ÇUKUROVA ÜNİVERSİTESİ FEN BİLİMLERİ ENSTİTÜSÜ ...

4. BULGULAR ve TARTIŞMA Kadir Uğurtan YILMAZ
Ele alınan genotiplerde fenolojik veriler incelendiğinde Hırmanlı, Tekeler,
Turfanda Eski Malatya, Turfanda İzmir gibi genotiplerin erken olgunlaştıkları
görülmektedir. Kayısılar olgunlaşma periyodu bakımından genel anlamda Haziran
sonundan Temmuz ortasına kadar olan bir zaman diliminde dağılım göstermişlerdir.
Üzerinde çalışılan kayısılardan Levent ve Özal tipleri, Eylül ayında olgunlaşan
kayısılar olarak en geççi tipler olarak belirlenmiştir.
Çalışmada 2004, 2005 ve 2006 yıllarında yapılan pomolojik analizler
incelendiğinde Ağerik, Geç Aprikoz, Güz Aprikozu, GÜ-52 gibi genotiplerin meyve
ağırlığı bakımından en iri meyveleri oluşturdukları görülmektedir. En düşük meyve
ağırlığına sahip olan genotipler arasında ise Kayseri (PA), Tekeler, Hırmanlı,
Proyma, 01-K-12 gibi kayısılar gelmektedir.
Yapılan pomolojik analizlerde farklı sertlik değerlerine sahip olan kayısılar
içinde özellikle Ordubat oldukça yumuşak meyve eti olan bir genotip olarak
belirlenmiştir. Ordubat genoripinin meyveleri olgunlaşmaya başladığında meyve
boyuna yarılmakta (Şekil 4.36.) ve çok olgunlaştığında yere dökülmeden ağaç
üzerinde kurumaktadır. Tüm bunların yanı sıra Ordubat ele alınan genotipler içinde
en küçük ağaç habitüsüne sahip genotiplerden birisi olarak saptanmıştır.
Yine bir kayısı x erik melezi olan Kayısı Eriği de çalışmada ele alınan ve
görsel yönden tüylü bir eriğe benzeyen görüntüsünün yanında erik tadına da sahiptir.
Deneme kapsamındaki kayısı genotiplerinin SÇKM değerleri
incelendiğinde Malatya’nın önemli kurutmalık kayısı çeşitlerinin %25’lerin üzerinde
değerler aldığı görülmektedir. Buna karşın Ziraat Okulu, Hırmanlı, Karacabey gibi
genotiplerin de oldukça düşük SÇKM değerlerine sahip olduğu belirlenmiştir.
Asitlik değerleri incelendiğinde her üç yılda da en yüksek ve en düşük
değerlere sahip genotiplerin aynı olduğu görülmektedir. Asitlik değerleri bakımından
en düşük değerler her yıl Hacıkız’a ait olurken en yüksek değerler de Abuzer
Gülen’e ait olmuştur.
Gülcan ve ark. (2006)’nın yaptıkları çalışmada elde ettikleri veriler
incelendiğinde Ağerik’in en yüksek meyve ağırlığına sahip olduğu, asitlik değerleri
bakımından en düşük değerin Hacıkız’da en yüksek değerin ise Abuzer Gülen’de
görüldüğü, en düşük SÇKM içeriğine Ziraat Okulu’nun sahip olduğu ve en geç
266