%C3%87ocuk-Kral-Alphrel1

ÇOCUK KRAL ALPHREL 

VE DİĞER HİKAYELER, VİSTALAR 

SEMİH SÜREN

ARKA KAPAK 

Çocuk Kral Alphrel / Sinekkaydı Tıraşlı Dostoyevski / Gölgeli Yol / 

Mutluluğu Başkasına Bulaştırmak / Küçük Asya’nın Büyük Dehası / 

Kayıp Şaheserler / Profesör Lothar’ın Ömür Boyu Pişmanlığı / Yakıştı 

Mı Bu Şimdi Tanrıların Kızına / Jerkiousion / Balayı / Yağmur 

Ormanlarında Melekler / Zorun Neydi / Karafatma Fablı / Sonsuza 

Değin Birlikte / Mutluluğun Resmi / Hayalperest Bir Adamdı Mustafa 

/ Türk Vampirle Görüşme / Kavak Ağacı Depresyonda / Şaka Gibi / 

Oyunlar / Oyuncak Maç / Manyak Karga / Deprem ve Genç Yazar / 

Çaldılar Yarimin Kafatasını / Büyükannenin Talibi / Reenkarne 

Ordinaryüs Vakası

semihsuren.com 

Çocuk Kral Alphrel 

ÇOCUK KRAL ALPHREL 

Blunyalıların efsanevi çocuk kralı Loui Fredie ‘Alphrel’ Xavienne 

babası VI. Hellmut ölüp tahta çıktığında yalnızca altı yaşındaydı. Taç 

töreninde yaşına ve yaradılışına ters büyük bir ciddiyet, büyüleyici bir 

vakur sergiledi. Tören boyunca atölyede dökülmüş tunçtan bir büst 

gibiydi. Yüzünde neredeyse tek kas kıpırdamadı. Heyecanını, telaşını, 

çocuksu korkularını serinkanlılıkla gizleyebildi, renk vermedi. Çünkü 

hazırlıklar hızla sürerken hiç beklenmedik bir talihsizlik yaşanmıştı, 

Alphrel’in tamamı çürük olan ön dişlerinden ikisi düşüvermişti. 

Çocuğun canı bu duruma çok sıkılmış, kontrol edilemez biçimde 

ağlama krizlerine tutulmuştu. “Beni öldürün!” diye ağlıyordu masum 

suratıyla, beyazı kızarmış yeşil gözleriyle. “Helden Burcu’ndan 

itiverin beni. Öleyim ben lütfen!” Hanedanlığın başhekimi Selughho 

asıllı dünya tatlısı bir adamdı. Alphrel’i kendi çocuklarından fazla 

sever, doğumundan beri onun üzerine titrerdi. Karamel esanslı ve 

muzlu bir bulamaca karıştırdığı sakinleştirici tozlarla Alphrel’i 

yatıştırdı. Bu özel bulamaç çocuğun favorisi değildi. Bunun 

bulunduğu bir kaseyi üç defa kaşıkladığı görülmemişti. Hekim tozun 

dozajını bunu göz önüne alarak ayarlamıştı. Fakat Alphrel’in 

tecrübesiz damağı bulamaçtaki değişikliği enteresan buldu. Çocuk 

bütün kaseyi bitirdi, yenisini istedi. Bu sırada başhekim başka bir işle, 

süs takarken merdivenden yuvarlanan şişman bir ihtiyar adamla 

meşguldü. Kendisine yaklaşan mutfak oğlanından Alphrel’in ikinci 

kaseyi istediğini duyunca telaşa kapıldı. Derhal çocuğun odasına 

koştu. Alphrel’i ömrünün en derin uykusuna dalıvermiş buldu. 

Lemdujiog Şatosu’nda yaşayan meslektaşlarıyla birlikte tam sekiz saat 

boyunca çocuğu uyandırmaya çalıştılar. Alphrel taç töreninden kırk 

dakika kadar önce kendine gelebildi. Tören boyunca bu yüzden bir 

çocuk gibi değil, dünyasından bezmiş yaşlı bir adam gibiydi. Bütün 

vücudu dökülüyordu. Ayakta zor duruyordu. İki şarap şişesi dibi 

görmüş adamlar gibi kafası iyiydi. O şıkır şıkır giyinmiş kasıntılı 

kalabalığın arasında geçen her saniye başka bir keyifsizlik örneğiydi. 

Ancak çocuğun bu görünen yorgunluğu, kendisini törenin 

gerekliliklerine zorlayışı, ışıklar altında parıldayan sevimli suratının 

ıstırabı halkın gönlüne yer etti. Blunyalılar çocuk kral Alphrel’i 

Blunya tarihinde kimseyi sevmedikleri kadar sevdiler. O şanslı çocuk, 

o sevimli velet, Alphrel, ülkedeki her hanenin öz oğluydu artık.


Blunya Devleti kendi dillerinden türetip yalnızca kendi kültürlerine 

has olan ‘raphalenit’ dedikleri esnek bir rejimle yönetilmekteydi. 

Çocuk kral Alphrel’i tahta çıkaran Birleşik Blunyal Hanedanlığı fahri 

bir konumdaydı. Halk onlara bir çeşit tapardı. Onların şaşaalı, bol 

ziyafetli, çalgılı çengili, mutlu, parlak yaşamları günlerini zorlukla 

geçiren halkın vücuda gelmiş ortak düşüydü denilebilir. Blunya 

topraklarında, abartmıyorum, melankolik bir hanedan üyesinin yüzüne 

bir gülümseme kondurabilmek uğruna bütün sülalesini gözünü 

kırpmadan kesebilecek fanatik kimseler yaşardı. Hanedanlığın fertleri 

safkan Blunyalılardı. Birleşik Blunyal Hanedanlığı dört asır öncesine 

kadar kıtanın tamamına hakim, kudretli, ihtişamlı bir imparatorluktu. 

Bin yüz yirmi sekiz sağlıklı yaş geçirmiş ve yeryüzünün bilinen 

topraklarının büyük kısmında bayrak dalgalandırmıştı. 

Çocuk kral Alphrel kelimenin tam anlamıyla bir fırlamaydı. Tarih 

belki de böylesine nazlı, şımarık, küstah, kaprisli, kompleksli çocuk 

görmemişti. Fakat felaket sevimliydi. O aslında pis pis parıldayan 

yalancı masum bakışıyla karşısındakine her şeyi yaptırabilirdi. Çocuk 

kralın tavırları, jestleri, sesi, kokusu ve daha bir çok şeyi kişinin 

doğrudan yüreğine işlerdi. Onunla aynı ortamda bulunup etkisi altında 

kalmamak mümkün değildi. Göz alıcı büyülü bir yaratıktı Alphrel. 

Çocuk kral, “Tahta çıktım madem,” dedi ilk hafta, “ben büyük bir 

adamım.” Bu sözleri masada bulunan onlarca davetliden büyük alkış 

aldı. Hemen ardından ise, “O halde,” dedi ve herkesi gizemli bir 

bekleyiş içinde bıraktı. Elindeki kadehi kaldırdı. Tadını berbat 

bulduğu Canfteroho Şarabı’nı büyük bir adam pozları takınarak, 

iğrene iğrene yudumladı. “O halde,” diye sözlerini sürdürdü, “beni 

evlendireceksiniz.” Sözleri büyük şaşkınlık yarattı. Çocuk kral 

sözlerinin aldığı tepkiyle mest oldu. Konuşmayı sürdürdü. “İsterim ki 

altı eşim olsun. İsterim ki sayıları bundan böyle alacağım her yaşta bir 

tane artsın.” Kralların ilk isteği uğur sayılırdı Blunyalılarda. Çocuk 

kral tuhaf isteğiyle efsane olma yolunda emin bir adım attı böylece. 

Dileği halka iletilince tüm Blunya topraklarında yüzler sevinçle ve 

umutla ışıdı. O ay ülkenin iki yüzü aşkın bölgesinden beş, altı ve yedi 

yaşlarını süren kırk bin kız çocuğu Alphrel’in huzuruna sunuldu. 

Çocuk kral kıtalar halinde hazır duran kız bölükleri arasında güneş 

doğumundan gün batımına kadar dolandı ve sayılarını altmış dokuza 

indirdi. Elenen kızlar memleketlerine gönderildi. Çocuk kral seçtiği 

kızlarla haftalar geçirerek hepsini tanımaya çalıştı. Her biri 

Çocuk Kral Alphrel


birbirinden şirin, kabiliyetli, hanım, iş bilir, güleryüzlü kızlardı. 

Alphrel kızların kırk kadarına ciddi manada aşık oldu. Diğerlerine 

karşı da boş değildi hani. Bir bildiri kaleme aldırarak kriterlerini 

değiştirmiş bulunduğunu, kızların altmış dokuzuyla da evleneceğini 

açıkladı. O hafta nasıl olduysa kızların ikisi kusursuz şekilde doğal 

görünüp doğal olmayan nedenlerden ötürü öldüler. 

Görkemli bir düğün gerçekleştirildi. Ülkenin tamamında kutlamalar 

yaşandı. Hanedana kabul edilen kızların aileleri başkent civarına 

yerleştirildiler ve hediyelere boğuldular. 

Çocuk kral Alphrel altıncı yaşını sürdüğü o seneyi eşlerinin 

tamamıyla birlikte başka ülkeleri gezerek geçirdi. Devlet bütçesinden 

hanedanlık harcamalarına ayrılan fon tarihte ilk defa fena halde 

sömürülmüş ve çocuk kral için bozulmayan şekerleme kaplamalı dev 

bir yüzen saray inşa edilmişti. Böylelikle çocuk kral o sene denize 

kıyısı olan ülkelerin tamamını ziyaret ederek yeryüzünün belinde bir 

tur atıp döndü. Altmış yedi eşle çıktığı dünya turu on birine mal oldu. 

Çünkü çocuk kralın eşleri birbirini yiyordu. Kumpaslar, zehirleme 

teşebbüsleri, verilen gözdağları, küçük ve büyük yaralamalar… O 

sıralar yeryüzünün gördüğü en renkli kendi kendine işkence çeşidi 

kalpsiz davranışlarıyla insanı çileden çıkaran bu küçük hanımlara 

dadılık etmekti. Bu yüzden hanedanlık nezdindeki dadılara her ne 

kadar ülkenin sapa yerlerinde olsa da büyük toprak parçaları hediye 

edilirdi. Dadıların aileleri genelde bu arazileri dayanıklı sebze ve 

meyvelerin yetiştiricisi olan kurumlara kiralardı. Blunya’da hanedan 

dadısı olmak cidden ömür kısaltan bir meslekti. Ortalama ömürleri 

yirmi yediydi. Yüzünün asılmasına neden olacağınız küçücük bir 

çocuğun kaprisleri asılmanıza neden olabilirdi. 

Çocuk kralın on yaşına kadar geldiği dört senelik süreçte ülke 

ekonomisi önlem alınmasını gerektirebilecek seviyede gerileme 

kaydetti. Halk canından çok sevdiği Alphrel için deli oluyor, çocuk 

kralsa bu sevgiyi yakıt yapıp birbirinden masraflı olmadık 

şımarıklıklar icat edip duruyordu: Çocuk sahibi olmak istedi; uzun 

müddet ülkeyi gezdi, seçtiği yeni doğmuş bebekleri Lemdujiog Şatosu 

sakini yaparak ömür boyu bakımlarını garanti altına aldı. Bir savaşa 

başkomutan olası geldi; sırf gönlü olsun diye birbirine ne zamandır 

kan güden iki etnik grup kışkırtıldı, insanlar yok yere hayatından oldu, 

sonunda, çocuk kralın kılıcı buyruğundaki devlet birlikleri iki tarafın 

asilerini yargılayıp boyunlarını vurdurarak iç savaşa son verdi. 



Havada yürümek sevdasına kapıldı; iki yüksek burcun arasına ve dibi 

görünmeyecek kadar kazılan üç yüz metre çapında devasa bir çukurun 

üzerine gerilen asma köprülerde keyifle gezintiye çıktı. 

On beş yaşına geldiğinde çocuk kral Alphrel’de olumlu 

değişiklikler gözlendi. Kitaplara merak saldı. Onun okuma listelerini 

halk da takip ediyordu. Günde birkaç saat az uyuma pahasına çocuk 

kral ne okursa halk da aynını okuyordu. Halk için harika alışkanlıktı. 

On beş ve yirmi yaşları arasındaki dönemde Alphrel gerek fizik 

gerek kafa olarak müthiş gelişme gösterdi. Yüreğini yakan büyük 

tutkusu yeryüzünün en donanımlı adamlarından birisi olmaktı. 

Sevecen yaradılışını, bonkörlüğünü ve düşük çenesinin hünerlerini 

kullanarak ‘çok ama çok büyük beyinler’ dediği ülke içinde ve dışında 

yaşayan pek çok sanatçı, bilim adamı, eğitmen ve teorisyenle tanıştı, 

ahbap oldu. Bazısının heykelini diktirdi. Lemdujiog Şatosu’nu 

dönemin en prestijli mimar heyetini kurarak klas formda, minimalist 

bir tarzda restore ettirdi. Asırlardır kıtanın şaşaa ve cazibe merkezi 

olan şato Alphrel’in ilkgençlik döneminden itibaren tüm ulusların 

gözünde ‘yaşayan kültürün sağlıkla atan kalbi’ iltifatını kabul etti. 

Alphrel (çocuk kral demiyorum artık, koca adam oldu) bir gece, 

sonraki kuşaklarca ismi ‘beyaz devrim’ olarak isimlendirilecek bir 

harekat gerçekleştirerek ülke yönetimini ele geçirdi. Blunya Devleti 

saatler içerisinde ömrünü tamamladı ve eski otorite Yeni Birleşik 

Bulunyal Hanedanlığı ismiyle tekrar söz sahibi oldu. Alphrel 

başkentin Blunya dilinde ‘meme emen tilki’ anlamına gelen 

Aihen’oghhl ismini değiştirdi ve kente şahsen tanımamakla birlikte 

hatırasına büyük saygı duyduğu babasının ön ismini verdi; Thuldonn. 

Hanedanlığın yeniden doğuşu bilinen yeryüzündeki bütün toplumlar 

tarafından samimi saygı gösterileriyle karşılandı. Tarihte ilk defa bir 

ülkenin en entelektüel beyinlerinden birisi yönetime geçiyordu. 

Alphrel halkının ruhunu en iyi şekilde temsil eden bir konuma sahipti. 

Son yıllarda halkıyla aynı kitapları okumuş, aynı sanat eserlerini 

incelemiş, aynı düşleri kurmuş, aynı milli iradeyi büyük sabır ve 

şevkle inşa etmişti. Denilebilirdi ki Alphrel tek başına tüm Blunya 

toprakları üzerinde yaşayan halkların vücut bulmuş haliydi. 

Genç kralın yüksek konumu ona mor yerkürenin tüm ulusları 

üzerinde etki eden nüfuz sağlıyordu. Otuz yaşına varmadan diğer 

baskın devletlerin tümünü aynı gaye etrafında topladı: Bu gaye 

yaşayan diğer (mavi) gezegeni ziyaret etmekti. Yakında gelirler. 



Sinekkaydı Tıraşlı Dostoyevski 

SİNEKKAYDI TIRAŞLI DOSTOYEVSKİ 

Kentimizin dışındaki F tipi cezaevinde 2001 yılında emekli olana 

kadar otuz sekiz sene müdürlük yaptım. ’72 senesinde, Hasan isminde, 

on dört orta yaşlı kadın öldürmüş, bir nevi seri katil katıldı aramıza. 

Hasan gördüğüm en efendi, en masum görünüşlü, en aklı başında 

konuşan mahkumumdu. Çok defa kendisini kahve içmeye veya 

lahmacun yemeye odama çağırtıp onunla sohbet etmiştim. O dönemde 

muzip bir adamdım, çalıştığım kasvetli ortamda hep bir eğlence 

arardım. Mahkumlar gardiyanlardan daha eğlenceli, daha gizemli 

tipler oldukları için vaktimin neredeyse bütününü onlarla geçirirdim. 

Hasan yirmi bir yaşında Zonguldak’ta askerlik yaparken ömründe 

ilk defa kitap okumuş. Dostoyevski isimli Rus yazarın Suç ve Ceza 

romanının iki ciltlik Türkçe çevirisini. Hani, “Kitabı nerenle okudun 

çok merak ediyorum,” diye bir laf vardır. Hasan kitabı afedersiniz 

götüyle okumuş ve kötü etkilenmiş. Askerliği bitince kitaptaki 

Raskolnikov karakterinin işlediğine benzer cinayetler işlemeye 

başlamış. Hasan kadınları kitaptaki gibi baltayla öldürmüyormuş. 

Yüzükoyun yatırıyor, sırtlarına oturuyor, bıçağıyla enselerini mozaik 

pasta dilimlercesine soğukkanlılıkla kesip doğrayıveriyormuş. 

’91 senesi yılbaşında mahkumlara bir oyun edeyim istedim. Onlara 

gece yarısından saatler öncesinde LSD damlatılmış küçük kurabiyeler 

ikram ettim. Kafaları iyi olunca hücrelerine en büyük fantazileriyle 

ilgili şakalar yapmak üzere bazı tanıdıklarımı gönderdim. 

Dostoyevksi’nin ellerini dizinde kavuşturmuş meşhur bir tablosu 

vardır. Hasan’ın hücresine bu tablodakinin aynısı bir adam yolladım. 

Aslen berber olan Hasan’ın en büyük fantezisi Dostoyevski’yi 

sinekkaydı tıraşlı görmekti. Dostoyevski paltosunun cebinden tıraş 

malzemelerini çıkarıp masaya dizerken Hasan onun üzerine atıldı. 

Seyrek saçlı, uzun sakallı, zayıf, çelimsiz adamı kolayca altına aldı. 

Monitörden izliyordum. Önce yüzünü sabunlama gereği duymadan 

ustalıkla adamın sakallarını aldı. Sonra birkaç defa eğilip onu 

alnından, yanaklarından öptü. Şaka bitmişti. Çakma Dostoyevski’yi 

hücreden çıkarması için yanımdaki gardiyanlardan birisini gönderdim. 

Fakat gardiyan hücreye varana değin Hasan usturayı tekrar eline 

aldı. Adamın yüzüne, boynuna, kafasına derin kesikler açtı. Gardiyan 

hücreye vardığında Dostoyevski’ye benzeyen adam çoktan ölmüştü. 

Ortanca oğlum Sinan’dı o adam.


Gölgeli Yol 

GÖLGELİ YOL 

Ben talihsiz bir resimli çocuk kitabıyım. Talihsizliğim Osmanlıca 

yazılmış ve aceleci biri tarafından elle çirkince resmedilmiş olmamdan 

geliyor. Kitaplar konuştuklarında onları kimsenin dinleyemiyor olması 

ne üzücü şey. Oysa ne çok isterdim kendi iç seslerini bile 

dinleyemeyen insanların bizlere kulak vermesini. Yaratılmış şeyler 

içerisinde sadece ağızların, ağızların arasında da sadece insan 

ağızlarının konuşabiliyor oluşu büyük haksızlık. Keşke düşünmekten 

yoksun olan onca hayvana ağız verileceğine, insanlara kalpleri ve 

beyinleri için ikişer ağız daha verilseymiş. Zavallı kapler ve beyinler 

yedi yirmi dört o kadar doğru şeyler söyleyip dururlar ki, insanoğlu 

alçaklığından ötürü bunları duymamayı başardığı gibi, duyduğunda da 

duyduklarını dile getirmez. Bakın iki üstümdeki çözülmüş matematik 

soru bankası ne diyor bu düşünceme: İnsanlar yazmaya 

başladıklarında beyinleri ve kalpleri de kendilerini ifade etme fırsatı 

bulurmuş. Bok bulur! Tövbe estağfurullah. Ne dedim yine! Üzgünüm. 

Yaşlandıkça aksileştim, normalde ağzımı bozmam. 

Zamanında nasıl basıldım, hangi ortamda hangi kafayla kaleme 

alındım hiç bilmiyorum. Nasıl insan bebekliğini ve çocukluğunun ilk 

evrelerini hatırlayamazsa, kitaplar da ilk okunmaya başlanıldıkları 

günden öncesi hakkında en küçük hatıraya sahip değillerdir. 

Bebekliğini hatırladığını söyleyip bir yerlerinden hatıra uyduran 

insanlar gibi, yazılma ve basılmalarına ilişkin şeylerden bahsetmeyi 

seven ukâla kitaplarla da tanışmadım değil. Yalan yoktur bende. 

Hikayemi okunduğum günden başlayarak anlatacağım. Bu arada, 

ismim Gölgeli Yol. 

Ucuz bir baskı olduğum ve gazetelerde olsun diğer edebiyat 

mecmualarında olsun hiç reklamım yapılmadığı için paşa konaklarına, 

köşklere, kasırlara yerleşemedim. Ah, onları ne kıskanırdım. Hele 

bazıları ilk basımlarından itibaren saraya postalanırdı. Beni ikinci sınıf 

sabunculukla uğraşan, kıt kanaat geçinen ama uyku nedir bilmeden 

aşkla çalışan, işi için gönülden didinen Mahmut Efendi isminde bir 

adam ortanca kızı yedi yaşındaki Peyker’e hediye olarak satın aldı. 

Okumayı yeni söktüğü anlaşılan minik Peyker hep ilk on sayfamla 

ilgiliydi. Satır altlarımı çizer, sayfa boşluklarıma kelebekler, sinekler 

resmederdi. Sonra bunların içini boyar, sayfalarımın kulaklarını 

kıvırır, üzerime yediği şeylerin kırıntılarını dökerdi. Sanıyorum o


zamandan kalma kırıntılar hâlâ bir yerlerimdedir. Çünkü onları belli 

belirsiz bir gıdıklanma hissiyle hisseder gibiyim. Peyker allı pullu, 

gıcırdayıp duran küçük döşeğine hoplar, yastıkların arasına çekilir, 

beni kucağına alıp sayfalarımı hışırdatıp resimlerime bakar dururdu. 

Ben de o çirkin resimleri ilk onun kocaman, kapkara, çok göz 

kırpmaktan kaynaklanan çocuklara has bir neşeyle nemli 

gözbebeklerindeki yansımamdan gördüm. 

Okumaya sürekli ilk satırdan başlayıp dura ilerleye on sayfa bile 

ilerlemeden beni haftalarca bir kenara bırakan Peyker yüzünden 

içimdeki hikaye nasıl sürüp nasıl sona erecek diye ölesiye 

heyecanlanıyordum. Sonra bir bayram arifesi Mahmut Efendi’nin 

Edirne’de oturan kızkardeşi Zarife eve birkaç günlüğüne konuk oldu 

ve varlığımı keşfetmekte gecikmeyip beni geceleri gözleri 

yorgunlukla kapanıp duran küçük Peyker’e kandil ışığında miktar 

miktar okumaya başladı. Allah’ım yarabbim, nasıl büyük bir 

heyecanla bütün sayfalarım titreyerek hemen gece olsun diye 

sabırsızlanıyordum! Zarife Halam (halamdı evet, n’olmuş!) beni 

yumuşak elleriyle yerimden kaldırıp kapağımı açtığında dünyalar 

benim oluyor, satırlarımı sağdan sola gözünü kırpmadan hevesle takip 

ederek güzel sesiyle okumaya başladığında sevincimden deliye 

dönüyordum. Bazen öyle sevinirdim ki, ilk anlarda sevincimin 

kabartısından okunduğum kısmı duyamazdım; ya da şöyle mi 

söylesem; nefesim olsa kesilirdi, o derece. 

Zarife Halam beni okuyup bitirdikten iki gün sonra Edirne’ye 

döndü; kapının önündeki at arabasının seslerini dinlerken şurama 

duygulu bir şeyler oturdu, zoruma mı gitti bilmem, kötü oldum, 

ağlayasım geldi. Ama işte kitabız, ağlayamıyoruz :( Bir önceki gün 

başımda konuşuyorlardı; Zarife Halam beni evine götürüp kendi 

çocuklarına okumak için Peyker’e ricada bulundu, ama Peyker nasıl 

cadılaştı birden; öf, o halini hâlâ unutmadım; küçücük sevimli bir 

kızın güzel gözlerinin öyle öfkeyle pörtleyebileceği dünyada aklıma 

gelmezdi. Peyker’i çok severdim ama keşke beni halama vermiş 

olsaydı, çünkü halam gittikten sonra benimle hiç ilgilenmedi Peyker; 

belki ara ara satırlarımda gezinen nefis masal aklına gelmiştir, 

bilemem, fakat beni dibinde kurumuş karafatmalar olan elma kurusu 

kokulu bir sandıkta kenarları oyalı kocakarı çemberlerinin arasına 

kaldırıp unuttu. 

Gölgeli Yol


Tekrar okunacağımın hayaliyle yaşamaya başladım. Sandıktan 

sandığa, çekmeceden çekmeceye, ıvır zıvırlar arasında seyahat edip 

durdum senelerce ama Allah’a şükürler olsun çöpe atılma veya sobaya 

yakıt olma talihsizliğine uğramadım. Eve yeni kitaplar alınıyordu, 

bunlar sosyal ve dost canlısı kitaplardı, evin diğer odun kafalı 

eşyalarına hissettirmeden uzun uzun fısıldaşırdık aramızda. Peyker 

büyüdükçe eve daha akıllı ve kibirli kitaplar girmeye başladı; kısa süre 

geçtiğinde bu kitapların da aslında kibirli olmadıklarını, efendi bir 

ağırbaşlılığa sahip olduklarını anlardık, ama anlata anlata dillerinde 

tüy bittiği halde ne hakkında olduklarına kafamız basmazdı. 

Peyker iri yarı, fakat fevkalâde kibar, yakışıklı bir subayla evlenip 

yeni evine taşındığında kitaplarının bir kısmını yanına aldı. Bunlar 

henüz okumamış olduğu, paketleri dahi açılmamış kitaplarıydı, 

aralarında ben yoktum. Peyker’le vedalaşamamış oluşumuz içimde 

hâlâ derin bir sızıdır. En son bir arada olduğumuz anı hiç unutmadım 

ve Peyker aklıma geldikçe onun da beni zaman zaman anımsıyor 

olabileceğini düşünerek hüznümü yatıştırdım. 

Yıllar geçti. Ben bu yılların bir kısmını biri üzerinde kaykıldıkça 

sallanan ve sinir sinir gıcırdayan bir kanepenin arka ayağının altında 

denge sağlayarak ve tabii tozlanarak, yıpranarak geçirdim. Bir gün, 

Allah’tan, eve misafir gelen bir çocuğun bilyesi kanepenin altına kaçtı 

da onu almak için kanepeyi hareket ettirdiklerinde fark edildim. 

Çocuk ısrar kıyamet beni aldı evine götürdü. Beni n’olur versin diye 

Peyker’in yaşlılıktan kamburu çıkmış annesine yalvarmıyordu, hayır, 

beni bu tozlu, sararmış, kabarmış, cildinin rengi atmış, berbat ve pis 

halimle eve alması için annesini kandırmaya çalışıyordu. Helal olsun 

ona, o kadar yıl geçti hâlâ hatırıma geldikçe takdirle anarım o anları, 

yavrucuk ne yaptı etti hijyen takıntılı titiz annesini ikna ediverdi. 

İsmi Hasan’dı çocuğun. Hasan’ın beni okuyacağını, hatta beni de 

düşünerek yüksek sesle okuyacağını hayal ediyordum çantasının 

içinde evlerine doğru zıplaya zıplaya ilerlerken. Fakat Hasan’la 

ilişkimiz içimdeki çirkin resimleri kuru boyayla renklendirmesinden 

öteye gitmedi. Nedenini uzun müddet kavrayamadım. Evindeki başka 

kitapları zevkle okuyan Hasan neden beni okumaya hiç başlamamış, 

gözlerini rastgele açtığı sayfalardaki rastgele satırlarda gezdirmekle 

yetinmişti, ve neden satırlarıma sağdan sola değil her defasında soldan 

sağa nazar etmişti? Sonradan söylediler ama bu acı gerçeği hiç kabul 

etmek istemedim; bir kültür neden alfabesini değiştirirdi, çocukluklarında 

Gölgeli Yol


Osmanlıca kitaplarla yetişen insanlar nasıl olup da hatıralarla yüklü 

eski kitaplarını hatırlamamacasına unuturdu, hâlâ anlam veremiyorum. 

Ama modernlik benim anlayamadığım tüm o yönleriyle iyi bir şey 

olmalı ki, Latin alfabesi hâlâ kullanımını sürdürüyor. Kızmıyorum 

hayır, biraz dargınım, biraz da yeni kitapları kıskanıyorum. Belki 

kendim onlar kadar uygar, derin, şık olmadığım için. 

Hasan delikanlılık çağını yaşamaya başladığında yirmi kadar 

sayfamı kesip kıvırıp su borusunun içinden üfleyeceği fişekler yapmak 

için kopardı. Minnettarım ki bu nefesli sporla yalnızca iki gün 

ilgilendi, yoksa halim nice olurdu düşünmek bile istemiyorum. Ama 

keşke içimde anlatılan masalın en soluk kesici kısımlarını 

koparmasaydı da bana sorsaydı ona saçma salak yapay gazellerin 

bulunduğu sayfaları işaret etseydim. Evet hikayemde bir gezgin halk 

ozanı var ki o adama hâlâ gıcık oluyorum. Bu güzel masalı 

uyduruverip kaleme alan yazarım o pos bıyıklı, gözü dönmüş, obur 

herifi nasıl hayal etmiş, hayal etmekle kalmayıp onu nasıl kitabına 

eklemiş anlayamadım gitti. 

Sonrasında tabii yine yıllar yılı yüzüme bakılmadı. Daha eskidim, 

daha yıprandım, daha soldum. Hasan’ın hippi kılıklı kızı Ceylan bir 

gün beni ve diğer unutulmuş kitapları kaptığı gibi bisikletinin selesine 

yerleştirdi, sahafın birine yok pahasına sattı. Beni görünce yaşlı 

sahafın yüzü aydınlanır gibi oldu, ortamdan açtı beni, burnunu soktu 

arama, derince, uzun, mutlu bir şekilde kokladı beni gözlerini 

yumarak. Sandım beni okuyacak! Nerde! Kaldırdı koydu beni bir 

kenara. Ama sağ olsun, tozlanmayayım, daha da yıpranmayayım diye 

başka kitapların arasına koydu. O gençlerle başta anlaşamadımsa da 

sonradan alttakileri ve üsttekileri, hepsini çok sevdim. Bana 

modernliği, değişimi, gelişimi sevdirdiler. 

Bazen yakılmak istiyorum, bazen bir müzede sergilenmek. Bazen 

içimde anlatılan masalın kimi kısımlarını unuttuğum için kendime 

kızıyorum. Bazense kendimin o masala kendi aklımdan içimde 

yazmayan kısımlar eklemiş olabileceğimi fark ediyorum. 

Geçenlerde Osmanlıca öğrenen insanlar olduğunu duydum. Hadi 

beni bulun. N’olursunuz. 

Bir de, e-kitap diye bir şey duydum, aklım hayalim almadı. 

Gölgeli Yol


MUTLULUĞU BAŞKASINA BULAŞTIRMAK 

O gün de yaşlı adam için neşeli bir gündü. Ay başında yeni bir 

torunu olmuştu. Son günlerde mutluluktan uçuyordu ve istiyordu ki bu 

mutluluğu dünyadaki herkese bulaşsın. 

Hava bulutluydu, esiyordu, belki birazdan yağmur yağacaktı. Evine 

doğru yürüyordu. Çimenlere basarak yürümek istediği için, yolunu 

uzatmak pahasına, sahil yoluna sapmıştı. Sahil boyunca bir bölümü 

koruluk olan güzel bir park vardı. Özellikle böyle kapalı havalarda 

gölgeli ve sisli görünür, yaşlı adama tuhaf bir büyü hissettirirdi. 

Parkın deniz esintisi, yeni biçilmiş taze çimen ve nemli toprak 

kokan havasını soluyarak yavaş yavaş yürürken, banklardan birinde 

yalnız, üzgün, gözleri nemli bir kız gördü. Kız çok çok yirmi beş 

yaşındaydı. Yaşlı adam kızı inanılmaz sevimli buldu ve onu 

üzüntüsünden kurtarmak, kendi mutluluğunu ona bulaştırmak istedi. 

“Merhaba,” dedi, kızın yanına otururken. “Fazla vaktim yok. 

Yalnızca dinle beni. Hiçbir şey sorma. Gelecekten geliyorum. Sen 

benim büyükannemsin.” 

“Ne diyorsunuz?” dedi kız şaşırarak. 

“Dediğim gibi fazla vaktim yok. Seni evimizdeki eski albümlerde 

bulunan fotoğraflarından tanıyorum. Canlı canlı görebilmek için 

geçmişe seyahat ettim.” 

Kız adamın Alzheimer hastası olabileceğini düşündü. Ama adam 

hiç de kontrolsüz ve hasta görünmüyordu. 

“Çok güzelmişsin büyükanne,” diye iltifat etti yaşlı adam. 

“Hayır, ama, anlamıyorum… Söylesenize…” 

“Lütfen,” diye lafını kesti yaşlı adam. “Vaktim yok. Yalnızca şunu 

söylememe izin ver. Büyükbabamla altı yıl sonra karşılaşacaksınız. 

Büyükanneciğim, ben böyle söyleyince kaşların çatıldı :) Altı yıl 

yalnız olacaksın demek istemedim, hayır :) Büyükbabamla tanışmadan 

önce, annemin anlattığına göre birkaç tane mutlu flörtün olmuş. Daha 

sonra büyükbabam kalbini ebediyen çalmayı başarmış.” 

Yaşlı adamın söyledikleri ve konuşurkenki mutlu, sıcak, samimi 

tavrı son derece inandırıcı ve rahatlatıcıydı. Kız düşüncelere dalmış, 

yüzünde şaşkın bir gülümseme belirmişti, gözlerindeki nem gitmiş, 

üzüntüsünü unutmuştu. Birbirlerine mutlulukla gülümsüyorlardı. 

Yaşlı adam kızın ellerini avucunun içine aldı, dostça sıktı. Ayağa 

kalktı. “Şimdi gitmeliyim büyükanne,” dedi, kızı alnından öptü, gitti. 

Mutluluğu Başkasına Bulaştırmak


Küçük Asya’nın Büyük Dehası 

KÜÇÜK ASYA’NIN BÜYÜK DEHASI 

Independent Community dergisinin Those Who Changed 

Our Universe köşesinde yayımlanan, Rose Theresa Tringham 

imzalı, 13 Kasım 2104 (Perşembe) tarihli makale 

Halide Meryem Kozanca (Mary the Magnificent) dört yıl önce 

geride bıraktığımız 21. Yüzyıl’ın en büyük ressamlarından biri olarak 

kabul ediliyor. Meryem, doksan üç yıl önce bugün, Türkiye’nin 

Kütahya şehrinde, tutucu bir ailenin altıncı kızı olarak dünyaya geldi. 

Ailesinin ihmalkârlığı sebebiyle sekiz yaşında başladığı zorunlu 

ilköğrenimini on beş yaşını doldurduğunda tamamladı. Aynı sene 

okuldan alınıp uzaktan akrabaları olan Zekeriya isimli orta yaşlı 

kuyumcuyla evlendirildi. Zekeriya’nın çocuğu olmuyordu. Bu yüzden 

Meryem ev işlerinin yanı sıra çocuk bakımıyla ilgilenmek zorunda 

kalmadı. Bunun yerine, tek başına geçirdiği gündüz vakitlerinde, 

resim sanatına yönelebildi. Resim kendini bildi bileli ilgisini 

çekiyordu. Fırsat buldukça denemeler yaparak yeteneğini 

geliştiriyordu. 

Meryem ilk tablolarını henüz üç buçuk yaşındayken yapmıştı. 

Havlu peçete üzerine bol şekerli soğuk çay damlaları işleyip kurutarak 

elde ediyordu onları. Kaybolan o ilk çalışmalarının hologramlarını 

Bilbao’daki asırlık Guggenheim Müzesi’nde görebiliyoruz. 

Meryem’in koca evinde geçirdiği dört yıl sanatı açısından yetişme 

dönemi olarak değerlendirilmektedir. Bu dönemde meydana getirdiği 

eserlerini mahalle kırtasiyelerinden elde ettiği ucuz resim kâğıtları 

üzerine sulu ve guaj boya kullanarak resmetmiştir. Bu yarı amatör 

eserlerin sayılarının iki bini bulduğu tahmin ediliyor. Bu eserlerin 

büyük çoğunluğunun akıbeti bugün hâlâ sır olarak varlığını koruyor. 

Çünkü resimlerde değer görüp bunları semt pazarında satmayı akıl 

eden Zekeriya’nın girişimleri yüzünden hepsi kaybolmuştur. Bunlar 

önemli ilk çalışmalardı. Meryem’in olgunluk döneminde yaratacağı 

büyük eserlerinin basit ama sanatı hakkında büyük sırlar fısıldayan 

eskizleriydi. 

Henüz yirmi yaşına gelmemişti ki Meryem’e meme kanseri teşhisi 

konuldu. Sonraki on yedi ay içerisinde geçirdiği üçü başarısız beş 

ameliyat neticisinde genç kadının iki göğsü birden alındı. Kısa 

hayatının en melankolik dönemini geçirmekte olan Meryem


kocasından artan dozajda şiddet, hakaret ve aşağılama görüyordu. 

Yalnız kaldığı zamanların tümünü eskizleri üzerinde çalışarak 

geçiriyordu. Sol göğsünden kalan son parçaların alındığı son 

ameliyatın yol açtığı sızılar henüz dinmemişti. Zekeriya bu haliyle bile 

ona acımıyordu. Kendisini son kez dayaktan hastanelik ettikten sonra 

Meryem’i babasının evine teslim etti. 

Meryem baba evinin şartlarını bıraktığı gibi bulamadı. Peş peşe 

doğan üç çocuk ve babasının eve kuma olarak getirdiği iki çocuklu bir 

kadının katılımıyla nüfus artmıştı. Her işe koşturan büyük hanımın bel 

fıtığı olup yatağa düşmesiyle iş yükü ortada kalmıştı. Meryem’in 

kendine güveni ve yaşama olan inancı neredeyse sıfırlanmıştı. Bir de 

üzerine kendi evinde köle hayatı sürecekti. Kendisini çalışmalarından 

tamamen soyutladı. O senenin aralık ayında belediyenin düzenlediği 

kış temalı bir amatör resim yarışmasına kardeşlerinin ısrarıyla bir 

karalamasını gönderdi. Kıraathane işleten babasının yüz günde 

kazandığı paraya denk bir ödül elde ederek yarışmada birinci geldi. 

Ancak Meryem işin parasında değildi. Onu en çok sevindiren para 

ödülünün yanı sıra hediye edilen ek ödüldü: Onu en azından bir yıl 

idare edecek miktarda profesyonel resim malzemesi. Bu müthiş 

hediyenin verdiği moral Meryem’i tekrar hayata bağladı. Resimleri 

tekrar hüzünlü genç kadının maneviyatı haline geldi. 

Sonraki seneler Meryem’in kişiliği önemli değişiklikler gösterdi. 

Yeme içmesi, uykusu iyice azaldı. İnsani ilişkileri tamamen koptu. 

Güçten düşmüştü. İnsanda acıma uyandırıyordu. Kimse kendisinden 

herhangi bir işe yardım etmesini, evdeki büyüklere hizmette 

bulunmasını beklemiyordu artık. Öylesine eridi, görünümü öylesine 

perişan bir hal aldı ki… Moral bozucu varlığı sebebiyle babası ve cici 

annesi konu komşuya ve misafirlerine karşı ondan utanır oldular. 

Babası onu sonunda kendi köyüne götürdü. Kömür sobasıyla ısınan, 

çatısı akan, sıvası dökülen, tuğlaları çıkmış, yarı betonarme bir eve 

yerleştirdi. Babası Meryem’in hayatta tek dileği olan şeyi yerine 

getirmeye razı olmuştu: Ona ülkede bulabildiği, çağdaş ressamların 

kullandığı en kaliteli boyaları ve tuvalleri satın aldı. Tabii ki ailesinin 

zulmünü ve ihmalkârlığını kimselere bildirmeyip onları el âleme rezil 

etmemesi karşılığında. Köyün delisi olarak yaftalanan Meryem o 

soğuk evde tek başına kan öksürerek ölene kadar, yaşadığı çağın en 

önemli tablolarına birer birer imza attı. Bunları kendisi ölünceye değin 

hiçbir ölümlünün göremeyeceği şekilde muhafaza etti. Günümüzde bu 

Küçük Asya’nın Büyük Dehası


tabloların büyük çoğunluğu Avrupa’nın klas müzelerinde sergileniyor. 

Bir kısmı Amerikan kaçak sanat koleksiyonerliği piyasasında el 

değiştirip duruyor. Çok çok küçük bir azınlığı ise Uzak Doğu 

ülkelerindeki varlıklı ailelerin saklı malikânelerinin özel konuk 

duvarlarını süslüyor. 

Bu son dönem tablolarına günümüzde on milyonlarca Amerikan 

doları paha biçiliyor. Sayıları dört yüzü aşkın. Bu nefis tablolar 

insanın hayal sınırlarını zorlayan berbat bir ortamda resmedildi. 

Meryem alanında hiçbir eğitim almamıştı. Dıştan, basılı ve görsel 

materyalle dahi, kendini geliştirmemişti. Tamamen içgüdüsel olarak 

fırça kullanmıştı. Meryem sağlığını günden güne kaybettikçe giderek 

artan büyük bir iştahla tablolarını tamamlıyordu. Daha sonra bunları 

kese kâğıtlarına ve naylon muşambalara sarıp civar tarlalara gömüyordu. 

Onun biyografisini yazan Türk ve diğer milletlerden yazarlarca keyifle 

anlatılan ünlü hikâyeyi bilirsiniz. Şiddetli bir yağmur sonrası 

Meryem’in tablolarının bir kısmının gömülü olduğu bir tarla aşınıyor. 

Tablolardan birisi yüzeye çıkıyor. Tabloyu köyün ilkokulunda görev 

yapan genç öğretmen buluyor. Tabloyu başının üzerine kaldırıp onu 

yağmura siper ederek evine gidiyor. Tabloyu naylon kılıftan ve darbe 

koruyucu kalın kâğıtlardan kurtarıyor. Karşısında hayal bile 

edemeyeceği güzellikte eşsiz bir dişi varlığın resmedildiğini görüyor. 

Nutku tutuluyor. Genç öğretmenin aklı başından öyle bir gidiyor ki, 

ömrünün geri kalanında kekeliyor. Çok sevdiği öğretmenlikten 

zorunlu emekliliğe ayrılmak zorunda kalıyor. Bu tablo (kendisine 

2044’te Viyana’da verilen isimle) Helenor Madonna’sıydı. 

Uygarlığımızca insan elinden çıkan gelmiş geçmiş en hoş ve en tahrik 

edici sanat eserlerinden biri kabul edilen tablo. 

Çok boyutlu fotoğrafik panaromal portreleme akımı 2060’larda 

altın çağını yaşadı. Meryem’in tabloları bu akımın en bilinen 

öncülerini oluşturmaktadır. Tablolardaki insanötesi eril ve dişil 

formlar bugün gençlerimizin hayal dünyalarını meşgul eden pek çok 

kurgu fantazyanın tasarlanmasına da zemin oluşturmuştur. Meryem’in 

içgüdüsel olarak yapıyor olduğu şey resim sanatına yenilik getirmişti. 

Maymun ve insan arasındaki farkların tümünün paralellerini 

saptamıştı. Bunları insanlar ve tablolarındaki doğaüstü güzellikteki 

canlılar arasında kullanmıştı. Bize fiziksel olarak en yakın hayvan 

olan maymunla aramızda ne kadar ve ne yönlerde farklar varsa, bu 

büyük fırça, bizim yanında maymunlara benzer nitelikte sönük ve ilkel 

Küçük Asya’nın Büyük Dehası


kaldığımız büyüleyici bir tür hayal etmişti. Yüz yıl öncesinin şartlarını 

ve düşünme alışkanlıklarını göz önüne alınız. Bu tabloları ilk görenlerin 

konuşma yetilerini kaybetmelerini, dünyadan soğumalarını, 

renklerinin atmalarını, iştahtan kesilmelerini, uzun periyotlarda 

karasevda çekmelerini doğal karşılamak gerekir. 

Bizler Meryem’in fırçasından çıkmadan önce dünyada böylesine 

dünyaötesi güzelliklerin hayal edilebilir olduğunu aklımıza dahi 

getiremezdik. O nefes kesen efsane tablolar toprak altında kalmış 

olsaydı sanıyorum uygarlığımız bu denli bir ilerleme kaydedemezdi. 

Çünkü yakın geçmişteki atalarımız bugünün dünyasını tasarlarlarken 

kıyısından köşesinden bu muhteşem tablolardaki zarafetten, 

parlaklıktan, göz kamaştırıcı hayal âlemi unsurlarından etkilenmiş, 

ama kasıtlı ama bilinçsiz esinlenmişlerdir. 

Yeni yeni türeyen Marianistler, Meryem’in keşfini yücelten 

insanlar. Altı kola ayrılmış bulunuyorlar. Sayıları yüz binleri buluyor. 

Bir nevi neo-pagan mezhebi bu. Sözü geçen tablolalara sayıları her 

geçen gün artan ilahi nitenikler yüklemekteler. Anadolulu Meryem’e 

ilaheler ilahesi gözüyle bakmakta ve tablolarda yaratıcının hamlelerini 

aramaktadırlar. Ben bir içgüdüyle Meryem’i hep daha insani, daha 

kırılgan, zavallı, muhtaç yanıyla gördüm. Onu hep ayakları yerde, 

ilahi olmayan, acılar içinde bir dünyalı olarak resmettim. 

Okutulmamış, hürlüğü elinden alınmış, şiddet görmüş, aşağılanmıştı. 

Görünür kadınlığını yitirmiş, kendisinden canavarmış gibi uzak 

durulmuş, ölüme terk edilmiş yaralı bir genç kadın olarak tanıdım onu. 

Onu hâlen anlayamıyoruz. İhtimal, gelecek kuşaklar da 

anlayamayacaktır. Çünkü o bizlere tablolarından başka hiçbir ipucu 

bırakmamıştır. İnsanda hayret uyandıran, bakanın soluğunu kesen, 

uzun bakıldığında kalpte ağrılara neden olan otoportresi haricinde 

onun nasıl göründüğünü bilmiyoruz. Sesini duymadık. Kendi 

hakkında yazdığı, söylediği tek şey yok elimizde. Belki de tüm bu 

nedenlerden ötürü Küçük Asyalı, Anadolulu Meryem, doğum ismiyle 

Halide Meryem Kozanca, ilelebet efsane kalmaya mecbur olacaktır. 

Küçük Asya’nın Büyük Dehası 

bkz. The Great Mind of Asia Minor, by R. T. Tringham, ’04.


Kayıp Şaheserler 

KAYIP ŞAHESERLER 

Vakti zamanında gönlünü Batı medeniyetlerine kaptırmış bir Arap 

emiri yaşardı. Kudretli, nüfuzlu, sağlam adamdı. Belki yarımadanın en 

zengin adamıydı. Dünyanın en muhteşem atları emirin haralarında 

doğar ve serpilirdi. Birbirinden hoş taylar nam için Kıta Avrupası’nın 

şöhretli adamlarına hediye edilirdi. Hükümdarlar, prensler, çarlar ve 

dükler bu dilberler gibi güzel nefis atlara aşık olurlardı. Atlarını ve 

kendilerini çağın en büyük ressamlarına bir arada resmettirirlerdi. 

Altmışlı yaşlarına kadar kadınlarının hiçbiri emire oğul veremedi. 

Bu durum yeryüzünün bir nevi hakimi olan kudretli emiri 

kahrediyordu. Derken, bir kış, topraklarından geçmekte olan bir 

Kafkas kafilesi emirin gönlünü okşamak için ona yirmi yaşlarında bir 

Çerkez güzeli armağan etti. Emir ömründe böylesi güzel bir yaratık 

görmemişti. Cibinliği koluyla yana itip güzel kızı yumuşacık ipekten 

döşeğin üzerinde ilk gördüğünde ona vuruldu. Yıllar üzerine, sayısız 

kadın üzerine, emirin yüreği ilk defa böylesine titrer oldu. 

Çerkez güzeli Arap kumulları üzerindeki kırk dokuz odalı taş 

konakta geçirdiği üçüncü baharda emirine kırmızı tenli, masmavi 

gözlü, sağlıklı bir oğlan doğurdu. Kader bu ya, tam da o sene o 

vakitte, yarımadayı amansız bir salgın vurdu, emirin atlarının 

neredeyse tamamını, ama en güzellerinin, en cins olanlarının tümünü 

kırdı. Yine kaderdendir, emir kendisini son zamanlarda batıla 

kaptırmış, etrafına yıldızları, rüyaları yorumlayan, tütsüler, yakılar, 

tılsımlar hazırlayıp duran adamları toplamıştı. Haraları vuran salgına 

sebep olarak emirin yeni doğan oğlunu gösterdiler. Emiri Çerkez 

güzelini kendisi kadar şeytanların da döllediğine ikna ettiler. Emir bir 

Şam ziyareti sırasında kenti terk ettiğinde, şeytanların el sürdüğüne 

inandığı Çerkez güzelini boğdurup bir mağara dehlizine gömdürdü. 

Şeytanların nefretini hepten çekmemek için canını bağışladığı oğlunu 

ise Avrupa’nın soğuk bir ücra kentinde bir kuleye hapsettirdi. 

Emirin oğlu daracık o kulenin tepesinde, küçük ve rutubetli, iki göz 

bir hücrede altmış bir yıl yaşadı. Hücresinde döne döne baştan 

okuduğu on yedi kitabı ve içine işlemiş tahtakurularının on yıllarca 

kemirdiği kan kırmızısı bir piyanosu vardı. Emirin toprak satın alıp 

hizmetlerine verdiği bir aile onu orada üç kuşak boyunca tutsak etti. 

Emirin oğlunun bugün kayıp olan harika dört kitap kaleme aldığı, 

bütün ulusların bildiği anonim parçaların ilk bestecisi olduğu söylenir.


PROFESÖR LOTHAR’IN ÖMÜR BOYU PİŞMANLIĞI 

Ömrünü Avusturya’nın Tirol eyaletinin başkenti olan 

Innsbruck’taki, atalarından kalma, taşlarla örülmüş, devasa kır evinde 

alkoloidler üzerine çalışmalarına adayarak geçiren Alman kimyager 

Hermann Emil Lothar’ın devletten ve insanlardan yirmi yıl boyunca 

gizlemeyi başardığı Karl isminde gayrimeşru bir oğlu vardı. Karl’ın 

annesi, Profesör Lothar’ın 1929 senesinde stereokimya üzerine bir 

panele konuşmacı olarak çağrıldığı Paris’te tanıştığı ve Nice kentinde 

altı ay süresince dost hayatı yaşadığı Clémence Coupeau sahne isimli 

genç bir aktristi. Genç kadın Karl’ı dünyaya getirdikten kısa süre 

sonra zatürreeye kapılıp hayata veda etmişti; bunun ardından Profesör 

Lothar nedensiz bir iğrenme duyduğu bebeğiyle birlikte çocukluğunu 

geçirdiği kır evine dönmüştü. 

Profesör Lothar son derece disiplinli ve ölçülü bir adamdı; her 

sabah güneş doğuş saatinde kalkar, iki saat spor yapar, ardından aynı 

zamanda devasa bir bitki serası olan laboratuvarında hava kararıncaya 

değin çalışırdı. Evin hizmetinden sorumlu uzaktan akrabası olan yaşlı 

karı kocayla birlikte aynı sofrada yediği akşam yemeğinden sonra ise 

geç vakitlere kadar okurdu. Ara sıra okuduğu kitaptan başını kaldırır, 

gaz lambasının ışığına gözlerini diker ve henüz bir bebek olan oğlu ve 

onu emzirmesi için civar köylerden getirttiği süt anneler hakkında 

düşüncelere dalardı. Düşündükçe kafası karışırdı; bazen süt annelerden 

birini nikahına alıp insanların gözünde mutlu bir aile tablosu çizerek 

kentteki davetlere katılmayı arzular, çoğu zaman ise hırçın yalnızlığını 

yüceltip böyle küçük mutluluklara asla gönül indirmeyeceğine dair 

kendisine sözler verirdi. 

Fevkalâde şirin bir görünümü olan Karl bebeklik çağını 

tamamlıyor, ilk çocukluk evrelerini yaşamaya başlıyordu. Profesör 

Lothar oğlunun geleceği hakkında alışılmadık tasarılara sahipti; 

bunların en aşırısı onu okula göndermeyip deneysel eğitime tabi tutma 

arzusuydu. Profesör’ün kendini beğenmiş yanı kuvvetliydi; bu kibri 

sebebiyle hayatta fikirlerine saygı duyduğu çok az insan vardı; bu 

kişilerden birisi yeni kurulan Türkiye’de yaşayan ortanca kardeşi 

Rudolf’tu. Rudolf yıllar evvel Viyana’da tanışıp ışık hızıyla aşık 

olduğu Türk kızı Merve ile ilişkilerini evliliğe doğru götürmek üzere 

adım attığında aile büyükleriyle karşı karşıya gelmiş ve müthiş bir 

gözü karalık ve dik başlılık göstererek aile servetinden vazgeçip 

Profesör Lothar’ın Ömür Boyu Pişmanlığı


yakınlarıyla bütün bağlarını koparmış, Merve ile birlikte Kayseri’ye 

yerleşmiş, Müslüman olup Kemalettin Ruhi Bey ismini almış, 

kayınpederine ait Sarıçiçek Pastırma Sucuk Şarküteri’yi işletmeye 

başlamıştı. Kardeşinin yaptığı aşırılığın ardından müthiş bir öfke ve 

acıma duyan Profesör onunla uzun müddet görüşmek istememiş, 

mektuplarına cevap vermemiş, hediyelerini kabul etmemişti. 

Babalarını kaybettikleri hafta bir araya geldiklerinde sempatik 

yaratılışlı Rudolf sevimli kişiliğinin hünerlerini sergileyerek 

ağabeyinin gönlünü almayı başarmıştı. 

Karl’ın dördüncü yaşını doldurduğu bahar Profesör Lothar onu 

kendi elleriyle sünnet etti ve çocuğun on bir gece ateşler içinde 

titremesine, ağlama krizlerine girerek defalarca bayılmasına neden 

oldu. Otuz yaşından sonra sünnet olan Kemalettin Ruhi Bey ile yeni 

yıldan beri sünnet üzerine yazışmaktaydı. Profesör o insanı bezdiren 

ısrarlarıyla kardeşini sıkıştırarak onu sünnet deneyimini bütün 

ayrıntılarıyla kaleme almaya ve penisini fotoğraflamaya zorlamıştı. 

Kendisi de sünnet kültürü ve genital bölge ameliyatları üzerine aylar 

süren yoğun bir okuma girişiminde bulunmuştu. Operasyon 

sonrasında Karl öylesine kan kaybetmiş, ağlamaktan ve ateşten 

öylesine bitkin düşmüştü ki, feci derecede ağırlaştığı gecelerin birinde, 

onun bakımıyla üstlenen genç kadınların birisi, Profesör yattıktan 

sonra, küçük çocuğun ruhunu kurtarması için kır evine aşağıdaki 

kasabanın papazını getirtmişti. 

Profesör Lothar beş yaşında okumayı söken Karl için iki sene içinde 

tamamlayacaklarını planladığı hızlandırılmış bir ilköğretim müfredatı 

geliştirdi. Karl’a ‘Temel Almanca’, ‘Avrupa Coğrafyası’, ‘Yüksek 

Sanat Tarihi’, ‘Yeryüzümüz’, ‘Anatomi’, ‘Karşı Cinsle Yakın ve Uzak 

Münasebetler’, ‘Uygarlık, Çağdaşlık’ gibi isimler koyduğu dersler 

veriyordu. Derslerde bir çocuğun kavrayabileceği kavramlarla ve basit 

bir dille Karl’a bilgileri hikayeleştirerek aktarıyordu. Sonrasında 

birlikte anlatılanlar üzerinde sohbet ediyor, akıl yürütüyorlardı. Karl’a 

her ders bitiminde öğütler veriyor, bunları not etmesini sağlıyordu, 

fakat oğluna asla sınav yapmıyordu. 

Karl on yaşına geldiğinde dünya üzerine pek çok teorik bilgi 

sahibiydi, ancak Profesör oğlunun bakıcılarıyla birlikte kasabaya 

inmesi, tiyatro ve temsillerde bulunması, arkadaş edinmesi gibi en 

küçük şeyleri dahi pratikte kavramasına anlaşılmaz bir tutuculukla 

karşı çıkıyordu. Karl günlerini programlanmış bir robot gibi hep aynı 



şekilde geçirmek zorundaydı. Sabah gün ışığıyla birlikte uyanıp 

babasıyla spor yapmak, duşun ardından hafif sohbetlerle renklenen bir 

kahvaltı etmek, öğleye kadar ders görmek, daha sonra seraya gidip 

babası kendi çalışmalarıyla meşgulken orada kendisine hazırlanan 

küçük yazı masasında güneş batana kadar kitap okumak ve günlüğüne 

en az yüz kelime eklemek zorundaydı; akşam yemeğinden sonraysa 

babasının müsaade ettiği altı oyundan birini oynar, kitap okumayı 

sürdürür, bakıcılarıyla vakit geçirir veya çok yorgun hissediyorsa 

erkenden uyurdu. 

Profesör Lothar kendisini otuz beş yaşından sonra keşfettiğini, 

şimdiki halini yaratan gündelik hayat disiplinlerini o yaşlarda icat edip 

uygulamaya koyduğunu söylerdi. Bahsettiği disiplinleri Karl’a çok 

küçük yaşlardan itibaren uygulatmaya başlamıştı ve Karl çok 

geçmeden bunları alışkanlık edinmiş, bazılarını hayatın olmazsa 

olmazları olarak kabul edivermişti. Misalen, Karl babası gibi kitapları 

karışık bir düzende okurdu; önce kitabın kaç bölüm olduğuna bakar, 

daha sonra bölümler kadar sayıyı birden başlayarak küçük kağıtlara 

not eder, bunlardan kura çeker ve kitabın bölümlerini kurada çıkan 

sırayla okurdu; böylelikle kitaplar ona olduklarından daha gizemli, 

daha heyecanlı gelirdi. Bu okuma alışkanlığı yüzünden aklı diğer 

yaşıtlarına nazaran daha kuşkucu, kişiliği daha sinsi gelişmekteydi. 

Babası ona kitapların aslında birinci sayfadan son sayfaya doğru 

sayfaların numara sırasına göre çevrilerek okunduğunu öğretmemişti; 

Karl bazı kitaplarda kitapları hiç okuma kurası hazırlamadan, açıp ilk 

sayfadan okumaya başlayan karakterlere rastlar ve büyük şaşkınlık 

duyardı; bu kısımları yazarların okurlarını şaşırtmak için mahsustan 

böyle yazdıklarını düşünürdü. Profesör Lothar bu okuma örneğinin 

benzeri pek çok şeyi sırf kendisi öyle yapıyor diye Karl’a da tüm 

dünyanın yapıyor olduğundan farklı yapmayı öğretmiş, benimsetmişti. 

Karl on altı yaşını doldurduğunda, küçük bir sebepten kaynaklanan 

bir öfkeyle, ilk defa babasıyla tartışmayı göze aldı ve kendini 

tutamayarak dakikalar boyunca çılgın gibi boyun damarları şişerek 

bağırdı. Profesör Lothar hiçbir şey söylemedi, yazı masasına oturup 

Londra’daki tedarikçi eczacısından gelen mektuba cevap yazmaya 

başladı, Karl’ın yatışıncaya kadar seranın kuzey kısmında sıralanmış 

küçük saksıları tekmeleyip durmasına ses etmedi. Profesör mektubunu 

bitirip zarfa yerleştirdiğinde, Karl bir köşeye çökmüş, dizlerini 

kucaklamış, burnunu çekerek ağlıyordu. Profesör yanına gidip Karl’ı 



ayağa kaldırdı, boyuna yetiştiği, kocaman bir adam olduğu için onu 

övdü, saçlarını kestirme vaktinin geldiğini söyledi, elini Karl’ın 

ensesine atıp başını göğsüne sımsıkı bastırdı ve saçlarını koklayarak 

öptü onu. Bu Karl’ın babasından gördüğü ilk ve son şefkat 

gösterisiydi. 

Karl yirmi yaşına geldiğinde dünya hakkında her şeyi bildiğini 

düşünüyor, bunu babasına her fırsatta ispatlamaya uğraşıyordu. Fakat 

babasının ona bahsini bile açmadığı sayısız şey vardı. Genç adam 

giderek daha yürekli, daha atılgan biri oluyordu. Geceleri kır evinden 

kaçıyor, at üzerinde saatlerce yakınlardaki kasabaları geziyor, 

kendisini her gece farklı bir kimlikle tanıtarak sarhoşlarla ve 

fahişelerle sohbet ediyor, hava ağarmadan geri dönüyordu. Bu gece 

maceraları onu değiştiriyordu. İlk defa kendi yaşıtı ve kendinden 

küçük kimselerle karşılaşıyordu. Yabancılarla kaynaştıkça hemen her 

konuda fikirleri etkileniyor, alışkanlıklarını yeniden düzenliyordu. 

Babasının sandığının aksine ne kadar geri kafalı ve despot bir adam 

olduğunu seziyor, günlerini huzursuzluk duyarak geçiriyordu. 

Gece gezmelerinin yedinci ayında gezgin bir sirk grubuyla birlikte 

şehre gelmiş olan on yedi yaşında bir İspanyol güzele vuruldu. Sirkin 

fil terbiyecisi olan bu kız sadist ruhlu, durmadan sigara içen, ağza 

alınmayacak küfürlerle konuşan biriydi. Profesör Lothar Karl’a 

bahsedilmeye değmez bulduğu bayağı insanlar hakkında en küçük söz 

etmemişti; bu yüzden Karl daha önce hayalinden bile geçirmemiş 

olduğu böyle bir kızla karşılaştığında, deniz kenarında gezinirken bir 

denizkızıyla karşılaşmış gibi şaşkına döndü ve anında büyülendi. 

Gecelerce ucuz şarap içip boş ve ıslak sokaklarda ağızlarından 

buharlar çıkarak, üşüyerek, birbirlerine sokularak konuştular. Ne kız 

Karl’ın anlattıklarına inanabiliyordu, ne de Karl kızdan dinlediklerine. 

İspanyol güzelin sirki altı hafta sonra Balkan turu yapmak üzere 

Innsbruck’tan ayrıldı. Karl onlarla birlikte Avusturya’yı terk etti. 

Niyeti ilk ve tek aşkı olan İspanyol güzelinin aklını çelmek, onu 

kendisiyle birlikte Kayseri’ye, amcası Kemalettin Ruhi Bey’in 

yaşadığı kente gelmeye ikna etmekti. 

Karl çok toy, çok bilgisizdi. Pespembe bir gelecek düşlüyordu. 

Oysa birkaç yüz bin mil sonra soyulacak, ölesiye dövülecek, 

haftalarca soğuk ve sisli dağlarda yaşam savaşı verecek, ölecekti. 



YAKIŞTI MI BU ŞİMDİ TANRILARIN KIZINA 

Yazının bulunmasından asırlar önceydi. Khleonia isimli küçük bir 

ülke toprakları üzerinde altı çeşit ırk yaşardı. Ülkenin batısında 

yaşayan Sahnih kökenli insanların kadınları güzellikte dillere destandı. 

Bilinen dünyanın dört yanında Sahnih kadınları ‘tanrıların kızları’ 

ismiyle övülürdü. Uzak toprakların hükümdarları Khleonia ile iyi 

ilişkiler kurmuşsa kendilerine Sahnih kadını hediye edilmesi adetti. 

Bu tanrısal hediyelere ağızları ne kadar sulanırsa sulansın 

hükümdarlar el sürmezdi. Çünkü o dönem yerküre üzerinde yaşayan 

tüm halklar bir şeyde hemfikirdi: Hükümdarlar tanrıların kızlarını 

kirletecek olursa dünyanın sonu gelecekti. Olur da hükümdarın biri 

şehvetini bir Sahnih kadınıyla söndürürse, yıldızların ardından bir 

ejder gelecek ve dünyayı çiğneye çiğneye yutuverecekti. 

Çağlar çağları kovaladıkça insan aklı aşama kaydetti. Zihinler 

kısmen silkelenmeye, toplumlar uygarlaşmaya başladı. Kadın denen 

varlık insanlık tarihinde ilk defa hakikatli mevkiler kazanır oldu. 

Nasıl olduysa vaktin birinde, tarihte ilk defa, bir kadın iktidar oldu. 

Bir Sahnih kadını. Zaten olsa olsa bir Sahnih kadını olabilirdi. 

Ona ‘ilaheler ilahesi’ diyorlardı. Asıl ismi Şurag’dı. Kızıldeniz 

kıyısına toprağı olan Lümendi isminde bir liman kentinin kızıydı. 

Ailesi kentteki diğer aileler gibi fakir sünger avcılarıydı. Aile beş asır 

kadar önce Batı Khleonia’dan buraya sürgüne gönderilmişti. Yoksa bu 

lanetli topraklardan Sahnih kanında bir kızın yetişmesi görülmüş şey 

değildi. Şurag toz içindeki, sıcaktan kavrulan Lümendi topraklarında 

yetişen tüm kızlar gibi hafif yaratılışlıydı. Edepsizdi. Ancak büyük bir 

iradeyle, belki kanındaki soylulukla, edepsizliğini on yıllarca 

gizlemeyi başardı. Zekası, hafızası ve soğukkanlılığıyla ülke 

yönetiminde yükseldi, otuz altıncı yaşında hükümdar oldu. 

Bir hükümdar bir Sahnih kızına el süremezdi. O bir hükümdardı. 

Aynı zamanda bir Sahnih kızı. Dayanamayacaktı ama. Yıllardır 

yenemediği büyük alışkanlığıyla bir gece ipekten yatağında kendine 

hükümdar olduktan sonra ilk kez dokundu. Büyük bir titreyişle 

kendinden geçti. O an korkuya kapıldı. Bir hükümdar bir Sahnih 

kızıyla şehvetini dindirmiş olmuştu böylelikle. Evet, aptalca bir şey 

düşünmekteydi. Ancak korku Şurag’ı ele geçirdi. Göğün ardından o 

malum ejderin kıyamet çığlıklarını duyduğunu sandı. Ve kalbi durdu. 

He bu arada bu Şurag denen hatun mumyalanan ilk insandır. 

Yakıştı Mı Bu Şimdi Tanrıların Kızına


Jerkiousion 

JERKIOUSION 

Minicik şeffaf Jerkiousion kapsüllerinden sonuncusunu ağzına 

koydu, hapı bir süre dişlerinin arasında tuttu, diliyle ıslatıp damağına 

bastırarak hafifçe ezdi, sonra yuttu ve arkasına yaslanıp beklemeye 

başladı. Parmakları belli belirsiz uyuşuyordu, ellerine bakıyor, 

sıkıntıyla bekliyordu. Gözyaşları durmuyordu. Dakikalar içerisinde 

gözleri ağırlaştı, çenesini genişçe açarak ardı ardına esnedi. 

Göğüslerinde bir kamaşma hissettiğinde yüzündeki hüzün anlatımı 

derinleşti; bu kamaşma uykuya dalmak üzere olduğunun işaretiydi, 

çok geçmeden diğer âleme geçiş yapacaktı. Diğer âleme geçmeden 

önceki son saniyelerde aklında o sabah gazetede okuduğu haber vardı. 

Samsun’un Kavak ilçesine bağlı Çerkezköy’de gerçekleştirilen bir 

kazıda, yerin on yedi metre altında ulaşılan bir kaya mezarından on bir 

ay önce çıkarılan kırık kafataslı iskeletler üzerineydi haber. Testler 

sonucunda iskeletlerin genç bir kadına ve küçük bir kıza ait olduğu 

saptanmıştı. 

İlk Jerkiousion kapsülünü yutalı tam üç bin gün oluyordu. 

Jerkiousion kapsüllerinin bulunduğu poşet oyuncakdenizi.com’dan 

satın aldığı üç bin parçalık dev Typus Orbis Terranum puzzle 

kutusundan çıkmıştı. Poşete ‘Swallow Them If You Want To See The 

Rabbit Hole’ başlıklı bir not iliştirilmişti. Burcu’nun İngilizcesi pek 

iyi sayılmazdı, ancak yazının ‘Tavşan Deliğini Görmek İstiyorsanız 

Hapları Yutun’ anlamına geldiğini tahmin edebildi. Tesadüf bu ya, 

Burcu çocukluğundan yarım yamalak hatırladığı Alice Harikalar 

Diyarı’nı o hafta tekrar okumuştu, bu yüzden nottaki tavşan deliğinin 

Alice’teki tavşan deliğine gönderme olduğunu hemen kavradı. 

Notta şu metnin İngilizcesi yazılıydı: ‘Merhaba, ben Justina 

Večerinskaitė. Satın aldığınız puzzle Litvanya’da üretildi. Bu notu 

okuyorsanız puzzle kutulanmadan önce kapsülleri yerleştirmeyi 

başarmışım demektir. Poşette iki bin adet Jerkiousion kapsülü var. 

Herhangi bir yan etki göstermeyen Jerkiousion size eklemeli gerçekçi 

rüyalar gördürecektir. Eklemeli rüya demek, bir rüya havuzu oluşturup 

her uyuduğunuzda aynı rüyaya kaldığınız yerden devam etmeniz 

anlamına geliyor. İkinci bir gerçeklikten bahsediyorum. Rüyalarınızda 

süreceğiniz ikinci yaşamdan gerçek yaşamınıza geri uyanmak için bu 

ikinci âlemde uykuya dalmanız yeterli olacaktır. Söylediklerim size 

komik ve saçma gelecektir. İlk kapsülü yutana kadar böyle


hissetmeniz gayet doğal. Ben de hapla ilk tanıştığımda inanmayı 

reddetmiştim. Daha fazla açıklama yapmayacağım. Bunun nedenini de 

açıklamayacağım. Jerkiousion kapsüllerinin yeryüzünde hep doğru 

kişileri sihirli bir şekilde bulduğuna tanık olduk, bu yüzden, siz şu an 

aksini düşünüyor, hatta sinirleniyor olsanız bile, hapların sadık bir 

kullanıcısı olacağınızdan eminiz. Bundan böyle yıllar yılı sürecek 

ikinci bir hayatınız olacak. Keyfini çıkartın.’ 

Burcu tam üç bin gün önce ilk Jerkiousion kapsülünü yutup uykuya 

daldığında kendisini birdenbire serin bir rüzgarın estiği kumul bir 

düzlükte çırılçıplak bulmuş, ufuk çizgisinde görülen kayalık tepelere 

doğru dört saat boyunca güçlükle yürümüştü. Kayalık alçak dağların 

üzerinde yüz dört nüfuslu bir yerleşim vardı ve oranın halkı güneşin 

batış saatinde kayalıklara ulaşan Burcu’yu dostça karşılamış, ona 

kadim Şlengçede ‘uzak tanrıların hediyesi’ anlamına gelen Hemg 

ismini vermişlerdi. 

Hemg kendisine ertesi gece yarısına doğru ikram edilen kurtlu 

yaprak çorbasını içene kadar damağında ve genzinde Jerkiousion 

hapının buruk tadını duydu. Burcu ikinci hayatındaki bu ilk 

deneyiminde o kadar heyecanlıydı, o kadar ürküyordu ki uykuya 

teslim olabilmesi için en uzunlarının boyu bir buçuk metreyi 

geçmeyen Şleng ırkı insanlarının arasında bitkinlikle kırk saat geçirdi. 

Burcu bir kabusa benzettiği o ilk rüyadan uyandığında bir daha 

Jerkiousion almayacağına yeminler ederek ve kırk saati aşkın süredir 

yatakta kalan uyuşmuş bedenini zor hareket ettirerek duşa girdi. Fakat 

gece yarısı olduğunda, kendisini tekrar uyku bastırdığında korkulu bir 

merak duyarak Jerkiousion poşetini açtı, ikinci hapı yuttu ve az sonra 

Hemg olarak Şlenglerin arasında uyandı. 

Burcu o hafta günlük tutmaya başladı: 

Jerkiousion 

İlk hafta: ‘O an nasıl dehşete kapıldım, anlatamam. Lastik 

gibi sertleşmiş çirkin eliyle koluma dokundu. Bir şey 

anlatmak istiyordu. Başta anlayamadım. Sonra birden 

duruma uyandım! Jestlerin evrensel olduğunu hatırladım 

ve vücut diline dikkat ettim. Goatt bana insanlarının 

kendisini eşim olarak seçtiğini anlatmaya çalışıyordu!’ 

İlk ay: ‘Dillerini kaptım sayılır. Zaten topu topu kırk 

kelimeyle anlaştıklarını zannediyorum. Kimi kelimeleri


Jerkiousion 

farklı şeyler için kullanıyorlar. Bu kafamı karıştıyor. (…) 

Goatt benim için ansiklopedilerde bile görmediğim 

kocaman bir sürüngen yakalamış. Sırtı geniş ve sert 

pullarla kaplı, ağır hareket eden, küçük ağızlı, tombul bir 

sürüngen. Birlikle üzerine bindik ve o hantal canlı bizi on 

metre kadar taşıyıp birden yorulup uyuyakaldı. Bu esnada 

Goatt’ın arkadan beline sarılmaktaydım. Kocamın 

başlarda leş gibi gelen kokusuna alıştım sanırım. Hatta bu 

kokuyu artık almıyorum bile denebilir.’ 

İlk sene: ‘Bacak aramdaki sızı geçmek bilmiyor. Sızının 

psikolojik etkisinden gerçek hayatımda bile 

kurtulamıyorum. Bugün iş yerinde kanamam olduğunu 

hissedip lavaboya attım kendimi, baktım bir şey yok. Bu iki 

âlem beni başlarda ikiye bölüyordu, korkuyordum; 

şimdiyse iki âlem iç içe geçip bir bütün oldu, daha da 

korkuyorum. Bebeğimiz yaşayacak mı, bilememek beni 

öldürüyor, kalbim batışıyor, onu buradayken çok 

özlüyorum. İşi bırakmayı düşündüm bugün. Uykularımda 

gittiğim bir âlemde doğurduğum bir bebeğin bakımı için 

bana izin vermeyeceklerine göre, bebeğim için benim bir 

şeyler yapmam lazım.’ 

Burcu öteki âlemdeki ikinci kişiliği Hemg olarak eşi Goatt’a 

sağlıklı bir kız çocuğu armağan etti. Bebek, kaldıkları mağaranın 

duvarlarını kaplayan is tabakasını geceleyin kanatlı böceklerin 

tozutmasından dolayı başlarda nefes darlığı çekiyor, çok öksürüyor, 

mosmor oluyor, ateşleniyordu, ama sonradan düzeldi. Burcu derin bir 

bağla bağlandığı kızına bakabilmek için gerçek hayattaki işinden istifa 

etti, eşyalı olarak kiraladığı evi boşalttı ve memleketi Giresun’a, 

arıcılık yapan babasının evine döndü. Artık günlerini on beş saat 

uyuyarak geçiriyor, bu on beş saati öteki âlemdeki ailesine ayırıyor, 

uyandığı zaman ise köy evinin içinde sersem sersem geziniyor, 

annesiyle bamya soyuyor, pirinç ayıklıyor, babasıyla tavla oynuyor, 

çamaşır asıp topluyor, kuzenleriyle çarşıya iniyordu. 

İkili hayata alışmıştı. Ailesi, akrabaları ve diğer yakınları da 

Burcu’nun uzun uykularına ve hayatı bir uyku mahmurluğuyla 

yaşamasına alışmışlardı.


Günlüğünü ihmal etmiyordu, çünkü tek gerçek dostu günlüğüydü: 

Jerkiousion 

‘Liddh büyüyor. Koca kız oldu sayılır. Kızım olmasaydı 

zannediyorum Jerkiousion almayı derhal keserdim.’ 

Böyle yazıyordu, çünkü ikinci âlemindeki hayat Burcu’ya giderek 

daha katlanılmaz, kaba, zor ve insanlık dışı geliyordu. Bir arada 

yaşadığı insanların hayvanlaştığına, kadim töreler uğruna akla hayale 

gelmedik canavarlıklar yaptığına şahit oluyordu. En son Hemg’in 

kaynı olan Tol isimli on dört yaşındaki delikanlı, arkadaşlarıyla 

birlikte keskin uçlu kargılarla zararsız bir yavru nehir dinozorunu 

katletmiş, civardaki büyük dinozorların kayalıklara saldırmalarına 

neden olmuştu. Kayalık halkı öfkeli dev hayvanlar yüzünden günlerce 

mağaralardan çıkamamış, bozulan yiyecekler yüzünden hastalananlar 

olmuştu. Geceleri kayalık kovuklarına yakın yerlerde uyuklayan 

dinozorlar tepeleri terk ettikten sonra, kayalık halkı öldürülen yavru 

dinozorun kurtlu ve irinli midesini yarıp el ve ayaklarını bağladıkları 

Tol’u buraya koyarak cezalandırdı. Delikanlı leş içindeki 

mikroplardan kaptığı ateşli ve titremeli bir hastalık sonucu hayatını 

yitirdi. Âdetleri gereği derisi yüzüldü ve kemikleri kayalıklarda 

yaşayan aileler arasında günlük gereçler olarak kullanılmak üzere 

paylaşıldı. Goatt ölen kardeşinin üzerinde et parçaları bulunan 

kafatasını Hemg’e çorba kasesi olarak kullansın diye getirdiğinde 

Hemg çileden çıktı, delicesine kavga ettiler. 

Burcu ikinci hayatına gitmek hiç istemiyor, ancak tatlı kızı Liddh 

için Jerkiousion yutmayı sürdürüyordu. Dünya tatlısı bir kız olan 

Liddh Türkçe konuşabiliyordu. Hemg ona masallar anlatıyordu. 

Burcu dün son Jerkiousion kapsülünü yutup son kez Hemg 

olduğunda gazetedeki habere konu olan dramı gerçekleştirmek üzere 

Liddh ile en karanlık çakıl mağarasına yürüdü. Kızını yere yatırdı. 

Güçlükle kaldırdığı bir kaya parçasıyla tek hamlede çocuğun başını 

ezdi. Daha sonra hıçkırıklara boğularak sırt üstü uzandı, kayayı var 

gücüyle yukarı doğru itti, ansızın bıraktı ve yüzüne düşen kaya 

ölümcül bir yara almasına neden oldu.


Vistalar 2011 – Semih Süren 

BALAYI 

Altıncı gün odaya neredeyse hiç giremez oldu. Sıcağın etkisiyle 

koku ağırlaştıkça ağırlaşıyordu. Burnunu ve ağzını havluyla 

tıkamasına rağmen odada birkaç saniyeden fazla kalamıyordu. 

Kendisini dışarıya, kumsala atıyordu. Ölü adamın teni, özellikle 

boyun kısmı, baktıkça midesini altüst eden morumsu, mat bir yeşile 

dönmüştü. Dil, alt dudağa yapışıp kurumuş, beyazlaşmış, grileşmişti. 

Uzun müddet bakmak mümkün değildi. Biri mavi biri yeşil iki şeffaf 

sinek dünden beri ölünün açık sağ gözünün çevresinde uçuşuyordu. 

Onları almaya geleceklerdi gelmesine, ama daha vardı. Sekiz gün 

dayanmalıydı. Sekiz koca gün. Biliyordu, canından çok sevdiği 

adamdan arta kalan bu ceset sekiz gün içerisinde hepten çözülecekti. 

Üç gecedir ay doğmuyordu. Yıldızlar silikti. Gün batımının 

ardından sahilde belli belirsiz ürperten bir esinti dolaşmaya 

başlıyordu. Duyduğu üşüme sabah olup deniz beyazlayana, peşinden 

güneş tekrar kendini gösterene kadar onu terk etmiyordu. 

Yemek yiyemiyordu. Midesi iyice hassaslaşmıştı. Öğürüyordu 

sürekli. Yanında taşıdığı viski şişesinden yarım yudum alıyor, ağzını 

çalkalıyor, kumlara tükürüyordu. Uyuyamıyordu da. Kanlanmış 

gözleri batışıyordu. Halsizlik onu sersemletiyordu. Bitkin düşüp 

uykuya dalmak için bir defasında olabildiğince hızlı ve olabildiğince 

ileri yüzüp dönmüştü. 

Üzerinde durdukları şey, bir odadan ve bir lavabodan oluşan dar bir 

bungalovu olan avuç kadar bir adacıktı. Kayıkla yanına yaklaşıncaya 

kadar ortaya çıkmayan ufacık bir kumul tepeydi. Buraya dünyayı 

okyanusun ardında bırakıp iki haftalığına cenneti yaşamak için 

gelmişlerdi. 

Kafaları iyiydi, sarmaş dolaşlardı, silik bir ay ışığında 

öpüşüyorlardı. Kumul tepecik ileriden hayal meyal görününce kayıkçı 

onları küreğin sırtıyla suya düşürmüş, uzaklaşmıştı. Adaya kadar 

gülüşerek, şakalaşarak yarışmışlardı. 

Gelin ve damattılar. Adem ve Havva’ydılar. Ayak bastıkları küçük 

kumluk alanda, üzerlerindeki gelinliğin ve damatlığın ve yiyeceklerin 

haricinde kendi yüzyıllarına ait tek şey yoktu. 

Ertesi sabah adada yalnız uyanmıştı. Sevdiği adam hâlâ ılıklığını 

yitirmediği için bir süre bunun farkına varamamıştı. 

Gelinliği yırtılıvermişti ilk gece. Damatlığın içindeydi bu yüzden.


Yağmur Ormanlarında Melekler 

YAĞMUR ORMANLARINDA MELEKLER 

(Günlüğümden) 

22 Ocak 2012 

Bolivya topraklarında, yağmur ormanlarının kalbinde yaşayan 

Challunnaj Kabilesi’nin fotoğraflarını bugün gördüm. Hayal bile 

edilemeyecek bambaşka bir dünya olan o büyüleyici kareleri 

incelerken gözlerime inanamadım. Slayt gösterisi modunu ayarladım 

ve hiç abartmıyorum, gözlerimi saatlerce bilgisayarımın ekranından 

alamadım. 

2008 Nisanından bu yana internet üzerinden yazışarak sanal dostluk 

yaptığım Jevomorlo’yu yaşamını fotoğraflamaya ikna etmek sanırım 

ömrümde başardığım en zor şeydi. Dışarıdan bakınca yeterince derin 

bulmadığım, çok tanrılı, ritüelleri faydacı fakat zor olan bir inanış 

biçimi geliştirmiş olan Challunnaj insanları, son iki asırdır gelişen 

teknolojiyle birlikte inançlarında pek çok güncelleme yapmak 

durumunda kalmışlar. Gündelik yaşamlarının dünya üzerinde yalnızca 

bir kişi için, benim için fotoğraflanmasına izin verilmesi aslında pek 

zor olmamış. Çünkü dostum, kabile büyüklerinden ilk defa bir ricada 

bulunuyormuş ve onu kırmayarak hemen toplanıp ‘fotoğraf ve 

sinema’ hakkındaki dini kanunlarında bir defalığa mahsus bir esnetme 

yapmışlar. Dediğim gibi, zor olan buna Jevomorlo’yu ikna etmekti; 

çünkü arkadaşımın kafasındaki yasaklar kabilesinin inandığı 

yasaklardan çok daha katı, çok daha acımasızdır. 

Jevomorlo, Challunnaj Kabilesi’nin celladı. Kabilenin insanları 

çiğnenen yasaklar sebebiyle değil, tuhaf ve anlaşılmaz bulduğum bir 

ödüllendirme yöntemi olarak katlediliyor. Dostum senelerdir bana bu 

anlaşılmazlığı farklı bakış açılarıyla ve sayısız benzetmeyle 

açıklamaya uğraştı, yine de aklım almadı bunu. Benim veya görüştüğü 

başka sanal dostlarının onun için yaşamın gerçekleri olan bu ritüelleri 

sorguluyor oluşları Jevomorlo’yu müthiş geriyor ve üzüyor. Bu sabah 

e-mail adresime gönderdiği olağanüstü fotoğraflara gözlerimi 

kırpmadan bakarken Jevomorlo’nun bana uzun süredir anlatmaya 

çalıştığı bu şeyleri nihayet anladım. 

Jevomorlo’nun kabilesi de şu ana kadar bilinen, gün yüzüne çıkmış 

diğer ilkel topluluklar ve yerliler gibi hayatlarını görünmeyen güçlere


tapınma etrafında şekillendiren mistik bir inanışa sahip. Fakat 

Challunnaj Kabilesi’ni diğer ilkel topluluklardan ayıran, inanışlarının 

spiritüel olduğu kadar, yaşanılan dünyanın kanunlarına da sahip 

çıkıyor oluşu. Kabile en az 21. yüzyıl modern toplumları kadar 

dünyaya ve maddeye bağlı. Hatta bazı kulvarlarda bizlerden çok daha 

materyalist olduklarını kabul etmekteyim. Başlarda, yazışmaya 

başladığımız ilk aylarda, Jevomorlo’nun kabile insanlarının uygar 

Bolivyalılarla karşılaşmalarının hemen her defasında ölümcül sonuçlar 

doğurduğu yönündeki sözlerine anlam verememiştim. Her şeyi bugün 

fotoğrafları gördükten sonra kavradım. 

Yılbaşı gecesi birlikte Victoria’s Secret defilesini izlerken, 

podyumdaki mankenlere dikkatle ve sırıtarak baktığımı görüp 

kıskançlık duyan eşim, kıskandığını fark etmemem için, “Bunlar insan 

olamaz. Harikalar baksana!” demişti. Akşam dergiden geldiğinde, 

Jevomorlo’nun gönderdiği fotoğrafları gördüğünde nasıl tepki 

verecek, çok merak ediyorum. Çünkü Victoria’s Secret meleklerinin 

insan olmadığını söyleyen birisi, Challunnaj Kabilesi’nin kadınlarına 

(ve aynı şekilde erkeklerine) bırakın insanlığı, dünya dışı varlıklar 

olarak bakacaktır. 

Challunnaj Kabilesi’nin günlük ritüellerinin tamamına yakını 

fiziksel egzersizlere dayanıyor. Kalanı ise beslenme ve aktif dinlenme 

üzerine birtakım yarı esnek disiplinlerden oluşuyor. Jevomorlo bana 

bunların detaylarını açıklamaya çalışırken günümüz fitness ve sağlıklı 

yaşam sektörlerinin kullandığı kelime ve kavramları değil, kendi 

zihninin alışık olduğu ifadeleri kullandığı için onu anlar gibi oluyor 

anlayamıyordum. Fotoğraflar gayet açıklayıcı, ve bu yüzden uzun 

süredir dostumdan dinlediklerimi bir anda bambaşka bir açıklıkta 

görünce serseme döndüm. 

Challunnaj Kabilesi’ne mensup insanlar, abartmıyorum, gördüğüm 

en muhteşem yaratıklar. E-mailime gelen o nefis kırk altı fotoğrafta 

gördüğüm genç kızlar, genç adamlar, çocuklar, yaşlılar zihnimdeki 

güzellik sıralamalarını bir anda yeniden şekillendirdi. Örnek vermem 

gerekirse, Jevomorlo’nun bir kayanın üzerine çıkıp yüksekten çektiği 

bir fotoğraf karesinde, elindeki yassı taşla kucağındaki küçük kızının 

kaşlarını düzeltir gibi görünen genç anne zihnimde bir anda on 

yıllardır hayranı olduğum Hollywood aktrislerinden, mankenlerden ve 

bekarlık dönemimde çıktığım kızlardan oluşturduğum ‘en güzeller’ 

listemde birdenbire birinci sıraya yükseliverdi. Henüz bu şoku 

Yağmur Ormanlarında Melekler


atlatmamışken, hızlı hızlı baktığım öteki fotoğraflarda karşılaştığım 

diğer Challunnaj kadınları hayatımda gördüğüm en güzel yirmi 

kadından on altısını oluşturdu. Fotoğraflardaki erkekler de öyleydi. 

Çocuğundan ihtiyarına hepsi erkek güzeliydi. Jevomorlo’nun büyük 

şehre giderken neden zoraki bir kılıksızlığa büründüğünü, kaşlarına 

kadar tıraş olduğunu, kendisini sekerek yürümeye zorladığını ve 

yüzüne hastalıklı bir ifade verdiğini böylelikle anlamış oldum. 

Fotoğraflarda yeryüzüne inmiş melekler gördüm inanın. İri gözlü, 

dünya tatlısı, ısırmalık çocuklar, baktıkça insanın kanını hızlandıran 

baş döndürücü genç kızlar ve kadınlar, bütün kasları çizgi filmlerdeki 

kahramanlar gibi kalemle çizilmişçesine belirgin adamlar, gayet fit ve 

mutlu görünen atletik vücutlu yaşlı insanlar gördüm. Anladım, hak 

verdim. Kapalı bir toplum olarak kalmak, ülkenin medeni 

kısımlarından uzak durmak Challunnaj soyunun yazgısıydı. Modern 

toplumların ulaşmak için asırlardır çabaladıkları her şeye sahipti onlar. 

Modern tıbbın önerdiği, günlük alınması gereken besinleri ve 

miktarlarını içeren en sağlıklı beslenme düzenleri Challunnaj 

inanışlarının bir parçasıydı ve kalbinde yaşadıkları cömert yağmur 

ormanları onlara besinlerin en tazesini, organiğini, besleyicisini 

sunuyordu. Artı, fiziksel egzersizler de onların tapınmasıydı. 

Jevomorlo’nun bir mailinde açıkladığına göre, ölü bir Challunnaj 

insanının bedeni yarıldığında sarı yağ katmanları göze batacak 

derecede belirginse bu apaçık bir lanet izi olarak kabul ediliyor ve tüm 

kabile kaburga kemikleri belirene kadar Roma takvimine göre yüz ilâ 

iki yüz gün yarı aç yaşıyormuş. 

Kendilerine düzenli olarak Jevomorlo’dan bahsettiğim iki 

arkadaşım var. Jevomorlo’yu onlarla da tanıştırdım. Birisi yıllardır 

yüz yüze görüşmediğim, ama irtibatımı koparmadığım, ortaokuldan 

sıra arkadaşım Zeki. Bursa’da yaşıyor, Beyaz Kitap Kırtasiye isimli 

şirin bir yer işletiyor. Kitaplarımı kendisinden alırım, sağ olsun aynı 

gün kargolar. Jevomorlo ile sonradan en az benim kadar yakın olan 

diğer arkadaşım ise Londra’da yaşayan sevgili Uma. Tasarladığı 

birbirinden göz alıcı klas şapkalar ile kendi ismi olan Uma Turan’ı 

saygın bir marka yapma yolunda emin adımlar atıyor. Şansıma ikisini 

de online yakaladım ve facebook üzerinden konferans görüşme 

ayarladım. Jevomorlo üzerine yazışmaya başladık, onları iyice 

heyecanlandırdım ve fotoğraflardan seçtiğim bir tanesini, en az çekici 

olanını, kesinlikle başkalarına göstermemeleri sözünü aldıktan sonra 



onlarla paylaştım. Bahsettiğim fotoğrafta Jevomorlo kendisine 

gönderdiğim Nokia E6-00’ı sol eliyle havaya kaldırmış ve etrafına 

toplanan altı karısıyla büyüklü küçüklü on bir çocuğunu kadraja 

almayı başarmıştı. İtişmelerden dolayı fotoğraf titrek ve buğulu 

çıkmıştı, fakat yine de fena halde etkileyici görünüyorlardı. Uma 

elimde daha fazla fotoğraf olduğundan kuşkulandı. Ama eminim 

Jevomorlo’ya fotoğraflardan haberi olduğunu sezdirip beni zor 

durumda bırakmayacaktır. Çünkü her ne kadar ona samimiyet duyup 

onu anlamaya çalışmayı zevkli bir alışkanlık haline getirmiş olsak da 

Jevomorlo’dan korkuyoruz. Ters bir durumda bütün dünyayı katedip 

bizi gözünü kırpmadan öldürebileceği konusunda hemfikiriz. 

Bir saniye. Sanırım kapı çalıyor. Eşim gelmiş olabilir. Öyleyse 

bugünlük bu kadar. Gerçi yazı yarım kaldı. Belki gece yatmadan bir 

paragraf daha eklerim. Neyse kaçıyorum günlük. Kız kapıda kaldı! 

Allah Allah, anahtar niye almamış ki, anlamadım. 

Ooo! Saat iki olmuş. Hemen bir paragraf daha ekleyeyim yatayım. 

Söz vermiştim. 

Jevomorlo kabilenin celladı, çünkü o bile kabilenin diğer üyeleri 

gibi aralarındaki en değersiz Challunnaj’ın kendisi olduğunu 

düşünüyor. Aslında bunu anlamak zor değil. Kabile son derece 

muhafazakar. Kendi soylarının evrenin yaratıcı güçlerinin ilk 

çalışmaları olduğuna inanıyorlar. Jevomorlo ise öteki dünyayı 

merak etme lanetine tutulmuş ender Challunnaj’lardan. Böylelerinin 

diğer insanlarla iletişime geçerek, onların dillerini öğrenerek, 

adetlerini benimseyerek kirlendiklerine inanıyorlar. Aralarında en 

kirli, en değersiz olan Jevomorlo bu yüzden kabilenin meslekleri 

arasında kimsenin tercih etmediği cellatlık vazifesini yerine getirmek 

zorunda kalmış. 

Challunnajlar her sene inandıkları tanrılar için kabilenin en 

yakışıklı erkeğini ve en arzu edilen dişisini boğazlıyorlar. İşin en 

acımasız yanı ise bir Challunnaj senesinin MÖ 46 yılından beri 

kullandığımız Roma takvimine göre yalnızca altı buçuk hafta etmesi. 

Bu yüzden sayıları bu kadar kalabalık. 



Zorun Neydi 

ZORUN NEYDİ 

Yasemin internetteydi. İntihar etmiş insanların ceset fotoğraflarına 

bakıyordu. Alttaki komşuları beş yaşındaki oğluyla birlikte oturmaya 

gelmişti. Yasemin’in annesi keki fırına verip komşusuna telefon 

açmış, onu çaya çağırmıştı. 

Çocuğun adı Sefa’ydı. Yasemin Abla’sıyla oynamak için genç kızın 

odasına girdi. Elinde bir sürpriz yumurta vardı. Çikolatasını ablasıyla 

bölüşmek istiyordu. 

Yasemin çocuğu kucağına aldı. Ona yüksekten atlayıp yere 

çakılmış insanların deforme olmuş bedenlerini gösterdi. Sefa 

fotoğraflara dikkatle baktı. Ağlayası geldi. Yasemin’in kucağından 

inmeye çalıştı. 

Genç kız çocuğu odasının balkonuna çıkardı. Küçük bir arka 

balkondu. Yandaki binanın dümdüz arka cephesine bakıyordu. 

Yasemin sağı solu kontrol etti. Sefa’yı kaldırıp balkondan aşağı attı ve 

bir koşu odasına döndü. 

Kulaklıkları taktı. Gürültülü bir müzik açtı. Kalbi deli gibi 

çarpıyordu. Annesi odaya girene kadar böyle takılacaktı. Sefa’yı 

gördüğünü, ama çocuğun balkona çıktığını fark etmediğini, içeri 

döndüğünü sandığını söyleyecekti. 

Beş dakika geçti. 

On dakika geçti. 

Yarım saat geçti. 

Şimdiye kadar en azından komşu kadın oğlu yaramazlık edip ablayı 

üzüyor mu diye çoktan kontrole gelmiş olmalıydı. 

Kalbi hızlı hızlı çarparak çıktı odadan Yasemin. Önce mutfağa 

sonra oturma odasına baktı. Annesi ve komşu kadın evde yoktu. 

Gitmişlerdi. Bir an ne yapacağını şaşırdı. 

Odasına döndü. Balkona çıktı. Aşağıya baktı. Çocuğun ölüsünü 

arka bahçenin toprak zemini üzerinde göremedi. O esnada kapının 

çaldığını duydu. 

Kapıyı açmak için koştu. Kapı dışarıdan kilitlenmişti. Birileri 

konuşuyordu. Delikten baktı. Polis. Annesi de polislerin yanındaydı. 

Annesi dışarıdan anahtarla kapıyı açtı. Yasemin’i polislere teslim 

etti. Yasemin’i polis arabasına bindirdiler. Araba hareket ederken 

Yasemin balkonların birinde Sefa’yı gördü. Annesinin kucağındaydı. 

Sefa çamaşır iplerine takılmış, iki alttaki balkonun içine düşmüştü.


Karafatma Fablı 

KARAFATMA FABLI 

Yaman Ailesi evin bütün ışıklarını söndürüp yattıktan yarım saat 

kadar sonra anne karafatma birkaç hafta önce hayata gelen küçük 

kızını oturma odasında yürüyüşe çıkardı. 

Odanın ortasındaki halının püsküllü kenarına varmışlardı ki, küçük 

kız, “Anne insanlar bizi neden sevmiyor?” diye sordu. 

Anne karafatma bezginlikle iç geçirdi, çünkü beyninin hafızasından 

sorumlu kısmı henüz tam olgunlaşmamış olan kızı bu soruyu bir 

haftadır günde belki on defa soruyordu. 

“Yavrum, insanlar mantıklı canlılar değillerdir,” dedi yine sabırla. 

“Şükür evimizde kalan bu insanların o tarz huyları yok, ama bazı 

aileler evin içinde kedi, köpek, balık beslerler. Ailenin bireyi 

saydıkları bu hayvanlara özel ilgi gösterir, onlar için masraf yaparlar, 

fakat bizden birisi ışıkta onlara görünmeyiversin birden içleri 

ürperiverir ve becerebilirlerse şayet (bazıları beceremez) sert bir 

cisimle oracıkta cılkımızı çıkarırlar. Aynı kaderi sivrisinekler, 

karasinekler, arılar, karıncalar ve uçan veya uçamayan diğer böcekler 

de yaşar maalesef.” 

Hızlarını kesmişlerdi. Sakin sakin ilerliyorlardı halının üzerinde. 

Halı üzerinde yürümek yavru karafatmanın kıl inceliğindeki minik 

tabanlarına iyi geliyor, adım attıkça içi bir hoş oluyordu. 

“Bak ne anlatacağım;” dedi annesi, “sen kabuğunda uyurken, daha 

gözlerini açmamışken, bir gece baban beni kovuğumuzdan dışarı 

sürükledi. Cumartesi gecesiydi. Otur otur içimiz sıkılmıştı. Selma 

Hanım ışıkları söndürmüş, televizyon izliyordu. Yatmak bilmiyordu 

kadın. Babana daral gelmişti artık. Varlığımızı sezdirmeden kovuktan 

peş peşe çıktık, duvar dibini takip ederek büfeye kadar hızla koştuk, 

büfenin yanında duran (şimdi çok karanlık o taraf göremezsin) gri 

pufun altına gizlendik. Şarkıcının birisi playback yapıyordu, şarkısı 

tatlıydı, gözümüz ekranda, babanla dip dibe girdik, birbirimizi 

kaşındırarak neşeyle dinlemeye, izlemeye koyulduk. Şarkı bitince 

program reklama girdi. Selma Hanım kanalları gezmeye başladı.” 

Küçük karafatma merakla dinliyordu dinlemesine ancak annesinin 

söylediği şeylerin yarısını anlamıyordu; annesi daha önce kendisine 

açıklamış olmasına karşın ‘program, ekran, şarkı’ gibi kelimelere ve 

‘playback, puf’ gibi hiç duymamış olduklarına anlam veremiyordu;


yine de konu heyecanlı bir yere gidiyor merakıyla annesinin sesini 

kesmek istemiyordu. 

“Selma Hanım kanalları gezerken bir haber kanalında takıldı. Başka 

bir şehirde kadının birisi bir sokak kedisini tekmeleye tekmeleye 

öldürmüş ve güpegündüz işlenen bu kedi cinayeti civardaki gizli 

kameralara yakalanmıştı. Selma Hanım kanalı değiştirmeden önce 

kediyi tekmelerken gösterilen kadına daha önce hiç duymadığımız çok 

kötü, çok ağır bir küfür etti. Hani sen bu öğlen mutfaktan gelen 

çocuklardan biriyle bir şey konuşuyordun, hatırladın mı? Heh, işte o 

çocuğun halası bir talihsizlik anında Mehmet Bey’e görünmüş 

balkonda. Mehmet Bey katlayıp rulo haline getirdiği gazeteyi 

kadıncağızın tepesine şakkadanak bir indirmiş ki zavallının ölüsü 

tutkal gibi bembeyaz çıkan kanıyla kaplanmış. Sonra onu peçeteyle 

alıp gülümseyerek evdeki herkese gösterdikten, onların midelerini 

kaldırdıktan sonra peçeteyi iyice sıkıp rahmetliyi çıtır çıtır ezmiş, 

balkondan aşağıya fırlatıp atmış. O kedi cinayeti haberini ve Selma 

Hanım’ın habere gösterdiği tepkiyi görünce hatırımıza bu geldi 

hemen. İnsanların ne kadar ikiyüzlü varlıklar olduklarını anla diye 

söylüyorum kızım. Güya bunlar yaşam hakkına çok büyük saygı 

duyarlar. Hep bunu söyler, bunu savunurlar. Ama işte görüyorsun ki 

sadace empati kurabildikleri, kalben yakın hissedebildikleri canlıların 

yaşam haklarına saygı duyarlar. Seni beni terliğin altıyla pestile 

çevirmeleri onların içlerindeki o hassas noktaya ulaşmaz hiç.” 

“Bizden iğreniyorlar,” dedi küçük kız hüzünle. 

“Asıl bizim onlardan iğrenmemiz lazım. Söylesene şimdi ben 

Selma Hanım’dan daha güzel değil miyim? Baksana sırtım nasıl da 

güzel parlıyor. Onlardan birisine iyice yaklaşsan ne kadar çirkin, ne 

kadar kokuşmuş olduklarını anında anlarsın, kusasın gelir kusasın.” 

“Anne ben küçüğüm ya… Beni görseler de mi öldürürler? Bebeğim 

ya ben daha…” 

“Ah bebeğim, çok küçüksün, kafan almıyor onların kötülüğünü.” 

“Hiç kaçmasam? Dostça gülümsesem? Öylece dursam?” 

“Öldürürler kuzum. Geçenlerde senin kadar bir yavruyu kandırdılar. 

Halının ucunu kaldırdılar havaya, garibim de oradaki karanlığı güvenli 

bir yer sanıp hemen koşturdu, gözlerimin önünde halıyı üzerine atıp 

üzerine basıverdiler, bütün kıkırdağımsıları yerle bir oldu.” 

Anne karafatma sustu. Sırtında gözle görülür bir nem belirdi. 

Karafatma Fablı


“Ağlama anneciğim, tamam, daha sormuyorum. Hadi dönelim, 

yoruldum,” dedi minimini dişi karafatma yavrusu. 

Kovuklarına dönerlerken yolda rastladıkları şeker tanelerini 

emdiler. Küçük karafatmanın hassas damağı öylesine yoğun, öylesine 

enfes bir tat aldı ki, şeker bitene kadar gözleri hazla yumuldu. 

Ertesi sabah yavru karafatma televizyondan gelen enerjik sesleri 

taze kulağıyla duyup kovuktaki herkesten önce uyandı. Kovuğun 

girişine tülden sızan güneş vuruyordu. Küçük kız güneş şeridinin 

içinde dönen toz parıltılarını izlerken zevkten kendisini kaybetti ve hiç 

anlamadan bir anda kendisini Yaman Ailesi’nin küçük kızı Nil’in az 

önce yuvarladığı kırmızı topun yanında buldu. O an her şey, annesinin 

tembihledikleri, babasının öğrettikleri, diğer karafatmalardan dinlediği 

‘insanlara kazara görünüldüğü anda yapılması gerekenler’ listesi, her 

şey aklından uçup gitmişti. Kırmızı topun kocamanlığı, önünden 

hafifçe hoplayarak hızla yuvarlanışı onu büyülemişti; dokuz yaşındaki 

Nil onu fark ettiğinde salak salak, tatlı tatlı gülümsüyordu. 

Dairede yaşayan karafatma nüfusunun tamamı Yamanların en 

tehlikelisinin Nil olduğu konusunda hemfikirdi. Çünkü Nil annesi, 

babası ve ablaları gibi karafatmalardan ve diğer böceklerden 

iğrenmiyor, onları ustalıkla canlı ele geçirip türlü işkencelerle 

canlarını alıyordu. Böcekler diğer Yamanların elinde anında ölümü 

tadıyor, uzun müddet acı çekmemiş oluyorlardı, ama Nil onlara 

kuvvetli bir azap yaşatmadıkça ölmelerine izin vermezdi. Mesela en 

sık şöyle öldürürdü onları; kapıları açıp kapanan metal oyuncak 

arabaların plastik ön koltuklarına sabitlerdi üç dört tane karafatmayı 

(güya karafatmalar ailece araba gezintisindelermişçesine) ve arabayı 

başka bir arabayla kafa kafaya çarpıştırır, diğer arabaya takla attırıp 

onu ters çevirir, annesinin mutfakta sebze doğrarken kullandığı 

mermer kesme tahtasının üzerinde duran bu kaza mahalline bol bol 

kolonya döker, ardından arabaların ikisini de ateşe verir ve talihsiz 

karafatma ailesinin mavimsi alevler arasında diri diri kızarıp köz 

olarak can verişlerini büyük bir heyecan ve sadist bir zevk duyarak 

izlerdi. Daha sonra belli belirsiz kolonya ve is kokan naaşları pamuk 

parçalarından kefenlere sardıktan sonra kibrit kutularından tabutlara 

tıkıştırır ve onları odasının penceresinin önüne dizeceği, içinde fasulye 

yetiştireceği minik saksılara gömerdi. 

Nil, adeti olduğu üzere, kaçmasına fırsat vermeden küçük 

karafatmanın üzerine birden atıldı, yavru karafatmanın hiç hareket 

Karafatma Fablı


etmeden donakalışını fırsat bilerek eğildi, kırmızı topu aldı ve topu iki 

defa sertçe karafatmanın üzerinde sektirerek onu sersemletti, daha 

sonra onu avucuna aldı, odasına götürdü ve çekmecelerden birinde 

duran ters koli bandının yapışkan yüzeyine, o hafta yakaladığı diğer 

karafatmaların (biri ölmüştü, dördü hâlâ canlıydı, aralarında çocuk 

yoktu, hepsi ihtiyarlık zamanlarındalardı) yanına sırt üstü yapıştırdı. 

Küçük karafatmanın ailesinin yaşadığı kovuğun bağrına ateş 

düşmüştü. Anne karafatma yastaydı, ağzını açmıyordu, dünyayla 

iletişimini kesmişti. Yüreği yanıyordu kadıncağızın, içi acıyordu. Bir 

köşeye çekilmişti ve sessizce bir ağıt mırıldanıyordu. Bu Yamanlara 

verdiği altıncı evladıydı. Bu yavrusu ölen diğer evlatları gibi 

ilkgençlik dönemlerini görememiş, çocukluğunu yaşayamamıştı. 

Ağıdında sık sık bunu dile getiriyor, bütün kabuğu büyük bir hüzünle 

nemleniyordu. Komşu kovuklardan taşınan birbirinden lezzetli 

kırıntılara (yere damlamış portakal kabuğu reçeli kurusu bile vardı 

aralarında) dönüp de bakmıyor, komşu kadınların onca ısrarına 

rağmen ağzına lokma koymuyordu. Baba karafatma ise nedense pek 

kanının ısınmadığı bu kızı için pek moralini bozmadı; konu komşunun 

evi doldurduğu yas ortamından uzaklaşmak için ne olursa olsun 

eğlenceden vazgeçmeyen gamsız birkaç arkadaşının peşine takıldı ve 

kendisini dairenin yatak odasındaki aynalı komodinin altında 

düzenlenen bitlere binen maytların yarıştığı bahislere verdi. 

Nil banttan çıkardığı karafatmaların böğürlerinden iğne geçirerek 

onları tek tek ipe dizdi. Onları elektrik çarpması için iğneyi prize 

soktu, fakat ipteki karafatmalar değil kendisi çarpıldı ve bayıldı. 

Nefeslerini tutmuş gözleri yaşlı olayı izleyen karafatmalar sevince 

boğuldular ve büyük gayret göstererek el birliğiyle ipi en yakındaki 

kovuğa çekiştirdiler. Çok afedersiniz, asidik karafatma boku ipin 

üzerinde kuruduğunda onu koparabilen bir kimyaya sahiptir; bu 

yüzden yan yana dizili yaralı karafatmaların arasındaki iplerin üzerine 

bir güzel kakalarını edip kurumasını beklediler. Yaşlı karafatmaların 

birisi yarası enfeksiyon kaptığı için ateşlenerek öldüyse de diğerleri 

hızla kendilerini toparlayıp hayata tutunmayı bildiler. 

Küçük karafatma ise sırtındaki ve karnındaki kapanmayan iki 

delikle birlikte (bu kusuru onu nedense genç erkeklerin gözünde 

ayrıcalıklı kılıyordu; bu yüzden bol flörtlü kısmeti açık bir genç kızlık 

dönemi geçirdi) karafatma senesiyle elli dokuz yıl mutlu mesut yaşadı 

ve mesleği avcılık olan oldukça yakışıklı bir kocaya on evlat verdi. 

Karafatma Fablı


Sonsuza Değin Birlikte 

SONSUZA DEĞİN BİRLİKTE 

Yıllar oluyor, kadının güzelliği, zarafeti, hüznü, çektiği acıyı 

yansıtan bakışları, insanın içine dokunan sesi hatırımdan çıkmıyor. 

‘Selamlar, ismim mühim değil. Ününüzü biliyorum. Telefonunuzu 

kimden edindiğimi sormayınız. Sizinle bir işimiz olacak. Vakit gelince 

arayacağım.’ 

Böyle bir mesaj gelmişti telefonuma. Mesajı yanıtlamadım. Altı 

hafta sonra telefon etti. Asla unutamadığım o harika sesini ilk o zaman 

duydum. Konuşmayı uzun tutmadı. Ertesi gün orada bulunmam için 

bir adres verdi, not ettim. 

Ertesi sabah taksici beni oldukça şık, büyük bahçesi rengarenk 

çiçeklerle ve asırlık olduklarını düşündüren yüksek ağaçlarla dolu, 

bakanın ruhunu okşayan klas bir konağın önünde indirdi. 

“Rahat olunuz,” dedi oturma salonuna geçtiğimizde. “Hizmetlilere 

bugünlüğüne izin verdim. Yalnızız.” 

Böylesi bir güzellik görmemiştim. Kadına bakmaya doyamıyordum. 

Bu hissimden de utanmıştım. Beni ne denli etkilediğini anlamasın diye 

ilgisiz ve soğukkanlı görünmeyi sürdürdüm. 

Getirdiği albümü kucağıma koyup açtığımda, “Fotoğraflardaki 

beyefendi eşim olur,” dedi. “Evvelki sene kaybettik kendisini.” 

Albümün yapraklarını çeviriyordum. Etkileyici bir adamdı kocası. 

“Onsuz edemeyeceğimi sonunda kabul ettim,” dedi ve konuyu işimize 

getirdi: “Beni öldüreceksiniz.” 

“Sizi mi?! A hayır! Hayır, bunu kabul edemem.” 

Ayaklanmıştım, gerilmiştim. Sakinleştirdi beni. Aklındaki şeyi 

büyük bir cesaretle anlattı bana. Benim gibi büyük gizlilikle çalışan, 

işine aşkla bağlı, prensiplerine sadık birisini bulması kolay olmamış. 

İstediği şeyi kendi yapamayacağına, başkasına yaptıramayacağına 

göre yapsam yapsam ben yaparmışım. İkna etti beni sonunda. Hesap 

numaramı aldı ve beni evden samimi bir yakınlık göstererek uğurladı. 

Henüz taksideyken, şehre dönüyorken, telefonum kendisinden, 

‘Paranız hesabınıza yatmıştır,’ mesajını aldı. Huzursuz oldum, ancak, 

nadiren hissettiğim bu hissin üzerinde durmadım. 

Üç gece sonra buluştuk. Kentin en göz alıcı lokantasında akşam 

yemeği yedik. Ardından sinemaya uğrayıp çok görmek istediği bir 

filmi izledik. Vakit gece yarısını biraz geçtiğinde ailelerine özel olan o 

küçük kabristandaydık. Mezarı açtım, onu kocasının üzerine gömdüm.


Mutluluğun Resmi 

MUTLULUĞUN RESMİ 

Genç öğretmen son öğrenci de sırasına yerleşene kadar bekledikten 

sonra masasından kalktı. Teneffüs henüz bitmişti. Öğrencilerin 

çoğunun yüzü kıpkırmızıydı. 

“Evet, boyalarınızı göreyim. Dünya tatlılarım, şimdi benim için 

mutluluğun resmini yapmanızı istiyorum.” 

“Nasıl ki?” diye sordu ön sıradaki küçük kız. 

“Mutluluğun resmi. Bunu çizeceksiniz. Mutluluğun resmi.” 

Bir başkası, “Bizi en çok mutlu eden şeyleri mi çizelim?” diye 

sordu. 

“Mutluluğun resmi denildiğinde aklınıza gelen her şeyi 

çizebilirsiniz. Resim kâğıtlarınızın arkalarını imzalamayı unutmayın.” 

Sınıf sustu. 

Çocuk oldukları halde hayal gücü zayıf olanlar hemen kendilerini 

ve anne babalarını resmetmeye başladı. Hayal gücünden neredeyse 

yoksun olanlar ise başlarını arkadaşlarının resim kâğıtlarına çevirerek 

yardım almaya çalışıyordu. 

Genç öğretmen masasına oturdu. Bir kitap açıp okumaya başladı. 

Arada başını kaldırıyor, “Hişşt ama!” diyordu. “Ses istemiyorum. 

Resminize odaklanın.” 

O esnada dışarıda yağmur başladı. Yağmur damlaları camlara 

vuruyordu. 

“Biriniz ışıkları açabilir mi?” diye rica etti öğretmen. 

Sonrasında tatlı bir sessizlik oldu. 

Dersin bitimine yakın ön sırada oturan öğrencilerin birisi 

öğretmenin komutuyla ayağa kalkıp resimleri toplamaya başladı. 

Resimler toplanırken hapşıran bir öğrenciye bütün sınıf, “Çok 

yaşa!” dedi. Bazı kıkırdamalar oldu. 

İki dakika sonra resimler öğretmenin masasındaydı. Öğretmen 

saatine baktı. 

“Zile yedi dakikamız var. Kim şarkı söylemek istiyor?” 

İki kız iki erkek parmağını kaldırdı. 

“En çok hanginiz istiyor?” 

Çocuklar ellerini daha da kaldırdı. 

“O zaman, durun, şöyle yapalım en iyisi. Bilinen bir şarkıyı 

söylemeye başlayın, sınıf da size katılsın.” 

“Neyi söyleyelim?”


“Siz neyi söyleyecektiniz?” 

“Ben Murat Boz’dan söyleyecektim.” 

“Sen Elif?” 

“Tarkan’dan.” 

“Mustafa?” 

“Ben öğretmenim İzmir’in Kavakları’nı söyleyecektim.” 

“Sen nereden biliyorsun onu?” 

“Babamdan.” 

“Çiğdem sen neyi söyleyecektin?” 

“Bilmem, aklıma gelmeden öyle parmak kaldırdım.” 

“Peki o zaman. Aklına bir şarkı getirip söylemeye başla. Bilenler 

sana katılsın.” 

Kız düşündü, düşündü, gide gide damardan, eski bir şarkı buldu. 

Öğretmen diğer çocuğa İzmir’in Kavakları’nı söyletmemekle hata 

ettiğini düşündü. 

“Çabuk olalım aşkım / Her şeyi paylaşalım / Ben kendimi sana 

adadım / Sevgilim sensiz anlamsızım,” diye şarkıya giriş yaptı küçük 

kız. 

Gözlerini kapatarak, kaşlarını hüzünle çatarak söylüyordu. Kimse 

ona eşlik etmeyince ikinci yarısını söylemeden şarkıyı bitirdi. Sınıftan 

bir alkış koptu. 

“Öğretmenim, öğretmenim ben de, n’olursunuz!” diyen parmaklar 

kalktı. 

“Çocuklar zil çalacak. Haydi toparlanın, bugünlük yeter. Daha 

sıralarınızı toplayacaksınız, montlarınızı giyeceksiniz.” 

Öğrencilerini gönderdikten sonra sınıftan en son kendisi çıktı. 

Öğretmenler odasında biraz oyalandı. Öğlencileri okutan 

meslektaşlarıyla çay içip vakit geçirdi. 

“Nasıldı bugün?” diye sordular. 

“Nasıl olsun, aynıydı,” dedi. 

“Koridordan geçiyordum demin. Senin sınıf alkıştan yıkılıyordu.” 

“Şarkı söyletiyordum çocuklara. Kız da gitmiş dertli dertli Yıldız 

Tilbe söylüyor. Yahu anlamıyorum, küçücük çocuksun, niye…” 

Güldüler. 

Genç öğretmen çayını bitirince ayaklandı. Arkadaşının elini sıktı. 

Odadaki diğer öğretmenlere iyi günler dileyip çıktı. 

Dışarıda işleri vardı. Birkaç saati bunlara gitti. Akşamüzeri aracını 

evine yakın olan marketin önüne park etti. Akşam yemeği için bir 

Mutluluğun Resmi


şeyler aldı. Marketten eve kadar yürüdü. Bu yüzden ıslandı biraz. Eve 

girer girmez kendisine koyu bir kahve hazırlayıp balkona çıktı. 

Yağmuru izleyerek kahvesini yudumladı. Havanın ağır ağır 

kararmasını izledi. 

Sabah evde unuttuğu telefonunu buldu, eşini aradı. 

“Canım kaç gibi gelirsin? Et sote yapacağım. / Tamam bebeğim. / 

Gelip alayım ister misin seni? / Ha, tamam. / Yağıyor ya, o yüzden 

söyledim. / Peki balım. / Tamam, öpüyorum, görüşürüz.” 

Yıllar önce öğrenci evindeyken keşfettiği yöntemle soğanları 

gözleri yanmadan doğradı. Dolaptan domates çıkardı, kabukları kolay 

soyulsun diye biraz kaynar suda bekletti. Çay suyu koydu. 

Yemeği hazırladıktan sonra sofrayı kurdu. Sandalyeleri televizyona 

bakacak şekilde yerleştirdi. Karısını beklerken gidip üzerini değiştirdi. 

Keyifli bir akşam yemeği oldu. Ardından televizyonun karşısındaki 

rahat oturma gurubuna kuruldular. Birlikte izledikleri üç diziden biri 

başlamak üzereydi. Karısı meyve soyuyor, genç öğretmen ise 

çocukların resimlerini inceliyordu. 

“Ailelerini çizmelerini mi söyledin?” 

“Hayır. Mutluluğun resmini istedim onlardan.” 

Karısının yüzünde bir şefkat anlatımı belirdi. 

“Ama n’apsın çocuklar,” dedi yumuşacık bir sesle. “O yaşlarda 

hepimizin dünyası, mutluluğu, mutsuzluğu ailemiz. Her şey onlara 

bağlı.” 

Resimleri uzun uzun inceliyordu. Baktığı resmi en arkaya 

koyuyordu. 

“Bak bu kocaman bir tane kaplan çizmiş mesela. Kimmiş bu?” 

Kâğıdı çevirip ismi okudu. “Hmm. Çizgileri kırmızı, pembe kaplan.” 

Birisi mor Milka inekleri ve çikolatalar çizmişti. Bir başkası renk 

renk gülümseyen balonlar. Bir diğeri annesiyle kek yapmalarını 

çizmişti. Birisi anneannesinin patates kızartışını resmetmişti. 

Patateslerin üzerine ‘patatesler’ yazmıştı. Sınıfın en tatlı kızı bir ayna 

ve aynanın karşısına kendisine bakan kendisini çizmişti. Yaramaz 

oğlanlardan birisi arkadaşlarıyla uzun eşek oynayışlarını resmetmişti. 

Oklar çıkarıp yatanların, atlayanların ve yastığın isimlerini yazmıştı. 

Karısı başını genç öğretmenin omzuna yaslamış, onunla birlikte 

bakıyordu resimlere. İkişer defa baktılar. 

“O boş resim fazlalık mı?” 

“Herhâlde karışmış araya. Ama dur sayayım.” 

Mutluluğun Resmi


Saydı. Sınıf mevcudu adedince resim vardı. Boş resmin arkasını 

çevirince açık gri kuru boyayla silikçe yazılmış ismi görüp şaşırdı. 

Elinde tuttuğu sınıfın en çok gülen çocuğunun mutluluk resmiydi. 

Genç öğretmen, “Anlamıyorum,” dedi hayretle. “Ben Semih kadar 

mutlusunu görmedim. Görsen, sürekli gülümseyen, kahkaha atmaya 

yer arayan, gözlerinin içi parlayan bir çocuk. Çok da tatlı kerata.” 

“Hatırlıyorum onu,” dedi karısı. “Yerli malı haftasında sınıfa 

misafir olduğumda onun sırasında oturmuştum. Annesinin yaptığı 

ıslak kekten ikram etmişti bana, sohbet etmiştik.” 

Genç öğretmen o gece geç saatlere kadar uyuyamadı. Ertesi günkü 

ilk ders saatinin gelmesi için sabırsızlanıyordu. Saatlerdir düşünüp 

duruyor, mutlu bir çocuğun neden mutluluğu boşluk olarak gördüğünü 

yorumlayamıyordu. 

Gecenin bir yarısı uykusundan uyanıp su içmeye mutfağa giren 

karısı onu görünce, “Uyumamışsın,” dedi. 

“Semih’in resmini düşünüyorum. Yarın ilk işim…” 

Karısı gözlerini ona dikerek, birden, “Bunda bir şey var,” dedi 

soğuk bir sesle. “Çocuğa o resmin nedenini sormanı istemiyorum. Ben 

çok inanırım böyle şeylere. Bir uğursuzluk, bir şey vardır. Belli mi 

olur.” 

“Ama…” 

“Hayır, sormayacaksın. Söz ver.” 

“Peki.” 

Gerçekten de genç öğretmen Semih’e resmini neden boş bıraktığını 

sormadı. Karısı yattıktan sonra düşünmeyi sürdürdü. Karısının 

sözlerinin etkisiyle düşündükçe korktu. 

Bir zaman genç öğretmen bu konu yüzünden huzursuz oldu. 

Keşke sorsaydı. Huzursuz olmaya değecek bir şey yoktu ortada. 

Mutluluğun resmini çizmesi istendiğinde Semih’in aklına abisiyle 

PlayStation oynaması gelmişti. Bu mutlu sahneyi özenerek bir güzel 

resmetmişti. Ama sonra, resimler toplanırken birden hapşırmış, 

resminin üzerini epeyce kirletmişti. Bunu silmeye kalkınca resimdeki 

televizyon hafifçe bozulmuştu. Birden çok üzülmüş, ağlayacak hale 

gelmiş, gözleri kızarıp dolmuştu. Resim dosyasından yeni bir resim 

kâğıdı çıkarıp üzerine ismini yazıp arkadaşının elindeki diğer 

resimlerin arasına koyuvermişti. 

Mutluluğun Resmi


HAYALPEREST BİR ADAMDI MUSTAFA 

“Mustafa, götürme bizi oralara.” Yalvarıyordu kadın. Günlerdir 

gözleri yaşlıydı. “Götürme Mustafa’m. Gideceksen kendin git.” 

Mustafa akşam güneşiyle terlemiş, nemlenmiş, ekşi ekşi kokan koca 

gövdesini divana attı. Gömleğinin cebinden öğle vakti sardığı 

sigaralardan sonuncusunu çıkardı. “Kızım kibrit götür babana,” dedi 

kadın. Büyük kız babasına kül tablasıyla kibrit uzattı. Mustafa 

sigaranın ucunu ateşledi. Derin bir nefes çekti içine. “Bir daha ağzını 

aç bakalım. Bak bakayım sikmiyor muyum o ağzını senin.” Böyle 

söyledi en sert, acımasız sesiyle. Ciğerindeki dumanı burun 

deliklerinden sarı bıyıklarının üzerine üfledi. “Siktir ol git şu odadan 

kadın! Mamalak suratınla karşımda ağlama! Kaldırma beni şuradan!” 

Kadın kızlarıyla birlikte odadan çıktı. Mustafa’yı yalnız bıraktılar. 

Köyün yarısı Almanya’ya göçmüştü. Mustafa’nın birlikte büyüdüğü 

çocukluk arkadaşlarının hemen hepsi oradaydı. Onu çağırıp 

duruyorlardı. Mustafa’nınsa başka bir düşü vardı. Şehirdeki kasaplara 

küçükbaş hayvan götürdüğü bir hafta Konak Sineması’nda bir film 

görmüş, etkisinden kurtulamamıştı. Almanya yerine Kolombiya’ya 

gitmeyi kafasına koymuştu. Almanya’ya gidip milletin bokunu 

pisliğini temizleyeceğine, Kolombiya’da başlarda kahve ırgatlığı, 

sonradansa beyaz zehir ticareti yapacaklarını söylüyordu. Değil sadece 

o köyde o kasabada, koca Anadolu’da kendisinin yapacağını yapmış 

adam yoktu. Ondan çok daha deli, çok daha dediğim dedik adamlar 

vardı etrafta, ama hiçbiri ailesini bilinmezin kucağına atmıyordu. 

Bir gecenin bir köründe, daha kuşlar uyanmadan, bir taksi çağırıp 

doğup büyüdükleri köylerinden ayrıldılar. Dökülen bir otobüsle 

Ankara’ya, oradan, hurda bir kamyonun kasasında Mersin’e geçtiler. 

Motoru baş ağrıtan gıcırtılı tekne onları suyun üzerinde sabahladıkları 

bir gece Kıbrıs’a aktardı. Kadının, çocukların çıtları çıkmıyordu. 

Adamın birisi onları bir hafta sonra leş gibi, devasa, yarısı 

paslanmış, korkutucu bir yük gemisine bindirdi. Üzerleri başları 

dökülen, pis kokan, saçları sakalları uzamış, kir pas içinde adamlar 

vardı her yanda. Bir gece adamların dördü kaldıkları bölmeyi bastı. 

Kucağındaki boğma rakıyla kafası milyon olmuş Mustafa’yı kolayca 

alt edip boğazını kestiler. Kadının ve büyük kızın defalarca öldüresiye 

ırzına geçtiler. Babasının, annesinin, ablasının cesetlerini denize 

attıktan sonra küçük kızı parçaladılar, üç türlü yemeğini yapıp yediler. 

Hayalperest Bir Adamdı Mustafa


Türk Vampirle Görüşme 

TÜRK VAMPİRLE GÖRÜŞME 

Büyükannemden onu dinleyerek büyüdüm. Türk vampiri. Vampirle 

o Karadeniz yaylasında 1942 baharında karşılaşmış. Onunla geçirdiği 

haftayı bana gözlerini kocaman açarak anlatırdı. Çocukluğum bu 

hikayeyi dinlemekle geçti desem yeridir. 

Öyle esrarengiz bir tavırla anlatır, anlatırken gözleri öyle bir 

görüntü alırdı ki! O zamanlar bile çocuk aklımla bunun bir hikaye 

olmadığından kuşkulanırdım. Büyükannemin değindiği detaylar son 

derece gerçekçi ve huzursuz ediciydi. Bir o kadar da büyüleyiciydi. 

Meğersem yıllar yılı hikaye diye dinlediğim o şey gerçekmiş. 

Sevgili büyükannem Elsa Theodosiadou geçen Kasım ayında 

aramızdan ayrıldı. Son yılını geçirdiği özel hastanede onu son defa 

ziyaret etmemden dört gün sonra vefat etti. 

O gün boğazından zoru vardı. Konuşamıyordu. Dakikalarca gözleri 

nemlenerek beni izledi. Eliyle kağıt kalem istediğini işaret etti. Kağıda 

güçlükle bir şeyler yazdı, uzattı. Elime vampirin adresini 

tutuşturmuştu. Adresin altında vampirin beni bekliyor olduğu 

yazılıydı. 

Kağıdı okuduktan sonra büyükannemin yüzüne baktım. Yüzündeki 

ifade kanımı dondurdu. Bana öyle bir bakmaktaydı ki, yemin 

ediyorum saniyeler içerisinde vücut ısım düştü. Buna yemin 

ediyorum. 

Aylarca o kağıdın varlığını unutmak istedim. Ama beni sanki 

boğazıma yapışmış gibi rahatsız ediyordu. Dayanamadım, durumu 

eşim Theo’ya anlattım. Alay edeceğini düşündüğüm için onunla ilk 

başta konuşamamıştım. Aksine, Theo beni ciddiye aldı, kızdı bile 

bana, bunun büyükannemin benden son dileği olduğunu hatırlattı. 

Birkaç hafta sonra ansızın, “Türkiye’ye gidiyoruz!” dedi. Şaka 

yapmıyordu. 

Ay başında Samsun Uluslararası Çarşamba Havaalanı’na indik. Bizi 

Edfa Turizm ve Seyahat Acentesi çalışanları karşıladı. Kibar bir beyin 

rehberliğinde, diğer turistlerle birlikte, otobüsle Rize’ye doğru yola 

çıktık. Yorgun bir hafta geçirmiştim. Theo’nun omzunda uyumuşum. 

Rüyamda büyükannem oldum. Onun gençliğiydim. Aynalarla çevrili, 

büyük, loş bir aydınlığı olan bir odada, devasa bir yapbozu çözmeye 

uğraşıyordum. Derken, kapısız ve penceresiz bu odanın tavanındaki 

tek parça devasa aynanın üzeri ansızın buğulandı. Sonra ise bir...


Üç yıldızlı bir otele yerleştik. Ertesi gün hava ağarmadan 

toplanacak, diğerleriyle birlikte yayla yürüyüşü programına 

katılacaktık. Ben odamızda kestirmeyi sürdürürken, Theo acentenin 

bizi gözetmesi için görevlendirdiği rehberle yemek yedi. Theo odaya 

döndüğünde uyanmış, dergi bakıyordum. Rakı içmişlerdi, Theo 

kokuyordu. Rehber çocukla anlaşmış. Çocuk bizi büyükannemin 

notunda ismi geçen Hacer Ana denen kadınla buluşturmayı kabul 

etmiş. Çocuk birisine telefon açmış. Kısa konuşmuşlar. Konuştuğu 

kişi Hacer Ana’yı biliyormuş. Bizi Hacer Ana’yla buluşacağımız 

yerde bırakacaktı. Tam yirmi dört saat sonra diğer turistler dönerken 

aynı yerde onlara tekrar katılacaktık. 

İşleri böylesine kolay halledebildiği, beni Türkiye’ye getirdiği için 

Theo’nun boynuna sarıldım. Rakı kokusuna ve üç günlük sert sakalına 

aldırmayarak öpüştüm onunla. Yüzüm yolundu gerçi, ama 

aldırmadım, Theo’m bir tanedir. 

“Şu senin vampir gerçek çıkar umarım,” diyordu. “Buraya kadar 

gelmişken ‘nefis yaylalardan, buzul göllerinden, bulut denizlerinin 

muhteşem manzarasından’ mahrum olacağız.” 

Bu söylediklerini gezi kataloğundan okuyordu. 

“Çatlak şey!” dedim. “Hadi uyu şimdi, yorgunluğunu at.” 

Theo tüm gece horul horul uyudu. Ben uykumu almıştım. 

Televizyonun önünde sabahı ettim. Tek kelimesini anlamadığım bir 

Türk dizisinin tekrarını izledim. Sonra kanalları gezerken e2 kanalına 

rastladım. Nip/Tuck dizisinin eski bir bölümü oynuyordu. Dr. 

Christian Troy yine götürüyordu hatunları. Theo’yla ne izlerdik! 

Bitmeseydi keşke. Hâlâ süren Yalan Rüzgarı gibi senelerce sürseydi. 

Sıkıntıdan ayak parmaklarıma oje sürüyordum. Kapımız vuruldu. 

Vakit gelmişti. Theo’yu uyandırdım. Birer Bounty yedikten sonra 

valizlerimizi toparlayıp lobiye indik. Minibüslere doluştuğumuzda 

hava hâlâ karanlıktı. 

Bir köyün içinden geçiyorduk. Bir çay ocağının önünde durduk. 

Rehber çocuk, “Siz burada iniyorsunuz,” dedi. 

O da bizimle birlikte indi. Çay ocağına girdi, yaşlı bir adamla 

birlikte çıktı. Adamla tokalaştık. Ben böyle tokalaşan görmedim. 

Elimizle değil kolumuzla tokalaştı resmen. Theo ile baş bile 

tokuşturdular. Gülesim geldi. Kaşlarına kadar beyazlamış, başı bereli, 

ceketli, kırışık yüzlü, sigara içmekten bıyıkları sararmış birisiydi. Adı 

Yılmaz’mış. Hacer Ana’nın kocası olurmuş. 

Türk Vampirle Görüşme


Rehber çocuk motoru hır hır hır eden minibüse atladı, biz de 

ihtiyarın peşine düştük. Patikalardan geçirdi bizi. Sabah ayazı 

yüzümüzü üşütüyordu. İhtiyar bağıra bağıra bir şeyler anlatıyordu. O 

gülüyor diye biz de gülüyorduk. Biz gülünce zannediyordu ki 

söylediklerini anlıyoruz. Ay ne âlem adamdı. 

Tek katlı beton bir eve girdik. Hacer Ana’yı bekliyorduk. Yılmaz 

bize monomon mu menemen mi öyle bir şey yaptı. Yanında neskafe 

ikram etti. Sonra nedense bizden sıkıldı. Radyo açtı. Sobayı karıştırdı. 

Eline bir kıracakla bir poşet fındık alıp karşı divana kuruldu. Biz 

pencerenin önündeki diğer divandaydık. Havanın ağarışını izledik. 

İlerideki tepede sırtlarında kuru çalılar olan beli bükük yaşlı 

kadınlar göründü. Yılmaz’ı çağırdık. Soldaki kadını işaret etti. Hacer 

Ana oydu. Zayıf bir şeydi. Yetmişlerinde gösteriyordu. Evin elli metre 

kadar ilerisinde diğer kadınlardan ayrıldı. Bahçeye girerken bizi 

gördü, el salladı. Biz de ona el salladık. İçeri girmedi. Sırtındaki 

çalıları yere yıkarken bize dışarı çıkmamızı işaret etti. Yılmaz bizi 

eşikten uğurladı. 

Hacer Ana konuşmadı bizimle. Yüzü gülüyordu ama. Bize birer 

ince uzun sopa verdi. Birlikte yola düştük. Güzel bir doğa yürüyüşü 

oldu. Theo’yla onu izliyorduk. Nasıl çevikti, nasıl hareketliydi! Tek 

kusuru köyün diğer kadınları gibi beli büküktü. 

İncecik akan bir akarsu boyunca yukarılara doğru hafif bir eğimle 

tırmanıyorduk. Dört metrelik gürültülü bir şelaleye vardık sonunda. 

Orada durduk. Theo neden durduğumuzu sormaya çalıştı. Hacer Ana 

beklememizi işaret etti. O an korkuya kapıldım. Vampirin yaşam 

alanına yaklaşmış olmalıydık. 

Hacer Ana boynunu kıtırdattı. Kollarını sıvadı. Sopasını kayaya 

dayadı. Endişeyle izlemeye başladık. Sopayı dayadığı kayanın üzerine 

çıktı. Onun üzerindeki ve onun üzerindeki kayalara da. Orada bitmiş 

bitkileri yoldu. Kolunu omzuna kadar bir aralığa soktu. Bir şey tık etti. 

Ardından mekanik bir gümbürtü oldu. Theo’ya yarım adım yaklaştım, 

korkuyla kolunu sıktım. Birdenbire şelalenin arkasından ahşap bir 

tente gerildi ve şelale akıntısını bir tülü aralar gibi araladı. Üçümüz 

buradan içeri girdik. Kalbim nasıl çarpıyordu anlatamam. 

Hacer Ana elini koynuna soktu. Bir cep telefonu çıkardı oradan. 

Işığını yaktı. Epeyi kuvvetli bir ışıktı. Bir tünel girişinde olduğumuzu 

gördük. Heyecandan bacaklarım titremeye başlamıştı. Theo da 

tırsmıştı, anladım. Gövdelerimizi birbirimize yakın tutuyorduk. 



Hacer Ana bize yaklaştı. Tatlı tatlı gülüyordu. Rahatlamamızı 

istiyordu. Biz gülümseyemedik. Telefon ışığını karanlıkta gezdirdi. 

İleride kumaşı kirlenmiş bir puf gördük. Telefonu Theo’ya uzattı. 

Gidip pufu aldı, yanımıza gelip duvara dayadı, üzerine çıktı, uzandı ve 

Theo’nun ışık tuttuğu yerdeki kovuğa elini sokup bir şey çevirdi. 

Şelaleyi aralayan tahta düzenek gürültüyle geri kapandı. Birkaç saniye 

zifiri karanlıkta kaldık. Sonra ansızın etraf tavana gömülü spot 

ışıklarla ışıdı. Tertemiz bir yerde olduğumuzu gördük ve şaşırdık. 

Hacer Ana birden doğruldu. Kambur sırtı dimdik oldu. 

“Korkmayın çocuklar,” dedi güzel bir İngilizceyle. “Korkacak 

olursanız, bir rüya görüyor olduğunuzu düşünün.” 

Böyle söylüyordu ama bir insanı korkudan öldürecek şeyler 

yapıyordu. Nefesim kesildi, bakamadım, başımı çevirdim. Tırnaklarını 

boğazına geçirmiş, yırttığı yere parmaklarını sokmuş, yüz derisini 

çenesinden yukarıya kaldırmaya başlamıştı. 

Korkuyla titreyerek yüzümü Theo’nun göğsüne kapadım. Theo’nun 

kalbi delice çarpıyordu. Onu geriye doğru itiyordum. Birden direndi, 

Theo’yu itemez oldum. Saçlarımı öptü. Yüzümü çevirip Hacer Ana’ya 

bakmamı istedi. Kasılmıştım, dönemiyordum. Theo gövdemi çevirdi. 

Çenem titriyordu. Yüzümün, kaşımın gözümün kontrolünü 

yitirmiştim. Yüzüm yanıyordu. Vücudumun geri kalanında his yoktu. 

Theo yüzümdeki saçları çekti ve onu gördüm. Az önce Hacer Ana 

olan şeyi gördüm. Hacer Ana’nın kıyafetlerinin içinde uzun boylu, 

narin yapılı, güleryüzlü, dünya güzeli bir kız duruyordu. 

“Lütfen korkmayın, lütfen,” diyordu. Bunu söylerken ise 

kollarındaki yaşlı deriyi kaldırıyordu. “Kostüm bunlar. Makyaj. Film 

setinde yaşlandırılmış bir aktris gibi düşünün beni.” 

Bir şey söyleyemedik. Güzelliği göz alıcıydı. Sanırım 

büyülenmiştik. Ama üzerimizdeki korku bir anda gidivermişti. Çünkü 

gözlerimizin içine bakıyor, tatlılıkla gülümsüyor, yumuşacık bir sesle 

konuşuyor, bizi yatıştırıyordu. 

“İyi ki geldiniz. Ah, ne sevindim,” diyordu üzerindeki yapay deri 

kalıntılarını soyarken. “Elsa’nın torunu. Bebeğim,” diyordu bana. 

Evet, oydu, gerçekten oydu. Çocukluğumda büyükannemden 

dinlediğim gibiydi. 

“Vampir gibi değildi,” derdi büyükannem. “Peri gibi güzeldi.” 



Kavak Ağacı Depresyonda 

KAVAK AĞACI DEPRESYONDA 

Bir kavak ağacıyım ben. Kendimi bildim bileli böyle içimden kendi 

kendime konuşup dururum. İnsanlar farkında olmasa da, görüldüğü 

üzere, ağaçlar da hisseden, düşünen canlılardır. Biz de kendimize göre 

planlar yapan, üreyen, analık eden, umut besleyen, en az insanlarınki 

kadar değerli hayatları olan, iyisiyle kötüsüyle, masumuyla çakal 

ruhlusuyla gayet akıllı varlıklarız. 

Bir derdim var benim, o yüzden içim sıkıntıda, daralıyorum, 

çaresizlikten, kasvetten kabuklarımda oyuklar çıkıyor. Kesecekler 

yakında beni. Etrafımda uçuşan, bulunduğum okul bahçesine 

teneffüse çıkan çocukları hapşırtan, bazılarını hasta eden polenlerim 

yüzünden. Bu seneye kadar hiç sorun olmamıştı. Eski bir okul bu. Şu 

an pencereden ders görürken izlediğim bu sevimli çocukların anneleri, 

dayıları, amcaları, halaları, teyzeleri de aynı böyle gözlerimin önünde 

okudu. Şu bakın, sarı saçlı kıvırcık bir kız var, ikinci kattaki soldaki 

sınıfın önden üçüncü sırasında oturuyor. Evet işte o, kırmızı kalemini 

ısırıp dişlerini pembe pembe eden kız. Onun annesiyle babası, o kız 

kadarken, ufacıklarken, benim gölgem altımda birbirlerine aşık 

oldular. Sekiz sene okudular gözümün önünde, üzerime isimlerini 

kazıdılar çakıyla (zaten her yanımda isim, kalp, slogan, küfür falan 

kazılı), sonra yağmurlu bir gün öğle vakitlerinde herkes sınıflarda 

bunlar nöbetçiyken, kimse görmeden kalın gövdemin arkasına 

saklanıp birbirlerine ilk öpücüklerini vermişlerdi. Hiç unutamam, hâlâ 

hatırımdadır o mutlu sahne. Sonra nasıl olmuşsa yılların ardından 

birbirlerine tekrar rastlayıp tekrar aşık olmuşlar da sonunda onlardan 

bu edepsiz sarı kız doğmuş. Çok edepsiz, cimcimedir bu, az değildir, 

oğlanlara neler çektiriyor, yavrucukları peşinde pervane ediyor. 

Ya, işte böyle, ben insanları çok severim, bu şehirdeki insanların 

çoğu, son iki kuşak gözlerimin önünde öğrendiler dünyayı, gölgemden 

faydalandılar, üzerimdeki karıncaları, salyangozları, eteğimdeki 

solucanları toplayıp fen hocalarına götürdüler, reçinelerimi koparıp 

koparıp ağızlarına sakız ettiler, ilk çizdikleri resimlerdeki ağaçları 

boyarken pencereye dönüp hep bana baktılar, o an yeşilin hangi 

tonundaysam o yeşille boyadılar manzaralarını. 

Kesmeseler beni. Kahroluyorum. Ya benden kalem değil (kalem 

yine iyidir, gam yemem) kürdan, kibrit çöpü, kepçe, masa ayağı falan 

yaparlarsa? N’olursunuz, duyun beni, söyleyin, kesmesinler, n’olur!


Şaka Gibi 

ŞAKA GİBİ 

Çarşamba günü akşamüzeri falezlerdeki patikadan inip kayalıklara 

sabitlenmiş merdiveni kullanarak denize girdim. İleriye doğru beş yüz 

kulaç atıp geri dönecektim. Ukraynalı ve Rus turistler kayalıkların 

üzerinde uyukluyor, batan güneşle ısınıyorlardı. 

Suda benden başkaları da vardı. Daha önce yüzerken tanışıp sohbet 

ettiğim amcalar ve teyzelerle selamlaşarak kıyıdan kulaç kulaç 

uzaklaşmaya başladım. 

Ardı ardına kulaçlar atıyor, dört yüz doksan iki, dört yüz doksan üç 

diye içimden sayıyordum ki, birden bir şey oldu. Birisi şortumu çekip 

bacaklarımdan çıkardı. Sinirden kan beynime sıçradı. Bu salak şakayı 

yapan kimse suyun yüzüne çıkması için bekledim. 

Bir dakika geçip etrafımda kimseyi göremeyince öfkem yerini 

şaşkınlığa ve korkuya bıraktı, panikledim. Suyun altına dalıp bulanık 

görüşümle etrafa bakındım. Ne sağımda solumda ne derinlerde 

herhangi bir karartı veya insan lekesi görebildim. 

Çırılçıplaktım. 

Kararsızlıkla olduğum yerde duruyordum. Falez üzerindeki parkta 

yürüyüş yapanları görebileceğim kadar açıktaydım. Onlar da beni 

görebiliyorlardı. 

Güneş batıyordu, üşümeye başlamıştım. Vücut ısımın düşmemesi 

için kıyıya paralel şekilde ileri geri yüzdüm. Suya gireli kırk dakikayı 

geçmişti. Benimle birlikte suda yalnızca dört kişi kalmıştı. Üçü yan 

yana kıyıya yüzüyordu. Patikadan manzaranın güzelliği hakkında 

konuşarak indiğim kilolu teyze patikadan geri çıkıyordu. 

Güneş dağların arkasında gözden kaybolup beyaz sular giderek 

koyulaşmaya başladığında hâlâ yüzüyordum. Kayalara çıkıp kurumak 

için kayalardaki insanların toparlanıp patikaya koyulmalarını 

bekliyordum. Sık sık kollarım uyuşuyor, suyun yüzüne uzanıyordum. 

Ancak çırılçıplak olduğumun anlaşılacağı korkusuyla bu rahat 

pozisyonda uzun süre kalamıyordum. 

Genç turistlerin gideceği yoktu. Güneş battıktan sonra üzerlerini 

giyinmişler, çantalarından yiyecek içecek çıkarmışlardı. Bana 

bakıyorlardı. Aralarında şakalaşıyor, arada bana doğru anlamadığım 

bir şeyler diyorlardı. Hava iyice kararmaya başladığında patikadan 

aşağıya inen gençler görünce tamamen umutsuzluğa kapıldım. Bunlar


büyük ihtimalle kayalıklarda oturup saatlerce bira içecek, çekirdek 

yiyeceklerdi. 

Sırt çantam kayalıklardaydı. İçinde tişörtüm, kurulanmak için 

küçük bir havlu ve bir litre su vardı. Çantam tamamen aklımdan 

çıkmıştı. Önümü arkamı kapatarak sudan çıkabilmek için kıyıya 

yaklaşıp turistlerden çantamı suya atmalarını isteyebilirdim. Veya 

daha mantıklısı bana şortlarını ödünç vermelerini rica edebilirdim. 

Veya sudan çıplak çıkıp gülünç duruma düşmeyi ve alay edilmeyi 

üşüyüp hastalanmaya tercih edebilirdim. Sonuçta oradaki turistlerle 

büyük ihtimalle ömrümde bir daha karşılaşmayacaktım. 

Ama işte salaklık ettim. Patikadan inen gençleri gördüğümde 

küfürler ederek kıyıya paralel şekilde yüzdüm ve suya girdiğim 

yerden yüzlerce metre uzaklaştım. Orada balıkçılar vardı. Daha da 

ileri gittim. Yine balıkçılar vardı. Balıkçıların olmadığı, beni kimsenin 

göremeyeceği bir kayalık sırası bulmam için bir buçuk saat yüzmem 

gerekti. Oradan ellerimi ve dizlerimi kanatarak kayalıklara tırmandım. 

Vücudum kururken titriyordum. 

Suya girdiğim yere geri yüzmem gerektiğini biliyordum. 

Falezlerden evime en yakın yer orasıydı. Ay bir türlü doğmuyordu. 

Etraf epeyi karanlıktı. Böcekler, fareler gelecek diye tiksiniyordum. 

Sonra ay doğar, ortalık biraz aydınlanır diye umut etmeyi kestim. 

Önceki gece ayın çok ince bir hilâl şeklinde olduğunu hatırlamıştım. 

Hava giderek soğuyordu. Veya hissettiğim açlığın da etkisiyle 

giderek üşümem artıyordu. Kimsenin beni görmediğine emin olduğum 

bu kayalıkları bulmam için ne kadar yüzmüş olduğumu tahmin ettim. 

Bu süreye kayanın üzerinde titreyerek geçirdiğim süreyi ekledim. 

Buna dönüş yolumu ekleyecek olursam suya girdiğim yere 

yaklaştığımda orada kimsenin kalmamış olacağını düşündüm. Buna 

neredeyse emindim, çünkü yarım saat önce sert bir rüzgâr başlamıştı. 

Ekim ayında, ay ışıksız karanlıkta, şehir Antalya bile olsa, kimse 

rüzgâr eserken kayalıklarda oturup üşütmek istemezdi. 

Rüzgârla birlikte deniz kabarmış, dalgalanmıştı. Dalgalar kayalara 

çarpıyor, üzerime su sıçratıyor, tüylerimi diken diken ediyordu. 

Üzerime bir halsizlik gelmişti. Başım dönüyordu. Midem 

gurulduyordu. Bu soğuk dalgalara atlayıp saatlerce yüzme fikri ölüm 

gibi geliyordu. Bulunduğum kayalıklardan falezlerin başına kadar 

tırmanmayı başarsaydım otoyol kenarına çıkardım. Bunu 

Şaka Gibi


yapabilirdim, gözüm kesiyordu, ama acınacak halde olduğumu fark 

ettiğim hâlde hâlâ utanıyordum. 

Çaresiz bir şekilde dalgaları beyaz beyaz köpüren karanlık buz gibi 

suya atladım. Daha yüz metre ilerlememiştim ki gücümün tükendiğini 

hissettim. Kollarım kopuyordu, sürekli dinlenmem gerekiyordu. 

Kıyıya yakın yüzüyordum. Bundan korkuyordum. Görüş çok 

karanlıktı. Bazen dalgalar çekilirken ayaklarım suya gömülü kayalara 

değiyordu. Bazen de dalgalar beni kaldırıyor, kıyıda yükselen sivri 

kayalara tehlikeli biçimde yaklaştırıyordu. 

Azmettim, dura dinlene yüzmeyi sürdürdüm. Artık bu gece 

ölebileceğimi düşünmeye başlamıştım. Gücüm tükeniyordu. Kulaç 

attığımı görüyordum ama kollarımı hissedemiyordum. Boynum beni 

korkutan bir şekilde uyuşuyordu. Çenem takırdıyordu. Öyle bir 

yerdeydim ki tekrar kayalara çıkıp dinlenmem mümkün değildi. Ya 

devam edecektim, ya ölümü kabullenecektim. 

Artık kulaç atamıyordum. Başımı suyun üstünde tutarak yavaş 

yavaş ilermeye çalışıyordum. Ama akıntı bana doğruydu, ilerleyiş 

hızım acınasıydı. Sonra birden kollarımı tekrar hisseder gibi oldum. 

Bu sefer de onları sudan çıkaramıyordum, çünkü sudan çıkardığımda 

donuyordum. Hava dehşet soğuk geliyordu. Yüzümü zaten bir 

tahtaymış gibi hissediyordum. 

Burnumdan sürekli akan sümükleri ve arkadan başımı örten, önden 

yüzüme çarpan dalgalar yüzünden deniz suyu yutarak ilerliyordum. 

Bu soğuk işkence ne kadar sürdü bilmiyorum. Başım öyle dönüyordu 

ki, dünya öyle uğulduyordu ki. Sonunda denize girdiğim kayalıkları 

karanlıkta seçebilmek mutluluğuna eriştim. Paslanmış demir 

merdivenlerden bütün vücudum soğuktan zangır zangır titreyerek 

güçlükle çıkabildim. 

Kendimi çok yüksek yerden düşmüş ama ölmemiş gibi 

hissediyordum. Görünürde öyle bir şey yoktu fakat parçalandığımı 

hissediyordum. Başım kazan gibiydi. Nefes almak zordu. Vücudum 

kısım kısım uyuşuktu, bu canımı acıtıyordu, kısım kısım hissizdi, bu 

da beni korkuyordu. 

Merdivenin başında çömelmiş duruyordum. Hemen yanımda 

terliklerimi gördüm. Çantam aklıma geldi. Terlikleri giydim, çantamın 

yanına gittim. Çantamın çalınmış da olabileceğini o an akıl ettim. 

Öyle bir şey olsaydı ne yapardım hiç bilmiyorum. Anahtarlarım 

içindeydi. Bir şekilde evime girerdim veya tanıdığım birinin evine, 

Şaka Gibi


ama utancımdan ölürdüm. Çanta koyduğum yerde duruyordu. Belki 

biri onu açmıştır. Ama içinde kimseye yarayacak bir şey yoktu. 

Suyum duruyordu. Öyle susuz hissediyordum ki, kana kana içeceğimi 

sanıyordum, ama iki yudum zor aldım, midem bulandı. Küçük 

havluyla kurulandım, tişörtü üzerime geçirdim. 

Donuyordum, titriyordum. Dişlerim vuruyordu. Hapşırıyordum, 

burnum durmuyordu. Saatin kaç olduğundan haberim yoktu. O 

kayalıklarda ölmek üzereydim ama canımın derdine düşeceğime hâlâ 

geri zekâlı gibi utanıyordum. Sudan çıkalı yarım saati geçmişti. 

Oyalanacağıma gözümü karartıp eve gidebilmiş olsaydım, çoktan 

karnımı doyurmuş, sıcak duş almış, uyumuş olurdum. 

Sonunda karar verebildim. Küçük düşmeyi göze almıştım, ama 

götüne başına pamuk tıkar gibi, eller önde arkada gidemezdim. 

Kayaları kullanarak tişörtün kol deliklerini yırtıp genişlettim. 

Buralardan bacaklarımı sokarak onu giydim, tişörtü belime çektim, 

karnımdan katlayarak örtünmeye çalıştım. Gülünç durumdaydım. 

Keşke küçük bir havlu yerine plaj havlusu getirmiş olsaydım. 

Havluyu da kullanarak, komik bir kıyafetle, Tarzan’a benzeyerek, 

sırtımda çanta, patikadan çıktım. Gece olmuştu. Yoldan gelen geçen 

kalmamıştı. Hâlâ aydınlık olan parktan ve ışıl ışıl caddeden 

geçemedim. Yolumu uzatmak pahasına civardaki karanlık binaların 

arka sokaklarından dolandım. 

Şüphesiz beni o halimle balkonlarından, pencerelerinden görenler 

oldu. Sokakta karşılaştıklarım oldu. En acısı, oturduğum apartmana 

vardığımda komşularım gördü beni. Ama yukarıdan baktıkları için 

çok çok gece serinliğinde üstsüz olmamı yadırgarlar diye düşünerek 

kendimi avuttum. Yüksekten bakıldığında belki altımdaki kepaze 

görünüm şort sanılabilirdi. 

Kendimi eve attığımda ömrümde hiç hissetmediğim kadar berbat 

hissediyordum. Ağlayasım vardı. Mutfağa şöyle bir uğrayıp ekmeğin 

arasına sürme çikolata koyup yedim. Kaynar suyla duş aldım. Aylardır 

soğuk suyla yıkanan bünyem buna tatlı tepkiler verdi. 

Banyodan çıktığımda yorgunluktan ölüyordum. Boxerımı bile 

giymeden yatağa attım kendimi. İnce yorganı çeneme kadar çektim, 

çırılçıplak uyudum. 

Kalktığımda denizde üzerimden çekip alınan şortum üzerimdeydi. 

Şaka Gibi


Oyunlar 

OYUNLAR 

Kırk sekiz yıl önce. 2012 yılı. Adam yirmi dokuz, kadın yirmi dört 

yaşındaydı. Yeni evlilerdi. Aynı banka şubesinde çalışıyorlardı. Kasım 

ayında kadının hamile olduğunu öğrendiler. Bunu beklemiyorlardı. 

Aynı ay hiç ummadıkları bir diğer şey gerçekleşti. Haftalardır 

devreden büyük ikramiye adamın loto kuponuna isabet etti. 

Parayı aldıktan sonra ülkeyi sessiz sedasız terk ettiler. Ortak 

hayallerini yaşamaya başladılar. Kendilerini bildiler bileli aynı düşü 

kurmuşlardı. Dünyanın dört bir yanında farklı şehirlerde kısa sürelerle 

araba ve eşyalı daire kiralayıp yaşamayı düşlemişlerdi. Hiçbir yerde 

birkaç aydan fazla yaşamamayı planlıyorlardı. Böylelikle hayatlarına 

yabancıları sokmayacaklardı. Ömürlerini bir yere bağlanarak, bir yere 

alışarak geçirmemiş olacaklardı. Sahibi oldukları bu beklenmedik para 

ömürlerinin sonuna dek bu hayallerini yaşamalarını sağlayacaktı. 

Kadının gebeliği tamamen kazaydı. Karnında istenmeyen iki çocuk 

büyüyordu. Kürtaj için gün sayıyorlardı. Ancak ilk kürtaj 

girişimlerinde bir sürprizle karşılaştılar. Kadın on milyonda bir 

görülen bir rahim genetiğine sahipti ve kürtaja elverişsizdi. 

Bir rüya gibi yaşamayı planladıkları hayatlarında bu çocukları 

kesinlikle istemiyorlardı. Doğduklarında onları derhal ortadan 

kaldıracaklardı. Çocuklarına başka ailelerin yanındaki bir geleceği bile 

çok görüyorlardı. Çocuklar yaşarsa, onların varlığının mutluluklarına, 

rüyamsı yaşamlarına gölge düşüreceğini düşünüyorlardı. 

Doğum St. Petersburg’da gerçekleşti. Kadın hastaneden taburcu 

olduktan sonra hemen başka bir kente uçacaklar, orada bebeklerden 

sonsuza dek kurtulacaklardı. Bebekleri kara gömeceklerdi. Ani ve 

acısız bir ölüm olacağı fikrindeydiler. 

Fakat tüm Rusya gündemini uzun süre meşgul edecek esrarengiz bir 

olay gerçekleşti. Gözlerden uzak o küçük özel hastaneden kendi 

bebekleriyle birlikte aynı gece yirmi bebek kaçırıldı. 

Yıllar sonra, bebekleri kaçıranların kimlikleri belli oldu. Bir grup 

aşırı zengin çılgın insan tarafından finanse ediliyordu bu kaçırma 

olayları. Birkaç sene içerisinde dünyanın dört yanından yirmi bin 

çocuk kaçırılmıştı. İki kuşak sonra dünyayı yönetmek istiyorlardı. 

Yirmi bin bebeğin kimlikleri yeni yeni saptanıyor. St. Petersburg 

hastanesinden kaçırılan Türk asıllı ikizlerden birisi Nato’da üst düzey 

bir mevkide, diğeri ise Fransa Parlamentosu’nda görev alıyor.


Oyuncak Maç 

OYUNCAK MAÇ 

Kadriye Teyze geçen eylül ayında pazar alışverişinde kendisini 

kaybedip yere yığıldı. Tanımadığı insanlarca hastaneye götürüldü. 

Kansermiş. Torunundan, komşularından sakladı bunu. Yaşlı ve 

kırılgan bünyesi kuru soğukların etkisiyle aralık ortalarına doğru gözle 

görülür biçimde kötülemeye başladı. Göz altları belirgin şekilde 

torbalandı. Göz çukurları çöktü. Yüz çizgileri derinleşti. İfadesi 

donuklaştı. Çay içmeye çağırdığı komşuları, “Kadriye Abla sen 

zayıflıyorsun,” demeye başladı. Demliği on saniyeden fazla tutmaya 

kalksa eli titriyordu. Bu yüzden evine kimseyi çağırmaz oldu. Böyle 

olunca iyice yalnızlaştı, içine kapandı. Tek arkadaşları üç senedir 

birlikte yaşadığı ortanca oğlundan torunu Hakan ile onunla 

PlayStation oynamaya gelen komşu çocukları oldu. 

Kadriye Teyze televizyonda kadın programı veya dizi izlerken 

Hakan arkadaşlarıyla gelip televizyonu sahiplenirdi. Kadriye Teyze 

çıtını çıkarmazdı. Kadın programı ve dizi izlediği dikkatle, çocuklarla 

birlikte onların PlayStation’da kapışmalarını izlerdi. Onlara çay 

demler, kek yapardı. Yerinden kalkamayacak kadar ağrısı sızısı varsa 

Hakan’ı bakkala gönderip abur cubur ve kola aldırırdı. 

Yeni yıla iyi girmedi. Sabahları genzinde duyduğu kötü bir tatla 

uyanıyor, lavaboya koşup eğiliyordu. Burnundan yarım çay bardağı 

kan damlıyordu. 

Bir gün Hakan’ın arkadaşlarının arasında hiç görmediği birini 

görünce, “Kimin oğlusun yavrum sen?” diye sordu. 

“Teyze ben Hakan’ın ortaokuldan sınıf arkadaşıyım. Hatırlamazsın, 

bir defasında Hakan beni buraya getirmişti. Arka odada ders 

çalışmıştık. Bize patates kızartmıştın.” 

“Dur bakayım. Kenan mısın sen?” 

“Kemal,” diye düzelltti Hakan, PlayStation’ını Migros torbasından 

çıkarırken. 

“Kemal hah, Kemal,” diye sevindi Kadriye Teyze. “Hatırladım.” 

“İyi hatırladın vallahi teyzeciğim. Çok tombuldum o seneler.” 

Hakan arkadaşlarıyla kısaca PES denilen Pro Evolution Soccer 

isimli bir oyun oynuyordu. Kemal oynamayı pek bilmiyordu. İlk 

birkaç maçta farklı şekilde mağlup olunca pes edip arkadaşlarının 

yanından kalktı. Kadriye Teyze’nin yanına oturdu.


“Kadriye Teyze Hakan’la konuştuk bayağı. Futbola çok 

meraklıymışsın.” 

“Çook,” dedi Kadriye Teyze gülerek. 

“Kemal sor bakayım,” dedi Hakan, yeni maç için kadro kurarken. 

“Messi’ci miymiş, Ronaldo’cu mu?” 

Kemal gülümseyerek, “Hangisi?” diye sordu. 

“İkisi de oğlum sayılır benim,” dedi Kadriye Teyze. “Messi daha 

efendi tabii. Öteki biraz horoz, ama o da iyi çocuk. Bizim bir Halide 

Hanım vardı rahmetli, çaya gelirdi. Ronaldo onun sümüklü torununa 

benziyor. Hakan hatırlıyor musun sen Alper’i?” 

Çocuklar gülüştü. 98 Dünya Kupası’ndan beri maç izleyen Kadriye 

Teyze’nin sıkı bir futbol bilgisi vardı. 

“Ah yavrum, Hakan topçu olsun ne çok istedim,” diyordu. “Hayatı 

bu çocuklar yaşıyor. Spor yapıyorlar, sağlıklı yaşıyorlar, ömürleri 

oyun oynayarak geçiyor, paraya para demiyorlar, şan şöhret de 

cabası.” 

Oynadığı maçı kaybeden Hakan analoglu kolu sıra bekleyen 

arkadaşına verip babaannesiyle Kemal’in karşısına oturdu. 

“Kemal biliyor musun, babaannem de PES oynuyor.” 

“Hadi! Öyle mi Kadriye Teyze?” 

“Eh, öğrendik bir şeyler,” dedi yaşlı kadın. 

“Şaka yapıyorsunuz,” dedi Kemal. 

“Yoo, ne şakası,” dedi Hakan. “Seni rahat yener. Oyununu gördük 

demin. Sıfırsın. Babaannem yener seni.” 

Dışarıdan pide söylemişlerdi. Karınlarını doyurduktan sonra Hakan 

ve diğer iki çocuk Kemal’le Kadriye Teyze’yi televizyonun karşısına 

oturtup ellerine kolları verdiler. 

“Ben hep İnter’i alıyorum,” dedi Kadriye Teyze, kayıtlı taktiğini 

yüklerken. “Forvet Milito var ya, aynı benim rahmetli abimin 

gençliği.” 

“Gerçekten ha,” dedi Hakan boşalan bardaklara kola koyarken. 

“Arka odada çekmecede fotoğrafı var. Siyah beyaz. Hapishanede 

ranzada çekilmiş. 50’li 60’lı yıllar. Görseniz, aynı Diego Milito.” 

“Yapma yahu,” dediler. 

Kadriye Teyze Kemal’le üç maç yaptı. Üçünde de attığı tek golle 

galip geldi. 

“Şu an şoktayım resmen,” dedi Kemal. Elinde telefonuyla onları ve 

maçları videoya kalan Hakan’a bakıyordu. “Kadriye Teyze, helal 

Oyuncak Maç


olsun, ne diyeyim. Bir ara da Fifa’da kapışalım. Fifa oynar mısın? 

Onda bayağı bayağı iyiyimdir.” 

“Yok oğlum,” dedi Kadriye Teyze. Kolu sehpanın üzerine, 

bardakların yanına bıraktı. “Biz PES’çiyiz.” Güldü tatlılıkla. “Anam 

anam bacaklarım,” dedi ayağa kalkarken. “Üç maç mı yaptık? Bak 

yarım saattir tek bacağımın üzerine oturdum öyle külçe gibi. Şimdi bu 

bacağım kaç saat sızım sızım sızlayacak. O kadar aklımı başımdan 

alıyor bu futbol oyunu işte.” 

O akşamdan sonra Kemal, Kadriye Teyze’yi haftada birkaç gün 

ziyaret etti. Sonradan yanında anneannesi Firdevs Hanım’ı da 

getirmeyi akıl etti. Yumuşacık bir kalbi olan Firdevs Hanım’ın 

dostluğu Kadriye Teyze’ye iyi geldi. Birlikte kol kola girip, iki 

sevimli pinpon, havadan sudan konuşarak yokuş aşağı sahile iniyor, 

gelirken de faytona biniyorlardı. Firdevs Hanım ve Kadriye Teyze 

kanka olan iki genç kız gibiydiler. Kemal’in ailesiyle birlikte kalan 

Firdevs Hanım bir iki haftada bir kızından izin alarak Kadriye 

Teyze’nin evinde geceliyordu. Böyle günlerde iki kadın erkenden 

kalkıp kahvaltı yapıyor, insanın yüzüne gülüp sırtını ısıtmayan kış 

güneşinde geziniyorlardı. 

Bir defasında, Kadriye Teyze’nin doğum günüydü, Firdevs Hanım 

sürpriz yaparak onu maça götürdü. Samsunspor seneler üzerine Süper 

Lig’e dönmüştü ve o hafta Fenerbahçe’yi konuk ediyordu. Firdevs 

Hanım’ın tanıdıkları vasıtasıyla maçı konuk takım teknik ekibinin 

bulunduğu kulübenin yanında tekerli iskemlelerde oturarak izlediler. 

“Kız ne demeye bu sakat arabalarına oturttun bizi?” dedi Kadriye 

Teyze ters ters. Bir gözü Fenerbahçeli futbolcuların oturduğu 

kulübedeydi. “Şunların yanına oturamaz mıyız?” 

“Yok, yasakmış. Bakalım bir buçuk saat kafamız buranın 

gürültüsünü nasıl alacak.” 

Maçın bitimine yakın Kadriye Teyze Fenerbahçe’nin yaşayan 

efsanesi Brezilyalı Alex de Souza’nın kendilerine doğru geldiğini 

gördü. Yirmi dakika önce oyundan çıkan Alex üzerine kalın bir şey 

almış kulübede otururken Kadriye Teyze onu bakışlarıyla taciz 

etmişti. Adam nezaketen bu iki yaşlı hanımı ziyaret etmek zorunda 

kalmış, geliyordu. Alex de Souza patlayan flaşlar altında Kadriye 

Teyze ve Firdevs Hanım’ın ellerini sıktı. 

Ertesi sabah Kadriye Teyze lavaboya eğilmiş, burnundan kan 

damlarken, dalgın bakışlarını aynaya kaldırınca Firdevs Hanım’ı 

Oyuncak Maç


gördü. Yüreği ağzına geldi. Firdevs Hanım ve Hakan üzerine o kadar 

çok geldiler ki Kadriye Teyze onlara hastalığından bahsetmek zorunda 

kaldı. Onu hastaneye yatmaya ikna edemediler. Aslında o ara iyi 

hissediyordu, giderek toparlanıyordu. 

Hakan onun Alex’le çekindiği fotoğrafı internetten buldu, 

oturdukları sokağın köşesindeki stüdyoda büyütüp çerçevelettirdi. 

Kadriye Teyze fotoğrafıyla gurur duyuyordu. Fotoğrafı Facebook 

hesabında profil resmi yaptı. Hakan’ı her gördüğünde aynı fotoğrafın 

bir eşini de Alex’e göndermesini, yoksa ayıp olacağını söyleyerek ona 

takılıyordu. Bir başka gurur kaynağı da Hakan’ın Youtube’a yüklediği 

Kadriye Teyze ve Kemal’in PlayStation’daki kapışmalarının 

videosuydu. Bu video internette fenomen haline gelmişti. Okan 

Bayülgen videoyu yeni kanaldaki talk showunda Medya Arkası 

bölümünde göstermişti. 

Yaz biterken iyice toparlandı, kilo aldı. Kendi kendine her işini 

görebilecek kadar iyileşti. Yüzüne bir güzellik geldi. 

Sonradan hayatı tatlı bir rutine bağlandı. 

Evdeki PlayStation’ına PES 2012 alan Kemal yaz boyunca oyunda 

iyice ilerledi. Neredeyse Hakan’a kafa tutar hale geldi. Haftada üç 

akşam Hakan, Kemal ve diğer çocuklar turnuva yapıyordu. 

Kadriye Teyze, son gelişinde Firdevs Hanım’a, “Sen de öğrensene 

şu oyunu gı,” diyerek ona takıldı. “Her şeyi biliyorsun da, bundan 

nasıl cahil kaldın?” Kadriye Teyze birden kalktı, onu da kaldırdı. “Az 

kaçın bakalım eşek sıpaları,” dedi çocuklara. Çocukların elinden 

kolları alınca sahadaki futbolcular birden durdu. Yaşlı kadın kolun 

birini Firdevs Hanım’a uzattı. “Bak şimdi nasıl seveceksin,” diyordu. 

“Ben de ilk başta buna ‘oyuncak maç’ diyordum. Beyazlar sensin. Bak 

bas şuraya. Gördün mü ayağında top olan delikanlı yukarı yürüdü sen 

basınca. Heh, aferim kız. Bak, şu çarpıya bastın mı pas verir. Az 

basarsan sakin veriyor. Basılı tutarsan küfreder gibi hızlı pas verir, 

olmaz öyle, kararında bas. Top sende değilken hep çarpıya bas ki, 

adamın haldır haldır koşsun, top kimdeyse ona dalsın. Şu yuvarlak 

olan tuş da kayıyor, ama…” 

Gençler gülmekten yerlere yatıyordu. 

Kadriye Teyze âlem kadındı. 

Oyuncak Maç


Manyak Karga 

MANYAK KARGA 

Sıyırıyorum galiba. Ciddi ciddi kafayı yiyorum. El kadar bir kuştan 

korkuyorum. Bir kargadan. Hayır, deli diyecekler diye kimseye de bir 

şey diyemiyorum. Of, düşündükçe tüylerim nasıl diken diken oluyor. 

Önceki ay ev arkadaşımı kaybettim. Bitişik odada kendisini astı 

kravatıyla. Arkadaşım öldüğü için geçen ayın kirasını yarım verdim. 

Ev sahibim kabul etti, ama depozitoyu geri vermeyeceğini, bundan 

sonraki kirayı ödeyemezsem evi boşaltmam gerektiğini söyledi. Kara 

kara düşünüyordum. Bir de baktım ki kapkara karganın birisi panjuru 

yarı kapalı pencerelerin birinin önüne yuva yapmış, yavrulamış. 

Yavruları ilk gördüğümde yalnızlardı. Bir dakika sonra pis bakışlı 

kara anneleri geldi. Başladı gözümün içine bakmaya. İçim ürperdi. 

Ama yine de göz temasını kesmedim. İlk pes eden o oldu. 

Ertesi sabah, karga gagasıyla, yuvanın olduğu pencereninkini değil, 

yatak odamın penceresinin camını tıklatarak beni uyandırdı. 

Yatağımdan çıkıp tülü aralayana kadar gitmişti. Pencerenin önünde 

yirmi milyonluk eski yeşil banknotlardan vardı bir tane. Liradan altı 

sıfır atılmadan önceki banknotlardan. Üzerinde de küçük bir taş. Hava 

biraz esiyor gibiydi. O taş olmasa para orada durmaz, uçardı. 

Sonraki her sabah karga yirmi milyonluk bir banknot getirerek beni 

aynı saatte uyandırdı. Bunu bir ay boyunca sürdürdü. Sanki içine insan 

kaçmış gibiydi. Sanki kiramın altı yüz lira olduğunu biliyormuş 

gibiydi. Alacakaranlık kuşaklarına soktu beni. Sabahları o daha camı 

tıklatmadan önce uyanıyordum artık. Hatta kasten erken uyanıyor, 

para getirişini izliyordum. Gagasına kıstırdığı parayı getirip 

pencerenin dış pervazına koyuyor, uçmasın diye üzerine basıyor, 

kursağından çıkardığı nohut kadar bir taşı paranın üzerine bırakıyor, 

başını yan yatırıp bana pis bir bakış atıyor, ardından çekip gidiyordu. 

Bir gün dayanamadım ona tedavülde olan yeni banknotu, yeni yirmi 

lirayı gösterdim. Hani getiriyorsun madem, bundan getir, demek için. 

Anlamadı tabii kuş beyni. Bir ay boyunca bana eski yirmilikleri taşıdı 

durdu. Bir ay düşündüm durdum, işin içinden çıkamadım. İntihar eden 

arkadaşımın ruhu buna girdi falan diye düşünüp kendimi korkutuyor, 

ödümle bokumu birbirine karıştırıyordum. 

Kirayı ödeyemedim. Evi boşalttım. Gerisin geri yurda yerleştim. O 

manyak kargadan kurtuldum mu derseniz, hayır; nereye gitsem 

buluyor beni. Para pul da getirmiyor artık. Ne istiyorsun lan?!


Deprem ve Genç Yazar 

DEPREM VE GENÇ YAZAR 

Adını kimsenin bilmediği genç bir yazar, ülke gündemini meşgul 

eden depremin mağdurları için ne yapabileceğini sordu kendisine. 

Parası yoktu. Üstelik borçları vardı. Yardım için telefonundan ilgili 

numaraya kısa mesaj atıp beş lira bağışlayabilecek durumda bile 

değildi. Televizyonda gördüğü insanlara üzülüyordu. Kendi dertlerini 

unutuyordu. Onlara baktıkça borç batağında olduğunu, hacizlik 

durumda olduğunu unutuyor, onların acılarıyla canı yanıyordu. 

Deprem gündemini takip ettiğinden beri yüreği sıkışıyordu. 

Yazmak istemiyordu. Gerçekler karşısında eziliyor, hayal kurmak, 

hayattan kaçmak istemiyordu. Masasından kalkıyor, televizyonun 

karşısına geçiyor, insanların çaresizliğini gösteren ekrana gözleri 

nemlenerek bakıyordu. 

Sıkıntıyla kendisini evden dışarıya attı. Nereye gittiğini bilmeden, 

elleri ceplerinde, üzüntüyle yürüdü. Yakınlarda belediye binası vardı. 

Binanın önünde içerlerine koliler yüklenen tırlar gördü. Sorduğunda 

tırlara yardım kolilerinin yükleniyor olduğunu, bunların deprem 

bölgesine götürüleceğini öğrendi. Yüzü aydınlanır gibi oldu. 

Kendinde tuhaf bir şeye cesaret edecek gücü bulmuştu. 

Bir belediye görevlisine yaklaştı, elini sıktı, kendisini tanıttı. 

Adamla ayak üstü biraz sohbet etti, üzüntüsünü dile getirdi. Birlikte 

tırların yanında ileri geri yürüyerek konuşuyorlardı. 

“Onlarla oraya gitmek istiyorum,” dedi. “Beni götürürler mi?” 

Belediye görevlisi birilerine telefon açıp tırcılarla da görüştükten 

sonra delikanlıya isteğinin kabul edilebilir olduğunu söyledi. Genç 

yazar teşekkür etti ve tırların ne zaman hareket edeceğini öğrendi. 

Kaldığı daireye döndü. Çabucak duş aldı, giyindi. Ortaya bir sırt 

çantası çıkardı. İçerisine bisküvi ve kraker paketleri, elma ve havuçlar, 

kuruyemişler ve içecek şişeleri koydu. Bilgisayarını almasının 

anlamsız olacağını düşündü. Nasıl bir ortamla karşılaşacağını tahmin 

edebiliyordu. Bilgisayarını şarj edemezdi. Onun yerine kafasındaki 

fikri geleneksel yöntemle hayata geçirmeye karar verdi. Çantanın 

diğer gözüne çekmecelerde bulduğu tükenmez kalemlerle birlikte bir 

paket A4 kâğıt koydu. 

Tırlar caddedeki diğer araçların çaldığı yüreklendirici kornalar 

eşliğinde yola koyuldu. Arkadaki tırın önünde şoför ve genç yazarla 

birlikte bir de gazeteci vardı. Gazeteci bir nedenden ötürü iki gecedir


uykusuz olduğunu söyledi, uyuklamaya başladı. Genç yazar tırcıyla 

sohbete daldı. Saatlerin nasıl geçtiğini anlamadılar. 

Gazeteci sabahın ilk ışıklarıyla birlikte ancak uyanabildi. Genç 

yazarla o zaman tanıştılar. Tırcı iki saat kadar daha gittikten sonra bir 

tesiste durup onlara çay ısmarladı. Bisküvi ve çayla karınlarını 

doyurdular ve yola devam ettiler. 

Tır depremin vurduğu şehre girdiğinde ortalık zifiri karanlıktı. 

Yağmur atıştırıyordu. Nefesleri aracın ön camını buharlaştırıyordu. 

Tırcı sigara içmek için camını iki parmak açmıştı. Birbiri ardına sigara 

içtiği için o cam hiç kapanmıyordu, bu yüzden üşüyorlardı. Gerçi genç 

yazar birkaç saattir gazetecinin omzunda uyuyordu. Soğuğu duyduğu 

yoktu. 

Genç yazar gözlerini açtığında tırın içinde yalnızdı. Kalabalık bir 

yerde duruyordu tır. Etrafta başka tırlar, kamyonlar, kamyonetler, 

minibüsler vardı. Çiseleyen yağmur altındaki oldukça geniş bir alan 

araçların farlarıyla aydınlanıyordu. Genç yazar tırın içinde bir saat 

kadar şoförün veya gazetecinin dönmesini bekledi. Baktı gelmiyorlar, 

bir paket krakerle açlığını bastırdı ve soğuk geceye çıktı. 

Üzeri kalın değildi. Feci üşüyordu. Bu yüzden ışık gördüğü yerlere 

doğru hızlı hızlı yürüyordu. Yaşadığı kentte hâlâ yaz havası hakimdi. 

Kendini birden soğuk bir gecede bulmak ona iyi gelmemişti. 

Uzaklardan gelen köpek havlamalarını dinleyerek çakıllı bir yol 

boyunca yürüdü. Yoldan seyrek konvoylar halinde geçen araçların 

arasında üzerlerinde TV kanallarının amblemlerini taşıyan minibüsler 

görüyordu. Sırtında taşıdığı kâğıtların ıslanabileceğini akıl edince 

otostop çekti ve pek izlemediği bir kanalın aracına binip olay yerine 

gitti. 

Televizyonda depremden mağdur olan insanlara ülkenin diğer 

insanlarının kucak açacağına dair bir şeyler duymuştu. Yaralı bölgeye 

varır varmaz bununla ilgilenen insanların bulunduğu bir binaya düştü 

yolu. 

Kendi yaşlarında birine yaklaştı. 

“Merhaba, bir şey sorabilir miyim?” 

“Sor birader.” 

“Burada toplanan insanlar başka şehirlere mi gönderilecek?” 

“Evet. Bak, şuradakiler bizimkiler. Sıra bekliyoruz. Biz kabul ettik 

başka yere gitmeyi, ama çoğu istemiyor. Şanslıydık biz. Çadır da 

Deprem ve Genç Yazar


aldık, yemek de, battaniye de. Ama hastamız var, bebeğimiz var. 

Madem böyle fırsat çıkmış. Değil mi? Neden gitmeyelim?” 

“Siz ne derece etkilendiniz? Evinizi kaybettiniz sanırım. Can kaybı 

yaşadınız mı?” 

“Bizim bina ayakta hâlâ. İçine giremiyoruz. Benim yattığım odanın 

duvarı yıkıldı. Duvarlarımız, tavanlarımız çatladı. Kilitledik kapımızı 

çıktık. Şükür bizde ölen olmadı. Tanıdıklarımızdan ölen olduğunu 

duyduk. Yakın akrabalarımızdan kayıplar var. Sağ sağlim ortaya 

çıkarlar diye bekliyoruz.” 

Sohbete daldılar. Genç yazar depremzedeye amacını anlattı. 

Depremzede genç onun söylediklerini tuhaf buldu fakat genç yazara 

yardım etmek istedi. Onu ailesiyle tanıştırdı. Takip eden saatler 

boyunca genç yazar deprem anını ve sonrasında olanları uyanık olan 

aile bireylerinden dinledi. Sabah olduğunda onlardan ayrıldı. 

Hikâyelerini öğrenmiş, isimlerini, iletişim bilgilerini almıştı. 

Ertesi günü gün boyunca depremin vurduğu mahallelerde 

gezinerek, insanlarla konuşarak, çalışmaları yakından izleyerek 

geçirdi. Klimayla ısıtılmış bir sağlık ocağının bekleme koridorunda 

duvar dibine oturarak birkaç saat uyukladı. 

Çantasındaki abur cuburlar bitmişti. Elmalarını gördüğü çocuklara 

dağıtmıştı. Yarım litre suyu, eline zorla tutuşturdukları yarım somun 

ekmeği ve havuçları kalmıştı. 

Yeterli malzeme topladığı kanısındaydı. Dönmesi gerektiğini 

düşünüyordu. Böylelikle yaşadığı şehre gidecek olan araç bulabilmek 

için ortalıkta dolanmaya başladı. Annesiyle babasını almaya gelen bir 

adamla tanıştırdılar kendisini. Adam çadırların birinde yabancı bir 

aileyle kalan babasını bulabilmişti, ancak annesi kayıptı. Çalıştığı 

şirketin arabasıyla gelmişti, hemen dönmesi gerekiyordu. Genç adam 

birbirleriyle gözleri nemlenerek sohbet eden baba oğulla birlikte 

döndü. 

Sayfalarca not almıştı. Gece gündüz masa başından ayrılmayarak 

kendisine anlatılan hikayeleri detaylarıyla hatırlayıp bu notları 

genişletti. Daha sonra bunları kısa hikâyelere dönüştürdü. Yüz sayfa 

tutarında bir metin üretmişti. 

Olay bölgesindeki gelişmeleri televizyon ve internetten takip 

ediyor, depremzedelerden dinlediklerini hikayeleştiriyordu. Daha 

sonra farklı hikayeleri birleştiren belli belirsiz bir kimya keşfetti. 



Hikayeleri birbirine bağlayacak bir hikaye daha tasarladı ve üzerinde 

çalıştığı kitabı bir romana benzetmeye karar verdi. 

Deprem bölgesinden döneli onuncu gün olmuştu ki baştan sona 

okuyup son düzenlemeleri yaptığı deprem romanını tamamladı. 

Yaptığı şeyin içeriğinin büyük kısmı kurgu değil gerçekler olduğu için 

bir romandan çok olay günlüğüydü belki. Hikayeleri parçalamış, 

insanların kendisine anlattıklarına kendi gözlemlediği detaylar 

eklemişti. Kitabın sonuna eklediği bölümde hikayelerini dinlediği 

kişilerin isimlerini ve iletişim bilgilerini paylaşıyordu. Amacı kitabı 

okuyacakların bölgedeki mağdurlarla empati kurabilmesi, onların 

hislerini paylaşabilmesiydi. Bunu televizyondaki görüntüler, 

gazetelerdeki yazılar yapamazdı, hikayeler yapabilirdi ancak. Bir 

acıya ekrandan şahit olmak bünyede acıma, üzüntü uyandırabilirdi, bir 

hikayeye dahil olarak öğrenmekse yabancı hayatlara ruhunu açmaktı. 

Kitabı önce internet üzerinden dosya kabul eden yayınevlerine 

gönderdi. Kitabın okunup hikayedeki mağdur insanlara ve yakınlarına 

yardım edilebilmesi için derhâl basılması gerektiğini düşünüyordu. 

Yayınevlerinin çoğunluğu ona dönmedi. Dönenlerse kitabın ellerine 

ulaştığını, yayım kurulunun metni denetleyeceğini söylüyorlardı. 

Kitabı yayımlayıp yayımlamayacaklarının kararını aylar içinde 

öğrenebilecekti. Bazılarıysa kibarca yayın programlarının dolu 

olduğunu bildirerek dosyayı reddediyordu. 

Sonunda genç yazar iletişime geçtiği yayımcılara dosyayı 

ilgilerinden çektiğine ve e-kitap şeklinde internette paylaşacağına dair 

mail attı. Hiç vakit kaybetmeden kitabını sosyal paylaşım sitelerindeki 

hesaplarından paylaşıma açtı. Kitabı çeşitli sitelere yükledi, 

arkadaşlarının yardımıyla indirme linklerini sağa sola dağıttı. Kitabın 

baştan sona bölüm bölüm okuyucuya ulaşması için bir blog hesabı bile 

açtı, kitabı bloga yerleştirdi. 

Günlerdir uzun bir uykuya hasretti. Gözleri kıpkırmızıydı. 

Kemikleri sızlıyordu. Deprem bölgesindeki soğuk havayı hatırlayarak 

ılık bir duş aldı ve başını yastığa koyup huzurlu bir uykuya daldı. 



Çaldılar Yarimin Kafatasını 

ÇALDILAR YARİMİN KAFATASINI 

“La İsmail, senin küçük oğlan ne hale gelmiş öyle yahu. Sen ne 

biçim babasın? Vampirlere benzemiş resmen. Hiç mi lafını 

geçiremiyorsun?” 

“Çok dertli. Nişanlısını kaybetti biliyorsun. Gerçi üç sene oldu. 

Kendisini bir türlü toparlayamadı. İnsan içine bile yeni yeni çıkmaya 

başladı. Kasım ayında askere gidiyor. Bakarsın orada düzelir.” 

“Valla ben bilmem İsmail. Babasının, ne yap et, onun kılığını 

değiştir. Bak burası tutucu şehir. Yoktan yere sataşırlar, sonra bir 

aksilik olur, kaza olur, canınız sıkılır.” 

İsmail kahvehaneden sıkıntılı ayrıldı. Oğlunu severdi, ona 

kıyamazdı. Acısını anlıyor, karışmak istemiyordu. Fakat giyimi 

kuşamı, tavırları herkes için rahatsız ediciydi. 

Oğlunun odasına bir girdi ki, etraf duman altı. 

“Ah oğlum, içme şu boku diyoruz. Kendini öldürüyorsun.” 

“Üzerime gelmeyin baba. Çocuk değilim.” 

Bilgisayar depresif black metal albümlerinden birisini çalıyordu. 

İsmail nefret ederdi oğlunun dinlediği parçalardan. Yine de, iyi bir 

baba olmaya, sesini çıkarmamaya çalışırdı. Girdiği gibi çıktı odadan. 

Kasım ayında oğlanı askere gönderdiler. Annesi başka şehirden 

yatıya gelecek bir misafir için odaya çeki düzen verirken kitaplığın 

çekmecelerinden birinde içinde bir kafatası olan kadife bir kese buldu. 

Üç gün sonra delikanlı vatani görevini yaptığı yerden İsmail’e telefon 

açtığında odasında sakladığı kafatasının intihar eden nişanlısına ait 

olduğunu itiraf edince ne yapacaklarını şaşırdılar. Delikanlı, eğer 

kafatasını mezarlığa geri götürecek olurlarsa bir daha yüzlerine 

bakmayacağına, ömrü boyunca onlarla konuşmayacağına ant içiyordu. 

Delikanlının odasını verdikleri misafirin biraz eli uzundu. Evlerinde 

üç hafta kadar kaldı. Onun ardından kadın odaya tekrar eski halini 

vermeye çalışırken kafatasının ortadan yok olduğunu fark etti. 

İsmail o gece, sabaha karşı dört gibi, yer kalmadığı için artık yeni 

defin yapılmayan asri mezarlığın duvarından içeriye atladı. Korkudan 

kolları titreyerek, içi bir garip olarak, toprağı gözüne en yumuşak 

görünen mezarı açtı ve kafatasını çıkardı. Ardından kazmanın küt 

kısmıyla kafatasının üzerini çatlatıp oraya yumurta büyüklüğünde bir 

oyuk açtı. Çünkü oğlanın eski nişanlısı yüksek irtifadan baş üstü 

çakılarak yaşamına feci şekilde son vermişti.


Büyükannenin Talibi 

BÜYÜKANNENİN TALİBİ 

Niye herkes büyükannemi soruyor hâlâ? 

Peki, size de anlatayım, son olsun. 

Büyükannem önceki sene evlendi o çocukla. Engel olamadık, ne 

dediysek dinlemedi. Eşe dosta rezil olduğumuzla kaldık. Haftalarca 

bütün ülke bizi konuştu. 

Fethiye’ye yerleşmişler. Çocuk orada bir otelde çalışıyormuş. 

Keyifleri yerindeymiş. Görüşmüyoruz artık. Eşten dosttan duyuyoruz. 

Baştan anlatayım kısaca. 

Üç sene önce üniversiteye kaydımı yaptırıp Eskişehir’de yaşamaya 

başladım. Kaldığım yurdun şartlarından memnun kalmayınca acele 

edip kendi kafamda üç arkadaşımla birlikte eve çıktık. Ailelerimizden 

uzakta dört kızdık. Birbirimize destek oluyorduk, bayağı bayağı iyi 

anlaşıyorduk. Dört sene boyunca hep ev arkadaşı olacağımızı, 

birbirimizden belki ömür boyu kopmayacağımızı sanıyorduk. Ancak 

aylar geçtikçe birbirimize gıcık kapmaya başladık. Hep öyle olur. 

İkinci sömestrın ortalarına doğru ev arkadaşlarım bana karşı cephe 

aldı. Durumu anneme bildirdim. Annem memleketimizdeki evimizi 

eşyalı olarak kiralayacak birilerini buldu, ardından büyükannemi alıp 

Eskişehir’e geldi. Burada güzel bir apartmanda, ful eşyalı, küçük ama 

sevimli, sıcak bir daireyi kiraladık ve hep olduğu gibi üçümüz birlikte 

yaşamaya başladık. 

Büyükannem öğretmen emeklisidir. Çok kitap okur. Günlerini kitap 

okuyarak, bulmaca çözerek evde tek başına geçirir. Bilmiyorum hâlâ 

öyle midir. Annem ise evde durunca daralır, o yüzden sürekli bahane 

uydurur, yeni yeni arkadaşlar edinir, gezip tozar. Bense hep sessiz, 

çalışkan, fazla öne çıkamayan biri olmuşumdur. Annelerin beğendiği 

ama oğullarına beğendiremediği, aklı başında, hanım, elinden her iş 

gelen, iyi de okuyan standart bir ev kızıyımdır. 

Büyükannem dediğim gibi kitap kurdu bir kadındı. Televizyondan 

pek hazzetmezdi. Bazen bizimle birlikte bir dizi takip eder, üç beş 

bölüm izler, sonra senaryoda boşluklar olduğunu, hikâyenin çok ağır 

ilerlediği falan söyleyip izlemeyi bırakırdı. Yemek masasının bir 

ucuna oturur, ayağının önüne ısıtıcı fanı açar, ağzına bir sakız koyar, 

saatlerce kitap okur, bulmaca çözerdi. 

Bir gün nasıl becerdiyse perde takarken merdivenden düşmüş, 

bacağını kırmış. Geldim eve kimse yok. Annemin telefonu evde


kalmış, büyükanneminki cevap vermiyor. Deliye döndüm. Neyse 

annem hastaneden beni aramayı akıl etti de büyükannemin başına 

gelenleri öğrenmiş oldum. Telaşla hemen hastaneye koşturdum. 

Doktor belini de fena halde inciten büyükanneme sızılarını 

dindirmesi için kuvvetli ağrı kesiciler verdi. Büyükannem bu ilaçları 

aldıktan sonra kendini halsiz hissediyor, kitap okumaya çalıştığında 

başının döndüğünü, gözünün karardığını söylüyordu. Bu yüzden 

televizyona sardı mecburen. Annemle birlikte Oktay Usta izliyor 

yemek tarifleri öğreniyor, Okan Bayülgen izliyor kahkahalar atıyor, 

Esra Erol izliyor evlenmek için programa çıkanları hayretle 

karşılıyordu. Büyükannem normalde kibar bir hanımdır. Ama 

düştükten sonra gücünü yitirmesi, saatlerce televizyon izlemek 

zorunda kalması yaşlı bünyesinde sinire neden oldu sanırım. 

Televizyonda gördüğü herkese bir lafı vardı, herkesi eleştiriyordu, 

herkese bok atıyordu. Kadın bir ayda öyle bir değişmişti ki annemle 

şaşıp kalmıştık. Sanki o hep böyle hırçın, edepsiz biriydi de, yıllar yılı 

kitap okuyarak, şehirdeki sanat olaylarını takip ederek bizlere görgülü, 

kültürlü, modern bir Türk hanımefendisi rolü yapmıştı. 

Bir gün öyle bir şey söyledi ki annemle birbirimize bakakaldık. 

“Nasıl?” diye sordu annem. “Anne ne diyorsun?” 

“Ne demek ne diyorum?!” dedi sertçe. 

“Büyükanne ciddi misin?” diye sordum. 

“Ay hâlâ ciddi misin diyor,” dedi üfleyerek. “Aç şu Facebook’unu 

mu ne bokunuysa!” 

Bilgisayarımı kucağıma aldım, büyükannemin yanına oturdum. 

Esra Erol’un evlilik programının fan sayfasına girdik, kayıt doldurduk. 

Büyükannem nasıl heyecanlıydı, annemle ben nasıl şoktaydık 

anlatamam. 

Ertesi hafta kanaldan telefon geldi, büyükannemi İstanbul’a 

çağırdılar. Kadın sevincinden deliye döndü resmen. Annemi aldı 

yanına İstanbul’a uçtu. 

O günden sonra onları televizyondan takip ettim. İlk gün, hiç 

unutmam, Esra Erol kendisini ilk tanıttığında, bana selam ve öpücük 

yollamıştı. Arkadaşlarım telefon acıp benimle dalga geçmişlerdi. 

“Hayriye Teyze yetmiş bir yaşında. Eskişehir’de kızı ve torunuyla 

birlikte yaşıyor,” diyordu Esra Erol. “Aslen Sinoplu. Öğretmen 

emeklisi. Versenize ayol mikrofonu kadına. Buyur Hayriye Teyze.” 

Büyükannenin Talibi


“Yetmiş seksen yaş arasında, yaşama bağlı, kültürlü, yanıma 

yakışacak, beni taşıyacak bir beyefendi arıyorum,” diyordu 

büyükannem. Bir başka gün ise, “Şöyle şarkı türkü söyleyebilen, ah 

bir de ud, kanun, ne bileyim tambur çalan bir beyefendi olsa,” demişti. 

“Kel olmasın, kel istemem,” de demişti. “Her yaşlı bey kel olacak diye 

bir kaide yok ya. Cüneyt Arkın’a bakın, Ekrem Bora’ya bakın.” 

Büyükannem programda konuk olmayı, her gün milyonların 

huzurunda bulunmayı sevmişti. Kendisini şımartılmış hissediyordu. 

Akşamları telefonda konuştuğumuzda bunları söylüyordu. 

Biri Afyon’dan diğeri Trabzon’dan yetmişli yaşlarını süren iki 

adam talip oldu ona. Büyükannem birini Laz şiveli, ötekini de pis 

bakışlı diye beğenmedi. Ama adam hakikaten pis bakışlıydı, böyle 

sapık bir yüzü vardı. Bunun üzerine büyükanneme üç hafta talip 

gelmedi. 

Bir gün Esra Erol telefon hattında büyükanneme talip olmak isteyen 

Aydınlı bir beyefendi olduğunu söyledi. Adamın ismi Metincan’dı. 

“Metincan Bey, isminiz biraz genç ismi gibi,” dedi büyükannem, 

sanki biraz burun kıvırarak. 

Adamla bir iki dakika sohbet ettiler. Büyükannem onu stüdyoya 

çağırdı. Telefon konuşması salı günü gerçekleşmişti. Esra Erol 

perşembe günü büyükannemi talibinin geldiğini söyleyerek sahneye 

aldı, paravanın sol tarafına oturttu. 

Tam o anda kimsenin beklemediği bir şey oldu ve paravanın sağ 

tarafında yirmili yaşlarda, uzun boylu, atletik vücutlu, kara kaşlı kara 

gözlü bir erkek güzeli belirdi. Herkesin ağzı açık kaldı. 

Metincan konuşmaya başladı. Kimsenin sözünü kesmesine izin 

vermedi. Kimsenin anlam veremediği, inanamadığı şeylerden söz 

ediyordu. Büyükannemin yetmiş yaşını geçmiş yaşlı bir hanım 

olduğunu bildiğini ama onu kendi yaşlarında dünya güzeli biri olarak 

gördüğünü söylüyordu. Mecazen söylemediğini söylüyordu. 

Gerçekten öyle görüyormuş. Ailesiyle kavga ederek, hatta evini terk 

ederek gelmişti. Anlattığına göre babası programa çıkarsa onu 

evlatlıktan reddeceğini söylemişti. Evde televizyon başında 

büyükannemden “Ne güzel kız” diye bahsettiğinde ailesi durumun 

garipliğini anlamış, ekrandakinin yaşlı bir kadın olduğuna onu bir 

türlü ikna edememişlerdi. Sonunda ikna olmuştu. Ama aşık da 

olmuştu. 



Her şeyi göze alıp ona talip olarak gelmişti. Kendisine güveniyor, 

büyükannemi baştan çıkaracağına inanıyordu. 

Salı günü telefonda kendi yerine sokakta rastladığı yaşlı bir amcayı 

konuşturduğunu söylüyordu. Kuliste bahaneler uydurmuş, bir şekilde 

paravanın ardındaki yerini almayı başarmıştı. 

Herkes şoktaydı. Stüdyodakiler, ekran başındaki bizler, herkes. 

Facebook’ta, Twitter’da insanlar paylaşım yaparak tuhaf durumu 

yaymaya başlamışlardı. Ev telefonumuz ve cep telefonum sürekli 

çalıyordu, açamıyordum. Ekrana kilitlenmiştim. Metincan öyle 

yakışıklıydı ki gidip ben kendisine talip olabilirdim. 

Program aniden reklama girdi. Bu esnada annemi aradım. 

Kadıncağız konuşacak halde değildi. Reklam sırasında hiçbir şey 

çözülmemişti. Program tekrar yayına girdiğinde insanların şaşkınlığı 

sürüyordu. Esra Erol’un yüzü asıktı. Kimse söz almıyor, mikrofon 

istemiyordu, herkes Metincan konuşsun istiyordu. Az sonra yayına 

Metincan’ın ablası bağlandı, kardeşinin anlattıklarını teyit etti, 

kardeşini alenen kınadı. 

Metincan büyükannemi ünlü Hollywood aktrisi Scarlett 

Johansson’un esmeri olarak gördüğünü söylüyordu. Sunucu Esra Erol 

deliye döndü, sessizliğini bozdu, Metincan’ı ve olaya tepki 

göstermeyip paravanın ardında kıkırdayıp duran büyükannemi 

azarladı. İkisini peş peşe stüdyoyu terk etmeye zorladıktan sonra 

programı tekrar reklama sokmak istedi, ancak nedense reklamlara 

girilmedi. Hemen konu değiştirildi, orkestra canlı parçalar çalarak az 

önceki tuhaf olayı unutturmaya çalıştı. Paravanın iki yanına başka 

çiftler alındı. 

Annem, büyükkannem ve Metincan’ın ardından kulise gitmiş. Bir 

yerde yemek yemişler. Çocukla uzun uzun konuşmuş annem. Çocuk 

büyükannemle birlikte olmaya kararlıymış. Şaşkın büyükannemse 

durumdan çok hoşnutmuş. 

Olayın üzerinden haftalar geçtiği halde haberciler hâlâ bunaltıyordu 

bizi. Metincan’la büyükannem sabahlara kadar telefonda 

görüşüyorlardı. Metincan sonunda kaçırdı büyükkanemi. Çünkü ne biz 

ne çocuğun ailesi rıza gösteriyordu. 

Bu kadar. Daha ne anlatayım? Bak hatırlayınca yine sinirlerim 

bozuldu. Bundan sonra Obama rica etse bile anlatmam bunu. 



Reenkarne Ordinaryüs Vakası 

REENKARNE ORDİNARYÜS VAKASI 

“Değerli dostum Harun, 

Öncelikle uzun süredir yazmadığım ve incelemem için gönderdiğin 

kitabına baskıya verilmeden önce göz atamadığım için ne kadar 

mahcup olduğumu belirtmeliyim. En kısa sürede programımda boşluk 

ayarlayıp ziyaretine geleceğim ve kabahatimi unutturacağım dostum. 

Harun’cuğum, sana danışmak istediğim özel bir konu var. Birkaç 

hafta önce kliniğime ailesinin şizofren olabileceğinden şüphelendiği 

beş yaşında bir kız çocuğu getirdiler. Küçük kızımız kendisinin beş 

sene önce vefat etmiş olan bir ordinaryüs profesör olduğunu iddia 

ediyor. Önceki hayatındaki ismini sorduğumdaysa belirtmediği özel 

bir sebepten ötürü yanıt vermeye yanaşmıyor. Bizim çocuklar ricam 

üzerine son on yıl içerisinde aramızdan ayrılmış ordinaryüslere ilişkin 

bir çalışma başlattılar gerçi ama yakın zamanda sonuç alamayacağız 

gibi görünüyor, çünkü çocukların da işleri başlarından aşkın. 

Kızımız beş yaşındaki bir çocuğun edinmesinin imkansız olduğu bir 

kelime dağarcığına ve kimi bilimsel hususlarda akıl karıştıracak 

ciddiyette inanılmaz bir bilgiye sahip. Hatırlarsın onu; Avusturya’daki 

o 2007’de çağrıldığımız panelde tanıştığımız, dedesinin Prusya 

ordusunda görev aldığını söyleyen Alman nörolojist ile bir telefon 

görüşmesi gerçekleştirdim. Haftaya Türkiye’ye gelip kız ile bizzat 

muhatap olmak istiyor. Ben kızın hassas durumunu örneklerken adam 

inan o denli heyecanlandı ki, not almak istediği için tüm 

söylediklerimi baştan bir kez daha tekrar etmek durumunda kaldım. 

Dört gündür klinikten çıkar çıkmaz evime değil, kızın ailesinin 

yaşadığı siteye gidiyorum. Kendisiyle birlikte vakit geçirmek insanı 

her ne kadar allak bullak etse de bu birlikteliklerin son derece 

bağımlılık yapıcı olduğunu belirtmeliyim. Belki sana şu söyleyeceğim 

çılgınlık gelecektir; Harun, günler geçtikçe ben yavaş yavaş kızın 

iddiasında haklı olduğuna inanmaya başlıyorum sanırım. Sana da bu 

yüzden yazıyorum. Beni bu yeni, bu olmaz fikrimden caydırabilmen 

için. Çünkü düşünsene, eğer ben ona tüm benliğimle inanır ve 

iddiasının peşinden gidersem ve sonunda iddia bir şekilde çürütülürse 

meslek hayatımdan olurum. Bana yardımcı ol dostum.” 

Vedat

%C3%87ocuk-Kral-Alphrel1

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?