ÇUKUROVA ÜNİVERSİTESİ SOSYAL BİLİMLER ENSTİTÜSÜ TÜRK ...

161
Açılın Kapılar romanı da Berlin metrosunda, Kerem’in gözlemleriyle
başlamaktadır. Burada Almanlar ve Türkler karşılaştırılmış, iki farklı dünya
sergilenmeye çalışılmıştır:
“Almanlar anlamadıkları bağrılarak söylenen bu sözlerin nerden geldiğine
bakıyor arada bir sonra suskunluklarını sürdürüyorlardı. Orta yaşlı bir adam kanapenin
bir köşesine başını dayamış uyuyordu, insan başkasının yanında uyumamalı diye
düşündüm. Bir genç kız pantolonu diz altlarından bağlı, yerde önünde yatan köpeğini
azarlıyordu boynundaki kayış bağı çekerek, köpek havlıyordu durmadan. ‘Almanlar
birine buyurmak isterler her zaman’ demişti Hasan, ‘onun için köpek beslerler. Bir de
yalnızlık tabii.’ Köpekli kızın yanında bir kız daha vardı, bir genç adamla yarı uyur
haldeydiler, gözleri kaymıştı, başları birbirine yaslı. Kızın ayağı çarpık duruyordu,
gözaltları mor, kimse ilgilenmiyordu. Karşımda bir genç oturuyordu, kara kalın kaşlı,
pos bıyıklı. Elindeki tespihi cebine koydu, eğildi ellerini ayaklarına değdirdi,
gülümsedi. Bıyığını sıvazladı, birkaç kez bir elini yukarı kaldırdı indirdi, bir süre de
sağa sola çevirdi. Sağ bacağını titretmeye başladı topuğunu kaldırarak. Ağzını birkaç
kez açtı kapadı, gülümsedi ve bir eliyle kanepenin demirinden tuttu, konuşan kadınlara
bakmaya başladı” 340 .
Lidya Gözleri Yaprak Yeşili’nde bu kez Eren, otobüs yolculuğunda
gözlemlerini aktarır. Annesinin hasta olduğu haberini alan Eren, Morbenek’ten
Egeşehrine doğru yolculuk yapmaktadır. Yolculuk, Morbenek’ten farklı özellikleri olan
bir yerleşim yerine yapılır. Eren, bu farklılığı yadırgar, kendi kültürüne düşman görür:
“Otobüs hayli eskiceydi: Koltuk yaylarının bozukluğu, daha çok köyler arasında
işleyen bir araba izlenimi veriyordu ve durmadan sallıyordu. Yakınımda oturanları
otobüsün eskiliği, rahatsızlığı pek etkilemiyor olmalıydı. Pencereden dışarı baktım, aynı
sarılık: Uzakta tek başına kalmış, yaprakları yeşil ya da mor bir dağ armudu, üstünde bir
kuş yuvası.
Yanımdaki genç adamı tanımak istiyorum, sorular soruyorum, her seferinde ‘ben
mi?’ diyor! Ne kadar ağırkanlı. O yöredenmiş, sonradan anlıyorum, sıradan bir soruma
bile ‘ben mi?’ diyerek düşünmek için zaman kazanıyor.
[ … ]
Koltuklara tutuna tutuna indim. Tam karşımda bir yapının duvarında iri harflerle
bir yazı gözüme ilişti: “Elimizde Kur’an…’ Gerisini tamamlayamadım o anda (sonra
340 Bahadınlı, Açılın Kapılar, s. 9