ÇUKUROVA ÜNİVERSİTESİ SOSYAL BİLİMLER ENSTİTÜSÜ TÜRK ...

2.1.6. Kültür Çatışması
Bahadınlı’nın öykülerinde kültür çatışması iki şekilde karşımıza çıkar: köy-kent
ve Türkiye-Almanya.
Yazarın öykülerinde köy ve kent çelişkisi, bir nedenle kente gelen köylülerin
yaşadıkları sorunlar biçiminde görülmektedir.
“Şehriban’ın Saçları” öyküsünde, Yusuf hastalanan karısını hastanenin
bulunduğu kente getirir. Büyük umutla geldiği kentte anlayamadığı bir ilişkiler ağı
içinde çaresiz kalır. Parası olmadığı karısı Şehriban’ı özel muayeneye götürememekte
hastanede ise onlarla kimse ilgilenmemektedir. Etraftaki insanların telkinleriyle valiye
giden ve durumunu anlatan Yusuf tekrar hastaneye döner. Karısına bu kez de kerhen
bakarlar. Bir hafta sonra Şehriban ölür. “Şehriban’ın Saçları” öyküsünde köylü kentte
çaresiz ve yalnızdır:
“Ankara Kapıcısı” adlı öyküde köyünden gelerek Ankara’ya yerleşen ve burada
kapıcı olarak çalışan bir çift anlatılır. Mustafa ve Kezik kentte zor şartlarda çalışmakta
ve yaşamaktadırlar. Kent, onlar için sefasını başkalarının sürdüğü, cefa çektikleri bir
yerdir. Köyden tanıdıkları Fatma ise işin aslını bilmemekte ve onlara özenmektedir.
Öyküde Kezik durumlarının bilincindedir ve Fatma’nın boş hayaller kurmasına
üzülmektedir. Kent köyden gelenler için en fazla kapıcılık yapabilecekleri bir yerdir:
“Efendilerin, hanımların yanında bir ‘kapıcı’, bir ‘uşak’ olmanın, ‘hizmetçi’
olmanın küçüklüğünü, utanç verici olduğunu bir bilsen. ‘Önce ekmek, sonra ahlak’
demiş birisi. Çok doğru Fatma, çok doğru. Ama ben de derim ki: önce kendi işin sonra
ekmek...
bilsen...” 118 .
Kul kula kul olmazmış, ben bunu öğrendim kapıcılıkta Fatma, sen de bir
Yazarın Almanya’daki insanımızı anlattığı öykülerde yabancı bir toplumda
yaşanan kültürel çelişkiler önemli yer tutar. Bahadınlı öykülerinde bu konuyu doğrudan
ele almaz fakat öykülerinin çoğunda bir art alan olarak bu kültür farklılığını hissettirir.
Yazar, Almanya’da kitap okumayan, para kazanmaktan başka bir şey düşünmeyen,
çocuklarını kendileri gibi yetiştirmeye çalışan, Almanlara ait şeylere mesafeli duran içe
kapanık bir kültürel algıyı eleştirmektedir. Bu noktada kimi öykülerde yazarla
özdeşleşen ben/anlatıcı “arada” ve kendine özgü bir yerde durur. Türklere
118 Yusuf Ziya Bahadınlı, “Ankara Kapıcısı”, İtin Olayım Ağam, s.45
48