25. Sayı - Hacibektaslilar

SERÇEÞME
Öker, DBH’dan koptuktan yaklaşık 10 ay sonra, 29 Eylül 1996 günü
Frankfurt’ta bir panelde konuya ilişkin şu cümleleri kurdu;
“DBH başkalarının kötülüğü üzerine kuruldu. Kötü iyiyi de bitirir,
hesap vermeye hazırım. Bu yanlış bir projeydi. Ama niyete bakalım.
Oluşum sürecinde, dışarıdan bir güç gelip müdahale ettiği için bu
yapıda değilim. Tercihim Avrupa örgütlenmesinden yanadır. Oluşum
sürecinde bulundum. 24 Kasım 1995’ten beri yokum.”
Temel ve Özel’in de adayları arasında olduğu BP ise 1999 seçimlerinde
binde 18 oy alır. Ki Sayın Özel 1996 yılında Alevi örgütlenmesinden,
(aktif görev alma anlamında) ayrılır. Dokuz yıl dinlendikten sonra 15
Ekim 2005 tarihinde ABF 1. Olağan Genel Kurulunda 106 delegeden
42’sinin oyunu alarak, sondan 2. sırada yönetime seçilir. ABF-GYK’sının
ilk görev dağılımı toplantısında ise 17 kişilik GYK üyesinden 15’inin katıldığı
toplantıda 8 üyenin oyunu alır ve Genel Başkan olur.
ABF uyumlu çalışamadı; siyasete müdahale, yurtdışı ile ilişkiler,
Hubyar sorunu, Sivas ve Hacıbektaş etkinlikleri, Su TV, önce Umut, sonra
Yol TV konuları hep tartışılır oldu. Ve anılan kongreye gelindi. GYK
içindeki görev değişiklikleri “Darbe” diye nitelendi. Sonuç biliniyor.
Yeni Genel Sekreter Turan Eser arkadaşımız alevi.com’da dilediği
kadar, “Bu kongrenin kaybedeni yok.” desin. Turgut Öker, Alevilerin
Sesi’nde; “...darbe yapan zihniyete seyirci kalınamazdı. Bu Alevi öğretisi
açısından da bir lekeydi ve bu lekenin ortadan kaldırılması gerekiyordu.
... taraf olmak zorundaydık ve taraf olduk.” derken, Selahattin Özel;
“Bununla Türkiye ve Avrupa Alevi hareketini bölme çabalarının önüne
set çekilmiş oldu.” diye değerlendirdiler.
Kongre sırasında yaşananları ve kürsüden söylenen sözleri anımsamak
bile insanı utandırıyor. Paralar döküldü saçıldı, delegeler satın alındı,
kimi “darbe”ler mubah, diğerleri günah sayıldı.
Bunların içinden iki olay var ki; kongre salonu dışındaki Alevilerin
de bunu bilmeye hakları var.
Kılıçlar öyle keskin, sözler öyle ağır ki kol kırılıyor, ama işte yen içinde
kalmıyor. Alevi hareketi içinde bunca emeğini, çabasını, önderliğini,
aklını, kararlılığını ve yiğitliğini bildiğimiz Turgut Öker arkadaşımız,
ömrünü, üniversite kariyerini bu yolda tüketmiş, emekli maaşı ile kredi
kartını ABF’ye tahsis etmiş, 12 Mart Darbesi’nden sonra Ankara 1 No’lu
Sıkıyönetim Mahkemesinde; Prof. Dr. Şerafettin Turan, Prof. Dr. Mustafa
Akdağ, Doç. Özdemir Nutku ve Musa Çadırcı ile birlikte TCK’nın
146/3. maddesinden yargılanmış Alevi Dünyası’nın Atilla Hoca’sı hakkında;
kürsüden sesleniyordu: “Atilla Hoca söyle; Alevi misin, değil misin?”
Atilla Hoca da söz sırası kendine gelince, kuzu kuzu yanıtlıyordu
bu savcı sorusunu: Memleketim şurası, köyüm burası,
annem şu, babam şu, akrabam falanca kişi diye. Aklına
gelmiyordu Atilla Hoca’nın şu ulu söz: “Sorma be birader
mezhebimizi, biz mezhep bilmeyiz, yolumuz vardır.”
Atilla Hoca’nın çalışma tarzını, temposunu beğenmeyebilirsiniz.
Fikirlerini, siyasi faaliyetlerini yanlış
bulabilirsiniz. Bunu istediğinizce tartışabilirsiniz de,
ama onun (ya da başka bir kimsenin) Alevi olmadığını
tartışamazsınız. “Söyle bana sen Alevi misin, değil
misin?” diye soramazsınız. Alevi hareketi bu bağnazca
tutumu çoktan aşmadı mı? Tayyip Bey; “Eğer Alevilik,
Ali’yi sevmekse..” diye başlayan cümleler kurduğunda,
hop oturup hop kalkan bizler, nasıl olur da içimizden ya
da dışımızdan birinin annesini-babasını merak ederiz.
Atilla Hoca, verdiği yanıtta bir şeyi eksik bıraktı!..
“Vallahi da billahi de, Hz. Hüseyin’in başı için ki, Hz. Ali’nin kılıcına
geleyim ki Aleviyim.” Demediği bir bu kaldı.
İkinci olay, daha doğrusu can acıtıcı söz ise; Hacı Bektaş Veli Anadolu
Kültür Vakfı (BHVAKV) Genel Başkanı Ercan Geçmez’e ait. Geçmez,
niçin yurtdışından yana olduklarını gerekçelendirirken, Pir Sultan
Abdal Kültür Derneği (PSAKD) delegelerine sesleniyordu: “Sizin Genel
Merkez binanızı yurtdışı almadı mı?...” Böylece onları biraz mahcup olmaya,
biraz kadir-kıymet bilmeye davet ediyordu.
Konuyu herkes gibi Geçmez de biliyor kuşkusuz. 2 Temmuz katliamı
sonrası bütün Alevi dünyası isyanlarda ve ağıt halindeyken, Sivas’ta
kaybettiğimiz sevgili canlarımızın geride kalan yakınlarına, dünyanın
her tarafından dayanışma sesleri geldi. Birçok yerde geceler düzenlendi,
paralar toplandı. Bu paralar tutanaklarla Türkiye’ye getirilip, ailelere
dağıtılmak üzere PSAKD’nin o günkü yöneticilerine teslim edildi.
Ancak aileler bu paraları kabul etmediler. Daire alalım, şehitlerimizin
adını, anısını ve mücadelelerini ölümsüzleştirmek adına müze yapalım
dediler. PSAKD de kendi kasası ile bu paraları da birleştirerek, bir daire
aldı, salonu da müze yaptı. Gelen-giden bütün akçeli işleri de liste liste
dergisinde yayınladı.
Konu bu.
On dört yıl sonra PSAKD’nin yüzüne vurulan “ayıp!” bu.
Alevilik olgusu
doğduğundan beri
siyasidir.
Selçuklu’dan bu yana,
devlete
hep itiraz etmiştir,
hep hak talep etmiştir,
hep özgürlük istemiştir,
hep isyan etmiştir.
PSAKD’nin ayıbı bundan ibaret olsun. Ama adama sormazlar mı
“Dinime küfreden bari Müslüman olsa” diye?... Yirmi iki Alevi örgütünün
ortak parasını, arsa parasını, 3 trilyon TL’yi ne yaptınız?.. Bir kalemde
700 milyon TL ödeyerek oturduğunuz o binayı hacizden kurtarma
yetkisini size kim verdi? Bu parayı nasıl tükettiğiniz, sonuçta binanızın
altına Tıp Merkezi’ne o Yeşil Sermaye’yi nasıl getirdiniz?.. Vicdanınız
buna nasıl elverdi?.. Ali Doğan mezarından kalksa, kahrından bir kez
daha ölmez mi?.. “Atilla Hoca kredi kartı ile ABF’nin giderlerini karşılarken;
HBVAKV’nın kaç yöneticisi, vakıftan kaç lira maaş alıyor?” diye
sormazlar mı?...
Sizler siyasete falan müdahale edemezsiniz. Olsa olsa kongrelere müdahale
edersiniz.
İşte yıllardır bu böyle olduğu içindir ki hiçbir siyaset adamı, hiçbir
parti Alevi kurumlarını adam yerine koymuyor, onları ciddiye bile almıyor.
Dinliyor, kahve ikram ediyor ve gönderiyorlar.
Bu seçimde de olacak olan budur.
Bir TV’miz olsun denildi. Su TV doğdu.
Ne güzel.
AABF sorumluluk üstlendi, kefil oldu. Toplantılar, dayanışma geceleri
düzenledi.
Hepimiz heyecanlandık. Destekler verdik. Programlar düzenledik.
Artık en ücra köşelere bile sesimizi ulaştırabilecektik. Alevi yurttaşlar
arasında çanak anten takma yarışı başladı. Geçen yaz Alevi etkinliklerinde
patlamalar yaşandı.
Sonra denildi ki: Su TV artık bizim değil, Umut TV’yi kuracağız, bunu
sahiplenin. Umut, umut olmaktan çıkış olmalı ki şimdilerde Yol’dayız.
Yol’a gelin diyorlar. Yol, yarın Göl olursa şaşırmasın Aleviler.
Siyasete böyle müdahale edilecek.
DBH ve BP dönemlerinde olduğu gibi.
Sahi, nedir bu “Siyasete Müdahale” meselesi.
Alevilik olgusu doğduğundan beri siyasidir. Selçuklu’dan bu yana,
devlete hep itiraz etmiştir, hep hak talep etmiştir, hep özgürlük istemiştir,
hep isyan etmiştir. Hep katledilmiştir. Taleplerinden yine de vazgeçmemiştir.
Bugün de demokrasi istiyorlar, başka bir şey değil. Dedelik,
ozanlık kurumları, dergâhlar, ocaklar hep bunun için varolmuşlardır.
Her ozanımızın dizesinde, her dedemizin duasında siyaset vardır.
Kaldı ki yaşamın hangi alanı vardır ki siyasetten yalıtılmış olsun.
Bugün; yurtiçinde-yurtdışında bunca dernek, şube, genel merkez, federasyon,
konfederasyon niye var ki?.. Yaptıkları etkinlikler, toplantılar,
bildiriler, yürüyüşler, sloganlar, görüşmeler, mahkemeler duruşmalar ne
adınadır?.. Yazdıkları kitaplar, çıkardıkları dergiler, kurdukları radyolar,
televizyonlar ne adınadır?.. Var olduklarını, bir kimlik
taşıdıklarını, bir hak öznesi olduklarını göstermek ve
kabul ettirmek için değil midir? Kamuoyu oluşturmak,
haklı olduklarına dair herkesi inandırmak, destek almak,
devleti, meclisi, hükümeti ikna etmek, zorlamak,
böylece özledikleri demokratik koşullara ulaşmak adına
değil midir?.. Bundan âlâ siyaset hangisidir?..
Yok eğer kastedilen, her seçim döneminde olduğu
gibi; parti parti dolaşmak; milletvekilliği pazarlığı yapmak
ise o işin adı “siyasete müdahale değil, siyasetten
nemalanma”dır. Bu ise toplumsal değil, kişisel bir meseledir.
Bu kurnazlığı ise siyasi partiler de Aleviler de
deneyleriyle bilirler.
Evet, her seçim döneminde; siyasi duyarlılık üst düzeye
tırmanır. Halkın her kesiminin (Esnaf-çiftçi-işçiöğrenci,
kadın, gençlik, işveren, Alevi, Sünni, Kürt, Türk) sorunları
daha da yoğun olarak gündeme gelir, tartışılır. Bu duyarlı dönem; herkes
için olduğu denli Aleviler için de önemli bir fırsattır. Bu fırsatı akıllıca
değerlendirmenin yolu, TV’lerimizden yayınlayacağımız kitlesel gösterilerin
ekran fotoğraflarını siyasilerin “gözüne sokma, şantaj yapma”
kurnazlığından geçmez. Köylülük dediğim şey işte tam da buna tekabül
eder. Köylü her hasat dönemi için alacağı ürünü düşünür, ürünü doğuran
toprağı düşünmez. Yorar toprağı, kimyasını bozar. O yıl uğruna, gelecek
yılları heba eder. Günübirlikçilik adına yarınlar karartılır.
Siyasi duyarlılıkların en üst düzeye yükseldiği bu seçim dönemlerinde,
Alevilere düşen görev; sorunlarını ve haklılıklarını insan hakları,
eşitlik, sosyal adalet, hukukun üstünlüğü ve demokrasi bağlamında her
düzeyde ve platformda tartışılır kılmaktır.
Bu da ancak örgütler eliyle olur. Örgüt dediğimiz şey tabeladan ibaret
değilse tabi. PSAKD şimdiye dek dokuz kongre yaptı. Neredeyse hepsinde
seçimlere iki listeyle gidildi. İki listenin varlığı iki ayrı fikrin varlığı
nedeniyledir. Yarışanlar fikirler olmuştur. Bu nedenle de belden aşağıya
vurulmamıştır. Ve bu kongrelerde, listelerden biri ya da diğeri, hiçbir
Alevi örgütü yöneticilerinin favori listesi olmamıştır. Çünkü PSAKD
listelerindeki arkadaşlar buna izin vermemişlerdir. Dolayısıyla cesaret
(Devamı 14. Sayfada)
Aralık 2006 13