instabil intertrokanterik femur kırıklarında proksimal femoral çivi ...

Femur intertrokanterik kırıkların sınıflandırmasında Tronzo, Boyd-Griffin, Evans,
Jensen, AO gibi çeşitlilik olması kırık değerlendirilmesi ve tedavi protokolünde hala netlik
kazanılmamasından ileri gelmektedir. Literatürde güncel olarak en sık kullanılan
sınıflandırmalar Evans ve AO dur. Bizde olgu serimizde stabilitenin daha objektif
değerlendirildiğini düşündüğümüz AO sınıflandırmasını kullandık.
Đntertrokanterik kırıkların cerrahi tedavisi için birçok implant modeli geliştirilmiştir.
Stabil kalça kırığında kayıcı plak vidalar önceliğini korumakta ise de instabil kırıklarda
kullanılacak implantlar tartışmalıdır, (15,26,30).
McLaughlin ve diğer iki parça plak-vida kombinasyonları kullanıldığı zaman oluşan
teknik yetersizliklerin oranı çeşitli serilerde %23-50 arasında bildirilmiştir. Bu
komplikasyonların 1/3’ü çivinin kemikden sıyrılması ve femur başını delerek asetabuluma
girmesidir. Geri kalan 2/3’ü plak-çivi birleşim yerinde eğilme, kırılma, ve varus deformitesi
gibi implant yetersizliğine bağlı olarak gelişmiştir. Biyomekanik çalışmalarda; 30 kg dan
fazla yük verildiğinde McLaughlin plak-çivi birleşim yerinde gevşeme ve bükülme olduğu
gözlenmiştir, (45,58). Normal yürüme esnasında kalça eklemine vücut ağırlığının 3-5 misli
yük binmektedir. Bu nedenle bu materyalin instabil intertrokanterik kırıklarda kullanımı
uygun değildir ve terk edilmiştir, (49).
Sabit açılı Jewett plak-çivilerin teknik yetersizlik oranı çeşitli serilerde %14-51
oranında değişmektedir, (48,49). Jewett plak çivileri 100 kg lık bir yüke dayanabilmektedir.
Bu cihaz ile oluşan komplikasyonların büyük kısmı çivi ucunun osteoporotik kemik içinde yer
değiştirmesi ve kemiği delerek dışarı ekstrüde olmasına bağlıdır. Bu komplikasyonları
önlemek için kısa çivili Jewett plakları kullanılmış ancak bu durumda da kısa çivinin baş ve
boyunu iyi tespit edememesi sonucu olguların büyük çoğunluğunda koksa vara gelişmiştir.
Sonuç olarak Jewett plak çivileride bu tip kırıkların tedavilerinde önerilmemektedir, (48,49).
1967’de Dimon ve Hugston instabil intertrokanterik kırıklardaki anatomik
redüksiyonun zorluklarını görerek ve ameliyattan sonraki redüksiyon kayıplarını göz önünde
bulundurarak anatomik olmayan medial deplasman osteotomisini uygulamaya başlamışlardır.
Bu kırık yerindeki stabiliteyi arttırmakta ve erken yük vermeye imkan sağlamaktadır.
Osteotomi Jewett çivisi gibi sabit açılı çiviler ile yapıldığında mekanik ve teknik yetersizlik
oranı %30’a çıkmakta, kayıcı kompresif çiviler kullanıldığında ise %10’a düşmektedir,
(23,30). Ayrıca bu osteotomi sonrası tüm olgularda 1-2.3 cm arasında kısalık olmakta; bu da
topallamaya neden olmaktadır, (24).
61