Yin-Yang2

YİN YANG 

SEMİH SÜREN

ARKA KAPAK 

Kitabın ana kahramanları, 25 yaşındaki Refik Atilla Yücesır ve 50 

yaşındaki Melih Müren. Yin Yang sembolü onları temsil ediyor. İkisi 

de içlerinde aynı seviyede karanlığın ve aydınlığın bulunduğu 

karakterlere sahipler. İyi insanlarla karşılaştıklarında dünya tatlısı 

insanlar oluyorlar, karanlık kişilerle temas kurduklarındaysa 

içlerindeki kana susamış tehlikeli canavara uyuyorlar. 

Melih Müren zamanında kararını iyi biri olmaktan yana 

kullanmıştır, meşhur bir yazar, iyi bir baba olmuştur. Fakat Refik 

Atilla ne yazık ki hâlâ etkiye açık biridir. Hayatı hakkındaki kararları 

kendisi vermeyi henüz alışkanlık edinmemiştir. 

Refik Atilla, Melih Müren’i vurmak niyetiyle İstanbul’a gitmek 

üzeredir. İsminin içinde ‘katil’ kelimesini azmettiricilerin 

söylemesiyle fark etmiştir Refik Atilla. O güne kadar bu tuhaf durum 

ne kendisinin, ne ailesinin, ne de başkalarının dikkatini çekmiştir. 

Hayret bir şey değil mi? Kurnaz azmettiriciler ise genç adamı bunun 

bir kehanet olduğuna inandırmışlardır. 

Refik Atilla uzun süredir disiplinle hazırlandığı kanlı planı 

uygulamaya koyup avucunun içindeki Melih Müren’i öldürebilecek 

mi? Yoksa eylem zamanı yaklaştıkça tesadüf eseri hayatına giren 

güzel insanlara kapılıp bambaşka biri olmaya mı çabalayacak? 

Refik Atilla ve Melih Müren’in yakınlarının ağzından anlatılan 

çarpıcı hikayesi mutlaka içinizdeki bir şeylere dokunacaktır.

semihsuren.com 

BÖLÜM BİR 

BİR ASIRLIK YAŞAM 

(Nazan Hanım) 

Yüz yaşında olduğuma kimse inanmıyor. İnanın yüz yaşındayım. 

Kendime baktım. Sağlığıma güzelliğime dikkat ettim. O yüzden hâlâ 

yetmişlerimdeymişim gibi görünüyorum. Hatta bazen altmış 

yaşlarında göründüğümü söyleyenler olur. Mesela ne zamandır boş 

olan yan dairede oturmaya başlayan o delikanlı. Dün ilk defa konuştuk 

kendisiyle. İkimiz de balkon demirine yaslanmış, sokağa bakıyorduk. 

Efendi birine benziyor. Bu dairede ondan önce oturanlar mafya gibi 

tiplerdi. Arada kulak misafiri oluyordum balkondayken. Ağızlarından 

küfür eksik olmuyordu. Başlarından geçen şiddet ve kötülük dolu 

olayları övünerek anlatıp duruyorlardı. Yeni çocuk pek tatlı bir şey. 

İsmi Refik Atilla. Dün onu çaya davet etmiştim. Birazdan çalar 

kapımı. Saat beşi geçti. Yaşımı söyleyeceğim ona. Bakalım tepkisi ne 

olacak. Böyle bir yaşa ulaşmanın en kötü yanı sevdiğiniz insanların 

ölmüş olmasıdır. Şükür yalnız kalmıyorum. Yaratılışım gereği sosyal, 

sevecen biriyimdir. Hayatıma hep yeni insanlar sokuyorum. 

Kapı çalıyor. Açmadan önce oradaki aynaya şöyle bir bakıp saçımı 

başımı kontrol edeyim. Heh, iyiymiş saçım. O mu değil mi diye önce 

bir delikten bakayım. O. 

Kapıyı açıyorum, “İyi akşamlar teyzeciğim,” diyor kibarca 

gülümseyerek. 

Eli boş gelmemiş, canım benim. Kurabiye benzeri üç çeşit bisküvi 

paketi tutuyor elinde. 

Yin Yang – Semih Süren 2


“Dur yavrum, sorayım önce,” diyorum ve soruyorum; “Köpekten 

korkar mısın?” 

“Köpeğiniz mi var?” diyor. “Bana fazla yaklaşmazsa, fazla 

hareketli değilse, bir de havlamazsa korkmam.” 

“Ahah,” diye keyifle gülüveriyorum. “Tam da benimkini tarif ettin. 

Öyle kös kös uyur köşesinde. Başını kaldırmaz.” 

“İyi o zaman,” diyor Refik Atilla gülümseyerek. 

Delikanlıya bir çift erkek terliği çıkarıyorum. Elindeki bisküvi 

paketlerini alıyorum. Ben çay getirmek üzere mutfağa geçerken ona 

da oturma odasına gidip keyfine bakmasını söylüyorum. Daha ben 

bisküvi paketlerini açmamışken mutfağa giriyor. 

“Köpeğiniz çok büyükmüş,” derken gülümsüyor yine, ama 

anlıyorum, ürkmüş. 

“Uyuyordu, uyanmış mı?” diyorum. 

“Yoo,” diyor. “Uyuyordu.” 

Doğru ya, benim Danua cinsi koca köpeğim uyurken bile öyle 

heybetlidir ki alışık olmayanı huzursuz eder. 

“Gel Refik Atilla,” diyorum, tereğin kapaklarından birini açıyorum. 

“Şurada tabaklar var. Boyum yetişmiyor. Alsana oradan iki tanesini.” 

“Atilla’yı kullanıyorum,” diyor tabaklara uzanırken. 

“Doğru, demiştin dün.” 

Dün ismini sorduğumda ilkin yalnızca Atilla demişti. Sonra ben 

ikinci beyimin isminin de Atilla olduğunu söylemiştim. Rahmetli iki 

isimliydi. Atilla Sunay Bey. Ben böyle deyince Refik Atilla da iki 

isimli olduğunu söylemişti. Doğru, şimdi hatırladım. 

Dolaptan süt, çekmeceden cezve çıkarıyorum. 

“Siz süt mü içeceksiniz?” diye soruyor. 

“Sütlü çay.” 

Sanırım daha önce sütlü çay içmemiş. Soruyorum, içmemiş. Bugün 

benimle birlikte içeceğini söylüyorum. İtiraz etmiyor. Sevdim ben bu 

çocuğu. 

İçeri geçtiğimizde ne olur ne olmaz diye köpekten uzağa oturuyor. 

Benim koca oğlum başını patilerinin üzerine koymuş, incecik bir 

hırıltı çıkararak uyuyor. Ben de delikanlıya yakın oturuyorum. 

Cezvedeki ılık sütü fincanlardaki çayın üzerine yavaşça boşalttığımda 

oluşan bulutlanma Refik Atilla’nın hoşuna gidiyor. 

Delikanlının gözü sürekli köpekte. 



“İsmi Uppsala onun,” diyorum. “Doğduğum, çocukluğumu 

geçirdiğim kentin ismi. Şimdiye dek beslediğim bütün hayvanlara bu 

ismi verdim. Sahi söylemedim sana değil mi oğlum; ben İsveç 

asıllıyım. Gerçek ismim Viveca. Viveca Lindfors. Bu isimde bir de 

Hollywood aktrisi vardı. Rahmetli oldu. Babalarımız kuzendi onunla.” 

“Anlıyorum,” diyor Refik Atilla. Isırdığı bisküviyi fincan tabağının 

kenarına koyuyor. “Türkçeniz yabancı olduğunuzu ele vermiyor.” 

“Eh, olsun o kadar,” diyorum. “Ömrümün dörtte üçünü Türkiye’de 

geçirdim. Beni buraya dün bahsettiğim ikinci eşim Atilla Sunay Bey 

getirdi. Viyana Başkonsolosluğu’nda görev yapıyordu o zaman. 

Tanıştığımızda gezgin bir tiyatro topluluğuyla yaşıyordum. Küçük 

kasabalarda birer hafta kadar kalıyorduk, sahne alıyordum.” 

Delikanlının geveze bir kadın olduğumu sezmek üzere olduğunu 

anlıyorum. Ama duramıyorum. “Bak şimdi bir şey söyleyeyim de gül. 

Atilla Sunay Bey’den sonra altı defa daha evlendim ben. Vallahi 

diyorum. İnanmazsan getireyim fotoğraf albümlerimi.” 

“İnandım, neden inanmayayım,” diyor neşeyle. “Tabii eskiden flört 

etmek böylesine rahat değildi. Hoşlandığınız bir adamla kendinizi evli 

buluveriyordunuz sanırım.” 

“Tam olarak öyle sayılmaz. Aman neyse. Bir şey daha! Bunu yeni 

tanıştığım herkese hemen söylerim.” 

“Siz çok ilginç birisiniz.” 

“Sence kaç yaşındayım?” diye soruyorum. 

“Ne söyleyecektiniz? Lafınızı kestim,” diyor. 

“Yaşımı söyleyecektim. Sence kaç yaşındayım?” 

“Dün de sormuştunuz bunu. Dediğim gibi altmış, en fazla altmış 

beş.” 

Ona yüz yaşında olduğumu söylüyorum. Sessizleşiyor, yüzüne bir 

üzüntü ifadesi gelir gibi oluyor. Sonra, sanki Alzheimerlıymışım gibi 

daha dikkatli ve daha şefkatle konuşmaya başlıyor benimle. Ona 

tekrar, gerçekten yüz yaşımda olduğumu söylüyorum. Ne güzel tatlı 

tatlı konuşuyorduk. Yaş meselesi aramızda gerginlik yapıyor. 

“Bekle canım, sana bir fotoğraf göstereceğim,” deyip kalkıyorum. 

Atilla Sunay Bey ile ’32 yılında tanıştık. Yirmi yaşıma yeni 

girmiştim. Beş sene birlikte yaşadık Viyana’da. Evlendiğimiz sene 

Türkiye’ye yerleştik. Viyana’da kaldığımız süre zarfında Atilla Sunay 

Bey bazı özel işleri yerine getirmek, bazı davetlerde görünmek için sık 

sık Türkiye’ye gider gelirdi. Kimileri eşli davetler olurdu. Programım 



elverdiğince bu davetlerde onun yanında olurdum. Beni insanlara 

sözlüsü olarak takdim ederdi. Ben o sıralar Viyana’da yaşayan İsveçli 

bir ailenin küçük ikiz kızlarına dans dersleri veriyordum. Bir yandan 

ise özel bir kolejde misafir öğrenci sıfatıyla sanat tarihi okuyordum. 

Tabii bir de konsolosluk katiplerinden olan orta yaşlı aksi bir 

hanımdan Türkçe öğreniyordum. Bahsettiğim davetlerden birine 

katılmak için Atilla Sunay Bey ile İstanbul’daydım. Davetin ikinci 

yarısında salonu yeni Türkiye’nin kurucusu ve ilk cumhurbaşkanı 

Mustafa Kemal Atatürk şereflendirmişti. Ne müthiş bir alkış kopmuş, 

ne keyifli bir hareketlilik olmuştu, hâlâ hatırlarım. Atilla Sunay Bey’in 

Paris’te kaldığı yıllarda tanıştığı eski bir ahbabı ekibiyle birlikte bu 

nefis geceyi fotoğraflamaktaydı. O gece Mustafa Kemal’le 

çekindiğimiz kalabalık fotoğrafları bugüne değin hiçbir yerde 

görmedim. Birazdan Refik Atilla’ya göstereceğim fotoğraf ise elime 

on yıllar sonra, dördüncü eşimle Paris’i ziyaret ettiğimiz sırada geçti. 

Refik Atilla’ya bahsettiğim fotoğrafı sonraki yıllarda çekilen başka 

bazı fotoğraflarımla birlikte veriyorum. Fotoğrafta gösterdiğim kızın 

ben olduğuma ikna olması için. Refik Atilla yirmili yaşlarımdan 

bugünlerime kadarki hallerimi gösteren otuz kadar fotoğrafı elinde 

tutuyor. Mustafa Kemal’in gözlerinin kapalı çıktığı kalabalık fotoğrafa 

ve diğerlerine uzun uzun, sessizce bakıyor. 

“Peki nasıl bu kadar genç gösterip bu kadar dinç olabiliyorsunuz?” 

diye soruyor şaşkınlıkla. 

“Kısaca söylersem; daha az yiyip, daha fazla hareket ederek. Hiçbir 

şeyi dert etmeyerek. Hayatı gerçek gibi değil, bir rüya gibi yaşayarak. 

Hep kendi bildiğimi okuyarak. Çok severek, çok aşık olarak. Ruhum 

karanlık arzu ettiğinde tereddüt etmeyip vahşileşerek. Rica ediyorum 

bununla ne kastettiğimi sorma. Sanatla yakından ilgilenerek. 

Tiyatroyla, müzikle, edebiyatla ve sinemayla. Etrafımda hep beni 

sevecek, bana tapacak insanları tutarak. Bol seyahat ederek. Yeni yeni 

alışkanlıklar edinmeyi alışkanlık edinerek. Kısaca bu tarz şeyler. Ama 

başka bir gün dilersen detaylıca izah ederim.” 

“Nazan Teyze, şu an inanın, şaşkınlıktan üzerime tutukluk geldi.” 

“Görüyorum,” diyorum, gülümsüyorum. 

“Yakında İstanbul’a gitmem gerekiyor. Ne zaman dönerim hiç belli 

değil,” diyor. “Sizinle yanlış bir zamanda tanıştık. Üzgünüm.” 

Bir şey söylemiyorum. O esnada köpeğim uyanıyor. Onunla 

ilgileniyorum. 



BÖLÜM İKİ 

KİTAP KURDU TAKSİCİ 

(Altan) 

Taksisine bindiğim adam iki üniversite bitirmiş. Hemen hemen aynı 

yaşlardayız. Ömrümde ilk defa bir taksinin içinde sevdiğim parçaları 

dinliyorum. Ray Charles, Nina Simone, Frank Sinatra çalıyor. 

Bunların peşine de Leonard Cohen’i, Freddie Mercury’yi dinliyoruz. 

“Ne tarz bir kitap yazıyorsun peki?” diye soruyor, taksi kırmızı 

ışıkta beklerken. 

“Basılacak türden bir kitap değil,” diyorum. 

“Nasıl?” 

“Yayımcılar benim yazdığım tarzda bir kitabı basmaz demek 

istiyorum. Kitabım basılsa bile on yılda üç baskı ancak yapar.” 

“Peki, neden satmayacak bir kitap yazıyorsun?” 

“Eserlerine hayran olduğum büyük yazarlar gibi yazmaya 

uğraşıyorum. Bir piyasaya yönelik yazmak var, basit yazmak, daha 

fazla okura ulaşmak; bir de kaliteli ve klas bir kitap yazıp nitelikli 

okurlarca sevilmek var.” 

“Mahsustan sordum. Bilgim var bu konularda. Ben de nitelikli bir 

okur sayılırım.” 

Konuşmaya devam etsin diye bir şey söylemiyorum. Tamam, güzel 

parçalar dinliyor olabilir. Müzik zevki müthiş. Ama her ne kadar 

okumuş biri olsa da, nedense ondan kitaplar konusunda bir derinlik 

beklemiyorum. 



“Evimde küçük bir kütüphanem var,” diyor. Aracı büyük bir 

rahatlıkla ve kendine güvenle kullanıyor. İşini keyif alarak yaptığı 

belli. “Kitaplar pahalı diyorlar. Cebimize giren paraya göre, diğer 

ülkelerdeki gelir düzeyiyle karşılaştırıldığında, evet, pahalı. Ama 

güzel bir kitaba gözümü kırpmadan yüzlerce lira bile verebilirim. Dün 

akşam kız arkadaşımı kardeşiyle birlikte yemeğe çıkardım. Yetmiş üç 

lira hesap ödedim. Keyifli birkaç saat geçirdik, karnımız doydu. Aynı 

para ile hayranı olduğum yazarların iki veya üç kitabını alabilirim. Bu 

da büyülü elli saat geçirmem anlamına gelir. Yavaş yavaş, tadını 

çıkararak, büyülenerek okuyan biriyim. Bu yüzden kitaplara pahalı 

diyeni dövesim geliyor. Dikkat ettiysen senin dilinden konuşuyorum. 

Nitelikli kitaplardan söz ediyorum. Yoksa o çok satan basit kitapların 

büyük çoğunluğu bana sorarsan beş lira edecek değerde bile değil.” 

Doğduğum, büyüdüğüm, yıllar üzerine ilk kez tekrar geldiğim 

şehirde böylesine derin biriyle karşılaşmış olmak beni etkiliyor. 

Birden içime bir sevinç doluyor. Öyle güzel konuşuyor ki, sevdiğimiz 

şarkılar gibi, sevdiğimiz kitapların da ortak olabileceğini 

düşünüyorum. 

“Bu aralar ne okuyorsun?” diye soruyorum. 

“En son Orhan Pamuk’un Kara Kitap’ını tekrar okudum,” diyor, ki 

en sevdiğim kitaptır. “Dün gece sabahlayarak bitirdim.” 

“En sevdiğim kitaptır,” diyorum, yüzü gülüyor. 

“Kütüphanemde korsan baskısı vardı. Artık korsanlardan kurtulup 

orijinalleriyle yeniliyorum. Bu sabah da bak ne aldım? Aç şurayı.” 

Önümdeki torpido gözünü işaret ediyor. Açıyorum. Daha kitabı 

çıkarmadan kapağını tanıyorum. Yapı Kredi Yayınları’nın Kazım 

Taşkent Klasik Yapıtlar Dizisi’nden bir kitap. Moby Dick, Beyaz 

Balina – Herman Melville. Fiyatı kırk lira. 

“İnanmıyorum,” diyorum. Gerçekten de inanamıyorum. Kucağımda 

duran kendi el çantamı açıyorum. Çantamdaki iki kitaptan birisi aynı 

kitap; Melville’in Moby Dick’i. Bunu dün Kazuo Ishiguro’nun 

Avunamayanlar kitabıyla birlikte Antalya’da iki hafta önce açılan 

Doğan Hızlan Kütüphanesi’nden ödünç almıştım. “Rastlantıyı görüyor 

musun?” 

Taksici de mutlu oluyor. 

“Kendimi sana kardeşten daha yakın hissettim şu an,” diyor. Aynı 

şeyi ben de hissediyorum. “Kusura bakma, adını sormadım.” 

“Altan,” diyorum. 



Elini uzatıyor, sıkıyorum. 

“Memnun oldum Altan,” diyor gözlerinin içi gülerek. “Özgür.” 

Yolun geri kalanında hep kitaplardan ve filmlerden söz ediyoruz. 

Özgür filmlere daha düşkün. Benim henüz yarılamadığım imdb.com 

sitesinin Top 250 listesindeki filmleri çoktan izleyip bitirmiş. Tekrar 

kırmızı ışığa yakalandığımızda birbirimize telefon numaralarımızı 

veriyoruz. Özgür telefonuyla internete bağlanıp beni Facebook’tan da 

ekliyor. 

İneceğim yere yaklaşıyoruz. 

“Ben işte bu mahallede büyüdüm,” diyorum. “Şurada çimenlik bir 

arazi vardı. Mahalle maçlarını orada yapardık. Yine de çok 

değişmemiş buralar. Şu ileriden sola dönelim, yukarı devam edelim. 

Şu camide dedemin cenaze namazını kılmıştık. Kaç sene olmuş, vay 

be.” 

“Buralarda teyzemler otururdu,” diyor Özgür, taksi yokuş caddeyi 

tırmanırken. “Hafta sonları gelirdim. Teyzemin oğluyla kankaydık. 

Bak şu sarı apartmanda oturuyorlardı.” 

“Aa, orada Mesut diye bir arkadaşım oturuyordu.” 

“Mesut işte Mesut,” diyor. “Teyzemin oğlu o.” 

“Özgür biz seninle belki çocukken de arkadaştık, hatırlamıyoruz.” 

“Olabilir.” 

Bir bakkalın önünden geçiyoruz. 

“Bu bakkal da hâlâ duruyor,” diyorum. 

Küçük bir yokuşu daha geçiyoruz. Yokuşlar daracık. Mahallenin 

küçük çocukları bağrışarak top oynuyorlar. Aynı bizim 

çocukluğumuzdaki gibi. 

“Şu kırmızı minibüsün hizasında durabilirsin,” diyorum. “Bu 

apartman.” 

Bagajdan valizimi alacağız. O yüzden Özgür yolu kapatmamak için 

minibüsün önündeki boş yere giriyor. Taksiyi kaldırıma yanaştırıp 

öyle duruyor. 

“Keşke bir arasaydın kardeşini,” diyor Özgür mahsustan. “Bekar 

adamın evine öyle pat diye ziyaret olmaz. Müsait değildir falan.” 

Gülüyorum. 

“Kız arkadaşı var mı?” 

“Var,” diyorum. “Ama araları limoni bayağıdır. Bizimki ne 

zamandır tuhaflaştı. Tepeden tırnağa değişti çocuk. Huyu suyu 

değişti.” 



“Boşver, üzerine gitme,” diyor Özgür. “Kim bilir onun da ne 

dertleri vardır.” 

Taksiden iniyoruz. Bagajı açıyor. Valizimi alıyorum. 

“On gün buradasın madem, mutlaka görüşelim,” diyor. 

“Görüşeceğiz,” diyorum. 

“Seninle şöyle bir gece oturup sabaha kadar sohbet edelim.” 

“Olur.” 

“İçkiyle aran nasıl?” 

“Rakıcıyımdır.” 

“Oh, iyi iyi. Bende içeriz. Bir büyük rakım var. Geçende birazını 

içtik bizim kızla gerçi. Kalanına dokunmayayım.” 

Gülümsüyorum keyifle. “Oldu kardeşim,” diyorum, elimi 

uzatıyorum. Elimi dostça sıkıyor. Taksiye biniyor ve gidiyor. 

Apartman girişinde valizimi yere bırakıyorum. Ziller yeni değişmiş 

gibi. Hiçbir zilin üzerinde isim yazmıyor. Bizim dairenin zilinin 

hangisi olduğundan emin olamıyorum. Otomatiğe bastırmak için 

kardeşimi arıyorum. Uzun uzun çaldırıyorum, açmıyor. Sonra, adet 

olduğu üzere, apartmanın kapısını açtırmak için en üst kattaki 

dairelerin zillerine, ikisine birden basıyorum. Ama meğersem zilleri 

ters takmışlar, ben gidip giriş kattaki dairelere basmışım. Yan 

pencerenin birinden bir baş uzanıyor. Genç bir kız. 

“Sen mi basıyorsun zile abi?” diyor. 

“Üst katlara basıp kapıyı açtıracaktım.” 

“Zilleri ters taktı elektrikçi. Gelip düzeltecek bugün. Dur ben 

basayım otomatiğe,” diyor, içeri giriyor. 

Apartmanın dış kapısı açılıyor. Asansörün önüne giderken deminki 

kız dairesinin dış kapısının önüne çıkıyor. 

“Ben seni tanıyorum abi,” diyor. “Rahmetli Şeref Amca’nın 

torunusun sen.” 

“Sen yoksa Şule misin?” diyorum. Ben de onu tanıyorum. “Ne 

kadar da büyümüşsün. Kocaman kız olmuşsun.” 

Gülümsüyor. 

“Atilla Abi niye gelmedi seninle?” diye soruyor. 

“Nasıl?” diyorum. 

“Atilla Abi’yi niye getirmedin Antalya’dan?” diye tekrar soruyor. 

“Atilla burada,” diyorum huzursuz bir şekilde. 

“Aaa, biz onu Antalya’ya döndü sanıyoruz ne zamandır,” diyor kız. 

“Hiç buralarda görmüyoruz. Bilmem. Annem sesleniyor. Görüşürüz.” 



BÖLÜM ÜÇ 

YENİ BİR ARKADAŞLIK 

(Özgür) 

Altan’la tanışmak beni mutlu etti. Belki bu hafta yaşadığım en 

güzel şeydi. Ona kendisini bir anda kardeşimmiş gibi hissettiğimi 

söylerken samimiydim. 

Yokuşları bir bir inerek mahalleden çıkıyorum. Taksimin arka 

bölümünden bir yerlerden bir tıkırtı geliyor. İki gündür duyuyorum bu 

sesi. Aracın bu aralar bir bakımdan geçmesi lazım. 

Bulvarda yine trafik ışıklarına takılıyorum. Kuzenim Mesut’u bir 

arayayım diyorum. 

Mesut, “Efendim?” deyince, “N’aber lan hayırsız?” diyorum. “Hiç 

arayıp sormuyorsun. / Nasıl? / İyiyim ben de n’olsun be 

Mesut’cuğum. Çalışıyorum. / Bak ne diyeceğim sana. Eski 

mahallenizdeydim şimdi. Altan diye bir arkadaşın varmış senin. Onu 

getirdim. / Efendim? / Evet o işte, Antalya’dan gelmiş. / Evet, evet, 

yıllar üzerine gelmiş. Kardeşi buralardaymış, onu ziyarete gelmiş. / 

Yapma yahu! Ne diyorsun! / Eminsin yani? / Tüh! Bak üzüldüm 

şimdi. / Mesut’cuğum bir saniye, trafikteyim.” 

Taksiyi bulvarın üzerindeki köprünün altında müsait bir yere 

çekiyorum. 

“Anlat bakayım şimdi,” diyorum. ‘“Anlatılacak bir şey yok,’ deme, 

anlat. Çünkü Altan’la buluşacağız bu hafta. Bir sürü ortak noktamız 

var. Çok iyi çocuk. / İyi de, benden duymasa başkasından duyacak. 

Anlatsana sen.” 



Mesut, Altan’ın kardeşi Atilla hakkında konuşmaya başlıyor. Mesut 

çocuk hakkında öyle karanlık şeyler anlatıyor ki, Altan gibi birinin 

kardeşinin böyle birisi olması beni şaşırtıyor ve üzüyor. 

O ara telefonum biplemeye başlıyor. 

“Mesut, birisi arıyor,” diyorum. “Ben seni sonra yine ararım, oldu 

mu kardeşim?” deyip görüşmeyi sonlandırıyorum. 

Bakıyorum, Altan arıyor. 

“Efendim? / Bak ne yapalım o zaman? Sen orada dur. Ben gelip 

alıyorum seni. / İyi de, başka çaren mi var? Kardeşin sana dönene 

kadar benimle vakit geçirirsin. / Oldu. Beş dakikaya oradayım.” 

Altan’ın işi zor. Mesut’tan duyduklarımı ona söylesem mi, 

söylemesem mi? Ay, nasıl canım sıkıldı, anlatamam. 

Tekrar yola çıkıyorum. Pos bıyıklı şişman bir sürücüsü olan bir 

kamyonet az daha bana yandan bindiriyordu. Bir de sanki ben 

suçluymuşum gibi uzun uzun kornaya basıyor. Küfür mü ediyor? 

Başımı dışarı uzatıyorum. Ters ters bakıyorum herife. 

“Amca belanı arama. Zaten canım sıkkın,” diye bağırıyorum. 

Yine bir şey söylüyor. Basıyor gaza gidiyor. O inse ben de 

inecektim. Gözünün yaşına bakmadan bir iki tane patlatacaktım. 

Altan’ın kardeşine gerçekten canım çok sıkıldı. 

Mahalleye tekrar girerken durakla görüşüyorum. Özel bir işimin 

çıktığını, uzayabileceğini söylüyorum. 

Altan bıraktığım yerde duruyor. Valizini bu sefer bagaja değil, arka 

koltuğa koyuyorum. 

“Eşek herif bakmıyor telefonuna,” diyor binince. “Mesaj attım 

sonra. Geldiğimi yazdım. Peşine Gül’ü aradım. Kız arkadaşını. İki 

haftadır falan görüşmemişler. Kıza ters davranıyormuş. Telefonlarına 

çıkmıyormuş. Çoğu mesajına cevap vermiyormuş.” 

“Yakın arkadaşlarını aradın mı?” 

“Arayacağım.” 

Ben yokuşları tekrar inerken Altan kardeşinin çocukluk arkadaşları 

olan Metin ve Adem isimli iki çocuğu arıyor. Adem işte olduğu için 

uzun konuşamıyor. Altan’ın telefonuyla uyanan gececi Metin ise ne 

dediyse Altan’ı huzursuz ediyor. 

“Ee, ne diyorlar?” diyorum. 

“Kesin bir şey saklıyorlar benden,” diyor. “O kadarını anladım.” 

Bir süre konuşmuyoruz. Müziğin sesini açıyorum. La Falsa Moneda 

– Buika. De Cara A La Pared – Lhasa de Sela. Bu iki nefis parçayı 



sessizce dinliyoruz. İkincisi biterken bir simit sarayının önüne park 

ediyorum. 

Altan tezgahtan bir kaşarlı bir de patatesli poğaça seçiyor. Sütsüz 

kahve söylüyor. Ben de çayımın yanına bir tane simit alıyorum. 

“Aramıyor da, mesaj da atmıyor, görüyor musun it herifi!” 

“Tamam Altan, sakin ol. Görmemiştir telefonunu, meşguldür. Ya da 

nerede kalıyorsa, belki daha uyanmamıştır.” 

“Gördüğüm yerde boğacağım onu,” diyor Altan. 

Bunu öfkeyle değil, kaygıyla söylüyor. 

“Kardeşin neden buradaydı?” diye soruyorum. “Çalışıyor muydu?” 

“Kız arkadaşına yakın olmak için burada yaşamak istedi. Dedemizi 

kaybettik. Dedemin dairesi boş kaldı. Başlarda birkaç işe girdi çıktı. 

Cebinde para tutmayı bilmez o. Aldığı parayı on günde yiyordu. Aç 

kalmasın, morali bozulmasın diye annem ona sürekli para 

gönderiyordu. Sonradan para istememeye başladı. Geceleri bir 

arkadaşının büfesinde duruyordu. MSN’den görüşüyorduk. Annem 

özlüyordu. Haftada bir iki defa kamera açtırıyordum ona. Aldığı 

maaşın haricinde büfeden erzak da veriyordu arkadaşı. Aylar önce 

durumu böyleydi. Sonra bilgisayarının kamerasının bozulduğunu 

söyledi, hiç kamera açmadı. Annem onu kaç defa çağırdı, Antalya’ya 

gelmedi. Bayramda bir akrabamızla görüşürken Atilla’nın büfede 

sadece iki ay çalıştığını, sonra arkadaşıyla bozuşup işi bıraktığını 

öğrendim. Anneme bir şey söylemedim. Belki beş ay geçti. Annem 

onu hâlâ büfede çalışıyor sanıyor.” 

“Annen hiç gelmiyor mu buraya?” 

“Annem Eskişehirli. Burada hep baba tarafından akrabalarımız var. 

Annemin kimi kimsesi yok burada. Zaten Samsun’da topu topu yedi 

sene yaşadı annem. Ama doğru söylüyorsun. Hazır ev varken, 

arkadaşları varken, gelse gelirdi. Canı istemiyor demek ki.” 

Vakit öğleyi biraz geçiyor. Simit sarayının içi kalabalıklaşmaya 

başlıyor. Gürültüden rahatsız oluyoruz, kalkıyoruz. Altan ısrar ettiyse 

de hesabı ben ödüyorum. 

Şehrin içinde rastgele dolaşıyoruz. 

“Ben seni işinden etmeyeyim,” diyor. 

“Öyle pek iş olmuyor zaten,” diyorum. “Bugün izin verdim 

kendime. Kardeşin ararsa da durağa dönmeyeceğim, eve gidip kitap 

okuyacağım.” 

“Bir tıkırtı geliyor duyuyor musun?” 



“Dün başladı o tıkırtı. Bu hafta sanayiye götürüp baktıracağım. 

Lastiklerin de değişmesi lazım. Aracın sahibi ödemeyi yapmış, ama 

üşengeçlikten bir türlü gidemedim.” 

Hava bulutsuz. Masmavi. Sıkışık yollar, kalabalık, pasparlak güneş 

çok sıkıcı. Sinemaya gitmeyi düşünüyoruz. İlgimizi çeken bir film 

yok. Sonunda karar veriyoruz. Bana gideceğiz. İkimizin de izlemediği 

ama izlemek istediği bir film bulacak, torrentle şak diye indirip 

izleyeceğiz. Bu fikir ikimizin de hoşuna gidiyor. 

Eve girer girmez Altan benim kütüphanenin önüne dikiliyor. Ben de 

bu esnada filtre kahve hazırlıyorum. Bilgisayarımı açıyorum. 

“Altan?” 

“Efendim?” 

“Almodóvar’ın son filmini izledin mi?” 

“Bayıldım o filme. Adı bile hâlâ aklımda. La Piel Que Habito.” 

“Benim aklımda bu vardı. Geçenlerde indirmiştim. Hazır. Tekrar 

izlemezsin değil mi?” 

“İzlemem.” 

“Gel sen otur şunun başına, sen seç. Kahveleri getireyim.” 

Dokuz Melih Müren kitabının yan yana durduğu rafın önünde. 

“Senin gibi biri şu adamın kitaplarından ne zevk alıyor sorabilir 

miyim?” diyor. “Hiçbiri de korsan değil. Melih Müren benim tuvalet 

yazarım. Kitaplarının korsanını pazardan alıyorum.” 

“Bütün kitaplarını okudun mu?” 

“Deli miyim?” 

“Okudum ben hepsini. Orada gördüklerin en beğendiklerim.” 

Kayıp Okyanus’u eline alıyor. 

“En son bunu okudum,” diyor. “Sen bu kitabı sevdin mi şimdi?” 

“Niye ki? Gayet çekici ve sürükleyici bir hikayesi var.” 

Gözü Proust’lara, Nabokov’lara, Borges’lere kayıyor. 

“Bunu anlayamıyorum işte,” diyor. “Büyük yazarlarla tanışmış, 

onları sevmiş biri, neden hâlâ sırf hikayeleri için kitap okur? Sırf 

hikaye istiyorsam on saatimi on beş saatimi bu adamın kitaplarına 

vermem, açar film izlerim, en fazla üç saatim gider.” 

Sesimi çıkarmıyorum. 

Altan bilgisayarın başına oturuyor. İzlemediği birkaç film öneriyor. 

Hepsini izlemişim. Sonunda buluyoruz. David Lynch’in Frank 

Herbert kitaplarından uyarladığı Dune filmini ikimiz de izlememişiz. 

Altan filme konu olan kitapları okumadığını söylüyor. 



BÖLÜM DÖRT 

BOZULAN İLİŞKİ 

(Gül) 

Bu sene Atilla bambaşka biri oldu. Kırıcı, kaba, umursamaz, aksi, 

kavgacı, alıngan biri oldu. Hiç böyle değildi. Yüzü hep gülerdi. 

Sıkıntılı anlarda bile gözlerinde bir ışık parlardı. Bana kıyamazdı. 

Gece gündüz arardı, mesaj atardı. Bazen gece yarıları evimizin önüne, 

penceremin altına gelirdi. Böyle gecelerde yağmur da yağsa, fırtına da 

kopsa mutlaka gelirdi. Çünkü yüzümü uzaktan da olsa görmeden 

uyuyamayacağını söylerdi. Evlerimiz de öyle pek yakın değildir. Gece 

soğuğunda kırk dakika yürürdü bunun için. 

Beni her gün görmek isterdi. Bazı günler günde iki defa. Tutucu bir 

annem var. Babamı kaybettim. Evin tek çocuğuyum. Ana kız bir 

başımıza yaşıyoruz. Annem bir erkek arkadaşım olduğunu bilmiyor. 

Bilse hemen evlendirmeye kalkar bizi. Ben Atilla’nın ailesiyle 

tanıştım. Atilla bizi bir defasında bilgisayar kamerasından 

görüştürmüştü. Daha sonra bayramlarda, yılbaşlarında, Anneler 

Günü’nde Berna Teyze’yi hep aradım. Eğer evdeyse Altan Abi ile de 

bir iki dakika sohbet ederim. Berna Teyze o kadar şeker bir kadın ki… 

Her defasında beni kendi kızı gibi sevdiğini söylüyor. 

Atilla’ya neler oluyor bilemiyorum. Sadece huy olarak değil, 

dediğim gibi, tamamen değişti çocuk. Çok kilo aldı. Bakımsızlaştı. 

Kılığı kıyafeti bozuldu. Yüzü tombullaştı. Belli belirsiz gıdığı çıktı. 

Göbeği genişledi. Yanları yüzünden eski tişörtlerini giyemez oldu. 

Afedersiniz ama öküz gibi yiyor sürekli. Midesini genişletti. Ne 



zaman evine gitsem bana patates kızarttırıyor. Ben patates kızartırken 

gidip bakkaldan iki buçuk litre kola ve dondurulmuş hazır köfte 

alıyor. Gözümün önünde iki kilo patatesi köftelerle birlikte yiyor, 

kolanın yarısını kana kana içiyor. Eskiden çayına kahvesine şeker 

atmazdı hiç. Sonradan ne olduysa şekeri neredeyse kürekle atmaya 

başladı. Çay kahve değil canım onlar; resmen çay reçeli, kahve 

marmelatı. 

Altan Abi Samsun’a gelmiş bu sabah. Aradı. Ona Atilla ile iki 

haftadır görüşmediğimizi söyledim. Gerçekte görüşmeyeli altı yedi 

hafta olmuştur. İki ay öncesine kadar ölen dedesinin dairesinde 

yaşıyordu. Geçen sene ne güzeldi. Orada cennette gibiydik. Yanına 

gidiyordum. Saatlerce baş başa kalıyorduk. Dünyalar benim oluyordu. 

Bana çok iyi davranırdı. Beni izlemeye doyamazdı. Bir aktrismişim 

gibi, yaptığım her şeyi sıkılmadan izlerdi. Şımartırdı hep beni :( 

Birazdan çıkacağım evden. Annem yan odada televizyon izliyor. 

Oktay Usta’nın programına bakıyor. Annemin yanına gidiyorum. 

Sokuluyorum ona. Onunla birlikte programı izlemeye başlıyorum. 

Oktay Usta yine zengin bir menü hazırlıyor. Muzlu lor peynirli 

piramit pasta. Sodalı börek. Marullu sıkma köfte. Bademli kremalı 

brokoli çorbası. Ispanaklı yumurtalı simit köfte. Konuğunu 

tanımıyorum. Sarışın bir kız. 

“Anne ben birazdan çıkacağım,” diyorum. 

“Nereye kız?” diyor, yana kaymış çemberini düzelterek. 

“Kızlar kuaföre gidecekmiş. Onlarla orada otururum. Dergi 

bakarım. Benim saçım, kaşım düzgün.” 

“İyi,” diyor annem. 

Hazırlanıyorum. Çıkarken anneme görünüyorum. 

“Para lazım mı?” diye soruyor. 

“Yok,” diyorum. 

“Var mı paran?” 

Yine, “Yok,” diyorum. 

“Çantamı getir,” diyor yerinden kalkmadan. 

Getiriyorum çantayı. Cüzdanını çıkarıyor. Yirmi lira veriyor. 

“Üstü senin olsun. Gelirken Bim’e uğra. Tereyağı, kaymak, iki kutu 

da süt al.” 

“Ekmek?” 

“Var ekmek. Akşama bulgur pilavı nohut yapacağım. O ekmek de 

yenmez bu akşam, kurur, yarın tost yaparız.” 



“İyi, anne, çıkıyorum ben.” 

“İyi, geç kalma.” 

Kuaföre falan gittiğim yok. Atilla’nın dedesinin evine gidiyorum. 

Kontrole. Atilla aylardır burada yaşamıyor, ama ara sıra geliyor. 

Kapıcının kızıyla biraz muhabbetim var. Atilla’nın apartmana girip 

çıktığını hiç görmüyorlarmış. Atilla geceleri giriyor daireye. 

Yıkanacak çamaşırlarını sepete atıyor. Ben evi kontrole geldikçe 

onları yıkayıp küçük odanın ortasında açık duran askılığa asıyorum. 

En son telefon görüşmemizde Atilla soğuk bir teşekkür etmişti bunun 

için. 

Dolmuştan inip apartmana doğru yürüyorum. Kapıcı kızı Şule 

apartmanın girişinde. Hortumla kaldırımı ıslatıyor. 

“Gül Abla,” diyor beni görünce. 

“Nasılsın canım?” 

“Evi temizlemeye mi geldin yine? Bu sabah Atilla Abi’nin abisi 

geldi Antalya’dan.” 

“Biliyorum konuştuk.” 

“Atilla Abi Antalya’ya gitmemiş hiç.” 

“Kim gitti dedi ki sana?” 

“Öyle sanmıştık biz annemle.” 

“Canım sana kolay gelsin. Fazla vaktim yok. Yukarı geçiyorum.” 

Daireye girince hemen buzdolabını kontrol ediyorum. Sadece 

kıyafetlerini yıkamıyorum, bozulmayacak, bayatlamayacak yiyecekler 

de hazırlıyorum ona. Sigara böreklerine dokunmamış ama mozaik 

pastanın yarısını yemiş. Küllükleri boşaltıyorum. Kirlettiği bardakları 

yıkıyorum. Sonra banyoya geçiyorum. Kıyafet getirmemiş. Çamaşır 

makinesi arada çalışıyor, arada çalışmıyor. Çoğu zaman çalışmıyor. 

Kışın neler çektim. Sepette kan bulaşmış veya zedelenmiş, bazen 

yırtılmış kıyafetler buluyordum. Kışın birileriyle kavga ediyordu 

sürekli. Kendi vücudunda da morluklar, çizikler oluyordu. Çok 

üzülüyorum onun için. Gerçi ne zamandır kanlı veya hırpalanmış 

kıyafetler getirmiyor. Biraz uslandı gibi. Ah, benim Atilla’m nasıl 

böyle serseri oldu ki! Ne tatlı, ne efendi biridir normalde. 

Yatak odasına gidip yatağın üzerinde oturuyorum biraz. Bir ağlama 

geliyor. Kendimi tutamıyorum. Dakikalarca bağıra bağıra, sarsıla 

sarsıla ağlıyorum. Lavabonun aynasında kendime bakıyorum sonra. 

Yüzüm gözüm kıpkırmızı olmuş. Yüzümü yıkıyorum. Kendimi 

toparlıyorum. 



Dışarı çıkıyorum. Güneş görünmüyor, ama ortalık hâlâ apaydınlık. 

Rüzgar çıkmış. Gözlerimi kısarak yürüyorum. Rüzgar kaldırım 

kenarlarındaki tozları kaldırıyor. Geçen akşamüzeri dolmuştayken, 

aşağı mahallede, cadde üzerinde küçük bir anahtarcı çarpmıştı 

gözüme. Bu küçük dükkana giriyorum. Altan Abi’ye vermek için 

dairenin ve apartmanın anahtarlarının birer kopyasını çıkarttırıyorum. 

Apartmanın dış kapı anahtarı birkaç ay önce değişmişti. Dairenin 

anahtarıysa Antalya’daki evde kaybolmuş. Berna Teyze ile aramışlar 

bulamamışlar. 

Cadde boyunca dükkan vitrinlerine baka baka yürümeye 

başlıyorum. Altan Abi’yi arıyorum. Onun için anahtar çektirdiğimi 

söylüyorum. Bir arkadaşının evindeymiş. Film izliyorlarmış. Atilla 

hâlâ aramamış. Benim çağrılarıma ve mesajlarıma da cevap 

vermediğini söylüyorum. Biz konuşurken Altan Abi’nin arkadaşının 

arkadan bir şey söylediğini duyuyorum. Altan Abi şu an tam nerede 

olduğumu soruyor. Söylüyorum. Bana çok yakındaki bir taksi durağını 

tarif ediyor. Durağa gitmemi, anahtarı oradaki adamlara bırakmamı 

rica ediyor. 

Taksi durağı yolun karşısında. Yüz metre kadar çaprazda. Etrafta 

taksi göremiyorum. Küçük bir kabinin üzerinde durağın ismi yazıyor. 

İçeride kilolu, kibar bir amca var. Öksürüp duruyor. Ona telefon 

açmışlar. Beni bekliyor. Anahtarları teslim edip duraktan ayrılıyorum. 

Çantamdan telefonumu çıkarıyorum. Geniş bir kaldırımın 

ortasından, sağımdan solumdan geçen insanlara bakmadan 

yürüyorum. Gözüm telefonumun küçük ekranında. Atilla’ya mesaj 

yazıyorum. Dedesinin evine uğradığımı, abisi için evin anahtarlarını 

çektirdiğimi yazıyorum. Resimli parkın yakınında olduğumu, 

buralarda bir yerdeyse kendisini hava kararana kadar görmek 

istediğimi yazıyorum. Mesajı gönderip göndermemekte tereddüt 

ediyorum. Çünkü cevap bekleyerek yalandan vakit kaybedeceğim. 

Cevap vermeyecek. Hava kararana kadar sap gibi oyalanacağım 

buralarda. 

Mesajı göndermeden siliyorum. 

Bim’e uğramadan önce biraz oturup kendimi teselli etmek için 

duvarında Walt Disney karakterlerinin çizili olduğu küçük parka 

doğru yürüyorum. Genelde burada buluşuruz. 

Aa! Atilla orada. Bankta oturuyor, dondurma yiyor. Yanında 

kocaman kahverengi bir köpek var. Tasması Atilla’nın elinde. 



BÖLÜM BEŞ 

GEZİNTİ 


Delikanlı bugün yine çaya geldi. Bu defa ben çağırmamıştım. 

Kendisini yalnız hissedip geldiğini söyledi ilk başta. Ama sonradan 

itiraf etti. Abisi gelmiş Antalya’dan. Hem abisi hem de kız arkadaşı 

sabahtan beri delikanlıyı arayıp duruyorlarmış. Sinirleri gerilmiş. 

“Yavrum, merak ettim,” diyorum usulca. “Abinle görüşmekten 

neden çekiniyorsun?” 

“Son birkaç ay içerisinde görünüş olarak epeyi değiştim,” diyor. 

“Fazla kilo aldım. Pis, pasaklı biri haline geldim.” 

“Hiç de öyle değilsin,” diyorum kibarca. Bence dediği kadar değil. 

“Öyleyim, biliyorum. Neşemi kaybettim. Abimin, annemin, kız 

arkadaşımın duysalar rahatsız olacakları şeyler yaptım. Onları tedirgin 

edebilecek insanlarla vakit geçirdim. Abim akıllı biridir. Beni gördüğü 

an hayatımı mahvettimi düşünür. Beni eski halime getirmeye uğraşır.” 

“Ne güzel ya işte,” diyorum. “Seni seviyor.” 

“Şu an öyle bir durumdayım ki, size anlatamam, en son ihtiyaç 

duyacağım şeydir sevmek ve sevilmek.” 

“Peki, oğlum, bir şey soracağım.” 

“Buyrun.” 

Ama o an aklımdaki şeyi sormaktan vazgeçiyorum. Ağır 

hareketlerle sütlü çayımı yudumluyorum. Gözlerim dalmış gibi 

yapıyorum. Uzun uzun, yavaşça, gözlerimi kısarak etrafa boş boş 

bakıyorum. Refik Atilla bir şeyler düşünmeye başlıyor, onun bakışı da 



donuklaşıyor. Sehpanın üzerindeki tabağa uzanıyorum. Paketinin 

üzerinde ‘Anne eli değmiş gibi’ yazan çikolata parçacıklı küçük 

kurabiyelerden alıyorum. Göz ucuyla Refik Atilla’yı izlerken, 

kurabiyeyi takma dişlerimle güzelce ezerek, küçük ısırıklarla yiyorum. 

Uppsala köşesinde başını kaldırıyor. Çenesini genişçe açarak, 

ağzında salyası uzayarak esniyor. Refik Atilla onun iri dişlerine, 

büyük ağzına tuhaf bir dikkatle, başını biraz öne uzatarak bakıyor. 

“Hadi abisi,” diyorum. “Oğluşumu gezintiye çıkaralım.” 

Refik Atilla boş fincanını önündeki sehpaya bırakıyor, yerinden 

kalkıyor. O kalkınca Uppsala da ayaklanıyor. Refik Atilla bir an 

panikliyor, bana doğru yarım adım geriliyor. Uppsala ona aldırış 

etmeden, önce ön, ardından arka patilerini uzatarak geriniyor. 

Korkudan ellerini havaya kaldıran Refik Atilla’ya yaklaşıyor, 

delikanlının kotunu kokluyor. 

“Bir şey yapmaz,” diyorum. 

Islık çalıyorum. Uppsala üzerime geliyor, önümde oturuyor. 

“Ben montumu alıp geleyim,” diyor Refik Atilla. 

“Neden?” 

“Köpeği gezdirmeyecek miyiz?” 

Ayağa kalkıyorum. Refik Atilla’nın elini tutuyorum. 

“Gel bak,” diyorum. 

Birlikte arka odaya yürüyoruz. Uppsala’ya bir işaret yapıyorum, 

peşimiz sıra gelmeye başlıyor. 

Uppsala’yı dışarı çıkarmıyorum. İnsanlar onun heybetinden 

korkuyor. Karşılaştığımız diğer sahipli ve sahipsiz köpekler 

Uppsala’yı tahrik ediyor. Uppsala her ne kadar ağırbaşlı ve soylu bir 

köpek olsa da, zaman zaman aşırı tahrik edildiğinde huysuzlaşıyor, 

kötü kötü havlıyor. Korkunç bir havlaması var. Benim bile elim 

ayağım boşalıyor. Küçük köpekler arsızca oğlumun kanına giriyor, 

onu sinirlendiriyor. Bir defasında Uppsala kısacık hırlayıverdi diye 

oralardan geçmekte olan bir polis memuruna bizi şikayet etmişlerdi. 

Uppsala boyutları bakımından toplum içine çıkarılacak köpek değil. 

Uppsala’nın gezinti odasına giriyoruz. Işığı yakıyorum. Uppsala 

aramızdan geçip koşu bandının üzerine çıkıyor. Bu büyük koşu 

bandını 2005 yazında satın almıştım. En pahalı olandı. Parasının 

hakkını verdi, bir defa bile arızalanmadı. Gerçi üzerinde kimse 

koşmadı. Onu sırf Uppsala’nın gezinti yapabilmesi için almıştım. 

Koşu bandının karşısında, küçük, ahşap bir TV ünitesinin üzerinde, 



LG marka 50 inç ekranlı bir plazma duruyor. Ünitenin camlı gözünde 

DVD player ve Uppsala’nın sevdiği çizgi filmlerin DVD’leri duruyor. 

Koşu bandına yaklaşıp Uppsala için özel yaptırdığım kayışları onun 

belinin altından geçiriyorum. Kayışların ucunu iki taraftaki tutunma 

bölümlerinde sabitliyorum, gerginliği ayarlıyorum. 

“Köpekler için özel koşu bantları var diye duymuştum.” 

“Uppsala’ya dar gelir onlar. İnternetten incelemiştim birkaçını.” 

“Formu gayet yerinde. Buna borçluymuş demek ki. Dün de 

dikkatimi çekmişti. Vücudunda bir gram yağ yok gibi. Kasları düzgün, 

belirgin. Asil bir duruşu var.” 

“Teşekkür ederiz abisi.” 

Sonra Uppsala’ya çizgi film açıyoruz. Odadan çıkıyoruz. 

“Milföy böreği yapayım mı sana?” diye soruyorum. “Uppsala’nın 

sosislerinden de koyarım içine. Hiç burun kıvırma, marketteki en 

kaliteli sosislerden alıyorum ona. Hani şöyle beşli oluyor, uzun uzun.” 

“Canım şimdi bir şey yemek istemiyor. Yeni atıştırdık ya.” 

“Gece karnın acıkırsa balkondan seslen bana. Ben çok az 

uyuyorum. Sana istediğin saatte bir şeyler hazırlarım.” 

Teşekkür ediyor. Köpeği dışarı çıkarmamam kafasına takılmış. 

Çişini kakasını nereye yaptığını öğrenmek istiyor. Uppsala tuvaletini 

küvete yapıyor. Ne yedirirsem yedireyim hep sert kaka yapıyor. 

Faraşla küvetten kolayca alıyorum. Ona güzel bir kaka adabı eğitimi 

verdim. Yanlışlıkla kakasına basarsa veya kakası fazla kokuluysa 

küvetten inmiyor. Ben gelene kadar boğuk boğuk, komşulara 

duyurmadan havlıyor. Çişi güzel koksun diye ananas ve kuşkonmaz 

yediriyorum. 

Refik Atilla’yla birlikte balkona çıkıyoruz. Hava rüzgarlı. Oturma 

odasındayken ona bir şey soracağımı söyleyip sormadığımı 

hatırlatıyor. Kısaca unuttuğumu söyleyebilirdim. Eğer bunu bana 

balkonda hatırlatmasaydı. 

“Bu sabah balkon demirlerini silerken, başımı uzatıp senin balkona 

baktım,” diyorum. “Burada senden önce tekin olmayan kişiler 

oturuyordu. Mafya gibi tipler. Onların masası ve sandalyeleri duruyor 

hâlâ balkonda. Sen bu evi eşyalı mı kiraladın oğlum? Keşke daha 

düzgün mülk sahiplerine denk gelseydin.” 

Refik Atilla, “Ne diyeceğimi bilemiyorum,” diyor sıkıntıyla. “Bu 

evin sahibi Kurtuluş isimli birisi. Burada daha önce kendi mi 

oturuyordu, yoksa benim gibi başkalarını mı oturtuyordu bilmiyorum. 



Onunla ve başkalarıyla bir projem var. O yüzden bir süre burada kalıp 

psikolojik olarak hazırlanmam gerekiyor. Yan dairede gördükleriniz 

mafya gibi tipler değil. Bildiğiniz mafya. Ucuz sokak serserileri değil. 

Büyük işler çeviren ağır abiler. Ben de böyle kişilerle takılan, efendi 

görünümlü, ama özünde masum olmayan biriyim. Büyük bir proje 

içerisindeyiz ve ben büyük bir sorumluluk üstleniyorum. Ama beni 

sevdiniz değil mi? Size bir kötülüğüm dokunmadı.” 

Delikanlıya gerçekten kanım ısındı. Anlattıklarından sonra da 

hislerimde değişiklik olmuyor. Bir de güzel anlatıyor ki, gözleri 

büyüye büyüye. Yaptığı gizli kapaklı, tehlikeli şeylerden zevk aldığı, 

bunların hoşuna gittiği belli. Ay ne bileyim, tehlikeli bile olsa sevdim 

bu çocuğu. 

“Gangster oğlum benim,” diyorum, yanaklarını sıkıyorum. Ne de 

güzel gülümsüyor ben böyle yapınca. 

“Gidip biraz Uppsala’yı seyredeyim,” diyor. “Hoşuma gitti orada 

yürümesi.” 

Ben de bu arada bardaklarımızı çalkalıyorum. Mutfağa çeki düzen 

veriyorum. Gezinti odasına bir giriyorum ki dost olmuşlar. Refik 

Atilla Uppsala’nın başını okşuyor. Elimi hart diye ısırır diye 

korkmadan başını çevirmiş, çizgi film izliyor. Casper’ı izliyorlar. 

Uppsala sanırım sevimli hayalet Casper’ı yiyecek bir şey sanıyor, o 

yüzden izlemek hoşuna gidiyor. Ninja Kaplumbağalar’a bayılıyor, 

Scooby Doo’dan nefret ediyor, Teletabiler’den ve Caillou’dan 

korkuyor, Pepee’ye havlıyor. Son eşim, rahmetli, o zamanki 

Uppsala’ya kırmızı noktalı video kasetler izletirdi. Âlem adamdı. 

“Uppsala’yı bugünlüğüne dışarı çıkaralım mı birlikte?” diye 

soruyor Refik Atilla. “Sokakları özlemiştir. Esiyor ama ılık esiyor.” 

“Peki,” diyorum. “Böyle gönüllü olursan, arada sırada gezdiririz. 

Ben tek başıma bir şey olur da baş edemem diye korkuyorum. Yoksa 

hayvancağız bunalıyor evde.” 

Hazırlanıyoruz. Refik Atilla yan daireden montunu ve cüzdanını 

alıyor. Yürürken bir ara Uppsala’nın tasmasını Refik Atilla’nın eline 

veriyorum. İkisi de gayet sakin. Delikanlı yine biraz çekiniyor gibi 

ama böyle büyük bir köpekle yürümekten haz aldığı belli. Herkes bize 

bakıyor. 

Refik Atilla ilerideki duvarı resimli küçük çocuk parkına gitmeyi 

öneriyor. Onları parka yalnız gönderiyorum. Ben bu arada alt 

mahalleye inip vezneden faturalarımı yatırıyorum. 



BÖLÜM ALTI 

ORTALIĞI BOK GÖTÜRÜYOR 

(Altan) 

Hava az önce karardı. Hatta tam da kararmadı diyebilirim. Özgür 

puding yaptı demin. Birer kase sıcak sıcak yedik, birer kase de dolaba 

koyduk. Balkonda bira içiyorum. Özgür içeride kız arkadaşıyla 

konuşuyor. Havasını özlemişim bu şehrin. 

Özgür sesleniyor sanki. 

“Efendim?” 

Telefonum çalıyormuş. 

Aa, Gül arıyor. 

“Efendim Gül? / Neredesin sen? Bayağı gürültülü. / Ha, anladım. 

Söyle istersen biraz kıssınlar sesini. Duyamıyorum çünkü. / Tamam, 

iyi şimdi. / Ne diyorsun! Aa, çok iyi. Çok iyi. / Dur, bulayım kalem 

kağıt. Biraz bekle canım. / ‘Özgür!’ / Gül, bir saniye canım. / ‘Özgür 

kalem bulamıyorum.’ / ‘Hani la?’ / ‘Gördüm tamam.’ / Gül, 

dinliyorum, söyle. / Aa, ben biliyorum orayı. Yazmama bile gerek 

yok. / Altında kuru temizlemeci vardı değil mi o apartmanın? / Hâlâ 

mı var? / Eminsin değil mi burası olduğundan? / Dur, onu not edeyim. 

Ne demiştin? / Oldu canım. Çok çok teşekkürler. / İyi akşamlar sana 

da. En kısa zamanda görüşeceğiz seninle de. / Sana da. Sana da.” 

Özgür yanımda dikiliyor. 

“N’oluyor?” diyor. 

“Hadi çıkalım. Atilla’yı bulduk.” 



Çok yakındayız. Taksiyle değil yürüme bile gidebiliriz. Özgür yedi 

dakika sonra taksiyi Gül’ün söylediği apartmanın önüne park ediyor. 

“Altan birayla mı çıkacaksın milletin karşısına?” diyor Özgür. Karşı 

kaldırımın önündeki çöp konteynırını gösteriyor. 

Yarım şişe birayı başıma dikliyorum. Şişeyi çöpe atıp dönüyorum. 

Zillerin üzerine bakıyoruz. Zili bulup basıyoruz. Otuz saniye kadar 

sonra otomatiğe basılıyor. 

“Asansör çalışmıyor herhalde,” diyor Özgür. “Baksana ışığı 

yanmıyor.” 

Katları yürüyerek çıkıyoruz. Altıncı kata kadar. Altmış beş yetmiş 

yaşlarında gösteren bir kadın bizi kapısının eşiğinde bekliyor. Özgür’ü 

ben sanıyor. 

“Kardeşin geleceğini bilmiyor,” diyor Özgür’e. 

“Atilla benim kardeşim teyzeciğim,” diyorum. 

“Ne bileyim yavrum,” diyor kadın. “Atilla sana hiç benzemiyor da 

bu arkadaşına sanki biraz benziyor.” 

“Evet,” diyorum. “Benzemeyiz.” 

Terlik çıkarıyor, zahmet etmemesini söylüyoruz. Bizi oturma 

odasına yönlendiriyor. Beni görünce Atilla’nın rengi kaçıyor. 

“Abi!” diyor şaşkınlık içerisinde. 

Surat asamıyorum. Son birkaç saat içinde üç bira, iki kadeh de rakı 

içtim. Kendimi odanın köşesinde uyuklayan at kadar köpekten uzakta 

tutarak kardeşime yaklaşıyorum. Onu şöyle bir süzüyorum. Geçen yaz 

bir hafta on gün Antalya’ya gelmiş, sıcağa dayanamayıp geri 

dönmüştü. O zamandan beri MSN haricinde görmemiştim onu. Sanki 

bana biraz yaşlanmış gibi geldi. Neredeyse benimle yaşıt gibi 

görünüyor. Aramızda dokuz yaş var. Yaşlanmış göründüğünden yine 

de pek emin olamıyorum. Kafam bir milyon olmasa da rahat altı yüz 

altı yüz elli bin var. Ama şurası kesin ki Atilla gözle görünür ölçüde 

çirkinleşmiş. Narinliği, tatlılığı, yakışıklılığı yok olmuş. 

Sarılıyor bana. Tişörtü kokuyor. 

“Oğlum sen ne yaptın lan böyle kendine?” diyorum. 

Küçüklüğünde kabahat işlediğinde yaptığı gibi tatlı tatlı bakmaya 

çalışıyor. Öyle bakmayı bile unuttuğunu görüp üzülüyorum. Sanki 

çocuğun başına bir felaket gelmiş de hayata küsmüş. 

“Oturun çocuklar,” diyor kadın bize. “Size neskafe yapayım.” 

Özgür köpeğin başına çömelmiş, ona yakından bakıyor. 



“Dana kadarmış,” diyorum. “Böyle köpek mi olur. Bunun üstüne 

binsen götürür valla.” 

“Dana değil Danua,” diyor Özgür. “Danua deniyor bu cinse.” 

Oturuyorum Atilla’nın yanına. Üzerime suskunluk geliyor. 

Şişmanlamış, saçı sakalı karışmış kardeşime üzüntüyle bakıyorum. 

“Öyle bakma insana,” diyor bana. 

Özgür ona elini uzatıyor. “Özgür ben,” diyor. El sıkışıyorlar. 

“Bu kadınla mı yaşıyorsun Atilla?” diyorum. Tuhafça mı baktı, 

bana mı öyle geldi? “Yo, o anlamda demiyorum salaklaşma.” Niye 

böyle dedim ki şimdi. Şaşırttı beni Atilla. Kafamı toparlayamıyorum. 

“Yan dairede kalıyorum,” diyor. “Nazan Hanım komşum.” 

“Kahveleri içelim de bir an önce yan tarafa geçelim o zaman.” 

Bir şeyler geveliyor ama, “Olur,” demiyor. 

Kahvemi ağzımı yakarak hızla içiyorum. Bakıyorum, Özgür’le 

Atilla da öyle içmişler. 

“Teyzeciğim ellerine sağlık,” diyorum. 

“Afiyet olsun yavrum,” diyor sevecen sesiyle. “Yapayım mı gene?” 

“Yok teyzeciğim. Müsaadeni isteyelim. Kerataya hesap sorayım.” 

Kadın, “Eh, madem,” diyor. Bizden önce o ayağa kalkıyor. 

Hepimiz ayaklanıyoruz. Kadın ilk önce Özgür’ün elini sıkıyor. 

“İsterseniz delikanlı biraz daha otursun benimle,” diyor bana, 

Özgür’ü kastederek. 

Özgür’e bakıyorum. Özgür de bana bakıyor. 

“Abi ne konuşacaksak konuşalım burada yahu,” diyor Atilla. 

“Sonra da dedemin evine gideriz.” 

“Niye? Ne var yan tarafta?” diye soruyorum. 

“O ne demek şimdi?” diyor. 

“Bilmem, bana yan daireyi göstermek istemiyormuşsun gibi geldi.” 

“Ya ne alâkası var abi?” 

Kadına dönüyorum. 

“Teyzeciğim, biz Atilla’yla yan tarafa geçiyoruz. Özgür sizinle 

biraz otursun. Uzun sürmez. Bir saate kalmaz geliriz tekrar.” 

Atilla kaldığı dairenin kapısını anahtarla açarken soruyorum: 

“Ne var içeride görmemi istemediğin? Ne haltlar karıştırıyorsun?” 

İçerisi kapkaranlık. 

“İçeriyi bok götürüyor abi. O yüzden öyle söyledim.” 

Karanlık daireye giriyoruz. Atilla ışıkları yakıyor. Harbiden de 

ortalığı bok götürüyor. Dairenin içi havasız. Ayakkabılarımı 



çıkarmamamı söylüyor. Üzerinden geçtiğimiz salon halısı küf kokuyor 

gibi. Duvar diplerinde izmaritler var. Yerde ezilmiş, kurumuş 

karafatma ölüleri var. Duvarlar leş gibi. Duvarlara yaklaşınca bir sürü 

yerde şamarlanmış sivrisineklerin kurumuş kanlarını ve kalıntılarını 

görüyorum. Atilla bir şeyler söylüyor. Susturuyorum onu. Önce 

daireyi oda oda dolaşmak istediğimi söylüyorum. 

Ev ev değil ki! Sanki evin odalarını değil bir mülteci kampındaki 

çadırları dolaşıyorum. Nasıl leş nasıl, anlatamam. Yerlerde sadece 

izmaritler ve böcek ölüleri olsa gene iyi. Yanmış kibrit çöpleri, 

silkelenmiş sigara külleri her yerde. Zeytin kabukları. Ekmek 

kırıntıları. Yatak odasında bile. Halıların, döşemelerin üzerinde 

kurumuş farklı sıvılar. Bazıları kan olabilir. Odanın birinde yerde 

üzerine basılıp kırılmış lades kemiği bile görüyorum. Balık kılçıkları. 

Toz topakları. Kullanılmış kulak çöpleri. Talaş. Kısa saçlar. Uzun 

saçlar. Büyük ihtimalle tıraş makinesinin üzerinden üflenmiş incecik, 

kum gibi kıllar. Kıvırcık bacak kılları. Kola kutularının açma 

halkaları. Daha neler neler. Daha fazlasını saymayacağım. Daraldım, 

bakamayacağım artık. Yemin ediyorum sokaklar daha temiz. 

Odanın birinde gri kahverengi tüyler saçılı zemine. 

“Bunlar ne? Yastık savaşı mı yaptın burada?” 

“Kaz tüyü onlar. Kaz yoldum.” 

“Burada mı yolunur kaz manyak herif!” 

“Kaçıyordu elimden n’apim.” 

O böyle söyleyince kötü oluyorum. Sert sert bakıyorum suratına. 

“Canlı mı yoldun lan kazı?” diyorum sinirlenerek. “Konuşsana geri 

zekalı! N’oluyor sana Atilla! Hasta mısın oğlum? Ruh hastası mı 

oldun? Lan konuşsana!” 

Birden toparlanarak, “Canlı yoldum,” diyor. Ona baktığım sertlikle 

bakıyor. Yüzlerimiz çok yakın. Yüzümüzü böyle profilden 

fotoğraflayıp vurdulu kırdılı bir filmin afişinde kullanabilirler. 

“Acıdan kıvrandırarak canlı canlı yoldum. Arada da yumrukladım, 

tekmeledim. Can çekişirken de penseyle gagasını çıkardım.” 

Bir tane yumruğu hak etti. Ama güzel oturtamıyorum yüzüne. 

Çenesini sıyırıyor. On yıl oluyordur birine yumruk sallamayalı. Bir 

tane de o bana patlatır sanıyorum. Çıkıyor odadan. Peşinden 

gidiyorum. Sigara yakıyor. 

Sigaraya da başlamış. 



BÖLÜM YEDİ 

BU MU YANİ MUTLULUĞUN FORMÜLÜ 

(Özgür) 

“Yavrum bir kahve daha ister misin?” diye soruyor kadın. 

“Teşekkür ederim, almayayım.” 

“Sütlü çaya ne dersin?” 

“Teşekkür ederim. Gerçekten.” 

“Eh, sen bilirsin. Ben yeşil çay içeceğim. Ondan ister misin?” 

Evdeki bütün sıcak içecekleri sayacak gibi. Bu kez cevabım olumlu 

oluyor. Filtre kahve presinde hazırladığı yeşil çayı getirip ortamızdaki 

sehpaya bırakıyor. Bir çay tabağının içine dilimlenmiş limon ve içinde 

tarçın olan bir tuzluk getiriyor. 

Yan tarafta Altan’la kardeşi yüksek sesle konuşuyorlar. Ne 

dediklerini anlayamıyoruz. Açıkçası merak ediyorum. Mesut’un 

söylediklerinden sonra. 

Nazan Hanım, “Acaba ne konuşuyorlar?” diyor. 

“Bağrışıyorlar sanki,” diyorum. 

“Bana da öyle geldi.” 

Köpek uykuya dalmış gibi. Karnı yavaşça inip kalkıyor. Yandan 

gelen uğultuları dinlemek beni rahatsız etmeye başlıyor. Televizyon 

veya müzik açmasını rica etmek üzereyim. 

“Sence ben kaç yaşındayımdır?” diye soruyor birden. 

Bana kalırsa yetmiş iki yetmiş dört yaş arasında. 

“Altmış beş?” diyorum ama. 



“Bekle,” diyor. Odadan çıkıyor. Az sonra elinde fotoğraflarla 

dönüyor. Sarımsı siyah beyaz fotoğraflardan birinde Atatürk var. 

Fotoğrafların tümüne dakikalarca dikkatle bakıyorum. Gözlerim beni 

yanıltmıyorsa, Atatürk’ün olduğu kalabalık fotoğrafta Nazan Hanım 

da var. Annesi olmalı. 

“Mustafa Kemal’in olduğu fotoğraftaki kadın anneniz mi?” 

“Hayır,” derken gülümsüyor. “Benim.” 

“Nasıl olur?” 

“Yüz yaşındayım ben.” 

Hayat hikayesini anlatmaya başlıyor. Aslen İsveçliymiş. Yetmiş beş 

senedir Türkiye’deymiş. Sekiz defa evlenmiş. Farklı yaşlarında 

çekindiği fotoğraflarda onunla yanak yanağa kucak kucağa gördüğüm 

adamların kimliğini açıklıyor bu. Uzun yaşamını kısmen genetik 

mirasına borçluymuş. Söylediğine göre büyük teyzesi yüz otuz iki 

yaşına kadar yaşamış, yemek yerken boğazına takılan bir kılçık 

yüzünden ölmüş. Akrabaları arasında yüz yirmi yaşına kadar en fazla 

seksen yaşlarında göstererek yaşayanlar olmuş. Ne diyeceğimi 

bilemiyorum. Sorular soruyorum. Karşımda sağlığına ve bakımına çok 

dikkat gösteren bir kadın olduğunu anlıyorum, hayranlık duyuyorum. 

“Ellilerimi ortalayana kadar saçlarımda bir tek beyaz yoktu. Kırklı 

yaşlarıma kadar çocuk gibiydim. Üçüncü eşimden üç yaş büyüktüm 

ama beni onun kızı sanarlardı hep.” 

Kendi hayatını hikaye ediş tarzı hoşuma gidiyor. Böylesine neşeli, 

böylesine zarif bir insanla karşılaşmadım. Gözlerine baktıkça muzip 

bir genç kız görüyorum. 

“Asıl yaşımı sorarsan yirmi yaşımdan öteye gidemediğimi 

hissediyorum,” diyor. “İçimdeki yirmi yaşındaki kız hiç büyümedi. 

Onun hep o yaşta kalması için elimden geleni yaptım.” 

Hiçbir şeyi dert etmeyen, ne olursa olsun kendini asla üzmeyen 

birisi olduğu sonucunu çıkarıyorum. Anlatmayı sürdürünce bu 

noktaya değiniyor. İnsanı canlı ve sağlıklı tutanın kafa rahatlığı ve 

neşe olduğunu söylüyor. 

“Atıyorum şu an deprem olsa. Falan saat sonra beni kollarımı ve 

bacaklarımı kaybetmiş halde göçük altından çıkarsalar. Yine de 

moralimi bozmazdım. Hâlâ yaşıyor olurdum. Hâlâ bir bitkiden veya 

su canlısından iyi konumda. Ve hâlâ insan. İnsan olmak çok büyük bir 

lütuftur. Arada sırada bunun üzerinde düşün yavrum.” 



“Ölmekten korkuyor musunuz?” diye soruyorum. Yüz yaşında ve 

ölüme tanıdığım herkesten matematiksel olarak daha yakın. 

“Ölenleri kıskanıyorum,” demez mi? Oturuşumu düzeltiyorum. 

Dikkat kesiliyorum. “Düşünsene dünyanın en büyük deneyimi bu. 

İnsanlık tarihini düşün. Sayısız insan deneyimledi bunu. Ölüm şekli 

hiç korkutmuyor beni. İnsanın üzerine bir inşaattan cam bir panel 

düşebilir, kemikleri, etleri anında kıyma gibi olabilir. Ciğerleri buz 

gibi tuzlu suyla dolarak boğulabilir. Etlerinin döküldüğünü gözleriyle 

görerek yanabilir. Yıllarca acıyla kıvranarak yavaş yavaş tükenebilir. 

Ölüm süreci ister kısa ister uzun olsun. Umrumda değil. Ölmek nasıl 

bir deneyim merak ediyorum. Ama bir kez öldüm mü yaşama tekrar 

dönemeyeceğimi bildiğim için ölüme olan tutkum intihar edecek 

kadar da cezbetmiyor açıkçası.” 

“Gayet sağlıklısınız. Bütün fonksiyonlarınız yerinde. Bir şeylerle 

özel olarak ilgilenir misiniz? Böylesi uzun ve sağlıklı bir ömür insanın 

birçok şeyde derin bilgi ve tecrübe edinmesine, üretkenlik 

göstermesine olanak sağlar.” 

“Hayır,” diyor. 

Bu cevabı beklemiyordum. 

“Bilinçli olarak daima sanatın bazı dallarına ve diğer uğraşlara 

mesafeli olmuşumdur. Beni en temel içgüdü ayakta tutar. Hayatta 

kalma içgüdüsü. Diğer bütün canlılar gibi. Bir şeyde derinleşmiş, 

uzmanlaşmışsam, belki bu konudadır. Zannediyorum kaza ve bela 

benden uzak olursa bir yüzyıl daha yaşayacağım. Öyle olursa, iki yüz 

yaşıma geldiğimde, insanlar en fazla yüz yaşlarında insanlar 

gördükleri için benim o yaşlarda olduğumu düşünecekler.” 

“Umarım bu dilediğiniz gerçekleşir,” diyorum. Ne diyebilirim ki? 

Teyzemiz anlaşılan biraz abartmayı seviyor. Hafiften de megaloman. 

“Hayat zevkli. Küçük şeyler, önemsiz şeyler, aslen o denli keyifli 

ki. Akşam saatinde oturmuşum, bir genç adamla güzel güzel keyifle 

sohbet ediyorum. İnan içim kanatlanıyor şu an. Yaşıtım olan insanları 

düşünüyorum. Ne üzücü ki çoğu hâlâ yaşıyor olduklarını 

kavrayamayacak vaziyette.” 

Çocukları, torunları var mı merak ediyorum. Bahsetmedi. 

“Çocuğunuz var mı Nazan Hanım?” 

“Çocuk sabihi olmayı aklımdan bile geçirmedim. İlk eşim ünlü bir 

hekimdi. Ayrıldığımızda kendisinden beni kısırlaştırmasını rica ettim. 

Üsteleyerek kabul ettirdim. Üç meslektaşıyla rahmimi aldı.” 



Araya biraz sessizlik giriyor. Sıkıldığımı zannediyor Nazan Hanım. 

Aksine, gayet hoş vakit geçiriyorum. Yalnız, söyledikleri karşısında 

düşüncelere boğuluyorum. Sıklıkla gözlerim dalıyor. 

“İnsan sabredip beklerse, mutluluk ona gelir. En mutsuz insana bile 

günde yarım saat olsun mutluluk uğrar. Küçük bir şeyden küçük bir 

keyif duyar. Bunu yanlış buluyorum. Nasıl söylesem… İnsan kendisi 

için bir mutluluk aurası oluşturmalı ve bunu yedi yirmi dört koruyup, 

bir yandan sürekli güçlendirmeli. Mutlu olmak hiç zor değil. Beş 

kuruşu olmayan, sokaklarda yaşayan, karnı kazınan, başı zonklayan 

bir insan bile kaldırım kenarında yürüyen bir karıncayı dikkatle 

izleyerek beş mutlu dakika geçirebilir. 

Hayattan istediklerimiz vardır. Düşlerimiz, umutlarımız. Çoğu 

zaman bunların gerçekleşmesi zaman alır. Kimisi ise büyük ihtimalle 

pek yakında gerçekleşecekmiş gibi görünüp asla gerçekleşmeyebilir. 

Umutlara, hayallere bağlanırsak anı kaçırırız. Hep derler, yolun sonu 

değil yolculuğun seyridir aslolan. Bunu en iyi anlayan sanatçılar 

bence. Bu insanların en büyük tutkuları ne? Mesela bir yazarın en 

büyük tutkusu ne? Okumak ve yazmak. Yazarın amacı bir eser 

oluşturmak. Eserin oluşum sürecinde yazar başka yazarların 

kalemlerinden çıkmış metinleri okur ve kendisi oturup metin üretir. 

Yani amacına doğru yol alırken hayatta yapmayı en çok sevdiği 

şeyleri yapıyor olur. Ne mutlu bir hayat. 

Sanata mesafeli durdum evet. Sanatta derinleşmeyi reddettim. 

Çünkü çoğu sanat eseri, nefis şeyler de olsalar, üzücüler. Bunlara 

gelemem. Kasvetli şeyler okumam, izlemem, dinlemem ben. Frank 

Capra nefis filmler çekerdi. It’s A Wonderful Life filmini bilirsin 

kesin. Bu filmi izlediğini, peşine küçük mutluluklar üzerine yazılmış 

bir kitabı okuduğunu, peşine Cat Stevens’ın If You Want To Sing Out, 

Sing Out parçasını dinlediğini düşün. Hepsi üzerinde aynı muhteşem 

etkiyi yapar. Böyle sanat ürünlerini keşfeder, bunlarla vakit geçirir, 

kendimi hayat dolu bir ruh halinde tutarım. 

Kendimi şımartmaktan asla geri durmam. Şimdi yaşlandım, pek 

duymuyorum bu karanlık tutkuları ama, önceden canım kötülük etmek 

de isterdi. Bana iyi hissettiriyor ve bunu büyük gizlilikle yapıyorsam 

kötülük etmekten geri durmazdım. Bunlardan kötülük diye söz edişim, 

yaşadığım toplumun genel görüşüne göre konuştuğum için. Yoksa ben 

iyi ve kötü denen şeylerin varlığına inanmıyorum. Dünyayı anlamak 

için bu tarz kelimeler uydurmuşuz. Dilsiz olsaydı insan keşke.” 



BÖLÜM SEKİZ 

TERK EDİLMEK 

(Gül) 

Uykuya yeni dalmış olmalıyım. Karyolamın başlığının üzerine 

koyduğum telefonumun titreyişine uyanıyorum. Uyku gözlüğümü 

gözümden çıkarıp bakıyorum. Mesaj gelmiş. Atilla’dan. Evimizin 

önündeymiş! Benimle konuşmak istiyormuş! Of! içeriden hâlâ 

televizyon sesi geliyor! Annem yatmamış. Yine Okan Bayülgen’in 

programına takılmış. Midesi ağrıyordu. Uyuyamaması doğal. 

‘Atilla, annem daha yatmamış. İnemem. Arasana beni,’ yazdıktan 

sonra sessizce çıkıyorum yataktan. “Anneciğim sen uyumadın mı?” 

demek için oturma odasına gidiyorum. Allah’tan koltukta, 

battaniyenin altında uyuyakalmış. Televizyon açık. Sesini biraz 

kısıyorum. Odama dönüp üzerime bir hırka alıyorum. Dış kapıyı 

gıcırdatmamaya çalışarak çıkıyorum evden. 

Aşağıda, apartman girişinde, Atilla’ya sarılıyorum. Beni kollarının 

arasında birkaç saniye nezaketen tutuyor. Soğukluğunu sürdüreceğini, 

aramızın düzelmediğini anlıyorum. Yanağına küçük bir öpücük 

konduruyorum ve geriye bir adım atıyorum. 

“Hani kola?” diyorum. Anneme yakalanırsam, “Kola almaya 

çıkmıştım. Canım kola çekti,” diyebilmem için Atilla gece 

ziyaretlerinde kola, gofret, kuruyemiş falan getirir. 

“Arabayla geldim,” diyor. Tedirgin oluyorum. Araba kullanamıyor. 

Ehliyet almadı. Elini sırtıma koyuyor. Hafifçe sokağa yönlendiriyor 



beni. Onunla birlikte yürüyorum. Araba ileride. Beyaz, spor bir 

Mercedes. İçinde bir adam oturuyor. Soğuk bir ifadeyle bize bakıyor. 

Arabaya yaklaşırken apartmandan birileri bizi görür mü acaba diye 

başımı çevirip balkonlara bakıyorum. Gerçi saat ikiyi geçmiş. O an 

oturma odamızın tülünün dalgalandığını görüyorum. Başımdan aşağı 

kaynar sular dökülüyor. 

Annem pencereyi açıyor. İnsanları uyandırmayacak alçak bir sesle, 

“Gül!” diye öfkeyle bağırıyor. Kalbim deli gibi çarpmaya, yüzüm 

yanmaya başlıyor. Atilla kolumu tutuyor. Arabanın arka kapısını 

açıyor. “Kız n’oluyorsun!” diye bağırıyor annem. Bayılacağım 

sanıyorum. Eve döndüğümde gebertecek beni. 

“Dur! N’apıyorsun!” diyorum Atilla’ya. Beni kuvvetle aracın içine 

itiveriyor. Yanıma biniyor. Kapıyı kapatıyor. Araba hareket ediyor. 

Başımı çevirip penceremize bakıyorum. Annem orada değil. Sokağa 

iniyor olmalı. 

Araba mahallemizden ayrılıyor. Bulvara iniyor. Atilla konuşmuyor. 

Gergin ve sinirli. Annem arıyor. Meşgule düşürüyorum, tekrar arıyor. 

Sonunda akıl ediyorum da ‘Anne çocuk benim arkadaşım. Hemen 

döneceğim,’ yazıyorum, yolluyorum. Yoksa polisi arayabilir. Atilla 

beni arabaya öyle bir sokuşturdu ki gören kaçırıldığımı sanardı. 

Mesajımdan sonra annemin aramaları kesiliyor. 

Ağlıyorum. 

“Atilla, annem beni mahvedecek,” diyorum. Hiçbir şey söylemiyor. 

Mercedes bizi Cumhuriyet Meydanı’na götürüyor. Meydan ışıl ışıl. 

Etrafta kimseler yok. Arabadan iniyoruz. Atilla’yla birlikte meydanın 

ortasına yürüyoruz. Kendimi berbat hissediyorum. Şehirde yalnızca 

ikimiz varmışız, o da benim düşmanımmış, beni öldürmeye getirmiş 

gibi hissediyorum. 

“Gül, ben İstanbul’a gidiyorum,” diyor soğuk bir sesle. “Abime 

neden söyledin kaldığım yeri? Nazan Hanım’la çay içiyorduk. Kapı 

çaldı. Abim birden odaya girince deli oldum. O kocakarıyı oracıkta 

boğasım geldi. Köpeği olmasaydı, yaşına başına bakmayıp 

tokatlayacaktım. Neyse ki sinirimi bastırdım. Belli etmedim.” 

Bu karşımdaki hayvan, bu odun, bu serseri Atilla olamaz. Sesi bile 

değişmiş gibi. Sesi aynı gerçi, ama konuşma tarzı değiştiği için böyle 

hissediyorum. 

“Ne zaman döneceksin?” diyorum. “Hemen mi gidiyorsun?” 

“Sabah otobüsüyle. Ne zaman dönerim bilmiyorum.” 



“Ne için gidiyorsun?” 

“Orası seni ilgilendirmez.” 

Gözyaşlarım hızlanıyor. Ağlamama aldırmıyor. Ağlamam onu 

sinirlendiriyor. Normalde hiç kıyamazdı ağlamama. Hemen sarılır 

öperdi, güldürürdü beni. 

Burnumu çekip yüzüne bakıyorum. Gözlerimin içine bakıyor. 

“Gül, bitti,” diyor. “Artık birbirimizi görmeyeceğiz. Ayrılıyoruz.” 

Boğulur gibi oluyorum. Hıçkırık geliyor boğazıma. Böyle 

ağladığımı hatırlamıyorum. Onu çok seviyorum. Çok özlüyorum. 

Atilla benim her şeyimdir. Öldürsün beni daha iyi. Ama terk etmesin. 

Koluma giriyor. Arabaya doğru yürüyoruz. Arabadaki suratsız 

adam bu sefer bize bakmıyor. 

Burnum akıp duruyor. Hıçkırığım geçmiyor. Gözyaşlarım 

kesilmiyor. Burnumu hırkamın koluna siliyorum. Bir büfenin önünde 

duruyoruz. Atilla inip bana kağıt mendil alıyor. Az sonra tekrar 

bulvara çıkıyoruz. Beni eve götürüyorlar. Atilla bana değil, dışarıya, 

geçtiğimiz boş sokaklara bakıyor. Bu onu son görüşüm olabilir. Aklım 

bunu kabullenmeyi reddediyor. Şu son yarım saati yaşamadığıma, 

bunların bir kabus olduğuna inanmaya zorluyorum kendimi. 

Sokağımızın başındaki belediye parkında duruyoruz. 

“İn haydi, evine git,” diyor Atilla. “Annene cevap verme. Kendini 

odana kilitle. Akşama kadar uyu. Uyandığında beni unutmuş ol.” 

Bunları söyledikten sonra uzanıp benim tarafımdaki kapıyı açıyor. 

Yüzüne bakıyorum. Akan gözyaşlarımın ılıklığını yanan yüzümde 

duyuyorum. Çaresiz, iniyorum arabadan. Hemen gitmiyorlar. Orada 

öylece duruyorum. Atilla kapıyı çekiyor. Biraz önce oturduğum yere 

yanaşıyor. Telefonunun bataryasını söküyor. SIM kartı çıkartıyor. 

Pencereyi iki parmak aralayıp onu dışarı atıyor. Ardından Mercedes 

hareket ediyor ve Atilla’mı götürüyor. 

Müthiş bir acı duyuyorum. Şoktayım. Eğilip yerden alıyorum SIM 

kartı. Çıkmaya başladığımız hafta Atilla ikimize yeni hat almıştı. 

Numaralarımız aynı. Sadece benimkinin son rakamı iki, onunkinin 

sonu üç. Senelerdir bu hatları kullanıyoruz. Atilla’nın kartını 

avucumda tutuyorum. Artık ona ulaşamayacağım. 

Nefret ediyorum bu parktan. Kahvaltıda hamur kızartıp yüzlerce 

kalori alan şişko teyzeler belediyelerin ülkenin her yerine koyduğu bu 

salak aletlerin tepelerine çıkıyorlar. Geri zekalılar! Vücutları 

hakkında, besin değerleri hakkında tek şey bilmiyorlar. Aletler buraya 



ilk monte edildiğinde başlarda annem de komşularımızla sabahları 

parka inmişti. Annem aklıma gelince telaşlanıyorum. Şimdi eve 

gideceğim. Kim bilir neler edecek bana! Annem sinir hastasıdır biraz. 

Çocukken ne döverdi beni! Kollarımı çimdikleyip mosmor ederdi. 

Anne dayağı yemeyeli birkaç sene oluyor. Atilla’nın dediği gibi 

kendimi odaya mı kapatsam, yoksa bırakayım annem benden hıncını 

mı alsın? Aslında şöyle iyi bir dayak yeyip bitkin düşmeye ihtiyacım 

var. Canımın yanmasına çok ihtiyacım var. Öldürdün beni Atilla! 

Annem de öldürsün. 

Yanında durduğum, toprağa dikilmiş paslı bisiklete biniyorum. 

Sinirle pedal çevirmeye başlıyorum. Pedallar tıkırtı çıkarıyor, 

gıcırdıyor. Çaprazdaki binanın ikinci kat balkonunda beni izleyerek 

sigara içen göbekli bir amca görüyorum. Yüzünü önce tam 

göremiyorum. Muhtelemen “N’apıyorsun kızım bu saatte? Delirdin 

mi?” der gibi bakıyor. Ama sigarasından nefes alınca yüzü 

aydınlanıyor. Gülümsediğini görüyorum. Tatlı tatlı, sapıkça olmayan, 

içten, anlayışlı bir ifadeyle gülümsüyor. Sanıyorum Atilla’nın beni 

terk ettiği sahneye şahit oldu. Amcanın bakışlarındaki şefkat beni daha 

da ağlatıyor. Pedal çevirmeyi bırakıyorum. 

Aklıma birden Nazan Hanım geliyor. Numaramı alırken çok az 

uyuduğunu, dilediğim vakitte kendisini arayabileceğimi söylemişti. 

Sevimli bir kadın. Hemen anlaştık. O resimli çocuk parkında Atilla 

benden uzak durup o koca köpekle ilgilenmiş, ben de bu sırada Nazan 

Hanım’la sohbet etmiştim. 

Arıyorum onu. Meşgule düşürüp hemen geri arıyor. Paslı bisikletin 

üzerinde, arada pedal çevirerek, balkondaki amcayı gözleyerek yirmi 

dakika kadar Nazan Hanım’la konuşuyorum. Nazan Hanım yumuşak 

sesiyle beni yatıştırmaya çalışırken balkondaki amca kendisine ekmek 

arası bir şeyler hazırlayıp, yine balkona dönüp, beni izlemeye devam 

ediyor. Sanki başıma bir şey gelecek, bir it kopuk çıkacak, beni 

rahatsız edecek diye endişeleniyor, ama yanıma inip derdimi sormaya 

da çekiniyor gibi. Nazan Hanım benimle arkadaşça konuşuyor. 

Dilersem kendisine gidebileceğimi söylüyor. Yeni çay demlermişiz. 

Kız kıza oturur dertleşirmişiz. Ricasını geri çeviriyorum. Bir an evvel 

eve dönüp annemle yüzleşmek zorundayım. 

Gözyaşlarımı siliyorum. Balkondaki amcaya el sallıyorum. 

Bisikletten iniyorum. Parktan ayrılıyorum. Yoksa amca balkonda 

duracak, üşütecek. 



BÖLÜM DOKUZ 

İKİ RUHLU 

(Sıtkı) 

Refik Atilla’yı bana ilk getirdiklerinde onu pek gözüm tutmamıştı. 

Temiz yüzlüydü, güleçti, nazikti. Benim aradığım daha gözü kara, sert 

görünüşlü, korkusuz, taşaklı biriydi. Ama Refik Atilla’nın kişiliğinde 

korkunç bir ikilik var. Bunu görmekte gecikmedim. Günün belirli 

saatlerinde masum ve efendi biri olup, belirli vakitlerde ansızın 

canavarlaşabilecek gibi. Zaten yaptıkları da bunun kanıtı. 

Mahallesinde araştırdım onu. Sevilen birisi. Mahallenin gençleri de 

yaşlıları da seviyor onu. Hanım bir kızla uzun bir ilişkisi var. 

Öğrenebildiğim kadarıyla annesi ve abisi de iyi insanlar. Refik Atilla 

böyle bir çevrede kendini sevdirmiş, efendi yönünü göstermiş, son 

dönemde edindiği başka bir çevrede ise gizli saklı karanlık işler 

yapmış. 

Onunla ilk konuşmamızı hatırlıyorum. Babamın köyünde bir kır 

eğlencesi düzenlenmişti. Orada olmam gerekiyordu. Refik Atilla’yı da 

oraya getirmişlerdi. Delikanlıyla ikimiz bir köşeye çekilmiştik. Ben 

susmuş, onu konuşturmuştum. 

“Tavuk yemek örneğin,” demişti ilerideki tavuklara bakarak. 

“Geçen sene kedinin birini tekmeleyerek öldüren bir üniversiteliyi 

hayvan hakları örgütleri linç edecekti neredeyse. İnsanların 

ikiyüzlülüğünü görüyor musunuz? Bir kedi öldürdü diye genç bir 

insanı canavar olarak gösteriyorlar. Ama aynı akşam yemekte tavuk 

yiyor aynı insanlar. Çiftliklerde sayısız tavuğun yaşam hakkı 



ellerinden alınıyor. Kahve içmek için bir kafeye giderken bir sürü 

karınca eziyorlar. Evde bir böcek görseler hemen öldürüyorlar. Ama 

ölen kedi köpek olunca işler değişiyor. Bir kedi veya bir köpek 

tavuktan, inekten, sinekten, böcekten neden daha değerli olsun ki? 

Benim gözümde canlı olan her şey aynı değerdedir. Bir kedinin 

ölmesiyle bir karıncanın ezilmesi aynı etkiyi yapar bende. Bizim 

kültürümüzde tavuk yeniyor, kedi öldürmek günah. Başka bir kültürde 

ise kedi eti yeniyordur, atıyorum tavuk öldürmek günahtır. Kendi 

kültürünü, kendi inanışını dünyadaki en doğru şey olarak gören 

insanlardan nefret ediyorum. Tanıdığım herkes böyle. Sevmiyorum 

insanları. İnsan denen şey ikiyüzlü.” 

Bir müddet susmuştu. Gözlerinde feci bir öfke parıltısı vardı. İlk 

gördüğüm an gayet efendi olan o delikanlı gitmiş, yerine adeta kanlı 

bir diktatör modeli gelmişti. Onu böyle görünce doğrudan konuya 

girmek istedim. 

“Senden ne isteyeceğimi biliyor musun?” diye sordum. 

“Evet,” dedi. “Söylemeyeceklerdi, ama ısrar ettim, anlattırdım.” 

“Peki, kendinde bunu yapabilecek cesaret görüyor musun?” 

“Bakın, sayısız insan gelip geçti. Canlıların gözümde aynı değerde 

olduklarını söylemiştim. Üzerine basılan bir karınca yuvasında 

hayatını kaybedenlerle, bir depremde yerle bir olan bir binada hayatını 

kaybedenlerin farkı yok benim için. İnsan daha önce yapmadığı bazı 

şeyleri ilk denemesinde kolayca yapabileceğini hissedebilir. Bu hissi 

taşıyorum. O an geldiğinde tereddüt etmeyeceğime eminim. Birini 

öldürmeyi uzun süredir arzuluyorum. İnsan öldürmek bir insanın 

kendi hayatının değersizliğini derinden anlaması için büyük bir fırsat 

ve unutulmaz bir deneyim. Şu güne kadar birini öldürmediysem, bu 

sonuçlarına katlanmak istemediğim içindi. Ama siz bana sonunda 

yargılanmayacağım bir şekilde planlama yaparsanız, kafam yatarsa, 

gözümü kırpmadan bu ülkedeki herkesin canını alabilirim. Aptal biri 

değilim ben. Dink’i vuran o çocuk gibi olmam asla. Öyle bir şey 

yapacaksam yüzde yüz içime sinmeli. Yakalanacağım, ceza 

çekeceğim hakkında en ufak korku ve kuşku duymamalıyım.” 

“Anlıyorum,” dedim. Aptal olmadığını söylüyordu, ama aptaldı. 

Kendini değersiz bulduğunu söylemeye çalışıyordu, ama müthiş 

kibirliydi. “Peki Refik Atilla,” dedim. “İş senin.” 

Daha sonra onu eğitime aldık. İrili ufaklı, çirkin veya sevimli, 

yırtıcı veya evcil her türlü hayvanı tereddüt etmeden öldürebiliyordu. 



Elleri kolları bağlı birini yumruklarıyla acımadan kan revan içinde 

bırakabiliyordu. Canlılara işkence edebiliyordu. Bunları yaparken bir 

anda başka bir ruha bürünüyordu. Verilen görevi tamamladığı dakika, 

kanlı ellerini yıkayıp kuruladığında, soframıza oturduğunda birden 

bambaşka biri oluyor, neşeyle ve tatlılıkla sohbete katılıyordu. Refik 

Atilla’nın bu çifte karakterine hayran olmuştum. Eski zamanlarda 

olsaydık, büyük bir nüfuzum olsaydı, Refik Atilla’nın dünyevi 

bağlarını koparır ve onu bir ölüm makinasına çevirirdim. Ama şimdi 

onunla sadece bir iş için birlikteyim. Bu işin altından kalkarsa, daha 

sonra daha büyük işlerde onu kullanabilirim. 

Uyanık biri. Evvelki sene arkadaşlarıyla Çakırlar Korusu’nda 

mangal yaparken işemek için korunun içlerine doğru uzaklaşmış. 

Piknik alanının epeyi uzağında tuvaletini yapan genç bir kız görmüş 

ve bir anda karar verip kızın ırzına geçmiş. Kız öyle korkmuş ki 

bayılmış. Arkadan saldıran Refik Atilla’nın yüzünü görmemiş bile. 

Daha sonra Refik Atilla kendi masasında karnını doyururken kızın 

korudan tek başına çıktığını görmüş. Kız üzerine başına çeki düzen 

vermiş, uğradığı yıkımın izlerini gizlemiş. Refik Atilla’yı tanımadan 

önlerinden öylece geçmiş ve kendi ailesinin olduğu masaya doğru 

ilerlemiş. Refik Atilla bir bahaneyle arkadaşlarından ayrılıp kızı takip 

etmiş. Kızın ailesinin oturduğu masa iki yüz metre ilerideymiş. Bayağı 

kalabalıklarmış. Kıza kimse neden geciktiğini sormamış. Refik Atilla 

bir ağaca yaslanıp uzaktan izlemiş onu. Kız yaşadığı sarsıntıyı hiç 

çaktırmıyormuş. Büyüklere çay koyuyor, küçük çocuklarla ilgileniyor, 

yaşıtlarıyla sohbet ediyormuş. Ama ara sıra korkuyla, ağladı 

ağlayacak gözlerle birkaç saniye koruya doğru kaçamak bakışlar 

atıyormuş. Kendisi böyle anlatıyordu. Ben buna inanmadım. Bir 

pavyondan kadın getirttim. Sanki masum birini kaçırmışız gibi yaptık. 

Kadına hırpalanmış bir görüntü verdik. Refik Atilla onu soğuk bir 

odada, yırtılmış tülbentlerle dirseklerinden kalorifer peteğine 

bağlanmış olarak gördü. Kadına tecavüz etmesini istedik. Kuzenim 

Kurtuluş’la ben birer iskemle çekip oturduk. Kadın debelendikçe 

Refik Atilla onu yumrukla sersemletiyordu. Kadının ağzını 

bağlamıştık. İyi ki de öyle yapmışız. Çünkü bu oyunun sona ermesi 

için gözleriyle bize yalvarıyordu. Refik Atilla onu mahvediyordu. 

Sonra ne olduysa Refik Atilla tam bir hayvan gibi davranıp kadını 

perişan etmekteyken birden durdu. Çırılçıplak bedeni kıpkırmızıydı. 

Öfkeyle soluyordu. Bunun bir oyun olduğunu birden anlamıştı. Bize 



saldıracağını sandık. Ama kendini toparladı, pantolonunu giydi, 

gömlediğini aldı, kadının karnına bir tekme savurup odadan çıktı. 

Sonuçta ben ikna olmuştum. Çakırlar Korusu hikayesi doğruydu. 

Refik Atilla etkiye açık birisi. Onu bir canavara da çevirebilirsiniz, 

dünyalar tatlısı bir aşığa da. Ondan kanlı bir diktatör de olur, kitleleri 

peşinden sürükleyen büyük bir yardımsever de. Ama bizim görülecek 

bir işimiz var ve bize Refik Atilla’nın canavar ruhu lazım. 

Onu İstanbul’a göndermemize biraz daha vardı. Bazı pürüzlerin 

hallolması için önümüzdeki ayı bekliyorduk. Ama dün gece bir buçuk 

gibi telefon etti. Abisi gelmiş Antalya’dan. Ortalık karışmış. 

Kurtuluş’un yan dairesindeki kaçık kadın Refik Atilla’ya oyun 

oynamış. Keşke o kadına yüz vermemesini baştan söyleseydik. 

İstanbul’a hemen gitmek istiyordu. Abisiyle büyük kavga etmiş. Beni 

resimli çocuk parkından arıyormuş. Gidip aldım onu arabayla. 

Niyetim onu İstanbul’a yollamak değil, pürüzler giderilene kadar 

benim yanımda, evimde tutmaktı. Ama ısrarcı oldu. Kafası iyice 

atmıştı. Böylesine öfkelendiğini görmemiştim. Söylediği şeyi kabul 

ettim ve onu bu sabah İstanbul’a gönderdim. 

Dün gece resimli parktan ayrıldıktan sonra, yoldayken, önce kız 

arkadaşına uğramak istediğini söyledi. Ondan derhal ayrılmak 

istiyordu. Çünkü Refik Atilla canavar kimliğini iyice benimsemişti. 

Artık eskisi gibi efendi biri değildi ve olmayacaktı. Kıza daha fazla 

çektirmek istemiyordu. Söylediğine göre zaten onu aylardır epeyi 

üzmüş. Kızın annesi bunların ilişkisini bilmiyormuş. Aksilik bu ya 

Refik Atilla kızı arabaya bindirirken annesi pencereden gördü bunları. 

Kız mesaj atmayı akıl etmese kadın kesin polisi falan arardı. Eve 

döndüğünde annesi kim bilir neler etmiştir kıza. Neyse, bunları 

geceleri bomboş olan Cumhuriyet Meydanı’na götürdüm. Orada biraz 

konuştular. Sonra kızı sokağına kadar bıraktık. Resmen ayrıldılar. 

Evde Refik Atilla’yla rakı içtik. Planın üzerinden geçtik. Onu 

İstanbul’da evinde kalacağı Esma’yla konuşturdum. Esma’yı eskiden 

beri tanırım. Mert kadındır. Bir pavyonda şarkı söylerken Kurtuluş 

onu çok beğenmişti. İki sene kadar ciddi ilişkileri oldu. Kurtuluş ona 

Matasyon tarafında ev açmıştı. Evleneceklerini düşünüyorduk. 

Sonradan araları bozuldu. Kurtuluş kadını çok dövüyordu. Esma’yı iki 

gece acile kaldırdık. O derece şiddet uyguluyordu. Bir gece bir 

kıskançlık anında çekip vurdu kadını. Esma kötürüm oldu. Tekerlekli 

iskemleye mahkum şimdi. İstanbul’da yaşamayı kendi istedi. 



BÖLÜM ON 

MÜSTAKBEL KATİL 

(Esma) 

Dün gece Sıtkı’nın beni telefonda görüştürdüğü Atilla denen çocuk 

akşamüzeri evime geldi. Dalgalı uzun saçlı, kirli sakallı, çok şişman 

değil ama biraz kilolu, dalgın biri. Ona yiyecek bir şeyler 

hazırlamıştım. Yemeyeceğini söyledi. Yorgun görünüyor. Odasını 

gösterdim. Bir süre odanın penceresinin önünde dikildi. Düşünceli, 

moralsiz. Aman canım bana ne! Bana bulaşmasın yeter. Kim bilir 

neyin nesi. Kurtuluş’ların adamı olduğuna göre belli ki bir belaya 

bulaşmaya geldi buraya. 

Akşam televizyonda Şampiyonlar Ligi maçı vardı. Onu maçı 

birlikte izlemeye çağırmak için kapısını çaldım. Uyuyordu, ellemedim 

uyusun. 

Bu sabah kalktığımda evde değildi. Çay demlemiş, buzdolabında 

bulduklarıyla kahvaltı hazırlamış. Ekmek almak için fırına gittiğini 

anladım. Hemen şu karşıda bir büfe var, ama orada hiç taze ekmek 

bulunmaz. Fırın ise biraz uzakta. Ben o yüzden marketten dilimlenmiş 

hazır ekmek alıyorum hep. 

Çocuk gelene kadar televizyonu açtım. İki bardak çay içtim. Elleri 

dolu geldi. Hem kahvaltılık hem de akşam yemeği için bir şeyler 

almış. 

Kahvaltıdan sonra sordum: 

“Kirlin var mı? Makineyi çalıştıracağım. Çamaşırların kirlendiği 

zaman orada pembe naylon sepet var, ona koy.” 



“Tamam.” 

“Bugün yüzün gülüyor bakıyorum. Akşam pek bir suratsızdın.” 

“Yorgundum. Dinlendim, kendime geldim.” 

“Tavuk almışsın. Nasıl pişireyim tavuğu?” 

“Sebzelikte patates, soğan gördüm. Sarımsak var mı evde? Ben 

pişireyim bu akşam. Çok lezzetli bir tavuk pişirme yöntemim var.” 

“İyi bakalım.” 

Vakit öğleni geçene kadar, güneş oturma odasını terk edene kadar 

pencereye yakın oturup bulmaca çözüyorum, kitap okuyorum. O da 

kitaplığımın önünde biraz vakit geçiriyor. Bazı kitapların resimlerine 

bakıyor. Çok fazla kitabım yok. Yüz yirmi civarı olması lazım. 

“Bunların hepsini okudun mu?” diye soruyor. 

“Çoğunu okudum.” 

“Şunları soruyorum şunları. Melih Müren’leri.” 

“Onların hepsini okudum. Sever misin Melih Müren’i?” 

“Kitap okumam ben.” 

“Hiç mi?” 

“Hiç. Okulda ders olarak okutulanların haricinde hiç kitap 

okumadım.” 

“Melih Müren’leri neden sordun? Ben de hayranısın zannettim. 

Samsunlu diye mi ilgileniyorsun adamla? Biliyor musun Melih Müren 

benim ilkokul arkadaşım.” 

Ben böyle söyleyince yüzüne tuhaf bir ifade geliyor. Elimdeki 

kitabı koltuğun üzerine bırakıp, tekerlekli iskemlemi ona doğru 

sürüyorum. Ona ilkokul yıllarımdan bir fotoğraf göstereceğim. 

Fotoğraf önünde durduğu kitaplığın altındaki çekmecelerden birindeki 

albümde. 

“Melih Müren’i tanıdığını bizimkiler biliyor mu?” 

“Hayır.” 

“Buraya gelirler mi arada?” 

“Hayır. Onları yanımda istemiyorum. Korkuyorum onlardan.” 

“Bana neden evini açtın?” 

“Kırk yılda bir senin gibi birileri gelip kalır bende. Ama Kurtuluş’la 

Sıtkı’yı istemem evimde. Hayatımı mahvettiler.” 

“Melih Müren’le görüşüyor musun hiç?” 

“Taktın mı oğlum sen Melih Müren’e?” 

Gözlerinde sanki bir an hayvani bir ışıltı görür gibi oluyorum. 



O ışıltı, “İstanbul’a Melih Müren’i vurmaya geldim,” derken 

büyüyen gözlerinde gayet belirgin. 

Bir an durup düşünüyorum. Bizimkiler Melih Müren’i neden 

öldürmek istesin ki? Gerçi düşünecek bir şey yok. Bizimkiler delidir. 

Nedensiz yere çok adam harcamışlardır. Acaba Melih Müren’le bir 

zamanlar arkadaş olduğumu öğrendiler de, beni suça alet etmeye mi 

çalışacaklar? Of Allah’ım nasıl içim daraldı birden! Evimde katil var! 

“Melih Müren’le yaşıtsın yani? Hiç elli yaşında göstermiyorsun.” 

“Minyonum, ondan. Saçlarımı yeni boyattım hem. Melih de benim 

gibi. Ellisinde değil kırkında gösteriyor.” 

“Kendine bakıyor,” diyor. “Formu yerinde. Boğuşsak döver beni.” 

“İnşallah boğuşursunuz da temiz bir dayak yersin. Sonra da seni 

polise teslim eder.” Gülüyor. “Kolay sanıyorsunuz siz. Aklını 

çelmişler senin. Böyle bir suç işleyip yakanı kurtarabileceğini mi 

sanıyorsun? Ogün müydü neydi o çocuğun adı? Hrant Dink’in katili. 

Melih Müren gibi herkesin sevgilisi bir adamı öldürürsen kırk saat bile 

kaçamazsın, anında enselerler seni.” Hâlâ gülüyor. 

Bir saat sonra duş alıp çıktı. O çıktıktan sonra Sıtkı aradı. Çocuk 

konuştuklarımızı ona söylemiş. Melih Müren hakkında bir iki soru 

sordu. Bu pisliğe dolaylı da olsa yardım edecektim. Oturduğum bu ev 

Kurtuluş’un. Geçimimi de onun gönderdiği parayla sağlıyorum. Ne 

derlerse yapmak durumundayım. Melih Müren dünya tatlısı bir adam. 

Ama böyle durumlarda insan kendisini düşünmeli. Bir orta yol yok. 

Çocuk beceriksiz çıkarsa, yardım ve yataklıktan benim de başım 

yanacak. Melih’in başına gelecek felakette payım olacak. Ne kötü. Bu 

beni her ne kadar üzecek olsa da üzerime düşeni yapacağım. 

Melih Müren kendisini gizleyen birisi değil. Çocuk ona kolayca 

ulaşacaktır. Çocuğu bu göreve hazırlamak için resmen kampa 

almışlar. Sıtkı her şeyi detaylıca özetledi. Normalde düzgün 

görünümlü, yakışıklı, temiz bir tipmiş. Suikast için kilo almış, saç 

sakal uzatmış. Melih Müren’i hakladıktan sonra gelip yanıma 

sığınacak, evden dışarı adımını atmayacakmış. Olay sonrası kapımı 

çaldığında onu neredeyse tanıyamayacakmışım. Çünkü Melih’i 

öldürdükten sonraki bir saat içinde saçından ve sakallarından 

kurtulacakmış. Yani Atilla evden o gün böyle Hanzo gibi çıkacak, 

döndüğünde Keloğlan’a benzeyecekmiş. Sonra burada korkunç bir 

hızda, ölümcül hastalığa tutulmuşçasına zayıflayacakmış. Sıtkı bunları 

söyledikçe ne yalan söyleyeyim gülesim geldi. Kendilerini bir filmin 



içinde zannediyorlar herhalde. Ne gerek var ki çocuğu böyle perişan 

etmeye? Hollywood setlerinde uygulanan makyaj hileleriyle, insanı 

götlü göbekli gösteren özel kostümlerle onu olduğundan bambaşka 

biri gibi gösterebilirlerdi. Bok gibi paraları var. Çocuğa eziyet 

çektireceklerine, biraz profesyonel ve pratik olsalardı keşke. Aman! 

Çok da umurumda sanki! 

Atilla akşam o dediği tavuk yemeğinden yapıyor. Tam bekar adam 

yemeği. Feci lezzetli. Hele bütün koyduğu sarımsaklar lokum gibi 

yumuşacık. Atilla ne kadar çok yiyor öyle. Yemeğin yanına mayonezli 

garnitürlü makarna salatası hazırlamıştım. Gece yarısına kadar her 

aklına geldiğinde koltuğundan kalktı, tabağını tekrar tepeleme 

doldurup yedi de yedi. Beş tabaktan sonra saymayı bıraktım artık. Bir 

de bira içmeye doyamıyor. Ama kafası güzelleşmeye başlayınca 

sohbeti keyifli, kendisi sevimli birisine dönüşüveriyor. İçinde bir 

canavar taşıdığı doğru, fakat yeri geliyor göğsünde sakladığı pırıl pırıl 

tertemiz bir kalbi sezebiliyorsunuz. Kısaca, kendini yaşamın akışına 

bırakmış bu çocuk. Sevdim onu. İnşallah hayatta karşısına iyi insanlar 

çıkar, onu iyi birine dönüştürürler. 

Atilla Samsun’da bir sorun yaşamış. O yüzden gelmesi gereken 

zamandan önce gelmiş İstanbul’a. Eyleme geçmek için biraz daha 

vakit geçmesi gerekiyor. Bunu fırsat bildik ve onunla her gün hava 

kararana kadar gezdik, dolaştık. Tekerlekli iskemlemi itmek kollarını 

ağrıtıyor, ama aldırmıyor, çünkü akşamleyin evde bana omuzlarını 

sırtını ovduruyor. Sevecen yaratılışımdan sanırım, Atilla’yla birkaç 

gün içerisinde abla kardeş gibi olduk. Aslına bakılırsa onun annesi 

yaşındayım, ama ben minyon tipimden dolayı genç gösteriyorum, o da 

kiloları ve bakımsızlığı yüzünden yaşlı gösteriyor. 

En son 2006 yılında bir çocuk göndermişti Kurtuluş. Yanımda altı 

hafta kalmıştı. Ketum biriydi. Suratsızdı. Ne haltlar karıştırmaya 

geldiğini hiç öğrenememiştim. Altı hafta zor geçmişti. Çocuğu 

gördükçe geriliyordum. 2006 yılından beri yapayalnızım. Sanal 

dostluklarım var. Facebook’ta, Twitter’da takılıyorum. Facebook’ta 

yüzde doksanını gerçek hayatta görmediğim iki binin üzerinde 

arkadaşım var. Atilla’nın gelmesi iyi oldu benim için. Hayata döndüm. 

Kendimi tekrar hareketli İstanbul sokaklarında, ışıl ışıl AVM 

koridorlarında, parklarda, deniz kenarlarında buldum, içim açıldı. 

Atilla belki yakında elini kana bulayacak. Ama o iyi biri. Daha 

iyisini hak ediyor. Umarım bir şeyler ters gider, vazgeçerler. 



BÖLÜM ON BİR 

SIKINTILI GÜNLER 

(Altan) 

Kardeşimden günlerdir haber alamıyorum. Nerede olduğunu bilen 

kimse yok. Benim çocukluk arkadaşım, Özgür’ün kuzeni olan 

Mesut’la görüştüm. Kardeşimin bulaştığı kişiler hakkında bana 

korkunç şeyler anlattı. Atilla’nın evinde kaldığı adamı, Kurtuluş’u 

bulmaya çalışıyorum, bulamıyorum. 

Gül’ün başına gelenlerden annem aradıktan sonra haberim oldu. 

Olay haberlere, gazetelere çıkmış. Gül ile bir defa bile yüz yüze 

görüşme fırsatım olmadı. Ama onu kendi kız kardeşimmiş gibi 

severdim. Büyük ihtimalle kızın ölümünden Atilla’nın henüz haberi 

olmadı. Gül’ün ölümüne kısmen sebep olan kendisi çünkü. Duysaydı 

cenazesine mutlaka gelirdi diye düşünüyorum. Sonuçta son birkaç yılı 

iyisiyle kötüsüyle birlikte geçirdiler, birlikte büyüdüler. 

Televizyondan ve gazeteden öğrendiklerime göre olay gecesi Atilla 

arabası olan biriyle birlikte Gül’ün evine gelmiş. Bunları Gül’ün 

annesi anlatıyor. Basına sızmış korkunç ifadesini okudum. Kadının 

daha önce kızıyla kardeşimin ilişkisinden haberi yokmuş. Atilla bize 

öyle söylememişti. Gül’ün annesiyle tanışıyor biliyorduk onu. Kadın 

Gül’ü Atilla’yla birlikte arabaya binerken görmüş. Hemen sokağa 

inmiş ama araba çoktan gitmişmiş. Daha sonra defalarca telefonla 

aramış kızını ama Gül telefonunu açmamış. Az sonra Gül mesaj atıp, 

arabaya birlikte bindiği çocuğun bir arkadaşı olduğunu, birazdan eve 

döneceğini yazmış. 



Gül eve yaklaşık bir buçuk saat sonra dönmüş. Bağırıp çağıran 

annesine hiç cevap vermeyip kendisini odasına kilitlemiş. O esnada 

kadın sinir krizi geçiriyormuş. Kontrolünü tamamen kaybetmiş. Gül’e 

kapıyı açmasını söylüyor, kapının yarısını kaplayan buzlu camı 

kırmakla tehdit ediyormuş onu. Gül’ün hıçkıra hıçkıra ağladığını 

duyuyormuş. Sonunda turşuların üzerine bastırmak için kullandığı 

taşlardan birini atarak kapının buzlu camını çatlatmış. Tekrar atmak 

için taşı gene eline almış. Gül annesi taşı bir daha atsa camın olduğu 

gibi yere ineceğini, kadının o boşluktan içeri gireceğini anlamış. 

Kapıyı açmış Gül. Kadın onu saçlarından tuttuğu gibi yere yıkmış, 

koridor boyunca sürüklemiş. 

Gül sadece ağlıyormuş. Ağzını açıp tek laf etmiyormuş. Bu kadını 

daha da sinirlendirmiş. Gözü dönmüş iyice. O an evin içinde sadece 

mutfağın ışığı yanıyormuş. Oraya doğru sürüklemiş kızı. Ekmek 

bıçağını kapmış. Gül’ün yüzünün aldığı ifadeyi dikkatle seyrederek 

bıçağı kızının on altı farklı yerine soğukkanlılıkla saplamış. Vücudu 

seğiren Gül’ü kan gölünün ortasında bırakıp balkonda yarım paket 

sigara içmiş. Sabaha karşı kendini ihbar etmiş. Gelip kendisini teslim 

alan polislere kızının gece gizlice evden kaçıp fuhuş yaptığından 

şüphelendiğini, cinayeti o yüzden işlediğini söylemiş. 

Atilla beni neden aramıyor anlayabilmiş değilim. Acaba polisler 

onu da arıyorlar mıdır? Son gece birliktelermiş. Atilla’nın ortadan yok 

olması şüpheli bir konuma çekebilir onu. Anneme sürekli yalan 

söylemek zorunda kalıyorum. Atilla’nın telefonu tartıştığımız 

akşamdan beri kapalı. Annem beni aradığında doğal olarak onu 

Atilla’yla görüştüremiyorum. Kadıncağız Gül’ün haberini duyduktan 

sonra uyuyamaz olmuş. Kalkıp gelebilir bu aralar. 

Akşam Özgür’le Nazan Hanım’a yemeğe gideceğiz. Söz verdik. Üç 

defa davet etti bizi. İlk ikisini kibarca reddetmiştik. Bir defa gidelim 

de aradan çıksın istedik. Israrcı, reddedilmeyi kabullenmeyen bir 

yapısı var kadının. Gül’e çok üzüldüğünü, yemeğin onun anısına 

olacağını söyledi. 

Özgür akşam yediye kadar çalışacakmış. Dedemin evindeyim 

şimdi. İki gün sonra Antalya’ya dönüyorum. Kütüphaneden aldığım 

kitapların teslim süresi gelmek üzere. Annemi daha fazla yalnız 

bırakmak istemiyorum. Akşama kadar kitap okuyacağım. Karnım şu 

an aç, ama yemeyeceğim, böylelikle Nazan Hanım berbat bir sofra 



kursa bile iştahla yemeklerini tadabilirim. Aynı şeyi Özgür’e de 

tavsiye ettim. 

Saatler çabucak geçti. Özgür beni almaya geldiğinde çoktan 

hazırlanmış, televizyonda salak şeyler seyrederek vakit geçiriyordum. 

“Atilla’dan haber var mı?” 

“Yok.” 

“Bütün gün bir şey yemedim.” 

“Aynen.” 

“Yüz yaşında bir aşçının elinden çıkan yemeği yemek herkese nasip 

olmaz,” dedi keyifle. 

“Doğru söylüyorsun,” dedim. 

“Bugün konuşma yapmak için İstanbul’dan çağrılan bir profesörü 

yeni üniversiteye götürdüm. Profesöre yüz yaşında olduğunu iddia 

eden ama hiç de yüz yaşında göstermeyen bir kadınla tanıştığımı 

söyledim. Nüfus cüzdanına bakıp bakmadığımı sordu. Böyle bir 

kabalık yapmayacağımı söyledim. Nazan Hanım’dan bunu 

isteyemeyiz. Ayıp olur. Profesör onun yalan söylediğine kanaat 

getirdi. Bize yüz yaşında olduğunu belgeleyen bir nüfus cüzdanı 

gösterse bile ikna olmamalıymışız. Çünkü işini bilen birisi için sahte 

bir nüfus cüzdanı edinmek inanılmaz kolay ve ucuzmuş.” 

“Neyse bu yaş konusunu açmaz umarım bu akşam.” 

Nazan Hanım bizi kendisine yakışan, siyahın üç tonunu bir arada 

kullanan, şık ve sade bir elbiseyle karşılıyor. Takıları göz alıcı. Beyaz 

saçlarına güzel ve havalı bir şekil vermiş. Beni öperken üzerindeki 

parfüm kokusuyla birlikte başka bir koku daha alıyorum. Kokuyu ilk 

başta seçemiyorum. Bizi oturma odasına alıyor. Harika bir masa 

hazırlamış. Kaç çeşit yiyecek olduğunu ilk bakışta sayamıyorum. 

Özgür Uppsala’nın yanına gidiyor. Ben ise bir bardak su almak için 

mutfağa geçiyorum. Nazan Hanım’ın üzerindeki diğer kokunun ne 

olduğunu o an anlıyorum. Balkon barbeküsünde bize ızgara yapıyor. 

Tülün arkasından beni görünce balkondan içeriye giriyor. 

“Balık ızgara yapıyorum size,” diyor. “Üç çeşit. Çipura, mezgit, 

Norveç uskumrusu. Rakı da aldım size. Dokuz çeşit mezemiz var.” 

“Siz de mi içeceksiniz?” 

“Ayıp ettin! Sıkı içerim ben.” 

Müthiş bir akşam geçiriyoruz. Müthiş eğleniyoruz. Nazan Hanım’ın 

sohbeti inanılmaz keyifli. En ilginç kocası olan Atilla Sunay Bey’le ve 

diğer eşleriyle yaşadığı birbirinden enteresan anılarını büyük keyifle 



dinliyoruz. Bir büyük rakı deviriyoruz. Sokağın başında korsan film 

satan film kiralama dükkanına Müzeyyen Senar ağırlıklı nefis bir fasıl 

CDsi yaptırmış. Rahat ikişer kilo almışızdır. 

Gece yarısına doğru, “Şimdi size bir şey teklif edeceğim çocuklar,” 

diyor. “Ama önce öğrenmeniz gereken tatsız şeyler var.” 

Özgür’le birbirimize bakıyoruz. Kafalarımız iyi. Bizim kadar içmiş 

olan Nazan Hanım aramızda en ayığımız. Son söylediklerinde gayet 

ciddi. Onun bu ciddiyeti saatlerdir süren neşeli havamızı bir anda 

gergin bir bekleyişe çeviriyor. 

“Lafımı bölmeyin, çabucak anlatayım. Refik Atilla İstanbul’da. Ne 

kadar vaktimiz kaldığını bilmiyorum. Bir an önce üçümüzün 

İstanbul’a gidip ona engel olmamız lazım. Komşum Kurtuluş ve 

halasının oğlu Sıtkı, Refik Atilla’yı oraya yazar Melih Müren’i 

öldürmesi için gönderdiler.” 

Kendimi kötü hissetmeye başlıyorum. Özgür halimi görüyor, elini 

kolumun üzerine koyuyor. Sıkıntıyla derin bir nefes alıyorum. 

Nazan Hanım devam ediyor: 

“Bu bilgileri nasıl edindiğimi sormayın, açıklayamam. Bana 

inanmak zorundasınız. Her şeyi düşündüm, güzel bir plan hazırladım. 

Adım adım buna uyacağız. Sen Antalya’ya gitmeyi unutuyorsun. 

Kitaplarını yarın kargoyla anneye yollayacaksın. Annen götürür 

kütüphaneye verir. Sen de taksideki işini bırakıyorsun. Sana birkaç 

aylık para vereceğim şimdilik. Sonradan daha güzel bir işe sokacağım 

seni. Dinleyin, hayır. Bunlara itiraz istemiyorum. Değerli bir yazarın 

ve kendisini acımasız bir canavar sanan dünya tatlısı bir delikanlının 

hayatı söz konusu. Telefonunuz internete bağlanıyor mu?” 

Özgür, “Benimki bağlanıyor,” diyor. 

“Güzel. Gir internete. Latin alfabesi kullanmayan ve popüler 

olmayan üç dil bul.” 

“Anlamadım?” 

“Rusça, Yunanca, Arapça, Korece. Bunların yazımı değişik oluyor 

örneğin. Japonca, Çince, İbranice. Saydıklarımın hepsi popüler diller. 

Bu tarz başka diller bulmanı istiyorum. Üç tane bulacaksın.” 

Özgür’ün saydığı diller arasından Gürcüceyi, Ukraynacayı, Taycayı 

seçiyor. Daha sonra akılalmaz planından detaylıca söz ediyor. 

Büyülüyor bizi. 



BÖLÜM ON İKİ 

ANLAYAMIYORUM 

(Özgür) 

Melih Müren’in büyük hayranıyım. Yaşayan yazarlar arasında en 

sevdiğim kendisidir. Kitapları yirmiyi aşkın dile çevriliyor, elliyi aşkın 

ülkede satılıyor. Son on senede 21. yüzyıl edebiyatında kendine has 

bir konum edindi. Çok tartışılan, kimilerince övülen, kimilerince 

yerilen bir edebiyat figürü haline geldi. 

Başta kendisi, pek çok edebiyatçı onun ürettiği kitapların edebiyat 

değeri olmadığı görüşünde. Şiirden ve tiyatrodan nefret edişi ve bunu 

sık sık dile getirişi kendisi ve sanat çevreleri arasında mesafe 

oluşmasına neden oldu. Çoğu zaman bir romancı olarak 

nitelendiriliyor, ama ürettiği kitaplar roman değil. Novella denen 

edebi tarzda büyük bir üretkenlikle eser veriyor. 

Melih Müren’in tüm kitapları yüz sayfa uzunluğunda. 

Novellalarının hepsi her biri dörder sayfadan oluşan yirmi beşer 

bölümden meydana geliyor. Kitapları birbirine ekli sahnelerden 

oluşuyor. Bir film izliyor hissi duyuyorsunuz okurken. Sinematografik 

tarzda yazdığı için kitabın tamamını kolaylıkla zihninizde 

canlandırabiliyorsunuz. 

Senelerdir yapımcılar Melih Müren’in kitaplarını film yapmak için 

yazarın kapısını aşındırıyorlar. Müren bu konuda oldukça katı. 

Kitapları arasında en sevdiklerini kendisi filme çekeceğini söylüyor. 

Bunun için henüz erkenmiş. Kendisini henüz hazır hissetmiyormuş. 

Yazdığı kitapların çoğundan hoşlanmıyor. Bunların filme uyarlanmayı 



hak etmediğini düşünüyor. Sevmediği bu kitapları kendisine müthiş 

bir gelir getirmiyor olsa tereddüt etmeden yeryüzünden silebileceğini 

söylüyor. 

Melih Müren’in yaşamı iki ana mekanda geçiyor. 

Kentin en güzel yerlerinden birindeki dubleks apartman katında 

karısı ve iki kızıyla birlikte yaşıyor. Bu sıcak aile evi kendisiyle 

yapılan röportajların bir kısmına mekan oluyor. İstisnasız bütün 

röportajlarda evde tek bir kitap bile olmadığı vurgulanıyor ve Melih 

Müren kitap okumayan, evine kitap sokmayan bir yazar olarak 

eleştiriliyor. 

2000 yılında şehrin dışında ultra lüks, modern, fütüristik, tamamı 

cam cepheli yuvarlak bir yapı inşa ettirdi. Binaya bir isim vermek 

istiyordu. Kişisel web sitesi melihmuren.com’da katılımcıların sınırsız 

şık ekleyebileceği ve eklenen şıkları oylayabileceği açık bir anket 

başlattı. Anketin biteceği tarihi bir sene sonrası olarak belirledi. Bir 

sene sonra, 17.093 şık arasından ‘N’apıyon La’ 8.732.117 oyun % 

38’ini alarak birinci oldu. Altı milyon Türk lirasına mal olan o 

güzelim binanın ismi, Erzincanlı bir ortaokul öğrencisinin ankete 

eklediği bu şık sayesinde bu ismi aldı. Türk halkı gerçekten her şeyle 

dalga geçmeyi, her şeyde eğlence aramayı seven bir millet. İkinci 

gelen şıka bakın: ‘Kızlar kesin ağlamayı / Verin çalam bağlamayı’ Ya 

üçünsüne ne demeli: ‘Vi ar dı çempiyıns may firends nım nım nım’ 

Bazen melihmuren.com’u açıp yarışmada ilk elliye giren şıkları 

okuyup gülmekten sandalyeden düşüyorum. 

Dev bir şeffaf karpuza benzettiğim N’apıyon La binasında Melih 

Müren’in kitaplarının çevirmenleri yaşıyor. Yabancı dil bilen Türkler, 

Türkçe bilen yabancılar. Melih Müren N’apıyon La’da yaşayacak 

çevirmenleri çeviri yapılacak dile olan hakimiyetlerine göre seçmiyor. 

Buradaki çevirmenlerin çevirilerini Melih Müren daha sonradan 

uzman çevirmenlere redakte ettiriyor. Sonrasında çeviriler baskıya 

veriliyor ve dünyanın ilgili yerlerinde kitabevlerinde yerini alıyor. 

Melih Müren’in çevirmeni olup, N’apıyon La’ya yerleşebilmeniz 

için şu on bir özellikten olabildiğince çoğuna sahip olmanız gerekiyor: 

(Listeyi Melih Müren kendisi hazırlamıştır. Tek bir harfine 

dokunmadan web sitesinden aynen alıyorum.) 

1) Büyük hızla çeviri yapabilmek. Burada kastettiğim 

divxplanet.com’daki altyazı çevirmenleri kadar hızlı olabilmek. 



Basit yazıyorum. Bu hızı beklemem doğal. Ben dört sayfalık bir 

kitap bölümünü bir buçuk saatte yazıyorsam, çevirmenim o dört 

sayfayı bir saatte çevirebilmeli. 

2) Güzel PES (Pro Evolution Soccer) oynayabilmek. Sahaya her 

zaman 4-2-3-1 dizilişiyle çıkar, genelde küçük takımlar yönetir, 

katı savunma yaparım. Oyunun Mourinho’suyum. Ona göre. 

Beni yenebilenin başımın üzerinde yeri var. 

3) Film ve dizi manyağı olmak. Film ve dizi izlemekten sıkılmamak. 

Binada iki tane sinema odamız var. Biri benim, biri sizin. Film ve 

dizi izlemeye doyamam, siz de doyamayın isterim. Zevklerimiz 

benzeşirse şanslısınız. 

4) Eğlenceli biri olmak. Burada eğlence derken saçmalamaktan 

bahsetmiyorum. Bazıları saçmalıklar yapıp eğlendiğini 

zannedebiliyor. Eğlenceli biri olmaktan kastım, yanında vaktin 

nasıl geçtiğini anlamayacağımız bir insan olmak. 

5) Açık fikirli olmak. Burada hepimiz yaratıcı insanlarız. Bir şeyler 

yaratıyor ve bunu dünyayla paylaşıyoruz. Burada sınırları 

olmayan insanlar isterim. Anlayan anlamıştır. 

6) Güzel görünmek, çekici olmak. Bunu yazınca kendimi biraz 

Adnan Hoca gibi hissetmedim değil :) Şaka bir yana, bunlar 

sağlık ve mutluluk için önemli. Depresif, kendine güvensiz, 

bedeninden utanan, çekinen tipleri sevmem. Bedenine söz 

geçirebilen bir insan hayatta pek çok şeyi çekip çevirebilir. 

7) Özel yetenek. En az bir şeyde özel bir yeteneğiniz ve 

potansiyeliniz olmalı. Resim, müzik, edebiyat. Sanat olması 

gerekmiyor. Spor, dans, bilim, ne bileyim. Demek istediğim bir 

konuda sizde ışık göreyim, size sponsor olayım, dünyaya açılın 

isterim. Buranın bir akademi yönü de olur böylece. 

8) Hayalperestlikle beslenen sonsuz bir özgüven sahibi olup bunu 

çaktırmamak. Ne demek istiyorum? Çok çok büyük bir 

potansiyele sahip olduğunuza inanıyorsunuz. Kendinize 

inanılmaz yüksek hedefler koyuyorsunuz. Kendinize feci 

güveniyorsunuz. Ama çevrenizdeki insanların sizi deli 

sanmaması için bunlardan kimseye söz etmiyorsunuz. Sürekli 

eylemde bulunarak, ağır ağır ama sağlam biçimde hedefinize 

yaklaşıyorsunuz. Örneğin dünyada şu an hayatta olan en zeki beş 

insandan biri olduğunuza inanıp, önünüzdeki on yıl içerisinde 



yeteneklerinizle yüzyılımızın akışını değiştirebilecek şeyler 

yapmaya çabalıyor olabilirsiniz. 

9) Uykudan nefret etmek. Çocukluğumdan beri dört saatten fazla 

uyuyamam. Haftanın bazı günleri hiç uykum gelmez. Uyku denen 

şey bana uğramıyor. O dört saati de kendimi zorlayarak yatakta 

geçiriyorum. Belki bu dört saatin ikisinde uyuyabiliyorum. Bunu 

da hastalanmayayım, ölmeyeyim diye yapıyorum. Doktor 

dostlarım beni tersine ikna etmeseydi başıma buyruk davranıp 

yatağıma hiç uğramazdım. Uykuyu seven insanlardan 

hoşlanmam. Erken yapılan kahvaltılarda akşam yemeklerinde 

olduğu gibi herkesi masada isterim. 

10) Hiperaktif olmak. Benim gibi. Miskin ve hareketsiz insanlarla bir 

arada bulunmaktan hoşlanmıyorum. Ne bileyim gecenin bir 

yarısı on kilometre koşasım veya helikopterle şehrin üzerinde 

gezesim gelirse yanıma adam isterim. Canımın ne zaman ne 

isteyeceği hiç belli olmaz. Olmayacak anlarda aksiyon isteğim 

açığa çıkabilir. 

11) Hiç sıkılmamak. Benim canım hiç sıkılmaz, sizinki de sıkılmasın 

isterim. Yapacak o kadar çok şey var ki. Canınız bir şeyden 

sıkılınca hemen başka bir şeyle ilgilenmeye başlamalısınız. 

Son kırk sekiz saatte yaşadıklarıma inanamıyorum. Nazan Hanım 

çok âlem bir kadın. Aynı zamanda çok ama çok gizemli bir kadın. 

Altan’la şaşkınlık içerisindeyiz. Kendimize gelemiyoruz. İstanbul’a 

daha bu sabah vardık. Kente vardıktan iki saat sonra Melih Müren 

bizimle mülakat gerçekleştirdi. Mülakatın sonunda üçümüz Melih 

Müren’in Gürcüce, Ukraynaca ve Tayca çevirmenleri olarak N’apıyon 

La binasına kabul edildik. 

Bu nasıl oldu? Anlam veremiyoruz. Nazan Hanım bu konuda soru 

sormamızı yasakladı. Çevirmen olarak atandığımız bu dillerden tek 

kelime bilmiyoruz. Melih Müren’in çevirmen adayları için hazırladığı 

nitelik listesinin maddelerinin neredeyse hiçbirini karşıladığımızı 

düşünmüyorum. Duyduğum heyecandan ve olan bitene anlam 

verememekten çıldırma noktasına geldim diyebilirim. Sanırım olayları 

akışına bırakmaktan ve Nazan Hanım’ın sözünden çıkmamaktan 

başka çare yok. 

İstiklal’de bir kafedeyiz şimdi. Portakal suyu içiyoruz. Gün boyu 

alışveriş yapacağız, geceye doğru N’apıyon La’ya yerleşmiş olacağız. 



BÖLÜM ON ÜÇ 

GERİLİM 

(Esma) 

Telefonda geçen gece Sıtkı’yla ne konuştular bilmiyorum, ama o 

telefondan sonra Atilla değişti. Gecelerdir uyumuyor. Ağzına lokma 

koymuyor. Midesinin yandığını söyleyip duruyor. Sürekli su içiyor. 

Sudan başka hiçbir şey geçmiyor boğazından. 

Yanımda oturuyor şu an. Gözleri kan çanağı gibi. Yüzü asık. 

Taksideyiz. Taksideki dijital saat doğruysa saat ikiyi yirmi geçiyor. 

Gecenin bir yarısı. Yağmur çiseliyor. Sokaklarda kimseler yok. Melih 

Müren’in oturduğu semte gidiyoruz. 

Atilla kanlı eylemi şu önümüzdeki birkaç gün içinde 

gerçekleştirmek zorunda. Takvimi biraz öne almışlar. Atilla’nın 

morali biraz da para işlerine bozuk. Buraya gelirken cebine fazla para 

koymamışlar. Ne olduğunu anlayamadığım bir pürüz çıkmış. Para 

gönderemiyorlarmış. Elimizde ne varsa onunla idare etmeliymişiz. Bir 

haftaya kalmaz takviye yapacaklarmış. Son paramızın büyük kısmını 

taksiye vereceğiz şimdi. Melih Müren’nin yaşadığı apartmanı bulup, 

civarda kısa bir keşif yapacağız. Eve otobüslerle döneceğiz. Umarım 

sabaha kadar sokaklarda beklemek zorunda kalmayız. 

“Işıklarda inebilir miyiz?” diyorum taksiciye. 

Taksimetrede yazan ücreti ödüyorum. Taksici para üstünü verdikten 

sonra bagajdaki katlı tekerlekli iskemlemi getirmek için iniyor. Refik 

Atilla da onunla birlikte iniyor, aracın arkasından dolanıyor, benim 

kapımı açıp indiriyor beni. Tekerlekli iskemlemi kaldırıma 



çıkarıyorlar, beni yavaşça üzerine oturtuyorlar. Taksici aracına atlayıp 

gidiyor. Refik Atilla beni kaldırım boyunca sürmeye başlıyor. 

“Silahını yanına almadın değil mi?” 

“Aldım. Belimde.” 

“Neden ama?” 

“Bilmiyorum. Almam gerektiğini hissettim.” 

“Ver istersen şu alt bölmede saklayalım.” 

“Yok, iyi böyle.” 

Islanıyoruz. Daha önceden buralara gelmiştim. Apartmanın nerede 

olduğunu bildiğimi sanıyorum. Taksiden ineli yirmi dakika geçmiş. 

Az önce geçtiğimiz aynı sokağa tekrar girmek üzereyiz. 

“Geçtik buradan,” diyor Atilla. 

“Farkındayım. Hava karanlık olduğu için karıştırdım buraları.” 

Yağmur kesiliyor. Bir saat kadar dolanıyoruz oralarda. Sonra bir 

ağacı tanıyorum. Ağaçtan apartmana doğru olan güzergahı 

hatırlamaya çalışıyorum. Çok geçmeden Melih Müren’in yaşadığı 

apartmanı buluyoruz. Apartmanın mermer kaplı geniş bir girişi var. 

Atilla tekerlekli iskemlemi geri geri çekerek beni mermer zemine 

çıkarıyor. Hareket sensörlü ışık bizi algılayınca çıt edip yanıyor. Refik 

Atilla duvardaki zillere yaklaşıyor. Apartmanın bu olduğuna emin 

olmak için zillere bakmak istiyor. Melih Müren’in veya karısının 

isminin orada yazılı olacağına ihtimal vermiyorum. 

Sıtkı her nasılsa Melih Müren’in karısı ve küçük kızının birkaç 

günlüğüne yurt dışında olacaklarını öğrenmiş. Büyük kızı ise bir 

süredir arkadaşlarıyla başka bir evde yaşıyormuş. Eğer Melih Müren 

şehir dışındaki, çevirmenlerinin yaşadığı yuvarlak bina yerine burada 

yalnız kalmayı tercih ederse Atilla’nın işi gayet kolay olacak. 

“Abla Müren soyadı yok burada. Zillerin hepsinde isim yazılı.” 

“Belki takma ad yazılıdır. Veya zilleri yoktur burada.” 

“Emin misin bu apartman olduğundan?” 

Eminim, evet. O esnada apartmanın giriş kapısının kalın mozaik 

camının ardında büyüyen bir gölgenin kımıldandığını görüyoruz. 

“Birisi geliyor abla,” diyor Atilla. “Ne diyeceğiz? Benim burada 

görülmem hiç iyi olmayacak.” 

“Kamera vardır zaten buralarda. Bunu da salak kafam şimdi akıl 

ediyor. Aptallık ettik. Uzaktan apartmanı şöyle bir gösterecektim, 

gidecektik. Saçmaladık resmen.” 



Apartmanın içinden kapıya doğru yaklaşan kişinin silueti iyice 

büyüyor. Kapı içeri doğru çekilerek açılıyor. Soluğumu tutuyorum. 

O an hiç olmayacak bir şey oluyor. 

Apartmandan çıkan kişi Melih Müren. 

Kalbim telaşla çarpmaya başlıyor. Sandım ki Atilla hemen silahını 

çıkaracak, adama dan dan dan ateş edecek. Ama Atilla’nın ödü 

kopmuş gibi bir hali var. Sanırım üzerine aniden bir tutukluk geldi. 

Melih Müren kapıyı tutuyor, bekliyor. 

“Girecek misiniz? Buyurun,” diyor kibarca. 

Bozuntuya vermeden gözlerimle teşekkür eder gibi gülümsüyorum. 

Atilla’nın yapması gereken tekerlekli iskemlemin arkasına geçip beni 

apartmanın içine doğru sürmek. Ama geri zekalı Atilla öylece sap gibi 

duruyor, kımıldamıyor. 

“Birine geldiniz sanırım,” diyor Melih Müren. “Uyuyorlarsa 

duymamışlardır. Tekrar basın zile.” 

Bunu Atilla’ya bakarak söyledi. Yapacak bir şey yok. Atilla zillerin 

birisine basacak. Ya da silahını kullanmasının tam vakti. Silah 

susturuculu. Etrafta kimseler yok. Silahı evde görmüştüm. Silahın 

belinde olduğunu söylemişti. Susturucusu takılı şekilde belinde 

olamazdı. Susturucu montunun cebinde olmalıydı. Atilla’nın yerinde 

olsaydım silahı Melih’e doğrultur, onu apartmanın içine sokar, birkaç 

metre uzağa gerilemesini söylerdim. Sonra silahı ona doğrultmayı 

sürdürürken susturucuyu takmaya çalışırdım. Sonra da cıv cıv diye 

göğsüne doğru iki el ateş ederdim. Sonra yere düşen bedeninin başına 

gider, ne olur ne olmaz diye bir tane de kafasına sıkardım. Ben olsam 

bunu yapardım. Peki Atilla ne yapacak? Mal gibi bekliyor öyle. 

Gebertesim geldi çocuğu. 

Melih Müren bir an dudağını ısırıp boş bakıyor. Kafasında bir şey 

kuruyor anlaşılan. 

“Siz ıslanmışsınız,” diyor. “Bu saatte kime geldiyseniz, anlaşılan 

geleceğinizi unutmuş. Bakın ne yapalım? İnsanları uyandırmayalım. 

Gelin böyle. Delikanlı hanımefendiyi içeriye iter misin?” 

Atilla bana bakıyor. Ardından arkama geçiyor. Beni apartmanın 

içine itiyor. Adamı oracıkta vuracak diye korkuyorum. Apartmanın 

içinde feci bir gürültü çıkardı. 

“Şimdi sizinle benim evime çıkacağız. Apartman uyanana kadar 

sizi misafir edeceğim. Birlikte kahvaltı ederiz, sonra tanıdığınızın 

dairesine inersiniz.” 



Atilla beni itmiyor. Garip bir şekilde duruyoruz. Başımı çevirip 

bakıyorum. Atilla’nın yüzü anlaşılmaz bir hal almış. 

Melih Müren ona yaklaşıyor. Elini omuzlarına koyup onu kenara 

çekiyor. Tekerlekli iskemlemi asansörlere doğru itmeye başlıyor. 

“Delikanlı uykusuz görünüyor,” diyor bana asansörde. Dediklerini 

yanımızda dikilen Atilla da duyuyor. “Hiç konuşmaz mısınız? Hem 

korkmuş bir haliniz var. Birinden mi kaçıyordunuz yoksa? Heh he :)” 

Asansör duruyor. Melih Müren tekerlekli iskemlemi koridora 

çıkarırken Atilla asansörün kapısını tutuyor. Melih beni dairesinin 

kapısına doğru ıslık çalarak sürüyor. Anahtarla kapıyı açarken 

Atilla’nın ayakkabılarını çıkarıyor olduğunu görüp çıkarmamasını 

söylüyor. İçeri giriyoruz. İçerisi aydınlık. Evin bütün ışıkları yanıyor. 

“Hoş geldiniz,” diyor sevecen bir şekilde. “Uyumuyordum bu gece. 

Shameless dizisini izliyordum. Akşamdan beri izliyorum. Kızım 

indirmiş ilk sezonunu. Bir hanım arkadaşım var. Uyuyor içeride. Fazla 

ses çıkarmayalım o yüzden. Demin de açık bir büfeden çikolata 

almaya çıkmıştım. Canım birden bitter çikolata çekti. Siz rahatınıza 

bakın. Ben hemen gidip gelirim. Siz ne istersiniz? Size ne alayım?” 

Hızlıca düşünüyorum. Melih bizden şüphelenmiş olmalı. Büfeye 

değil karakola gidecek bana kalırsa. Atilla’nın yapması gereken 

lavabonun yerini sormak, lavaboda susturucuyu takmak, dönüp herifi 

alnının ortasından vurmak. Ama hayır, delireceğim! Çocuk 

salaklaşmış gibi hiçbir şey yapmadan öküz gibi duruyor! Öf ya! Evde 

biri daha varmış! Uyanırsa onu da öldürmeli! 

Melih Müren bizi oturma salonuna geçiriyor. Hemen döneceğini 

söyleyip çıkıyor. Atilla o gittikten sonra bile kendine gelemiyor. 

Koltuğun birine çöküyor kalıyor. Çok merak ediyorum ne düşünüyor 

acaba? Dangalak şey! 

Tekerlekli iskemleyi dış kapıya doğru sürüyorum. Melih kapıyı 

üzerimize kilitlemiştir diye düşünüyorum ama kilitlememiş. Atilla’nın 

yanına dönüyorum. 

“Kardeşim ne bekliyorsun? Çıkarsana silahını.” 

Belinden çıkarıyor silahı. Susturucusunu takıyor. 

“Sende bir haller var,” diyorum. “Uykusuzluk başına vurmuş. 

Vuramayacaksan bana ver.” 

Elimi uzatıyorum. Vermiyor silahı. Gidip yüzünü yıkamasını, 

evdeki uyuyan kadını kontrol etmesini, uyanırsa onu vurmasını 

istiyorum. 



BÖLÜM ON DÖRT 

YAĞMURLA GELEN YABANCILAR 

(Derya) 

Yağmur iki gündür aralıksız yağıyor. Sanırsın Marmara Denizi’ni 

yukarı almışlar üzerimize geri döküyorlar. 

Aramıza üç kişi daha katıldı. Danua cinsi o kocaman köpeği de 

sayacaksak dört kişi. Melih’in kitaplarını Ukraynacaya, Taycaya ve 

Gürcüceye çevirecekler. Melih onlara bir ayrıcalık tanımış. Şimdilik 

bizler gibi güncel çeviri yapmayacaklar. Melih yazmakta olduğu 

kitaba her gün bir veya iki bölüm ekler, bizler de o bölümleri aynı gün 

çeviririz. Bu yalnızca iki saatimizi alır. Kalan vakitlerde ise Melih’in 

eski kitaplarını çeviririz. Melih kitabını en geç yirmi gün içerisinde 

bitirmiş olur. Bu tabii ortalama süre. Bazen ay boyunca sadece birer 

bölüm yazar. Bazı günler ise canı yazmaktan başka hiçbir şey istemez 

ve yazdığı kitaba dört beş bölüm birden ekleyebilir. Melih kitabını 

bitirdiğinde bizler de çevirilerini bitirmiş oluruz. Daha sonra 

çevirilerimiz denetlenir ve basılır. Aramıza yeni katılan üç çevirmen 

başlarda böyle çalışmayacak. Melih’in seçtiği bazı eski kitapları 

çevirecekler ve çevirileri her kitap bittiğinde değil, sonradan toplu 

olarak kontrole gönderilecekmiş. 

Benim yaşlarımda olan Altan ve Özgür’ü biraz çekingen buldum. 

Nazan Hanım ise sohbeti inanılmaz keyifli, müthiş hareketli, 

güleryüzlü, neşeli, pozitif bir insan. Melih bize onları bu sabah 

kahvaltıda tanıştırdı. N’apıyon La isimli binamıza gece yarısına doğru, 

herkes toplu olarak sinema salonundayken yerleşmişler. Kahvaltılarda 



ve akşam yemeklerinde hep birlikte masada oluruz. Ama öğle 

yemeklerinde çevirmenler yalnız olmakta ve diledikleri vakitte 

yemekte serbestler. Üçlüyle şahsen tanışma fırsatını öğle vakti 

buldum. Onlara soğuk sandviç hazırladım. Uppsala isimli dev köpeğe 

ise akşamki sofradan kalan tavuk kemiklerini ve diğer yemek 

artıklarını bulup verdim. 

Altan ve Özgür, N’apıyon La’daki ilk günlerini genelde erkek 

çevirmenler arasında sosyalleşerek geçirdiler. Ben de Nazan Hanımı 

kızlarla kaynaştırdım. Abartmayı seviyor Nazan Hanım. Ama arada 

öyle detaylara giriyor ki, bu kadar olmaz diyoruz, aslında 

abartmadığını, söylediklerinin gerçek olabileceğini düşünüyoruz. 

İsveç asıllıymış, yüz yaşındaymış, sekiz defa evlenmiş. Dilinden 

düşürmediği ikinci eşi Atilla Sunay Bey’i Amerikan dizilerinden 

fırlamış gizemli adamlara benzeterek anlatıyor. 

Akşam Melih’te kalacağım. O yüzden bu akşam yemeğinde ikimiz 

buradaki kalabalık ve eğlenceli masada olmayacağız. Melih’le Çin 

yemeği yiyeceğiz, söz verdi. Meral Hanım ve Melike kısa bir Avrupa 

kaçamağı istemişler. Melih onları bir haftalığına gönderdi. Melih’le 

olan ilişkimin gizlisi saklısı yok. Gerçi sık görüştüğümüz söylenemez 

ama Meral Hanım’la aramızda bir gerginlik yaşanmadı. Onların tuhaf 

bir evliliği, alışılmadık bir aile yaşamı var. Dördü de birbirinden ilginç 

ve örneklerine rastlanmayan enteresan insanlar. Mürenler aile değil 

bana kalırsa, onlar başlı başına bir gezegen. 

Melih önceki hafta yeni bir kitaba başladı. Kitabın ismi 70.. 

Yetmişinci. Ama rakamla. Alkoloidler üzerinde çalışan Alman 

kimyager Hermann Emil Lothar’ın sıkıcı hikayesi. Hikaye 1920’lerde 

geçtiği için atmosferinden pek zevk almadım. Bugün kitaba sadece bir 

bölüm ekledi. On dördüncü bölüm. Bölümün ismini Yağmurla Gelen 

Yabancılar koymuş. Kendisini kır evine kapatıp çalışmalarına 

gömülen, aylardır insan yüzü görmeyen Profesör Lothar’ın kapısı gece 

yarısı aniden çalınır. Gelenler yağmurdan sırılsıklam olmuş iki kız 

çocuğudur. Melih bu bölümde sık paragraf başı yaptığı ve karakterleri 

iki sayfa boyunca konuşturduğu için dört sayfayı hızla Portekizceye 

çevirmem yalnızca otuz altı dakikamı aldı. 

Avrupa yakasında, yeni açılan, küçük ama oldukça şık ve klas bir 

restoranda akşam yemeğimizi yedikten sonra hemen eve geçtik. 

Shameless dizisini izlemeye başladık. Bir bölüm bitiyor, hemen bir 

diğerini başlatıyorduk. 



Niye dakikası aklımda kalmış veya o esnada neden saate bakmışım 

bilmiyorum, 23:48 ve 00.34 arasında çılgınlar gibi iki defa seviştik. 

Melih ilkinde uysal ve şefkatli, ikincisinde ise tam bir hayvandı. 

Neyse, detaya gerek yok. Sonra bana bir uyku bastırdı. Diziyi 

izlemeye döndük ama gözümü açamıyordum. 

“Tatlım bana müsaade et, yatayım,” diyorum. 

Kalkıyor, kaslı kollarıyla beni kucağına alıp banyoya götürüyor. Ne 

kuvvetli, ne kondüsyonlu adam yahu. Hiç ellisinde demezsin. Soluğu 

bile kesilmiyor. Tamam, minyon sayılırım, ama çocuk gibi taşınacak 

kadar da hafif olduğumu sanmıyorum. Sol ayağını kaldırıp lavabonun 

yanındaki alafranga tuvaletin kapalı kapağının üzerine koyuyor. 

Belimi baldırının üzerine yatırıp sağ kolunu boşa alıyor. Şu an sol 

baldırı ve sol kolundan oluşan sert hamağın üzerindeyim. Sağ 

avucuyla su alıp ağzıma çarpıyor. Lavabonun kenarına koyduğu diş 

fırçasına macun sıkıyor. Macun tüpü açışını ve kapayışını 

görmelisiniz. Diş etlerime zarar vermemek için yumuşak hamlelerle 

ve dikkatle dişlerimi fırçalıyor. Gargara yapmam için avucuyla ağzıma 

su taşıyor. Ağzımı çalkaladıktan sonra başımı lavaboya uzatıp 

tükürüyorum. Çok keyifli. Sonra beni odaya götürüyor, sevgilim değil 

de babammış gibi davranarak beni şımartarak, masum masum öperek 

uyutuyor. Yerim ben onu. 

Hemen uyuyorum. Bir bağrışmaya uyanıyorum. Hâlâ gece. Evin 

içinde birileri bağrışıyor. İkisini de tanımıyorum. Melih nerede? Bana 

misafir geleceğinden bahsetmemişti. 

Tedirginlikte çıkıyorum yataktan. Kotumu giyiyorum. Seslere kulak 

kabartarak oturma salonuna doğru yürüyorum. Holün duvarına vuran 

gölgemden daha ben ortaya çıkmadan geldiğimi anlayıp susuyorlar. 

Yirmili yaşlarında kılıksız bir çocuk. Sakat bir kadın. 

Giysileri, saçları başları ıslak. 

“Merhaba,” diyorum çekinerek. 

“Merhaba ablacım,” diyor kadın bana yumuşak bir sesle. Sonra 

çocuğa dönüyor: “Gördün mü uyandırdık kızı!” diyor. “Ne vardı o 

kadar sesini yükseltecek!” 

Melih neredeydi? Bunu sormuyorum. Ama kadın cevaplıyor. 

“Melih Bey büfeye kadar gitti,” diyor. “Çikolata alıp gelecek.” 

Çocuk ayağa kalkıyor. 

“Biz gitsek aslında,” diyor. 

Kadın kaş göz ederek yeniden oturtuyor onu. 



Açıklama beklediğimi düşünen kadın konuşuyor: 

“Hamza Abi’lere geldik biz. Geleceğimizi unutmuş sanırım. Ziline 

basıyorduk aşağıda. Açmıyorlardı. Melih Bey o sıra büfeye 

gidiyormuş. Hamza Abi’yi uyandırmamamızı söyledi, bizi buraya 

çıkardı, kahvaltıya davet etti. Kahvaltıdan sonra ineceğiz aşağıya.” 

“Anladım,” diyorum. “Üzeriniz ıslanmış. Üşüyeceksiniz.” 

Klimanın kumandasını arıyorum. Açıyorum klimayı. Onlara filtre 

kahve hazırlamak için mutfağa gidiyorum. Aralarında fısır fısır 

konuşuyorlar, duyuyorum. Ne konuşuyorlar, anlayamıyorum. Kahveyi 

bol yapayım, Melih de içer diye düşünüyorum. Suyun kaynamasını 

beklerken Melih’in açık olan netbookunu yanıma alıyorum. İnternete 

girip güneş doğuş saatine bakıyorum. Hava bir buçuk saate 

aydınlanacakmış. Kahve muhtemelen kahvaltı kahvesi olacak. 

Melih büfeden salam, kaşar peyniri ve dilimlenmiş tost ekmeği de 

almış. Kadınla çocuk içeride otururken Melih’le kahvaltı hazırlıyoruz. 

Melih neşeli. Bütün gece ayakta olmasına karşın hiç de uykusuz 

görünmüyor. Her zaman böyledir. Gecelerce uyumayıp gözlerinin bile 

kızarmadığı olur. Arada içeri geçerek onlarla sohbet edip dönüyor. 

Bizi beklerken televizyonda Sezer İnanoğlu’nun yirmili yaşlardaki 

halinin ve Fulden Uras’ın gençliğinin oynadığı kalitesiz bir eski Türk 

filmine bakıyorlar. Sesi bayağı açmışlar. Filmin basit repliklerini 

mutfaktan duyuyoruz. 

“Bir şeyler tartışıyorlar,” diyor Melih. “O yüzden bu kadar açtılar 

sesi. Bak, bak, duyuyor musun?” 

“Bir alıp veremedikleri var,” diyorum. “Onların sesine uyandım. 

Bağrışıyorlardı. Hamza diye birine gelmişler. ‘Hamza Abi’ diyordu.” 

“Bir gariplik olduğunu anlamıştım. Apartmanda Hamza yok.” 

“Korkuyorum Melih.” 

“Öf! Sen de ne sütsün! Ne güzel heyecan oluyor bize. Dur bakalım 

boğazımızı mı kesecekler, bizi poşetle mi boğacaklar.” 

“Ya of ya! Salak salak konuşma! Gerçekten korkuyorum.” 

Korktuğum kadar varmış. 

Kahvaltı ederken çocuk silah çıkardı. Bizi göğsümüzden vurdu. Ben 

sandalyemden devrildikten sonra başımı arkadaki vitrine vurup 

bayılmışım. Melih ise vücuduna isabet eden kurşunların kavurucu 

acısına direnip ustalıkla ölü rolü yapmış. Söylediğine göre gitmeden 

önce ne olur ne olmaz diye kafalarımıza birer tane daha sıkıp 

sıkmamak için tartışmışlar. 



BÖLÜM ON BEŞ 

HEDİYE 

(Melis) 

Arka kapağında hiçbir yazı olmayan, ön kapağı da resimsiz, 

üzerinde yalnızca yazarının ve isminin beyaz harflerle yazılı olduğu 

ince, koyu gri bir kitabım var. 

Kitabı dün satın aldım. 

Basit anlatımlı, çocuksu, güzeldi. 

Bir çırpıda okudum. 

Hayatımda bir defa bile okuduğum kitabı yarım bırakmadım. 

Okuma manyağıyımdır. Tuvalette bile kitap okuyan tipler olur ya, 

onlardanım işte. Yalnız, ben tuvalette kitap değil, sözlük, ansiklopedi, 

dergi falan okurum daha çok. 

Eğer bir kitaptan sıkılmışsam, sonunu zor getirmişsem, onu 

kütüphaneye bağışlarım. Ama sevmişsem kitabı, kıyamam ona hiç; 

kütüphanede belirsiz bir süre okunmayı beklemesini istemem. Kitabın 

üzerine sevimli bir not yazar, onu AVM masalarına, parktaki banklara, 

park etmiş arabaların üzerlerine bırakırım. Bazen apartmanlara girip 

posta kutularına bıraktığım da olur, alçak balkonlara fırlattığım da. 

İstiyorum ki birisi alsın hemen okusun. 

Sağa sola bıraktığım bu kitapları kim alacak diye bazen beklerim. 

Civardaki temizlik görevlileri alırsa, gidip kibarca uyarırım, kitabı 

yerine koyarlar, bir daha da başkası alana kadar ellemezler. Sevdiğim 

kitapların yeni sahiplerini uzaktan izlemek en büyük zevkimdir. 



Bakın görüyor musunuz? Gri kitabım orada, karşıda. Otobüs 

durağındaki oturma yerinde. 

Deminden beri gözlüyorum. Kitabımın yanına dört insan oturdu 

ama hiçbiri onunla ilgilenmedi. 

Yağmur çiseliyor. Bir ağacın altındayım ama yine de saçlarım, 

kıyafetlerim ıslanıyor. Daha ne kadar bekleyeceğim? Alsa ya birisi. 

Kaldırımın aşağı ucundan birileri geliyor. Adamın biri tekerlekli 

sandalyedeki bir kadını itiyor. 

Tüh! Durağa oturmayacaklar. 

Onlar durağa varmadan otobüs önlerinde durdu. 

İzliyorum ikisini. Otobüsün orta kapısı açılıyor. Ayakta duran 

yolculardan bazıları yardım ediyor. Kadını içeri alıyorlar. Tekerlekli 

sandalye otobüse çıktıktan sonra biraz önce onu iten adam geri iniyor. 

Kadına el sallıyor. Otobüs gidiyor. 

Adamın yorgun ve bıkkın bir yüzü var. Arkamdaki parka bakıyor. 

Benim olduğum tarafa değil. Beni fark etmedi sanırım. Kitabı görse, 

alsa keşke. Islanıyorum. N’olurrr! Başka kimse yok etrafta. 

Hah hayt! Gördü kitabı! Tamamdır! 

Ve aldı kitabı. Önüne arkasına baktı. Kapak içine yazdığım notu 

görmedi. Çünkü kapağını açmadan kitabı paltosunun cebine 

sokuşturdu. Ama olmaz ki! Notumu okurken yüzünü görmem gerek. 

Parka doğru geliyor. Hayır, gidemem. Takip edeceğim onu. 

Yağmur çiseliyor diye açmamıştır kitabı. 

Beni fark etmesin diye hâlâ ağacın arkasına gizleniyorum. 

Aşağıdan parka giriyor. Peşinden gidiyorum. 

Parkta kimse yok. Tahterevalli, salıncaklar, kayacaklar boş ve ıslak. 

Sarmal kayacağa doğru ilerliyor adam. Merdiveni çıkıyor. Deli mi ne? 

Kayarsa üzeri ıslanır. Ha, anladım. Kayacağın başındaki o kulübe gibi 

yerin altına geçecek. Orada yağmur damlalarından korunarak 

inceleyecek kitabı. 

Başka bir ağaç buluyorum gizlenmek için. Çaprazdayım. Mesafe 

uzak sayılır. Bana sırtı dönük. Yüzünü görebilmem için bayağı 

yürüyüp başka bir pozisyon almam gerek. 

Başını çevirip etrafı süzüyor adam. Adam diyorum ama benim 

yaşlarımda falan. Öyle yorgun öyle solgun görünüyor ki, çocuk 

diyesim gelmiyor, adam diyorum. 

Öbür cebinden bir şeyler çıkarıyor. Bunları birbirine takıyor. 

Elindeki aletten çıkan sesi tanıyorum. 



Tıraş makinesi bu. 

Gözlerimin önünde tıraş oluyor. Başını çevirip etrafı gözlüyor. 

Sonra makineyi tekrar çalıştırıp devam ediyor. 

Anaa! Kafası iki dakikada asker kafası gibi oldu. 

Şimdi de sakallarına daldırıyor makineyi. 

Adamlığı madamlığı kalmadı işte. Tombul suratlı masum bir oğlan 

oldu. İyi de, niye güpegündüz parkın ortasında tıraş oluyor yahu bu? 

Melis, kızım, sen ufaktan tüysen iyi olacak ablacım. Valla bak. Deli 

falan bu kesin. 

Üzerindeki saçları, kılları temizliyor. Paltosunu çıkarıp silkeliyor. 

Demir zemindeki ve basamaklardaki saçları ayağının kenarıyla ıslak 

kumların üzerine itiyor. 

İniyor merdivenlerden. Makineyi tekrar cebine koyuyor. Beni 

görmese bari. İçimi nasıl bir merak sardı anlatamam. İki dakikada 

bambaşka biri oldu herif. 

Gidiyor. Diğer taraftan çıkıyor. Hâlâ omuzlarındaki kılları 

silkeliyor. Takip edeceğim. Bir şey var bunda. Feci meraklandım. 

Çatlarım öğrenmezsem. 

Takip ediyorum benim dazlağı. 

Bu yağmurda beni yürütüyor ya aşk olsun. Neyse iyi böyle iyi. 

Dolmuşa otobüse binerse yetişemem bakarsın. Şemsiyem geçende 

rüzgarda kırılmıştı. Üç beş gün yağmur yağmadı diye yeni şemsiye 

almak aklıma gelmedi. 

Kaldırım değiştiriyor bizimki. Ben de karşıya geçiyorum. Kaldırım 

kalabalık. O yüzden daha yakından takip edebiliyorum. 

İleride küçük bir kitapçı var. Oraya giriyor. Kitapçı küçük, içerisi 

kalabalık. Yağmurun dinmesini beklerken kitaplara göz atıyorlar. Ben 

de içeriye giriyorum. Çaktırmadan benimkine yaklaşıyorum. 

Dazlak çocuk kitabımı elinde tutuyor. Kasiyer kıza uzatıyor. 

“Buradan almıştım,” diyor. “Arkadaşıma hediye. Ama onda varmış 

aynısından.” 

“Başka bir kitap mı seçeceksiniz?” diye soruyor kız. 

“Yok, ben paramı geri alayım.” 

“Fişiniz yanınızda mı?” 

“Hayır.” 

“Tamam, beyefendi, bir saniye,” diyor kız, başka bir müşteriyle 

ilgileniyor. O müşteriyle işi bitince elindeki kitabı inceliyor. Kitabın 

kapağını açınca notumu görüyor. Okuyunca başlıyor kikirdemeye. 



Bizimkine çaktırmadan çalışma arkadaşının yanına gidiyor, notu 

gösteriyor. Birlikte gülüyorlar. Bizimki huylanıyor. 

“Beyefendi, siz bu kitabı hediye almamışsınız,” diyor kız, kitabı 

geri uzatırken. “Bu kitap size hediye edilmiş.” 

“Nasıl?!” diyor çocuk. 

Dibindeyim. Kulağının üzerinde kesik kıllar görüyorum. Üzülmeye 

başlıyorum ona. Kim bilir nasıl utanıyordur şu an. Gözleri doldu 

baksanıza. Hiç parası yok demek ki. Yedi liralık kitabın iadesine 

muhtaç. İçim cız ediyor birden. Sonra, yok canım, diyorum kendime. 

Parasız adam bu soğukta kafasını kazır mı? Bunda bir numara var. 

Yok arkadaş. Sende bir gariplik var ve ben bunu çözeceğim. 

Çıkıyor kitapçıdan. Aynen ben de. 

“Bakar mısın?” diye sesleniyorum az ileride. 

Kitaptaki notumu okumaya dalmış, duymuyor. 

“Bakar mısın?” diyorum tekrar, omzuna dokunarak bu sefer. 

Dönüyor. Alnında, burnunda küçük küçük kıllar kalmış hep. 

“Kitabı iade almadıkları için üzüldün. İstersen ben satın alırım. 

Ama bir şartla alırım.” 

“Çok utandım içeride,” diyor mahçup gülümseyerek. 

“Gördüm,” diyorum. “Kulakların kızardı hemen.” 

“Cüzdanımı yanıma almayı unutmuşum. Bütün gece uyumadım. 

Kafam yerinde değil. Kitabı şu yukarıda, durakta buldum. Keşke bir 

kapağını açıp baksaydım. Yepyeni görünce. Ne bileyim. Yol parası 

lazım. Islanacağım yoksa.” 

“Tamam, ben alıyorum kitabı.” 

“Ne tuhaf,” diyor, kitabın sayfalarını hışırdatarak. “Bana hediye 

edilmiş. Garibime gitti.” 

“O kitap senin. Sana hediye edilmiş. Satın alacağım şimdi. Şartım 

da şu: Satın alıp onu sana tekrar hediye edeceğim.” 

Gözlerimin içine bakıyor. Kirpikleri, kaşları, gözleri güzel. Nedense 

öyle bir bakışakalıyoruz. Dudakları, dişleri güzel. 

İleride bir Popeyes tabelası görüyorum. Panini Gusto ısmarlamayı 

teklif ediyorum. Kabul ediyor. Siparişimizi alıp karşılıklı oturuyoruz. 

“Asker misin?” diye soruyorum kazınmış saçlarına bakarak. 

“Askerim,” diyor. 

Ayy, bu çok yalancı bir çocuk, çok. 

Ama çok da tatlı, çok çok şeker. 

Tombiş ya! Yanaklara bak şunun! Tam ısırmalık! 



BÖLÜM ON ALTI 

HUZURSUZLUK 

(Altan) 

Tay alfabesi karakterleri sinirimi bozmaya başladı. Kahvaltıdan bu 

yana uğraşıyorum. Nazan Hanım bize dün ne yapmamız gerektiğini 

gösterdi. Gayet basit. Bu yüzden de inanılmaz sıkıcı. Saatlerce 

bununla ilgilenmek moralimi bozdu. 

Yaptığımız şey çeviri değil. Ürettiğimiz şeyin denetlenmeyecek 

olması yüzünden rahatız. Önce Google Translate kullanarak yüzer 

kelimelik Türkçe metinler çevirdim, bunlara karşılık Taycada 

ortalama karakter sayıları edindim. Tek yapmam gereken Tayca 

herhangi bir web sitesindeki metinleri orantılı şekilde kesip biçerek, 

çevirdiğim Melih Müren kitabındaki sayfanın görümününe uyarlamak. 

Bölüm başlığı. Bölüm başlığı. İki kısa paragraf, bir uzun paragraf. İki 

kısa paragraf, bir uzun paragraf. Altı satırlık diyalog. Altı satırlık 

diyalog. 

Bu kadar basit. Kahvaltıdan bu yana uğraşıyorum ve birkaç saat 

içinde yetmiş yedi sayfa çakma çeviri yaptım. Ukraynaca 

çevirmenimiz Özgür benden biraz daha hızlı çıktı. Benden geç 

başlamasına rağmen bir kitabı bitirdi. Öyle kararlaştırdık. Kitapları bir 

günde bitireceğiz, sonra iki hafta yatacağız. Elbette yine çalışıyor 

görüneceğiz. Her gün belirli saatlerde odamızda, bilgisayarlarımızın 

başında olacağız. Ama en azından bu saçmalığa iki haftada bir vakit 

ayırmış olacağız. 



Nazan Hanım’ı kahvaltıdan sonra görmedim. Kahvaltıda tatsızdı. 

Onu ilk defa neşesiz görüyorum. Bir şey canını sıkmış besbelli. 

“Altan ne zaman bitiriyorsun?” diyor Özgür. “Çıkıp turlayalım 

biraz. Yağmur havası iyi gelir. Açar bizi.” 

“Bir şey kalmadı. Yarım saat. Veya kırk dakika.” 

“Yarım saat kestireyim ben o zaman. Sabahın köründe kahvaltı diye 

tutturdular, uykum berbat oldu.” 

Kanepeye uzanıyor. Kollarını kavuşturuyor. Hemencecik dalıyor. 

Fena daralıyorum. Kitabın son kısımlarında biraz savsaklıyorum. 

Yirmi dakika sonra çeviriye nokta koyuyorum. 

Melih Müren’in bugün yazdığı bölümler yüklenmiş mi diye 

melihmuren.com’u kontrol ediyorum. 

Müren interaktif bir yazar. 

Bölümü yazıyor. Yazar yazmaz baştan okuyor, yazım hatası varsa 

düzeltiyor ve anında sıcağı sıcağına yazıyı sitesinde paylaşıyor. O an 

çevirmenler devreye giriyor ve birbirleriyle yarışırcasına bu yazıyı 

sorumlu oldukları dile çevirip sitenin subdomainine ekliyorlar. 

Müren’in bu yaklaşımı ve kitabı yakından takip eden okurları 

gelecek bölümler için, kitabın gidişatı için fikir önermeye teşvik 

etmesi başlarda oldukça yadırganmıştı. 

Sonradan bağımlılık yarattı. İnsanlar bu yazılara yaptıkları 

yorumlarla, Melih Müren’e gönderdikleri maillerle veya kendi 

sitelerinde ya da sosyal medyada paylaştıkları görüşleriyle hikayeye 

yön verebiliyorlar. 

Melih Müren yazmakta olduğu kitap için kendisine önerilen yeni 

karakterleri, olayları, sahneleri, satır arası reklam tekliflerini 

değerlendiriyor ve hoşuna giden bir şeye rastlarsa hikayesini 

yönlendiriyor. 

Saate bakıyorum. On dört kırk dört. Bir anormallik var. Normalde 

şu an melihmuren.com’daki novellanın on beşinci ve on altıncı 

bölümlerinin yayımlanmış, yabancı dillere çevrilmiş olması gerekirdi. 

Tembellik ettiği günlerde dahi Melih Müren bu saate kadar mutlaka 

bir bölüm yazmış olurdu. 

Hızlıca düşünüyorum. Kahvaltılara katıldığı söylenmişti. Sabah 

aramızda değildi. Hem o, hem de Portekizce çevirmeni, Derya. Acaba 

bir şey oldu, biz Özgür’le farkına varamadık mı? Nazan Hanım’ın 

durgunluğu Melih Müren yüzünden kaynaklanıyor olmasın! 



Özgür’e yaklaşıyorum. Yakışıklı yakışıklı uyuyor. Efendi uslu. 

Uyandırmıyorum, uyusun. Gece geç saatlere kadar kız arkadaşıyla 

konuştu. Sabah kahvaltıda gözlerini zor açıyordu. 

Bize ayrılan daireden çıkıyorum. Nazan Hanım’ın kapısını 

tıklatıyorum. Kapı aralık. İçeri giriyorum. Uppsala gelip bacaklarıma 

sürünüyor. Bir an korkuyorum ondan. İçim ürperiyor. Fakat bu his 

uzun sürmüyor. Hayvanın gözlerinde bir sıcaklık, bir güzellik var. 

Başını, gıdısını seviyorum. 

Tasmasının sapını bulup takıyorum. Onu bahçeye çıkarıyorum. 

Çimenler nefis kokuyor. Gökyüzünden yoğun gri bulut tabakaları 

birbirlerinin üzerine binerek geçiyorlar. 

Kendimi bir Yaşar Kemal romanının içindeymişim gibi 

hissediyorum. Kocaman ama sessiz ve uslu köpek. Birbirlerine 

yaslanan pamuk tarlası gibi ak bulutlar. Belli belirsiz çiseleyen, ipince, 

eğik eğik yağan yağmur. Islak çimen kokusu. Neme doymuş taptaze 

toprak kokusu. 

İleride sarı yağmurluk ve yeşil çizmeler giymiş siyahi bir kız 

çömelmiş, üzeri başı çamursu toprak olmuş. Zapzayıf bir şey. Kolları 

uzun, ince. Narin uzun boynu sütlü çikolata renginde. 

Bizi görüyor. Gülümsüyor. 

Çalışmayan yosunlu fıskiyenin etrafındaki bonsailerin topraklarını 

eşeliyor. Uppsala beni ona doğru çekiştiriyor. Neydi bu kızın adı ya? 

Hatırlayacağım, hatırlayamıyorum. 

“Oğlum dur gidiyoruz zaten, hayvanlaşma,” diye fısıldıyorum 

tasmasına asıldığım Uppsala’ya. 

Kızın saçları Fenerbahçeli Cristian Baroni’ninkiler gibi kabarık, 

posurmuş. Kaşları yok gibi. Ama var. Ama yok gibi, dediğim gibi :) 

Tatlı bir yüz. Dişleri iri, çok beyaz. Şey beyazı böyle… Imm… 

Porselen. Veya tasarruf ampulü beyazı. O da olur. Gözleri yeşil. 

Koyumsu bir yeşil. Ama gözlerinin akı sarımsı biraz. Fringe’teki 

Broyles var ya hani, aynı onun göz aklarına benziyor. 

Uppsala’nın başını seviyor. Hayvanı bunaltana, hırlatana kadar 

seviyor hızlıca. 

“Hi,” diyorum. 

“Türkçe biliyorum,” diyor. 

Doğru ya. 

“Olsun, ‘Hi’ yine de,” diyorum. 

Gülüyor. 



“Need a hand?” 

“İngilizcem berbat,” diyor, Uppsala’nın boynunu öpüyor, köpek 

silkeleniyor. 

“Peki,” diyorum. “Siz ne çevirmeniydiniz?” 

“Hollandaca. Afrikaans. İkisi birden. Birbirine yakın diller. İkisi de 

ana dilim sayılır.” 

“Bir şey soracağım. Clarence Seedorf var ya. Futbolcu. O kendi 

dilinde Seedorf diye mi okunuyor Z ile mi? Peki Dirk Kuyt?” 

Gülümsüyor, cevap veriyor. Biraz sohbet ediyoruz. Uppsala’yı 

serbest bırakıyorum. Yanımızdan uzaklaşmıyor. Sanki anlıyormuş gibi 

burnunu uzatıp bonsailere bakıyor. İlk başta ısırır, mahveder diye 

telaşlanıyorum ama halinden öyle bir şey yapmayacağını anlıyorum. 

Konuyu Melih Müren’e getiriyorum. Derya öğleye doğru birkaç 

çevirmene mesaj atmış. Bugün gelmeyeceklerini, Melih Müren’in yazı 

yazmayacağını, serbest olduklarını yazmış. 

İleride, sanki uzayarak yağan yağmur perdesinin arasında Nazan 

Hanım’ı görüyorum. Buraya geliyor. Yüzü hâlâ neşeli değil. 

Uppsala’nın ona doğru sevinçle koşuşu bile yüzündeki durgun ifadeyi 

değiştirmiyor. 

“Nazan Hanım, ıslanacaksınız, üzerinize bir şey almamışsınız.” 

“Bilerek bunları giyindim. Islanayım diye. Düşündüm de ’91 

yılından beri yağmurda sırıksıklam olmamışım.” 

“Aman üşütmeyin de.” 

“Sizin odaya uğradım. Özgür bebekler gibi uyuyor.” 

“Uyuyamadı gece.” 

Nazan Hanım bana yaklaşıyor. Koluma giriyor. Bir şey söyleyecek 

sanırım. Bonsaileri inceliyormuşuz gibi yaparak Shandre’nin yanından 

konuşacaklarımız duyulmayacak kadar uzaklaşıyorum. Hatırlıyorum 

birden, kızın adı bu. 

Nazan Hanım, “Altan, oğlum, bilmen gereken bir şey var,” diyor. 

Yüzüm ciddileşiyor. Atilla’yla ilgili bir şey öğrenmiş olmalı. 

“Bu sabah Atilla Melih’le Derya’yı vurmuş,” diyor. 

Nefesim kesiliyor, kalbim korkunç hızla çarpıyor. 

“Yanında kötürüm bir kadın varmış. Kadın Atilla’yı kafalarına da 

sıksın diye zorlamış. Melih vurulunca kaskatı durup ölü taklidi 

yapmış. Derya kurşunu yer yemez bayılmış. İyilermiş. Yaralanmışlar 

sadece. Bazı şeyler anlatacağım sana. Biraz ıslanayım. İçeride 

anlatırım. Özgür’ün haberi olmayacak. Yoksa utanır, huzursuz olur.” 



BÖLÜM ON YEDİ 

CAM ŞIRINGA 

(Kurtuluş) 

Kapıyı açtığında karşısında beni görünce Azrail görmüş fani gibi 

ürperiyor Esma. Hiç değişmemiş. 

“Ne o? Hiç özlememişsin beni,” diyorum, içeri giriyorum. 

Seneler oldu yüz yüze bakmayalı. 

Neskafe ikram ediyor bana. 

“Esma sana ne dedik biz?” diyorum. Sinirden gözlerim batışıyor. 

Zaten uyumamışım kaç gündür. “Senin yapman gereken, çocuk 

Melih’i vurduktan sonra ona evini açmandı. Plan dışına çıktık 

istemeden, çocuğu biraz erken gönderdik. E be salak karı! Onu yalnız 

başına mı gönderdik sanıyorsun? Çocuk İstanbul’a adımını attığından 

beri izliyoruz sizi. Bu civarda ve Müren’in evinin oralarda adamlarımız 

var. Yedi yirmi dört gözlüyorlar etrafı. 

Çaprazda bir apartmandaydım dün gece. Çocuktan bir gün önce 

geldim buraya. Gece yarısı beni aradılar, o dediğim apartmana 

çağırdılar. Apartmana vardığımda ikiniz Melih’in evindeydiniz. Melih 

o kadınla mutfaktaydı. Sen çocukla televizyonun karşısındaydın. 

Söylesene neden evde durup çocuğu beklemedin de işimize karıştın? 

Apartman girişinde kamera var. Asansörde kamera var. Melih’in 

katında kamera var. Geri zekalı seni! Emniyet seni de arıyor şimdi.” 

“Dinle bir Kurtuluş!” 

“Dinliyorum, dinliyorum.” 



“Melih benim ilkokul arkadaşım. Evini biliyordum önceden. 

Oralardan geçmiştim. Sizin onu öldüreceğinizi öğrenince Atilla’ya 

yardım etmek istedim. Dün gece taksiyle oraya götürdüm onu. 

Niyetim uzaktan apartmanı göstermekti. Atilla evet biliyordu adresi 

ama kolayca bulsun diye göstereyim istedim. Bu tutturdu, zillere de 

bakmak istedi. Zillerin oraya gidene kadar apartmanda kamera 

olabileceğini akıl edemedim. Sonra birden Melih çıktı ortaya. Kem 

küm ettik. Birine geldiğimizi sandı. Bizi dairesine davet etti. Kime 

geldiyseniz uyandırmayın, biraz oturur kahvaltı ederiz, hava ışıyınca 

inersiniz diye. Kahvaltı edene kadar neden bekledik inan bilmiyorum. 

Evde misafiri var diye herhalde, ama bilmiyorum inan. Neyse 

kahvaltıda Atilla vurdu bunları. Sonra hemen gidelim istedi. 

Kafalarına birer tane daha sıksın diye direttim. Korkmuştu. 

Donakalmıştı. Yanlarına bile gidemedi. Sonra çıktık daireden hızla.” 

“İzliyordum sizi teleskopla. Arka odada tıraş oluyordum. Abi koş 

çocuk ateş etti dediler. Sonrasını izledim. Tartıştığınızı gördüm. Silahı 

çocuktan alıp kendin sıksaydın ya kafalarına birer tane daha.” 

“Kurtuluş yemin ederim aklımdan geçti. Ama cesaret edemedim.” 

“Çocuk şimdi nerede biliyor musun? Aradı mı seni?” 

“Dün sabah Melih’in dairesinden çıkınca ne yapacağımızı 

bilemedik. Uzaklaştık oradan. Bir saat yürüdük. Cebimizde çok az 

paramız vardı. Otobüsle dönmeye ancak yeterdi. Elimiz ayağımız 

tutmuyordu. Yağmur yağıyordu. Açık bir kahvehane görünce girdik, 

birer çay içtik, simit yedik.” 

“Dur, gerisini ben anlatayım. İzliyordum sizi arabadan. Çocuğa 

kasten az para verdik ki, ayağı sağa sola uzamasın, işine odaklansın 

diye. Neyse. Kahvede çok oyalandınız. İçeriye girip sizi 

tokatlamamak için zor tuttum kendimi. Çıktınız sonra dışarıya. İkinizi 

eve götürecek kadar para kalmamıştı herhalde cebinizde. Çocuk da 

hâlâ saçlı sakallı. Sizi oradan kaçırmamakla aptallık ettim. Ama 

açıkçası meraktan ölüyordum, ne bok yiyor bunlar böyle diye. Sonra 

seni bindirdi otobüse, gittin sen.” 

“Evet. Sonrasını bilmiyorum. Hiç olmazsa dilenirim, bir otobüs 

parası bulurum, gece olmadan eve dönerim, demişti bana.” 

“Dinle bak neler oldu, dinle. Seni otobüse bindirdiği durakta bir 

kitap buldu bu. Bize ömründe kitap okumadığını söylüyordu. Kitabı 

cebine sokuşturdu, karşıdaki parka girdi. Orada çocuk kayacaklarının 

tepesine çıktı, saçlarını sakallarını kazıdı. Gizlenmiş bunu izleyen bir 



kız gördük. Amacım saçını kazıdığı an çağırıp onu kaçırmaktı. Ama 

işte o kız olunca olmazdı. Bizim çocuklardan biri, abi, dedi, o kız 

Melih’in kızı. Baktım kıza, benzetemedim. Saçlarını boyatmış, saç 

şeklini değiştirmiş. Bir de tabii ilk kez canlı görüyorum. Hep 

fotoğraflarını görmüştüm. Oymuş meğersem. Melih’i izliyordu bizim 

çocuklar. Kızı hep görüyorlarmış onun yanında. Tanıdılar hemen. 

Neyse çocuk üzerini başını silkeledi, parktan ayrıldı. Melih’in kızı 

bunu takip ediyordu bizim gibi. Sinirim bozuldu. Sonra çocuk bir 

kitapçıya girdi. Kız da girdi. Çok durmadı çıktı bizimki. Kız da 

peşinden çıktı hemen. Sonra onu durdurdu. Konuşmaya başladılar. 

Çocuk Melih’in kızını tanımadı. Çünkü o da hep fotoğraflarını 

görmüştü. Kızın şu anki haliyle bizdeki fotoğraflarının alâkası yok.” 

“Yaa? Sonra?” 

“Sonrası ne? Yürüdüler konuşa konuşa. Bir yerde yemek yediler. 

Oradan çıkıp kalabalık bir pasaja girdiler. Yağmur olduğu için içerisi 

tıklım tıklımdı. İzlerini yitirdik. Pasajın üç çıkışına da adam 

gönderdim. Dört saat bekledik oralarda.” 

“Ya Atilla kızı tanıdıysa sonra?” 

“Orasını bilemem. Neden hâlâ buraya gelmedi acaba? Neden seni 

aramadı? Demek Melih senin çocukluktan arkadaşın?” 

“Evet.” 

“Tanımadı mı seni dün?” 

“Nereden tanıyacak? Kaç sene geçmiş. Tipimiz değişmiş.” 

“Kafalarına birer tane sıkmadınız diye ne oldu biliyor musun?” 

“Ölmediler deme?” 

“Siz oradan ayrılınca peşinize ben de aşağı indim çocuklarla. On 

dakika geçmemişti ki beni aradılar. Abi Melih kendine geldi, diye. 

Bizim çocuklara sizi izlemeye devam etmelerini söyledikten sonra ben 

taksiyle daireye geri döndüm. Teleskopun başına geçtim. Kadını 

kanepeye taşıyıp yatırmıştı Melih. Kadın kıpırdıyordu, kendinde 

değildi. Birine telefon etmiş. Ambulans çağırdığını sanmışlar. Ben de 

öyle düşündüm. Ama ambulans gelmedi. Apartmanın önünde bir 

araba durdu. İki kişi indi. Bu ikişi kişi üst kata çıkıp baygın kadını 

arabaya taşıdılar. Melih de onlarda birlikte arabaya bindi. Ambulans 

çağırmak yerine bir tanıdığından yardım istediğine göre olayın basına 

sızmasını istemiyor. Ama zannetmiyorum ki peşinizi bıraksın.” 

Bundan sonra konuşmuyorum. Esma bir şeyler söylüyor, oralı 

olmuyorum. Pencerenin kenarına gidiyorum. Tülü aralıyorum. 



Aşağıda bekleyen arabaya doğru işaret yapıyorum. Az sonra bizim 

çocuklardan üçü yukarı geliyor. 

Kapıyı açıp çocukları içeri alıyorum. 

“Esma bak bu arkadaş veterinerlik okuyor,” diyorum. 

“Eee?” diyor Esma. 

“Eeesi sana iğne yapacak şimdi.” 

“Ne iğnesi! İğne istemiyorum ben!” diye huysuzlanıyor Esma. 

Çocuklardan birisi tekerlekli iskemlenin arkasına geçip avucunu 

sertçe Esma’nın ağzına bastırıyor, susturuyor onu. Esma kıpkırmızı 

olup hırıldıyor. Gözleri korku dolu. Burnundan zor soluyor. 

Veteriner çocuk o esnada cebinden kutuyu çıkarıyor. Pıt diye bir ses 

duyuyoruz. Kutu açılıyor. Şırınga içinde. Şık bir şey. Cam şırınga. 

Evvelki sene internetten sipariş etmiştim bu şırıngayı. Klas bir alet. 

Onu kullanmadığım zamanlarda ofisimdeki masamda aksesuar olarak 

cam bir mahfazada duruyor. 

Bir işaretimle diğer iki çocuk Esma’yı iskemleden alıp yere 

yatırıyor. Eşofmanının altını çıkarıyorlar. Esma bu arada ağzını 

kurtarıp bağırmayı başarıyor ama yine kapıyorlar ağzını. Debeleniyor 

yerde. Beklediğimiz gibi kasık kılları bir süredir tıraşlanmamış. İğne 

izi göze batmayacak. Şırıngayı ilk kullandığımız olayda salak gibi 

kolundan vurmuştuk adama. Neyse ki intihar süsü verebilmiştik. 

Esma gövdesinin felçli alt kısmını kontrol edemiyor. Kollarının ve 

ağzının tutulması yeterli oluyor. Veteriner soğukkanlıkla eğiliyor ve 

şırınganın içindeki havayı Esma’nın kasığındaki damara enjekte 

ediyor. Esma’nın kalbinin durmasını bekliyoruz. 

Kalbi duruyor. Vücudu çözülüyor. 

Eşofmanını giydiriyoruz. Odasına taşıyoruz. Yatağına yatırıyoruz. 

Üzerini örtüyoruz. Pencereyi açıyoruz. Ölüsü koktuktan sonra 

komşuları bulur. 

Evden ayrılmadan önce odaları geziyorum. Benim evim burası. 

Birkaç ay sonra satılığa çıkarır, kurtulurum buradan. 

Arabada kuzeni arıyorum. Sıtkı’yı. Esma işini hallettiğimi, şimdi 

çocuğun izini süreceğimi, kusura bakmamasını, çocuğu öldüreceğimi 

söylüyorum. Sıtkı telefonun öbür ucunda öfkeden kuduruyor. Yüzüne 

kapatıyorum. Geri aramasın diye telefonu hepten kapatıyorum. 

Yağmur yağıyor. Hüzünleniyorum. Esma’yla birlikte yaşadığımız 

zamanları hatırlıyorum. Kalbim sıkışıyor. Çocuklara beni otelime 

götürmelerini söylüyorum. Her yanım sızlıyor. Uzun uyuyacağım. 



BÖLÜM ON SEKİZ 

BAŞKA BİR HAYATI YAŞAMAK ZORUNDA KALMAK 

(Sıtkı) 

Kurtuluş’un aslında Melih Müren’le ilgili bir rahatsızlığı yoktur. 

Hatta sever onu. Başından beri onun ölümünü isteyen benim. 

Kurtuluş’u bu işte istedim, çünkü büyük işlerde yeteneklidir. Büyük 

işler kotarmada benden daha tecrübelidir. Gözü karadır. Bağlantıları 

geniştir. Böyle işlerde birçok adamı peşi sıra sürüklemeyi bilir. Ondan 

ne zamandır ricada bulunmamıştım. Desteğini istediğimde şaşırdı. 

Gücüne duyduğum saygıyı görüp memnun oldu. 

Melih bizim çok eski arkadaşımız. Aynı mahallede büyüdük. 

Kurtuluş, o ve ben hayatımızın ilk yirmi yılını birlikte geçirdik 

diyebiliriz. Melih’in anne ve babası bizimkilerle yakın arkadaştı. 

Dedelerimiz kardeş gibiydi. Yan yana yaşayıp, peş peşe öldüler. 

Melih aramızda en serseri olanımızdı. Kurtuluş çapkının tekiydi. 

Serseriliğe ayıracak vakti olmazdı. Benim ise tek gayem Amerika’ya 

yerleşip orada gazeteci olmaktı. Bunun için gece gündüz Amerikan 

tarihi üzerine okuyor, İngilizcemi ilerletiyor, bir şekilde Amerika’da 

yaşayan arkadaşlar ediniyor, onlarla mektuplaşıyordum. 

Olur da Amerika’ya yerleşmeyi başarırsam, Melih de benimle 

geleceğini, orada mafya ağlarını İtalyan tekelinden kurtaracağını, 

uyuşturucu pazarını ele geçireceğini, dahası bir Türk eyaleti kurup 

diğer eyaletleri haraca bağlayacağını söylüyordu. İşi gücü karı kız 

olan Kurtuluş ise izlediği her Amerikan filminden sonra hayallerimize 

ortak oluyordu. Amerika onun gibi biri için cennet olmalıydı. 



Öz kardeşten öteydik. Birbirimize sürekli arka çıkardık. Melih 

bizim için kavga ederdi, ben onlara ders çalıştırırdım, Kurtuluş bize 

kız ayarlardı. En mutlu hatıralarımda yer alıyor piç kuruları. 

Kurtuluş bir senesi kocası hapiste olan bir kadına tutuldu. Kadını 

kendine aşık etti. Kadının başka aşıkları olmuştu. Kadın genç 

erkekleri kullanıp kullanıp, yeni birisini buldukça onlara yüz 

çeviriyordu. Bunlardan birisi bir gün arkadaşlarıyla birlikte Kurtuluş’u 

ölümüne dövdü. Melih bizi iyice kızıştırdı. Ben de gaza geldim. 

Kurtuluş’un öcünü almak için bizim mahallenin çocuklarıyla onların 

mahallesini bastık. O gece üçü bizden biri onlardan dört kişi 

öldürüldü. Kavgaya karışanlardan dokuzu hapis yattı. 

Sonrasında o mahalle bize kan gütmeye başladı. Ailelerimizin ve 

sevdiklerimizin tehlikede olduğunu hissediyorduk. Silah edindik. 

Karanlık insanlarla tanıştık. Yavaş yavaş, hiç anlamadan, kendimizi 

tehlikeli bir hayatın içinde bulduk. Hayatlarımıza nefret ve şiddet 

girmişti. Bizim Refik Atilla gibilerine yapıyor olduğumuzu bizden 

önceki kuşak bize yapmaya başladı. Oyuncak ettiler bizi. 

O sıralarda İstanbul’da bir gazeteci vurulacaktı. Tetiği çektirmek 

için bizim üçlüyü seçtiler. Haftalarca hazırlandık. Melih, Kurtuluş ve 

ben İstanbul’a gittik. Gazeteciyi öldüreceğimiz hafta birilerinin 

muhbirlik ettiğini duyduk. Eylemi gerçekleştiremedik. Abilerimiz bize 

ulaşıp Samsun’a bir süre dönmememizi söylediler. Üçümüz berbat bir 

yerde kalıyorduk. Para göndermiyorlardı. Daha sonra birileri gelip bizi 

ayırdı. Şehrin farklı yerlerine birilerinin yanına gönderildik. O esnada 

her nasılsa Melih’le teması yitirdik. Zaman sonra memlekete döndük. 

Melih İstanbul’dan dönmedi. Bizim döndüğümüz sene Melih’in 

ailesi de İstanbul’a taşındı. Birkaç sene sonra Melih’in öldüreceğimiz 

o gazetecinin çalıştığı gazetede muhabir olduğunu duyduk. Ülkeyi 

şehir şehir geziyor, röportaj yapıyor, ayrıca gazetenin çocuklara 

ayrılan bir sayfası için masal benzeri şeyler yazıyordu. 

Çok sonradan öğrendik ki bizi ispiyonlayan Melih’miş. Nam için, 

delikanlılığını göstermek için Kurtuluş’la beni satmış, eylem için 

çizilen planın iki gün önünden hareket etmiş, gazeteciyi tek başına 

öldürmeye çalışmış. Bir gece biz uyuduktan sonra, kaldığımız o berbat 

evden ayrılmış. Gazetecinin oturduğu semte kadar yürümüş. Herifin 

bahçeli müstakil evine gizlice sızmış. Yalnız ve yaşlı bir adam olan 

gazeteci daha yatmamışmış, ayaktaymış. Elinde yalnızca bıçak olan 

Melih’e av tüfeği doğrulmuş. Onu bir koltuğa oturtmuş. Kendisi de 



karşısına oturmuş. Saatlerce konuşmuş Melih’le. Ulan nasıl olmuş 

hâlâ aklım ermiyor, bu ikisi kanka olmuş, birbirlerine güvenmişler. 

Adam Melih’i salmış. Melih biz uyanmadan eve varıp yatağına 

girmeyi başarmış. Bildiği her detayı gazeteciye anlatmış Melih. Daha 

sonra bizimkiler üçümüzü şehrin başka başka yerlerine götürürken, 

emniyet güçleri Melih’i götüren aracı durdurmuş ve Melih hariç 

hepsini gözaltına almış. Bir benzinliktelermiş. Bizim adamlar Melih’i 

en son lavaboya giderken görmüşler. Onun hep bir şekilde kaçtığını, 

izini kaybettirdiğini düşündük. Ta ki o herifin gazetesinde muhabir 

olduğunu öğrenene dek. 

Bizi bu işlere bulaştıran kendisiydi. En temiz kendisi sıyrıldı. Biz de 

bir şekilde gizlendik, ele geçmedik. Sonradan memlekete döndük. 

Melih’e pek kızmadık aslında. Hatta onun adına sevindik bile. Bizim 

dönüşümüz yoktu. Artık kötü adamlardık. Ama o yeni bir çevrede, 

yeni bir hayatı olan, iyi tanınan, iyi bilinen, bambaşka bir adamdı. 

Melih yıllar yılı muhabirlik yaptı. Gazeteciliğe soyunmadı. Takma 

isimlerle çocuk kitapları yazıp yayımlattı. Kendi adına bir yayınevi 

kurdu sonra. İnce kitaplar, basının deyişiyle novellalar yazmaya adadı 

kendisini. Sıçar gibi, hızla yazıyordu. Kitapları korsan kitaplar kadar 

ucuzdu. Röportajlarında imkanı olsa kitaplarını ülkenin nüfus sayısı 

kadar basıp herkese kapıdan ücretsiz teslim edebileceğini söylüyordu. 

Ancak eli iyice para görmeye başladığında bunu yapmadı, bunun 

yerine kitaplarını belli başlı yabancı dillere çevirtmeye ve çeviri 

baskıları burada basıp diğer ülkelere ihraç etmeye başladı. Böylece 

pek çok ülkede tanınan, bilinen bir yazar oldu. 

Bu ülkede tanınan ve sevilen biriyseniz, ölmenizi isteyen de pek 

çok insan var demektir. Melih evvelki sene yazdığı kitabında otuz 

sene önce başımızdan geçen olayı konu etti. Yaşadıklarımızı çok az 

değiştirerek hikayemizi olduğu gibi anlattı. Bu beni deli etti. Bir 

gazeteciyi vurmak için büyük şehre gelen gençlerden birinin hayatı 

değişiyor, diğer ikisininki hepten boka sarıyordu. O kitabı belki on 

defa okudum. Her okuduğumda daha öfkelendim. Ben o namussuz 

herif yüzünden bu karanlık hayatı yaşıyorum, o pezevenk yüzünden 

aile kuramadım, baba olamadım. O ise rüya bir hayat yaşıyor. Puşt! 

Kurtuluş’u aldım karşıma konuştum. Bunu vuracağız Kurtuluş, 

dedim. Rica ettim, yardım istedim. Kurtuluş beni yatıştırmaya çalıştı. 

Baktı o üzerime geldikçe ben daha deliriyorum, sonunda Kurtuluş da 

bana uydu. Kafa kafaya verip düşünmeye başladık. 



Benim kişisel bir öfke olarak yaşadığım bu şeyi Kurtuluş bir proje 

olarak değerlendiriyor. Kurtuluş çoğu meselede prodüktör gibi 

davranır. Bir adam mı öldürülecek? Tamam. E hadi o zaman bu 

adamın ölümünü arzulayan bulabileceğimiz kadar çok kişi bulalım ve 

bunları söğüşleyelim. Kurtuluş’un mantığı bu. 

Kurtuluş, Melih’i öldürecek olmamızı bir projeye çevirmekte 

gecikmedi. Benden birkaç hafta izin istedi. Hiçbir şeye karışmamamı, 

kendisinin her şeyi halledeceğini söyledi. Sonra benimle bir akşam 

yemek yedi. Bana bir rakam söyledi ve şok oldum. Meğersem Melih 

Müren’in ölümüne arzu duymanın bir pazar değeri varmış. 

Neymiş, bu eylemi çekilecek bir film gibi düşünmeliymişim. Pek 

çok finansör bulmuş. Yahu ben anlamıyorum. Kim bunlar? Kim, al 

kardeşim, al sana şu kadar para, bu herifi gebertin, benden size helal 

olsun, der? Varmış böyleleri işte. Vay anasını ki vay anasını! Kurtuluş 

bir havalara girmiş. İngilizce düşün, diyor bana. Kendisi sanki 

İngilizce biliyor. O adamlar, bu iş için destek parası verenler 

‘producer’ olacakmış. Yani bu bir film olsa, proje için ünvanları bu 

olacakmış. Biz ise, ikimiz, ‘executive producer’ olacakmışız. Onlar 

sadece para koyacak, biz ise hem para koyacak hem projeyi 

yönlendireceğiz. Çok merak ediyorum, bu şey için para kopartırken, 

bu işi pazarlarken, neler anlattı bu heriflere. İsim vermiyor Kurtuluş. 

Ama söylediğine göre para desteğinde bulunan kişiler arasında 

gazeteciler, yazarlar, bakanlar, terör örgütü yöneticileri ve casuslar 

varmış. Atıyor bence. Bir adam öldürülecek diye cebimize para 

girecek değil ya. Ama belli olmaz Kurtuluş’un işi. Onun para işlerine 

akıl sır ermez. Neyse ben sonuca bakarım. Melih ölsün, yeter bana. 

Ben bunları düşünürken Kurtuluş arıyor ve Refik Atilla’nın Melih’i 

vurduğunu ama öldüremediğini söylüyor. Onu gözden kaybetmiş 

bizim ekip. Kurtuluş Refik Atilla’yı bulup öldüreceğini söylüyor. Ben 

sevdim o çocuğu. Senelerdir karanlık sahalardaki nüfuzunu keyfi 

işlerde kullanıyor Kurtuluş. Demin Esma’yı öldürtmüş. Hayır, buna 

hayır. Refik Atilla’yı ben seçtim. Onun değil, benim adamım o. 

Hayır Kurtuluş. Hayır kuzen. Hayır kardeşim. 

Düşünüyorum, düşünüyorum, işin içinden çıkamıyorum. Refik 

Atilla’yı Kurtuluş’un elinden kurtarmak istiyorum. Lazım bana o 

çocuk. Refik Atilla gibi birini kendi yöntemlerimle yetiştirirsem eğer, 

birkaç sene içerisinde büyük bir nüfuza sahip olmamı sağlayabilir. 

Refik Atilla yaşamalı ve Melih mutlaka ölmeli. 



BÖLÜM ON DOKUZ 

ŞAŞIRTICI SAATLER 

(Özgür) 

Nazan Hanım’la Altan’ın konuşmalarına kulak misafiri oldum. 

Bizim buraya kabul edilmemiz ve diğer çevirmenlerle birlikte 

yaşamaya başlamamız tamamen oyundan ibaretmiş. Meğersem Melih 

Müren ile Nazan Hanım çok eskiden beri tanışıyorlarmış. Onlar 

Samsun’da oturuyorlarken Nazan Hanım Melih Müren’in babasının 

arkadaşıymış. Nazan Hanım gerçekleşmek üzere olan olayı kavramaya 

başladığı zaman durumu Melih Müren’e bildirmiş. Atilla’ya engel 

olabilmemiz için Altan’ı ve beni yakınında isteyen Melih Müren’in 

kendisiymiş. Kuşkulanmamamız için ise Nazan Hanım ile birlikte bir 

oyun icat edip Altan’la beni kandırmışlar, biz de çevirmen gibi 

görünen casuslar rolünü hemen benimsemişiz. 

Refik Atilla bu sabah Melih Müren’i ve İngilizce çevirmeni 

Derya’yı vurmuş. Yaşananları detaylıca dinledim. Nazan Hanım gün 

boyu telefon açıp durumlarını öğrenmiş. İyilermiş. 

Yan odada konuşuyorlar. Ortamızda cam bir duvar var. 

Konuştuklarını kolaylıkla anlayabiliyorum. Bir gözleri bende. 

Uzanıyorum. Onları kirpiklerimin arasından çaktırmadan izliyorum. 

Uyanık olduğumu anlayamıyorlar. 

Atilla’ya nasıl ulaşabileceklerini bulmaya çalışıyorlar. Bu imkansız 

şey üzerine kafa yoruyorlar. Artık konuşmalarında ilgi çekici bir şey 

bulamıyorum. Onlara kulak kesilmeyi bırakıyorum. Cam duvarlara 



vuran yağmur damlalarını dinlemeye başlıyorum. Kız arkadaşımı 

düşünüyorum. Tekrar uykuya dalıyorum. 

Uyandığımda yağmur biraz dinmiş görünüyor. Akşamüzeri olmuş. 

Hava kararmış biraz. Nazan Hanım ve Atilla gitmişler. Kalkıyorum. 

Lavobaya gidip yüzüme su çarpıyorum. Cam duvarın önünde gerinip 

bahçeyi izliyorum. Uppsala bahçede. Siyahi bir kızla birlikte oynuyor. 

Üzerine tam oturan mor renkte bir köpek yağmurluğu icat etmişler. Bu 

dünyadan olmayan bir bilim kurgu yaratığına benziyor koşarken. 

Kız arkadaşıma telefon açıyorum. On dakika kadar konuşuyoruz. 

Beni özlediğini söylüyor. Ardından annemi arıyorum. O da aynı şeyi 

söylüyor. Özlendiğini duymak güzel şey. 

Başımda bir ağırlık var. Üzerimde bir sıkıntı, uyuşukluk var. Canım 

koyu bir kahve istiyor. Odadan çıkıyorum. Kahve almaya giderken 

etrafta kimsenin olmadığını fark ediyorum. Tek yönden gelen 

uğultuya bakılırsa herkes sinema salonunda olmalı. Mutfağın olduğu 

katı karıştırıyorum ve böylece daha önce görmediğim bir salona çıkıyorum. 

Bir duvarında zengin bir kitaplık ve dergi köşesi var. Orada biraz vakit 

geçiriyorum. 

Kahveyi unutuyorum. Dergi karıştırmaya dalıyorum. Okuduklarımı 

seçememeye başlayınca salonun ışığını yakıyorum. Biraz sonra orta 

yaşlı bir adam geliyor yanıma. Raşit Bey’di ismi sanırım. Dün sabah 

tanışmıştık. Elinde iki kupa kahve görüyorum. 

“İyi akşamlar,” diyor, kahvenin birini bana uzatıyor. 

“İyi akşamlar,” diyorum. Kahveyi alıyorum. “Teşekkür ederim.” 

“Rica ederim.” 

“Bu salonu nasıl fark etmemişim. Nefis bir yer burası.” 

“Öyledir. Ben de vaktimin çoğunu burada geçiririm. Ama burası 

genelde bir konuk geldiğinde beklettiğimiz salon. Asıl kütüphane teras 

katında.” 

“Öyle mi?” 

“Size binayı gezdirmediler anlaşılan.” 

“Hızlı bir tur atmıştık. En önemli kısımları atlamışız.” 

“Buyurun götüreyim sizi oraya. Çoğu kişi şu an sinema salonunda.” 

“Fark ettim.” 

Merdivenleri çıkarken belki hâlâ Uppsala’yı görebilirim diye iyice 

kararmış bahçeye bakıyorum. Köpeği göremiyorum. Ancak bahçenin 

ışıkları yanmış. Tatlı, huzurlu bir görüntü. 

“Bahçede yaz akşamları güzel vakit geçiriyor olmalısınız.” 



“Öyle olmalı. Yeniyim ben de. Beş haftadır buradayım.” 

Kütüphaneye giriyoruz. Herkesin sinema salonunda olduğunu 

düşünmekle yanılmışım. Binadakilerin neredeyse yarısı burada. Gayet 

şık, ağır, klas bir mekan yaratılmış. Burası kitap kurtları için cennet. 

Okuma koltukları, çalışma masaları harika. Ortama bağımlılık yaratıcı 

bir koku ve dikkat artırıcı yumuşak bir ışık hakim. 

Adam bana yaklaşıp fısıldıyor: 

“İzninizle çalışmama döneceğim,” diyor, ilerideki bir masayı 

göstererek. “Kahve almaya inerken alt salonun ışığının yanık 

olduğunu görüp size rastlamıştım. Beni görmediniz. Sırtınız dönüktü. 

O yüzden bir kahve de size hazırlamıştım.” 

Masasına doğru ilerliyoruz. 

“Siz hangi dile çeviri yapıyorsunuz beyefendi?” diye soruyorum. 

“Arapça. Melih Bey’in önceki Arapça çevirmeni hanımefendi 

yakınlarda vefat etmiş. Onun kaldığı yerden sürdürüyorum çevirileri. 

Genç bir hanımmış. Altı senedir Melih Bey’le çalışıyormuş. Hızlı 

çalışan biriymiş. İlk on bir ayda Melih Bey’in önceki kitaplarının 

tamamını Arapçaya kazandırmış.” 

“Anlıyorum. O halde siz şu an çeviri yapmıyorsunuz.” 

“Evet. Kendi senaryom üzerinde çalışıyorum. Daha önce de kısa 

film senaryoları kaleme almıştım.” 

“Ne hoş. Sizi tutmak istemem. Hem benimle konuştuğunuz için 

kahvenizi soğuttunuz. Ne tür bir senaryo kaleme alıyorsunuz, 

söyleyin, sizi rahat bırakayım.” 

“Little Miss Sunshine filmini gördünüz mü?” 

“Çok sevdiğim bir filmdir.” 

“O tarz, o tempoda, eğlenceli, sevimli, sıcak bir film. Yerli 

malzeme ile böyle bir film ortaya çıkarmak keyiflendiriyor beni.” 

“İlginiz için çok teşekkürler.” 

“Rica ederim.” 

“Raşit Bey’di değil mi?” diyorum, elimi uzatıyorum. 

“Evet, Özgür Bey,” diyor, sıkıyor elimi. 

Kahvemden bir yudum alıyorum. Raflara doğru ilerliyorum. Dönüp 

Raşit Bey’e bakıyorum son defa. Masanın üzerindeki gözlüğünü 

takıyor. Duruşunu düzeltiyor. Kalemtıraşla kalemini sivriltiyor. 

Daha sonra kitapların arasında kendimi kaybediyorum. Yıllardır 

okumaya can attığım ama hiçbir yerde bulamadığım seksen sayfalık 



bir kitaba rastlıyorum. Koltuklardan birine oturuyorum ve kitabı 

okumaya başlıyorum. 

Saatler sonra kitap bitiyor. Karnımın guruldadığını fark ediyorum. 

Acıkmışım. Kütüphane hâlâ kalabalık. Ama insanların çoğu değişmiş. 

Raşit Bey’in oturduğu masada bir başkasını görüyorum. 

Kitabı aldığım yeri hatırlamaya çalışıyorum. Hatırlıyorum. Onu tam 

aldığım yere bırakıyorum. İçi acı acı kahve kokan boş porselen 

kupayla oradan ayrılırken yıllardır görmediğim asker arkadaşlarımdan 

biriyle karşı karşıya geliyoruz. 

“Zafer?” diyorum. 

“Ooo, Özgür,” diyor. 

Öpüşüyoruz. 

“Kardeşim ne arıyorsun sen burada?” diyor. Elinde kitaplar var. 

“Gel, odama inelim,” diyor. 

Odasına giriyoruz. Altan’la bana verdikleri odanın aynısı. 

“Tanıştırayım, Claudia,” diyor. “Kız arkadaşım.” 

“Tanıştık biz dün,” diyor kız. 

“Ee, dün sen neredeydin Zafer?” diyorum. 

“Halamlar İstanbul’da oturuyor. Onlarda kaldım. Babam gelmiş.” 

“Anladım.” 

“Hayrola? Sen ne arıyorsun burada? Üç çevirmen daha geldi 

demişti Claudia telefonda. Vay be, birisi senmişsin demek. Oğlum ben 

senin dil bildiğini bilmiyordum askerdeyken. Sevindim yahu 

görünce.” 

Sohbete dalıyoruz. Midem iyice kazınıyor. Hem bir şeyler 

atıştırmak, hem de Altan ve Nazan Hanım’ı bulmak için onları yalnız 

bırakıyorum. 

Büyük mutfağa giriyorum. Üç kız sigara içiyor masada. 

“Merhaba,” diyorum. 

“Merhaba,” diyorlar. 

“Karnım fena acıktı,” diyorum biraz utanarak. “Ne önerirsiniz?” 

“Biz de yemeği geciktirdik. Hazır pizza yedik,” diyor kızın birisi. 

“Şu buzlukta var birkaç çeşit.” 

Buzluğu açıp pizza seçiyorum. Mantarlı, yeşil zeytinli. Mikrodalga 

fırının kordonunu takip ediyorum fişin ucunu bulmak için. 

“Onda bir sorun var. Bakıma gönderilecek. Fırını kullan.” 

Pizzayı fırında ısıtıyorum. Kutu kola eşliğinde afiyetle yiyorum. 

Altan giriyor mutfağa. Kel kafalı bir çocukla. Bakıyorum Atilla bu! 



BÖLÜM YİRMİ 

GÜN BOYU KONUŞMAK 


Özgür biraz önce binanın mutfağında Atilla ve Altan’la karşılaşmış. 

Kardeşiyle özel konuşmak istediği bir sürü şey olduğu için Altan olan 

biteni Özgür’e açıklamamış. Ona yanıma gelmesini, son birkaç saat 

içinde olanları benden dinlemesini söylemiş. 

Özgür beni sinema salonundan çıkan kalabalığın içerisinde buluyor. 

Onu benim odama götürüyorum. Karşılıklı oturuyoruz. Ben söze 

başlamadan önce Özgür bana bir itirafta bulunuyor. Bugün Altan’la 

onların odalarında konuşurken Özgür’ü uyuyor sanıyorduk. Meğersem 

uyumuyormuş, çaktırmadan bizi dinliyormuş. Aslında bu iyi haber. 

Çünkü her şeyi en başından anlatmak zorunda kalmayacağım. 

“Tuhaflıklar, tesadüfler ardı ardına yaşanmış Özgür’cüğüm,” 

diyorum. “Atilla İstanbul’a geldiğinde Kurtuluş’un eski sevgilisi olan 

fiziksel engelli bir kadının evinde kalmaya başlamış. Kurtuluş demek 

ki bayağı varlıklı biri. Benim dairemin yanındaki daire onundu. Bu 

kadının kaldığı daire de onunmuş. Kadın bir ara pavyonlarda 

çalışıyormuş. Solist miymiş neymiş. Kurtuluş’la birlikte yaşamışlar 

bir dönem. Onu kötürüm eden Kurtuluş’muş. Belden aşağısını 

kullanamaz hale gelince kadının dünyası başına yıkılmış. Artık 

Kurtuluş’tan ve Sıtkı’dan uzak yaşamak istemiş. Kurtuluş ona burada 

ev açmış ve o yıl bu yıldır geçimini sağlamış. 

Bu kadın Atilla’yla arkadaş olmuş. Atilla ona İstanbul’a Melih 

Müren’i vurmaya geldiğini söylemiş. Kadın Atilla’ya Melih Müren ile 



kendisinin ilkokul arkadaşı olduğunu söylemiş. Ama Kurtuluş’tan 

korktuğu için Melih Müren’i korumayacağını, aksine Atilla’ya yardım 

edeceğini söylemiş. Gerisini biliyorsun. Biz konuşurken duymuşsun. 

Sonra, Atilla Melih’le Derya’yı vurduktan sonra biraz oyalanmışlar. 

Birkaç saat geçince kadını otobüse bindirip eve göndermiş. Cebinde 

hiç para yokmuş. Otobüs durağında bir kitap bulmuş. Bakmış kitap 

yeni. Bunu bir kitabevine götürüp para iadesi alabileceğini düşünmüş. 

Kitabı cebine koymuş. Karşıdaki çocuk parkına gitmiş. Orada cebinde 

taşıdığı tıraş makinesiyle saçını sakalını kazımış. 

Bir kitabevi bulmuş. Kitabı iade etmeye kalkmış. Ama içinde bir 

not varmış. Kitabın sahibi başkası da okusun diye üzerine bir not 

yazıp kitabı durağa bırakmışmış meğer. Atilla utanmış, yerin dibine 

girmiş, kıpkırmızı bir şekilde çıkmış kitabevinden. Birkaç adım atmış 

ki bunu bir kız durdurmuş. Melis. Melih’in büyük kızı. Kitabı durağa 

bırakan kendisiymiş ve Atilla’yı o andan beri uzaktan gözetliyormuş. 

Melis Atilla’nın paraya ihtiyacı olduğunu anlamış. Kitabı 

kendisinin geri satın alabileceğini söylemiş. Ama bir şartı varmış. 

Kitabı satın alacak, onu tekrar Atilla’ya hediye edecek, Atilla da onu 

mutlaka okuyacak. Altan söyledi. Atilla ömründe hiç kitap okumamış. 

Yani zevkine okumamış. Ders niyetiyle okuduklarını saymıyorum. 

Neyse. Atilla Melis’i, kardeşini, annelerini fotoğraflardan 

tanıyormuş aslında. Kurtuluş’lar onu kanlı eyleme hazırlarken Melih 

hakkında her türlü bilgilendirmişler. Ama Melis son dönemlerde saç 

rengini ve kesimini değiştirdiği için Atilla onu tanımamış ilk başta. 

Birlikte bir yerde yemek yemişler. Bu sırada Kurtuluş onları en 

başından beri izliyormuş adamlarıyla birlikte. Yemeğin ardından hava 

yağmurlu olduğu için bu ikisi bir pasaja girmişler. Pasaj kalabalıkmış. 

Kurtuluş bunların izini kaybetmiş. 

Saatler sonra, birlikte sinemaya gireceklerken Atilla birden Melis’i 

tanımış. Birini aramak istediğini söyleyerek Melis’ten telefonunu rica 

etmiş. Sıtkı’yı aramış. Melis’le birlikte olduğunu, şu saate kadar onu 

tanıyamadığını söylemiş ve akıl danışmış. Çünkü çok uykusuzmuş, 

düşünemez haldeymiş. Sıtkı telefonun diğer ucunda telaşlıymış. 

Kendisi için endişeliymiş. Çünkü Kurtuluş pasajda Atilla’nın izini 

kaybettikten sonra o bahsettiğim kötürüm kadının evine gidip onu 

öldürmüş. Yana yana Atilla’yı arıyormuş. Öldürmek için. 

Sıtkı ona telefonu kapatmasını, kendisini yirmi dakika sonra tekrar 

aramasını söylemiş. Telefon kapandıktan sonra Sıtkı ortak arkadaşları 



vasıtasıyla bir şekilde Melih’e ulaşmış ve kendisini öldürmeyi 

planladıklarını açık yüreklilikle itiraf etmiş. Melih ise bizden 

bahsetmeden ona bundan haberi olduğunu, Atilla’nın aslında iyi bir 

çocuk olduğunu bildiğini, gece apartmanın girişinde onu uzun 

saçlarından ve sakallı yüzünden tanıdığını, onu ve yanındaki kadını 

dairesine kasten davet ettiğini söylemiş. Atilla’nın yanında silah 

taşıdığını tahmin etmiş ama kendisini vurabileceğine ihtimal 

vermemiş. 

Melih Sıtkı’dan Atilla’nın birkaç saattir kızının yanında olduğunu 

öğrendiğinde huzursuz olmuş. Melis için korkmuş. Sıtkı’yı tekrar 

arayacağını söylemiş. İşte o zaman beni aradı ve Sıtkı’yla aralarında 

geçen konuşmayı anlattı. Evhamlandım birden. Ne diyeceğimi 

şaşırdım. Bana iki defa üst üste aynı şeyi sordu. Atilla’nın gerçekten 

iyi biri olduğuna inanıyor muyum? Altan yanımdaydı. Dinliyordu. 

Ama bu yüzden değil, gerçekten inandığım için, Atilla’nın iyi biri 

olduğundan hiç ama hiç şüphe etmediğimi söyledim ona. 

Daha sonra Melih Sıtkı’yı değil doğrudan Melis’i aramış ve 

Atilla’yı telefona istemiş. Melis’i korkutmamak için kısa 

konuşmuşlar. Atilla’ya Altan’ın, benim ve senin burada olduğumuzu 

söylemiş, Melis’le ikisinin buraya gelmelerini istemiş. Telefonu tekrar 

Melis aldığında ona açıklama yapmamış, sadece Atilla’yı buraya 

getirmesini söylemiş. 

Atilla tekrar Sıtkı’yı aramak istemiş. Melis telefonu vermemiş. 

Atilla kendisine tuzak kurulduğunu düşünmeye başlamış. İçi içini 

yiyormuş. Ama Kurtuluş’un eline düşmektense polislerce 

yakalanmayı yeğlediği için kaderine razı olmuş. 

Taksiden inip bizi gördüğünde gözlerine inanamadı. Berbat 

haldeydi. Saçları sakalları gidince çok değişmişti. Gördün sen de. 

Korkmuştu. Bizi görünce utandı. Neredeyse ağlayacaktı. Altan sert 

davranır diye üzüldüm. Ama öyle olmadı. Altan gidip sarıldı ona, öptü 

onu. O zaman Atilla kendisini saldı. Sessiz sessiz ağlamaya başladı. 

Onlar bir köşeye çekildiler. Ben de Melis’in elinden tuttum, 

kendimi tanıttım. Dedesinin arkadaşı olduğumu, babasının çocukken 

bizim evdeki koltukların tepesinden ve eşimin kucağından inmediğini 

anlattım. Ardından olanları bir bir anlattım kıza. Şok oldu. O an Atilla 

yanımızda olsaydı eline bir şey geçirir kafasını kırardı çocuğun. Usul 

usul anlattım. Hep ben konuştum. Ağzını açmıyordu Melis. Arada 

ağlıyordu. Neyse ki sevdi beni. Yatıştırabildim onu. 



Bütün gününü dışarıda geçirmiş. Yorgundu. Esnemeye başlamıştı. 

Uyumasını önerdim. Burada bir odası varmış. Onu oraya götürdüm. 

Yüzünü yıkadık, kıyafetlerini değiştirdik. Annesiymişim gibi öptüm 

yatırdım onu. Uyuyordur hâlâ. Uyansa bile babası gelip kendisiyle 

konuşana kadar odadan çıkmamasını söyledim. Söz verdi buna. 

Onun yanından ayrıldım. Sinema salonuna gittim biraz kafam 

dağılır diye. Filmin son sahnesine ancak yetişebilmiştim. Onunla 

bununla rastgele sohbet etmeye başladım. O sıra sen geldin işte.” 

“Anlıyorum,” diyor Özgür. “Ne kadar tuhaf.” 

“Canım senden bir şey rica edeceğim.” 

“Tabii.” 

“Altan’la Atilla’nın yanına gitme bu gece. İkisi birlikte vakit 

geçirsin. Benim odamdaki diğer yatakta kalırsın. Hiç görünme sen 

onlara.” 

“Tamam.” 

Sonra öyle rastgele ondan bundan konuşmaya başlıyoruz. Askerlik 

arkadaşı da burada çevirmenmiş. Bu akşam karşılaşmışlar, çok 

şaşırmışlar. Konuşuyoruz da konuşuyoruz. Ailesinden, kız 

arkadaşından bahsediyor uzun uzun. 

İkimizin de uykusu yok. Gece yarısını biraz geçe Uppsala’nın 

yanına gidiyoruz. Uppsala gün boyu koşturmuş, yorulmuş. Bir 

kalorifer peteğinin önünde uyukluyor. Arada hapşırıyor. 

“Yağmurluk sırtındayken çok tatlıydı,” diyor Özgür. “Ne güzel de 

üzerine uydurmuşlar.” 

“Sen gördün mü onu yağmurluğuyla?” 

“Gördüm. Çok sevimliydi.” 

Uykumuzun geleceği yok. Ne yapsak da vakit geçirsek diye 

düşünüyoruz. Uyumamış olan çevirmenlerin yanına gidiyoruz. Sinema 

salonunda az sonra bir film daha izleneceğini öğreniyoruz. Mutfakta 

mısır patlatıyorlarmış. Gidip kocaman birer kase mısır ve birer kutu 

ice tea alıyoruz. 

Salona girince sayıyoruz. Dokuz kişiyiz. Dokuzumuzun da 

izlemediği bir film bulmaya çalışıyoruz. 

Sonunda bir film buluyoruz. 

2011 Fransız yapımı Intouchables. 

Filmi Melih Müren gibi izleyeceğimizi söylüyorlar: 

Dokuzumuz da Fransızca bilmiyoruz, filmi yine de orijinal dilinde 

altyazısız izliyoruz. Özgür’ü bilmem, ben büyük keyif alıyorum. 



BÖLÜM YİRMİ BİR 

HEPİMİZDE OLAN O KARANLIK 

(Melis) 

Başımda bir ağrıyla uyanıyorum. Telefonuma uzanıyorum. Saat 

dört olmuş. Etraf zifiri karanlık. Odanın ışığını yakıyorum. Üzerimi 

kalın giyiniyorum. Nazan Hanım’a odadan çıkmayacağıma dair söz 

vermiştim. Tutmayacağım bu sözü. Atilla ile konuşmak istiyorum. 

Atilla’nın abisine hangi odanın verildiğini öğrenmek için teras 

kattaki kütüphaneye çıkıyorum. Orada günün her saati birileri olur. 

Dediğim gibi işte: Üç kişi çalışıyor bu saatte. 

“Merhaba Ayşe.” 

“Aa Melis! Sen burada mıydın?” 

“Akşam geldim. Yorgundum. Uyumuşum erkenden. Bir şey 

soracağım. Yeni çevirmenler gelmiş hani. Onları hangi odaya 

yerleştirdiler biliyor musun?” 

Ayşe Atilla’nın abisinin yerleştiği odayı söylüyor. İyi geceler ve iyi 

çalışmalar diliyorum ona. Kütüphaneden ayrılıyorum. 

İki kat aşağıya inip Ayşe’nin söylediği odanın kapısının önünde 

duruyorum. Kapının altından ışık sızmıyor. Kapıyı aralayıp içeri 

giriyorum. İçeriden kilitlememişler. Odanın perdeleri çekili değil. 

Dışarıdan belli belirsiz bir ışık vuruyor, içeriyi aydınlatıyor. İki kişi 

uyuyor odada. Hangisinin Atilla hangisinin abisi olduğunu anlamak 

için telefonumun ışığından yardım alıyorum. 

Atilla’yı uyandırıyorum. Gözünü zor açıyor. Hazırlanmasını 

bekliyorum koridora çıkıp. Birkaç dakika sonra geliyor yanıma. 



Birlikte mutfağa iniyoruz. Puding çıkarıyorum buzdolabından. 

Karşılıklı oturuyoruz. 

“Ya ölseydi babam?” diyorum. 

Üzgün üzgün bakıyor. Cevap veremiyor. 

“Tamam, üzülme,” diyorum. “Sen iyi birisin. Nazan Hanım da çok 

iyi konuştu senin hakkında. Yatıştırdı beni. Kaşıkla hadi pudingini. 

Durma öyle. Bak sen yemezsen ben de yemem. Karnım aç. Lütfen.” 

Sanki önündeki çikolatalı değil brokolili pudingmiş gibi zorla bir 

kaşık alıyor. 

“Atilla herkes seviyor seni. Abin ve annen iyi, zararsız insanlarmış. 

Abin kitap yazıyormuş. Sen neden böyle oldun? Abin yazar senin, 

sense kalkmış başka bir yazarı öldürmeyi kabul ediyorsun.” 

Atilla birden ağlamaya başlıyor. Kötü oluyorum. Elimi kolunun 

üzerine koyuyorum, şefkatle okşuyorum kolunu. 

“Ağlama lütfen. Babam affetti seni, ağlama. Hem biliyor musun o 

da İstanbul’a bir gazeteciyi öldürmek için gelmiş. Onunla arkadaş 

olmuşlar sonra. Sen de babamla arkadaş olacaksın. Güzel bir 

geleceğin olacak. Lütfen ağlama. N’olursun.” 

Ben yumuşak yumuşak konuştukça ağlaması daha çok hızlanıyor. 

Susuyorum. Pudingimi bitiriyorum. Atilla da kendi pudingini bitiriyor. 

Gözyaşları durmuyor. 

“Klimayı açar mısın? Üşüyorum,” diyor. 

Açıyorum klimayı. Üzerimdeki kalın yeleği çıkarıyorum. 

“Hani sana bugün kız arkadaşımdan bahsetmiştim,” diyor. 

“Gül’dü değil mi ismi?” 

“Onu son gördüğüm geceyi anlatmıştım sana. Annesi eve 

döndüğünde canına okumuştur demiştim. O gece annesi öldürmüş 

Gül’ü. Bıçaklamış.” 

Kıpkırmızı oluyor tekrar. Hıçkırarak ağlıyor. Söyleyecek tek söz 

bulamıyorum. Atilla’yı uykusundan uyandırdığıma pişman oluyorum. 

Of, hayat ne kadar saçma. Babamı öldürmeye gelmiş, babamı 

vurmuş, yaralamış, öldürmeyi kıl payı becerememiş birisine bütün 

kalbimle samimiyetle üzülüyorum. Herkes onun iyi bir insan söylüyor. 

Ben de ona rastladığım ilk andan beri bunu seziyorum. Ama bu onun 

yaptığı çirkin eylemleri değiştirmiyor. Sanki babamı vuran Atilla 

başka biri, karşımda masum çocuklar gibi ağlayan Atilla başka biri. 

“Özür dilerim Atilla. Uyandırdım seni. Uyuyordun ne güzel. 

Kızarım, hırsımı alırım sandım. Ama kızamıyorum sana.” 



Ağlaması durduğunda bana babam hakkında sorular soruyor. 

Babamın İstanbul’a bir gazeteciyi vurmak için geldiğini bilmiyormuş. 

Bildiğim kadarıyla, babamın bana anlattığı kadarıyla bu konu 

hakkında bildiklerimi özetliyorum. 

Vakit hızla geçiyor. Hava hafiften ağarmaya başlıyor. Birbirimizi 

tanımaya çalışıyoruz. Aklımıza gelen her şeyi çekinmeden soruyoruz. 

Hayatta en sevdiğim insan babamdır. Atilla’yla konuşmak hoşuma 

gidiyor, çünkü konuştukça onun babamla ne kadar fazla ortak yönü 

olduğunu fark edip şaşkınlığa uğruyorum. 

Havanın ağır ağır aydınlanmaya başladığı vakte kadar konuşuyoruz. 

Başımın ağrısı geçmek bilmiyor. Kendimi bitkin hissediyorum. Atilla 

ise benden daha fena halde. En iyisi yataklarımıza dönmek ve öğlene 

kadar uyumak. 

Ne kadar uyuduğumu bilmiyorum, babamın beni öpüşüyle, 

saçlarımı sevişiyle uyanıyorum. İyi görünüyor. Gülümsüyor. 

Gövdesinin sağ üst bölümünü sargıya almışlar. Sargının ucunu 

gömleğinin altından görüyorum. 

Yatakta doğruluyorum. Babamın başını göğsüme yaslıyorum. 

Öpüyorum onu. Konuşmadan, dakikalarca böyle kalıyoruz. 

“Annenle kardeşine olanlardan bahsetmeyeceğiz, anlaştık mı?” 

“Peki.” 

“Çocuğa da kötü davranmanı, tavırlı olmanı istemiyorum. Zor 

zamanlar geçiriyor.” 

“Ben sevdim onu.” 

“İyi. Sevindim buna.” 

Bana bir sürü şey anlatıyor babam. Şaşkınlıkla, hayretle dinliyorum. 

Atilla’nın yaşlarındayken babam çok daha beter biriymiş. Kendisine 

yakıştıramadığım pek çok itirafta bulunuyor. Başına gelenleri 

fazlasıyla hak ettiğini düşündüğünü anlıyorum. 

“Peki baba, böylesine karanlık yönlerin var madem, bunca yıldır 

bunu nasıl bastırıyorsun? Nasıl tamamen iyi bir adam olarak 

yaşabiliyorsun?” 

Yeni bir itirafta bulunacak gibi oluyor. Sonra vazgeçiyor. Öpüyor 

beni. Ayağa kalkıyor. 

“Biraz daha dinlen güzelim,” diyor ve odadan çıkıyor. 

Yatakta kalıyorum. Gözlerim tavana dikili. Düşünüyorum. Ne mi 

düşünüyorum? İçimizdeki karanlık eğilimleri. Kötü, korkunç, kanlı, 

kurtlu, bitli, tozlu şeylerden bazen hoşlandığım oluyor. Bunları 



hatırlıyorum. Demem o ki, benim gibiler bile, iyi bir insan olmak için 

çabalayanlar bile hayatın karanlık yanlarına ilgi duyabiliyor bazen. 

Bir defasında, yanlış hatırlamıyorsam tam altı sene önceydi, bir 

sabah kardeşim Melike’nin odasına girdim ve masasının üzerinde 

içinde kımıldayan bir serçe olan bir kavanoz gördüm. Melike 

matematik testi çözmeye dalmıştı. 

Kavanoza yakından bakınca, “Melike bu ne!” diye cırladım. 

İçindeki serçe canlıydı. Serçenin yanında yarım bir domates 

duruyordu. Kavanozun dibinde bir parmak toprak vardı. Serçenin, 

domatesin, toprağın üzerinde karıncalar geziniyordu. 

“Ablacığım sen delirdin mi? N’apıyorsun bu hayvancağıza böyle?” 

diye bağırdım öfkeyle. 

Deney yapıyormuş hanımefendi. 

Kuş nasıl ölecek? Domates nasıl küflenecek? Kuş nasıl 

kurtlanacak? Karıncalar bu arada ne yapacak? Kavanoz içindeki bu 

dekor zamanla ne hale gelecek? 

Kuş yolunu şaşırıp açık pencereden Melike’nin odasına girmiş. 

Melike kuşun sesine uyanmış. Kuşu üzerine çarşaf atarak yakalamış. 

Kavanozu kaptım. Melike’nin itirazlarına ve cıyaklamalarına 

bakmadan kavanozun kapağını açıp içinden kuşu aldım. Bir süre 

avucumda tuttum. Bol oksijen onu kendine getirdi. 

Onuncu kattaydık. Balkona çıktım. Kuş iyice hareketlenmişti. Elimi 

gagalıyordu. Melike de peşimden geldi. 

“Kuşa güle güle de bakalım,” dedim ve kuşu havaya fırlattım. 

Ancak kuş uçamadı. O yükseklikten yere çakıldı. Şok oldum. Sanki 

aşağıya kardeşim düşmüş gibi yüreğim hop etti, içim cız etti. 

Gözlerimde yaş kalmayana kadar ağladım. Melike ise hiç oralı 

olmadı. Oturdu, testini çözmeye devam etti. 

Kendime gelince, “Ben aşağı inip gömeceğim kuşu,” dedim. 

“Kediler yemediyse bulur da gömersin,” dedi gıcık. 

İçinde domates ve toprak olan kavanozu aldım. Masanın üzerinde 

gezinen karıncaları topladım, kavanoza gerisin geri hapsettim. 

Dışarıya çıkıp apartmanın etrafını dolaştım. Amacım kuşu bulmak, 

kavanoza koymak, kavanozu gömmekti. 

Kuş hâlâ canlıydı. Can çekişiyordu. Gagası açılıp kapanıyordu. 

Alıp kavanoza koydum onu. Ama gömmedim kavanozu. 

Melike’nin deneyinin cevaplarını öğrenebilmek için odamdaki bir 

çekmecede aylarca sakladım onu. 



BÖLÜM YİRMİ İKİ 

ESKİ GÜNLERİN HATIRINA 

(Sıtkı) 

Refik Atilla beni geri aramayınca, Melih telefonlarıma çıkmayınca 

dayanamadım, sabah İstanbul’a uçtum. 

Havaalanından mesaj yazıyorum Melih’e. İstanbul’a geldiğimi, 

kendisiyle mutlaka görüşmem gerektiğini yazıyorum. Neyse ki 

mesajıma cevap veriyor. Benden çevirmenlerinin kaldığı binaya 

gelmemi istiyor. Kendisi oradaymış. Refik Atilla da oradaymış. 

Taksici söylediğim binayı biliyor. Havaalanından oraya varmamız 

yirmi üç dakika sürüyor. Binanın bahçesine girdiğimde üzerinde mor 

renkte yağmurluk gibi bir şey olan dev bir köpek üzerime doğru 

koşuyor. Panikliyorum. Ama az sonra köpeğin benimle 

ilgilenmeyeceğini anlıyorum. Siyahi bir kız frizbi fırlatıyor, köpek de 

bunu kovalıyor. Ne asil, ne güzel bir hayvan. Tazı sanırım. 

Saçlarım ıslanıyor. Sırılsıklam olmamak için bahçe kapısıyla bina 

arasındaki mesafeyi koşarak geçiyorum. Beni kapıda karşılayan 

olmuyor. Tek başıma giriyorum içeriye. Karşıma çıkan ilk koridoru 

takip ediyorum. Oval bir açıklığa çıkıyor. Burada genç insanlar 

görüyorum. İsmimi söylüyorum. Melih Müren’in beni teras kattaki 

çalışma odasında beklediğini öğreniyorum. 

Teras katta devasa bir kütüphaneyle karşılaşıyorum. Melih’in ofisi 

kütüphanenin hemen karşısında. 

Melih’i odasında yalnız bulmayı umuyorum. Ancak kapıyı vurup 

içeri girdiğimde hiç beklemediğim bir manzara karşılıyor beni. İçeride 



Kurtuluş’u görüyorum. Melih anlaşılan etraflıca konuşup olayı 

kökünden halletmeyi istiyor. Melih, Kurtuluş ve Refik Atilla 

oturmuşlar beni bekliyorlar. 

“Hoş geldin kuzen,” diyor Kurtuluş sırıtarak. 

“Melih, yalnız konuşmak istiyorum seninle,” diyorum. 

“Hayır,” diyor. “Hep birlikte konuşacağız. Otur lütfen.” 

Oturuyorum. 

“Ne içersin?” 

“İçmem bir şey.” 

Başlıyoruz. 

Melih kafasındaki şeyi anlatıyor. Üçümüz arasında geçen her şeyi 

bütün ayrıntılarıyla Refik Atilla’ya anlatmaya başlıyor. Bir şeyi 

atladığını fark edersek araya girip bizim tamamlamamızı istiyor. En 

baştan başlıyor. Çocukluk zamanlarımızdan. Ne kadar da güzel 

anlatıyor eşşoğlueşşek. Tekrar o günlere dönüyoruz. Üçümüzün 

kardeşten öte olduğumuz mutlu zamanlara. 

Melih acele etmeden, sakin sakin, eğlenceli bir hava takınarak 

anlatıyor. Ortam ısınıyor. Gerginlik kalmıyor. Yüzlerimiz gülüyor. 

Sanki birbirimizden hiç kopmamışız gibi mutlu hissediyorum. Bu 

mutluluğu Kurtuluş’un yüzünde de görebiliyorum. Oysa Melih’le 

gençliğimizden beri bir defa bile karşılaşmadık. 

Melih aramızda geçen her şeyi anlattıktan sonra şöyle diyor: 

“Atilla bugün yıllar önce benim bulunduğum noktada. Üç tane 

seçim hakkı var. Birinci şık; benimle kalabilir. Burada, bizimle yaşar. 

Onu eğitirim. Ailemden sayarım. Dilerse bir sanatçı olabilir. Veya ne 

olmak istiyorsa, ona bir abi gibi, bir baba gibi destek olurum. 

Kızlarımdan ayırmam. Öz oğlum gibi sever, bağrıma basarım. 

İkinci bir şık, seninle olabilir Sıtkı. Seni seçerse benim yapacağım 

gibi eminim ona kol kanat gereceksin. Kendi bildiğin doğruları 

öğreteceksin ona. Sıkı, taşaklı bir adam olacak. Sizin âlemde el ele 

verip, Atilla’nın gözü karalığı, senin bilgin, tecrüben ve işbilirliğinde 

alıp yürüyeceksiniz. 

Üçüncü bir şık ise Atilla’nın kendi hayatını yaşaması. Küçük bir 

çocuk değil Atilla. Koskoca bir adam. Koskoca bir herif. Ne benimle 

ne de sizinle hiç karşılaşmamış gibi kendi hayatına döner. Ailesiyle 

oturur konuşur, kendine bir yol çizer. Bir ihtiyacı, sıkıntısı olursa her 

türlü bana danışabilir. 



Kurtuluş’la konuştuk. Başının derde gireceğini düşündüğü için 

Atilla’yı harcamaya niyetlenmişti. Öyle bir şey olmayacağına garanti 

verdim. Kurtuluş’un şu an Atilla’yla bir derdi yok. 

Şimdi, Sıtkı, sözüm sana. Yarım saat ben konuşacağım, Atilla beni 

seçerse kendisini nasıl bir hayat bekleyecek, anlatacağım, yarım saat 

de sen konuşacaksın, ona neler vaat edebileceğinden bahsedeceksin. 

Sonra Atilla düşünecek, taşınacak. Dilerse abisine, Nazan Hanım’a, 

yeni arkadaşı olan kızıma danışabilir. Ben sizi bugün burada 

ağırlayacağım. Eski günlerin hatırına güzel bir sofra donatacağım. 

İçeceğiz, eğleneceğiz. Atilla’ya düşünmesi için yirmi saat tanıyacağız. 

Yarın bize seçimini bildirecek. Darılmaca, gücenmece yok. Atilla’dan 

ya aydın bir insan çıkaracağız (beni seçerse) ya karanlık bir kuvvete 

dönüşecek (seni seçerse) ya da şimdilik bilemeyeceğimiz değişik 

potansiyellerini kullanacağı bir hayatı yaşayacak (kendi yoluna 

giderse). 

Ha Atilla? Anlaştık mı? Güzel. 

Söyle bakalım şimdi Sıtkı Efendi. Yazı mı tura mı?” 

Tura diyorum, yazı geliyor. Bu yüzden önce Melih konuşuyor 

onunla. Melih anlatacaklarını bitirince ben konuşuyorum. Refik Atilla 

bu konuşmaları ağırbaşlılıkla dinliyor. Kurtuluş da aynı dikkatle 

dinliyor bizi. 

Ciddi konuşmalar bittiğinde şakalaşmaya başlıyoruz. 

Kurtuluş bir ara binayı gezmek istediğini söylüyor ve çıkıyor. Refik 

Atilla da abisinin yanına gidiyor. Melih’le odada yalnız kaldığımızda 

kendisinden özür diliyorum. O da benden özür diliyor. Birbirimize 

kardeşçe sarılıyoruz. İkimizin de gözleri doluyor. 

“Keriman Teyze hâlâ sağ değil mi Melih?” 

“Evet.” 

“Vaktin varsa Kurtuluş’la beni götürsene onun yanına. Elini öpelim. 

Annem rahmetli çok severdi kendisini.” 

Çevirmenlerden birinin arabasına biniyoruz ve Keriman Teyze’yi 

ziyarete gidiyoruz. Arabayı Kurtuluş kullanıyor. Refik Atilla’nın 

kaldığı Kurtuluş’a ait olan Samsun’daki evin bitişiğinde oturan Nazan 

Hanım da bizimle birlikte geliyor. Nazan Hanım ailelerimizi tanıyor, 

çocukluğumuzu biliyor. İşin tatlıya bağlanmasında, Melih’le tekrar 

kardeş olmamızda büyük emeği var. Yol boyunca anlattığı şeylerle 

bizi güldürüyor. Yok yüz yaşındaymış da, yok aslen İsveç asıllıymış 



da, yok sekiz defa evlenmiş de… Alzheimer sanırım. Ya da Alzheimer 

olmak üzere. Kafa gitmiş teyzenin. Ama tatlı kadın. Neşeleniyoruz. 

Keriman Teyze bizi hemen tanıyor. Aynı hatırladığımız gibi. Hiç 

değişmemiş. Ağzı bozuk. Keyifli. Şakacı. Eşek sıpaları diyor bize. 

Tokatlıyor bizi şakacıktan. Yüzümüzün hiç değişmemiş olduğunu 

söylüyor. Ne kadar dinç. Maşallah. Yetmiş dört yaşındaymış. Her işini 

kendi yapıyormuş. 

Nazan Hanım’la konuşmalarını kıs kıs gülerek dinliyoruz. 

“Kız sen şimdi yüz yaşında mı oldun?” 

“Oldum vallahi.” 

“Çocuklar var ya bu az orospu değildi gençken.” 

“Anne!” diye araya giriyor Melih. 

“Sus sen karışma!” diyor Keriman Teyze. 

Melih keh keh gülüyor. Keriman Teyze’nin Melih’in bir tuhaf 

oturduğunu fark etmeyişine şaşırıyorum. Melih vurulduğunu 

annesinin anlamaması için elinden geleni yapıyor. 

“Sürekli boyatırdı saçlarını aşüfte. Bir ay sarı saçla gezerdi, bir ay 

kumral olurdu, öteki ay bir bakardık esmer bomba olmuş. Bizim 

herifler bunun yüzünden uyku uyuyamazdı. Hepimizden yaşlıydı ama 

her birimizden genç gösterirdi. Nazan, hani bir Leman vardı hatırlıyor 

musun? Seni bir keresinde saçından tuttuğu gibi yere çalmıştı Modern 

Pazar’ın orada. İyi bir boğuşmuştunuz. Kimse ayırmamıştı sizi.” 

“Hatırlamam mı?” 

“Niye ki?” diye soruyorum. 

“Niye olacak? Bu şırfıntı o zaman zavallı Leman’ın hem kocasının 

hem ortanca oğlunun koynuna giriyordu. Kadının kocası bunun 

yatağında öldü. Ne yaptıysa artık, kalbini durdurmuş adamın.” 

Gülmekten bir hal oluyoruz. Daha neler neler anlatıyorlar. Meğer 

hepsi doğruymuş. Kadın hakikaten yüz yaşında, İsveç asıllıymış, 

dediği gibi sekiz kere evlenmiş. Bakıyorum ona. Hâlâ hoş kadın. 

Evlilik programlarından birine çıksa çok talibi gelir gibime geliyor. 

Hava kararıncaya kadar kalıyoruz orada. Sohbet tatlı. 

Akşam Melih kendi evinde bize nefis bir masa donatıyor. Refik 

Atilla, abisi, abisinin arkadaşı da bizimle. İçip sohbet ederken Nazan 

Hanım’ın çantasında gezdirdiği bir fasıl CDsini dinliyoruz. Daha önce 

Samsun’daki evinde Altan’la bu arkadaşına sofra kurmuş, içmişler ve 

bu CDyi dinlemişler. O gece ikna etmiş onları İstanbul’a gelmeye. 

Ne güzel söylüyor Müzeyyen Senar. Ne güzel akşam bu akşam. 



Beş yıl sonra 



BÖLÜM YİRMİ ÜÇ 

BİLMİYORUM BU MUTLULUK GERÇEK Mİ 

(Melis) 

O sıkıntılı günlerin üzerinden yıllar geçti. Beş koca yıl. 

Beş yıl önce Atilla’nın üç seçeneği vardı. Ya babamın yanında 

kalacak, düzgün, kültürlü bir insan olacaktı, ya o mafyaları seçecek, 

kötülük ve şiddet dolu bir hayatı olacaktı, ya da iki tarafı da seçmeyip 

kendi yoluna gidecek, bildiği gibi yaşayacaktı. 

Atilla bizi seçti. 

O günden sonra babam Atilla’ya oğlu gibi davrandı. Annem ve 

kardeşim de aynı şekilde ona kısa sürede ısındılar. Atilla böylelikle 

ailemizden birisi oldu. 

Atilla ile başlarda iki yakın arkadaştık. Birlikte fazla vakit 

geçiriyorduk ve bundan hoşlanıyorduk. Atilla büyük bir kararlılıkla 

kendisini tepeden tırnağa hızla değiştiriyor, geliştiriyordu. 

Birlikte spor salonuna gidiyorduk. Birkaç ay içerisinde fazla 

kilolarının tamamından kurtuldu ve ince, atletik, çekici bir vücuda 

sahip oldu. Yeni halinin onu tanıdığım günlerdeki haliyle alâkası 

yoktu. Sadece vücudunu değil, zihnini de geliştiriyordu. Babam ona 

insan zihninin en hızlı hikayelerle geliştiğini söylemişti. Atilla bu 

yüzden binadaki kütüphanede ve sinema salonunda vakit geçiriyor, 

ilgisini çeken kitapları büyük bir şevkle okuyor, saatlerce film ve 

yabancı dizi izliyordu. 



Çocuk kısa sürede bambaşka biri oldu. Ve ben bu yeni Atilla’ya 

kalbimi kaptırdım. Onun da bana karşı boş olmadığını biliyordum. Bir 

gün bir fırsatla birbirimize açıldık ve çıkmaya başladık. 

Çevremiz bizi birbirimize yakıştırıyordu. Birbirimiz için 

yaratıldığımızı söyleyenler oluyordu. Ne zaman evleneceğimizi sorup 

duruyorlardı. Magazin basını bizi eğlence çıkışı kulüplerde yakalıyor, 

aynı soruyu tekrarlıyorlardı. 

Bir bahar ayında hamile olduğumu öğrendim. Bunun üzerine 

ailelerimize gelecek yaz evlenmek istediğimizi bildirdik. Ne kadar 

sevindiklerini tahmin etmişsinizdir. 

Yaz geldiğinde rüya bir düğün gerçekleştirdik. Babam bizim için ve 

davetliler için bu özel günümüzün eşsiz olabilmesi adına birbirinden 

klas jestler yaptı. Düğünüm için hiç tereddüt etmeden hayatımın en 

mutlu günüydü diyebilirim. 

Kızımıza Mine ismini verdik. Bu ismi ona kayınvalidem Berna 

Hanım koydu. Mine bana değil daha çok babasına benziyor. Burnu, 

çene yapısı falan aynı Atilla. 

Babam Atilla’yı yazarlığa teşvik etmeye başladı. Atilla kısa 

hikayeler yazıyor. Bu hikayeler babamın finanse ettiği, daha çok 

üniversiteli okurların satın aldığı, genç ekiplerce çıkarılan dergilerde 

yayımlanıyor. Bilmiyorum biliyor musunuz, Atilla normalde iki 

isimli. Refik Atilla. Refik Atilla Yücesır. İsminin içinde ‘katil’ 

kelimesi var. Bunu ne kendisi, ne ailesi, ne başkaları yıllarca fark 

edebilmiş, bunu fark edip Atilla’ya söyleyen Kurtuluş denen o pis 

adam olmuş. Atilla bahsettiğim dergilerde yayımlanan hikayelerinde 

takma ad kullanıyor. İsminin içindeki ‘katil’ kelimesini atıyor ve kalan 

harflerin oluşturduğu Refila takma adını kullanıyor. 

Dediğim gibi Atilla o seneden sonra bambaşka biri oldu. Babamın 

geçtiği yollardan geçti. Nasıl babam karanlık bir genç adamken 

kendisini disipline edip iyi niyetli birisine dönüşmüşse, aynısını Atilla 

da gerçekleştirdi. Bunu babamdan daha kısa sürede gerçekleştirdi. 

Çünkü babam ona yol gösterdi, yanında oldu. 

Atilla ile tanıştığım ilk gün onun iyi bir insan olduğunu sezmiştim. 

Fakat potansiyelini bu kadar iyi kullanıp, böylesine harika birine 

dönüşeceğini, dahası dünyada böyle harika bir insanın var 

olabileceğini hayal dahi edemezdim. Atilla kendisini başka biri olmaya 

adadıktan sonra onun bir defa bile birini kırdığını, sesini yükselttiğini, 

kabalaştığını görmedim. Öylesine büyük bir kalbi var ki, aklım 



almıyor. Yerde iğrenç iğrenç gezinen, midemi kaldıran, tiksindirici bir 

karafatmaya rastlasa bile onu avucuna alıp uzun uzun inceliyor, 

seviyor, konuşuyor onunla. Hani bıcır bıcır civcivleri elinize alıp 

seversiniz ya, Atilla karafatmalara bile aynen öyle davranıyor. Ve 

biliyorum ki aynı insan çok değil beş sene önce gözünü kırpmadan 

insan öldürmeye kalkıştı. Yakından gördüm ve inandım ki bu dünyada 

hiçbir şeye şaşırmamak lazım, her şey mümkün. 

Babam tanıdığım en sosyal insandır. Bir şekilde temasta olduğu 

binlerce arkadaşı var. Ama Atilla aramıza katılana kadar babamın en 

yakın arkadaşı şudur diyemezdim. Atilla ailemizin eksik parçasıymış. 

Benim hayatımın en önemli şeyi, babamınsa en yakın dostu oldu. 

Babama hem bir dost hem de bir oğul oldu. 

Yılda bir defa Atilla ile Samsun’a gidiyoruz. Baş başa vakit 

geçirebilmek için Mine’yi götürmüyoruz, onu anneme bırakıyoruz. 

Son gidişimizde Atilla babamın doğup büyüdüğü evi buldu. Eskiden 

oturdukları mahallede babamı tanımayan yok. Babamların eskiden 

oturdukları ev iki katlı eski bir yapı. Konağa benziyor. Küçük bir 

bahçesi var. Demir çitli. Çitlerden dışarı uzanan uzun ağaçları var. 

Orada şimdilerde yaşlı bir karı koca oturuyor. Bir hediye paketi 

yaptırıp Atilla’yla birlikte ziyaretlerine gittik. Sevimli insanlardı. 

Geçen yıllar içerisinde Altan’la da çok iyi arkadaş oldum. Garip bir 

insan. Senelerdir aynı kitabın üzerinde çalışıyor. Atilla biter bitmez bu 

kitabı yayımlatacağını ve promosyonunu yapacağını söylüyor ama 

Altan bir türlü bitirmiyor kitabı. Kitabın yıllardır bitmemesi beni 

şaşırtmıştı başlarda. Beş bin sayfalık bir kitap mı yazıyor acaba 

gibilerinden komik şeyler düşünmüştüm. Atilla bana abisinin kitabını 

mükemmeliyet hastalığına tutulduğu için bitiremediğini söylüyor. 

Ağır ağır, acele etmeden yazıyormuş, yazıyormuş, yazıyormuş, sonra 

bir gün bir şey keşfediyor, kitabı bu keşfin ışığında en baştan, daha 

ağır, bu defa hiç ama hiç acele etmeden tekrar yazıyormuş. Kitabı 

yarıladıktan sonra yeni bir keşif yapıyor, tekrar baştan yazıyormuş. 

Atilla espri yapıyor bu konuda. Diyor ki, Altan’ın bu kitabı 

bitirebilmesi için üç defa daha yaşaması lazımmış. 

Yüz beş yaşında bir çıtır olan Nazan Hanım’la hâlâ görüşüyoruz. 

Kadında eşine az rastlanır bir büyü var. Onun yanındayken her 

defasında neşeli, mutlu, enerjik hissediyorsunuz. Nazan Hanım’ın 

çoşkulu ruh hali anında size de geçiyor. Köpeği Uppsala da hâlâ 

hayatta. Nazan Hanım ona çocuğu gibi şefkat ve sevgi duyuyor. 



Kusursuz bir hayat yaşıyor gibiyim. Her şey yolunda görünüyor. 

Bunun böylesi olması aslında beni korkutuyor. Dört dörtlük bir hayat 

yaşamanın, böylesine mutlu olabileceğimin imkansız olduğunu 

düşünürdüm. Ruhumun bir yanında hep bir korku var. Şüpheyle 

zehirleniyorum bazen. Kandırıldığımı hissediyorum. Ağır hastalara, 

ölmek üzere olan insanlara herkesin iyi davranması, sıkıntıları 

onlardan saklamaları gibi. Bazen etrafımı saran bu mutluluk 

perdesinin yapay olduğundan kuşkulanıyorum. Babamın ve Atilla’nın 

bir zamanlar sahip oldukları ama uzun süredir bize unutturdukları o 

karanlık yüzlerini gizli gizli açığa vurduklarını düşünüp korkuyorum. 

Bu düşünceler beni müthiş üzüyor. Bazen baş başa verip haftalarca 

ortada gözükmedikleri oluyor. Yurt dışına çıkıyorlar, birlikte 

memleketlerine gidiyorlar. Kimi zaman uzun saatler boyunca ikisinin de 

telefonlarına cevap vermediği oluyor. İşte o zaman içimi büyük 

sıkıntılar basıyor. 

Neyse ki kendimi meşgul edecek bir işim var. Eve kapanıp bunları 

düşünüp dursaydım kendimi delirtirdim. Önceki sene babam 

bizdeyken, Atilla’yla konuşurlarken ilginç bir fikir öne sürdüler. 

Futbol üzerine konuşuyorlardı. Babam, futbol tarihindeki önemli 

maçların veya bir kulübün kendi tarihindeki önemli maçların yayın 

haklarının satın alınıp DVD olarak piyasaya sürülebilirse gayet kârlı 

bir iş yapılmış olacağını söylüyordu. Maçın doksan dakikası, maçın 

önemini anlatan maç öncesi birkaç röportaj, basından kareler, sonra, 

maç sonrasında yaşananlar, büyük bir zaferse sokaklardaki coşku… 

Bu tarz şeyler. İnsanların bu maç DVDlerini alıp koleksiyon 

yapacaklarını söylüyordu. Refik Atilla ise aksini savunuyor, böyle bir 

girişimin düşündüğü kadar kâr getirmeyeceğini örneklerle anlatıyordu. 

Biz de karşı koltukta kardeşim Melike’yle birlikte onları ağzımız açık 

dinliyorduk. 

Melike de ben de futboldan anlamayız. Sevmeyiz yani. Ama 

babamları dinlerken aklımızda bir ışık çaktı ve bu işe girişmeye karar 

verdik. Sorduk soruşturtuk, araştırdık ettik, sonunda elimizdeki 

paranın bu işe yeterli sermaye sağlayacağını öğrendik. Türk futbol 

tarihindeki ve dünya sahnesindeki beşer efsane maçı DVDleştirerek 

piyasaya sürdük. Başlarda herkes alaycı yaklaştı. Bu işe kalkışan iki 

kadının röportajlarda futbolu aslında sevmediklerini söylemesine, 

sonucu bilinen karşılaşmaları izlemenin manasız olacağının 

düşünülmesine rağmen satışlar hızla arttı ve yeni bir pazar doğdu. 



Bir beş yıl daha sonra 



BÖLÜM YİRMİ DÖRT 

MELANKOLİNİN DİBİNE VURMAK 

(Altan) 

Şimdi bir şey itiraf edeceğim. Söz verin gülmeyeceksiniz. 

Bu kitaba konu olan o tatsız olayların üzerinden on yıl geçti. 

Hatırlıyor musunuz, beni ilk tanıdığınızda bir kitap üzerinde üzerinde 

çalışıyordum. Biliyorum komik, anlamsız ve inanılmaz gelecek, ama 

ben hâlâ bitiremedim o kitabı. 

Bunun neden böyle olduğunu açıklamaya çalışayım. 

İsmini henüz koymadığım bu kitabı yazmaya tam on altı yıl önce 

başladım. Daha kitaba tek bir harf bile eklemeden önce anlatacağım 

hikayenin tamamını biliyordum. Başı, sonu ve karakterleri belli olan 

bu hikaye on altı senedir hiç değişmedi. Bir türlü içime sinmediği için 

değiştirip durduğum şeyler ise kitabın biçimi ve üslubu. 

Mesela Melih Müren için kitap yazmak basittir. Melih Müren tarzı 

bir kitap yazmak basittir. Melih Müren kitaplarını on ilâ otuz günde 

yazıyor. Hiç abartmıyorum, Melih Müren tarzı bir kitap yazacak 

olsaydım, kitabı en geç beş günde bitirirdim. Bunu bir defasında 

kendisine de söyledim ve bu görüşümü kabul etti. Hani öyle bir 

başımıza da değildik. Gayet kalabalık bir ortamdı. Ben öfkeli bir 

çıkışla ve biraz kibirle bunu söyledim. Melih Müren görüşümü kabul 

etti ve beni savundu. 

Melih Müren gibi yazarlar için ürettikleri metinlerin biçimleri ve 

üslupları önemli değildir. Anlatılan hikayenin kendisi önemlidir. 

Benim gibi yazarlar içinse hikaye önemsizdir. Eğer kitabımı bir gün 



bitirebilirsem, kitabı severek, ilgiyle, dikkatle okuyacak olanlar onu 

hikayesi için değil, bana has olan, yıllardır yaratmaya çalıştığım o 

üslup için okuyacaklar. Bu yüzden kitabım onu satın alan okurların 

büyük çoğunluğunca beğenilmeyecek. Zaten çok da satmayacak. 

Çünkü anlatımı ağır, cümleleri uzun ve hikayesi çekici değil. 

Melih Müren gibi yazarların tek derdi kendi kafalarındaki sahneleri 

okurlarının zihinlerine doğrudan yansıtmaktır. Bunun için herkesin 

anlayabileceği sade bir üslupla yazarlar. Kitabı okuyan, yazarın 

yaptığı üslup ve biçim oyunları için okumaz onu, hikayenin ilginçliği, 

hareketliliği, merak uyandırıcı niteliği için okur. Melih Müren zaten, 

her fırsatta, kitaplarını kaleme alırken günlük hayatta duymadığımız 

kelimeler kullanmaktan kaçındığını ve kitaplarını yetişkin bir okura 

değil bir çocuğa hikaye anlatır gibi yazdığını söyler. Onun edebiyat 

yapmak gibi bir derdi yoktur. Onun derdi kendi beğeneceği bir hikaye 

tasarlamak, bunu olabildiğince basit bir şekilde, herkesin 

anlayabileceği biçimde anlatmak, anlaşılmak, sevilmektir. Tüm 

kitapları kısadır. İster ki bir oturuşta okunsunlar. Bu seçimleri de onu 

sektörde gayet başarılı bir ticari yazar haline getirmiştir. 

Bir onun gibiler var, bir benim gibiler, bir de orta yolu bulanlar. 

Yani hem asıl edebiyata aşık nitelikli okuru tavlayabilen, hem de 

popüler olanın akışına kapılan niteliksiz okura seslenebilen yazarlar. 

Bu insanlar büyülüdür. Bunlardan biri olmak dünyada cenneti 

yaşamakla eşdeğerdir gözümde. 

Umuyorum kendi kitabımı elli yaşıma gelmeden bitirebilirim. Sırf 

kendim için yazıyorum. Yazdıkça, bu işe, kimsenin okumayacağı bir 

kitabı yazmaya gençliğimi, ömrümü verdikçe ne kadar salak, ne kadar 

gıcık bir insan olduğumu anlıyorum. İnsanın kendi içine yüzde yüz 

sinecek bir sanat eseri yaratmasının mümkün olmayacağını anlamam 

için daha kaç sene kendimi hayattan soyutlayacağım acaba? Altan, 

diyorum kendime, oğlum bir sanat eseri tamamlanamaz ki. Bir sanat 

eserini kusursuzlaştırmaya sanatçının ömrü yetmez ki. O yüzden değil 

mi sen sürekli en çok beğendiğin kitapların, filmlerin, şarkıların, 

yapıların yarım kaldıklarını, tamamlanmadan bırakıldıklarını sezip 

duruyorsun. Çünkü yeryüzüne senin kadar salak olanlar nadiren gelir. 

Büyük sanatçılar eserlerinin asla içine sinmeyeceğini bilir, ama aynı 

zamanda onları arkada bırakıp yenileri üzerinde çalışmaları gerektiğini 

de bilirler. Yoksa senin yaptığın gibi bir odada, bir masanın başında 

on yıllar geçirip, dünyanın lezzetlerinden uzakta çürüyüp giderler. 



Atıyorum, iki sene çalışıyorum, kitabımın yüzde altmışını yetmişini 

bitirmiş oluyorum, diyorum ki, birkaç ay içinde biter ve kurtulurum bu 

Allah’ın cezasından, ama o sırada tanıdığım yeni bir yazardan bir şey 

öğreniyorum veya izlediğim bir filmden çok hoşuma giden yenilikçi 

bir anlatım tekniği kapıyorum ve zihnim ateşlenmeye başlıyor. Çünkü 

yeni bir bakış açısı edinmişimdir ve kitabımı bu yeni bakış açısıyla 

şekillendirmezsem rahat edemeyeceğim. O andan itibaren iki yıllık 

emeğim afedersiniz bana bombok görünüyor. Bu yeni bakış açısıyla 

bu malzemeyi yeniden üretmem gerektiğini hissediyorum ve kitabımı 

bambaşka bir üslup ve biçim deneyerek baştan kaleme alıyorum. Bu 

yeni tarzda uzun süre, aylarca, yıllarca kitabı ilerletiyorum, yine yüzde 

ellisini falan tamamlıyorum, sonra yine aynı şey oluyor ve şak diye 

başka bir etkiye girip kitabımı yine bombok olarak değerlendiriyorum 

ve bu yeni etkiyle baştan kaleme almaya başlıyorum. Böyle gidiyor. 

Ben çok okuyup yazdıkça, yeni dünyalar tanıdıkça, sürekli kendimi 

geliştirip başka bir Altan oldukça, yazmak istediğim kitap da sürekli 

değişip duruyor. Halbuki sen de başkaları gibi yap işte salak herif! 

Ulan manyak, senden başka dünyadaki bütün sanatçılar, sanatları için 

yeni bir keşif yaptıklarında bunu üzerinde çalıştıkları malzemeyi 

baştan şekillendirmekte kullanmıyorlar. Sabrediyorlar, ellerindeki 

eseri tamamlıyorlar, yeni malzemeyi, o malzemeye en uygun olacak 

yeni bir eser yaratarak kullanıyorlar. Sense, inan bana Altan, dünyanın 

gördüğü en geri zekalı sanatçısın. Kimsenin okumayacağını bildiğin 

bir kitaba bütün hayatını vermek geri zekalılık değil de nedir? 

Ben burada kendi hayatımı bok edip durayım, Atilla Efendi hayatın 

bütün keyiflerine ve renklerine sahip olsun. Utanmadan yazar oldu bir 

de. Ağzına sıçayım. Fırsatları değerlendirmeyi ne iyi biliyor pezevenk. 

Onun yerinde başkası olsa hapislerde çürürdü. Bu ise oh anasını 

satayım, gel keyfim gel. Sen git dünyanın en aşağılık suçlarını işle, 

binbir türlü canlı öldür, onlara işkence et, masum bir kızcağızın ırzına 

geç, aklına estiği gibi yaşa, seni sevenleri sikine sallama, bildiğini 

oku, ama karşılığında hayat sana kimseye davranmadığı kadar cömert 

davransın, bok gibi paran olsun, dünyalar güzeli eşin, dünya tatlısı 

cimcime bir kızın olsun, itibarın, nüfuzun olsun, seni seven insanların 

arasında yüzünden gülücük eksik olmadan sefa sürerek yaşa. 

Daha da içmeyeceğim ulan! Kırk yılın başında içkiyi fazla 

kaçırıyorum, ondan sonra böyle melankolinin dibine vuruyorum. 

Kabul ediyorum. Hayatım boktan. Sorumlusu benim. Kafamı sikeyim. 



Ve bir beş yıl daha sonra 



BÖLÜM YİRMİ BEŞ 

SIRLAR 


İnsan hissettiği yaştadır. Yüz on beşimde olup kendimi on beşimde 

hissediyorum diye utanacak değilim ya! 

Geçende Atilla kızıyla birlikte Samsun’daydı. Bir gece bende 

kaldılar. Mine kocaman kız olmuş. Öyle ağırbaşlı, öyle hanım ki. Onu 

son gördüğümde bebekti daha. Hatırlamıyor haliyle beni. Benim böyle 

kıpır kıpır, yerinde duramayan, tuhaf bir büyükanne olduğumu 

görünce şaşırdı. Başta garipsedi ama çabucak alıştı, sevdi beni. 

Atilla yaşlandı gözümüzün önünde. Kırkını bitirecek bu sene. Yüzü 

çok gülmekten kırıştı. Saçları değil de, çenesindeki sakalların bir 

kısmı beyazlaştı. Daha bir oturaklı, daha bir adam oldu. 

Geçen yıllar bizi Atilla ile yakınlaştırdı. Birbirimizin sırdaşı olduk. 

Meğersem onunla tanıştığımız o ilk haftadan beri hayat hikayeme 

saplantılı bir merak duyuyormuş. Yaşadığım uzun hayatı ne kadar 

anlatsam da doyamıyormuş. Ama asıl öğrenmek istediği herkesten 

sakladığım karanlık yönlerim ve gençliğimde bu karanlığa 

kapıldığımda yaptığım şeyler elbette. 

Bir gün, yıllar önceydi, açık açık sordu. Bu karanlık hatıraları ne 

zamandır saklıyordum içimde. O an anlamıştım ki ben meğersem 

Atilla gibi kendisinin de feci karanlık yanları bulunan sır küpü birini 

beklemişim içimi dökmek için. Kimselere, rahmetli eşlerime bile 

anlatmadığım sırlarımın her birine karşılık ben de Atilla’nın 

kendinden bile gizlediği sırlarını duymak istedim. Kabul etti. O zaman 



bu zamandır Atilla ne zaman Samsun’a gelse bir gece bende kalır ve 

geçmişin karanlık sayfalarını teker teker açarak sabahlarız. 

Atilla’nın hikayesini sevdiğiniz, hikayeyi buraya kadar takip ettiniz 

için onun hakkında bildiğim sırların bazılarını öğrenmeye hakkınız 

olduğunuzu düşünüyorum. Aramızda kalması şartıyla. Atilla bunları 

başkasına anlattığımı duyarsa keser beni. Kendi geçmişimdeki 

karanlık sırlardan ise kesinlikle söz etmeyeceğim. Benim hikayemi 

dinlemeye niyetlenenler avucunu yalarlar. Şu an okumayı kesmekte 

özgürler. Ben kendi sırlarımı yaklaşık üç çeyrek asır sonraki 

ölümümle birlikte mezara götüreceğim. Yirmi ikinci yüzyılı görmeden 

ölmemeye azmettiğimi daha önce söylemiştim, hatırlarsınız. 

Şimdi gelelim asıl konuya. 

Atilla bu son on beş yılda annesinden, abisinden, karısından, 

arkadaşlarından sakladığı ne tür haltlar yedi? 

Melih’le aralarından su sızmayan Atilla aynı onun yaptığı gibi ikili 

oynamaya başladı. Melih onu kendine benzetti ve Atilla’yı da kendisi 

gibi bir profesyonel ikiyüzlü haline getirdi. İki tane Atilla var 

diyebilirim. Bir tanesi herkese gösterdiği yüzü. İyi kalpli, sosyal, 

sevecen, yardımsever, çalışkan Atilla. Bir de kimsenin bilmesini 

istemediği korkunç, kuvvetli, gözü dönmüş, hayvansı yönü var. 

Şehir hayatından çok sıkılıp Afrika çöllerinde safarilere katılıp 

avlanan Avrupa zenginleri gibi, Melih ve Atilla da Kurtuluş ve 

Sıtkı’nın yardımıyla kötü insanları kaçırıp cezalandırıyorlar. Ülkedeki 

tecavüzcüleri, katilleri, canileri, başkalarının sırtından geçinen 

vurdumduymazları, fuhuş pazarını yöneten kilit isimleri, masumların 

hayatını felakete çeviren alçakları, gençlerin beynini yıkayanları, terör 

eylemlerinde yer alanları ele geçiriyorlar ve cezalandırıyorlar. Kısaca 

insan avlıyorlar diyebilirim. 

Bunların haricinde kendi geçmişiyle hesaplaşmak, vicdanını 

rahatlatmak için yaptığı şeyler var. Bir senesi Çakırlar Korusu’nda bir 

kıza tecavüz etmiş. Daha bunu yeni anlattı. Son gelişinde. Birkaç sene 

önce Sıtkı nasıl becermişse o kızı bulmuş. Dayakçı bir kocası, iki 

çocuğu varmış. Kocası bunu döve döve öldürüyormuş. Bizimkiler 

önce kocayı ortadan kaldırmışlar. Kadına maddi yardımda 

bulunmuşlar. O sıralar Atilla Melih ile yurt dışındaymış. Bu 

olaylardan dört ay sonra dönmüş yurda. Hemen Samsun’a gelmiş ve 

kadınla görüşmüş. Kadınla görüşmelerini bana anlatırken Atilla’nın 

bir anda bunaldığı, daraldığı, içmeyi çoktan bıraktığı halde bakkala 



inip sigara aldığı ve bir paketi birkaç saat içinde hızlı hızlı içtiği 

gözümün önünden gitmiyor. 

Refik Atilla kadına yıllar önce ona tecavüz edenin kendisi olduğunu 

itiraf ettiğinde kadın şok olmuş. Sessizleşmiş, düşüncelere dalmış. O 

böyle tepkisiz kaldıkça Atilla konuşmuş da konuşmuş. Bin defa özür 

dilemiş, bundan sonra yaşayacağı güzel bir hayat vaat etmiş ona, 

ölünceye değin kendisine yardım edeceğini, kendisinin vicdanında hiç 

geçmeyecek bir yük olduğunu söylemiş. Ve kadını bir daha dayakçı 

kocasıyla karşılaşmayacağına ikna etmiş. Tabii bunu üzeri kapalı 

söylemiş. Açık açık, kocanı ensesinden kurşunlayıp bir incir ağacı 

dibine gömdük, dememiş. 

Kadın yarım saat kendine gelememiş. Gözyaşları dinip kendini 

toparladığında Atilla’yı odada yalnız bırakıp arka odaya gitmiş. Az 

sonra uykusundan uyandırdığı, şaşkın şaşkın etrafa bakan, esneyip 

duran kızıyla birlikte dönmüş. Atilla cebinden gofret çıkarıp vermiş 

çocuğa. Çocuğun zihinsel özürlü ve sağır olduğunu biliyormuş. Sıtkı 

bunu ona ilk söylediğinde içinde tarifsiz bir hüzün duymuş. Kız on altı 

yaşındaymış ama yarı yaşındaki bir çocuk kadar ufak tefek 

görünüyormuş. 

Kadın o esnada Atilla’ya korkunç gerçeği söylemiş. Çocuğun 

kendisinden olduğunu. Atilla kadının ciddi olduğunu anlamış. Kızın 

yanına oturmuş, saçlarını sevmiş. Kıza sarılıp uzun müddet ağlamış. 

Fazla dayanamayarak evi terk etmiş. Daha sonra Melih Müren kadına 

ve kızına bir daire satın aldı. Ben de birkaç defa belki eksikleri vardır, 

bizimkilerden istemeye çekinirler diye ziyaretlerine gittim. Kız o 

kadar cana yakın, o kadar hayat dolu ki. Canım yavrum benim. 

Atilla’nın kimseyle paylaşmadığı birkaç konu daha var. Onları artık 

ileride kendisi anlatırsa anlatır. Benden bu kadar. Size bu kadarını 

anlatmış olmam bile hataydı. 

Ooo saat kaç olmuş. Hava kararmadan mezarlığa gidip gelmem 

lazım. Benim canım Uppsala’mı, güzel oğluşumu böyle her hafta 

ziyaret ediyorum. Yaptırdığım oymalı mermer mezarın başında ona 

fabl okuyorum. Eski eşlerimin ikisi de aynı mezarlıktalar ama tam 

olarak mezarlığın neresinde yatıyorlar bilmiyorum doğrusu. Eskiden 

korkardım mezarlıklardan, huzursuz olurdum; o yüzden ne 

gömüldüklerinde buradaydım, ne de sonradan ziyaretlerine geldim. 

Uppsala’mı kaybettikten sonra kırdım bu huyumu. 

Şimdi evde su kaplumbağası besliyorum. Yeni Uppsala’m o.

Yin-Yang2

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?