ÇUKUROVA ÜNİVERSİTESİ SOSYAL BİLİMLER ENSTİTÜSÜ TÜRK ...

2.6.2.2. Din Görevlisi
107
Bahadınlı’nın öyküleri içerisinde sadece “Gül Yüzlü Efendim”de öykü
kişilerinden biri din görevlisidir. Bunun dışında yazarın öykülerinde öykü kişisi olarak
din görevlisiyle karşılaşmayız.
Yazarın bu öyküsünde “Gül Yüzlü Efendi” diye hitap edilen öykü kişisi olumsuz
bir kişilik olarak çizilmiştir. Alevilikte saygı gören bie din büyüğü olarak, köyde büyük
bir heyecanla beklenen ve karşılanan “Efendi” köylülerden birinin kızını bir bahaneyle
kente götürür ve tecavüz eder. Bu olay köylüleri hayal kırıklığına uğratmıştır. Anlatıcı
“Gül Yüzlü Efendim”i köylülerin dini duygularını para karşılığı sömüren çıkarcı bir
kişilik olarak yansıtır:
“Tüm köylülerin sevinci kursaklarında kaldı. Gül Yüzlü Efendim köye seyrek
gelirdi. Dualanacaklar, iplik bağlatacaklar, ‘gönüllerinden ne koparsa’ vereceklerdi” 277 .
2.6.2.3. Kapıcı
Yazarın ilk öykülerinden olan “Bacım” ve “Ankara Kapıcısı”nda öykü
kişilerinin mesleği kapıcılıktır. İki öyküde de ortak bir konu benzer biçimde ele
alınmıştır. Öyle ki karşımıza çıkan “kapıcı” tipi iki öyküde de bazı ortak yönler
taşımaktadır. İki öyküde de köyde yoksul ve işsiz olan insanlar, kente büyük umutlarla
gelir fakat kapıcılık gibi işlerde çalışmak zorunda kalırlar. Köydeki yaşamlarından farklı
olarak hayatlarında bir çok yeni şey vardır fakat iki öyküde kapıcılık yapan insanlar
toplumsal ezilmişliklerinin farkındadırlar. “Ankara Kapıcısı”nda kapıcılık yapan Kezik,
kendisine imrenen Fatma’ya verdiği uzun cevapta bu bilinçliliği sergiler:
“Ah benim köşek gözlü Fatmam, bir bilsen işin aslını, bir bilsen…
Başkasının artığını yemek kadar küçültücü, başkalarının eskilerini giyecek kadar
aşağılatıcı bir şey var mola şu dünyada bir bilsen.
‘Mersi’ diyen beyin kibarlığının gerisindeki küçümseyici tepeden bakışlarını bir
bilsen. Beylerin mersileri yanında Mustafa’nın ‘serpme’lerinin ne denli soylu, ne denli
ince ve içten bir davranış olduğunu bir bilsen.
Zile bir bastılar mı, ta yüreğimin başında duyardım zil sesini. Koşardım, kapıyı
açmazlar, aralarlardı. Bey ya da hanım, şöyle bir tepeden aşağılara, ta iliklerime işleyen
277 Yusuf Ziya Bahadınlı, “Gül Yüzlü Efendim”, İtin Olayım Ağam, s.22