25. Sayı - Hacibektaslilar

More documents

Recommendations

Info

SERÇEÞME Feyzullah Çınar Anıldı Ahmet Koçak FEYZULLAH ÇINAR 4 Kasım günü ölümünün 24. yılında Divriği Kültür Derneği’nin kendi lokalinde düzenlen bir toplantıyla anıldı. Toplantıya konuşmacı olarak halk ozanı Mahmut Erdal, kızı Hüsniye Çınar ve Çamşıhı Hüseyin Abdal Derneği Onursal Başkanı Haydar Yalçın katıldı. Açılışı DKD Başkanı Rıza Gürünlü yaptı: “Bu anmanın çok daha görkemli olması lazımdı. ‘Azımızı çok görün’ derler, kusurumuza bakmayın arkadaşlar.” Ali Haydar Yalçın konuşmasında bir anısını anlattı: “1965 veya 1966 yılları idi. Çamşıhı’da bazı köylerde ilkokul vardı, ama ortaokulumuz yoktu. Ortaokul yapmak için Çamşıhı Kültür Derneği bir gece düzenleme kararı aldı. Tepebaşı Gazinosu vardı. Tepebaşı Gazinosu tıklım tıklım dolu. Çamşıhlılar olarak ilk defa bir gece yapıyoruz orada. Program başladı. Feyzullah Çınar sahneye çıktı ve ‘Çamşıhı’na vardım harabe olmuş’ türküsünü söylediği zaman sanki yer gök inledi.” Daha sonra Mahmut Erdal da şunları söyledi: “56–57 yıllarında Feyzullah Çınar’la aldık sazımızı çıktık gurbete. Hamallık yaptık. Feyzullah’la birlikte patates, soğan çuvallarının üzerinde yatardık. Sırtımıza 70-80 kiloluk patates veya soğanı yüklerlerdi Unkapanı’ndan Galata’ya 25 kuruşa götürürdük o yıllarda.” Hüsniye Çınar da babası hakkında şunları aktardı: “Hamallıkla başlayıp, belki de ozanlığın en güzel yerine çıkmıştır. Çünkü faziletliydi, çünkü dürüstü, namusluydu, adam gibi bir adamdı Feyzullah Çınar.... Kendi toplumumuz Feyzullah Çınar’ı geç fark etti, çünkü Feyzullah Çınar onundu. Onu fark etmesi gerekmiyordu, onun için bir şey yapması gerekmiyordu. Ama Avrupa onu daha önce fark etti… Feyzullah Çınar, devrimci hareketin önde gelenlerinden birisi oldu; Alevilik adına, olması gereken yerlerde oldu. Birileri ‘ben Aleviyim’ diyemezken, Feyzullah Çınar Yezidi karşısına alıp hesap sordu: ‘Nerede İmam Hüseyin’in hesabı, kanı nice oldu’ dedi. Beri tarafta 80 döneminde ‘Dağlara gel kardaş dağlara gel’ diye bağırırken, ‘Hele Ulaş’a Ulaş’a. Ulaş benzerdi güneşe’ diye çağırırdı... (Baştarafı 13. Sayfada) Seçim Geliyor, Aleviler Savruluyor eden de olmamıştır. Keza öteki Alevi örgütlerinin seçim süreçlerinde, hiçbir dönemde PSAKD yöneticileri, kendilerine daha yakın bir liste arayışına girmemişlerdir. Demokratik yöntemlerle, herkes kendi işini kendisi görür, seçilen de seçilemeyen de bizim dostumuz, yoldaşımız, musahibimiz diye bakılmıştır. Türkiye’den hangi akıllının işi olmuştur, yurtdışındaki bir kongreye müdahale etmek, taraf tutmak?.. Yurtiçi-yurtdışı söz konusu olduğunda; düne kadar; kim neredeyse orada mücadele etsin anlayışında olan arkadaşlar; birdenbire coğrafyanın önemli olmadığını, bunu gözetmenin bölücülük olduğunu, Alevilerin dünyaca bir olduğunu dillendirmeye başladılar. Dünyanın nerelerine dek göçmüş, dağılmış olurlarsa olsunlar Aleviler, elbette aynı değerlere sahiptirler, sorunları, özlemleri aynıdır. Sonuçta mücadeleleri de birdir, bir olmalıdır. Bir koordinasyon içinde ortak işler yapabilmeli, ortak projeler geliştirebilmeli, sevinci ve üzüntüyü birlikte paylaşabilmelidirler. Bu ise kendi içinde demokrasiyi yaşayan kurumlar aracılığı ve aklın egemenliğiyle olur. Yurtdışındaki arkadaşlar, kendi bulundukları yerin, toplumsal, siyasal koşullarını, hatta birikimini merkez alarak baktıkları için; yurtiçindeki mücadeleyi giderek küçümsemeye başladılar. Onlara göre Türkiye’de; “sivil toplum bilincindeki dönüşüme ayak uydurulamıyor, proje üretilmiyor, iş yapılmıyor, dolayısıyla kendilerinin hızına ulaşılamıyor, hareket topallaşıyor”. 26 Kasım 2006 Kongresinin ana gerekçelerinden biri de buydu. Oysa gerçeklik o denli farklı ki; Öncelikle Türkiye’de toplumsal anlamda demokrasi ve haklar bilincini ve bunlar için mücadele anlayışını şekillendiren unsur, devleti algılama ve birey karşısında konumlandırma açısıdır. Bu durum toplumun her kesimi için geçerlidir. Devlete “kutsallık” ve “varlık üstü” değer atfeden bir tarihsel gelenek halen çok güçlü olunca, diğer mücadele zeminlerinde olduğu gibi bu zeminde de ne aydınlar ne de zenginler harekete kazanılabiliyor. Onlar hâlâ Sünni egemen ideolojinin etkisi altındalar. Düşünsel ve ekonomik desteğin olmadığı bir hareketin ne denli yol alabileceği ise bilinir bir şeydir. Avukat, esnaf, memur, işçi, işsiz kimselerin özverileriyle yürüyen örgütlerimiz, yeri geliyor kiralarını bile ödeyemiyorlar. Telefonların faksların kesildiği, icralık durumlara düşüldüğü bile oluyor. Onlar yine de, eşlerinden, aşlarından ayırdıkları küçücük paralarla durumu idare etmeye çalışıyorlar. Yeri geliyor bir etkinliğe gitmek için, otobüs, dolmuş parasını bulmak bile sorun oluyor. Yurtdışında yaşamayı seçen ya da zorunlu kalan herkes gibi Aleviler de Anadolu’dan taşıdıkları sosyolojik ve politik değerlere daha bir sıkı sıkıya sarılıyorlar. “Yaban ellerde” kaybolmama, korunma duygusu hep canlı kalıyor. Orada her Alevi biraz daha Alevi. Sünni, Müslüman, Türk, Kürt de öyle. Oysa kendi yurtlarında yaşayan insanlarımızda aynı duyarlılığı, o titizlik ve canlılıkla bulmak olanaksızdır. Türkiye’de insanlarımız yakılmadıkça, hakarete uğramadıkça Alevi olduklarını bile anımsamıyorlar neredeyse. O nedenle hep diyoruz ya “Alevi Hareketi bir tepki hareketidir” diye, iş onu bilinç hareketine dönüştürebilmekte. Türkiye’de böyle bir mücadelenin içinde olmaya karar vermiş herkes; memur ise devletten, işçi ise işvereninden, esnaf ise belediyeden, apartmanda komşularından, iş arkadaşlarından kendisine yöneltilebilecek tehlikeleri, zararları göze almış oluyor. Solun, demokratik cephenin darmadağınık oluşunun, moral bozukluğunu üstlerinde taşıyorlar. 12 Eylül’ü anımsıyor anneler babalar, kendi deneyleriyle çocuklarını tedbirli olmaya davet ediyorlar. Emperyalist kültür olgusunun her cepheden saldırısına uğrayan gençlik, tüm değerlerini kaybediyor. Hareket yeni kadrolar kazanamıyor. Üstüne bir de kimi yöneticilerin yanlışları, zaafları, hataları, egoları eklenince kaynaklar kuruyor. Bu kimi kadroların aymazlıkları, sorumsuzlukları, kongre salonlarındaki gözü dönmüşlükleri öyle uç noktalara ulaşabiliyor ki yıllarca birlikte mücadele ettiği, yan yana olduğu, bin defa denek taşından geçirdiği arkadaşlarını “Derin devletin adamı” olmakla suçlayabiliyorlar. Yüreklerindeki Aşk olmasa, insanlar neden bu çamurun içinde olsunlar ki?.. İşte o Aşk’dır ki, binbir türlü engellemelere karşın yine de, şimdi burada sayıp dökemeyeceğimiz binlerce başarıya imza atılmasını sağlamıştır. Yurtdışında koşullar böyle mi? Yüzlerce “Alevi Kültür Merkezi” tabelasını asarken, içini doldururken hangi engellerle karşılaştılar?.. Adında “Alevi” sözcüğü olan bir dernek kurabilmek için yıllarca mahkeme-Yargıtay kapılarında koşuşturmak zorunda olduğumuzu bilmiyorlar mı? Bu çabayla kurulan Alevi Bektaşi Kuruluşları Birliği (ABKB), (sonra ABF’ye dönüşen) bu örgütün kirasını dahi ödeyemediğimizi bilmiyorlar mı? Kendileri uçaklardan inmezken. Türkiye ile Avrupa (Almanya) arasındaki fark, kısaca; bu arkadaşların da her fırsatta haklı olarak dile getirdikleri Solingen ile Madımak arasındaki fark kadardır. Sonuçta, her türlü olanak da bizim, olanaksızlık da. Başarı da bizim başarısızlık da. Eğri de bizim doğru da. Ama ah keşke; şu kongre hiç yaşanmasaydı. O sözler hiç söylenmeseydi. Düşmanlarımızı güldürmeseydik. İnsan bazen şaşar, düzeltmek işi beşere düşer. O beşer Alevi halkıdır. Bu ülke çokça siyasi parti ve sendika kongresi yaşadı. O kongrelerden nelerin çıktığı ortadadır. Başta PSAKD olmak üzere birçok örgütümüz bu kongreyle tasfiye edilmiştir. Dileriz ki ABF bundan böyle de 1 Mayıs’ı anımsar. Başta da değindiğim gibi, henüz kentli olmaya çalışıyoruz. Öğreneceğimiz daha çok şey var. Daha çok yol yürüyeceğiz. Yeter ki Aşk’ımıza halel gelmesin. Kırılan kol acır. Acıtanlara da özür borcu doğurur. Lütfen unutmayalım; daha çok seçimler gelip geçecek Türkiye’nin üzerinden; bu kez yine sarsılacağız, dağılacağız. Ümit edelim ki, bu fırtınayı çabuk atlatırız, oksijen çadırından çabuk çıkarız. Derlenip toparlanacağımız günleri hasretle bekleyelim. • 14 Sayı 25
SERÇESME SERÇEÞME Kürt Halkı Barış İstiyor! Ya Aleviler? Haşim Kutlu Demokratik bir cumhuriyet hedefinde hareket eden Kürt halkının örgütlü önderlikleri, bu amacın çözümünü kolaylaştırmak amacıyla yine “ateş kes” ilan etti. “Ateşkes”, barışmış olmak anlamına gelmediği gibi sorunun çözüldüğü anlamına da gelmemektedir. Ancak çözümün kapılarını aralayacak elverişli ortamın sağlanmasına yardımcı olabilir. “Ateş kesin” karşı tarafı olan Türkiye Cumhuriyeti devletinin, Genel Kurmayın ve hükümetin de “Ateşkes”e uygun bir duruma gelmesi durumunda, barışı görüşmenin, giderek nispeten barışçı bir ortamda demokratik cumhuriyet koşullarını yaratmanın olanağı doğabilir. Bugün devlete egemen zihniyet ve bu zihniyetin temsilcisi güçlerin, bu bağlamda basın, yayın, üniversiteler, yazar ve aydınların bugüne dek aldıkları tutum ve davranışlar dikkate alındığında sözünü ettiğim olabilirlik binde bir ihtimal gibi gözükse de ilan eden iradenin ifadesiyle “tek yanlı ateş kes” ile denenmek istenen budur. Bu da, açıktır ki, Türkiye Cumhuriyeti gerçeğinde, başından beri demokrasiye ve özgürlüklere gereksinim duyan bütün toplum kesimlerinin yararına olacaktır. Bu bağlamda, uzunca bir süredir, olanaklarım çerçevesinde mümkün olabilen azami bir gayret ve titizlikle, Türkiye gerçeğinin en önemli demokrasi gücü olan Modern Alevi Hareketi’ni izlemeye çalıştım. Aleviler açısından da en yakıcı taleplerin başında gelen demokrasi ve özgürlüklerin tanınması yolunda attıkları en zayıf adımların bile yanında oldum. Yazılarımla, pratik faaliyetlerimle güç vermeğe çalıştım. Bu yılki yaz ortalarında “demokrasi ve özgürlükler için artık sessiz kalmayacağız”, yine bu bağlamda, “sivil itaatsizlik eylemleri düzenleyip sokağa ineceğiz” yollu açıklamalarını, bir Kızılbaş Alevi olarak coşkuyla karşıladım. Yazabilme olanağı bulduğum her platformda bu açıklamaları yapan üst düzey Alevi örgütlülüklerini övdüm ve yanlarında oldum. Hünkâr Bektaş-ı Veli’yi Anma Şenlikleri vesilesiyle Modern Alevi Hareketi’nin ağırlıklı gövdesinin, bir yandan “Laik ve Demokratik Türkiye” çığırtkanlığı yapan; öbür taraftan Alevileri dışlayan “Paşacı” tutum ve uygulamaya rest çeken; bunun yanında uzun bir aralıktan sonra ilk kez manevi önderliğiyle buluşan Alevi Hareketi önderlerini “Aleviler Bölündüler mi” başlıklı yazımla destekleyip övdüm. Bunları sayıp dökmekten amacım, kendi faaliyetlerimi anlatmak değildir. Bundan amacım, hangi beklenti ve özlemlerle Alevi hareketine yaklaştığımı belirtmektir. Bütün içtenliğimle belirtmem gerekiyor ki Modern Alevi Hareketi, kendisinden beklenen demokrasinin en önemli dinamiklerinden biri olma sorumluluğunu yerine getirebilmiş değil. Tek başına kalmış, ister Alevi olsun ister olmasın, “milli hassasiyetler” zemininden hareket eden, basın yayın organlarından tutun da yığınla paramiliter sitelere varıncaya dek her türlü hırpalama, yıpratma çabalarına karşılık, kimi örgütlü yapıların cılız çıkışlarını saymazsak, Modern Alevi Hareketi’nin ağırlık gövdesinden tık çıkmamıştır bugüne dek. Yukarıda belirttiğim sözel düzeyde kalmış birkaç çıkışı saymazsak, burnumuzun dibinde her gün dağlardan paramparça olmuş asker ve gerilla bedenleri indirilirken; buna karşılık ortalığı “milli hassasiyetler” adı altında linç gösterileri kaplamışken; her haber bülteninde delik deşik edilmiş çocuk cesetlerini üstümüze ölü toprağı serpilmiş örneği seyredenken, Modern Alevi Hareketi’nden tık çıkmaması anlaşılır olmamalıdır hiç kimse için. Dahası, tepki gösterildiği zaman da -bir başka yazıyla belirttiğim gibi- burnunun dibindeki kan gölünü görmeyip, Siyonist ve savaş kışkırtıcısı İsrail egemenlerinin Lübnan’da gerçekleştirdikleri cinayetleri meydanlara dökülüp radikal bir üslupla protesto etmek, Yol’a ve onun değerlerine bağlı kimse için hiç mi hiç anlaşılır olmamalıdır diye düşünmekteyim. Son derece zor günlerden geçiyoruz. Henüz, ateşkes ilan edilmediği bir sürede, son ziyaretçi görüşmelerinden birinde, Sayın Öcalan, hükümete, Genel Kurmay Başkanlığı’na çağrıda bulundu. Ben bunu Semah adlı dergiye hazırladığım bir dosyada da belirtim. Sayın Öcalan çağrısında özetle, “Kürt sorununu Amerikalarla, Avrupa ile çözmek, o kapılara gidip yalvararak yardım dilenmek ile çözülmez. Biz bir evin içindeyiz ve birlikte çözmeliyiz. Operasyonları durdurun, bir gelişme sağlanırsa, bu günler de bir ateşkes çağrısında bulunabilirim. Bunu son kez yaparım. Eğer buna da yanıt olunmazsa artık benim yapabileceğim bir şey yok” dedi. Bu eli görenler gördü. Bu eli gören bütün odaklar, tabii ki herkes kendi penceresinden, tabii ki her odak kendi çıkar ve beklentileri doğrultusunda, Kürt halk hareketi önderliklerine “ateşkes” çağrılarında bulundu. Sonuç itibariyle 1 Ekim’den itibaren Koma Komalen Kürdistan önderliği “ateşkes” ilan etti. Türkiye’de birçok siyasi örgüt, kurum, insan hakları kuruluşları, partiler, yazarlar, aydınlar, sanatçılar, bir biçimde görüş açıklıyor ve bu kez olsun, bu “ateşkes”in boşa çıkmaması için ellerinden geleni yapacaklarını ilan ediyorlar. Tabii ki AB, ABD, Rusya da devrede. Tabii belirttiğim gibi her odak kendi çıkarları bağlamında çözüm için devrede. Çok ilginç, son 15 yıldır binlerce “faili meçhul” diye adlandırılan cinayetlerin baş mimarlarından Mehmet Ağar bile hangi hesap içinde olursa olsun, “Ateşkes”e olumlu cevaplar veriyor, “bize düşen bir risk olursa omuzlamağa hazırım” diyor! Bunların hepsi Modern Alevi Hareketi tarafından da biliniyor ve izleniyor. Ama sorun şu: Türkiye gerçeğinde demokrasi ve özgürlüklere, bu bağlamda demokratik Türkiye hedefine, en az diğerleri kadar yakıcı gereksinim duyan, hatta örgütlü olmalarının varlık nedeni olan böylesi yakıcı bir talebin sahipleri iken, Modern Alevi Hareketi ne diyor bu konuda? Olumlu ya da olumsuz verebilecekleri bir yanıtları yok mu? Günlerdir izliyorum, sorup soruşturuyorum; Alevi Hareketi’nin önderlikleri, bu konuda ne söyleyecekler, merakla bekliyorum. Ama sanki olan biten tümüyle onların dışındaymış gibi bir sessizliğe bürünmüş durumdalar ve duymazdan görmezden gelmektedirler adeta. Son zamanlarda “Siyasete müdahale edeceğiz” söylemi dillendiriliyor. Merak ve hassasiyetle bekliyorum. Bu müdahale ne anlama gelmektedir, her yere sormağa ve öğrenmeğe çalışıyorum. Demokrasinin en temel gücü olan Modern Alevi Hareketi’nin dilindeki müdahale eğer, yine demokrasinin olmazsa olmazı Kürt sorunu konusunda bir şey söylemek, bir politika ve bir hedef belirlemek anlamına gelmiyorsa, acaba hangi anlama geliyor, bilmiyorum. Bugüne dek de merakımı giderebilmiş değilim. Bunları belirtiyorum diye, her zaman olduğu gibi yine bir kısım çevreler, “Kürtçülük yapıyor, ırkçılık yapıyor, zaten biliyoruz, PKK’cılık yapıyor” gibilerinden “Milli Hassasiyet” vıdı vıdılarıyla konunun önemini anlamsızlaştırmasın. Türkiye’de gerçekten demokrasi ve özgürlük isteyen her kesimin, kendi özgün taleplerine olduğu gibi, diğerlerinin de taleplerine sahip çıkması eşyanın doğası gereğidir. Başka türlü hiç kimse, bu bin yılların tortusunu tek başına değiştiremez. Sadece kendi talebinin altında, kendisi ezilir. Yığınlarca olgu ve olay, bu dersin çıkartılmış olmasını gerektiriyordu. Sanılmasın ki, bu belirlediklerimi sadece Aleviler ve Kürtler bağlamında, Alevilerin yapması gerekenlerle sınırlıyorum. Tam tersine, her zaman olduğu gibi aynı şeyleri Kürt hareketi önderliklerine de söylüyorum, yazıyorum. Örnek olsun, şu anda, “ateşkes” ilan eden irade başta olmak üzere, güç veren bütün taraflara da sesleniyorum; İstek ve çağrılar, özel olarak Alevilere de seslenmiyor, onu da kapsayacak bir biçimde hedefler belirlenmiyorsa, Türkiye gerçeğinde, Alevi hareketinin rolünü görmemek, küçümsemek anlamına gelir. Belirttiklerim eksik bırakılarak, “Aleviler destek versin” demek ya da böylesine kendiliğinden bir bekleyiş içine girmek, son derece kolaycı ve ucuz bir yoldur. “Ateşkes” kararı veren iradeyi de bu bağlamda hassasiyetle izliyorum ve açıklık bekliyorum. Dahası, gerçek muhtevasını bir türlü anlayamadığım, ama bir biçimde dillendirilen, “siyasete müdahale edeceğiz” yönlü arayışların olduğu süreçte, beklediğim açıklığın gelmesini son derece önemli buluyorum. Çünkü bu arayışın, son günlerde Genel Kurmay çakışlı olduğu çok net anlaşılan, “laiklik ve irtica” çıkışlarına basit bir eklenti olarak açığa çıkmasını istemiyorum. Geniş emekçi Alevi kitlesinin, ezici çoğunluğu onların oğulları ve kızları olan zindanlarda çürütülen gençlerin şu veya bu ad altında sokak arasında kurşunlanan çocukların beklenti ve özlemlerinin bir kez daha ucuzca kapatılmamasını umuyorum ve bekliyorum. Ne tarihsel sürek böylesine ucuz ve kahredicidir; ne de günün koşullarında Modern Alevi Hareketi’nden beklenen rol budur. Olmamalıdır da! Sonuç olarak, Alevi hareketinin saygı değer önderlikleri, bir an önce, bir süredir dillendirdikleri “siyasete müdahale” söylemini açıklığa kavuşturmalıdırlar. Dahası, yarın daha geç olmadan ve “savaş kışkırtıcılarınca” bir kez daha boşa çıkartılıp, ortalık kan gölüne döndürülmeden açık ve net bir duruş sergilenmelidir. Halkların boğazlaştırılması çabalarına seyirci kalınmak istenmiyorsa, Modern Alevi Hareketi, “Ateşkes” kararı karşısındaki sessizliğini bozmalıdır. Bu karara sahip çıkmalı ve rolünü oynamalıdır. Kürt sorunun çözümü, Alevi sorununun çözümüdür. Bunu her zaman söyledim yine söylüyorum. Alevi sorunun çözümü de sağlıklı olarak Kürt sorunun çözümüdür. Et ve tırnak gibi birbirine bağlıdır. Gerçeği böyle kavramak, Yol’un buyruklarını doğru kavramaktır. Gerçeği böyle kavramak, ne milliyetçilik ne de ümmetçiliktir ve “Yol cümleden uludur!” Aralık 2006 15
Page 1 and 2: SERÇEÞME BİLİMLE GİDİLMEYEN Y
Page 3 and 4: SERÇEÞME “İşte Bunu Yaman Mer
Page 5 and 6: lama” çabasını yaşadığımı
Page 7 and 8: SERÇEÞME Alamut’a şikayetler b
Page 9 and 10: SERÇEÞME SEMPOZYUMA KATILAN YABAN
Page 11 and 12: SERÇEÞME fonksiyon yoktur. Ancak
Page 13: SERÇEÞME Öker, DBH’dan koptukt
Page 17 and 18: mese mümkün değildir. Ben nasıl
Page 19 and 20: SERÇESME SERÇEÞME ALİ KENANOĞL
Page 21 and 22: SERÇESME SERÇEÞME ABF OLAĞANÜS
Page 29 and 30: SERÇEÞME dan takip ediyoruz. Bize
Page 31 and 32: SERÇESME SERÇEÞME rünmektedir.

25. Sayı - Hacibektaslilar

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?