ÇUKUROVA ÜNİVERSİTESİ SOSYAL BİLİMLER ENSTİTÜSÜ TÜRK ...

Öykülerde karşımıza çıkan “kentteki çaresiz köylü” mesajı düşünüldüğünde bu
durumun belirli bir kentten çok bütün kentlerde yaşanabileceği düşünülmelidir.
Yazarın “Platonculuğa Paydos” adlı öyküsü yukarıdaki örneklerden farklı olarak
kentte başlar ve kentte biter. Bu öyküde, bir sebeple kente gelen ve geri dönen köylüler
yoktur ve öyküde kent adı belirtilmemiştir. Dış mekâna dair bir ayrıntı ile de
karşılaşmayız. Fakat öyküde yer alan “hastane, dernek, fakülte” gibi kurumlar öyküde
dış mekânın bir kent olabileceğini akla getirmektedir.
2.4.1.6. Kasaba
Yazarın bir öyküsünde, “Şeftaliler Çiçek Açtıkça”da dış mekân olarak kasaba
karşımıza çıkar. Bu öyküde dış mekâna dair bir ad belirtilmez. Öyküde yerleşim yeri
“kasaba” diye adlandırılmıştır. Kasaba ile ilgili herhangi bir tasvir yapılmamıştır.
Mekân, olayın geçtiği yer olarak belirtilmiş ve öyküde işlevsel bir öge olarak
değerlendirilmemiştir.
2.4.2. İç Mekân
Bahadınlı’nın öykülerinde iç mekân ögelerini kullanırken onun mekân
konusundaki genel tutumunun değişmemiş olduğunu görürüz. Öykülerde iç mekân
ögeleri işlevsel bir nitelikte kullanılmamış, yazar iç mekân ögelerini ayrıntılı olarak
yansıtmamıştır. Öykülerde iç mekânların kendilerine ait özelliklerden çok buradaki
insanların özellikleri ön plandadır. Yine de zaman zaman öykü kişilerinin toplumsal
durumu ve sosyal konumlarını yansıtmada iç mekanın işlevsel biçimde kullanıldığını
söyleyebiliriz.
2.4.2.1. Ev
Yazarın öykülerinde en çok kullanılan iç mekân ögesinin ev olduğunu görürüz.
Bahadınlı’nın, öykülerinde “ev” olayın çoğu zaman da diyaloğun geçtiği yerdir ve bu
işlevi dışında bir önem taşımamaktadır. “Ev” bir mekân olarak neredeyse hiç tasvir
edilmemiştir. Köyde geçen öykülerde “ev” zaman zaman çok kısa bir iki cümle ile
88