok çiçek alsaydı,
bu sıkışık zamanda oyuncağa para mı verilir. Al işte MÜCADELE.
“Kızım oyuncaklarını toplayalım mı?” diyorum. “Hayır sen topla”
diyor. Al işte mücadele.
Ya karar almıştım, şunlara şunlara dikkat edecem, etmeliyim. Al işte
mücadele.
83

Değişen Hayatlar
Hey ses tonunu yükseltme, bakışlarına dikkat et, sana yakışmıyor.
Bir mücadele daha.
O senin arkadaşın, kıskanmak insana yakışır mı. Bir mücadele daha.
Yan gelip yatamazsın. Vaktini israf etme. Peygamber efendimiz hiç
boşa vakit geçirmiş mi. Al bir mücadele daha. İyiliği kendin için yap,
başkaları fark etsin diye değil, takdir için değil. İşte mücadele.
Evet... Doğruyu güzeli, yakışanı yakışmayanı öğrendik, öğreniyoruz.
Bilgi sonsuz muhakkak, bildiğimiz bilmediğimizin yanında bir
hiçtir muhakkak. Ama en ufacık bir şeyi bile duyduysak artık, bilmiyoruz
diyemeyiz öyle değil mi?
Cennet için bir mücadele lazım. Öğrendiğim güzelleri hayata geçirme,
nahoşları ise yaşayışımdan çıkarma MÜCADELESİ....... Hayatın
tadı, tuzu da bunun içindeymiş. Rabbim mücadeleyi her daim bırakmayan
ve kazanan kullarından eylesin vesselam…
Nihal Demirbaş
Mücahide
84

Değişen Hayatlar
BEKLEMEDEN YAŞAMANIN MUTLULUĞU
Eğitimi gerçekten ciddiye aldıkça gerçek insan yaşayışının tadına
varıyorum. Kesinlikle inanıyor ve iman ediyorum ki eğitimsiz ve eğitmensiz
insan yaşayışına erilmez.
Bu kalp eğitimi müstakil bir eğitim. Aldıklarımı öğrenip hayatıma
geçirdiğimde ki beni sade, şahane yaşama götürüyor. Bir defa beklemeden
yaşamak tarif edilemez bir hükümlülük. Bu hükümlülükte kalmakta
büyük mesele.
O lezzeti alıyorum ve tek tek kendimde tespit ediyorum. Sevgim
kaynayıp geliyor. Anlayışım açılıyor. Hep kendime soruyorum. Biraz
önce tarif edilmez neşe ve güzelliklerin içindeyken arada bir neden bu
kaymalar oluyor, çok gücüme gidiyor.
Sonra kendime dönüp derine indiğimde, o gücüme gitti dediğim
şeylerin aslında Allah’ın hoşuna gitmeyen şeyler olduğu için beni sıktığını
görüyorum.
Benden ayrı olmayan bana diyor ki; “kulum ben seni severek yarattım.
Senin çok işin var. Değer yargını çalıştır. Daha ötesi var mı sana
kıyamam” diyor. Sana bahşettiğim güzellikleri yaşa, sev” diyor. Biz biraz
inceldik. Buraları görüp bu kadar neşeye boğuluyoruz biraz daha
incelsek ebedi saadete ulaşırız.
Dünya ahret umurumda değil. Amaçlandık elhamdülillah birlik,
beraberlik içinde. Arkadaşlarımın hepside duyarlılık içinde. Sevgiyle
saygıyla içini duyan, ne istediğini bilen birer şahsiyetli hanım olarak
yaşamaya hazırız.
Sevgi ve saygılarımla…
Hatun Çakıcı
Ev Hanımı
85

Değişen Hayatlar
86
BİR YOLCUNUN GÜNLÜĞÜNDEN-6
Ben Kalemi Elime Aldım Oda Beni Bana Anlatıyor
Sohbetten yeni gelmiştim. Banyoda dişlerimi fırçalarken bir yandan
da arkadaşın anlattığı bir tespit aklıma gelince “ne var ki bende
yapıyorum” diye düşünüyordum. “Ne var ki ben yaparım zihniyeti…”
Birden uyandım.
Tam bu düşüncedeyken bir bakıyorum, banyonun temizliğe ihtiyacı
var. Hem “ne var ki ben yaparım” derken hem de “sabah yaparım”
zihniyetinde olduğumu gördüm. Orda birden uyandım.
Hemen faaliyete geçip temizliği yaptım. İşte buraların beni yatırdığını
“yaptım, yapıyorum” gibi kendi kendimde zannetmelere gittiğimi
gördüm. Önceden almış olduğum kulağından yönetilme ilkesi vardı.
Oğlum geldi ablasına bir olay anlattığını, ablasının da onu alaya aldığını,
küçümser davrandığını söyledi. Dinledim.
“Oğlum böyle şeyler herkese anlatılmaz. Bunları sen annenle paylaş”
dedim. Ablasına anlatmasına da içimden kızmadım, neden böyle
yapmış? Demedim. Suçlamadım ama aklıma ilk gelen düşünce “ceza
makbuzunu götüreyim, ihlal ettiği maddeyi bulsun imzalasın, parasını
atsın oldu.”
Aldım gittim, uzattım ama çok sakinim. Sadece yapmam gerekeni
yaptığıma inanıyorum. Kızım “iyide anne o yanlış anladı” dedi. “Kardeşim
bana bir olay anlattı, o olayla ilgili birde başkasının yaşadığı bir
olayı anlattı. Bende dedim ki, büyüdün bu konulara dikkat et de bir
başka yerde başına gelmesin. Ama o küstü. Ona, kocaman oldun bunu
nasıl yapıyorsun dediğimi, alay ettiğimi sandı. Üç dört kez açıklama
yaptım ama anlamak istemedi. Bende ne yapıyım ben gerekeni yaptım
dedim bıraktım.”
Kızımı dinleyince ona dedim ki “benim bir kararım vardı, kulağımdan
yönetilmeyecektim. Ama oğlum olayı anlatınca hiç aklıma gelme-

Değişen Hayatlar
di, gidip olayı birde kızımdan dinleyeyim diye. Bana olayı açıkladığın
ve beni dinlemeye sevk ettiğin için teşekkür ederim” dedim. Kızımın
yüzündeki gülümsemeyi hiç unutacağımı sanmıyorum.
Oğluma döndüm kağıdı uzattım ve ekledim “bir sene önceki yaşanan
olayın ve insanların evimizde ne işi var?” Açıklayarak maddeleri
okudum. Bir olayda iki üç madde birden ihlal edilmişti, kolay değil bir
lirayı gözden çıkarmak zorlandı ama karar kesindi dönüş yoktu, imza
atıldı, parayla birlikte kumbaraya kondu. Ne yapalım cezayla da olsa
eğitileceğiz.
Konuşmak öyle bir şey ki konuşurken insan yaptım zannediyor
ağzın anlatıyor, vereceksin, paylaşacaksın, o sırada ikram edilecek var,
kalbe bakıyorum vermekte nasıl zorlanıyor. O zaman daha iyi anlıyorsun
eğitimcini, benim eğitilmeye ihtiyacım var, çünkü kalbimde madde
var bu madde sevgisiyle can kardeşliği olur mu? Tabi ki olmaz o
zaman eğitimci şart oda bulundu. Şimdi geldi uyguya…
Esas amaç şimdi başlıyor, ustamız bizlere halimizi açık ve net gösteriyor.Her
geçen gün hatta her geçen dakika ustaya olan ihtiyacım artıyor.
Öyle değerleniyor ki önceden onun yanına biri gittiğinde, biri ona
hizmet ettiğinde sızlayan kalp, şimdi bunu yapanlara sevgiyi ve takdiri
görüyor kalbinde. Neden diye soruyorum. Çünkü ustam değerlenmeye
başlamış, ben bir tek yetmem onu dört koldan korumak ve kollamak
lazım.
İnsan inandığının adına yaşar. O gerçekçinin değeri yüreğe oturdukça
kendimde görüyorum ki, herkes o insana koşsun faydalansın
istiyorum. İnsanların halini görünce yüreğim sızlıyor, gözüm doluyor
yalvarmak geliyor içimden ne olur ona gidin, onun gibi olun o tek dost.
Ağabeyimi görünce durgun, suskun, üzgün… Elimle yüzünü okşadım
gözlerim doldu. “Canım abim, hayatta bir tek gerçek var oda
eğitimcimiz. Evlat da boş, kocada, hanımda boş. Vallaha her şey boş,
o gerçek olan tek olan ne olur ona dönelim” derken, kalbime baktım
inanıyor musun bu insanın dönüş yapınca her şeyden kurtulup sıkıca
87

Değişen Hayatlar
sarılacağına? İçten “evet” geldi. İnsana inanmışım. Orda gördüm ki
inanıyorum isterse her şeyi arkasında bırakıp dört elle sarılabilir bu
güç onda var. Çünkü gördüm ki bu güç bende var.
Bir şeyi söylerken genişten söylemek; uyandığım, fark ettiğim bir
yerde buraydı. Sözü her şekilde ağzımdan çıkarmak benim elimde. Söz
öyle çıkmalı ki beni kendi vicdanım yargılamasın. İnsan yargılanmaya
dayanamıyor, vicdanında beraatı almak istiyor. Yargılamaya bile başlamadan
hemen beraatı almak istiyor.
Çok kısa sürse de eşime ve çocuklarıma karşı her zaman aynı ferah
yürekle olmadığımı gördüm, bir daralma hissediyorsun gereken
yapılıyor ama daralarak ferahlılıkla değil. Veya cevaplar veriliyor ama
sıkılarak.
O basit gibi gördüğüm bir alışkanlığımın beni bu kadar zorlayacağını
tahmin etmemiştim. Dışarıdan söylemek kolaymış, iş icraata gelince
işte orada ip geriliyor. Şu anda kendimden anladığım kadarıyla
mücadelem devam ediyor, ustayla paylaşım yapılacak mücadeleye yön
verilecektir.
Bir ben var benin içinde, ben kalemi elime aldım oda beni bana
anlatıyor. Beraber yazdık, beraber kapattık, durulu anlar, saadetli geceler…
88

Değişen Hayatlar
GERÇEK AİLEM
Öncelikle böyle bir kişilik eğitimine düştüğüm için Rabbime şükürler
olsun. Gerçekten dünyadaki 7 milyar insanın içinde şanslı bir
aileyiz ve bizi bizden çok düşünen, bizim için her anını, her gününü
harcayan, bizim önümüzü ve ufkumuzu açan ustamıza da sonsuz teşekkürler.
Rabbime şükürler olsun ki bizi böyle bir insanlık abidesi ile
tanıştırdı ve ona dost eyledi.
Bu fikirle tanışmama vesile olan Berat YUKA kardeşime teşekkürler.
Gerçekten kendisi hem maddi, hem manevi hangi konu olursa olsun
yardım sever, hep olumlu davranma mücadelesinde olan, kararlı
ve mümkün oldukça sade bir yaşantı ile hayatını devam ettirmeye çalışan
Berat kardeşimle ne zaman yan yana gelsek fikir üzerinde sohbetler
ettiğim takdire değer bir fikirdaşımdır.
Her zaman konuştuğumda, aradığımda beni rahatlatan, zihnimi
sadeleştiren, kararsızlıklardan kurtaran, her türlü haliyle bize örneklik
teşkil eden; ne olursak olalım bizi her haliyle kabul edip doğruya sevk
eden ARİF Başkanıma da teşekkürler.
Bu ocakta tanıdığım ve kendisinden yararlandığım ağabeylerimden
Erdoğan Asiloğlu abime de teşekkürler. Kendisi yaşantısıyla, davranışlarıyla,
mücadelesiyle beni etkileye n bir abim. Bu fikir dışında birilerine
bu durumu anlatsam belki kimse inanmayacak; ama bana bunu yapabileceğime
inandırdı ve benim için bu konuda önümü açan abimdir.
Bu fikirde, bu eğitimde tanıdığım ağabeylerim, kardeşlerim hepsi
büyüğünden, küçüğüne hepsinin de kendine has etkilendiğim yönleri,
davranışları, yaşantıları var. Gerçekten arkadaşlarımın hepsi de takdire
değer insanlar. Onlarla da tanıştığım için Rabbime şükürler olsun.
Oğuz ALANLI
İşçi
89

Değişen Hayatlar
EĞİTİM ARKADAŞLARIM
Böyle bir arkadaşlara sahip olduğum için çok şanslıyım. Hepsinin
ayrı ayrı güzelliği var. Haftada üç gün beraberiz. Beraber bulunduğumuz
zamanlarda her geçen gün böyle bir ortamda bulunduğum için
çok şük rediyorum. Yardımı olana yardım, hasta ziyareti varsa hemen
gidilir, cenazesi varsa taziye ziyareti yapılır.
Doğruluğu, dürüstlüğü, şahsiyet eğitimini buradan karşılıyoruz.
Hoşgörüyü, merhameti, cömertliği ikramlaşmayı, hediyeleşmeyi,
paylaşmayı burada tanıdık. Arkadaşlarımızın dünyanın en değerli insanları
olduğunu düşünüyorum.
Saygı ve sevgileri, beni bu eğitimde desteklemelerinden dolayı ve
olduğum gibi kabul ettikleri için teşekkür ediyorum. Sizinle tanıştıktan
sonra hayatım yeniden düzene girmeye başladı. Sıkıntılarım azaldı.
Kendime güvenim geldi.
Elimden geldiğince sözüme ve işime daha iyi sarılmaya çalışıyorum.
Bizi birbirimize tanıştırıp kaynaştıran eğitim ustama teşekkür ediyorum.
İyi ki varsınız, iyi ki varız ve yaşamaya, yaşatmaya çalışıyoruz. Elhamdülillah.
Osman ARSLAN
İşçi
90

Değişen Hayatlar
BİR YOLCUNUN GÜNLÜĞÜNDEN-7
Akşamki verdiğim kesin karar ile iradem bana ait diyerek fırladım
yataktan. Bu kararı vermekteki en büyük amacım; hayatımın hiçbir yerinde
boşluk bırakmak istemeyişimdi.
Dostun ağzından çıkanı uygulamadığım zaman, ne kadar kendime
çıkacak kapı arasam da bulamıyorum. Her yerde, her şeyde aklıma geliyor
boşlukları doldurmalıyım ki her şeyden önce söz tutuyorum diye
kendime güveniyim. İraden sana ait sözünü ispata getiriyim.
Sana söz söylenir çünkü uygulamadasın, güvenilirsin diye kendime
ispat edeyim. Her şeye dikkat ediyorum. Onun şurası eksik olsa ne olacak
diyorum kendime, kendime söz anlatamıyorum.
Kendime ciddiyet desem hemen o yaptığım küçücük kaçak aklımda.
Samimiyet desem aynı, söz desem aynı… O zaman hadi yapmıyorum
dedim, başladım elhamdülillah.
Göreceğiz, kendimde birebir tespit edeceğim iradem kime ait?
Ciddi bir şekilde alışkanlıklarımla mücadeleye giriştim.
Kendime özel hiçbir şey yapmıyorum varsa yiyor içiyorum. Oda
kısıtlı sünnet, orta yolu tercih ediyorum. Hatta sevdiğim bir şeyde teklif
olursa yapalım mı, getirelim mi? diye kabul etmiyorum. Çünkü bir
anda teklif etsinler beklentisine kapıldığımı gördüm.
Zanna ne kadar çabuk düşebiliyoruz. Muhatabı anlamadan eski kabullerinle
onun hakkında karar veriyorsun. Anlayım, dinleyim, tespit
edeyim yok… “Şu anda hali bu, hayırdır neymiş” demek yok. Direk zan
yapıyorum, daha sonra durumunu anlayınca tövbe çekip dönüş yapıyorum.
Sadece ben kurtulayım düşüncesinde değilsin artık.
Arada bir olumsuz durum varsa yapanı bile oradan çıkaracak güce
sahipsin. Sorumluluk senin, yazık deyip bulunduğum yerdeki herkese
sahip çıkıyorum. Komşunun çocuğu bağırıyor on beş yirmi defa anne
diye sesleniyor.
Hemen uzattım pencereden kafamı “yavrum ne var söyle” dedim.
91

Değişen Hayatlar
“Annem bakmıyor” dedi. “Yavrucuğum böyle bağırınca annen duymayabilir.
Burada dikilip vakit kaybedeceğine çık yukarı zile bas, annene
daha çabuk yoldan ulaş. Bazen oğlum da yapar. Ona derim oğlum bir
saat bağıracağına gel kapıdan söyle.
“Hadi yavrum” dedim, “tamam teyze” dedi gitti. Kapılarının ziline
bastı annesiyle işini halletti. Ben, bana ne diyemem. Orda ilgileneceğim,
hatta dedim kendime çocuğun ihtiyacı senin karşılayabileceğin
bir ihtiyaçsa, o ihtiyacı karşılayacak sensin. Sen çevrenden, onların zihinlerinden
ve rahat etmelerinden sorumlusun. Sen ustanın ahlakısın,
sen ustansın.
Arkadaş kıpırdanıyor hemen ihtiyacını fark edip gerekeni yapıyorsun.
Sonrada diyorum ki bir daha kıpırdanmasını bekleme, onun ihtiyacını
biliyorsun hemen yap. Bir arkadaş başka bir arkadaşın ihtiyacını
fark etmiş.
Bir şey ikram etmiş bunu söyledi sohbette, çok mutlu hissettim
kendimi. Sen ben, bende sen dedim. İkram edeni öptüm ikramı için.
İkram edilen arkadaş ta “öpmek istiyordum ama griptim” dedi. Onun
içinden istediğini biz faaliyete geçirmiştik elhamdülillah. Kendini kabul
etmek bu işte dedim.
Sevgim bana ait, samimiyetin bana ait, kabulüm, anlayışım bana
ait… Özüme uygun yönlendirebiliyorum artık.
Bu günümü de böylelikle tamamlamış oldum. Sabah Ola Hayrola...
92

Değişen Hayatlar
HAYATIMIZDAKİ GÜVEN
Abdulkadir Duru Hz. lerinin Güvenirlik okuluna girdikten sonra
hayatımız tamamen değişmeye başladı. Şimdi, her şeyi daha iyi anlamaya
başlıyoruz. Önceleri bizim güvenilir insan olmak gibi bir derdimiz
yoktu, ama güven hırsına düşmüş gerçek bir insanla tanışmamızın
ve güveni temel alan bir fikrin içinde bulunmamızın, hayatımızı nasıl
değiştirdiğine bir bakalım.
Sizlerle yeni tanıştığımız zamanlardı. O zamanlar ağabeylerimizin
dernekte toplandığını öğrendik. İçimden sizlere bir şeyler ikram etmek
geldi ve manavdan elma almaya karar verdim. Hemen manava gittim,
elmaların bulunduğu tezgâha yanaştım ve en güzellerini seçmeye
başladım.
Ama hemen içimden bir ses “ Adamın tezgahındaki elmaların en
güzellerini alıyorsun, o zaman bunun fiyatı bir liraysa, sen bir buçuk
ver” dedi ve içime uyarak dükkan sahibine bir buçuk lira verdim. Daha
sadece selam vermiştim fikre. Ama hemen bir başkasının da hakkını,
kârını, zararını düşünmeye başlar yere gelmiştim.
Yeni tanıştığımız sıralardaydı. O zamanlar her gün basketbol oynuyor
ve bütün enerjimizi ve hırsımızı basketbol oynarken harcıyorduk.
Fikirle tanıştıktan kısa bir süre sonra basketbol sahasına gittik ve arkadaşlarla
maç yapmaya başladık. Daha önce bir top için yalan söylerken
şimdi arkadaşlarımdan önce yaptığımız kural hatalarını söylemeye
başlamıştık.
“Arkadaş, ben faul yaptım, top benden çıktı.” diyorduk, onlar çok
şaşırıyor, ne yapıyorsun sen diyorlardı. Biz de ne yaptığımızı bilmiyorduk
ama kimseyi aldatamıyor, kandıramıyor, yanıltmak gelmiyordu
aklımıza. Şimdi anlıyorum nasıl olduğunu… Biz o zamanlar fikirden
güven aşısı almaya başlamışız.
Yine günlerden bir gün, bir arkadaşımızla randevulaştık ve onunla
buluşmak üzere evden ayrıldık. Dolmuşta üstüme ağır bir koku sindi
93

Değişen Hayatlar
ve kendimi rahatsız hissettim. Dolmuştan indikten sonra bir marketi
gezmeye başladım. Bir anda bir kolonya gördüm ve açıp elime döküp,
tekrar yerine koydum.
Arkadaşımla buluşup işlerimizi hallettik. Ben de eve giderken bir
arkadaşıma gittim ve evinden çıkarken ayakkabımın alındığını fark ettim.
Hemen kafamda zil çaldı ve bir anda uyandım. “Sen o kolonyayı
izinsiz eline döktün ve bizim olmayana el uzattın.” dedi, içimdeki ses.
İşte o sesi içimde özgürce konuşturan ve bana duyuran; gerçek dostun
güven aşısı idi.
Şimdi aklımıza şu soru durmadan gelecek. Nasıl yapsak da daha
güvenilir insan olsak? Benim de buna cevabım şu: Güven hırsına düşmüş
gerçek bir insanla tanışmamız ve bizim o güven aşısını almamız
gerekiyor.
İşte o güven aşısı bizi mahcup olmaktan, boynumuzu eğecek işler
yapmaktan uzak tutacak. Ne bahtiyar insanlarız ki; kişiliğini şahsiyetlendirmiş
ve hayatını güven üstüne bina etmiş bir fikirle tanışmışız.
Yine ne bahtiyar insanlarız ki; o gerçek insanın mücadelesi sonunda
kurulan böyle bir dernek çatısı altında, böyle güven aşısı almış insanlarla
beraber yaşıyoruz.
Teşekkür ederiz Yüce Dost Abdulkadir Duru Hazretleri
Akın Kazıcı
Mali Müşavir
94

Değişen Hayatlar
BİR YOLCUNUN GÜNLÜĞÜNDEN-8
Annemi diş doktoruna götürdüm. Tek götürme amacım zihni meşgul
olmasın diye idi. Bu arada kendimi takdir ediyordum, bir insanın
zihnine ne kadar değer veriyorsun diye. O an uyandım.
Kendi zihnine ne kadar değer veriyorsun? Dedim. Tabi orada onu
yapmasan annen dıştan demese bile içten sana kızar, onun takdirini
kaybedersin, ama sen sana bir şey demiyorsun.
Yine yapamadın diyorsun, yada o anda şu kadar yaptım ya diye avunuyorsun,
ama aslında ustanın dediği gibi yapmadığını bal gibi biliyorsun.
Kesin karar verdim, kendi zihnime de değer vereceğim, kesin yapacağım,
avuntuya kaçmayacağım.
Nasıl insanlardan beklemek haramsa, kendimden bile bir şey beklemeyeceğim.
O anda ne gerekliyse yapacağım, uyandığım yerlerde uyguya
geçeceğim.
Ben kendime de çevreme de sahibim, bu sorumluluk beni durdurmuyor.
Kendime kıyamıyorum. Öyle olumsuz bir ortamda bulunmak
beni çok sıkıyor. O insanların oturdukları yerde günaha girmelerine
duyduğum üzüntü beni durdurmuyor. Tarzını, yolunu, üslubunu bularak
ortamı değiştiriyorum.
Bir anda ihtiyaç hissettim, muhatabımla konuşacağım, ona kıyamıyorum,
ayakları yere bassın istiyorum. Konuşuyorum anlatıyorum eğitimden,
neyi niçin yapmamız gerektiğinden, ibadetten, konuşmanın
sonunda muhatabım “uykumu getirdin” diyor.
Sonra dönüyorum kendime, kendime göre haklı sebeplerle yaptım
bu konuşmayı. Arada bir kişinin durumunu açık ve net kendisine göstermek
lazım diye. Yeter artık gölge gibi takip edemem kendide yapsın
diye.
Hadi şeklen söylendi, ibadet yapıldı, iç dünya ne olacak. “Gün boyu
ne yaptıysam ben ne bileyim” diyen bir zihniyete tepkiydi konuşma…
95

Değişen Hayatlar
Sorumlusun, onu öyle bırakamazsın inancı yaptırdı bu konuşmayı.
Sonra yazarken de şöyle bir düşünce geldi, sen böyle bir ihtiyaç duyduğunda,
ustanla müşavere et. Böyle yapmayı düşünüyorum, böyle hissediyorum,
benim yönüm bu ama sen ne dersen onu yapacağım. Biz her
hareketimizi denetlettiriyoruz. İşte buda samimiyettir diye düşündüm.
Bu gecelikte bu kadar. Sabaha nice uyanışlara…
96

Değişen Hayatlar
FİKRİ ÇALIŞMALARDAN ELDE ETTİĞİMİZ
FAYDALAR
İnsan fayda gördüğü yere doğru koşuyor. Maddi âlem çok net görüldüğü
için oranın değerini her gün görüyoruz. Maddi âlem için, her
gün çalışıp mücadele ediyoruz. Onu kaybetmekten korkuyoruz, onu
kaybetmemek için çalışıp çabalıyoruz. En az 10 yıl okullara gidiyoruz,
özel dershanelere gidiyoruz, özel hocalar tutuyoruz. Çünkü bize olan
faydasının farkındayız.
Aynı zamanda ailemiz, akrabalarımız, bütün yakın çevremizin bize
her gün teşvik ettiği konu maddi konu. Demek oluyor ki bizler fayda
gördüğümüz, teşvik gördüğümüz yere doğru akıyoruz. O zaman bu
çalışmanın ve burada yapılan eğitimin her gün faydasını görmeye gayret
etmeliyiz.
Bunun için de bu sahanın ustasının tavsiyelerini tutmalıyız ve yaşayışımızda
uygulamak azminde ve gayretinde olmalıyız. Uygulamadan,
yapmadan, tespit ve takdir etmeden asla bir şeyin değerini ve faydasını
tam olarak anlayamayız. Kendi takdirimizle kendimizi dolduracaksak
ve doldurdukça bu güzel insanlık meziyetleri bizden taşacaksa o
zaman bize düşen fikrimizin değerini devamlı görmek ve birbirimize
anlatmaktır.
Bütün insanlık bir maddenin derdine düşmüş, bir geçim telaşının
içine düşmüş sanki eskiden yaşayanların bunca malı, arabası, giyecek
ve yiyeceği varmış gibi bizleri o telaşa düşüren hayvan tipler bizi kullanacak
bizi sömürecekken Fikrimiz sayesinde dur dendi bunlara. Sen
değerlisin, sen kıymetlisin, her şey senin emrine ve istifadene sunulmuştur
yeter ki sen kendi yüceliğinin farkına var diyen fikir elbette
bizim için bir kurtuluştur.
Dinimizin bütün gerekliliklerini öğrenmemiz yanında (namaz,
oruç, hac, zekat) gibi ama sadece bunları yapmakla mutluluğu bula-
97

Değişen Hayatlar
mayacağımızı, aynı zamanda Allah’ın (cc) ruhundan ruh üflediği insana
da değer verirsek mutlu olacağımızı bu fikir sayesinde öğrendik.
Ayıpları örtücü olmayı, dedikodu yapmamayı, vefalı ve sadık olmanın
insana verdiği iç huzurunu biz bu fikir sayesinde duyduk.
Mahcup olacağımız işler yapmaktan biz bu fikir sayesinde kurtulmaya
başladık. İnsanın değerini gördükçe, kendi değerimizi gördükçe
çok daha dikkatli yaşamayı burada öğrendik.
Her şeye sahip olabiliriz ama eğer şahsiyetli ve güvenilir olmazsak
o zaman asla huzur ve mutluluk yüzü göremeyeceğimizi biz bu fikir
sayesinde öğrendik. Elimizde bütün imkânlar olsa bile güvenilir insan
olmazsak kendi değerimizi kaybedeceğimizi bu fikir sayesinde öğrendik.
Güven hırsına düşmüş, birbirlerinin kalbini kırmaktan korkan, bir
hatamız olsa onu kapatmaya çalışan, bizi geçici değerlere teşvik etmeyen
bir arkadaş gurubumuzun olması en büyük kazancımız.
Akın Kazıcı
Mali Müşavir
98

Değişen Hayatlar
BİR YOLCUNUN GÜNLÜĞÜNDEN-9
Beni Benim Elimden Kurtaracak Ustam Var
Her şeyi söylemenin, bir alışkanlık olduğunu uygularken görüyoruz.
Hem de çok zorlandığımı görüyorum. Önce gelip giden yorumlar
düşünceler oluyor.
İşin güzel tarafı zorda gelse uygulamaya devam diyorum. Halimi
açık ve net çok güzel görüyorum. Sanki benden ayrı Allahın tecellisi
olduğunu hissettim. Sen karışmıyorsun sadece izliyorsun. Artık ben
yapıyorum beni bu tarafında kullanıyorsun diye sonsuz şükrettim rabbime.
İşte o her şeye söyleme alışkanlığımdan zorlandığım yerde ustama
sığındım, her zıt gelen düşünceme “söz tutuyorum” deyip dayandım.
Bakalım devam ediyorum… Ben karışarak halimi fark etmiyormuşum.
Bana bu halimi rabbim daha net gösterdi. Bazen içimden geçiyor,
“Allah’ım şu ödevim bitse de şunlara duygulu bir konuşma yapsam.
Sonrada, bunları ustama söylemeyim üzülür diye geçti içimden,
kendime güldüm. Ustanı kendin gibi zannediyorsun. İnsan kendi neyse
ustasını da öyle zannediyor. Karışmamak ne kadar zorluyor beni
efendim ben ne kadar konuşuyormuşum.
Bir sessizleştim, bu seferde düşünce geliyor, çocuklar annem ilgilenmiyor
derlerse diye. Ben mezarda onlarla muhabbet etmeyeceğim,
onlara laf söylemeyeceğim diye kendimi susturdum, sen ödevini yap
dedim. Mahcup etmek yok, şahsa laf yok, hepsini bıraktım.
Sadece anlatırlarsa dinliyorum, genel bir sorun varsa genele söylüyorum.
Ama onun haricinde ağzımı açmıyorum, küçük aklımdan
gelenlere kulaklarımı tıkıyorum. Sen içine yönel de onlarda içlerine
yönelsinler. Onları da bir tarafa bırak. Yazık değimli sana, senin içten
olmaya ihtiyacın var.
Söz tutup uyguladıkça varlık ifade eden benliğimin sesinin kesil-
99

Değişen Hayatlar
diğini, sindiğini kendim de görüyorum. Ama işte ben uyguladıkça
ancak kendimi çok net görüyorum. “Halin bildir” diyor ya ustam,
kendimden kendime halimi bildiriyor. Her geçen gün ve an daha iyi
anlıyorum ki benim eğitime ve ustama çok ihtiyacım var.
Ayağım bir karış hava daymış, herkesten çok benim eğitime ve dayanağıma
ihtiyacım var. Ustamdan aldığım gücü söz tutmada, uyguda,
ciddiyet de kullanıyorum. Peki bunun sonucunda neler oluyor, daha
güçlendiğimi hissediyorum.
Yapılan bir hareket karşısında ilk gelen düşünce olumsuz mu, oturup
kendimi suçlayacağıma, çeviririm olumluya. Bu eğitim, bu ocak
uygulama yeri…
Baktım zan mı geldi, yorum mu yapıyor, çevireceğim tersine. Baktım
takdir edildi peşine düşmüş gidiyor, çeviriyorum yönünü. Ben sevilmek
için uğraşmıyorum ki seven benim, benden seven var. Şu söz
var ya, şu an benim için öyle değerli ki “beni benim elimden kurtaracak
ustam var elhamdülillah.”
Baktım kendime onun bir şey yapamadığı ima edildi düştü peşine
gidiyor. İlgilenmiyorum diyorum ama en az 10 kere aklıma geldi. Tam
bunu yazarken “o an da ne duydun?” dedim, o an dışa gülümseyip iyi
görünmekten ne yazık ki kendini unutmuş ne duyduğunu bile bilmiyor.
Sonradan aklına gelince bir sorun vardı diyor, bu bir etkidir diyor,
baktın gene etkilendin diyor. Hani ustandan başka kimseden etkilenmeyecektin?
Garibim dedim kendinde olmayandan duymayandan ne
beklersin, şunu ustasına teslim edeyim de uyandırılsın duyanlardan
kendinde olanlardan olsun…Amin.
100

Değişen Hayatlar
AZALAN YAŞAM ENERJİM ARTMAYA
BAŞLADI
Artık zihnimizin değerini anladık. Zihnimi benimle alakası olmayan
hiçbir şeyle meşgul edip doldurmayacağım. Kalbimize gerçek
değerleri yerleştirerek zihni bu konulara odaklayacağız. Boş laf, boş zaman
geçirmeden zamanı kendimize çevireceğiz.
Sürekli bu talimler içinde insan artık zihninin değerini de daha iyi
anlayarak onu kirletecek, yoracak her şeyden kaçıyor. Birde kalbe gerçek
değerlerin aşkı dolmaya başlayınca, bizlerde her anımızı o değerlerin
derdine düşerek yaşamaya başlıyoruz.
Eskiden akıl orda burada gezerken, kendiyle alakalı alakasız demeden
her şeyi merak ederken, artık bir yerde durmaya gayret ediyor. Diğerlerinin
boş ve faydasız olduğunu anlamaya başladı. Gerçek değerlerin
neler olduğunu anlayıp onlarla dolmaya başladı. Değer verdiğimiz
adına yaşamaya başladık. Şimdi biz değer verdiklerimizle meşgulüz.
Gezginci denilen mücerret yapıda gövdenin içinde amaca yönelik
çalışmaya başladı. Artık iktidarını eline alarak gövdeyi amaca hizmete
zorluyor. Buda bizi daha emin yaşatıyor. Sürekli bir irtibat var. Akıl
kendi başına çalışmıyor. Kalpteki maddi değerler bizi eskisi gibi yönetmiyor.
Onların derdine düşürmüyor. Etkiler değişerek zihni insan
öz yapısına uygun çalıştırıyor.
Artık bu yaşantının bilinciyle daha ayık ve uyanık yaşıyoruz. Karımızı
zararımızı daha iyi seçiyoruz. Kendimi takip ediyorum. Zihnim
sürekli kendi işlerimle meşgul. İç dünyamı takip ediyorum. Huzurlu
olmak için insanca yaşamaya dikkat ediyorum. Sevgimi gerçek değerlere
doğru yöneltmek için. Gerçek değerlerin ve dostun değerini daha
iyi anlamaya çalışıyorum.
Sürekli tefekkür ediyor, yaratıcı ve onun bize bağışladığı güzelliklere
şükretmeye gayret ediyorum. İçim bunlarla doldukça beni benden
101

Değişen Hayatlar
uzaklaştıran her şey yavaş yavaş yok olmaya başladı. Kendimi daha özgür,
güçlü ve iyi hissediyorum. Azalan yaşam enerjim artmaya başladı.
Kendimden hoşnut ve barışığım. Bilinçli yaşamanın güvenini hissediyorum.
Yaptığım her iş gerçek değerlere uyduğu ölçüde özgüvenle
doluyor ve bunu çoğaltmanın derdine düşüyorum.
Geçmişi ve geleceği yaşamamanın rahatlığı içinde geçmişten ders
alıp, yaşadığım her olayı iyi kötü yaftalaması yapmadan; “ iyi ki bunları
yaşamışım” diye şükredip, beni bu günlere taşıdıkları için onlara teşekkür
ediyorum. Yüce yaratıcının bizi çok sevdiğini anlayıp ona şükrediyorum.
Gelecek hakkında daha bir güven ve ümit taşıyorum. Sabırsızlanmadan
yaşadığım her dakikanın tadını almaya ve her nefesi huzur ve
sükunetle içime çekmeye çalışıyorum. Gittikçe bu yaşantı doğallığında
oluşuyor.
Hayatta her şeyin bir sonu ve başlangıcı olduğunu anlamaya çalışarak,
her değişimin faydama olacağı inancını anlayarak, her yeniliği
kucaklayıp kendimi sürekli geliştirmenin azmi ve zevkiyle içimi doldurmaya
gayret ediyorum. Kendimi sürekli geliştirip yenilemek peşindeyim.
İnsanla ve onun iç dünyası ile ilgili öğrendiklerimi yaşayıp
bunu gerçekleştirmek hem ufkumu açıyor hemde bana özgüven kazandırıyor.
Daha çok gelişmek için fırsatları görüp daha bilinçli yaşama isteğiyle
doluyorum. Artık kim kiminle ne yapıyor, ne konuşuyor merak
etmiyorum. Yanımda bile konuşsalar beni ilgilendirmeyen konulara
kulak vermiyorum. İçimdeki manevi açlıklarımı duyup onları nasıl doyuracağımla
meşgul oluyorum.
Ne yaparsam, ne duyarsam, ne istersem bunun kendimden kendime
döndüğünü görüp bilinçli olmanın ciddiyetini hissediyorum. Kendi
taktirimle yaşamanın ve dolmanın özgürlüğünü anlamaya başladım.
Bu yüzden her şeyi yamalı akılla değil dost aklıyla anlayıp değerlendirme
talimi içindeyim.
102

Değişen Hayatlar
Dost aklıyla yaptığım her şeyden gördüğüm faydalar beni o aklın
sahibi olmaya dıştan olduğu kadar içtende net duymaya itiyor. Bu
yüzden alıcılarımı o yönde çalıştırıp gezginci denilen mücerret yapıyı
oraya bağlama talimindeyim. Dostla dolarsam bende onun gibi görür,
düşünür anlar ve hissederim.
Değerler yerine oturdukça gezginci orda kalmaya mecbur. Çünkü
onun yaşam alanı gerçek değerler diyarı. Anımızı yaşayamayışımızın
nedeni gerçek değerleri yaşayamayıp onlarla dolmak hırsında olmayışımız.
Gerçek değerlere olan taktir ve inancımız arttıkça onları yaşama
isteği ve azmi bizi aldığımız her nefeste bunu yaşamaya itiyor.
Birde gerçek yaşayan dostu anlayıp ona olan sevgi içten bağlılığa
bizi zorluyor. Artık odak noktamız belli. Artık anıda bu odak noktasında
toplayıp anımızı yaşama yolunu gerçekleştirebiliriz. Gerçek gücümüze
erebiliriz.
Şükür tam olmasa bile artık kokular gelmeye başladı. Açlığımızı
doyuran bu gerçeğe kulaklarımızı ve tüm alıcılarımızı çevirmeye başladık.
Artık inanıyorum bizde gerçek insanlar kervanında sonsuz alemde
yerimizi alacağız. Teşekkürler yüce Allaha ve bize bahşettiği dosta.
Ayşegül Kazıcı
Öğretmen
103

Değişen Hayatlar
104
BİR YOLCUNUN GÜNLÜĞÜNDEN-10
Bugün, ben her şeye sahibim inancı kalbimi doldurmaya başladı.
Bu inanca nasıl geliyorum, değişen kendimi görüyorum, amacımın bana
neler yaptırdığını görüyorum. İnsanlara özellikle yakınlarıma cevap
vermeye üşenirken, şimdi onlara neyi, niçin yaptığımı nasıl olduğunu,
zihinlerini rahatlatıncaya kadar anlatıyorum.
Kendimi hiçbir zaman bu kadar candan içten görmedim. Bugün
bir baktım kendime içimden de kucaklıyorum arkadaşımı, dışımdan
da… İçimden de bu eğitimin değerini hissediyorum, aynen dışıma da
yansıtıyor saklamıyorum. İçimde bir hoşnutluk hali var, bu eğitimde,
bu gerçek dostun rehberliğinde, bu güzel insanlarla eğitim yapmak,
içimi de dışımı da hoşnutlukla dolduruyor.
İçimden şunu duydum sen önce yakınlarından başlamak üzere bütün
insanlığı sevk ve idare edecek güce sahipsin. İşte bu gücü hissettim
ne olursa olsun muhataplarımın hareketlerine değil, kendi yapacaklarıma
baktım.
İlk hatırı ben sordum, konuştum, anlattım. Hem öyle bir konuşma
ki alttan alarak, karşının nefsine hiç dokunmadan. Çünkü şuna inanıyoruz
artık bizim çözümleyemeyeceğimiz hiçbir soru olamaz. Ben
ustamı palto gibi kullanmak istemiyorum, paltoyu kışın soğuklarda
alırsın, sıcaklar geldi mi atarsın. Bu da insana doyum, tatmin ve devamlılık
yapmaz.
Bakıyorum ben benimle hep varım, o zaman bu beni usta yapmalıyım
ki, her zaman benimle olsun. Usta gövde de kalmasın, işte o zaman
ancak usta sahibiyim derim, ve gerçek ustanın değerini de o zaman anlarım.
Bu yaşa kadar hep çevremi acizlikten idare ettim, şimdi sahiplik
bilinciyle idare ediyorum. Hem kendi haysiyetime hem de çevremin
haysiyetine toz kondurmadan. Bir kızım diğer kızıma bilgisayar başın-

Değişen Hayatlar
dayken ne yapıyorsun diye soruyor, oda ters cevap vermiş. Olay bize
intikal edince ikisiyle de konuştum, olayı anladım.
Sonra ikisini de karşıma aldım, soru sorulana dedim ki “soru sorulunca
neden ters cevap verdin?” Onun yerine “kardeşim şu anda, şunu
yapıyorum” deseydin onun da zihni rahat ederdi, sen de sıkılmazdın.”
“İyi de anne o her şeyi merak ediyor canımı sıkıyor” deyince, ben
de dedim ki “içinden muhakkak şunlar geçiyordur; ne kadar meraklı
lüzumsuz sorular soruyor, ben ona cevap vermek zorunda mıyım.” “Ne
biliyorsun anne” dedi gülerek, “aynen bunlar geçiyor.” Doğru dedim
onun yaptığı bir kere yanlış bir hareket. Ama birde benim yapmam gereken
var. Oda nedir?
Benim amacım eğitilmek, güzel insan olmaksa eğer bu amaçtaysam
amacım beni ona cevap vermeye mecbur eder. Çünkü ustam var diyorum,
benim ustam kendine sorulan her soruyu açıklayarak cevaplar,
bende ustalı olduğumu iddia ediyorsam onun gibi yaparım.
Şimdi sıra geldi soru sorana, insan da merak duygusu var, bunu insanların
özel şeylerini merak etmede değil, kendi iç dünyamızı merak
etmede kullanalım. Ben neyi ne için yapıyorum, küsüyorum ne için
küsüyorum, seviniyorum ne için seviniyorum. İnsan bu merak duygusunu
kendini tanımada kullanmalı dedik.
Normalde tartışmayla başlayan, sanki şer gibi görünen bir olayı,
gerçekten değer bilmeye koşan sahip insan, nasıl eğitime ve insanın
kendine ve kendi yapması gerekenlere döndürebiliyor. İçimden bir sevinç
bir sevinç yaşasın dedim, biz ustam gibi her olayı değerlendirebilecek
ve faydaya getirecek güce sahibiz.
Yatıyorum, yatarken de bir baktım eşim çay içiyor. “Aman bey” diyorum
“bardaklar sana emanet, yıkamadan yatmayasın evimizin bereketi
gitmesin” biz sahibiz ya, yaparız yada yapılmasını sağlarız..
ELHAMDÜLİLLAH…
105

Değişen Hayatlar
106
KENDİMİ HERŞEYİN SULTANI BULDUM
1. Kendime güven duyamadığım her yerde, olayların üstüne yürüme
cesareti kazandım. Hastaydım şifa buldum, korkaktım cesaret
buldum, fakirdim kazanç buldum, güçsüzdüm güç buldum, kendimi
garip duvar dibinde hissederken kendimi her şeyin sultanı buldum.
2. Varlık davası güdebilmenin akıl, kalp ve gönül birliği ile mümkün
olduğunu öğrendim.
3. Bana emanet edilen ve ailem olarak sahip çıktığım kişileri şefkat
ve merhamet ile kucaklayıp, sadece onların geçimini, rızkını değil aynı
zamanda onların kişilik, şahsiyet ve ahlaki olarakta gelişmelerinden
sorumlu olduğumuzu kavradık.
4. Benim insan olarak yaratılmış olmam, benim için en büyük şükür
kaynağı olduğunu gördüm.
5. Dindar insan sadece ibadetlerini yerine eksiksiz getirir anlayışından,
dindar insan elinden, dilinden ahlak ve faziletinden eminlik verir
anlayışına yürüdüm.
6. Kendimde dahil hiçbir şeyin değerini bilmezken, Allah’ın yarattığı
her şeyin hakiki değerini ilk yaratılıştaki değerinde tanıma fırsatı
buldum. Değerlendirdikçe her şeyin aslında benim için birer rahmet
olduğunu gördüm.
7. Eğitimimiz sayesinde koşulsuz, şartsız güven duyabileceğim, bizi
bizden çok seven ve düşünen arkadaşlar buldum. Ailemizi, paramızı, canımızı,
malımızı güven içinde emanet edebileceğimiz kardeşler buldum.
8. İş hayatımda, prensipli çizgi sahibi olarak yaşayarak, her an kendimize
yakışır bir tavır içinde bulunarak, mahcubiyetten uzak bir iş
hayatı edindim.
9. Maddiyatımıza sahip olarak, her gerekliye maddi güç elde etme
fırsatı buldum. “Atarsan hiç olur, tutarsan güç olur” anlayışı kazanarak,
elime sahip olabilecek güç buldum. Sahipliğimi her an talim ederek
yaşıyor, zihnimi rahat ettiriyorum.

Değişen Hayatlar
10. İnsanlara kendimi beğendirme çaba ve gayretinden kurtularak,
kendi vicdanıma kendimi beğendirme çabasına düştüm. Bu sayede
kendimle barışma fırsatı buldum. Kendimle olan ilgimin günden güne
arttığını görüyorum.
11. En ufak gerekliye eğilerek yaşıyorum. En ufak başarıları ve kendi
başarılarımı takdir ediyorum. En ufak kaçaklarımın da önüne geçerek
yaşama gayretindeyim.
12. Sadece maddi kayıpları israf olarak görürken, şimdi en büyük
israfın kişilik ve şahsiyet israfı olduğunu fark etme fırsatı buldum. İnsanlara
yakıştıramadığım şeyleri kendim yapmamaya gayret ederek yaşamaya
çalışıyorum.
13. Anlayışımın her noktada hassaslaştığını fark ediyorum. Dinimin
bütün gereklerini günümde yaşamaya çalışıyorum. Her an önüme
gelen durumlara eğitimimin gerektirdiği şekilde müdahale etmeye gayret
gösteriyorum. Böylece her sorunuma çözüm üreterek yaşıyorum.
14. Kendimi sadece gövde zanneden, acı yaşantıdan kurtulma çabasına
düştüm çok şükür. Sadece gövdemin ihtiyaçlarından sıyrılarak artık,
zihnimin, kalbimin ve gönlümün ihtiyaçlarına da öncelik tanımaya
önem veriyorum.
15. Etki hapishanesinden kurtulma gayretindeyim. Her önüme gelen
olaydan, insandan, makamdan, mevkiden etkilenmemeye başladığımı
fark ediyorum. Bunun yerine etki merkezimi artık sadece şahsiyet
ve şeref ölçüleriyle doldurmaya çalışıyorum. İnsanların doğruluğundan,
cömertliğinden, affediciliğinden etkilenmeye başladığımı görüyorum.
Özellikle Peygamberimiz ve sahabe efendilerimizin hayatlarındaki
hareketlerini daha iyi tefekkür etmeye başladığımı fark ediyorum.
16. En başta gerçekten bir sevgili sahibi olmaya başladım. Gerçek
sevginin edimlerini tanımaya başladım. Hayatın kışını artık daha kolay
atlatıyorum. Başıma gelen olaylarda muhakkak bizim görmediğimiz
yönleri eğitimcimiz bize gösteriyor ve olayların etkisinde kalmadan
yolumuza devam ediyoruz.
107

Değişen Hayatlar
17. Kendi hayatımıza tatbik etmediğimiz şeyleri kimseye tavsiyede
bulunmuyoruz. Sözleri kendimize konuşarak ilk olarak kendimizi
harekete geçirme çabasındayız. Ondan sonra zaten uygulanan şeyler
karşıyı direk olarak çekim merkezine alıyor.
18. Derlere bakarak yaşamaktan kurtularak, Peygamberi ölçüleri
hayatımıza tatbik etme çabasına düştük. Kim ne derse desin, biz kendi
kendimize söylediğimiz sözlere dikkat etmeye çalışıyoruz. Çünkü
kimsenin bize bir şey demediği olaylarda sabahlara kadar kendimizi
hesaba çektiğimizi fark edince, herkesten ve her şeyden önce kendi vicdanımızı
yoklayarak yaşıyoruz.
19. Sözümüze ve kararlarımıza sahip olarak, gerçek yaratılış amacımıza
uygun yaşamanın farkına varabildik. Her hareketimizde alnımız
açık, boynumuz dik, hür ve gür yaşama çabasındayız. Kimse bizi hesaba
çekmese de kendimizi hesaba çekip, her an muhasebe içinde maddi
manevi borçsuz yaşama gayretine düştük.
20. Her şeyden öte ne mutlu bana ki GERÇEK BİR DOST’a sahip
oldum. Hayatta en büyük ihtiyacımın dost ihtiyacı olduğunu öğrendim.
Her an dostluk, ahbaplık gereklerine dikkat ederek yaşama çabasındayım.
21. Yiğit düşmez değilmiş. Yiğit düştüğü yerden kalkarmış.
22. Ben eğitimim ve fikrim sayesinde aklını kendine kullanabilen,
dedikodu israfından kurtulmuş, başkalarını yaşamaktan, sadece ve sadece
kendini yaşama çabasına düşmüş bir insan olma yarışına girdim bu
çalışmalar sayesinde.
23. Gerçekten insan olma yarışında çaba sarf ediyoruz. Bu ne büyük
bahtiyarlık. Hayatın her yönüne ışık tutan bir eğitimin içindeyiz.
Her şeye anında pratik çözümlerimiz var.
24. Günahımızın sevabımızın bir etkisi olmaya başladı.
25. Kötü dediğimiz şeylerin içinde yaşadığımızı fark ettik. Bir şey
kötüyse, zararlıysa bundan uzak duracak mekanizmalarımız olduğunu
fark ettik.
108

Değişen Hayatlar
26. Çalışmanın hayatın en dinamiği olduğunu gördük.
27. Sevginin hayatın suyu olduğunu anladık.
28. İyi insan olmanın ilk adımının beğenimli konuşma yapma olduğunu
öğrendik.
29. Sürekli eksiklerle ilgilenmenin bataklık olduğunu, neye şükrediyorsak
onun geliştiğini öğrendik.
30. Hayatta en büyük başarının inanmasını başarmak olduğunu öğrendik.
Artık bundan sonra bu değerler üzerinde yaşama çabasındayız. Bütün
kardeşlerimiz “en az” burada sayılanlar kadar eğitimi hayatlarında
tatbik etme derdindeler. Bizde “İki günü birbirine denk olan, zarardadır”
sözü gereği her an gelişme çabasındayız. Kendimde dahil herkese
neşeli anlar diliyorum.
Mustafa Arslan
Öğretmen
109

Değişen Hayatlar
110
KENDİMİ ÇOK ŞANSLI HİSSEDİYORUM
Artık öğrendiklerimizi uyguluyoruz az da olsa. Çünkü güzellikleri
görüp yaşamamak mümkün değil. Aile hayatımızın düzenini değiştiren,
bizi prensip sahibi yapan, herkese binlerce teşekkürler.
Peygamberimi burada tanıyıp çok sevdim. Onun yaşayışını hayatımıza
aktarınca sevgi ve huzur geldi evimize. Artık eşimle daha mutlu
olmanın güzelliğini yaşarken onun hiçbir işine karışmamak da beni
çok mutlu etti.
Anne olarak sorumluluğumu doğru düzgün, sözünde duran, bir
tek dayanağı olan insan olmak için mücadelem sürüyor. Geçici olana
değil, baki kalana dayanmak benim için önemli. Bugüne kadar ne kadar
çok ezbere yaşadığımı gördüm.
Çocuklarımla artık daha samimiyim. Kimsenin gizli saklı işi yok.
Güveni evimize bir prensip olarak oturtmaya çalışıyoruz. “Sen yaparsan
olur, sen yapmadan hiçbir şey olmaz” parolasıyla her güzelliği önce
ben yapacağım yarışı oluyor.
İşe en yakınlarımızdan başladık. Baktım ki her şey bende başlıyor ve bende
bitiyor. Ben kalbime ne kadar sahibim ve kalbimde hangi değerler var.
“Olur, peki sen bilirsin” deyince her şey birden değişiyor ama birde
dinlemeden “hayır olmaz, gidemezsin, gelemezsin, yapamazsın” deyince
baktım ki benliğimi artırıyorum.
Şimdi her şeyin bir çözüm ve çıkış yolu olduğunu görmek ve uygulamak
hayatımı daha bereketli yapıyor. Oysa önce orada kalıp içinden
çıkamadığım durumlar beni daha çok karanlığa çekerdi.
Şimdi artık affetmeyi öğrendik ve dayanağıma sığınıyorum Elhamdülillah.
Böyle güzel ve en değerli insanların içinde olduğum için kendimi
çok şanslı hissediyorum.
Rabbim hep değer kıymet bilenlerden etsin.
Kudret Aslan
Ev Hanımı

Değişen Hayatlar
BİR İNSAN TANIDIM
Beni benimle barıştıran, beni benimle yüzleştiren, beni bana tanıtan
bir insan tanıdım…
Beni bana sevdiren, beni bana saydıran, beni benimle gurur duyar
hale getiren bir insan tanıdım…
Kendime verdiğim sözleri tutma ciddiyetine getiren, ben verdiğim kararlarda
zorlanırken verdiğim kararları bana uygulatan bir insan tanıdım…
Zihnimi sadeleştiren, zekamı hassaslaştıran, insanlık gereklerini
duyar hale getiren bir insan tanıdım…
Bütün gücüyle dayanağımı tekleştirmek için uğraş veren, beni girdiğim
ters, yanlış yollardan “U” dönüşüyle çeviren bir insan tanıdım…
Bana cesaret veren, bütün etkilerimden kurtarıp bir tek
Muhammed(s.a.v.)’in etkisine girebilmem için çabalayan bir insan tanıdım…
Benim merhametli, şefkatli, affedebilen bir insan olabilmem için
uğraşan bir insan tanıdım…
Benim tuttuğum hedefi gittikçe geliştiren, tuttuğum hedefe vardıran,
daha ilerisini gösteren, durmadan amaçlandıran, bizi Allah (C.C.)
ne imana çağıran bir insan tanıdım…
İnsanları olduğu gibi kabul etmeyi, insanları tabii görmeyi öğreten
bir insan tanıdım…
Anlayış gibi büyük bir nimeti bana öğreten, kalbimde anlayış benim
gülümdür ben onun bülbülüyüm sözünü anlamlandıran, değerini
gösteren bir insan tanıdım…
Bütün varlığını maddi manevi davası için, insanlık yaşasın, insanlar
kendi kendilerini bilsinler, bulsunlar, tanısınlar diye gözünü kırpmadan
her şeyini sunan bir insan tanıdım…
Bizleri tanıştığımız günden beri maddi manevi ihtiyaçsız hale getirmeye
uğraşan, bunun için hiçbir fedakarlıktan kaçınmayan bir insan
tanıdım…
111

Değişen Hayatlar
Bizi doğruluğun verdiği gönül ferahlığı ile yaşatan, bize içi dışı bir
yaşamayı öğreten, öğütleyen bir insan tanıdım…
Ne yaparsak yapalım ama duyarak, içten, halisane yaşamamız için
çabalayan bir insan tanıdım…
Bizim hayalde, zanda, rüyada yaşadığımızı bize fark ettiren ve bunlardan
kurtarmak için bütün gayretiyle uğraşan bir insan tanıdım…
Bizi derin uykulardan uyandıran, tembellikten, miskinlikten, acizlikten
kurtaran bir insan tanıdım…
Bizi bize güvendiren, bize beğendiren, kendimize inandıran, bizi
bizimle övündüren bir insan tanıdım…
Bizi şerefli sahip insan oluğumuza inandırmak için çabalayan bir
insan tanıdım.
Ne mutlu bütün bu Muhammedi (s.a.v.) ahlakı hayatında yaşamış,
bizlerinde yaşaması için uğraşan bize yol gösteren bir insan tanıdım…
NE MUTLU…
Bir Yolcu
112

Değişen Hayatlar
DÜNYANIN EN BAHTİYAR İNSANLARIYIZ
Şeklen insan olarak dünyaya gelmenin, o gövde içinde insanlığımızı
gerçekleştirme fırsatıyla karşılaşmış olmanın, kendimizi derinliklerimizden
tanıyıp, öz de kendimizle tanışma yolunda olmamızın değeri
ne büyük.
Dışarının tantanasından uzak, kendimize yönelip, kendimizle meşgul
olmak, kendimizden kendimizi okumaya çalışmak ne güzel bir uğraş…
Dış dünyanın yermesinden, övmesinden etkilenmez hale gelmek;
bir tek hesabı öz de yaşatanımıza vermek, içten doyunca bunun zevkine
ermek…Ne güzel, ne güzel…
O vakit hiç kötü göremiyor gözler, incitemiyor, etkilemiyor zararlı
sözler. Her şey dost kokusunu taşıyor, yad olmuyor eller…Sevmenin
sevilmenin deryası kendinde, özünde ey güzel…
Farkına varınca, her geleni dosttan sayınca, sevmenin sevmemekten
üstünlüğünü tadınca hayat güzelleşiyor.
Anlıyor insan ayrılığın olmadığını gövdeden çıkınca. Özde bir olmanın
sevincini duyunca. El olmuyor hiç kimse bir vücuttan bakınca.
Ayrı görmüyor o vakit “ Başkası yapsın da olsun” terk ediyor o zihni…
“Ben yaparsam olur” hareketlendiriyor bu bedeni. Yapan yaptığının
zevkiyle dolduruyor kendini. Yaptıkça da görüyor, başkasına değil
o esas kendisine yapıyor iyiliği…
Özden Sayın
Diş Hekimi
113

Değişen Hayatlar
114
CENNETTE ON GÜN
Asker ocağına yani Peygamber ocağına geleli altı ay olmuştu. Bu altı
ay benim dostuma, ahbaplarıma olan özlemlimi hayli bir arttırmıştı.
Anlamıştım benim onlarsız bir anım bile olmamalıydı.
Unutmadan yaşayarak onlarla bir olma yolunda eğitimimde derinleşme,
yürüdüğüm yolda ciddiyetimi arttırmaya çalışıyordum. İzin günüm
yaklaşıyordu.
Onlara kavuşacağımı düşündükçe heyecandan uykularım bölünüyordu,
içimde öylesine büyük bir mutluluk, huzur vardı. Birde iznimin
kurban bayramına denk gelmesi ayrı bir heyecan olmuştu. Hayal bile
edemiyordum yaşayacaklarımı.
Can’a, canan’a kavuşmaya gidiyordum. Aklımda başka hiçbir şey
yoktu onlara kavuştuğum anlardan başka. Otobüs nihayet hareket
etmişti. Varacağım yerde Yüce Dost vardı. Ahbaplarım vardı, burada
oluşan bütün açlığım oradaydı.
Hepsine doymaya koşuyordum. Beni karşılayacak olan dost rengine
boyanmış kardeşim Mert ti. Ve o an geldi. Otobüsten indim Mert miydi,
dostumuydu bilemedim özlemim öylesine büyüktü ki... Uzaktan göründü
huzurum, mutluluk yuvam, çocukluğum, gençliğim “Huzur bahçem”.
Ve ahbaplarımla karşı karşıyaydım sevinç ve mutluluktan hangisine
sarılacağımı hangisini kucaklayacağımı bilemedim. Ve dostumdu,
sevdiğim, canım, cananımdı gelen nasıl bir insan yârine özlem ve sevgi
beslerse öyle büyük özlem, sevgi ve aşktı bendeki ona karşı. İşte dedim
huzur, mutluluk bu, yaşarken cenneti görmek böyle bir şeydi galiba.
Abdulkadir Duru Hz. leri aklıma geldi, ahbaplarına karşı olan sevgisi
ve onlara kavuştuğundaki mutluluğu heyecanı, sevinci ve ayakta
kılamadığı şükür namazı… Bende Duru Hz. lerinin yaptığını yaptım
hemen şükür namazı kıldım.
İçimde öyle bir mutluluk vardı ki canım ne yemek, ne içmek sadece
dostuma dalıp gitmek istiyordu, kendimi unutmuştum. O muhabbet

Değişen Hayatlar
deryasında akıntıya kapılıp gidiyordum. İstediğim tamda buydu, yaşamak
istediğim buydu. Özlediğim her şey o an oradaydı. Yaşadığım
mutluluk tarif edilmezdi.
Ahbaplarımın ilgisi beni daha da bir hayran etti. İyice aşktan sarhoş
olmuştum. O gün özlem dindirmeyle muhabbete doymaya çalışmayla
dostumun yanında geçti. Diğer günlerimde aynıydı her an eğitimden
dosttan konuşan insanlarla yan yana, aynı fikir ve düşüncede aynı çizgide
omuz omuza yürüyen aynı dostun derdiyle dertlenmiş o güzel insanlarla
yan yana geçmesini istiyordum ve nihayetinde de öyle olmuştu.
Cenneti yaşıyordum ben.
Ve bayram sabahına huzur bahçemizde, dostumla, ahbaplarımla
uyanmak. Zaten bir başka oluyordu huzur bahçesinde bayram sabahları…
Sevinçler, mutluluklar kat kat artıyordu. Onca koşuşturmaca
ya rağmen bitmeyen enerjiler yorulmak bilmeyen insanlar. Farklı bir
huzuru vardı. Çalıştıkça, hizmet ettikçe enerji topluyordu sanki insan
daha da bir güçleniyordu.
Can alemi, canan alemi orasıydı. Her geçen gün mutluluklarım
artıyordu, daha da enerji yüklüyordum kendime. Yanlarındayken bile
aklımda hep onlar vardı. Allah’ım nasıl bir güzel duygudur yaşadığım!..
Sana koşan insanlarla omuz omuza, dostun çizdiği yolda yan
yana, yana yana yürüyen güzel insanlarlayım.
İzin günlerim yavaş yavaş bitiyordu ama bende hiç öyle bir hava
yoktu. Anımı dolu dolu yaşıyor mutluluklarımı artırıyordum. Hiç
olumsuzluk yoktu her şey olumlu, her şey pozitif her şey güzeldi. 7 den
70’e hepsi kıymetliydi. Ömer’inden Burhan dedeme kadar hepsi özel,
hepsi güzel insanlardı. Hepsinde dostumun gözü vardı.
Ve son günüm Allah’ım.
O gün başladı, huzur doluydum mutluluk saçıyordu içim. Ahbaplarımla
vedalaşma vakti gelmişti. Hepsiyle vedalaşıyordum ama bende
hiçbir değişiklik yoktu aynı duygularla devam ediyordum. Ve kardeşimle
baş başa kalmıştım onunla dostuma gidecektik.
115

Değişen Hayatlar
Allah’ım hiç bitsin istemedim o gece kardeşimle gece boyunca eğitimden,
dosttan konuştuk saatler nasıl ilerledi bilmiyoruz. Ne soğuktu
bizi etkileyen nede usul usul atıştıran yağmur.
İkimizde aşka dalmıştık ki galiba hiçbir şeyin farkına varmıyorduk. Kardeşim
konuştukça kendimden geçiyordum. Bana dostumu anlatıyor, eğitimimden,
fikirden konuşuyordu. Ben iyice mutluluktan sarhoş olmuştum.
Gecenin ilerleyen saatlerinde eve geçtik ama muhabbet hala devam
ediyordu. Geç oldu uyumaya kalktık. Sabah o huzur dolu ortamda o
odada uyanmak, o havayı ciğerlerimin alabildiğince içime çekmek.
Ve ayrılık vakti gelmişti artık… 3 Kasım sabahı dostumun canımın,
cananımın yanından giderken bana hala huzur ve mutluluk aşılıyordu.
Bende yanından ayrılırken gayretimi, azmimi, mutluluklarımı, sevincimi,
huzurumu, ciddiyetimi, takdirimi aldım ve ayrıldım.
Kalan vazifemi bitirip tamamen cennetime kavuşmak için. Mesafeler
artırıyordu dostum ve ahbaplarımla benim aramda ama artan mesafeler
sadece fizikiydi manevi olarak yakınlaşıyordum.
Yanımda götürüyordum ustamı, gayretimi, ciddiyetimi, takdirimi. Ve
bu olayda beni devamlı pozitif ve olumlu yapıyordu. Bu yüzdendir ki canımdan
cananımdan yani dostumdan ayrılmak o kadar da zor gelmemişti.
Ne mutlu! bana böyle sonsuz ve eşsiz bir zenginlik bahşettiğin için
Allah’ım. Sana sonsuz şükürler olsun. Dostuma şükürler olsun beni
peygamber aşkıyla doldurduğu için. Açtığı yolda beni daha ciddi kıldığı
için.
Ahbaplarıma şükürler olsun beni yürüdüğümüz yolda hep yarışçı
kıldıkları ve beni daha ileriye ittikleri için. Allah’ıma şükürler olsun
yaşarken Cennetin zevkini tattırdığı için. Böyle zenginlikleri bahşettiği
için…
Çok şükür, elhamdülillah…
116
Emrah ANDİŞ
Mehmetçik

Değişen Hayatlar
UYGULAMALARIMIZLA DEĞİŞEN HAYATIMIZ
Muhabbetle, dostluğa susamış can kardeşlerimizle bu haftada buluştuk.
Susayan insan nasıl suya koşarsa bizde muhabbet için, Allah için
birbirimize koşuyoruz. Bu hafta ki dersimiz; En yakınlarına (eş, arkadaş
vs. gibi) en çok ciddiyet gösterip değer vermek şarttır.
Emine Hanım:
Bu hafta evde çok güzel bir temizlik yaptım. Arkasından da şöyle
düşündüm,” tam misafire layık bir temizlik oldu.” Aradan biraz zaman
geçti mutfağa bir girdim, büyük oğlum Yavuz Selim mutfağı halletmiş.
Şimdi misafir gelseydi, misafirin çocukları mutfağı karıştırsalardı, onlara
“olsun hiç önemli değil hemen temizleriz” diyecektim. Öyleyse,
“olsun oğlum zaten sizin için temizlik yapmıştım”diyerek düşünceyi
çevirdim.
Sonrada “bu sözü benim oğlum daha çok hak ediyor” diyerek oğluma
anlayış ve hoşgörüyle davranmamı sağlayan bu eğitime şükrettim.
Ben kayınpederime hiç babacığım dememiştim. Sanki babacığım
deyince düşüp bayılacağımı sanıyordum.
Babam Kırıkkale ‘den geldi ve ona hoş geldin demek için yukarı
çıktım. Ona “hoş geldin babacığım” dedim. Ama hayret bayılmadım
ve çok gayri tabi demiştim. Ağzımdan doğallığına çıkmıştı. Bende diyebiliyordum.
Ben bu düşüncelerdeyken amcam kalktı beni bir kucakladı,
bir sarıldı ki gözyaşlarıma hakim olamadım.
Allah’ım ne güzel insanlık, ne güzel Peygamberimizin sünnetlerini
uygulamak.
Hatice Hanım:
Samimiyetle, yapmacıklığın ayrımındayım. Burayı çok samimi bulduğum
için buradayım ve burada huzur buluyorum.
117

Değişen Hayatlar
Akşam abimler geldi. Heyecanla kitapları abime gösterdim ve beraberce
okuduk. Abim; “Peygamberimizin sünnetlerini hal-hareket haline
getirmişler, burayı bırakma “dedi. Buda bana daha bir gayret verdi tabi.
Annem bizden hiç beklemez hep o arar hatırımızı sorar. Bu konuda
bize örnektir. Ama şu anda burada öğrendim ki, bende onu arayacağım.
Hatta bu konuda bizi arayarak hep kazanan o oluyor. Bende bundan
sonra annemi aramada önce davranacağım ve kazanan ben olacağım.
Kayınbabam ameliyat oldu. Her gün telefon ettim. Yeter gerekliyi
yaptım demedim. Onun sesini duyana kadar etmeliyim ve oda benim
sesimi duymalı dedim. Çünkü hasta yatan insanın sevgi, şefkat dolu
sese ihtiyacı var. Samimiyetle arayıp sonunda sesini duydum, bende sesimi
duyurdum.
Ben iyiyi, güzeli, doğruyu samimice yaparım. Karşının tavrı ona aittir.
Ben yaptığımdan huzur bulurum.
Bunu sizlerden öğrenmek beni çok rahatlattı. Eğilmek, ilgilenmek,
veren olmak enayilik değil, esas insanlıkmış.
Öznur Hanım:
O güzel insanın dediği gibi, “ Ben sizin ihlâsınızı en yakınlarınıza
verdiğiniz değerden anlarım. Naylon çiçeklik yapmayın, nedir naylon
çiçek? Hiç kokmaz sadece görüntüsü vardır.”
Mesela; “anneme böyle davranmam lazım, eşime anlayış göstermem
lazım” zihniyetiyle hareket, sanki mecburiyetten yapıyormuş gibi, ne
sen bir şey hissedersin, nede hissettirirsin.
Biz hissederek yaşamayı öğreniyor ve bu eğitimle talim ediyoruz.
Ne demek ya, hissederek yaşamak! İzaha sığar mı?Ben en çok kendimi
çocuklarımla eğitmişimdir. Çünkü onlara kızmak, bağırmak daha
kolay gelir.
Bu hafta evde yoğun bir temizlik yaptım. Akşam kızım okuldan
geldi. Tam dinlenmek için oturmuştum. “Yavrum ocakta çay var, bir
kendine doldur birde bana” dedim. “Tamam anne” diyerek, odasına
118

Değişen Hayatlar
gitti. Baktım unuttuğunu fark edince düşünmeye başladım. İnsanoğlu
bu, birkaç saniye içinde bile pek çok şey düşünebiliyor. Aklıma 2-3
düşünce birden geldi.
“Şimdi kızım bir bardak çay doldursa, anneciğim sen dinlen diye
getirse, ne iyi olur.
“ Arkasından “çok bekle hayatta göremezsin” derken birde savunma
yapıyorum “iyide bu kıza nasıl öğreteceğim anneye hizmeti” diyen
ben, en son düşüncede karar kılarak “Kalk kendi işini kendin yap. Ne
demiş büyükler “kibrin dökülsün” bir bardakta ona ver, diyerek yerimden
fırladım.
Bir çay kendime birde kızıma doldurup şekerini de attım, yanına
götürdüm. “Buyur yavrum çayın” deyip ikram ederkenki zaferim bambaşkaydı.
Beklememek, eğilmek, kızmamak, yani insanca davranmak
çok güzel. Sonra Peygamberimiz geldi aklıma, kendi işini kendi yapar,
özel hizmetten hoşlanmazmış. Hemen burayı kendime bir ödev alayım
dedim.
Gül Hanım:
Artık şükürler olsun insanlık yaşanmaya başlandı. Öznur ablanın
dediği gibi canlı olan koku veriyor. Salonumda dün Kırıkkale den getirdiğim
çiçekler vardı. Her salona girişimde harika kokuyordu. Salonumda
ayrıca çok da naylon çiçek var ama hiçbiri şimdiye kadar koku
vermedi.
Demek ki dedim bizde insanlık kokacağız. Bizi görenler, yanımızda
bulunanlar bizden insanlık kokusu alacaklar.
Bir hafta boyunca annemler bizdeydi. Şunun farkına iyice vardım
ki, yaptığın her şeyden sen doyuyorsun. Sen anlayışlı oluyorsun sen
doyuyorsun, sen kucaklıyorsun sen doyuyorsun, sen alttan alıyorsun
sen doyuyorsun, karşının haberi bile yok. O bildiği gibi yaşıyor. Yine
söyleyeceğini söylüyor, yapacağını yapıyor.
Sen ne yapıyorsan insanlığın ne gerektiriyorsa, Peygamberin nasıl
119

Değişen Hayatlar
davranıyorsa öyle davranarak doyuyorsun. İnsan kendi doyunca daha
başkasından bir şey beklemiyor.
Bu nasıl bir şey dedim ya! Hem sen vereceksin, hem sen doyacaksın.
Ben kendi kendimi takdir ettiğim zaman doyuyorum. Ben mutlu
olmak istiyorsam, onu kucaklamak zorundayım.
Gün içinde en yakınıma bakıyorum. Neye ihtiyacı varsa bazen bir
takdir, bazen bir anlayış, bazen bir ayakkabı tespit ediyorum ve ihtiyacını
gideriyorum.
Gün sonunda bakıyorsun, Elhamdülillah diyorsun bütün bunlara
benim ihtiyacım varmış. Hoşgörüye, anlayışa, sevgiye benim ihtiyacım
varmış. Bildiklerimle bir amel edeyim, bilmediklerim bana öğretilecektir.
Annem bir girdi içeri “Gül evin ne kadar genişlemiş” dedi. Bende
“evim aynı ev, ama benim kalbim genişledi” dedim.
Sevginin, şefkatin, merhametin sahibi var. Bırak sahibi bunları senden
sana versin. Sende bunların senden tecelli etmesine vesile ol.
Elif Kızımız:
Ben bu hafta pratik gereğimizi en çok annem üzerinde uyguladım.
Annem el iş yapmayı çok seviyor. Bu hafta yerinden hiç kaldırmadım
annemi, hep elişi yaptı. Ben de ev işlerini yaptım. Bir insana sevdiğini
vermek ne güzel. Bir haftamı bir insanı mutlu etmek için geçirdiğimden
dolayı bende çok mutlu oldum.
Arzu hanım telefonla arayarak başkanımıza tespitlerini sunmuş.
Arzu Hanım:
Annemle (kayınvalidem) birlikte babaannemin evine gittik. Her
zaman gittiğimizde babaanneme yapılacak bir işin var mı diye sorardık,
oda yok deyince oturur kalırdık. Bu sefer özellikle ilgilendim.
Baktım tuvalet pis, kolları sıvadım, anneme de söyledim ikimiz beraber
baştan sona çok güzel bir temizlik yaptık.
İnsan olarak sahipliğimin gereğini yaptığım için çok mutlu oldum.
120

Değişen Hayatlar
Güler Hanım:
İnsanın zihni duru olunca gereklileri daha rahat görüyor ve sahipliğini
de çok güzel yapıyor.
Bahçeye gittik, arkadaşlar temizlik yapıyorlardı. Temizlik maddeleri
beni rahatsız ediyor. Onun için ben yapamadım.
Ben ne yapabilirim diye düşünürken, bende yemek yapabilirim dedim.
Bahçenin aşçısı
Meryem hanıma “her zaman sen yemek yapıyorsun, arzu edersen
bu sefer beraber yapalım” dedim. Çok memnun oldu. Birazcıkta olsa
onun işini hafifletmiştim.
Bu gereklileri fark etmek beni doldurdu.Şu anlayışa da geldim. Her
yerde insana ihtiyaç var. Yemek yapacak insanda lazım, temizlik yapacak
insanda. Yeter ki yaptığın işin gururunu ve doygunluğunu yaşa.
Bu gereklerden birini yapmak, bulunduğum yeri sahiplenmek beni
çok mutlu etti.
Necla Kızımız:
Bu hafta kendimde şunu fark ettim. En yakınıma dışarıdaki insan
kadar değer vermediğimi gödüm. Hani senin diyorsun, küsse de barışır
diyor, önemsemiyorsun. Buradaki eksikliklerimi gördüm.
Bu hafta bir ödev veriliyor ve o konuda ne kadar eksik olduğunu görüyorsun.
Her ne kadar daha önce duysan da, ödev diye alıp uygulamaya
başlayınca işte o zaman daha çok fark ediyorsun eksiklikleri, fazlalıkları.
Yaptığın hatayı artık hemen fark edip telafi yoluna gidebiliyorsun.
Annem abdest aldı, yüzünü havluyla silerken birden göz göze geldik.
“Seni severim, seni severim” dedim. Annemde “tabi seveceksin bu
hafta ödevin bu” dedi. Muhabbetle sarıldık bir birimize.
Demet Hanım:
Benim haftamda çok güzeldi, çok süperdi diyemeyeceğim. Düştüğümüzde
oldu, kalktığımızda ama en güzeli de kalkmaktı.
121

Değişen Hayatlar
Pazar günü sabah kızım kahvaltıyı hazırladı, samimi bir hava içinde
kahvaltımızı yaptık. Ben örgü örmeye oturdum. Bir ara baktım mutfakta
kahvaltının bulaşıkları duruyor, birden zihnim karıştı, bulaşıklar
neden duruyor diye. Bu düşünce çıkıyor ve ben kafasına vurup bastırıyorum.
Öğle oldu kızım yemek hazırladı yedik. Biraz sonra baktım yine
bulaşıklar mutfağı bekliyor. Bir ara kızım “anne bulaşıklar duruyor
ama hiç yıkayasım yok” deyince, ben zaten zor bastırıyorum olumsuz
düşünceleri, kızıma o halde bir iğneli nükte yaptım. “Aşağıdan abini
çağırda yıkasın, yâda aşağı doğru savur gitsin” dedim.
Kızımda yine tık yok, yine bulaşıklar duruyor. “O evin kızı mecbur
o yıkayacak, ben ona dersi varken, kursu varken seslenmedim ama şimdi
boş, mecbur yıkayacak” zihniyeti bütün benliğimi kapladı.
İkindi oldu bu düşüncelerle namazı kılıyorum, namazda vesveseye
gidiyor.
Birden uyandım hani o senin güzel kızındı, cici kızındı, çalışkan
kızındı bir bulaşığı yıkamayınca kötümü oldu.
Yiğitlik nedir dedim, yiğitlik yapmadığında da onu sevmek, hoş görmek,
anlayışlı olmak, yaparken zaten haliyle seviyorsun, sayıyorsun, takdir
ediyorsun.
Bu düşüncelerle kolları sıvadım mutfağa girdim, bulaşığı yıkamaya
başladım, kızım sesleri duyunca koşarak geldi “ne olur anneciğim ben
yıkayım, kendimi affettireyim” diye. “Ben başladığım işimi yarım bırakmam
yavrum diğer işlere bak” dedim.
Benim kız bir hareketlendi, bir hamaratlandı ki süpürgeyi aldığı
gibi başladı her yeri süpürmeye. Akşam yemeğini beraber hazırladık.
Anladım ki yiğitlik vermeyene vermek, yapmayana yapmakmış.
İnsan eğitimde olduğunu ve kendi yapacağını unuttuğu anda fırtına
kopuyor.Etrafıma insanlık vermek için, mutluluk vermek için Yaradanımı
unutmayacağım. Eksikliklerimizi burada fark ettik ve burada
aşacağız.
122

Değişen Hayatlar
Hatun Başkan:
Oğlum okuldan geldi, “anne dün pişirdiğin gibi bir yumurta pişir”
dedi. Yumurtayı pişirdim. Götürdü bilgisayarın önünde yiyor.
Bu haftaki dersimizde unutmadan yemek ya o geldi aklıma. “Oğlum”
dedim. Bak bu hafta bizim dersimiz insan yemeğini ne hal ile
yerse, o hal ile insanda vücut buluyor. Oğlumda “o bizim için gerekli
değil, siz hanımların dersidir” diyerek bulunduğu yerde yemeğini yemeye
devam etti. Tamam dedim ve çekildim.
Bugünlerde ikide bir laf söylememeyi kendime prensip edinmiştim.
Yine oğlum bildiğini yaptı. Ama kulağından girdim ya onu, yeter dedim.
Zamanı gelince o ekilen tohumlar yeşerecek.
İnsan kendini tanıdığı nispette ailesini, oğlunu, kızını tanıyor. Ben
tanımışım oğlumu sertlikten hoşlanmaz, ona söyleyip bırakacaksın, o
anda yapmasa bile muhakkak yapacaktır.
Eşim bana benim hoşlanmayacağım bir şeyler söyledi. O anda bir
şey söylemedim. Çünkü hoşlanmadığım için tepkim kırıcı olabilirdi.
Ertesi gün sakin kafamla eşime “dün bana söylediğin şeyler hiç hoşuma
gitmedi” dedim. Eşimde saygı gösterdi, bende o anda tepki vermeyip
sonradan sakince sağduyuyla söylediğim sözden memnun oldum ve
kendime saygı duydum.
Aysel Hanım:
Biz bu eğitimde kendimizin değerli olduğunu öğrendik. Bu yüzden
bu hafta en yakınım olan kendime değer verdim.
Yaptıklarımdan emin yaşamaya çalıştım. Samimice bir hareket yaptım
daha bunu sorgulamaya gerek yok, samimiyim değil miyim diye.
Sen ancak Peygamberinin ahlakını, sünnetlerini günlük yaşantında
uyguladığın zaman kendini takdir edebiliyorsun, sayıyorsun ve o zaman
kendini seviyorsun.
Bu hafta çocuklarımı doğduklarından beri hiç olmadıkları kadar
serbest bıraktım. Hiçbir hareketlerine karışmadım. Bir kere söyledim,
123

Değişen Hayatlar
yaptıysa yaptı yapmadıysa ben yaptım. Kesinlikle tenkiti evimizde bitirdim.
Şaka bile olsa yapmama kararı aldım. Onlarda artık zorla değil,
emirle değil, yapacaklarını bilerek yapsınlar, duyarak yapsınlar dedim.
Ben 12 senedir bu eğitimdeyim. Çocuklarımda hep burdalardı.
Onları hep güzel insanların arasında bulundurdum. Onların zihnini
karıştıracak kimselerle hiç muhatap etmedim. Zaten gerekli olan Muhammedi
Ahlakı öğrendiler, Aysel bir aradan çekilsin bakalım Rabbim
onlardan nasıl tecelli edecek.
Oh be ne güzelmiş sen yapacağını yap, gerekli olanı ver ondan sonra
işi sahibine Allah’a bırak.
Haftaya dersimiz; Büyüklere her yerde yer vermek, yaşça küçük de
olsa ehline sormak, sohbeti kesmeden dinlemek, büyüklere bey veya
ağabey diye hitap etmek, her sahada adabı muaşeret kaidelerine uygulu
olmak şarttır.
Haftaya buluşmak ümidiyle,
Selamünaleyküm! Saadetli Anlar...
Grup Yazıcısı: Aysel Yiğit
124

Değişen Hayatlar
MUCİZE
İnsanın bir huyunun değişmesi mucize ister derler. Hatta halk arasında
“huylu huyundan vazgeçmez, yedisinde ne ise yetmişinde de
odur “ denilir. Eğer buna inanır bu düşüncenin üstüne yatarsak vay
halimize…
Bu hafta yaşadığım bir olayla anladım ki mucize biziz. Mucize benim.
Mucize dostla terbiye olmaya çalışan kalplerimiz. Yani asıl mucize
dost…
Bu hafta kardeşimin telefonu bozuldu. Ahlanıyor, vahlanıyor ama
telefonu da hafta sonundan önce yapılamayacak. “Anne ben alarmımı
nasıl kuracağım, anne ben okula nasıl gideceğim?” derken derken hafta
sonuna kadar halledilemeyeceğini anladı.
Sessizleşti, sustu ama mimiklerinden belli ki hala telaş içerisinde.
Annemin eski bir telefonuna taktı hattını. Tabi yüksek model bir
telefondan daha düşük bir telefona geçince afalladı biraz ama alışmak
zorundaydı.
Akşam oldu yataklarımızı yaparken baktım hala telefonla uğraşıyor
“al ablacım sen benim telefonumu kullan senin ki düzelene
kadar ben anneminkini kullanırım” dedim. O kadar şaşırdı mutlu
oldu ki hemen anneme olanları anlatıyordu. Mutluluğu, şaşkınlığı
içine sığmıyor gelip gidip beni öpüyordu.
Bir gün sonra yani telefonla okula gittiği gün bana arkadaşından
mesaj geldi. Aynen şunlar yazılıydı:
“Nimet abla gazan mübarek olsun. Habibe telefonu hocaya
kaptırdı…’’ Bu ne demek? Dönem sonuna kadar telefon yok demek.
Mesajı okudum ve ilk aklıma gelen “hadi bakalım Nimet asıl
şimdi sınavdasın. Bakalım sınıfı nasıl geçeceksin’’ dedim. Ve sonra
kalbim ferah bir düşünceyle “canın sağolsun, kardeşime feda olsun
ondan önemli değil” dedim.
Akşam okuldan kardeşim geldi. Zaten mahcubiyet içinde içeri
125

Değişen Hayatlar
girer girmez ‘’ benim hakkımda ne düşünüyorsun? ‘’ diye sordu.
Tebessüm ettim ve o telaşına “canın sağolsun, benim için sen
daha önemlisin” dedim. O gözlerinde ki şaşkınlığı ve mutluluğu anlatamam.
Öyle sevindi ki “abla iyi ki sen benim ablamsın, her kesin
ablası eğitim de olmalı” dedi.
Arkadaşları çok yüklenmişler “ablan seni öldürecek” demişler.
Benim nişanlı bir ablam olsa beni mahvederdi” demişler. Kendisi
bile gülerek anlatıyor bunları.
Artık ikimizinde o çok değerli telefonlarımız yok ama hep
isteyip de hiç ulaşamadığımız huzurumuz, mutluluğumuz ve kalbi
ferahlığımız var.
Demek istediğim mucizeyi dışarıda aramak yerine kalbimizde
aramak. En başta benim için zahiri olarak en değerli şeyimi telefonumu
verdim. Sonra telefon tamamen gitti ama huzurluyum tepki
göstermiyor kalp kırmıyorum. Ustam, dostum hep öyle der;
“Maneviyatta tuttukların, maddiyatta ise kaçtıkların senindir.’’
Ben Yüce dostu tuttum oda beni bırakmadı. Mucize bir kalbi
dostla doldurabilmektir. Mucize bana göre dostla yaşamak onu
unutmamaktır. Bu anlattıklarımı bedenen ben yapmış gibi görünüyorum
ama esas gerçek farklı…
Bunları yaptıran , beni bu kalp genişliğine götüren, gerçekte
ehemmiyet vermem gerekenleri öğreten ustamdır vesselam…
Mucize istiyorsak değişmek için gerçekçi insana koşalım. Çünkü
o gerçek bir MUCİZE.
Selamün Aleyküm…
Nimet Yiğit
Anadolu Ünv. Türk Dil ve Edebiyat blm. öğr.
126

Değişen Hayatlar
BU SENEYİ NASIL DEĞERLENDİRDİM?
Her şeyden önce pişman olacağım bir şey bırakmadım. Kendimle
barışık yaşamanın tadını çıkarmak kadar zevkli hiçbir şey olmadığını,
yaptığım her işin ihlasını bozmadan yapmayı öğrendim. Her an zorları
kolaylaştırmanın, eğitimle pratikleşmenin sevincine vardım.
Ailemi huzura davet etmenin yolunun benim kalbimden geçtiğini
ve kalbimi, aklımı eğitimimizin kurallarına uymakla bulduğumu kesinlikle
fark ettim.
Seviyorum diyorum ispatı: fedakarlık ve harekettir.
Samimiyim diyorum ispatı, kendimle yüzleşmemdir. Neyi ne için
yapıyorum tabanına iniyorum, eğitimime uyuyorum. İlk mehenk o
oluyor. Yaptığım işi ciddiye alıp gönül huzuruma bakıyorum.
Eğer zerre kadar mişler, muşlar varsa hemen aynı hataya düşmemeye
çalışıp, geri dönüş yapıp baştan alıyorum. Hatalarım beni doğruya
götürdüğü için onları fırsat biliyorum.
Görüşlerimi, anlayışımı bu yıl daha farklı görüyorum. Allah o kadar
güzel meziyetler vermiş ki o meziyetlerle muhatap olunca kendime
yetiyorum. Benim dışarıda işim yok diyorum. Ee, bazen kaçmak istesem
de kulağından çektiğim gibi eğitime oturtuyorum kendimi.
Başka şekilde insan olmak çok zor, bu iş hiçbir işe benzemiyor. Arkadaş
kendinden ayağı hiç çekmeyeceksin. Neyi ne için yaptığını unutmayacaksın.
Mutlu olmak mı istiyorsun beklemeden yaşamayı öğreneceksin. Bu
sene bu ilkeyi daha çok yaşadığımı görüyorum. Ve tam bir inanç haline
getirmeyi hedefliyorum.
Hatun Çakıcı
Ev Hanımı
127

Değişen Hayatlar
128
NE İSTİYORUZ? NİÇİN?
Gerçek maneviyatımı bulup ona göre yaşamak istiyorum. Ama bunun
nasıl olacağını bilmiyordum. Şimdi ise maneviyatımın nasıl bir
güç olduğunu öğrenerek vicdanımla yaşamayı öğrendim.
Vicdanımızın yap dediklerini yapıp, yapma dediklerini yapmıyoruz.
Bu da bize fikrimiz yolunda yürümenin rahatlığını, huzurunu ve
mutluluğunu yaşatıyor.
Yalansız güvenilen bir insan olmak isterken; şimdi hayatımdan yalanı
tamamen çıkarıp, gerçekçi yaşamayı benimsedik. Her sözümle her
hareketimle insanlara güven verme amacı güdüyorum.
Ailemde arkadaş ortamımda sevilen sayılan insan olmak isterken
bunların beklentiden öte gitmeyeceğini anlayıp bu beklentilerden kurtulduk.
Anladım ki bu hususları beklemek beni daha da geriye atıyor,
beni özümden ayırıyor.
Şimdi ise öyle bir çabam kalmadı zaten biz böyle bir insan olma
yolunda yürüyoruz ve amaçlıyız.
Arkadaşlığın dostluğun baki kalmasını düşünürken, arkadaşlığın
dostluğun ne olduğunu bilmiyormuşum.
Saygı, sevgi, güven ve şerefin arkadaşlıktan önce gelip bu temeller
üzerine kurulan arkadaşlıkların dostlukların baki kaldığını burada yaşadık.
Elhamdülillah.
Burada, seçtiğimiz yolda beraber yürürken beni her an güçlendiren,
iyiliğe güzelliğe yaklaştıran dostlarımıza teşekkür ediyorum. Arkadaşlığın,
dostluğa, dostluğunda aileye dönüştüğünü de burada öğrendik.
Beni karanlıktan çıkarıp aydınlığa götürecek bir arkadaş ararken,
anladım ki artık bir dostum ve beni benden çok düşünen bir ustam var.
Sevgimi ona yönelttim ki beni insanlık yolundan, yanından ayırmasın,
azmimi ve kararlılığımı görerek dost şemsiyesi altına alsın.Dağınık düzensiz
hayattan kurtulmak istiyorduk. Bu her aklımıza geldiğinde az sonra
tekrar bakarım yarın yaparım derken şimdi eskisinden daha düzenli olduk.

Değişen Hayatlar
Odamdan, giydiğim kıyafetlere kadar özen gösteriyorum. Ve aldığımız
kararları anında uygulamaya koyuyoruz. Ayrıca hayatımıza gelen
düzeni devamlılık haline getirdiğimizde hayatın her alanında başarılı
olduğumuzu gördük ve onun getirdiği mutluluğu yaşadık.
Defalarca üniversite sınavına hazırlandık dershanelere gittik. Meslek
sahibi olmak için uğraştık. Ama kendimi oyalamışım. Burada anladım
ki dostumuza duyduğumuz sevgi ve ustayı örnek almamla ciddiyeti
öğrenmişim.
Peşine düştüğüm şeylerin değerlerini tam anlamadığımız sürece
hiçbir şeyin olmayacağını ve bundan da ders çıkarıp maneviyatımızı
güçlendirme yolunda kullanıyoruz.
Her şeyin maddesel güç olduğunu zannederken zanlardan kurtulduk.
Anladık ki maneviyatın olmadığı zayıf olduğu her alanda peşinden
koştuğumuz hiçbir şeyin anlamı yok.
Makam mevki sevdasından vazgeçtik.
Yaptığımız her şeyde alnımız açık, boynumuz dik imanlı vicdanlı
bir insan olmayı öğrendik dost sayesinde. Biz güçlendikçe maddeden
değil en ufak şeylerden mutluluk ve ferahlık duyduğumuzu gördük.
Hayatta hep büyük şeylerin bizi mutlu edeceği şartlanmasından
kurtulduk. Artık küçük bir tebessümde bile mutluluğu yakalıyoruz.
Her an sinirli olmayan sakin bir insan olmak hayali kurarken günlük
hayatta bunun imkansız olduğunu düşünüp her olay karşısında
zorluklara takılır en ufak şeylerden bile moral bozukluğu yaşar kendimi
üzer kendimi sıkıntıya sokardım.
Hiç de böyle olmadığını, her olayda bir hayır aramayı, bu olaylardan
ders çıkartmayı, iyi şeyleri görmeyi ve geniş bakmayı dost öğretti
bana. Geçmişimizin üzerine bir çizgi çektik artık anımızı yaşıyoruz.
En önemlisi olay karşısında kırılma noktamız olan, hareket etmeyi
her olay ve hal karşısında değerlerimizden kesinlikle taviz vermeden
yaşamayı ve bunun getirdiği hazzı yaşadık.
Yardımsever, vefalı, saygılı bir insan olma hayali kurardım. Artık
129

Değişen Hayatlar
hayal değil benim için. Bu yolda böyle bir insan olduk. Hareketlerime
sözlerime daha dikkat ediyorum.
Büyük küçük demeden saygımı gösteriyorum. Tanıyım veya tanımayım
herkese yardım için fırsat kolluyorum ve hiçbir beklentim olmadan
kendi mutluluğum ve rahatlığım için yapıyorum.
Eskilerden kurtulduk her anımız git gide daha mutlu ve ayık geçiyor.
İnsan olarak nasıl bir güce sahip olduğumu öğrendim ve bu gücü
kendi maneviyatım ve insanlık yolunda harcama derdine düştüm.
Vicdanımla ve fikrimin gereklerine uyarak yaşıyorum artık. Maddenin
yerini güven, ciddiyet gibi bizi ayakta tutacak ve bizi var edecek
konular aldı. Artık beni iyiye güzele götüren arkadaşlarım var.
Aynı yolu paylaştığım aynı fikir için çalıştığımız aynı derde düştüğümüz
ve birbirimizi her an biraz daha güçlendirme çabasına düştüğümüz
arkadaşlarımız var.
Artık boş vaktimiz yok her an eğitim içindeyiz. Efendim sizin sayenizde,
sizin sevginizle bize örnekliğinizle önceden hayal bile edemeyeceğimiz
yerlere geldik. Ustasız ciddiyetsiz azimsiz hiçbir şey olmayacağını
yaşatarak öğrettiniz. Artık yolumuzda daha güçlü yürüyoruz.
Saygı ve sevgilerimle.
Atilla TAŞKIN
Kırıkkale Ünv.M.Y.O. Petrokimya Böl.
130

Değişen Hayatlar
KİŞİLİK EĞİTİMİNDEN FAYDALARIM
“İnsan Yüceliğini Gerçekleştirme Derneği” nin fikir çalışması bünyesinde
her hafta yapılan hanımlar sohbetine yaklaşık bir yıldır katılmaktayım.
Son derece faydalandığımı söylemek isterim. Bunun bilincindeyim.
Kendimi incelediğimde ne gibi değişmelerim olduğunu
tespitlerimle sıralayacak olursam:
1)Ben her sözü kendime dinlemezdim. Şimdi ise konuşurken ve
dinlerken kendime dinlemeyi öğrendim ve bunu uyguluyorum.
2)Eskiden kusur gördüğüm olurdu. Kişiyi uyarır ve hep doğru yapmasını
isterdim. O kişi de yanlış anlardı. Sonra niye böyle oldu diye
üzülür, kendime sıkıntı yapardım. Şimdi bu sohbetlerden öğrendiğim
“kusur gözlüklerini kır, beğenimsizlik yapma, beğenmediğin hareketleri
sen yapma, zihinleri karıştırma ilkesi” hayatımı çok kolaylaştırdı.
Şimdi ise kimsenin işine karışmıyorum. Herkesi kendi halinde tabi
karşılamaya başladım.Buda beni son derece rahat bir yaşayışa götürdü.
3)Bir de eşimle hep tartışır, sürekli olumsuz tarafını görürdüm. O
da beni rahatsız ederdi. Bu sohbetlerde şunu da anladım ki; kişinin iyi
taraflarını göreceksin. Hangi tarafını görürsen o tarafı çoğalıyormuş.
Ben ise şimdi eşimin hep iyi taraflarını görüyorum. Gördüklerim de
beni mutlu ediyor. Tartışmam ortadan kalktı. Gayet olumlu, saygılı,
mutlu bir hayatım oldu.
Bu huyum da değişti. Bu değişmelerimden dolayı; başkanıma ve
bütün sohbete katılan hanım arkadaşlarıma çok çok teşekkür ediyorum.
Hepinizden Allah razı olsun. Hepinizin katkısı oldu.
4) Benim aklım pek her şeyi kavramazdı. Bu sohbette aklım gelişti.
Hassasiyetim uyandı. Sizin gibi hassas insanların içinde hassasiyetin ne
olduğunu anladım. İnsanın konuşmadan da halinin anlaşıldığını tespit
ettim. Rabbime şükür bende neler değişmedi ki. Bu sohbet ortamında
insan olduğumu anladım. Sayenizde duygularımda, düşüncelerimde
maddi manevi nelerim değişmedi ki.
131

Değişen Hayatlar
5) Ben eskiden ev hanımı olarak bu kadar gayretli ve hareketli değildim.
Sayenizde sizin içinizde ölünün dirildiğini, bezginin mutlu
olduğunu tespit ettim. Bunları kendim bizzat yaşadım, gördüm. Hepinize
saygılar, sevgiler…
Döne GÖKTAŞ
Ev Hanımı
132

Değişen Hayatlar
URFA DAN ESİNTİLER
Seminer dolayısıyla Ş. Urfa merkezde kalmam gerekiyordu. Günler
öncesinden polis arkadaşımın referansıyla polis evinde on günlük
rezervasyon yaptırdık. Köyden Urfa merkeze gelmek her zaman mümkün
değildir. Yan köyden tüccar bir amcamızla yol arkadaşlığı yaptım.
Yaptığım yolculuklarda eğitim ilkelerimizden birini yol boyunca yaşamaya
çalışıyorum.
Polis evine geldim, rezervasyonumun olduğunu söyledim. İşlemler
yapılırken öğretmen olduğumu belirtmiştim. Arkadaşım da rezervasyon
esnasında söylemişti ve kabul edilmişti. Resepsiyondaki görevli “seni alamayız,
etik olarak uygun değil” dedi. Bir an bocaladım. Etik derken neyi
kastetti?“Şimdi seni iki polisin kaldığı odaya vereceğiz. Onlar polis sen
sivilsin. Onlar silahlarını bırakıp dışarı çıkıyorlar, uygun olmaz” dediler.
Bende odaya kalemimi bırakıp çıkacağım, neden bu şekilde düşünüyorsunuz,
neden rezervasyonu kabul edip sonradan iptal ediyorsunuz, dedim?
Beni almadılar, uzatmadan teşekkür ettim ve oradan ayrıldım.
İçimden suphanallah dedim ve diğer kurumlarda boş yer aramaya başladım.
Dört kuruma gittim almadılar. Yer yok, sporcular gelecek, dediler.
Öğretmen evinin kafeteryasına çıktım. Küçük kitaplarımızdan bir
tanesini okumaya başladım.
Saat 22.00`a geliyordu. Kalacak yer yoktu. Telefonum çaldı, köyden
bir abimiz ne yaptığımı sordu. Durumu kendisine anlattım. Yan
masada iki kişi oturuyordu. Yanıma geldiler, “hocam çay içelim buyurun”
dediler. Önce kendimi tanıttım. Biraz muhabbet ettik. “Kalacak
yer arıyorsun galiba” dediler.
Evet dedim. “İl Özel İdaresi Misafirhanesi Müdürünü arıyorum,
orda kalabilirsin” dediler. Nasıl olur, ben orayı aradım yer olmadığını
söylediler dedim. “Sen valizini al, geç olmadan git” dediler. Gittiğimde
yer ayrılmıştı. Odaya yerleştim, düşünmeye başladım.
133

Değişen Hayatlar
Vardığım sonuç; sahipli yaşamak bu olsa gerek dedim. Hiçbir etkilenme
yok. Sonuçlar menfiydi. Suphanallah diyerek, sızlanmadan
yoluma baktım ve bütün kilitli kapıların bir bir açıldığını tespit ettim.
İki gün sonra misafirhane müdürü yanıma geldi. “Telefon eden beyefendiyi
nerden tanıyorsun?” dedi.
Tüm samimiyetimle olanları anlattım. İki saate yakın muhabbetimizin
ardından, “hocam kapımız sonuna kadar açık, istediğiniz zaman
kalabilirsiniz” dedi. Müdür beye olanları tüm doğallığımla anlattığım
için bir güven ortamı oluşmuştu.
Her olay karşısında Suphanallah diyebilmek meziyetler medeniyetinde
yaşamakla mümkündür. Bu medeniyette yaşamakta ancak ve
ancak bir Allah dostunu sevmekle mümkündür. Dost bize kendimizi
yaşatır. Başkalarını yaşamamızdan kurtarır, bizi kendi öz yapımızda yaşatmaya
imkân sağlar.
Onun tüm meziyetlerini yaşamak bizim iç dünyamızın diri bir yapıda
çalışmasını sağlar.
İbrahim peygamberin diyarı balıklı gölde dile getirmek istediğim
şey; sahipli yaşamak, Yüce Dost ile güçlenmek. Neşeli anlar…
Selçuk Başbuğa
Öğretmen
134

Değişen Hayatlar
BİR MEHMETÇİĞİN KALEMİNDEN
VATAN SANA CANIM FEDA
Selamlar…Gittiğimiz asker ocağında 2 hafta boyunca birlik duygusunu
komutanlarımız bize aşıladılar. Her ne yaparsak can dostumuz
dediğimiz arkadaşımıza haber veriyor, bir ihtiyacı olan arkadaştan hiç
bir şeyimizi esirgemeden ihtiyacını gidermeye çalışıyorduk.
İlk gittiğimiz gün muayene ile geçti. Ve o aralarda malzeme dağıtımı
oldu. Allah ordumuzu daha güçlü kılsın ki çok fazla malzeme verdiler,
taşımakta bile zorlandık.
Ben hemen kutu ayarladım. Ve koğuşun yolunu tuttum. Hemen
toplanacağımız için acele ediyorduk. Yolda malzemeleri götürmekte
zorlanan bir arkadaşla karşılaştım.
Hemen durdum, şaşırdı. “Kardeşim koy malzemeleri birlikte
taşıyalım”dedim. Ve gideceği yere kadar taşıdık. O arkadaş şimdi Isparta
ya gitti. Ve gitmeden önce bana ilk dediği “o gün benim yükümü
taşımanı hiçbir zaman unutmayacağım.”
Güneşin altında olan ağır eğitimler ve komutanların istediği gibi
olmaması sonucunda aldığımız cezalarla bölüğümüz hayli yorulmuştu.
Ve boş kalınan bir anda arkada bulunan sulara yönelen bölüğe ikaz
geldi. O gün tekrar ceza verildi. Bir düzen çerçevesinde her şeyin yapılmasını
komutanlar anlattı.
Ertesi gün bölük komutanımızın bize konuşması hala kulağımdadır.
“Arkadaşlarım, bizler insanız. Ve her yaptığımızın bir farkı olmalı. 200
kişi susadı diye izdiham olacaksa bizlere yakışmayan bir durumdur.
Ben bu bölüğe bir şişe su getirdiysem istirahat vakitlerinizde herkes
kendisine düşen bir damla ise onu içecek ve arkadaşına verecek. Sizler
can dostu olacaksınız. Artık sizin için BEN YOK! BİZ OLACAK…”
Bu konuşmadan sonra bölüğün tüm havası değişti ve herkes ne kadar
susarsa susasın önce bir yudum alıp “arkadaşlar su isteyen var mı?”
diye bağırıyorlardı.
135

Değişen Hayatlar
Benim daha göreceğim, öğreneceğim çok şeyler olduğuna inanıyorum.
Şimdiye dek öğrendiğim en iyi şey; birlik halinde hareket etmek
ve fedakârca davranmak.
Gövdemizin alışkanlıklarının dışında düzenli bir yaşama şekli var.
Her susadığımızda su içemiyor, her yorulduğumuzda dinlenemiyoruz.
Bizim istediğimizde gövdenin esas değil, kişilik vücudumuzun şerefe
ermesi için o kararlılık halinin esas olması değimli?
Bize de öğretilen görev esastır. Görev nedir VATAN! Bizler kendi
şerefimize hizmet ettiğimizde zaten vatana hizmet ediyoruz.
Komutanlarım ne derse canı yürekten yapıyorum. Cezamı verdiler
biliyorum ki beni her ezmeleri bana güç katıyor. 2 ay sonra zorlu bir
görev için gittiğimde güçlü bir şekilde orda dikileceğim.
Kura çekimlerinde hudut takım komutanlığını çektim. Benim gibi
çeken arkadaşlarımda bir hüzün havası esiyordu. “Karakola gideceğiz
ve orda işimiz çok zor, baskınlar olacak belki!...” demeye başlayıp havayı
bir anda değiştirmişlerdi. “Bir de baskın yersek” dediler.
“VATAN SANA CANIM FEDA” dedim yüksek bir sesle.
Anladılar…”Şehit oluruz” dedim. “Daha ne istiyorsunuz ki her gün yürüyüş
kararı sayıyoruz.
“VATAN SANA CANIM FEDA”, “HER ŞEY VATAN İÇİN” ne
için sayıyoruz? Bizler kendimizi bu okulda iyi yetiştirmeye bakalım.
Ne kadar vasıflı yetişirsek her yönden biz rahat edeceğiz.” Diye konuştuk…
Şimdi onlarda hak verdiler bana.
Size çok teşekkür ediyorum. Zorlandığım anlarımda hep diyorum
ki bunlar benim için bir fırsat… Bu askerlik görevimi alnımın akıyla
yerine getireceğim sizin sevginiz ve desteğinizle…
Samed Şentürk
136