25. Sayı - Hacibektaslilar

SERÇEÞME
(Baştarafı 1. Sayfada)
Tarihe Düşünerek Bakalım
“bin bir can edinir, bin bir dona bürünür”; geçmişin
orasında-burasında “bedensiz dolaşan
ve beden beden” diye çığrışan Bedreddin müridlerini
“uçurup” aramıza taşıyacağız. “Söze
geleceğiz/sözle geleceğiz”, yeni bedenlerde “yorum
lanacağız”, yani “davranışa dönüşeceğiz”,
bu yolla geleceğe taşınıp “ölümsüzleşeceğiz/
ölmeden evvel öleceğiz ya da yaşarken dirileceğiz.”
Nazım Hikmet’in Şeyh Bedreddin Desta
nı’nın sonuna eklediği Ahmed’in öyküsü, bu
tasarıma çarpıcı bir örnektir. Ahmed’in dedesi
ile muhabbet eden erenler, tok ve kararlı bir
sesle şöyle der:
“İsa peygamberin ölüsü etiyle, kemiğiyle,
sakalıyla dirilecekmiş. Bu yalandır. Bed reddin’in
ölüsü, kemiksiz, sakalsız, bıyıksız,
gözün bakışı, dilin sözü, göğsün soluğu
gibi dirilecek. Bunu bilirim işte... Bedreddin
yine gelecek diyorsak, sözü, bakışı,
soluğu bizim aramızdan çıkıp gelecektir,
diyoruz”
Olaylar, tarihçileri olduğu denli vakanüvisleri
de ilgilendirir. Ancak iş “keramete” gelince
onu yalnızca menakıbnâme yazarları işler;
kurala da uyar, dünya sorunlarına “aldırış etmez”;
bir bakıma, sistemi ve sistemin ilahi ideolojisini
“iplemem” demek ister. Vakanüvis ise
“bilmek ve susmamak zorunda” olduğu şeyleri
“yazmaz” ya da “yazamaz”. Bu nedenle vakanüvislerin
kayıtlarından çok, menakıbnâme
yazarlarının verdiği bilgilere sarılırız.
Hamamda düşünce ya da tuvalette kan görünce
insanın, güvenebileceği birini bulması
gerekir: Tıpkı bunun gibi, toplumsal bir bunalım
halinde, “altına” sığınabileceğimiz bir toplumsal
bilinç/kimlik “bulmak” yaşamsaldır.
Amacımızı gerçekleştirebilmek için “yaşamı
erteleyenlerden”; Şeyh Bedreddin’in ve Bedreddin
bağlılarının ruhlarını “ziyaret” edenlerden
olalım. Tarih bizi/bizleri yargılamadan
Şeyh Bedreddin’e sahip çıkalım. •
VİŞNE KORKMAZ
Doğa-Beka-Rus İdesi ve Rus İdeali
Senfonik Kişilik
Ocak 2007
ISBN 975-335-056-2
15x23 cm boyutunda 322 sayfa
Alev Yayınları
Tel: +90.(0)212.519 56 35
www.alevyayinlari.com
Başbakan Ecevit, Korkunç Maraş Katliamını Önleyebilirdi,
Şimdi İyice Anladım ki
Konuyla İlgisizliği / Bilgisizliği 105 Cana Maloldu
Fikret Otyam
Ulularımız, ölüleri hayırla yadediniz buyuruyor, eyvallah… Ardından da “bildiklerinizi
de kendinize saklayın” falan demiyor, eyvallah… Bin kere yazdım bir daha
yazmamam için neden yok. 1956/1961 yılları arasında Ankara’da Ulus Gazetesi’nde
Ecevit’le çalıştım. Gazete ile CHP arasında ilişkilere de bakıyordum. Acılı/tatlılı
olaylar yaşadım/yaşadık. Tatsız bir olaydan sonra, alt kata inip istifamı vermiştim
müessese müdürüne: “Bülent Beyi bekleyelim” demişti, yurtdışından geldi, olayı anlattım, üzüldü,
“Sayın Otyam, sizsiz Ulus’u düşünemiyorum ve istifanızı kabul etmiyorum” dedi ve olay kapandı.
Ancak bir hafta sonra CHP Genel Sekreteri İsmail Rüştü Aksal’dan resmi bir yazı geldi ve istifamın
kabul edildiği bildiriliyor ve yaptığım hizmetlere teşekkür ediliyor, yeni işimde de başarılar
dileniyordu! Mili Birlik Komitesi, çalışan gazetecileri koruyup kollayan 212 nolu yasayı dört gün
sonra çıkaracaktı, dostum Ahmet Yıldız yemini billah söylemişti. Rüzgârlı sokaktaki SSK Hastanesine
gider bir rapor alabilirdim, neye mi yarayacaktı, o zamanın parasıyla 80 bin lira tazminat
alacaktım, bunu yapmadım üç bin lirayla ayrıldım Rüzgârlı Sokak’tan! Ulus bensiz de oluyordu,
ne ki sonunda elbirliğiyle batırdılar!...
Kıbrıs Çıkarması sırasında Cumhuriyet Gazetesi Ankara Bürosunda görevliyim, üç çocuk,
vazgeçemediğim kurt köpeğim Haydut, dört büyük bavul, su altı tüfeklerime ait beş hurç Marmara
Ereğlisi’nde dinlencedeyim, rahmetle anıyorum - eski Cumhuriyet çalışanı 1950 yılından beri
tanıdığım Feyyaz Tokar, sahibi olduğu Bosfor Turizm otobüsüyle Ankara’ya gitmemizi sağladı, en
arka sıraya yerleştik, kocaman Haydut ayaklarımız altında Ankara’ya kadar gık demedi.
İlk işim; Başbakanı arayıp gazasını kutladım, “Tam sizlikti sayın Otyam” demişti, “tam sizlikti,
nerelerdeydiniz?” Nerelerde olduğumu anlattım, çıkarma sırasında kendisinin ne yaptığını sordum,
bu konuda bir söyleşi yapmak istediğimi bildirdim, “yarın sizi arayacağım” dedi, yarın dediği
izin günüm Pazar’dı. Tertemiz giyindim, traş oldum, ses ve fotoğraf makinelerimi hazırladım,
telefonunu beklemeye başladım, umutsuzluk yasak, toprağa verilene kadar umudumu yitirmeyip
bekler oldum, artık beklemiyorum.
Ve ertesi günü sevgili dostum Hürriyet yazarı Cüneyt Arcayürek istemde bulunduğum konuyu,
gazeteci deyimiyle “sekiz sütundan patlattı” ve ertesi günü - bu can hariç ne kadar gazeteci
varsa - O’nun çağrılısı olarak Başbakanlık konutunun bahçesindeydi, istemde bulunduğum konuda
uzun açıklamalar yapmış, sanırım, “bunları yazmayın” falan demiş ki bir salak meslektaşım,
“çok şeyler anlattı, ama yazmayın demişti yazmıyorum” demiş ve yazmamıştı ol nedenle salak
de dim, o da öldü, buyruğa uyarak hayırla yadediyorum!
Acılarımın En Büyüğü En Büyüğü En Büyüğü!
Bin kere yazdım, binbir kere yazmamda bir sakınca yok, hiçbir Alevi ya da Bektaşi can, okurum,
bana hiçbir zaman yanlış bilgi/yalan bilgi vermedi, onlardan gelen haberleri gazeteci deyimiyle
“tahkik etmeden” yazdım, güvenerek/inanarak ve ne onların ne de bu canın yüzü kara olmadı.
Maraş Ellerinden Kara Haberler Akıp Geliyordu
Maraş ellerinden kara haberler akıp geliyordu ve Cumhuriyet’in birinci sayfasındaki “Başkent Notları”
sütunumda ısrarla, ama ısrarla hükûmetin dikkatini çekiyordum konuya ve arkadaşım, masa
arkadaşım Başbakan Ecevit, bir gün telefon edip ya da çağırıp: “Sayın Otyam ne demek istiyorsunuz
bile” demedi!
Bu konuda salt Maraş değil, acı haberlerin geldiği her yer için uyarıyordum, örneğin 21 Ekim
1978 tarihli yazımın başlığı: “Ey Hükümet Kurban Bayramında Sivas’a Dikkat Edin”, “Yine İçişleri
Bakanının Dikkatine” başlıklı 3 Ekim 1978 tarihli yazımdan kısa bir alıntı:
“… Bu arada Kahramanmaraş Emniyet Müdürlüğü Çarşı Polis Karakolu’nda Alevi bekçi Sıddık
Ekici’nin, İçişleri Bakanlığı’na 28 Eylül 1978 tarihli 539157 sayılı Personel B-3 rumuzlu
dilekçesi güme gitmemeli.”
“Hükümetin Dikkatine”
Bu yazımın tarihi 20 Haziran 1978. İzninizle yine ufak bir alıntı daha:
“…Sağ-sol, evet bir sürtüşme konusu, ama bir mezhep çatışması tehlikelerin ağababasıdır.
Malatya’da, Elazığ’da, Erzincan’da daha nice yerlerde denemelerini de yapmamışlar mıdır?
Acıların acısı, bu çatışmaların ne denli boyutlara ulaşacağını, ülkeyi ne hale getireceğini eğer
sayın ilgililere gereği gibi anlatmadıysak suç, anlatmaya çalışanda değil, o kadarından bile
gerekli dersi alamayanlara ait değil midir?
Olacakları bir kehanet olarak değil, apaçık görüldüğünden sergilemiştik, yine acıların acısı bu
uyarılar da boşa çıkmış, ne var ki kısa bir süre sonra Malatya, Elazığ, Erzincan kana bulanmış
asıl iç savaş denemeleri böyle yapılmıştır.
Ne olursa olsun, elbette uyarılardan vazgeçecek değiliz, bu namus borcumuzdur ülkemize ve
halkımıza karşı. Şimdi bunlara bir yenisini ekliyor, bu kez ilgili Bakanları, Jandarma Genel
Komutanı’nı değil, tüm hükümetin korkunç bir oyuna eğilmesini diliyoruz, bazı yakın dostlarımızı
üzmek bahasına da olsa. Ne var ki bu olay, onların üzülmesinden önemlidir.” (Not:
Yakın dost Başbakan Ecevit’i kasdetmiştim.)
Yazım devam ediyor ve büyük harflerle şöyle bitiyordu:
2 Sayı 25