nazim

üyük �ey.
Fakat bu dilin insanlar� için çakmak çalmak cehpede
daha büyük
daha güzel.
Biliyorum :
i� bölümünden bahsedeceksin.
Fakat, Ankara'da çocuklara ders vermek,
bozk�rda ate� hatt�na girmek
haks�z ve hazin
bir i� bölümü.
Öyle günlerde ya��yoruz ki
ben bir i� yapabildim diyebilmek için :
hep aln���n ortas�nda duyacaks�n ölümü.
Bak, tam sana bunlar� yazarken
asker geçiyor sokaktan ;
ya�murda harap postallar���n me�inini �slatarak
Meclis'in önüne do�ru iniyorlar,
�stasyona gidecekler.
Ve türkü söylerken, her nedense her zaman yapt��� gibi,
sesini incelterek mar� okuyor genç Türk köylüsü :
«Ankara'n�n ta��na bak,
gözlerimin ya��na bak...»
Yüzleri mühim, dalg�n ve yorgun.
��ra�lar� uzam�� biraz.
Elleri büyük ve esmer.
Elâ gözlüler, kara gözlüler, mavi gözlüler.
Yine birdenbire Yunus Emre geldi akl�ma.
Ba�ka türlü anl�yorum ben Yunus'u :
Bence onda bütün bir devir dile gelmi� Türk köylüsü :
öte dünyaya dair de�il,
bu dünyaya dair kayg�lar�yla...
Bir �iir yazd�m,
garip bir �iir,
«Türk Köylüsü» diye.
Bir tuhaf m� oluyor böyle günlerde �iir yazmak?
Her ne hâl ise, ho�ça kal, gözlerinden öperim.
TÜRK KÖYLÜSÜ
Karde�in
Nurettin E�fak
Topraktan ö�renip
kitaps�z bilendir.
Hoca Nasreddin gibi a�layan
Bayburtlu Zihni gibi gülendir.
Ferhad'd�r
Kerem'dir
ve Kelo�lan'd�r.
Yol görünür onun garip serine,
analar, babalar umudu keser,
kahbe felek ona eder oyunu.
Çar�ambay� sel al�r,
bir yâr sever
el al�r,
kanad� k�����r
çöllerde kal�r,
ölmeden mezara koyarlar onu.
O, «Yûnusû biçâredir
Ba�tan aya�a yâredir»,