ÇUKUROVA ÜNİVERSİTESİ FEN BİLİMLERİ ENSTİTÜSÜ ...

2. ÖNCEKİ ÇALIŞMALAR Kadir Uğurtan YILMAZ
Mısırlı ve ark. (2006) yine Malatya’da yaptıkları bir çalışmada ülkemizin
en önemli kurutmalık çeşitlerinin kendine verimsiz çeşitler olduklarını
bildirmişlerdir.
Jun ve ark. (2008) Japon eriklerinden Soldam (P. saliciana L.) ile
kayısılardan Harcot (P. armeniaca L.) arasında yaptıkları türler arası kontrollü
melezlemelerden toplam 64 tohum, bu tohumlardan da 23 adet melez bitki elde
etmişlerdir. Araştırıcılar yaptıkları bu çalışmayla iyi özelliklere sahip yeni kayısı x
erik melezleri bulmayı amaçlamışlardır.
Halasz ve ark. (2008) kayısının anavatanı olan Çin’de kayısıların kendine
verimsiz olduğu halde birçok Avrupa grubu kayısıların kendine verimli olmalarını,
Sc-haplotip polen geni içindeki fonksiyon kaybına neden olan bir mutasyonla
açıklamışlardır.
Pedryc (2008) Macaristan’da S-lokus çalışmalarının hem teorik hem de
pratik anlamda çalışıldığını, Şimdiye kadar 12 yeni kayısı S allelinin belirlendiğini
bildirmiştir. Araştırmacı kayısılarda kendiyle uyuşmanın orijini ve mekanizmasını
anlamak için birçok araştırmacının çalıştığını da vurgulamıştır.
2.3. Moleküler Markörler İle İlgili Yapılan Çalışmalar
Günümüzde bitkilerde genetik ilişkileri ortaya çıkarmak için değişik markör
teknikleri kullanılmaktadır. Polimorfizmin ve izoenzim sisteminin yetersiz olması
izoenzim yönteminin kullanımını sınırlayan en önemli faktörler olmuş (Tanksley,
1983) ve daha sonra bulunan DNA markörleri bu olumsuz özellikleri ortadan
kaldırmıştır. İlk olarak RFLP tekniği geliştirilerek (Tanksley ve ark., 1989)
çeşitlerin tanımlanmasında ve genetik haritaların çıkartılmasında kullanılmıştır.
RFLP kodominant moleküler markör tekniği olmasına karşın, tekniğin uygulanması
pahalı, uzun ve çok işçilik istemesinin yanında radyoaktif madde kullanımını da
gerektirmektedir. Bu teknikten sonra PCR (Polymerase Chain Reaction) esaslı
teknikler geliştirilmiş olup bunların başında RAPD moleküler markör tekniği
gelmektedir. Bu teknik çok az miktarda DNA gerektirir ve 10’luk oligonükleik
asitlerin primer olarak kullanılması ile amplifikasyon gerçekleşir. Bu yöntem
radyoaktif madde kullanımını gerektirmez ve polimorfizm oranı oldukça fazladır.
14