ÇUKUROVA ÜNİVERSİTESİ SOSYAL BİLİMLER ENSTİTÜSÜ TÜRK ...

134
‘Aferin’ dedi, ‘ne güzel okudun, bir de açıkla bakalım bize ne demek istiyor
yazar?’ Açıkladım.
‘Güzel’ dedi ‘sen nerelisin bakalım?’
‘Güllüce’liyim efendim.’
‘Şu Güllüceden mi?’
Ne demek istediğini anlamıştım:
‘Evet efendim’ dedim.
‘Yani aşirettensin?’
‘Yani Alevisin’ dedi bu kez de.
Yine yanıt vermedim. Yineledi:
‘Öyle değil mi, Güllüce Alevi değil mi?’
Kırk arkadaşım bana bakıyordu, öğretmen de. Yüzümde pekmez kaynıyordu
sanki. Bir yandan da Güllüce’nin tüm yaşlıları beni duyuyor gibi geldi bana.
‘Size ne bundaaan!..’ diye bağırdım, kendimi tutamamıştım; müfettiş şaşırıp
kalmıştı! Uzun süre kapalı kalıp da ilk fırsatta dışarı çıkan itmeli bir sıvının patlaması,
fışkırması, boşalmasıydı bu!
Okuldan çıktıktan sonra, usul usul yürüyordum, dalgındım. Biraz ilerde birkaç
arkadaşın bağırıp çağırdığını gördüm; bir süre öylece yürüdük. Bir ara beni gördüler.
İçlerinden biri, Semih geri döndü:
‘Güllüceli!’ diye bağırdı, ‘baksana bir!’
Hiçbir şey beni ilgilendirmiyordu, bakmadan yürüyordum.
‘Ulan ne yani!’ dedi, alınmıştı, ‘ulan adam mı oldun bayırın kızılbaşı!..’
Çantamın parçalarını, yere saçılmış kitaplarımı hayretle gördüm. Elimi başıma
götürdüm bir ara, yüzümden kan sızıyordu. Üç kişi birden saldırmıştı, sövüyorlardı:
‘Dinini… kızılbaşı!’
Mendilimi çıkardım, başımdan akan kanı durdurmaya çalıştım. Yerde tepelenen
şapkamı aldım. Dökülüp saçılan kitaplarımı, çantamı topladım, çarşıya doğru yürüdüm.
Arkadan birinin Semihlere:
‘Bulaşmayın bu Kızılbaş piçlerine. Bunlar ziftli birer çamurdur, sil sil çıkmaz.
Bunlar ne ana tanırlar ne bacı. Uymayın bunlara, bulaşmayın bunlara!’ dediğini
duydum” 304 .
304 Yusuf Ziya Bahadınlı, Güllüceli Kâzım, s.109-111