25. Sayı - Hacibektaslilar

SERÇEÞME
(Baştarafı 17. Sayfada)
İmam Hüseyin’in çocuklarından, Ali Ekber ve Abdullah Ekber (Ali
Asgar) Kerbelâ’da şehit olmuşlar, soyu Ali Evsat’tan (Zeyne’l-Abidin’den)
yürümüştür. Kızları Fatima, Sakine ve Zeynep’tir.
Muaviye’nin Hasan ile yaptığı sözleşmeyi tasvip etmemekle beraber,
İmam Hasan’ın ölümünden sonra çevresinden gelen, anlaşmanın bozulması
yolundaki teklifleri, “Muaviye ölünceye kadar sözleşmeye bizim
sadık kalmamız gerekir.” diye kabul etmemişti.
Muaviye ise son günlerinde, Medine’ye gitmiş, oğlu Yezid’i övmüş
ve ona biat etmelerini tavsiye etmişti. Ebu-Bekir’in oğlu Abdurrahman,
Ömer’in oğlu Abdullah, Zübeyir’in oğlu Abdullah, İmam Hüseyin ve diğer
Haşim oğulları biat etmeye yanaşmamışlardı.
Muaviye’nin 674’de ölümü üzerine, ahde aykırı olarak yerine geçen
Yezid, ilk iş olarak, Medine Valisi Velid’e bir emirname göndererek,
İmam Hüseyin’e biat teklif etmesini, kabul etmediği takdirde başını
keserek Şam’a göndermesini istemişti. Bu isteğini yerine getirmeyen
Velid’i azletmiş yerine Amr bin Said Aşdak’ı Medine’ye vali atamıştı.
Yeni vali Ehli-beyt’e rahat huzur vermiyordu. Durumu yakından
izleyen Kûfeliler Süleyman bin Surad’il Huzzai’nin evinde toplanarak
Medine’de tedirgin edilen Hüseyin’i ve diğer Ehl-i beyt mensuplarını
Kûfe’ye getirmeyi kararlaştırdılar.
Halife unvanı ile artık bir Arap devleti biçimine dönmüş İslam toplumunun
başına geçme iddiasında bulunan Yezid, Allah’ın emirlerini tanımaz,
yalancı, rezil, şerir; İslamla ve inançla ilgisi olmayan bir ayyaştı.
Böyle birisinin adının Emir’ül-Müminin veya Halife gibi kutsal deyimlere
karışmasına, Müslümanlığa içtenlikle bağlı ve saygılı kişilerin gönlü
razı olmuyordu. Hüseyin’in de aynı kanıda bulunduğunu bilen Kûfe’liler
mektup üstüne mektup yolladılar. Hüseyin’in Medine’deki yakınları ise
kesinlikle Kûfe’ye gitmelerini istemiyorlardı. Düşüncelerini söyleyen
yakınlarına Hüseyin şöyle demişti:
“Allah ne dilerse o olur. Dayanma gücü ancak onunla elde edilebilir.
Ölüm genç bir kızın boynuna takılan gerdanlık gibi insanoğlunun
boynundadır. Yakup nasıl Yusuf’u özledi ise, ben de ecdadımı öylesine
özledim. Allah, şehid olacağım yeri benim için önceden kararlaştırmıştır.
Allah dilerse Kûfe’ye hareket edeceğim” (Biharrü’l
Envar, s. 44, s. 366)
Abdullah bin Abbas, bu konudaki ısrarını sürdürüyordu:
“Ey zamanın imamı, lütfedip Kûfe’ye gitmekten vazgeç. Medine’den
ayrılman gerekiyorsa Mekke’ye git. Atan Ali, Irak’a yöneldiğinde
belalar tuzağına tutuldu. Kardeşin Hasan Mücteba orada perişan
oldu.”
İmam Hüseyin cevap verdi:
“Ey Abdullah, zahirde Müslümanlar mektuplar gönderip
oraya gitmemi istediler. Ehl-i beyt’in huzurunu
sağlayacaklarına kefil oldular. Mümkündür ki bu suretle
Hakk’ın emrine uymak bana nasip olsun.”
Abdullah:
“Ey Peygamber oğlu, Kûfe henüz Yezid’in emri altındadır. Eğer onun
valisini defedip Şer’i Müslüm’e teslim ederlerse o taraflara gitmek
münasiptir. Ve eğer bunun aksi zuhur edip Yezid’in askerine karşı
koymak lazım gelirse, yine mümkündür ki zafer onlara teveccüh ede.
Bu takdirde bu neticeden hazretinize ızdırap erişir.”
İmam Hüseyin:
“Ey Abdullah! Sefere çıkmağa niyet etmişim. Zira muhakkak surette
bilirim ki Yezid, benden gafil değildir. Kâbe’nin mübarek toprağı
âlemin kıblesi iken, dalalet ehl-i askerinin ayakları altında kalıp, saygısızlık
yapılmasına benim sebep olmama rızam yoktur. İstemem ki
bu kutsal toprakları kana bulayayım ve halkını perişan edeyim. En
iyisi fitne ve zulmü bilerek buraya getirmemektir.”
Abdullah:
“Ey Peygamber Evladı, anlıyorum ki sefere çıkmaya mailsin. Hiç olmazsa
Yemen tarafına yönel ki, memleket geniş olup kale ve hisarları
çok ve hadsiz hesapsız, Hemedan kabilesi Ahmed Muhtar (Peygamber)
hanedanının dostudur. Sen o diyara varıp yerleşecek olursan her
taraftan halis yürekliler ve mücahitler toplanıp sana yardım ederler.”
İmam Hüseyin.
“Ey Abdullah! Senin ne kadar şefkatli olduğunu yakından bilirim.
Sözlerinin benim için iyi bir öğüt olduğunu itiraf ederim. Fakat ne
çare ki, kaza hâkimi irademi Irak tarafına çekmektedir.”
Hasan Hüseyin’i sevdim
İkrarım anlara verdim
Kâfi rlerin putun kırdım
Halil-ür-Rahman’dan beri
Kul Hasan
dedi ve Kuran dan şu ayeti okudu: “Her canlı ölümü tadacaktır. Sonunda
bize döneceksiniz.” (Kuran, Ankebut Suresi, Ayet 57)
İmam Hüseyin’e gerek Ehl-i beyt’ten ve gerekse İslam büyüklerinden
Kûfe’ye gitmemesi için çok sayıda kişi buna benzer ricalarda bulundularsa
da kâr etmedi. Hüseyin, “Hikmet sırrı bize gizli kalmaz. Bana açık
olanı siz bilmezsiniz.” diyordu.
* * *
[İşte Kerbelâ Olayı’nın sırrı bu küçük cümlecikte. Hz. Hüseyin islamın
gidişatını, gerçekten uzaklaştığını görüyor, buna bir çare arıyordu.
Mevcut olanaklarla buna çare bulmak imkânsızdı. Toplumu
ikna etmek, oturup konuşmak, gerçekleri anlatmak mümkün görünmüyordu.
Halen halk arasında söylenen gibi “Muaviye’nin pilavı
yağlıydı”. Ve insanların pek çoğu bugün de olduğu gibi çıkara önem
veriyorlardı.
Toplumun bu gidişatını kökünden sarsacak ve dikkatleri çekecek
bir olay gerekiyordu. Belki bu olay toplumun tekrar doğru düşünmesine,
gerçekleri görmesine ve aklını başına toplamasına yardımcı
olacak bir tokat niteliğinde olmalıydı.
İmam Hüseyin çözümü bu şekilde buldu. Bu düşüncesini en yakınlarına
açtı ve gerçekleştirdi. Bunun için bütün ısrarlara rağmen
fikrinden dönmedi. Haksızlığın, zulmün, bencilliğin karşısında hayatı
pahasına dimdik durdu ve Tanrısal bir destanın ölmez kahramanı
ve yol göstericisi oldu - VU]
* * *
İmam Hüseyin, Mekkelilere de veda ettikten sonra kendine bağlı olan
kişiler ve akrabası ile beraber Mekke’den Kûfe yönüne, kaderine doğru
yürüyüşe başlamıştı. Aynı gün, daha önce gönderdiği Müslim bin Akil,
Kûfe’de yardımsız kalıyor, Yezid’in valisinin emri ile şehid ediliyordu.
İmam Hüseyin, Kerbelâ’da konakladığı zaman akrabası ve Ehl-i beyt
kadınlarından oluşan yüz kişilik bir kafile halindeydiler. Müslim bin
Akil’in şehit edildiğini yolda haber almışlardı. Yezid’in ordusu, kafileye
burada yetişip Fırat nehri tarafında saf bağladı. İmam Hüseyin’e mektuplar
yazıp, dini ve Müslümanları Yezid şerir’inden kurtarmasını isteyenlerin
de içinde bulunduğu Muaviye oğlu Yezid’in ordusu o gün, tarihte
benzeri görülmedik bir vahşet ve acımasızlıkla, Hz. Muhammed’in torunlarını
meme emmekte olan çocuklara varıncaya dek şehit ettiler. (10
Muharrem H. 61)
Biz burada bu korkunç olayın ayrıntısına girmeyeceğiz. Kerbelâ Olayı
öyle bir faciadır ki, Hz. Muhammed’in öpüp kokladığı bir başın acımasızca
kesilip şehir şehir dolaştırılmasını, susuzluktan bunalmış meme
emmekte olan bir masumun oklanıp şehit edilmesini, Hz. Muhammed’in
torunlarından oluşan kadınların ve şehit cesetlerinin
üzerine vahşetle saldırıp talan ve yağma edilmesini anlatmaktan
insanlık adına utanç duyuyoruz.
Bütün bu faciayı görüp bilen, çocukları dahil en
yakınlarının şehit edilmesine tanık olan, altı aylık
yavrusunun kucağında oklanıp öldürüldüğünü gören,
kendisinden sonraya kalacak Hz. Muhammed’in Ehl-i
beyt’inin insafsız, vicdansız Yezid’e esir olacağını sezen
Hüseyin’in, Kerbelâ faciası öncesinde, ölümün adım
adım geldiğini özünde sezmemesi olanaksızdır. Böylesine bir facianın
ortasında Hüseyin, inancının kutsallığını, imanının gücünü, Hakk’ın ve
insanlığın zulme, batıla, ahlaksızlığa karşı olan zaferini cihana eşsiz biçimde
göstermiştir. Ceddine ve ceddinin yoluna sahip çıkmış, soyuna
layık olduğunu ispatlamıştır. Hüseyin yanındakilerle birlikte, insanoğluna,
yücelme yolunda, insanlık ve Allah yolunda gerektiği zaman neler
yapılabileceğini kimseye nasip olmayacak bir düzeyde öğretmiştir.
Diğer taraftan, insanların, çıkar uğruna nerelere kadar düşebileceklerini,
ne ölçüde insafsız ve vicdansız olabileceklerini de Yezid ve peşindekiler
Kerbelâ önünde göstermişlerdir.
Biri insanları yüceltiyor alabildiğine… Uyarıcı, yol gösterici, sözüne
sadık, dürüst ve cesur.
Öteki, aşağılık, hilekâr, yalancı, bencil ve tiksindirici…
Kerbelâ meydanı o gün, insanların yüzyıllardan beri okuduğu ve
sonsuza kadar da okumaya devam edeceği Tanrısal bir destana tanık
oluyor.
Kerbelâ’da o gün yetmiş iki kişinin şehit edildiği söylenegelmiştir.
Şimdiye kadar altmış üç Şehit’in adı zaptedilmiştir.
Dokuz kişi de İmam Hüseyin’in daha önce Kûfe’ye gönderdiği Müslim
bin Akil ile birlikte şehit olmuştur. Büyük bir ihtimalle Kûfe şehitleri
ile Kerbelâ şehitleri birleştirilmek suretiyle yetmiş iki sayısına varılmaktadır.
(1) A.Celalettin Ulusoy, Hacı Bektaş Veli ve Alevi Bektaşi Yolu.
18 Sayı 25