ÇUKUROVA ÜNİVERSİTESİ SOSYAL BİLİMLER ENSTİTÜSÜ TÜRK ...

öğrenecektik. Bu konuda boyumuzdan büyük bilgimiz vardı. Kışları köy odalarında
durmadan bu konu işlenirdi. O gün bir değil, bin değil, kırk bin alevi öldürülmüştü. Tam
buraya gelindiğinde birbirimize sokulur, kılıcın keskin sivri ucunun boğazımızdan
karnımıza doğru indiğini duyar gibi olur, titreşirdik” 302 .
133
Romanda Alevîliğe dair verilen bilgilerden biri de Cem töreni ile ilgilidir.
Romanda bir bölüm Cem törenine ayrılmıştır. Yine Kâzım’ın gözünden aktarılan tören
bütün ayrıntılarıyla işlenmiştir. Törende yer alan ve “Gözcü”, Dede”, “Baba”, “Rehber”,
“Can” gibi adlarla belirtilen görevlilere ve yaptıkları işlere yönelik bilgiler verilir.
Ayrıca semah gibi ritüeller de yine bu cem töreni sırasında yapılmaktadır.
Romanda, Kâzım’ın okumak için köyünden ayrılmasıyla birlikte romanın ana
teması olan mezhep çatışmaları öne çıkar ve didaktik bilgiler ortadan kalkar. Kâzım,
Güllüce’nin dışına çıkar çıkmaz daha yoldayken toplumun bir kesiminde kendilerine
yönelik tutumu görür.
“ ‘Hangi köydensiniz lan?’ diye sordu iri adam. Feyiz Ede:
‘Güllüceli’yiz’ dedi.
İri adam, önce bir şey söylemeden merdivenlerden çıktı. O yürürken
merdivenlerden gıcır gıcır sesler duyuluyordu. Bir odaya girdi çıktı adam. Elleriyle
balkonun parmaklığını kavradı:
‘Hey Güllüce’li! Lan Kızılbaşoğlu! Arabayı çabuk bir kıyıya çekin, ortada
sipsivri durmayın öyle! dedi.
Yerime çivilenmiştim sanki. Kalkmak istiyor, kıpırdayamıyordum. Gözlerimin
önünde pul pul uçuşmalar vardı. Kulaklarım uğulduyordu. ‘Kızılbaş’ sözcüğünü ne
anlamda kullandıklarını öğrenmiştim. Feyiz Ede pek aldırmamıştı oysa. İri adam ona:
‘Feyiz kardeşim’ demişti sanki! Ağabeyime içerledim, kırıldım. İnsan ancak düşmanına
söverken ağzını öyle yayar, yüzünü öyle buruştururdu” 303 .
maruz kalır.
Kâzım, okulda hem müfettiş hem de arkadaşları tarafından horlanır ve saldırılara
“Müfettiş sıraların aralarında gitti geldi bir süre. Birden durdu, açık duran
kitaptan bir parçayı göstererek ‘oku sen’ dedi birine. Yüzünü buruşturdu, ‘dur’ dedi.
Parmağını kaldırdı, ‘sen’ dedi kimseye bakmadan, beni gösterdi sonra. Yineledi, ‘sen!’
dedi. Okudum. Bir kaşını kaldırdı, ‘dur!’ dedi, durdum.
302 Yusuf Ziya Bahadınlı, age., s.67-68.
303 Yusuf Ziya Bahadınlı, Güllüceli Kâzım, s.97-98.