ÇUKUROVA ÜNİVERSİTESİ SOSYAL BİLİMLER ENSTİTÜSÜ TÜRK ...

Yine bu kitapta yer alan “Pencere” ve “Aydınlığa Çağrı” adlı öykülerde öykü
anlatıcısı bir seslenme ile düşüncelerini ulaştırmıştır. Bu iki öykü, öyküden daha çok
seslenmenin merkezde olduğu metinlerdir.
Bahadınlı’nın ikinci öykü kitabı olan “Haçça Büyüdü Hatiş Oldu”da yer alan
öykülerin tamamına yakınında olay geliştirme tekniği olarak “diyalog” kullanılmıştır.
Bu kitapta yer alan öykülerden “Haçça Büyüdü Hatiş Oldu”, “Mustafa’nın Kağnısı”,
“Peri Kızı”, “Tabanca Çekildi mi Vurulur” adlı öykülerde çizgisel olay örgüsü ile
karşılaşmaktayız. Olayın merkezde yer aldığı bu öykülerde serim düğüm ve çözüm
bölümleri düzenli bir sırayla öykünün kurgusunu oluştururlar. Belirtilen öykülerde
olayın geliştirilmesinde diyaloglardan yararlanılmıştır. Bu kitapta yer alan öykülerden
“Liza’nın Elleri” ve “Platonculuğa Paydos” adlı öykülerde ise yazar değişik bir kurgu
oluşturmuştur.
“Liza’nın Elleri” adlı öyküde, o an yaşanılan bir olay anlatılırken aynı zamanda
geriye dönüşlerle çağrışımlar yapılmaktadır. Bu öyküde “şimdi” ve “geçmiş” içiçe ve
karşılaştırmalı olarak kurgulanmış ve bir tezatlık durumu yaratılmıştır. Öyküde “şimdi”
ile içinde bulunulan an ve yabancılaşma; “geçmiş” ile ise güzel anlar ve özlem
simgelenmektedir.
“Platonculuğa Paydos” adlı öyküde ise montaj tekniğinin kullanıldığını
görüyoruz. Yazar bu öyküsünü bir günlüğün sayfaları biçiminde oluşturmuştur. Yedi
günden oluşan günlük biçimindeki öyküde bölümler arasında bir süreklilik ve bağlantı
vardır.
Yazarın “Geçeneğin Karanlığında” adlı öykü kitabında da olay geliştirme
yöntemlerinin farklılaşmadığını ve olayın merkezde olduğu öykülerde diyalog ve iç
konuşmalarla oluşturulan öykü atmosferinin çizgisel bir kurguyla sonuçlandırıldıklarını
söyleyebiliriz.
Yazarın “Titanik’te Dans” adlı öykü kitabında da olay geliştirme tekniği büyük
ölçüde önceki öykülerle benzerdir. Yazarın farklı bir olay kurgusuyla oluşturduğu
öykülerinden biri “Şeftaliler Çiçek Açtıkça” adlı öyküdür. Yazar bu öyküde
diğerlerinden farklı olarak iki öykü kişisinin anlatımları ile bir öykü oluşturmuştur.
Anne ve oğulun aktarımlarıyla geliştirilen öykünün sonunda bir baba portresi
oluşturulmuştur.
Bu kitapta yer alan “Dokuz Yüz Leyla” da belli yönleri ile yazarın klasik öykü
kurgusundan ayrılmaktadır. Öykünün sonu, öykünün girişinde verilmiş ve ardından
59