27.Sayı - Hacibektaslilar

SERÇEÞME
(Baştarafı 1. Sayfada)
“bombayı kim imha edecek”: Kendisi mi yoksa
dışarıdan insanlar mı? Doğrusu bu “bombayı”
kişinin kendisinin “imha” etmesidir: Bu enerjiyi
“üretken” biçimde tüketmesidir. Ancak kişi
kendisini imha edecek denli bilgiye sahip değilse;
imha edeceğim diye “orasını-burasını”
karıştırırken birden kendisini “patlatıverir”:
Enerjisini boşu boşuna harcar. Sistem kafalarımıza
bir “ezber” veriyor: Herkesin kendini
“imha” etmesi, yani var olan enerjisini “düzen”
yararına tüketmesi için. Bilinçlere yönelik bu
“yapı bozumu”, belletilmiş toplumsal yaşam
tarafından her birimizin “ele geçirilmesi” sonucunu
üretiyor. Böylesi bir durumda “işgal”
ediliyor beyinlerimiz; nasıl konuşacağımız,
nasıl davranacağımız “beyin defteri”ne kaydediliyor.
Alevilikte “sözel taşınma” kanalları tıkanınca
baba ile oğul, dede ile torun arasındaki
ilişki birbirlerine benzemekle birlikte birbirinden
“sakınan”, yani “anlamsızlığa açılan iki
kara deliğe” dönüşür: Bu nedenle “örgüt üyesi
ile yönetici” arasındaki ilişkiyi, “tıkanan sözel
taşınma kanalları”nın işlevli “çağdaş karşılığı”
olarak yaşama geçirmemiz gerekirdi. Beceremedik:
Onu da “iki kara deliğe” benzettik.
Nereden bakarsak bakalım hiçbir şey görünmüyor.
Geçmişte örgüt yöneticisi ile örgüt üyesi
arasındaki ilişki “çocuksu” idi; şimdi “mahcup”;
işlevsel değil, “tersine dönüşümle” emir
alma-emri yerine getirmeyle belirgin “memurlaşmış
bir iletişim” dili egemen artık.
Eğri oturalım ama doğru konuşalım: Alevi-
Bektaşi zeminde ruhlar “kirlenmiş” durumdadır;
“temizlenmeden” Alevi-Bektaşi “yeniden
doğuşunun” altından kalkmak olanağı yoktur.
Bedenini terk edebilen, yani canını “soyut”
olarak avucunun içine alabilen bir kimlik onu,
“sonsuz yaşam” içinde “saklar”. Sonsuz yaşam
kaynağı can, yeri-zamanı geldiğinde ıslak toprakta
fışkıran bir ot gibi yeşeriverir “yeni bedenlerde”.
“İlahi ciğer” ruhla bedeni birleştirdiğinde,
“bilmeyiş erdeme” dönüştü; ruh-beden bütünleşmesinin
“içe-dışa vurumu” olarak algılanan
görme-duyma-hissetme vb’ye yönelik “sevgiaşk”
bilgiden “uzaklaşma” yeteneğini göstermez.
Bedeni “küçümser”, ruhu “tanımazsak”,
bilginin kaynağı “kurur”; aşk da sevgi de “matematik
formüllere” dönüşür: Unutmayalım ki
ruhlar da “buharlaşır”. Buharlaşan ruh, “dahileşir”;
dahileşen ruh, kimliği “egemenliği
altına” alır. Biz, ruhumuzun “efendisi” olmak
istemiyor muyuz? Öyleyse ruhu “su” gibi içimizde
tutmasını öğrenmeliyiz.
•
Sizin “Hrant Ağabeyiniz” Oldu mu?
Fikret Otyam
YAZDIM geçenlerde, seksen bir yaşımda, yazılarımı artık q ile başlayan dizinle yazıyorum!
Dile kolay, 1953 yılından bu yana a ile başlayan Fransız dizini ile yazmışım, bu alışkanlığı
kırmak kolay mı sanırsınız? Tastamam yedi yıldır her hafta politik bir dergi olan Aydınlık
Dergisi’ne yazıyorum ve yıllar içinde yazısını daktilo ile yazan bir bu can kalmış iyi mi? Yazımı
dizen arkadaş izinli olduğu zaman, yazım tastamam yazılıktan çıkıyor ve bu can da zıvanadan!
Suudi Kralı Hazretleri ülkeye geliyor “yanında, üç yüz kişi, içlerinde tek kadın yok”; yazımda ise
bu, “içlerinde tek kalem yok” olduruluyor! Kral Hazretleri Kâbe’ye doğru işemezmiş ise “kral
hazretleri Kabe’ye işemezmiş” oluyor ve yedi yıl içinde salt bu yüzden okur canlarıma üçüncü kez
“eyvallah” dedim, yok yahu, dedirttiler!
Evet daha önce de yazdım, Çorum’lu Alevi iki canın Haşim ve Levent’in bilgisayar kuruluşu
AK-BİM imdadıma yetişti en son model ve dahi en yetenekli cihazları atölyeme kurdular, para
peşin kırmızı meşin, üstelik zorla!..
Bu yaşta benim için akıl sır ermez aletlerle(!) boğuştum durdum haftalarca ve dahi boğuşuyorum!
Öğrenmenin sonu yokmuş ya, bu da öyle, Kâbe derken a’nın üzerine inceltme simgesini
tastamam uygulayamıyorum; ya sevgili Ahmet Koçak ya da sevgili Esat Korkmaz can bunu hallederler,
eyvallah….
Aydınlık’a ceza(!) bitti ve ilk yazımı yazdım, başlığı yukarıda: “Sizin ‘Hrant Ağabeyiniz’ Oldu
mu?” Gösterilen yere yerlere gerekeni yazdım e-posta. Yazım bir dakika sonra İstanbul’daydı!
Hani lokma, lokmalar vardır, sevdikleriniz düşer aklınıza da o lokma boğazınızdan geçmez olur,
tutun ki bu yazım bir lokma, o dergi başka, bu dergi başka, herkesin yüksek hoşgörüsüne sığınarak
çıkan yazımı burada da tekrar ediyorum, gerçeğe hü... Yönetici canlar bu kelli yazımın uzunluğunu
da bağışlaya, eyvallah..
Aydınlık Dergisi, Sayı: 1022, 18 Şubat 2007
Sizin “Hrant Ağabeyiniz” Oldu mu?
AKSARAY’DA Halk Eczanesi sahibi Vasıf İbrahim Bey’in eczanesinin karşısındaki evinden
haber geldi, eczacı iki dakika sonra evindeydi. Uzatılanı kollarına aldı öptü. Sonra Kuran’ın
iç kapağına yazdı:
“Bugün bir oğlum daha oldu, adını Fikret Vesim koydum. 19.12.1926”
Eczaneye dönünce çalışanlarına müjdeyi verdi. Genç kalfa adayı Hrant (Maraşlıyan) da hemen
eve koştu. Anam Naciye belki bin kere anlattı: “Seni, babandan sonra Horont aldı kucağına.”
Ona hiçbir zaman Hrant diyemedi. Altı yedi yaşlarındayım, babam öteki kardeşlerimde olduğu
gibi bana da beyaz gömlek diktirdi, eczanede çalışmaya başladım. Bu, ilaç kutularına ve şişelerine
yapıştırılacak etiketleri kesmekti. Çok parlak elişi kağıtlarına basılmış yuvarlak ve dikdörtgen
etiketleri tek tek kesmektense harika bir buluşla üç dördünü üst üste koyup kesmek marifetini gösterdim,
ne ki hergele elişi kağıtları kayı kayıvermiş, halkın Koca Vasıf dediği babam “işini doğru
yap bakalım” deyip ense köküme ilk şaplağı patlatmıştı! Bu beklenen dayaklar uzun sürerse imdadıma
Hrant ağabey yetişir, “Baba bir daha yapmaz” garantisiyle dayağı sonlandırırdı. Görmezdi
bir gözü, sormadım, öğrenemedim nedenini. O tek gözü hep, ama hep sevgiyle bakardı insanlara
ve gülen gözü Hrant Ağabeyim’in o tek gözünde gördüm.
Kocaman adam oldum Hrant Ağabeyin yanında, kardeşi yaşdaşım Aron’a kimi arkadaşlar
Harun da derlerdi. Ortaokulda sıra arkadaşım, siyah önlüklü, beyaz yakalı, kıvır kıvır saçlı resimlerimde
olduğu gibi kapkara kaşlı gözlü, birazda tombulca Anahit idi. “Kırsaçlılar” hep siyah
giyinen üç teyzeydi, Aksaray’ın ünlü kadın terzileri. Biz çocuklar nasıl ama nasıl severdik onları,
bişeyler olurdu onlar yumurtaları boyarlardı elvan elvan, kapılarına duranda bizleri öpüp severler,
o boyalı yumurtalarla, kara üzümle karışık ceviz içleriyle, şekerli leblebilerle tıka basa doldururlardı
ceplerimizi.
Çarşıda en çok demirci Ohannes Amca’yı severdim. O da Eczacı Vasıf Bey’in yaramaz oğlunu.
Yolda bulduğumuz iki ucu da açık boruyu Ohannes Amca’ya götürüp bir ucunu kapattırdım ve
yakınına da bir delik açtırdım ve hemen biraz barut, evden bez parçaları, azıcık gazyağı ve upuzun
bir kavak dalı, ver elini ulu ırmağın yanı, topumuz hazırdı. İlk atış başarılı olmadı, üzerine
“Yüzler ve Gözler”
Fikret Otyam’ın resimleri ve Filiz
Otyam’ın fotoğ raflarından oluşan
“Yüzler ve Gözler” sergisi 6 Mart
akşamı yapılan bir kokteyl ile
Toprak Sanat Galerisi’nde açıldı.
30 Mart’a kadar sürecek olan
sergi hafta içi 12-19 saatleri arasın
da, cumartesi günleri 11-17
sa at leri arasında izlenebilir. Ihlamur
Yıldız Cad. No: 10 Beşiktaş
İstanbul Tel: 0212.326 35 80.
Açılışta Fikret Otyam Anahtar
Kitaplar’ın sahibi Mehmet Atay ve
Esat Korkmaz ile birlikte.
Filiz Otyam açılışa katılan
konuklarla birlikte
2 Sayı 27