ÇUKUROVA ÜNİVERSİTESİ SOSYAL BİLİMLER ENSTİTÜSÜ TÜRK ...

Öykü başladığı gibi yine bir dış mekân ögesi olan parkta son bulur. Arkadaşı
Yunus’u görebilme umuduyla parka giden öykü kişisi buranın kısa bir tasvirini yapar:
“O gün hava pek güzeldi. Kuşlardan ıslık sesleri, çığrışmalar geliyordu.
Köpeğini gezdiren kadınlar, coşkulu gençler, kendi dünyalarında çocuklar… Kanepede
oturan yok, biraz soluklanayım istedim. Önümden gelip geçenler var. Biri oturmak
istiyor, vazgeçiyor, yürüyüp gidiyor. Sonra biri daha, genç bir kadın, kanepenin ucuna
ilişti. Siyah saçlı, esmere yakın, çevresiyle ilgisiz. Belki Yunanlıydı, belki de İspanyol,
Türk de olabilir. Elindeki torba benzeri çantasını karıştırmaya başladı” 222 .
Yazarın burada parka bir kamera-göz tuttuğunu görürüz. Kamera-göz parkta
gezdirilirken parka ait fiziksel ögelerden çok, insanların öne çıkarıldığını görürüz.
“Işıltı” adlı öyküde dış mekân Berlin’dir. Öyküde kente ait herhangi bir ayrıntıya
yer verilmemiş sadece isim belirtilmiştir. Öyküde öğrencileriyle tartışan öğretmen
düşünceli bir şekilde dışarı çıktığında gittiği yer U-Bahn’dır. Yazar burada da bir ayrıntı
vermemiştir.
Yazarın Almanya öykülerinden biri olan “Bir Ses” evde başlar. Sıkıntıyla
kendini sokağa atan ben/anlatıcı cadde ve sokaklarda bir süre dolaşır ve tekrar eve
döner. Öykünün başı ve sonu dışında tamamıyla dış mekânda geçtiğini ve yazarın diğer
öykülerine oranla, bu öyküde mekânı öykünün merkezine oturttuğunu görürüz.
Öykünün önemli bir bölümünü ben/anlatıcının bu dolaşma sırasında gördüklerini
aktarması oluşturur. Yazarın dış mekân ögelerini aktarırken onu insan ile verme tutumu
burada da kendini göstermektedir:
“Çiçekliklerin, süs ağaçlarının arasından geçtim. Komşu kilisenin önünde
papazla karşılaştım, merhaba dedim Türkçe, gülüştük, son günlerde Türkçe
öğreniyordu. Bir küme Panka geliyordu karşıdan, biri para istedi, “yok” anlamında
başımı salladım. Önünde yeşil bereli Türklerin bekleştiği bir yapının önünde durdum,
camekânında Müslüman olmuş ünlü kişilerin fotoğrafları sergiliydi, biri Garaudy biri
Amerikalı bir uzay adamı. Fotoğrafların altında o kişiler hakkında bilgiler yazılıydı.
Uzay adamı ay’a ayak bastığında ne hava ne su ne rüzgar, uçsuz bucaksız enginlerde
dalga dalga bir ses duyar, ezan sesi, hemen orada şahadet getirir. Sonra bir Dörtyol
ağzında durdum, lambanın yeşile dönmesini bekledim. Buradaki dükkanlardan birkaçı
Almanlarındı, ama şu dört dükkan, köşedeki, değildi. Arkaya düşen bakkaliyeydi ve
sahibi beyaz peyniri tenekeden hep eliyle çıkarırdı. Karşı köşedeki lokantaydı,
222 Yusuf Ziya Bahadınlı, “Milyarlarca İstiridye”, Geçeneğin Karanlığında, s.71
80