ÇUKUROVA ÜNİVERSİTESİ SOSYAL BİLİMLER ENSTİTÜSÜ TÜRK ...

ayağımızın sinirli devinimleriyle bir tavşan önlemliliği içinde dibine yattığımız çam
ağaçları!..” 328 .
155
Güllüceyi Sel Aldı romanında kent, seçimler ile gelişmelerin zaman zaman
ilgilendirdiği kadarıyla yer alır. Bunlardan birinde Bizim Parti’den Ali ve arkadaşları
adaylık durumunu görüşmek üzere kente giderler. Romanda gidilen kentin neresi
olduğu hakkında bilgi verilmemiştir. “İl, kent” sözcükleriyle belirtilen bu kentin neresi
olabileceğine dair bir ipucu da yoktur.
Sadık da adaylık görüşmesi için Ankara’ya gider. Burada Meclis’e giderek
milletvekili Engin Markacıoğlu ile görüşür fakat kente dair bir ayrıntı yoktur.
Lidya Gözleri Yaprak Yeşili adlı romanda dış mekân ögesi olarak kent yer alır.
İlk olaral Lidya ve ailesi Morbenek’ten ayrılarak kente taşınırlar. Yazar, kentin neresi
olduğu hakkında bilgi vermez, sadece “İl” olarak bahseder. Romanda annesinin hasta
olduğu haberini alan Eren de Morbenek’ten ayrılarak kente doğru yol alır. Kent,
Bahadınlı’nın diğer romanlarına benzer bir kimlikle karşımızdadır. Kent, farklı olduğu
için onları kabul etmeyen ve sürekli huzursuz eden bir yerdir. Eren, yolculuk yaptığı
Egeşehrine giderken Lidya’ların yaşadığı İl’e uğrar. Otobüsten iner inmez saldırıyla
karşılaşır. Lidya’nın ailesi yaşamlarına kentin nasıl girdiğini anlatırken yazarın bir
başka romanında Kâzım’ın başına gelenlerin bir benzerini Lidya’nın da yaşamış olduğu
dikkati çeker:
“Lidya, okulun ilk günlerinde çok sevinçliydi. Şehir, köyden çok farklıydı.
Sözgelimi yollar taş döşemeydi; çarşısı, pazarı, hamamı vardı. Renk renk araba, polis,
asker, büyük büyük yapı onu, kendininmişçesine gururlandırıyor; köydeki arkadaşlarına
övgülü mektuplar yazıyordu. Lidya’nın hayatı sanki değişmişti, daha doğrusu öyle
düşünüyordu: Lâcivert okul önlüğü, şapka, her gün boyayıp parlattığı ayakakbılar… Ve
yeni bilgiler ediniyordu; dili de düzeliyor, değişiyordu: ‘Kölge’ demiyordu sözgelimi,
‘gidek-gelek’ demiyordu, ‘gelirkene-giderkene’ demiyordu; boynunu sağa sola
döndürerek kütletmiyordu, parmaklarını da; yemek yerken ağzını şapırdatmıyordu. Yeni
yeni arkadaş ediniyordu, herkes onu seviyordu. Önceleri ders kitaplarından
öğrendikleri, arkadaşlarının öğrendiklerinin benzeriydi kuşkusuz. Ama bunun yetmediği
bir gün anlaşıldı: Öğretmeninin ‘nerelisin?’ diye sormasıyla çok şey değişti; o günden
sonra kim ‘nerelisin?’ diye sormuşsa, ardından her türlü üzüntüyü birlikte getirmiş,
dersliği bir sis bulutu kaplar olmuştu: O gülümseyen bakışlar, o candan davranışlar
328 Yusuf Ziya Bahadınlı, Güllüceli Kâzım, s.118.