nazim

ve tel örgülerin üzerinden
Kerim'e bisküviti kutularla atan amcalard�.
Kocaman bir ambarlar� vard�,
Kerim içinde oynard�.
Ambarda nohut çuvallar�, bakla, kuru üzüm,
(����lacak �ey,
kat�rlar�n yemesi için)
ve sonra cephane sand�klar�yla silahlar.
Bir gün dedi ki makinist day��� Kerim'e :
«Ambardan silâh çal�p bana getir,
gâvura kar�� koyan zeybeklere gönderece�im.»
Ve ambardan silâh çald� Kerim :
bir
bir tane daha
be�
on.
Aldatt� Hindistanl� dostlar���
zeybekleri daha çok sevdi�inden.
Zaten çok sürmedi, parlak kara sakall� amcalar gitti,
Kerim geçirdi onlar� istasyona kadar.
Ertesi gün Lefke köprüsünü at�p
zeybekler gelince Eski�ehir'e
day��� Kerim'i elinden tutup
verdi onlara.
Ve i�te o günden sonra
bugüne kadar
kahraman bir türküdür ömrü Kerim'in.
Eski�ehir'den al�p onu
«Kocaeli Grubu» pa�as�na götürdüler.
Çat�k ka���, yüzü gülmez bir pa�ayd� bu.
Çabucak ö�rendi Kerim ata binmeyi,
����rtmaç olmay�
-zaten bilgisi vard� bundakayalardan
genç bir keçi gibi inmeyi,
gizlenmeyi ormanda.
Ve bütün bu marifetleriyle Kerim
kaç kere ölüme bir kur�un at��� yakla�arak
ve «Geçmi� olsun» dedikleri zaman ���arak
dü�man içinden geçip getirdi haber
götürdü haber.
Onu naml� bir «kaptan» gibi sayd� çeteler,
bir oyun arkada�� gibi sevdi çeteleri o.
Ve bir fidan gibi düz
bir fidan gibi cesur
bir fidan gibi vaadeden bir çocu�un
sevinçle oynad��� bu müthi� oyun
sürdü 1337'ye kadar...
Kocaeli orman� gürgen ve me�eliktir :
yüksek
kal�n.
Gökyüzü gözükmez.
Durgun bir geceydi.
Hafif ya�mur ya������ biraz önce.
Fakat �slanmam�� ki yerde yapraklar
karanl�kta h���rt�larla yürüyordu beygiri Kerim'in.
Solda
ilerde
tepenin ete�inde ate� yan�yordu :
«Tekneciler» diye an�lan
gâvur çetelerinin olmal�.
Dallardan damlalar dü�üyordu Kerim'in yüzüne.
Beygirin ba�� gittikçe daha çok karanl��a giriyor.