ÇUKUROVA ÜNİVERSİTESİ SOSYAL BİLİMLER ENSTİTÜSÜ TÜRK ...

165
“Gül, gideceğim dedi, herkes sevindi, en çok da kocası. İşte bu fabrika bozması,
kendi söyleyişiyle maddece hangar, manaca hücre eve böyle geldi.
Bir ev ya çok iyi olmalı, diye düşündü Gül, ya çok kötü. Her ikisi de içinde
oturanı uğraştıracaktır ve kendini dinlemek gibi bir lükse meydan vermeyecektir. Tek
bir odada (başka ad bulamadığı için oda diyordu) yataklar ortada, beşik öyle, yemek
masası, birkaç sandalye, kocasının yeni aldığı kanape koltuk takımı, sehpalar, dolap, raf,
televizyon ve bir sürü ıvır zıvır eşya. Kaç gündür bilinmez, Gül bunların saatte bir
yerlerini değiştiriyordu. Belki de dedi, eşyasını en ince çizgileriyle, kıvrımları, köşeleri,
kulpları, sapları, renkleri, budak izi, parlaklığı, pası,lekesiyle bilen tek kişiyim!” 347 .
Gül’ün özgürlük arayışında birkaç kez ev değiştirdiğini görürüz. Arkadaş
evlerinde kalan Gül, Alman dostlarının evine yerleşir. Bu ev, onun için farklı bir
kimliğe kavuşmasının simgesidir. Alman arkadaşlarıyla kaldığı bu evde kendisini
onlardan biri olarak görür, bir Batılı, Alman olduğunu hisseder:
“Sonra ben yukarda söylediklerimi bizimkilerin dışında başka birileriyle
aramaya kalktım, alman dostlara sığındım. Evet bu bir sığınmaydı, bir yerden
kaçıyorsan, sonra birileri sana yardım etsin istiyorsan bunun adı sığınmadır.
İşte ben Almanlara böyle gittim.
Çok ilginç, daha Melanielere varmadan önce genç faşistler yolumu kestiler, bana
kimliğimi soruyorlardı, bu bir uyarıydı, bunu o zamanlar anlayacak durumda değildim!
Melanie’yle arkadaşı beni iyi karşıladılar, aylarca birlikte oturduk, evin birer
odasını paylaşıyorduk. Doğrusu Melanie de arkadaşı Klaus da dünyanın en iyi
insanıydılar.
Mektuba başlarken söylemiştim, bizimkilerden tamamıyle ayrılmış, Almanlarla
birlikte Almanlar gibi yaşamak istemiştim. Bizimkilerde aksayan bir şey vardı, oysa ben
baskısız, denetimsiz bir hayat sürmek istiyordum, bizimkilerle olacak iş değildi bu.
Almanların (özellikle ilericilerin) diledikleri gibi yaşadıklarını görüp imrenmiş, işte
hayat budur demiştim.
Melanie ve Klaus’la insanlara, paraya, emeğe aynı pencereden bakıyorduk.
Artık ben bir Alman’dım, kendimi öyle duyumsuyordum, kısa zamanda belirli
bir uyum içine girmiştim” 348 .
Açılın Kapılar romanı ise mekân olarak bir evin bahçesinde başlar ve burada
biter. Romanda evin içi ile ilgili çok kısa birkaç cümle dışında bilgi yoktur. Zenginlerin
347 Bahadınlı, Devekuşu Rosa, s.39.
348 Yusuf Ziya Bahadınlı, Devekuşu Rosa, s.133-134.